Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 55/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 11 stycznia 2022 r., sygn. akt II Ko 623/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

2.

W oparciu o art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie i nieuwzględnienie we właściwy sposób wszystkich istotnych okoliczności, wynikających z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, które miały wpływ na wymiar krzywd K. G., a w konsekwencji na wysokość zadośćuczynienia, w szczególności stanu jego zdrowia, sposobu w jaki był traktowany oraz wpływu tych wydarzeń na jego zdrowie fizyczne i psychiczne

W oparciu o art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodów i wyciągnięcie z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wniosków sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, tj. uznanie, że zadośćuczynienie w kwocie 10.000.000,00 starych złotych zasądzone postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 31 marca 1994 r. w sprawie oznaczonej sygn. akt II Ko 420/93 spełnia cel i wymogi określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (dalej: ustawa lutowa, ustawa rehabilitacyjna) w przypadku krzywd K. G. doznanych w wyniku tymczasowego aresztowania w okresie od 3 marca 1984 r. do 28 lipca 1984 r.

W oparciu o art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść i skutkujący bezpodstawnym uznaniem, że w okolicznościach mniejszej sprawy sumą adekwatną i proporcjonalną zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez K. G. w wyniku tymczasowego aresztowania w okresie od 3 marca 1984 r. do 28 lipca 1984 r. jest kwota 10.000.000,00 starych złotych zasądzona postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 31 marca 1994 r. w sprawie oznaczonej sygn. akt II Ko 420/93 pomimo, iż jest to kwota niewspółmierna do rozmiaru doznanych przez niego krzywd i cierpień, ich intensywności i nieodwracalnego charakteru, podczas gdy te względy przemawiają za zasądzeniem na rzecz wnioskodawcy znacznie wyższej kwoty zadośćuczynienia.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty odwoławcze podniesione w apelacji pełnomocnika wnioskodawcy zasługiwały na uwzględnienie, zaś ich treść i wzajemne powiązanie otworzyły Sądowi Apelacyjnemu drogę do ich wspólnego omówienia, choć z racji zaawansowanych mankamentów zaskarżonego wyroku, które na dobrą sprawę tak naprawdę przekreślały szansę na przeprowadzenie kontroli instancyjnej jego warstwy merytorycznej w sposób rzetelny, kwestie natury innej niż zasadnicza musiały zostać już pozostawione poza granicami procesowego zainteresowania w rozpatrywanej sprawie

Lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku przekonuje, iż Sąd Okręgowy w istocie czy to nie zrozumiał, czy to nie uchwycił charakteru instytucji przewidzianej w art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.

Rzecz w tym, iż pozwala ona na przełamanie zasady powagi rzeczy osądzonej wówczas, jeżeli przeciwko jej zastosowaniu przemawiają względy słuszności.

Tymczasem Sąd merytorycznie właściwy problematykę tę utracił z pola swego widzenia, nie poświęcił jej niezbędnego zainteresowania, przeszedł nad nia poniekąd do porządku, nie objął swoją pogłębioną, odpowiednio krytyczną analizą.

Zamiast tego skupił się praktycznie wyłącznie na omówieniu postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Gorzowie Wlkp. z dnia 31 marca 1994 r. w sprawie II Ko 420/93, którym w trybie poprzednio obowiązującego przepisu art. 487 § 4 k.p.k. zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz K. G. zadośćuczynienie za niesłuszne aresztowanie oraz nadzwyczaj skromnego, rzec można, że wyjątkowo ascetycznego, jego pisemnego uzasadnienia dotyczącego tej kwestii, które ograniczone zostało praktycznie do jednego zdania, że „Sąd również uznał, iż kwota 10 mln. złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdy spowodowane tymczasowym aresztowaniem stanowi pełną rekompensatę za te krzywdy”.

W konsekwencji nie sposób przyjąć, aby Sąd Wojewódzki w Gorzowie Wlkp. w tym już przecież historycznym orzeczeniu podjął trud oszacowania poziomu krzywdy doświadczonej przez wnioskodawcę, wyjaśnienia rozbieżności pomiędzy zasądzonym zadośćuczynieniem, a roszczeniem na tę okoliczność zawartym we wniosku K. G., która stanowiła przecież jego wielokrotność, a wreszcie kryteriów, którymi się kierował.

