Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 758/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 16 marca 2021 roku, sygn. akt III K 74/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

N. Ł.

Oskarżony złożył deklarację podatkową za 2020 rok.

Informacja o dochodach oskarżonego

409

2.1.1.2.

N. Ł.

Oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu;

Informacja o osobie z KRK

414

2.1.1.3.

N. Ł.

Oskarżony figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego;

Informacja z Komendy Stołecznej Policji;

411

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Informacja o dochodach oskarżonego

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony, stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowe poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności tego dokumentu.

2.

Informacja o osobie z KRK

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony, stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowe poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności tego dokumentu.

Informacja z Komendy Stołecznej Policji

Dokument urzędowy sporządzony przez uprawniony organ posiadający karty opisu stanowiska pracy policjanta J. G., stanowi dowód tego co zostało w nim urzędowo poświadczone i nie wzbudza wątpliwości co do wiarygodności;

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 5 § 2 kpk polegającą na :

a)  dowolnej ocenie materiału dowodowego w postaci;

-zeznań funkcjonariuszy policji św. A. S. i M. K. poprzez ustalenie, że w czasie zatrzymania oskarżony złożył im jednoznaczną propozycję udzielenia korzyści majątkowej w zamian za odstąpienie od przeprowadzonych przez nich czynności, podczas gdy zweryfikowane przed Sądem zeznania funkcjonariuszy różnią się co do przebiegu i okoliczności zatrzymania oskarżonego, co budzi wątpliwości aby w początkowej fazie interwencji oskarżony był przekonany, że osoby interweniujące to rzeczywiście funkcjonariusze policji, oskarżony posiadał gotówkę w ilości 1000 zł, a zatem zeznania jednego z policjantów, że miałby udać się do bankomatu celem wypłacenia gotówki stanowi okoliczność nielogiczną w ocenie jego zachowania się, a samo stwierdzenie oskarżonego jak zeznaje świadek M. K. „czy możemy się dogadać” jeżeli nawet padło, nie przesądza jeszcze o wypełnieniu przez oskarżonego wszystkich znamion przestępstwa opisanego w art. 229 § 1 i 3 k.k.

- zeznań pokrzywdzonej A. P. poprzez jednoznaczne ustalenie, że pokrzywdzona wręczyła oskarżonemu kwotę 5000 zł podczas gdy pokrzywdzona będąc kilkakrotnie przesłuchiwana podawała sprzeczne informacje skąd miała taką kwotę pieniędzy podając przez Sądem, że kwotę tę podjęła z bankomatu, w pierwszym przesłuchaniu nie wspomina o pochodzeniu pieniędzy, w kolejnym dopiero podaje, że kwotę 2500 zł pożyczyła od św. T. S., a w kolejnym podaje, że to świadek ten „wziął sprawy w swoje ręce”,

-zeznań świadka T. S., których treść miałaby potwierdzać wersję pokrzywdzonej, podczas gdy świadek ten znał przebieg zdarzenia jedynie z relacji pokrzywdzonej, a biorąc pod uwagę okoliczności spotkania stron i jego przebieg, relacja pokrzywdzonej z tego zdarzenia wobec świadka mogła być jednostronna i usprawiedliwiająca zachowanie pokrzywdzonej;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, wyjaśnił na rozprawie wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, następnie całość tych okoliczności wnikliwie i wszechstronnie rozważył, uwzględniając przy tym zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy, doświadczenia życiowego i na tej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz wyprowadził trafny wniosek w przedmiocie winy oskarżonego N. Ł. za przypisane mu przestępstwa. Ocena materiału dowodowego przez sąd I instancji dokonana została z baczeniem na reguły z art. 4, 5, 7 k.p.k., a więc jest bezstronna i nie narusza zasady granic swobodnej oceny dowodów oraz jest zgodna z prawidłowym rozumowaniem, wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego, zwłaszcza zaś nie zawiera błędów faktycznych i logicznych.

Argumenty przytoczone w apelacji, nie są tego rodzaju, by powziąć wątpliwości co do ustaleń Sądu I instancji, a w szczególności w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego.

Wbrew argumentom obrońcy ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji zostały oparte na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny i zgodny z zasadami logicznego rozumowania. Nie można podzielić argumentacji obrońcy odnośnie dowolnej oceny zeznań funkcjonariuszy policji A. S. i M. K., albowiem zeznania obu świadków są zgodne co do przebiegu i okoliczności zatrzymania oskarżonego oraz tego w jakim momencie zdarzenia oskarżony złożył im korupcyjną propozycję. Nie ma racji skarżący podnosząc, że nie wiadomo czy świadkowie poinformowali oskarżonego, że są policjantami i czy okazali odznakę policji, a zatem oskarżony nie wiedział kim są mężczyźni, którzy go zatrzymali.

