Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 sierpnia 2022 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Marek Jasiński

po rozpoznaniu 4 sierpnia 2022 roku w G. na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa J. W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda J. W. kwotę 4 600 zł (słownie: pięć tysięcy sto pięćdziesiąt sześć złotych i dziewięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 6 lipca 2018 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda J. W. kwotę 2 715 zł (słownie: dwa tysiące siedemset piętnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

III.  zwraca powodowi J. W. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 102 zł (słownie: sto dwa złote) tytułem pobranej a niewykorzystanej zaliczki na poczet kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego oraz 100 zł (sto złotych) opłaty od pisma zawierającego rozszerzenie powództwa, niedopuszczalne w postępowaniu uproszczonym (art. 505 ⁴ § 1 k.p.c.).

Sygnatura sprawy I C 852/20 upr.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 27 grudnia 2019 r. powód J. W., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...), domagał się zasądzenia od pozwanego (...) S. A. z siedzibą w S. na swoją rzecz kwoty 4 600 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 lipca 2018 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami postępowania wg norm przepisanych.

Powód wskazał, że w wyniku umowy przelewu wierzytelności zawartej z poszkodowanym M. G. w dniu 16 czerwca 2019 r. stał się uprawnionym do odszkodowania za szkodę z dnia 5 czerwca 2018 r. powstałą w pojeździe marki V. (...) nr rej (...). Odpowiedzialność pozwanego za powyższą szkodę wynika z faktu, że zawarł on umowę ubezpieczenia OC ze sprawcą szkody. Pozwany przyjął odpowiedzialność za przedmiotową szkodę i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 2 435,72 zł. Wypłacona kwota nie odpowiadała rzeczywistej wartości szkody i była niewystarczająca do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Zdaniem powoda, pojazd powinien zostać naprawiony przy użyciu części oryginalnych, a nie alternatywnych. Ponadto pozwany w jego ocenie zaniżył koszt materiałów lakierniczych oraz przyjął w swoich obliczeniach zaniżoną stawkę za roboczogodzinę w wysokości 54,50 zł netto, podczas gdy zdaniem powoda prawidłowa stawka wynosi 105 zł netto. Koszt naprawy wyliczony przy użyciu oryginalnych części wynosiłby 7 552,41 zł. Ponadto powód zlecił wyspecjalizowanej firmie wyliczenie rzeczywistych kosztów naprawy pojazdu. Koszt sporządzenia przedmiotowej opinii wyniósł 75 zł. Powód wezwał pozwanego do dokonania dobrowolnej zapłaty różnicy pomiędzy odszkodowaniem należnym a wypłaconym oraz zwrotu kosztów sporządzenia kosztorysu naprawy, jednakże nie uzyskał satysfakcjonującej odpowiedzi. Powód dochodził zatem tytułem częściowego zaspokojenia swych roszczeń kwoty 4 600 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 lipca 2018 r. do dnia zapłaty, na którą składają się:

1)  4 386,26 zł tytułem częściowego odszkodowania,

2)  75 zł tytułem zwrotu kosztów objętych fakturą (...), tj. za wykonaną na zlecenie powoda kalkulację naprawy,

3)  138,74 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie od kwoty 2 435,72 zł liczonych za okres od dnia 6 lipca 2018 r. do dnia 29 kwietnia 2019 r.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 10 marca 2020 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Gdańsk – Północ w Gdańsku orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu.

Pozwany zakwestionował roszczenie powoda co do wysokości. Wskazał, że w toku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego ustalono, że należne uprawnionemu odszkodowanie pokrywające koszty rzeczywiście możliwej do przeprowadzenia naprawy wynosiło 2 435,72 zł brutto. Pozwana podniosła, że powód otrzymał kosztorys naprawy i informację, iż gdyby skontaktował się z (...) Sp. z o. o. mógłby przywrócić swój pojazd do stanu sprzed wypadku wg kosztorysu pozwanej. Pozwana stanęła na stanowisku, że powinna ponieść koszty naprawy uwzględniające zasadę minimalizacji szkody i współpracy wierzyciela z dłużnikiem, a nie maksymalne możliwe. Powód nie wykazał jej zdaniem zasadności przeprowadzenia naprawy pojazdu przy użyciu części nowych i oryginalnych. Kalkulacja naprawy została za to ustalona w oparciu o rynkową wartość usług i części zamiennych w dniu ustalenia odszkodowania z uwzględnieniem podatku VAT.

