Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2022 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Janusz Madej

Protokolant – starszy sekretarz sądowy Dorota Hańc

po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2022 r. w Bydgoszczy na rozprawie

odwołania: A. N.

od decyzji : Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 18 marca 2022 r., znak: (...)

w sprawie: A. N.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o emeryturę

oddala odwołanie.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VI U 500/22

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 marca 2022 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. - po rozpoznaniu wniosku A. N. z dnia 11 marca 2022 roku - odmówił przyznania wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach bądź w szczególnym charakterze, albowiem na dzień 1 stycznia 1999 roku nie udowodnił on 15 – letniego stażu pracy w takich warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy zaznaczył przy tym, że ubezpieczony nie przedłożył świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Na dzień 1 stycznia 1999 roku ubezpieczony legitymuje się ogólnym stażem ubezpieczeniowym w wymiarze 25 lat, 1 miesiąca i 13 dni, natomiast organ rentowy nie uwzględnił do stażu pracy w szczególnych warunkach żadnego okresu pracy ubezpieczonego.

Odwołanie od ww. decyzji złożył A. N., zaskarżając ją w całości. W uzasadnieniu odwołania wskazał on, że na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się stażem pracy w szczególnych warunkach w niezbędnym wymiarze. Wobec powyższego odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując argumentację wskazaną w treści zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 12 lipca 2022 roku odwołujący sprecyzował stanowisko zaprezentowane w treści odwołania poprzez wskazanie, że wnosi o zaliczenie do stażu pracy w szczególnych warunkach następujących okresów: - od dnia 1 września 1973 roku do dnia 31 marca 1982 roku w (...) Fabryce (...) w B. na stanowisku ślusarza remontowego ze specjalnością urządzeń chłodniczych;

-od dnia 1 kwietnia 1982 roku do dnia 30 listopada 1993 roku w Przedsiębiorstwie (...) w P. w Oddziale w B. na stanowisku mistrza serwisu urządzeń chłodniczych. Wobec powyższego odwołujący podtrzymał wniosek o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 1 marca 2022 roku, tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym zgłosił wniosek o przyznanie tego świadczenia.

Natomiast pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony A. N. urodził się w dniu (...). Zdobył wykształcenie zasadnicze zawodowe w zawodzie mechanika urządzeń chłodniczych.

/okoliczności bezsporne/

A. N. w okresie od dnia 1 września 1973 roku do dnia 31 marca 1982 roku był zatrudniony w (...) Fabryce (...) w B.. W okresie od dnia 1 września 1973 roku do dnia 30 czerwca 1976 roku był zatrudniony w ww. zakładzie na podstawie umowy o naukę zawodu mechanika urządzeń chłodniczych. Do ukończenia 16 roku życia obowiązywał go 6 godzinny dobowy czas pracy (36 godzin tygodniowo), a od ukończenia 16 roku życia – 8 godzinny dobowy czas pracy. Do okresu pracy wliczał się wówczas czas dokształcania w wymiarze nie większym niż 18 godzin tygodniowo. Od dnia 1 lipca 1976 roku po ukończeniu nauki zawodu został zatrudniony na stanowisku ślusarza remontowego w pełnym wymiarze czasu pracy. Od dnia 26 kwietnia 1977 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej do pracy wrócił w dniu 5 kwietnia 1979 roku na dotychczasowe stanowisko ślusarza remontowego.

W czasie zatrudnienia na stanowisku ślusarza remontowego ubezpieczony wykonywał bieżącą konserwację i naprawy urządzeń w różnych działach. W galwanizerni, w której funkcjonowały urządzenia chłodnicze podłączone do wanien galwanicznych (były to urządzenia – agregaty chłodnicze SAF23 i SAF35 o ciężarze około 120 kg, które chłodziły wanny galwaniczne), naprawiał i serwisował te urządzenia, w tym wyciągał z agregatów chłodniczych sprężarki i naprawiał je na miejscu. Nie wykonywał czynności galwanizera, aczkolwiek musiał sprawdzić, czy wanna galwaniczna prawidłowo działa i z tego powodu pracował bezpośrednio przy wannie galwanicznej. W galwanizerni ubezpieczony pracował około 15 – 20 % normatywnego miesięcznego czasu pracy. W szlifierni przeprowadzał takie naprawy jak: wymiana łożysk w maszynie do szlifowania (tzw. „filcarka”). Szlifowano na tej maszynie części niklowane do urządzeń chłodniczych: lad, regałów i szaf chłodniczych. Ubezpieczony nie szlifował na tych szlifierkach, a tylko je naprawiał. W lakierni wykonywał przeglądy urządzeń lakierniczych oraz zajmowałem się obsługą i naprawą wentylatorów. Na zgrzewalni zajmował się naprawą zgrzewarek (sprawdzał instalację elektryczną zgrzewarek, wymieniał w nich elektrody). W wytłaczarni, gdzie działały prasy i giętarki – zajmował się remontem pras i giętarek (wymieniał w nich łożyska, prowadnice, olej i wykonywał ich codzienną konserwację). W montażowni, gdzie montował urządzenia chłodnicze (uczestniczył w procesie produkcji urządzeń chłodniczych takich jak: lady chłodnicze, szafy chłodnicze i zamrażarki) oraz montował kanały wentylacyjne w hali montażowej i w lakierni.