Z zeznań obu świadków złożonych na rozprawie wynika, że nie byli umundurowani i poruszali się nieoznakowanym radiowozem, co jest zrozumiałe z uwagi na rodzaj ich pracy w Wydziale Kryminalnym (...) W. (...) Natomiast z zeznań A. S. (2) wynika, że w momencie zablokowania samochodu oskarżonego włączono w pojeździe policyjnym niebieskie światła uniemożliwiając mu ucieczkę, a następnie wylegitymował się identyfikatorem (k.315). Obaj świadkowie zgodnie twierdzą, że poinformowali zatrzymywanego, że są z policji i podali powód zatrzymania (k.315). Brak zatem podstaw do uznania, że oskarżony nie wiedział, że został zatrzymany przez policję, nawet jeżeli nie zdążył przyjrzeć się okazanej odznace policyjnej. Okoliczności tego zatrzymania wskazują w sposób jednoznaczny, że oskarżony miał świadomość komu składa korupcyjną propozycję i właśnie dlatego ją złożył, skoro propozycja padła już po zakuciu oskarżonego w kajdanki.

Wbrew argumentom skarżącego obaj świadkowie zgodnie zeznali odnośnie momentu w jakim padła ta propozycja udzielenia korzyści majątkowej, jak również co do jej treści. Świadek A. S. (2) zeznał : „ Mężczyzna powiedział, że jeżeli go rozkujemy i zapomnimy o całej sytuacji to uda się do bankomatu i wypłaci taką kwotę pieniędzy jaką będzie trzeba”-k. 37. Podobnie opisał to zdarzenie świadek M. K. (2): „ W trakcie trwania czynności N. Ł. zapytał – czy muszę być zatrzymany, nie możemy się dogadać? Ja zapytałem w jaki sposób, wówczas zatrzymany powiedział, żebyśmy dogadali się finansowo. Zapytałem jak finansowo? Powiedział, że jak nie będzie sprawy i go puścimy, to uda się do najbliższego bankomatu i wypłaci tyle pieniędzy ile będzie trzeba” -k. 40. Zeznania obu świadków są więc spójne, konsekwentne i wbrew argumentom obrońcy nie różną się co do przebiegu i rodzaju propozycji korupcyjnej ze strony oskarżonego, która jednoznacznie dotyczyła wręczenia policjantom korzyści majątkowej. Nawet jeżeli oskarżony posiadał przy sobie kwotę 1000 zł, która została zabezpieczona na poczet przyszłej kary grzywny i obowiązku naprawienia szkody (k.80), to nie wyklucza propozycji udania się do bankomatu i wypłaty wyższej kwoty pieniężnej. Oskarżony nie wiedział przecież czy kwota 1000 zł będzie wystarczającą korzyścią majątkową na którą skuszą się policjanci, mógł przecież zakładać, że będzie to zbyt niska kwota do podziału na dwie osoby, stąd zapewne propozycja wypłaty pieniędzy z bankomatu.

Sąd Okręgowy nie dostrzega w ustaleniach Sądu I instancji żadnej nielogiczności tylko dlatego, że oskarżony posiadał przy sobie kwotę 1000 złotych. Oskarżony mógł zakładać, iż policjanci zażądają wyższej kwoty i nie wiedział w jakiej wysokości ma zaproponować łapówkę aby ich skorumpować, stąd zapewnił, że „wypłaci tyle pieniędzy ile będzie trzeba”.

W świetle zeznań funkcjonariuszy policji A. S. i M. K. zamiar i motywacja oskarżonego nie budzą wątpliwości i z całą pewnością oskarżony wiedział, że został zatrzymany przez policję, dlatego zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona występku z art. 229 § 1 i 3 k.k.

Argumentacja obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem warunkiem przestępności takiego czynu jest obietnica lub udzielenie korzyści w związku z pełnieniem przez przekupywanego funkcji publicznej. Tymczasem nie budzi wątpliwości, że obaj świadkowie będąc funkcjonariuszami Wydziału Kryminalnego (...) W. (...) byli funkcjonariuszami publicznymi w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 7 k.k. Ponadto oskarżony N. Ł. właśnie dlatego złożył im obietnicę udzielania korzyści majątkowej w związku z pełnieniem przez nich funkcji publicznej w zamian za naruszenie przepisów prawa i odstąpienie od wykonania czynności służbowych i zaniechania czynności zatrzymania.

Czynność sprawcza w typie podstawowym (§ 1) polega na udzieleniu korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy osobie pełniącej funkcję publiczną w związku z tą funkcją. Udzielenie korzyści lub obietnicy nie musi być związane z konkretną czynnością osoby pełniącej funkcję publiczną. Musi być jednak związane z funkcją, którą ta osoba pełni. W ocenie Sądu Okręgowego analiza dowodów w tej sprawie potwierdza, że taki związek z pełnioną przez świadków A. S. i M. K. funkcją policjantów z całą pewnością zachodził.