Pismem z dnia 24 stycznia 2022 r. powód rozszerzył powództwo o kwotę 556,09 zł i wniósł ostatecznie o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 5 156,09 zł wraz z odsetkami od kwoty:

1)  4 600 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 lipca 2018 r. do dnia zapłaty,

2)  556,09 zł wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty.

Przy czym na dochodzone roszczenia złożyły się wskazane w pozwie kwoty z tym ustaleniem, że kwota dochodzonego odszkodowania została powiększona o 556,09 zł, co w ostateczności stanowiło kwotę 4 942,35 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

5 czerwca 2018 r kolizji drogowej uległ samochód marki V. (...) o nr rejestracyjnym (...) stanowiący własność M. G..

Poszkodowany 5 czerwca 2018 r. zawiadomił pozwane towarzystwo ubezpieczeń o szkodzie w pojeździe. W wyniku przeprowadzonego pod numerem (...) postępowania likwidacyjnego pozwana wypłaciła poszkodowanemu kwotę 2 435,72 zł brutto tytułem odszkodowania. Kwota ta została wypłacona dnia 29 kwietnia 2019 r.

(dowód: okoliczność bezsporna, a nadto akta szkody – k. 41.)

Umową z 15 czerwca 2018 r. poszkodowany M. G. zbył na rzecz powoda J. W. wierzytelność przysługującą mu w stosunku do pozwanego z tytułu należnego odszkodowania za powstałe uszkodzenia pojazdu marki V. (...) o nr rejestracyjnym (...) wynikające ze szkody nr (...). Poszkodowany przelał na pozwanego również należność z tytułu wszelkich odsetek ustawowych mu należnych w związku przedmiotową szkodą.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności – k 16.)

W toku postępowania likwidacyjnego pozwany sporządził kalkulację naprawy zgodnie z którą koszt naprawy pojazdu wynosił 2 435,72 zł brutto. W przedmiotowej kalkulacji nie uwzględniono jako konieczne do wymiany osłony drzwi przednich lewych. W zakresie kosztów materiału lakierniczego pozwana nie zastosowała narzutu wartości lakieru w wysokości 15%. Stawka za roboczogodzinę prac blacharko-mechanicznych oraz prac lakierniczych przyjęta przez pozwanego wynosiła 54,50 zł. W przedmiotowej kalkulacji jako części zamienne wykorzystane do naprawy pojazdu przyjęto części alternatywne typu P oraz (...).

(dowód: kalkulacja naprawy nr (...) – k. 17-24.)

Powód zlecił (...)Element M. A (...) Spółce Jawnej sporządzenie prywatnej kalkulacji naprawy. Zgodnie z przedmiotową kalkulacją koszt naprawy pojazdu wynosił 7 552,41 zł brutto. W przedmiotowej kalkulacji za konieczną uznano wymianę osłony drzwi przednich lewych. W zakresie kosztów materiału lakierniczego przyjęto narzut wartości lakieru w wysokości 15%. Stawka za roboczogodzinę prac blacharko-mechanicznych oraz prac lakierniczych wynosiła natomiast 105 zł. W tejże kalkulacji jako części zamienne wykorzystane do naprawy pojazdu przyjęto części alternatywne typu O.

(dowód: kalkulacja naprawy nr (...) – k. 25-31.)

Pismem z dnia 13 sierpnia 2019 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 5 191,69 zł brutto w terminie 1 dnia od otrzymania przedmiotowego wezwania. Na wskazaną kwotę składały się: 75 zł z tytułu sporządzenia prywatnej kalkulacji oraz 5 116,69 zł.

(dowód: ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty wraz z śledzeniem przesyłki – k. 13-15.)

