Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: ASR Michał Maj

Protokolant: Aleksandra Witkowicz

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2018 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Skarbu Państwa - (...)

przeciwko A. C.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego A. C. na rzecz powoda Skarbu Państwa - (...) kwotę 3.125 zł (trzy tysiące sto dwadzieścia pięć złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

- od kwoty 625 zł (sześćset dwadzieścia pięć złotych) od dnia 11 października 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 625 zł (sześćset dwadzieścia pięć złotych) od dnia 11 listopada 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 625 zł (sześćset dwadzieścia pięć złotych) od dnia 11 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 625 zł (sześćset dwadzieścia pięć złotych) od dnia 11 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 625 zł (sześćset dwadzieścia pięć złotych) od dnia 11 lutego 2017 r. do dnia zapłaty,

2. zasądza od pozwanego A. C. na rzecz powoda Skarbu Państwa - (...) kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

3. nakazuje pozwanemu A. C. , aby uiścił na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie kwotę 157 zł (sto pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem opłaty od pozwu, od której powód był zwolniony.

Sygn. akt I C 1138/17

UZASADNIENIE

Powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 3.125 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie tytułem należności za udostępnienie pozwanemu trzech pomieszczeń w okresie od października 2016 r. do lutego 2017 r. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 lipca 2014 r. strony zawarły umowę, na podstawie której pozwany zobowiązał się zapewnić usługi sprzątania siedziby powoda w W. przy Al. (...) (§ 1), w zamian za co powód zobowiązał się uiścić wynagrodzenie (§ 7). Umowa została zawarta na okres od dnia 1 sierpnia 2014 r. do dnia 30 czerwca 2017 r. (§ 9 ust. 1). W ramach powyższej umowy powód zobowiązał się udostępnić pozwanemu od 2 stycznia 2015 r. dwa pomieszczenia na rzeczy osobiste, sprzęt, środki czystości i higieny, w zamian za pozwany zobowiązał się uiszczać kwoty po 580 zł miesięcznie (§ 8 ust. 2), a ponadto powód zobowiązał się udostępnić pozwanemu od dnia 1 sierpnia 2014 r. wiatę garażową/kontener do przechowywania sprzętu i materiałów pomocniczych, w zamian za pozwany zobowiązał się uiszczać kwoty po 45 zł miesięcznie (§ 8 ust. 2), przy czym płatności miały następować do 10. dnia każdego miesiąca (§ 8 ust. 3).

Dowód: umowa z dnia 29 lipca 2014 r. (k. 6-16).

Stan udostępnionych pozwanemu pomieszczeń na rzeczy osobiste, sprzęt i środki czystości nie spełniał wymogów higieny, pomieszczenia od dłuższego czasu nie były remontowane.

Dowód: przesłuchanie pozwanego (k. 74-75, 77), fotografie (k. 46-55).

Powód początkowo regulował należności z tytułu udostępnionych mu na podstawie umowy z dnia 29 lipca 2014 r. pomieszczeń, natomiast zaprzestał uiszczania kwot z tego tytułu od października 2016 r.

Okoliczność bezsporna.

Podstawę ustaleń faktycznych stanowiła wskazana powyżej umowa, której autentyczności ani treści nie kwestionowana żadna ze stron. Postawę ustaleń faktycznych stanowiły również wyjaśnienia pozwanego w zakresie dotyczącym stanu udostępnionych mu pomieszczeń na rzeczy osobiste, sprzęt, środki czystości i higieny. Przedstawiony przez pozwanego opis tych pomieszczeń był zbieżny ze stanem uwidocznionym na fotografiach przedstawionych przez pozwanego, zaś powyższa wzajemna spójność obu dowodów czyniła je wiarygodnymi. Sąd uznał natomiast wyjaśnienia pozwanego za niewiarygodne w zakresie, w którym stwierdził on, że powód nigdy nie udostępnił mu pomieszczenia przechowywania sprzętu i materiałów pomocniczych. Powyższe okoliczności nie były wcześniej zgłaszane przez pozwanego, a ponadto od sierpnia 2014 r. do września 2016 r. pozwany uiszczał wobec powoda należności z powyższego, nie zgłaszając zastrzeżeń w tym zakresie. Brak jest również jakiegokolwiek dowodu, który mógłby stanowić potwierdzenie stanowiska pozwanego w powyższym zakresie, w tym przykładowo zeznań świadków będących pracownikami pozwanego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne. W ocenie Sądu zawarta przez strony umowa z dnia 29 lipca 2014 r. jest umową o świadczenie usług, natomiast postanowienia zawarte w § 8 umowy stanowią samodzielną umowę najmu. Z § 8 umowy wynika bowiem, że strony przewidziały typowe świadczenia charakterystyczne dla umowy najmu, czyli udostępnienie rzeczy przez wynajmującego (powoda) oraz zapłatę czynszu przez najemcę (pozwanego).