Kodeksowe określenie "w związku" oznacza, że udzielona funkcjonariuszowi korzyść lub obietnica jej udzielenia dokonana została ze względu na pełnioną przez niego funkcję publiczną. Nie musi to być zatem związek z konkretną czynnością, ale z całokształtem urzędowania, z zespołem czynności należących do sprawowanej przez daną osobę funkcji publicznej, które może ona podejmować lub od nich się powstrzymywać, zatem związek taki może być rozumiany szerzej, jako związek pomiędzy pełnieniem funkcji publicznej, czyli faktycznym posiadaniem możliwości podjęcia konkretnych czynności służbowych (zgodnie z Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 30 października 2012 r. XVI K 50/10).

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie budzi także wątpliwości, że propozycja udzielenia korzyści majątkowej miała na celu skłonienie obu funkcjonariuszy policji do naruszenia przepisów prawa i odstąpienia od wykonywania czynności służbowych w związku z popełnieniem przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i zaniechania czynności zatrzymania oskarżonego za popełnienie tego czynu na szkodę A. P., od której oskarżony wyłudził kwotę 5000 złotych. Brak zatem podstaw do podzielenia argumentacji obrońcy, skoro wszystkie znamiona czynu zabronionego z art. 229 § 1 i 3 k.k. zostały wypełnione.

Przestępstwo z art. 229 § 3 kk ma charakter formalny, bezskutkowy i stosowanie kryterium rezultatu nie może decydować o istnieniu związku udzielonej obietnicy korzyści majątkowej z pełnieniem funkcji publicznej. Kodeksowe określenie "w związku" oznacza, że udzielona funkcjonariuszowi korzyść lub obietnica jej udzielenia dokonana została ze względu na pełnioną przez niego funkcję publiczną. Nie musi to być zatem związek z konkretną czynnością, ale z całokształtem urzędowania, z zespołem czynności należących do sprawowanej przez daną osobę funkcji publicznej, które może ona podejmować lub od nich się powstrzymywać, zatem związek taki może być rozumiany szerzej, jako związek pomiędzy pełnieniem funkcji publicznej, czyli faktycznym posiadaniem możliwości podjęcia konkretnych czynności służbowych.

Odnośnie zeznań pokrzywdzonej A. P., to nie ma racji skarżący zarzucając sprzeczność w jej zeznaniach. Analiza zeznań pokrzywdzonej na to nie wskazuje, gdyż świadek konsekwentnie podaje, że przekazała oskarżonemu kwotę 5000 złotych, a w pierwszym przesłuchaniu nie została wypytana skąd te pieniądze pochodziły, dlatego dopiero podczas drugiego przesłuchania świadek zeznała, że połowa kwoty pochodziła z jej oszczędności, a pozostałe 2500 zł pożyczyła od narzeczonego T. S. (2) (k.168v). Pokrzywdzona konsekwentnie trzyma się tej wersji będąc jeszcze dwukrotnie przesłuchana w toku śledztwa po upływie 3 miesięcy przez prokuratora (k.232) i na rozprawie przed Sądem (k.337-338). Drobne różnice dotyczą tylko tego jaką kwotę miała przygotowaną w kopercie i jaką wypłaciła dodatkowo z bankomatu. Natomiast co do kwoty 5000 zł, którą wręczyła tego dnia oskarżonemu pokrzywdzona była konsekwentna. Ponadto stwierdzenie, że „narzeczony wziął sprawy w swoje ręce” odnosiło się do wizyty w firmie (...) aby się dowiedzieć czy oskarżony tam pracuje. Powyższą okoliczność potwierdzają zeznania świadka J. T. zatrudnionego jako kierownik ds. bezpieczeństwa w Grupie (...), który zeznał, że zgłosili się do niego T. S. (2) ze swoją partnerką i opowiedzieli o fałszywym rekruterze, który oczekiwał wpłaty pieniędzy oraz usług seksualnych w zamian za załatwienie pracy w firmie (...) (k.181v).

Wiarygodność depozycji pokrzywdzonej A. P. i świadka T. S. (2) została zatem zweryfikowana poprawnie na podstawie zeznań świadka J. T., który nie miał żadnego interesu w tym aby złożyć zeznania dla nich korzystne i potwierdzić ich wersję wydarzeń. Ponadto fakt domagania się przez oskarżonego pieniędzy od pokrzywdzonej A. P. znajduje potwierdzenie w treści sms-ów, które zostały do niej wysłane z numeru telefonu oskarżonego w dniach 7 i 8 lutego 2019r., a mianowicie : „Załatw proszę na jutro tą gotówkę”, „Załatw tą gotówkę na wrazie czego jak prosiłem. Dobrze?” , „Napisz jeszcze ile w końcu załatwisz”, „Jaką kwotę w końcu załatwiłaś bo robi się późno”(k.200-210). Treść tych wiadomości jednoznacznie wskazuje, że celem działania oskarżonego wobec pokrzywdzonej A. P. było wyłudzenie od niej pieniędzy pod pozorem zatrudnienia jej w firmie (...).