Kalkulacje naprawy przedstawione przez pozwanego oraz przez powoda różniły się jedynie w zakresie przedstawionym powyżej. Zakres napraw wskazany w kalkulacji pozwanego był zakresem prawidłowym. W wyniku zdarzenia szkodowego z dnia 5 czerwca 2018 r. nie było potrzeby wymiany osłony drzwi przednich lewych. Ze względu na recepturę lakieru typu perłowego konieczne było zastosowanie narzutu materiału lakierniczego w wysokości 15%. Zastosowanie wskazanego narzutu jest wymagane celem wykonania lakierowania pojazdu zgodnie z technologią producenta.

Stawki za roboczogodzinę prac blacharsko-mechanicznych oraz lakierniczych w wysokości 105 zł przyjęte przez powoda mieściły się w granicach stawek rynkowych stosowanych przez (...) kategorii na terenie T. w 2018 r. Stawki zastosowane przez stronę pozwaną znajdowały się poniżej wskazanych stawek rynkowych.

Pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) nie posiadał wcześniejszych szkód oraz części pochodzących z nieoryginalnej kompletacji bądź poddawanych wcześniejszej naprawie blacharsko-mechanicznej i lakierniczej. W dniu kolizji drogowej pojazd ten posiadał oryginalne części pochodzące bezpośrednio od producenta pojazdu (części typu O). Celem uzyskania stanu pojazdu sprzed szkody techniczne i ekonomicznie uzasadnione było użycie do naprawy pojazdy części zamiennych nowych, oryginalnych, sygnowanych logo producenta.

Uzasadnione koszty naprawy uszkodzonego pojazdu przy zastosowaniu stawek za roboczogodzinę prac blacharsko-mechanicznych oraz lakierniczych w wysokości 105 zł, przy uwzględnieniu części oryginalnych typu O wynosił 7 378,07 zł brutto.

(dowód: opinia biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej – k. 66-99.)

Ocena dowodów:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie w większości pozostawał bezsporny pomiędzy stronami. Bezsporny charakter miał przede wszystkim przebieg postępowania likwidacyjnego przeprowadzonego przez towarzystwo ubezpieczeń, a także odpowiedzialność pozwanego co do zasady. Istota sprawy sprowadzała się do oceny technicznie i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu.

Ustaleń faktycznych Sąd dokonał na podstawie dokumentów zaoferowanych przez strony postępowania, które nie budziły wątpliwości co do swej wiarygodności i których moc dowodowa nie była kwestionowana przez strony.

Sąd podzielił w całości opinię biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej mgr inż. D. F., albowiem wnioski opinii są spójne i logicznie uzasadnione. Biegły sporządził opinię na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, dokonując ustaleń w zakresie uzasadnionych i koniecznych kosztów naprawy pojazdu V. (...) o nr rej. (...) po wystąpieniu szkody z dnia 5 czerwca 2018 r. . Biegły sporządził opinię na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, dokonując kalkulacji kosztów naprawy oraz jej niezbędnego zakresu przy użyciu systemów eksperckich. Podkreślenia wymaga, że strony nie zakwestionowały wniosków płynących z opinii biegłego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w pierwotnym kształcie. Podkreślania wymaga bowiem, że 7 listopada 2019 r. weszło w życie nowe brzmienie art. 505 ¹ k.p.c., zmieniające zakres przedmiotowy spraw rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym – zgodnie z tym przepisem, w postępowaniu uproszczonym rozpoznawane są sprawy o świadczenie, w których wartość przedmiotu sporu nie przekracza 20 000 zł. Konsekwencją rozpoznania niniejszej sprawy w postępowaniu uproszczonym jest konieczność zastosowania przepisu art. 505 ⁴ § 1 k.p.c., zgodnie z którym, zmiana powództwa jest niedopuszczalna. Oświadczenie powoda o rozszerzeniu powództwa zawarte w piśmie z 24 lutego 2022 r. było bezskuteczne, zaś Sąd oceniał zasadność powództwa w kształcie nadanym mu pozwem.

Dla porządku wskazać należy, że pozwana nie kwestionowała zaistnienia zdarzenia wywołującego szkodę, ani swojej odpowiedzialności za szkodę.