Pracodawca nie wystawił ubezpieczonemu świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach bądź o szczególnym charakterze za ww. okres. Nie wypłacał mu dodatku pieniężnego z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Dostarczał ubezpieczonemu mleko i jogurty.

/dowód: świadectwo pracy, k. 6 akt kapitałowych ZUS; świadectwo pracy, k. 12 – 13 akt osobowych, załącznik do akt; umowa o pracę, k. 15 – 16 akt osobowych, załącznik do akt; umowa o naukę zawodu, k. 25 – 27 akt osobowych, załącznik do akt; umowa o naukę zawodu, k. 33 – 34 akt osobowych, załącznik do akt; karta powołania do czynnej służby wojskowej, k. 45 akt osobowych, załącznik do akt; zeznania świadka K. F., nagranie audio, k. 30 akt; zeznania świadka K. M., nagranie audio, k. 30 akt; zeznania odwołującego A. N., nagranie audio, k. 30 akt/

Następnie w okresie od dnia 1 kwietnia 1982 roku do dnia
30 listopada 1993 roku ubezpieczony pracował w Przedsiębiorstwie (...) w P. w Oddziale w B. na stanowisku montera urządzeń chłodniczych, mechanika urządzeń i sprzętu oraz mistrza serwisu w pełnym wymiarze czasu pracy.
W okresie od dnia 26 września 1988 roku do dnia 22 października 1988 roku korzystał z urlopu bezpłatnego, a od dnia 1 lipca 1989 roku do dnia
15 sierpnia 1989 roku z urlopu wychowawczego. Korzystał też ze zwolnień lekarskich w okresach: od dnia 21 lipca 1992 roku do dnia 3 sierpnia 1992 roku, od dnia 14 października 1992 roku do dnia 27 października 1992 roku, od dnia 27 maja 1993 roku do dnia 9 czerwca 1993 roku oraz od dnia 17 lipca 1993 roku do dnia 7 sierpnia 1993 roku.

Do obowiązków pracowniczych ubezpieczonego na ww. stanowiskach należały naprawy gwarancyjne i serwisowe urządzeń chłodniczych, takich jak: komory mroźnicze, regały chłodnicze i szafy chłodnicze. W komorach mroźniczych panowała temperatura do minus 25 stopni. Regały chłodnicze miały gabaryty długości 2 metry i wysokości około 1,80 metra albo do
2 metrów. Szafy chłodnicze były dwudrzwiowe i jednodrzwiowe i miały pojemność od 700 do 1400 litrów – szerokości miały około 80 cm i gdzieś około 2 metrów wysokości. Gdy naprawiał szafy i regały chłodnicze nie przebywał w temperaturze poniżej 0 stopni. Ubezpieczony w większości obowiązki te wykonywał u klientów (w szpitalach, w instytucjach państwowych). W szpitalach naprawiał komory chłodnicze w prosektoriach. W zakładach pracy naprawiał lady chłodnicze i zamrażarki w bufetach zakładowych. Około 70% czynności przy remoncie komór chłodniczych ubezpieczony wykonywał na zewnątrz tych komór. Były to takie czynności jak montaż ścian zewnętrznych komory chłodniczej, montowanie instalacji chłodniczej i elektrycznej na zewnątrz. W czasie zimy przy wykonywaniu tego typu prac panowała temperatura do minus 10 stopni.