Nie ma również racji skarżący, że świadek T. S. znał przebieg zdarzenia jedynie z relacji pokrzywdzonej, gdyż świadek ten jak wynika z zeznań J. T. aktywnie zaangażował się w poszukiwanie sprawcy oszustwa, a ponadto relacjonował, że widział moment zatrzymania oskarżonego (k.363-364). Świadek potwierdził także, że pożyczył narzeczonej A. P. pieniądze kilka dni wcześniej i była to kwota 2500 zł, o której zeznała pokrzywdzona. Relacje pokrzywdzonej i świadka T. S. są zatem ze sobą zgodne i się wzajemnie uzupełniają, a także znajdują potwierdzenie w pozostałym zebranym materiale dowodowym tj. zeznaniach świadka J. T., zeznaniach funkcjonariuszy policji A. S. i M. K. oraz wydrukach sms-ów (k.200-210). Brak zatem podstaw do podzielenia argumentacji skarżącego, która sprowadza się tylko do polemiki z prawidłową pod względem zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oceną dowodów dokonaną przez Sąd Rejonowy.

Norma art. 5 § 2 k.p.k. nie oznacza obowiązku mechanicznego wyboru wersji wydarzeń najbardziej korzystnej dla oskarżonego bez poddania wszystkich dowodów krytycznej weryfikacji. Zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. może być uznany za skuteczny tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający sąd rzeczywiście miał wątpliwości i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów.

Apelacja obrońcy oskarżonego ma jedynie charakter polemiczny, ale nie przedstawia wiarygodnej, alternatywnej wersji zdarzenia, która w sposób skuteczny podważałaby ustalenia faktyczne poczynione przez sąd rejonowy.

Argumenty przytoczone w apelacji, nie są tego rodzaju, by powziąć wątpliwości co do ustaleń Sądu I instancji, a w szczególności w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego. Ocena prawna działania oskarżonego N. Ł. jest prawidłowa. Zarzut obrońcy dotyczący obrazy prawa procesowej jest zatem niezasadny.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu, że oskarżony od początku interweniujących osób miał świadomość, że są to funkcjonariusze policji, w sytuacji gdy jak wynika z wyjaśnień oskarżonego kierowane były w stosunku do jego osoby groźby /po wzięciu w swoje ręce sprawy przez św. T. S.- jak zeznaje sama pokrzywdzona k. 231-232 akt/, otrzymywał telefony z pogróżkami, sama pokrzywdzona dzwoniła do niego podając się za inną osobę i dlatego jak wyjaśnił na początku wziął mężczyzn, którzy zajechali mu drogę za osoby z marginesu, a nie za policjantów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy jest niezasadny gdyż oskarżony jak wynika z zeznań świadków od początku miał świadomość, że osoby interweniujące są funkcjonariuszami policji. Nie może budzić wątpliwości, że oskarżony nie wziął obu policjantów za ludzi z marginesu, skoro funkcjonariusze policji przedstawili się i przynajmniej jeden z nich okazał odznakę, co potwierdzają ich zeznania. Ponadto reakcja oskarżonego, który został zakuty w kajdanki także wskazuje na zakres takiej świadomości oskarżonego, skoro N. Ł. zapytał funkcjonariuszy policji : „ czy muszę być zatrzymany, nie możemy się dogadać finansowo?” Reakcja oskarżonego i treść tego pytania nie wskazuje aby oskarżony wziął obu policjantów za ludzi z marginesu nasłanych na niego przez pokrzywdzoną A. P. i jej narzeczonego. Z faktu, że pokrzywdzona dzwoniła do oskarżonego podając się za inną osobę, nie można w sposób logiczny wysnuć wniosku, że oskarżony był przekonany, iż został zaatakowany przez wynajętych ludzi z marginesu społecznego. Jego reakcja na to nie wskazuje, aby zakładał, iż został zaatakowany przez osoby wynajęte przez A. P.. Nawet z wyjaśnień oskarżonego wynika, że policjanci pokazali mu legitymację i odznakę policyjną. Sposób zachowania oskarżonego i treść rozmowy z funkcjonariuszami policji nie wskazuje na przekonanie oskarżonego, iż został zaatakowany przez wynajętych mężczyzn ze świata przestępczego.

Brak zatem podstaw do uznania, że w realiach tej sprawy mogło dojść do błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w zakresie złożenia przez oskarżonego propozycji korupcyjnej osobom, których zachowanie i wygląd wskazywał w sposób jednoznaczny, iż wykonują czynności służbowe jako funkcjonariusze policji. Zarzut błędu w ustaleniach faktyczny jest niezasadny.