Spór sprowadzał się do wysokości celowych i ekonomicznych kosztów przywrócenia pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) do stanu sprzed szkody w kontekście zakresu niezbędnych do wykonania praw naprawczych, wysokości wynagrodzenia za roboczogodzinę przedmiotowych prac oraz rodzaju części zamiennych, które powinny zostać zastosowane celem naprawy uszkodzonego pojazdu.

Podstawą odpowiedzialności odszkodowawczej zakładu ubezpieczeń jest przepis art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. W myśl zaś treści przepisu art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 392 ze zm.) z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego wyznaczona jest – zarówno co do zasady, jak i co do granic – przez odpowiedzialność tego posiadacza lub kierowcy. Podstawowym warunkiem decydującym o zasadności roszczeń poszkodowanego jest zatem wykazanie, że w majątku poszkodowanego na skutek kolizji doszło do uszczerbku podlegającego naprawieniu w drodze zapłaty określonej sumy pieniężnej przez zakład ubezpieczeń na podstawie przepisu art. 361 k.c.

Zgodnie z treścią przepisu art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Zgodnie z utrwalonym już w orzecznictwie poglądem, zaprezentowany m.in. w uchwale składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012r., III CZP 80/11 (LEX nr 1129783), wskazuje się, że przywrócenie do stanu poprzedniego oznacza, iż pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu jak przed zdarzeniem. Jeżeli w tym celu należy wymienić uszkodzoną część to niewątpliwie jest to normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, w rozumieniu przepisu art. 361 § 1 k.c. Zakładając, że nie da się jej naprawić w taki sposób, aby przywrócić ją do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, część ta musi zostać zastąpiona inną.

W kontekście kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, Sąd Najwyższy wskazał (uchwała SN z 17 listopada 2011r., III CZP 5/11), że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu, obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Przy czym należy tu podkreślić za Sądem Najwyższym, że obowiązek naprawienia szkody powstaje z chwilą jej wyrządzenia.

Rozstrzygając niniejszą sprawę, co do kwestii uzasadnionych kosztów naprawy, Sąd miał na względzie przede wszystkim wnioski opinii biegłego, z której wynikał zakres niezbędnych napraw, rodzaj części potrzebnych do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed wypadku, ich cena oraz stawki naprawcze stosowane przez warsztaty na rynku lokalnym dla poszkodowanego. Sąd podzielił opinię w całości, ustalając, że koszt naprawy pojazdu w celu przywrócenia do stanu sprzed szkody pojazdu wynoszą 7 378,07 zł brutto. Koszty wskazane przez biegłego w opinii są w ocenie Sądu kosztami niezbędnymi i celowymi.

Pozwana uznała swoją odpowiedzialność w toku postępowania likwidacyjnego w zakresie kwoty 2 435,72 zł brutto. Stąd zasądzeniu podlegałaby różnica w wysokości 4 942,35 zł (7 378,07 zł – 2 435,72 zł). Należy jednak pamiętać, że Sąd związany jest żądaniem pozwu i nie może orzec ponad żądanie (art. 321 k.p.c.). Dlatego zasądził z tego tytułu kwotę 4386,26 zł, zgodnie z pierwotnym żądaniem.

W zakresie zwrotu kosztu w kwocie 75 zł za sporządzenie kalkulacji naprawy – mając na względzie postawę pozwanej, która w prowadzonym przez siebie postępowaniu likwidacyjnym, nie uznała roszczenia co do wysokości, uwzględniając jednak również brak po stronie powodowej fachowej wiedzy niezbędnej do samodzielnego podjęcia tego rodzaju czynności (pozwana nie tylko nie wykazała, ale nawet nie twierdziła, by powódka wiedzą taką dysponowała) – było niezbędne celem ustalenia choćby przybliżonej wysokości przysługującego powodowi roszczenia. Kwoty tej nie sposób przy tym uznać za wygórowaną. W konsekwencji jest ona objęta zakresem poniesionej przez powoda wskutek zdarzenia ubezpieczeniowego objętego pozwem szkody. Do zapłaty przedmiotowej kwoty pozwany został wezwany pismem z dnia 13 sierpnia 2019 r. Powód wyznaczył mu 1-dniowy termin do dokonania zapłaty. Pismo to zostało odebrane w dniu 16 sierpnia 2019 r. W zwłoce z wypłatą wskazanej kwoty pozwany pozostawał zatem od 19 sierpnia 2019 r.