Pracodawca nie wystawił ubezpieczonemu świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach bądź w szczególnym charakterze za ww. okres. Nie wypłacał mu dodatku pieniężnego z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Ubezpieczony otrzymywał od pracodawcy mleko i jogurty.

/dowód: świadectwo pracy, k. 7 – 7 v. akt kapitałowych ZUS, akta osobowe, załącznik do akt; zeznania świadka K. F., nagranie audio, k. 30 akt; zeznania świadka K. M., nagranie audio, k. 30 akt; zeznania odwołującego A. N., nagranie audio, k. 30 akt/

W okresie od dnia 13 grudnia 1993 roku do dnia 14 kwietnia 1994 roku ubezpieczony pozostawał zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna z prawem do zasiłku dla osób bezrobotnych.

/dowód: decyzja Rejonowego Urzędu Pracy w B., k. 9 akt; zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, k. 14 akt kapitałowych ZUS/

W okresie od dnia 1 czerwca 1994 roku do dnia 30 listopada 2004 roku prowadził własną działalność gospodarczą i z tego tytułu podlegał obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym.

/dowód: zaświadczenie, k. 8 akt kapitałowych ZUS/

Na dzień 1 stycznia 1999 roku ubezpieczony legitymuje się ogólnym stażem ubezpieczeniowym w wymiarze 25 lat, 1 miesiąca i 13 dni, w tym okresy składkowe w wymiarze 24 lat, 9 miesięcy i 24 dni oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 3 miesięcy i 19 dni.

/dowód: karta przebiegu zatrudnienia, k. 5 – 5 v. akt emerytalnych ZUS/

Decyzją z dnia 20 sierpnia 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. przyznał ubezpieczonemu świadczenie przedemerytalne od sierpnia 2020 roku.

/dowód: decyzja ZUS z dnia 20 sierpnia 2020 roku, k. 32 – 33 akt emerytalnych ZUS/

W dniu 11 marca 2022 roku ubezpieczony wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. z wnioskiem o przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

/dowód: wniosek o emeryturę, k. 1 – 3 v. akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w sprawie, w tym w aktach organu rentowego i w aktach pracowniczych odwołującego z okresu zatrudnienia w (...) Fabryce (...) w B. oraz w Przedsiębiorstwie (...) w P. w Oddziale w B., których to wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu, a które nie były też kwestionowane przez żadną ze stron pod względem ich autentyczności, jak i prawdziwości zawartych w nich informacji.

Podstawę ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy stanowiły także zeznania świadków w osobach K. F. i K. M., jak również zeznania odwołującego A. N., złożone na okoliczność charakteru pracy odwołującego w obu ww. zakładach pracy, albowiem zeznania te są jasne, logiczne i korespondują wzajemnie ze sobą, jak i z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z dyspozycją art. 184 ustawy dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r., poz. 504), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w
art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z treścią art. 27 cytowanej ustawy okres składkowy i nieskładkowy wynosi co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Definicję ustawową „pracy w szczególnych warunkach” zawiera
art. 32 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Natomiast w myśl § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr. 8, poz. 43) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki, tj. osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Istotne jest przy tym to, że o uprawnieniu do wcześniejszej emerytury decyduje łączne spełnienie wszystkich warunków określonych w art. 184 ustawy, w tym także wykazanie odpowiednich okresów stażu ogólnego pracy, jak i stażu pracy w szczególnych warunkach bądź w szczególnym charakterze (wyr. SN z dnia 6 grudnia 2010 r., II UK 140/10, LEX nr 786382; wyr. SA w Szczecinie z dnia 27 kwietnia 2016 roku, III AUa 987/14, LEX nr 2107024). Trzeba mieć na względzie to, że prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym stanowi przywilej, stąd przesłanki przyznania tego prawa muszą być udowodnione w sposób niebudzący wątpliwości. Niemniej jednak okresy te mogą zostać ustalone na podstawie wszelkich dowodów, w tym także zeznań świadków. Postępowanie przed sądem (na skutek odwołania od decyzji organu rentowego) nie podlega bowiem ograniczeniom dowodowym, co wynika wprost z art. 473 k.p.c. i co oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane (wyr. SN z dnia 21 września 1984 r., III UZP 48/84, LEX nr 14630; wyr. SN z dnia 8 kwietnia 1999 r., II UKN 69/98, OSNP 2000/11/439).