Orzeczenie w stosunku do oskarżonego rażąco surowej kary pozbawienia wolności przejawiającej się w jej orzeczeniu bez zastosowania warunkowego zawieszenia;

- przy braku uwzględnienia w dostatecznym stopniu w jakim stadium można przypisać oskarżonemu /ewentualnie/ realizację czynu z art. 229 § 1 i 3 k.k., okoliczności takiego działania i zakresu jego stopnia społecznej szkodliwości, co przemawia za orzeczeniem kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania za powyższy czyn,

-przy braku uwzględnienia w zakresie czynu opisanego w pkt 2 wyroku faktu, iż oskarżony nie był dotychczas karany za przestępstwo przeciwko mieniu, zagrożenie karą pozbawienia wolności nie przekracza 8 lat, a sąd mógł nawet zastosować karę łagodniejszego rodzaju niż kara pozbawienia wolności /art. 37a k.k./, a także braku uwzględnienia sytuacji rodzinno-majątkowej oskarżonego, który ma na utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci, jego małżonka pracuje zawodowo, a oskarżony osobiście prowadzi duże gospodarstwo rolne, a jego odizolowanie doprowadzi do upadku tego gospodarstwa co pociągnie dla oskarżonego i jego rodziny zbyt ciężkie skutki tak w sferze materialnej jak też rodzinnej,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego Sąd Rejonowy słusznie uwzględnił zamiar, motywy, którymi kierował się oskarżony, znaczny rozmiar wyrządzonej szkody w zakresie czynu z pkt 2, sposób oraz skutki działania oskarżonego. Wbrew argumentom skarżącego Sąd we właściwy sposób przeanalizował sytuację oskarżonego i wziął pod uwagę okoliczności zaostrzające karę, dlatego wymierzył kary jednostkowe i karę łączną bez warunkowego zawieszenia wykonania.

Wbrew argumentom skarżącego złożenie propozycji korupcyjnej w postaci obietnicy udzielenia korzyści majątkowej stanowi dokonanie czynu z art. 229 § 1 i 3 k.k. , a nie usiłowanie dokonania takiego przestępstwa. Dla przypisania sprawcy odpowiedzialności za czyn z art. 229 § 1 i 3 k.k. nie jest wymagany skutek w postaci przyjęcia oferowanej korzyści majątkowej przez funkcjonariusza. Przestępstwo opisane w komentowanym typie jest bezskutkowe i jest dokonane już w chwili udzielenia obietnicy, niezależnie od tego czy korzyść lub obietnica zostanie przez osobę pełniącą funkcję publiczną przyjęta .

Nie stanowi więc okoliczności łagodzącej to, że oskarżony nie przystąpił do wręczenia łapówki funkcjonariuszom policji. Nie sposób również podzielić argumentacji obrońcy, że waga zarzuconych oskarżonemu czynów mogłaby stanowić wypadek mniejszej wagi. Przestępstwo przekupstwa przewidziane w art. 229 § 1 i 3 k.k. nie przewiduje wypadku mniejszej wagi. Natomiast w przypadku przestępstwa oszustwa taka forma popełnienia przestępstwa jest przewidziana w art. 286 § 3 k.k. Nie ma jednak podstaw do uznania czynu z pkt 2 za wypadek mniejszej wagi w rozumieniu art. 286 § 3 k.k., jeśli wartość wyłudzonej od pokrzywdzonej kwoty pieniężnej 5000 zł była bardzo duża z uwagi na jej trudną sytuację majątkową i zaległości w spłacie pożyczek, a rola oskarżonego w dokonaniu tego czynu oraz jego zachowanie nosiło cechy dużej zuchwałości i znacznego nasilenia złej woli. Oskarżony pod pozorem załatwienia pracy w firmie (...), w której nie pracował, wyłudził te pieniądze od pokrzywdzonej A. P. wykorzystując jej łatwowierność i determinację w znalezieniu stałego zatrudnienia. Okoliczności popełnienia tego występku oraz perfidny i wyrachowany sposób działania oskarżonego z całą pewnością nie pozwalają uznać tego czynu za występek mniejszej wagi.

Wbrew argumentom obrońcy oskarżony w dacie wyrokowania nie był osobą niekaraną za przestępstwa przeciwko mieniu. Z aktualnej karty karnej wynika, że w czasie orzekania przez Sąd I instancji oskarżony był już prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Garwolinie sygn. akt II K 221/20 za przestępstwo oszustwa z art. 286 § 1 k.k. (k.414v), co negatywnie wpływa na jego prognozę kryminologiczną. Nie można więc podzielić argumentacji obrońcy, że Sąd mógł zastosować wobec oskarżonego karę wolnościową tj. karę grzywny lub ograniczenia wolności stosując dyspozycję art. 37a k.k. Ze względu na wielokrotną karalność oskarżony nie zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary. W świetle siedmiu wyroków skazujących za przestępstwa różnego rodzaju nie sposób zatem uznać, że zastosowanie kary wolnościowej i okresu probacji będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Ponadto w dacie popełnienia przestępstw oskarżony był już prawomocnie skazany na karę pozbawienia wolności, co potwierdza analiza karty karnej i odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 12 czerwca 2017r. sygn.akt II K 181/17 (k.103). Brak zatem przesłanek z art. 69 § 1 k.k. , które pozwalają na zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym jednego roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Oskarżony nie spełnia żadnej z tych przesłanek.