Do powyższego stosunku prawnego należy więc stosować art. 659-679 k.c., a z uwagi na fakt, że przedmiotem była część lokalu niemieszkalnego - również art. 680-690 k.c. Art. 659 i 669 k.c. zobowiązują najemcę do uiszczania czynszu najmu i nie przewidują, aby najemca był zwolniony z tego obowiązku z uwagi na zły stan lokalu. Zły stan lokalu może być uznany za wady przedmiotu najmu i uzasadniać żądanie obniżenia czynszu (art. 664 § 1 k.c.) lub wypowiedzenie najmu bez okresu wypowiedzenia (art. 664 § 2 k.c.). Ponadto art. 682 k.c. przewiduje sytuację, w której wady lokalu zagrażają zdrowiu najemcy lub jego pracownikom i w takiej sytuacji również pozwala na wypowiedzenie najmu bez okresu wypowiedzenia. Powyższe przepisy całościowo regulują odpowiedzialność wynajmującego za wady lokalu, toteż nie sposób przyjąć, aby najemcy mogło przysługiwać prawo do uchylenia się od obowiązku uiszczania czynszu z uwagi na zły stan przedmiotu najmu pomimo braku wypowiedzenia umowy najmu, a więc prawo jeszcze dalej idące od przewidzianych regulacji, gdyż stwarzające sytuację, w której najemca ma możliwość korzystania z przedmiotu najmu, ale nie musi regulować czynszu. Takie prawo nie zostało również zastrzeżone w zawartej przez strony umowie.

W świetle powyższego Sąd uznał, że na podstawie art. 659 k.c. i art. 669 k.c. pozwany był zobowiązany do płacenia na rzecz powoda czynszu najmu w wysokości i terminach przewidzianych przez § 8 umowy z dnia 29 lipca 2014 r. Sama okoliczność, że pomieszczenia udostępnione pozwanemu znajdowały się w złym stanie nie zwalniała pozwanego z obowiązku uiszczania czynszu, zaś pozwany nie skorzystał z możliwości wypowiedzenia umowy najmu (która mogła być wypowiedziana bez jednoczesnego wypowiedzenia pozostałej części umowy z uwagi na jej samodzielny charakter). W świetle powyższego bezzasadny okazał się również zarzut potrącenia zgłoszony przez pozwanego - wobec faktu, że pozwany był zobowiązany do uiszczania czynszu najmu w pełnej wysokości przez cały okres wynikający z § 8 umowy z dnia 29 lipca 2014 r., brak jest podstaw do uznania, że którakolwiek z kwot zapłaconych z tego tytułu przez pozwanego stanowiła podlegające zwrotowi świadczenie nienależne na podstawie art. 405 k.c. w z art. 410 k.c. i która mogłaby zostać przedstawiona do potrącenia na mocy art. 498 § 1 k.c.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.125 zł odpowiadającą czynszowi najmu trzech udostępnionych pomieszczeń (tj. po 625 zł miesięcznie) w okresie od października 2016 r. do lutego 2017 r. oraz na podstawie art. 481 § 1 k.c. zasądził ustawowe odsetki za opóźnienie w płatności powyższych świadczeń za każdy kolejny miesiąc, mając na uwadze, że zgodnie z § 8 ust. 4 umowy należności stawały się wymagalne z 11. dniem każdego kolejnego miesiąca.

Na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu w kwocie 900 zł stanowiącej wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym w stawce wynikającej z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. poz. 1800 ze zm.). Ponadto na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 623) Sąd nałożył na pozwanego obowiązek uiszczenia kosztów sądowych, to jest opłaty od pozwu w wysokości wynikającej z art. 13 ust. 1 w zw. z art. 21 powyższej ustawy, od uiszczenia której powód był zwolniony na podstawie art. 94 tej ustawy.

ZARZĄDZENIE

(...)

7.02.2018 r.