Jeżeli chodzi o należne powodowi odsetki, przysługują mu – w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (art. 481 § 2 zd. 1 k.c.) – za cały czas opóźnienia, bez względu na to, czy było ono następstwem okoliczności, za które pozwany ponosi odpowiedzialność i jednocześnie niezależnie od tego, czy wskutek opóźnienia powód poniósł szkodę (art. 481 § 1 k.c.). Co się zaś tyczy daty, od której może on domagać się ich zasądzenia, przywołania wymaga art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, przewidujący obowiązek wypłacenia przez zakład ubezpieczeń odszkodowania w terminie 30 dni od dnia złożenia przez poszkodowanego zawiadomienia o szkodzie. Nie można przy tym rzecz jasna pomijać zawodowego charakteru prowadzonej przez pozwaną działalności (art. 355 § 2 k.c.) oraz wymagającego zaakcentowania w okolicznościach niniejszej sprawy faktu, iż w postępowaniu likwidacyjnym poszkodowany ma co do zasady niewielkie obowiązki, do których należy, oprócz wystąpienia z wnioskiem, przede wszystkim udokumentowanie faktu szkody powstałej na skutek zdarzenia ubezpieczeniowego – natomiast zasadniczy ciężar tego postępowania spoczywa na zakładzie ubezpieczeń (zob. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 1994 r., III CZP 107/94, OSNC 1995, nr 1, poz. 15, oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 grudnia 1998 r., II CKN 114/98, niepubl.). Zatem już w pierwszej swojej decyzji pozwana winna była ustalić prawidłowo należne powodowi odszkodowanie w pełnej wysokości.

Mając na uwadze powyższe oraz fakt, że odszkodowanie pozwana winna wypłacić do dnia 5 lipca 2018 r., nie ulega wątpliwości, iż pozostawała w opóźnieniu od dnia następującego. Powód miał zatem pełne prawo do skapitalizowania odsetek od wypłaconej mu z opóźnieniem, bo w dniu 29 kwietnia 2019 r., kwoty 2 435,72 zł. Kwota skapitalizowanych odsetek za opóźnienie za okres od dnia 6 lipca 2018 r. do dnia 29 kwietnia 2019 r. wyniosła 138,74 zł i taką też kwotę Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda. Co do odsetek ustawowych za opóźnienie Sąd zasądził je od dnia wniesienia powództwa, bowiem zgodnie z art. 482 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie wskazanych przepisów, należało zasądzić jak w punkcie I wyroku.

W pozostałym zakresie, co do żądania odsetek ustawowych za opóźnienie od kwot 75 zł oraz 138,74 zł od dnia 6 lipca 2018 r. do dnia zapłaty, powództwo podlegało oddaleniu jako niezasadne, a to ze względów i na podstawie przepisów wskazanych powyżej, co też Sąd uczynił w punkcie II wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. nakładając na pozwanego obowiązek zwrotu wszystkich kosztów. Koszty powoda wyniosły w sprawie 2 715 zł (400 zł tytułem opłaty od pozwu, 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 1 398 zł zaliczki na opinię biegłego sądowego). Dlatego też w punkcie III wyroku Sąd nałożył na pozwanego obowiązek zwrotu kosztów procesu powodowi w wysokości 3 615 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty (art. 98 § 1 ¹ k.p.c.).

W punkcie IV wyroku Sąd zwrócił powodowi J. W. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 102 zł tytułem pobranej a niewykorzystanej zaliczki. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 84 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd z urzędu zwraca stronie wszelkie należności z tytułu wydatków stanowiące różnicę między kosztami pobranymi od strony a kosztami należnymi. W przedmiotowej sprawie Sąd pobrał od powoda kwotę 1 500 zł tytułem zaliczki na opinię biegłego. Koszt sporządzenia opinii wyniósł 1 398 zł, zatem powodowi należało zwrócić 102 zł. Sąd również zwrócił powodowi kwotę 100 zł tytułem opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa.

Sygn. akt I C 852/20

ZARZĄDZENIE

Dnia 19 sierpnia 2022 r.

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

Sędzia Marek Jasiński