Analiza informacji o osobie z krajowego rejestru karnego, prowadzi do przekonania, że przypisane oskarżonemu występki nie były odosobnionym incydentem w jego życiu. W pełni usprawiedliwiony był więc pogląd Sądu meriti o braku przesłanek do postawienia wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. N. Ł. nie wyciągnął żadnych wniosków z wcześniejszych skazań i popełnił kolejne przestępstwa o znacznym stopniu społecznej szkodliwości.

Wbrew argumentom obrońcy ze względu na właściwości i warunki osobiste oskarżonego nie ma podstaw do wysnucia wobec N. Ł. pozytywnej prognozy na przyszłość. Zawarta w uzasadnieniu wyroku sądu I instancji ocena stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu jest prawidłowa i zasługuje na aprobatę. Ponadto w odpowiedni sposób zostały uwzględnione elementy, o których mowa w treści art. 53 k.k.

Sąd I instancji łącząc kary pozbawienia wolności wymierzone za czyny z pkt 1, 2 , 3 i 4 zastosował zasadę asperacji polegającą na wymierzeniu kary powyżej górnej granicy najsurowszej kary, a poniżej sumy wszystkich kar.

Zważyć należy, iż „wymiar kary łącznej opiera się na stopniu związku podmiotowo-przedmiotowego pomiędzy poszczególnymi przestępstwami. Związek przedmiotowy wynika z tożsamości pokrzywdzonych, ilości i rodzaju naruszonych dóbr prawnych, sposobu działania sprawcy, bliskości czasowej poszczególnych przestępstw. W związku podmiotowym chodzi o pobudki jakimi kierował się sprawca, podobieństwo rodzajów winy, zamiarów” (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 30 października 2013 r., sygn. akt II AKa 157/13).

Analizując okoliczności popełnienia wskazanych czynów wskazać należy na bliski związek czasowy, ale odległy związek przedmiotowo-podmiotowy pomiędzy poszczególnymi z wymienionych czynów. Tylko dwa przestępstwa zostały skierowane przeciwko temu samemu dobru prawnemu tj. wymiarowi sprawiedliwości, ale pozostałe dwa zostały popełnione przeciwko mieniu i działalności instytucji państwowych, a także wypełniają znamiona różnych występków tj. przekupstwa, oszustwa i niestosowania się do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Powyższe okoliczności znalazły odzwierciedlenie w wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu Okręgowego kara łączna 2 lat pozbawienia wolności nie jest karą nadmiernie surową, gdyż uwzględnia odległy związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy tymi czynami.

Zdaniem Sądu Okręgowego kara łączna w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności jest trafną i adekwatną represją karną, biorąc pod uwagę właściwości i warunki osobiste oskarżonego, które nie przemawiają za złagodzeniem tej kary bądź wymierzeniem kary o charakterze wolnościowym. Natomiast sytuacja rodzinno -majątkowa oskarżonego może mieć znaczenie tylko w postępowaniu wykonawczym i może stanowić podstawę do ubiegania się o odroczenie wykonania kary. Fakt posiadania rodziny i dzieci na utrzymaniu, a także prowadzenia gospodarstwa rolnego nie stanowi okoliczności łagodzących, które mogą mieć wpływ na wymiar kary pozbawienia wolności. W momencie popełnienia przestępstw oskarżony miał już przecież rodzinę czyli żonę i dzieci na utrzymaniu, a także posiadał gospodarstwo rolne, które musi uprawiać, a mimo to nie powstrzymało go to przed popełnieniem czynów karalnych. Każda osoba popełniająca przestępstwa musi wziąć pod uwagę negatywne skutki swoich czynów także w sferze rodzinnej i majątkowej. Podjęcie takiego ryzyka musi się przecież wiązać z możliwością wykrycia sprawcy przestępstwa przez organy ścigania. W trakcie odbywania przez oskarżonego kary pozbawienia wolności żona oskarżonego może zwrócić się do miejscowego OPS o udzielenie pomocy materialnej. W świetle załączonej przez obrońcę decyzji o przyznaniu pomocy finansowej w wysokości 60 000 złotych przez Dyrektora Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na rzecz N. Ł. (k.392-393) nie sposób uznać, aby rodzina oskarżonego znajdowała się w trudnej sytuacji majątkowej.

Z powyższych względów zarzut obrońcy jest niezasadny.

Wniosek

1/ O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu aktem oskarżenia zarzutów opisanych w pkt 1 i 2 aktu oskarżenia

ewentualnie

2/ o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych poprzez warunkowe zawieszenie ich wykonania oraz orzeczonej kary łącznej również poprzez warunkowe zawieszenie jej wykonania .