Na domiar tego Sąd ten nie zademonstrował najmniejszego choćby zainteresowania losami wnioskodawcy, warunkami, w jakich przyszło mu żyć w izolacji więziennej, stosowanymi wobec niego represjami, sposobami jego przesłuchiwania i artykułowanymi wobec niego oczekiwaniami, wywieraną presją ukierunkowaną na zadenuncjowanie przez niego innych opozycjonistów, rodzajem i natężeniem negatywnych emocji, których doświadczył, traumatyczności jego przeżyć, ich wpływu na wnioskodawcę i ewentualnych konsekwencji natury zdrowotnej.

Pamiętać trzeba, iż wnioskodawca wysokości żądanego zadośćuczynienia w swym piśmie procesowym inicjującym tamto postępowanie nie uzasadnił, w ogóle nie przedstawił żadnych okoliczności swojego tymczasowego aresztowania, na posiedzeniu zaś w dniu 31 marca 1994 r. o kwestie te wcale nie został rozpytany, Sąd Wojewódzki ich nie dociekał.

Tymczasem wnioskodawca występował wówczas samodzielnie, był autorem wniosku, nie reprezentował go profesjonalny pełnomocnik, bezsprzecznie zatem swoich wszystkich racji wówczas nie przedstawił, nie był w stanie zidentyfikować własnymi siłami istotnych okoliczności postępowania, które wszczął, skoncentrował się przede wszystkim na tej warstwie, która poświęcona była dochodzonemu przez niego odszkodowaniu, nieco zaś na boku, przynajmniej w sferze motywacyjnej, pozostawił zadośćuczynienie, którego przecież też się wyraźnie domagał.

Postawa taka jawi się jako całkowicie zrozumiała, jeśli zważyć poziom i charakter wykształcenia K. G., brak niezbędnego rozeznania instytucji prawa, obwiązujących procedur, deficyt jego doświadczeń w tej płaszczyźnie, nią też trzeba tłumaczyć jego późniejszą bierność procesową. W istocie nie zaskarżył on postanowienie z dnia 31 marca 1993 r., ale żadną miarą nie wynikało to z jego satysfakcji procesowej, a poczucia bezradności, przekonania o bezcelowości kwestionowania niekorzystnego dla siebie orzeczenia. Wnioskodawca przekonująco to wyjaśnił w toku rozprawy głównej w rozpatrywanej sprawie, a dostrzec też trzeba jego pismo z dnia 12 czerwca 1994 r. zawarte w aktach sprawy II Ko 420/93, w którym prosi o przyspieszenie wypłaty zasądzonych na jego rzecz pieniędzy z przyczyn natury egzystencjalnej, bardzo trudnej sytuacji materialnej, braku środków na niezbędne leczenie.

Na domiar tego odnotować wypada, iż wnioskodawca ze swej natury nie jest człowiekiem wylewnych, o czym przekonuje nie tylko zawartość wniosku z dnia 5 grudnia 1993 r., ale przecież także treść protokołu dokumentującego jego przesłuchanie w toku rozprawy głównej w dniu 11 stycznia 2022 r. w przedmiotowej sprawie.

K. G. swoją relację procesową rozpoczął wówczas od deklaracji „od siebie nie mam nic do powiedzenia” ilustrującej jego skromność, rzec można swego rodzaju pokorę w obliczu kontaktu z organem sądowym, a dopiero na pytanie swojej pełnomocnik szeroko, drobiazgowo, wielopłaszczyznowo przedstawił własną gehennę wynikającą z jego tymczasowego aresztowania, omówił warunki, z jakimi się spotkał w trakcie izolacji więziennej, wszystkie przykrości, dokuczliwości, niedogodności, których doświadczył, opisał negatywne emocje, które mu towarzyszyły i skutki, które miały być jego udziałem.

W istocie jednak Sąd Okręgowy zarówno nad narrację wnioskodawcy, jak i wydźwiękiem innych dowodów się nie pochylił, żadnego z nich po prostu nie ocenił, najpierw uchylił się od wykreślenia poziomu krzywdy K. G. i jej charakteru, a następnie zestawienia jej z poziomym zadośćuczynienia zasądzonego na rzecz wnioskodawcy w przeszłości, tak naprawdę zresztą dość odległej, faktycznie postępowania w płaszczyźnie art. 8 ust. 4 ustawy lutowej po prostu nie przeprowadził.