Kwestia sporna w niniejszej sprawie dotyczyła tego, czy odwołujący A. N. na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się co najmniej 15 – letnim okresem pracy w szczególnych warunkach bądź w szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, czego pochodną stałoby się ustalenie prawa do wcześniej emerytury z tego tytułu. Organ rentowy nie zaliczył do stażu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze żadnego z okresów pracy ubezpieczonego, powołując się na brak świadectw wykonywania prac w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Odwołujący zaś twierdził odmiennie, że wbrew stanowisku organu rentowego, legitymuje się on niezbędnym wymiarem stażu pracy w szczególnych warunkach bądź o szczególnym charakterze z tytułu pracy w (...) Fabryce (...) w B. na stanowisku ślusarza remontowego ze specjalnością urządzeń chłodniczych (1.09.1973 r. – 31.03.1982 r.) oraz w Przedsiębiorstwie (...) w P. w Oddziale w B. na stanowisku mistrza serwisu urządzeń chłodniczych (1.04.1982 r. – 30.11.1993 r.).

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym dokumentacji pracowniczej znajdującej się w aktach osobowych z obu ww. zakładów pracy oraz zeznań przesłuchanych w sprawie świadków i odwołującego, prowadzi do wniosku, że odwołujący A. N. nie wykazał, aby na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymował się co najmniej 15 – letnim okresem pracy w szczególnych warunkach bądź o szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Odnosząc się szczegółowo do każdego z ww. okresów wskazać należy, że w myśl obowiązujących przepisów możliwym byłoby częściowe uwzględnienie do stażu pracy w szczególnych warunkach pierwszego ze wskazanych okresów pracy, tj. w (...) Fabryce (...) w B., a dokładniej okresu od dnia 1 lipca 1976 roku do dnia
31 marca 1982 roku, kiedy to odwołujący pozostawał zatrudniony na stanowisku ślusarza remontowego w pełnym wymiarze czasu pracy. Postępowanie dowodowe przeprowadzone w niniejszej sprawie wykazało, że ubezpieczony w ww. okresie wykonywał prace wskazane w Wykazie A, Dziale XIV, poz. 25 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, tj. prace polegające na bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie (chodzi to chociażby o prace wskazane w Wykazie A, Dział III, poz. 76 o prace w hutnictwie i przemyśle metalowym: prace w hartowniach i wytrawialniach, praca ocynkowaczy, ocynowaczy, kadmowaczy oraz galwanizerów - cynkiem, miedzią, chromem, kadmem i niklem czy wskazane w Wykazie A, Dział III, poz. 78 o prace polegające na szlifowaniu lub ostrzeniu wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowaniu mechanicznym czy też prace w lakierni, wskazane w wykazie A Dziale XIV, poz. 17 ). Ubezpieczony wykonywał bowiem różnego rodzaju prace polegające na bieżącej konserwacji agregatorów i urządzeń w galwanizerni, w szlifierni, w lakierni, na zgrzewalni, w wytłaczarni oraz w montażowni, w których to jako podstawowe były wykonywane prace w szczególnych warunkach. Co więcej, w okresie od dnia 26 kwietnia 1977 roku do dnia 4 kwietnia 1979 roku ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową, która podlega zaliczeniu do stażu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze na warunkach określonych w przepisach ustawy o powszechnym obowiązku obrony (por. uchwała powiększonego składu Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2013 roku w sprawie o sygn. akt II UZP 6/13, LEX 1385939). Odwołujący przed powołaniem do zasadniczej służby wojskowej wykonywał pracę w szczególnych warunkach i po zwolnieniu ze służby powrócił na dotychczas zajmowane stanowisko, niejako kontynuując staż pracy w szczególnych warunkach. Tym niemniej jednak ewentualne uwzględnienie okresu pracy ubezpieczonego A. N. od dnia 1 lipca 1976 roku do dnia 31 marca 1982 roku jest niewystarczające dla spełnienia przesłanki wymaganego stażu pracy w szczególnych warunkach, albowiem staż ten jest o wiele niższy aniżeli wymagane 15 lat.

Brak jest podstaw do zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia odwołującego od dnia 1 września 1973 roku do dnia 30 czerwca 1976 roku w (...) Fabryce (...), albowiem w tym czasie ubezpieczony odbywał naukę w zasadniczej szkole zawodowej i w związku z tym miał zawartą z ww. Fabryką umowę o naukę zawodu na stanowisku montera urządzeń chłodniczych. Zgodnie z ugruntowaną w ostatnich latach linią orzeczniczą Sądu Najwyższego, okres nauki zawodu połączonej z kształceniem w zasadniczej szkole zawodowej nie stanowi pracy w szczególnych warunkach (wyr. Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2009 r., II UK 334/08, OSNP 2010/23-24/294; wyr. Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2017 r., II UK 176/16, LEX nr 2306372). Ubezpieczony jako młodociany odbywający naukę zawodu posiadał co prawda status pracownika, natomiast ze względu na fakt, że był dopiero przyuczany do zawodu, nie wykonywał pracy w pełnym wymiarze czasu, jak również odbywał w czasie pracy kształcenie teoretyczne.

Wbrew twierdzeniom odwołującego obowiązujące przepisy nie dają możliwości uwzględnienia do stażu pracy w szczególnych warunkach drugiego ze wskazywanych okresów, tj. okresu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w P. w Oddziale w B. (1.04.1982 r. – 30.11.1993 r.). Choć niektóre z prac wykonywanych przez ubezpieczonego dotyczyły pracy w chłodniach składowych i przyzakładowych o temperaturze wewnętrznej poniżej 0°C, a prace te uznawane są za prace w szczególnych warunkach na podstawie wykazu A, Działu X, poz. 7, to jednak nie ma podstaw do przyjęcia, aby prace tego rodzaju były wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Jak wynika z zeznań odwołującego i przesłuchanych w sprawie świadków do obowiązków pracowniczych ubezpieczonego w okresie pracy w ww. Przedsiębiorstwie należały naprawy gwarancyjne i serwisowe urządzeń chłodniczych typu komory mroźnicze, chłodnicze, regały i szafy chłodnicze. W komorach mroźniczych panowała temperatura do minus 25 stopni. Regały chłodnicze miały gabaryty długości 2 metry i wysokość około 1,80 metra albo do 2 metrów. Szafy chłodnicze były dwudrzwiowe i jednodrzwiowe i miały pojemność od 700 do 1400 litrów – szerokości miały około 80 cm i gdzieś około 2 metrów wysokości. Gdy odwołujący naprawiał szafy chłodnicze nie przebywał w temperaturze poniżej 0 stopni. Ubezpieczony większości obowiązki te wykonywał u klientów (w szpitalach, w instytucjach państwowych). W szpitalach naprawiał komory chłodnicze w prosektoriach. W zakładach pracy naprawiał lady chłodnicze i zamrażarki w bufetach zakładowych. Około 70% czynności przy remoncie komór chłodniczych ubezpieczony wykonywał na zewnątrz tych komór. Były to takie czynności jak montaż ścian zewnętrznych komory chłodniczej, montowanie instalacji chłodniczej i elektrycznej na zewnątrz. Powyższe oznacza, że oprócz prac wykonywanych w chłodniach składowych o temperaturze wewnętrznej poniżej 0°C (które miały charakter marginalny w stosunku do innych prac), ubezpieczony wykonywał również inne prace, które nie dają się zakwalifikować jako prace w szczególnych warunkach bądź o szczególnym charakterze. O ile rzeczywiste warunki tych prac mogły być w odczuciu odwołującego szkodliwe, to jednak dla uznania, że praca jest wykonywana w warunkach szczególnych w rozumieniu ustawy, wymagane jest wykonywanie tej pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na stanowisku pracy określonym - zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.), a w niniejszej sprawie wymogi te nie zostały spełnione.

Co więcej, odwołujący A. N. nie wykonywał przed dniem 1 stycznia 1999 roku innych prac, których charakter i sposób wykonywania pozwalały na uznanie ich za pracę w szczególnych warunkach bądź o szczególnym charakterze. W tym stanie rzeczy, jako że odwołujący nie wykazał przesłanki 15 – letniego stażu pracy w warunkach szczególnych bądź o szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, odwołanie podlegało oddaleniu jako bezzasadne.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy w Bydgoszczy,
na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak sentencji wyroku.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VI U 500/22

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień;

2.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem i pouczeniem w kwestii prawa, terminu, sposobu i warunków złożenia apelacji proszę doręczyć odwołującemu A. N.;

3.  Akta sprawy przedłożyć za 21 dni bądź wcześniej z wpływem.

B., dnia 29 lipca 2022 roku