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutów wnioski zawarte w środku odwoławczym również okazały się niezasadne. Prawidłowa ocena dowodów w zakresie objętym zarzutem spowodowała dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych. Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego od czynów z pkt 1 i 2, w sytuacji gdy wiarygodne dowody omówione powyżej, wskazują w sposób nie budzący wątpliwości na winę oskarżonego.

Wniosek obrońcy o uniewinnienie oskarżonego N. Ł. jest zatem niezasadny. Natomiast wniosek o złagodzenie kary poprzez jej warunkowe zawieszenie nie zasługiwał na uwzględnienie z uwagi na brak spełnienia przesłanek z art. 69 § 1 kk pozwalających na zastosowanie tej instytucji probacyjnej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  uchyla rozstrzygnięcie z pkt V oparte o przepis art. 42 § 4 k.k.;

2.  na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego N. Ł. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 (dziesięciu) lat za każdy z czynów z pkt 3 i 4 kwalifikowanych z art. 244 k.k.;

3.  na podstawie art. 90 § 2 k.k. w zw. z art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym w dniu 23.06.2020r.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeczone środki karne łączy i orzeka łączny środek karny w wymiarze 10 (dziesięciu) lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych;

II.  na podstawie art. 105 § 1 k.p.k. prostuje oczywistą omyłkę pisarską w pkt I , II i III części rozstrzygającej w ten sposób, że w miejsce błędnie zapisanego nazwiska oskarżonego (...) wpisuje (...);

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nakaz orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio na podstawie art. 42 § 4 k.k. dotyczy swoistej recydywy popełnienia przestępstw w sytuacji, o której mowa w § 3 tego przepisu. Na mocy art. 42 § 3 k.k. Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie popełnienia przestępstwa określonego w art. 178a § 4 lub w stosunku do sprawcy przestępstwa z art. 173, którego następstwem były śmierć lub ciężkie uszkodzenie ciała innej osoby, albo w stosunku do sprawcy wypadku drogowego, którego następstwem były śmierć lub ciężki uszczerbek na zdrowiu innej osoby (art. 177 § 2 lub art. 355 § 2), tylko wówczas, gdy sprawca w czasie popełnienia któregokolwiek z tych przestępstw znajdował się w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia . Tymczasem żaden z tych przypadków nie dotyczy oskarżonego, który w przeszłości był skazany za przestępstwo z art. 178a § 4 k.k. (k.103), ale w tej sprawie popełnił dwa czyny z art. 244 k.k., a zatem nie został ponownie skazany w warunkach określonych w § 3 k.k.

Bezwzględny obowiązek orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych dożywotnio zachodzi w razie powrotu do przestępstwa z art. 178a § 4 k.k. lub ciężkiego przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji przez osobę prowadzącą pojazd mechaniczny znajdującą się w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego lub w razie jej zbiegnięcia z miejsca zdarzenia (art. 42 § 4 k.k.). Z tego wynika, że obowiązek orzeczenia zakazu dożywotnio istnieje wówczas, gdy dochodzi do powtórnego skazania za jedno z przestępstw wymienionych w § 3. W literaturze podkreśla się, że chodzi o swoistą recydywę komunikacyjną (A. Michalska-Warias, Modyfikacja przepisów kodeksu karnego w zakresie przestępstw drogowych, w: T. Bojarski, E. Skrętowicz (red.), Nowe prawo karne po zmianach, Lublin 2002, s. 33).

Z uwagi na brak przesłanek z art. 42 § 4 k.k. do orzeczenia dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych Sąd Okręgowy zmienił w tym zakresie wyrok i na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego za czyny z pkt 3 i 4 zakazy prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 (dziesięciu) lat. Orzeczone środki karne zostały połączone i na podstawie art. 90 § 2 k.k. w zw. z art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym w dniu 23.06.2020r.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. został orzeczony łącznie zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 (dziesięciu) lat na zasadzie absorpcji, ze względu na bliski związek podmiotowo-przedmiotowy obu czynów, które zostały popełnione w bliskim odstępie czasowym.

Sąd Odwoławczy sprostował także oczywistą omyłkę pisarską w nazwisku oskarżonego w pkt: I, II i III części rozstrzygającej wyroku.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy w zakresie winy i wymiaru kar jednostkowych oraz kary łącznej pozbawienia wolności, a także obowiązku naprawienia szkody orzeczonego na rzecz pokrzywdzonej A. P.;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec prawidłowości dokonanych ustaleń faktycznych i oparciu na nich rozstrzygnięcia o karze, a także niezasadności zarzutów podniesionych w środku odwoławczym, przy uwzględnieniu treści art. 447 kpk, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy. W sprawie nie zaszła konieczność orzekania poza granicami zaskarżenia - nie wystąpiły przesłanki z art. 439 § 1, art. 440 i 455 kpk.

W niniejszej sprawie nie zachodzi przypadek rażącej niewspółmierności kary. Orzeczona kara uwzględnia w należyty sposób stopień społecznej szkodliwości czynu oraz, w ocenie sądu odwoławczego, zrealizuje swój cel, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Brak jest podstaw, by uznać, że w niniejszej sprawie występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (vide: wyroki SN z 22 październik 2007 r., SNO 75/07, LEX nr 569073; z 26 czerwca 2006 r., SNO 28/06 , LEX nr 568924).

Kary jednostkowe orzeczone za przypisane występki i kara łączna nie nosi cech rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Sąd Rejonowy wymierzając karę wziął pod uwagę dyrektywy wymiary kary określone w art. 53 kodeksu karnego i uwzględnił okoliczności łagodzące oraz obciążające co do oskarżonego. Sąd Odwoławczy w pełni podzielił tą argumentację, skoro kara wymierzona w tej wysokości odpowiada stopniowi zawinienia oskarżonego oraz stopniowi społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. W ocenie Sądu kara łączna 2 lat pozbawienia wolności, spełni wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej. Zastosowana kara, spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego, a ponadto będzie odpowiednią reakcją wymiaru sprawiedliwości w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Słusznie wskazał Sąd Rejonowy w pisemnych motywach rozstrzygnięcia, że zachodzi wobec oskarżonego pozytywna prognoza kryminologiczna ze względu na wcześniejszą karalność. Zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności w tym wymiarze jest niedopuszczalne, a ponadto nie będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  uchyla rozstrzygnięcie z pkt V oparte o przepis art. 42 § 4 k.k.;

2.  na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego N. Ł. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 (dziesięciu) lat za każdy z czynów z pkt 3 i 4 kwalifikowanych z art. 244 k.k.;

3.  na podstawie art. 90 § 2 k.k. w zw. z art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym w dniu 23.06.2020r.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeczone środki karne łączy i orzeka łączny środek karny w wymiarze 10 (dziesięciu) lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych;

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku wynika z nieprawidłowego zastosowania przepisu art. 42 § 4 k.k. przez Sąd Rejonowy. Bezwzględny obowiązek orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych dożywotnio zachodzi w razie powrotu do przestępstwa z art. 178a § 4 k.k. lub ciężkiego przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji przez osobę prowadzącą pojazd mechaniczny znajdującą się w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego lub w razie jej zbiegnięcia z miejsca zdarzenia (art. 42 § 4 k.k.). Z tego wynika, że obowiązek orzeczenia zakazu dożywotnio istnieje wówczas, gdy dochodzi do powtórnego skazania za jedno z przestępstw wymienionych w § 3. W literaturze podkreśla się, że chodzi o swoistą recydywę komunikacyjną (A. Michalska-Warias, Modyfikacja przepisów kodeksu karnego w zakresie przestępstw drogowych, w: T. Bojarski, E. Skrętowicz (red.), Nowe prawo karne po zmianach, Lublin 2002, s. 33).

Z uwagi na brak przesłanek z art. 42 § 4 k.k. do orzeczenia dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych należało uchylić rozstrzygnięcie z pkt V wyroku. Zgodnie z treścią przepisu art. 42 § 1a pkt 2 k.k. w razie skazania za przestępstwo określone w art. 244 k.k. jeżeli czyn sprawcy polegał na niezastosowaniu się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w wymiarze od roku do lat 15 (art. 43 § 1 k.k.). Oskarżony został skazany za dwa przestępstwa z art. 244 k.k. polegające na niezastosowaniu się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych opisane w pkt 3 i 4 komparycji, a zatem należało orzec dwa tego rodzaju zakazy, a także łączny środek karny przy zastosowaniu przepisów o karze łącznej. W ocenie Sądu Odwoławczego wymiar 10 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych za każdy z tych czynów oraz łączny środek karny w wymiarze 10 lat będzie adekwatny do stopnia społecznej szkodliwości tych dwóch czynów i okoliczności ich popełnienia. Przy wymiarze łącznego środka karnego Sąd Okręgowy zastosował zasadę absorpcji z uwagi na blisko odstęp czasowy pomiędzy tymi czynami i bliski związek przedmiotowy. Oba czyny polegały na niezastosowaniu się do prawomocnego dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Podobny sposób działania, postać zamiaru i bliski odstęp czasowy w jakim oskarżony popełnił oba występki, przemawiają za zastosowaniem zasady absorpcji.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt IV.

Z informacji o dochodach z systemu teleinformatycznego (k.409) wynika, że oskarżony uzyskuje stałe dochody, brak zatem podstaw do uznania, iż sytuacja majątkowa oskarżonego nie pozwala na uiszczenie opłaty i kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

Sędzia Izabela Kościarz-Depta Sędzia Anna Zawadka Sędzia Remigiusz Pawłowski