W sposób całkowicie dowolny, wymykający się możliwości prześledzenia procesu rozumowania, który go do tego doprowadził, oczywiście przedwczesny, obszerny wniosek inicjujący przedmiotowe postępowanie skwitował właściwie jedną frazę, że w sprawie II Ko 420/93 „orzeczenie objęło całokształt uzasadnionych względami moralnymi zasad sprawiedliwej życzliwości należności wnioskodawcy”, a jakkolwiek dostrzegł, iż ostatecznie zasądzona na rzecz K. G. kwota była niższa niż przez niego żądana, to stwierdził, iż miała stanowić ona rzekomo pełną rekompensatę za krzywdy, „co wyraźnie zaznaczył Sąd Wojewódzki w Gorzowie Wlkp.”.

W tym stanie rzeczy oczywisty okazuje się wniosek, że Sąd Okręgowy w istocie w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku nie dokonał praktycznie żadnych własnych ustaleń, ograniczył się do zreferowania przebiegu i wyniku poprzedniego postępowania w przedmiocie zadośćuczynienia, zignorował zebrany przez siebie, dość bogaty przecież, materiał dowodowy, uchylił się od własnej merytorycznej decyzji, do której drogę otwierał ten zasób, a nie zapadłe w przeszłości orzeczenie, zaniechał rozstrzygnięcia, czy wysokość zasądzonego na rzecz wnioskodawcy zadośćuczynienia wyczerpuje rzeczywiście w pełnym zakresie jego roszczenia, w żaden sposób nie odniósł się do racji przedstawionych na tę okoliczność we wniosku pełnomocnika K. G. z dnia 3 sierpnia 2021 r. i prezentowanego później stanowiska procesowego.

Omówionym układ procesowy nie pozwala Sądowi Apelacyjnemu nie tylko na zajęcie wiążącego stanowiska dotyczącego wysokości zadośćuczynienia, które potencjalnie stanowiłoby sprawiedliwą rekompensatę dla wnioskodawcy za doznane przez niego cierpienia, ale szerzej także zasadności w ogóle zgłoszonego roszczenia, bo wymagałoby to zbyt głębokiego wkraczania w kompetencje procesowe Sądu merytorycznie właściwego.

Kwestia ta pozostają otwarte, wymagają ponownej procesowej aktywności Sądu I instancji, choć z tej perspektywy warto odnotować, iż na rozprawie głównej w dniu 11 stycznia 2022 r. pełnomocnik uczestnika postępowania Prezesa Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. nie kwestionowała zasadności roszczenia oświadczając, że kwotę zadośćuczynienia pozostawia do uznania sądu, prokurator zaś wniósł o zasądzenie na rzecz K. G. kwoty 70.000 zł (!) tytułem zadośćuczynienia ( dalszego ma się rozumieć ).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kwoty 852.647,04 zł tytułem doznanej przez niego krzywdy w wyniku tymczasowego aresztowania go w okresie od dnia 3 marca 1984 r. do dnia 28 lipca 1984 r., uchylonego postanowieniem o uchyleniu środka zapobiegawczego z dnia 24 lipca 1984 r., sygn. akt Ds. 22/84 na mocy Ustawy o amnestii z dnia 21 lipca 1984 r., w związku z podejmowaniem przez niego działalności na rzecz niepodległego bytu
Państwa Polskiego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia
uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek reformatoryjny sformułowany w apelacji pełnomocnika wnioskodawcy nie zasługiwał na uwzględnienie, a właściwie okazał się przedwczesny, bowiem jego uwzględnienie, choćby częściowe, w ostatecznym rozrachunku stanowiłoby wyeliminowany z przedmiotowego postępowania Sądu Okręgowego , zastąpienie zasady dwuinstancyjności postępowania regułą orzekania jednoinstancyjnego.

Z aprobatą Sądu Apelacyjnego spotkał się natomiast postulat wydania wyroku kasatoryjnego wyartykułowany przez autorkę apelacji.

Omówione wcześniej uchybienia Sądu ad meriti pozwalają na tezę, że rozpatrywanej sprawy tak naprawdę nie rozstrzygnięto, wysłowiona w art. 8 ust. 4 ustawy lutowej zasada słuszności nie stanowiła przedmiotu wysiłku intelektualnego, niezbędnej pracy myślowej w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, została pozostawiona na boku procesowego zainteresowania, za własne Sąd Okręgowy przyjął stanowisko Sądu Wojewódzkiego w Gorzowie Wlkp. zawarte w postanowieniu z dnia 31 marca 1994 r. w sprawie II Ko 420/93, bez skonfrontowania go wszakże z treścią wniosku inicjującego przedmiotowe postępowanie, wymowy zgromadzonego w nim materiału dowodowego, odniesienia poziomu zasądzonego w przeszłości na rzecz wnioskodawcy zadośćuczynienia do tego dochodzonego aktualnie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Sąd Okręgowy nie przeprowadził oceny któregokolwiek spośród zebranych dowodów, nie dokonał praktycznie żadnych własnych ustaleń faktycznych, odwołał się do wyników wcześniejszego postępowania w przedmiocie zadośćuczynienia, uchylając się od zaprezentowania samodzielnego, autonomicznego stanowiska na okoliczność tego, czy w istocie stanowi ono sprawiedliwą rekompensatę za krzywdy wnioskodawcy wynikające z jego tymczasowego aresztowania, zaś względy słuszności zamykają drogę do ukształtowania go w wyższej kwocie.

Generuje to konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego przed Sądem Okręgowym w całości, dokonania oceny wszystkich dostępnych dowodów, wzajemnego ich podwiązania i spojrzenia na wymowę ich całokształtu w sposób wszechstronny, kompleksowy.

Na tej podstawie Sąd merytorycznie właściwy winien dokonać stosownych ustaleń faktycznych, objąć analizą instytucję przewidzianą w art. 8 ust. 4 ustawy lutowej, rozstrzygnąć wniosek inicjujący przedmiotowe postępowanie nie tracąc z pola swego widzenia jego charakteru, istoty, pewnej specyfiki.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

W toku ponownego rozpoznania sprawy bezsprzecznie Sąd I instancji dysponować będzie w istocie szeroką możliwością sięgnięcia do dyspozycji art. 442 § 2 k.p.k. i zaniechania ponownego bezpośredniego przesłuchiwania wnioskodawcy oraz świadka S. Ż., co przy okazji będzie stanowiło wyraz szacunku dla wieku ich obu, a K. G. w pierwszym rzędzie.

Rzeczą Sądu ad meriti będzie dokonanie następnie własnych ustaleń faktycznych, których uwieńczenie winna stanowić pogłębiona analiza względów słuszności i ocena podstaw do zasądzenia na rzecz wnioskodawcy zadośćuczynienia w trybie art. 8 ust. 4 ustawy lutowej, w przypadku zaś pozytywnego wniosku na tę ostatnią okoliczność, wykreślenie go w sprawiedliwej, adekwatnej do poziomu cierpień wnioskodawcy, wysokości.

Z tej perspektywy poglądowo wspomnieć wypada, iż w praktyce sądowej powszechne zastosowanie znajduje tutaj kryterium średniego miesięcznego wynagrodzenia, które stanowi w sprawach o zadośćuczynienie pewien punkt odniesienia do jego ustalenia - przeciętne miesięczne wynagrodzenie
( tak było ono ujmowane w okresie pierwotnego postępowania o zadośćuczynienie ) w 1993 r. wynosiło 3.995.000 zł ( wniosek złożono w grudniu 1993 r. ), zaś w 1994 r. 5.328.000 zł ( postanowienie zapadło w dniu 31 marca 1994 r. ), natomiast na rzecz K. G. zasądzona 10.000.000 zł zadośćuczynienia, a zatem niespełna dwukrotność tej ostatniej kwoty ( dla porządku już tu warto wszakże odnotować, iż wysokość roszczenia określona we wniosku inicjującym przedmiotowe postępowanie określona została z rozmachem, świadczy nawet o pewnej zuchwałości jej autorki, ale do realiów społeczno-gospodarczych i przywołanego wyżej kryterium nie przystaje).

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

SSA Jacek Szreder SSA Małgorzata Jankowska SSA Stanisław Stankiewicz

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o oddaleniu wniosku o zadośćuczynienie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana