Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 389/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Turku z dnia 30 czerwca 2021 r., sygn. akt II K 191/17.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.

II.

III.

Oskarżony orzeczeniu zarzucił rażącą obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.:

1. art. 6 k.p.k. poprzez odebrania prawa do obrony i rozpoznanie sprawy bez udziału oskarżonego przy jednoczesnym spełnieniu innego obowiązku i zawiadomieniu w dniu 8 stycznia 2021 r. przez menadżera AŚ w Z. drogą mailową Sąd Rejonowy w Turku o pozbawieniu wolności, nowym adresie do korespondencji oraz wniosku o sprowadzenie na każdą rozprawę a to odebranie prawa do osobistej obrony i udziału w rozprawie poprzez celowe działanie Sądu Rejonowego, polegające na milczącym przeczekaniu do rozprawy w dniu 24.06.2021 r. i ogłoszeniu wyroku 30.06.2021 r. podczas, gdy Sąd ten miał obowiązek zawiadomienia oskarżonego o rozprawie w terminie umożliwiającym skuteczne złożenie wniosku o sprowadzenie w sytuacji, gdy już na terenie Polski od dnia 02.06.2021 r. Sąd Rejonowy miał wiedzę z urzędu o osadzeniu oskarżonego w AŚ W. B., a od dnia 14.06.2021 r. został prawidłowo powiadomiony o zmianie miejsca pobytu w rozumieniu art. 75 § 1 k.p.k. (vide postanowienie SO Konin z 25.10.2021 r., II Kz 208/21);

2. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań A. Ś. i wyjaśnień K. M., a także opinii biegłego grafologa wydanej w oparciu o elementy grafiki kserokopijnej nie mogącej być przedmiotem badań grafologicznych z powodu braku badania dokumentu w rozumieniu art. 115 § 14 k.k. i braku przeto przydatności i skutków prawnych tak uzyskanego, a wprost wyprodukowanego przez Sąd z kserokopii dowodu.

3. art. 7 k.p.k. z art. 2 § 2 k.p.k. poprzez dokonanie oceny dowodów sprzecznej z zasadami logiki oraz wskazań wiedzy i doświadczenia, a także z pominięciem zasady prawdy materialnej, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych;

4. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez uznanie wszelkich wątpliwości, tj. skutku braku osobistego kontaktu z A. Ś., braku dowodu spotkania z K. M., otrzymania od niego pieniędzy, braku dowodu osobistego uczestnictwa oskarżonego w zdarzeniach objętych zaskarżonym wyrokiem, niezgodność imienia oskarżonego jako nowego właściciela Cetan za obciążające oskarżonego i dowodzące o jego winie;

5. wydanie orzeczenia przez osobę nieuprawnioną, tj. nie będącą sędzią z powodu powołania przez (...) B. S..

Obrońca oskarżonego orzeczeniu zarzucił:

1.naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez przyjęcie dowolnej oceny materiału dowodowego oraz odstąpienie od wszechstronnego rozważenia całości materiału dowodowego w sprawie, co doprowadziło do nienależytego i sprzecznego z przebiegiem wydarzeń ustalenia stanu faktycznego i przyjęcia, iż oskarżony Z. S. jest winny tego, że w marcu i w kwietniu 2003 roku w L. i R., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej występując w imieniu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L. poprzez dostarczenie fikcyjnego zamówienia na usługę transportową nr (...) z datą 21.03.2003 r. która w rzeczywistości nie miała miejsca i sprostowania tego zamówienia z datą 02.04.2003 r. poprzez potwierdzenie przyjęcia fikcyjnej faktury VAT nr (...) z datą 24.03.2003 r. wystawionej przez P.H.U. (...) K. M. (2) z siedzibą w S., udzielił pomocy K. M. (2) i A. Ś. (1) – sprawcom przestępstwa polegającego na usiłowaniu sprzedaży nieustalonym nabywcom detalicznym, poprzez wprowadzenie ich w błąd co do rodzaju, jakości i wartości nabywanego paliwa i doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w kwocie nie mniejszej niż 66 800,00 złotych, w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej, mimo że należyta, wnikliwa i wszechstronna analiza materiału dowodowego, prowadzi do całkowicie odmiennych wniosków, a mianowicie, iż w niniejszej sprawie brak jest tzw. bezpośrednich dowodów potwierdzających dokonanie przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa, albowiem nie odnaleziono oryginałów dokumentów, nie ujawniono naocznych świadków czynu przestępnego, a całe postępowanie i dowodzenie faktów zachodziło na poziomie poszlak oraz zeznań świadków K. M. i A. Ś., którzy w toku postępowania wielokrotnie zmieniali odwoływali swoje zeznania w zależności w jakiej roli procesowej występowali w sprawie i jaki na dany czas mieli interes w rzeczonej sprawie;

2. art. 4 i art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie przez Sąd I instancji niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, w tym uwzględnienie przez Sąd jednie okoliczności na niekorzyść oskarżonego, co przejawiło się:

a) w subiektywnej ocenie zeznań świadków K M. i A. Ś. świadków zeznających na niekorzyść oskarżonego przez bezkrytyczne danie wiary ich zeznaniom mimo, że jak zauważa Sąd I instancji na stronie 9 uzasadnienia wyroku, że zeznania świadków A. Ś. i K. M. na przestrzeni lat nie ulegały ewolucji…”, „… świadkowie w toku postępowania przygotowawczego i przed Sądem I instancji znajdowali się w różnych rolach procesowych. Jako podejrzani w początkowej fazie postępowania negowali swój udział w przestępstwie i stąd forsowali najbardziej korzystną w ich przekonaniu wersję wydarzeń”, co w konsekwencji spowodowało zbudowanie na tejże podstawie ciągu wydarzeń sprzecznego z całokształtem materiału dowodowego i ostatecznie skazanie oskarżonego za czyn z art. 239 § 1 k.k.,

b)odmową przypisania przez Sąd orzekający waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w których nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, mimo że oskarżony na rozprawie w dniu 29 maja 2007 roku opisał zdarzenie z udziałem A. Ś. jakie miało miejsce podczas wspólnego transportu z AŚ w B. do ZK w P., kiedy to jeden ze świadków, tj. A. Ś. chwalił się w obecności oskarżonego jakie to niby „wałki” miał robić, co jednoznacznie wskazuje na to, że świadek A. Ś. nigdy nie miał kontaktu z oskarżonym Z. S., s potkał go dopiero w trakcie ww. transportu pomiędzy jednostkami penitencjarnymi, co utwierdza w przekonaniu, że zeznania świadka A. Ś. obciążające oskarżonego pozbawione są waloru jakiejkolwiek wiarygodności;

c)w pominięciu treści zeznań złożonych przez kluczowych świadków w szczególności A.Ś., który na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2014 r. (k.3883), podsumowując swoje zeznania stwierdził: „ja jestem płotką w tej aferze (…), ci co mają potężne pieniądze nie siedzą za paliwo. Jaka jest prawda, ja zatrzymuję dla siebie”.

Oskarżyciel orzeczeniu zarzucił:

1.błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że przestępstwo zostało popełnione w L. i R. podczas, gdy de facto miejscami popełnienia przestępstwa były przede wszystkim P. i W. oraz pominięciu w opisie czynu, że sprawca działał w celu utrudnienia postępowania karnego;

- rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec Z. S. w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności w stosunku do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu oraz motywacji sprawcy, a także jego właściwości i warunków osobistych oraz sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania po jego popełnieniu, co powoduje że kara ta nie spełnia swej funkcji w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej oraz nie zaspokaja potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, co uzasadnia wymierzenie kary znacząco surowszej, a jednocześnie sprawiedliwej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja oskarżyciela publicznego okazała się niezasadna. Z kolei apelacje oskarżonego oraz jego obrońcy okazały się zasadne i doprowadziły do wydania orzeczenia o charakterze reformatoryjnym.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż Sąd nie podzielił zarzutu oskarżonego, dotyczącego zastosowania zasady specjalności. W aktach sprawy brak jest bowiem informacji, dotyczącej zawiadomienia Sądu Rejonowego w Turku o pozbawieniu wolności oskarżonego i pobycie w Areszcie Śledczym w Z.. Nadto Sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko SN zawarte w wyroku z 28.09.2015 r., sygn. IV K 136/15 oraz w uchwale SN z 24.10.2010 r., sygn. I KZP 19.10, wskazujące że zasada specjalności wskazana w art. 607a § 1 k.p.k. nie ma charakteru bezwzględnego, w szczególności jeśli postępowanie karne nie wiąże się ze stosowaniem wobec osoby ściganej środka polegającego na pozbawieniu wolności (art. 607a § 1 pkt 4 k.p.k.). Taka właśnie sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie.

Wracając do meritum, przeprowadzona kontrola instancyjna wykazała bowiem, iż zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy i ustalony na jego podstawie stan faktyczny nie pozwala na przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego czynu.

W ocenie Sądu odwoławczego, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, że oskarżony ułatwił sprawcom przestępstwa uniknąć odpowiedzialności karnej przez dostarczenie im stosownych dokumentów dla wykazania legalności transakcji w postaci zamówienia na (...) z 21.03.2003 r., sprostowania do zamówienia z 02.04.2003 r. oraz faktury VAT nr (...).03 z 24.03.2003 r.

Przyjęcie sprawstwa i winy oskarżonego stanowi przede wszystkim konsekwencję dania wiary zeznaniom świadków K M. oraz A. Ś., mimo iż swobodna, a nie dowolna ocena tychże zeznań winna prowadzić do wniosku, iż nie zasługują one na wiarę. Co przy tym istotne, zeznania tychże świadków nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, w świetle czego w sprawie brak jest obiektywnych i bezpośrednich dowodów świadczących o sprawstwie i winie oskarżonego Z. S..

Sąd odwoławczy podziela wspólne stanowisko obrońcy oraz oskarżonego, iż zeznania świadków K. M. i A. Ś. nie mogą zostać uznane za wiarygodne, z uwagi na fakt, iż w toku całego postępowania były niekonsekwentne, ich treść ulegała zmianom, w zależności od tego w jakiej roli procesowej występowali, na co wprost wskazał świadek K. M. w toku rozprawy w dniu 18 marca 2014 r. Nadto zeznania świadków zawierały liczne sprzeczności co do tych samych okoliczności – w tym co najistotniejsze, w zakresie udziału oskarżonego w całym procederze. Świadkowie ci wskazywali siebie nawzajem jako osobę, która przekazała drugiemu numer właściciela nowego właściciela spółki (...), przy czym żaden ze świadków nie potrafił wskazać konkretnego numeru z którego miał się kontaktować z oskarżonym. Ponadto świadek K. M. relacjonował wydarzenia w sposób skrajnie wybiórczy, nie był w stanie opisać wyglądu osoby z którą wówczas miał się spotkać ani wskazać pory dnia spotkania, a są to okoliczności istotne przy ocenie wiarygodności tychże zeznań, bowiem pozwalają na ocenę czy do takiego spotkania w ogóle doszło. Nadto wskazani świadkowie w tym samym postępowaniu zeznawali z kolei, że nie znali osobiście oskarżonego, nie kontaktowali się z nim bezpośrednio, wskazywali jedynie na kontakt telefoniczny, podczas którego mieli rozmawiać z mężczyzną o imieniu A., mimo iż oskarżony nosi inne imię. Ponadto świadek A. Ś. zeznawał, iż osoba z którą rozmawiał przez telefon miała około 50 lat, a oskarżony w chwili zarzucanego przestępstwa miał 29 lat. Co również niezwykle istotne, świadek A. Ś. nie rozpoznał oskarżonego na tablicy poglądowej z dnia 3 października 2004 r. W kontekście oceny wiarygodności zeznań tego świadka istotne znaczenie ma również zdarzenie jakie miało miejsce podczas wspólnego transportu z AŚ w B. do ZK w P.. Podczas wskazanego transportu świadek A. Ś. nie rozpoznał oskarżonego, rozmawiając o nim z innymi przewożonymi zatrzymanymi, co całkowicie poddaje w wątpliwość okoliczności podawane przez świadka w toku postępowania. Z uwagi na powyższe okoliczności, wskazujące na zasadność odmowy wiarygodności zeznań ww. świadków, w ocenie Sądu odwoławczego brak jest racjonalnych podstaw, z uwagi na które Sąd orzekający kategorycznie odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego, wskazując iż pozostają one w sprzeczności z zeznaniami ww. świadków.

Należy przy tym podkreślić, iż w sprawie brak jest również jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego przekazanie oskarżonemu kwoty pieniędzy. Dla przypisania winy oskarżonego nie jest wystarczająca okoliczność podnoszona przez Sąd I instancji, iż „od początku w zeznaniach obydwu świadków przewijał się nowy właściciel (...), którego żaden z nich wcześniej nie znał”. Sąd odwoławczy ma na uwadze upływ czasu od zdarzeń objętych zarzutem, jednakże mając na uwadze wzajemną zależność tychże zeznań z pozostałymi dowodami, nie można uznać tych zeznań za wiarygodne. Co istotne, w sprawie brak jest również oryginałów dokumentów w postaci zamówienia, jego sprostowania przez firmę (...) Sp. z o.o. jak i faktury VAT, wystawionej przez K. M.. Fakt ten uniemożliwia niewątpliwą identyfikację autora odręcznych zapisów, zatem nie sposób bezsprzecznie stwierdzić, iż na sprostowaniu do zamówienia z 21 marca 2003 r. jak i na pozostałych dokumentach faktycznie widnieje podpis oskarżonego Z. S.. W konsekwencji, kontrola instancyjna wykazała iż Sąd orzekający zbyt duży walor wiarygodności nadał opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego, który wskazał iż podpis ten prawdopodobnie należy do oskarżonego.

Z uwagi na powyższe, materiał dowodowy nie pozwala w sposób nie budzący wątpliwości ustalić jednej wersji zdarzenia, ciągu wydarzeń i czy oskarżony pełnił w nim zarzucaną rolę, co zgodnie z zasadą wysłowioną w art. 5 § 2 k.p.k. nakazuje rozpatrywać wszelkie wątpliwości na korzyść oskarżonego. Norma wskazana w tym przepisie, obciążająca oskarżyciela, stanowi jedną z podstawowych gwarancji praw oskarżonego, w myśl której, za winną uznać można tylko taką osobę w stosunku do której wina udowodniona w sposób niewątpliwy. W ocenie Sądu odwoławczego, mimo wykorzystania wszelkich możliwości dowodowych nie udało się usunąć wątpliwości co do winy oskarżonego, zatem należy je tłumaczyć w sposób dla niego korzystny.

W pozostałym zakresie, tj. co do zarzutów nie pokrywających z apelacją obrońcy oskarżonego, Sąd odwoławczy nie odniósł się do zarzutów podniesionych przez oskarżonego, bowiem nie złożył on w ustawowym terminie wniosku o uzasadnienie wyroku. Z uwagi na powyższe, nie Sąd nie dokonał oceny ich zasadności w punkcie 3 przedmiotowego uzasadnienia.

Z uwagi na powyższe okoliczności, oczywiście niezasadna okazała się apelacja oskarżyciela publicznego. Biorąc pod uwagę, iż Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił oskarżonego od zarzucanego mu czynu, niecelowa jest analiza wskazanego przez prokuratora elementu stanu faktycznego, tj. tego gdzie miało zostać popełnione przestępstwo zarzucane oskarżonemu. Z tych samych względów oczywiście niezasadny okazał się zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

1. Oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie, względnie z ostrożności procesowej o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

2.Obrońca oskarżonego wniósł o:

a) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

b) przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu Z. S. przez Sądem I jak i II instancji, albowiem nie zostały one uiszczone ani w całości ani w części w wysokości półtorakrotności stawki wynikającej z rozporządzenia, z uwagi na nakład pracy adwokata, w szczególności czas poświęcony na przygotowywanie się do prowadzenia sprawy (akta sprawy liczące 26 tomów), liczbę stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach (począwszy od 2018 roku), stopień zawiłości sprawy, w szczególności tryb i czas prowadzenia sprawy, obszerność zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (akta sprawy liczące 26 tomów).

3.Oskarżyciel publiczny wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

a) przyjęcie, że oskarżony Z. S. popełnił zarzucane mu przestępstwo w L., R., P. i W. oraz działał w celu utrudnienia postępowania karnego;

b) orzeczenie wobec oskarżonego kary 4 lat pozbawienia wolności.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na brak obiektywnych dowodów świadczących o winie oskarżonego, za zasadny Sąd ocenił wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

Zasadny okazał się przy tym wniosek obrony w zakresie zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego w wysokości półtorakrotności stawki wynikającej z rozporządzenia z uwagi na czas trwania postępowania, stopień jej skomplikowania i nakład pracy obrońcy.

Z uwagi na uwzględnienie apelacji obrony i oskarżonego, niezasadny okazał się wniosek oskarżyciela publicznego o zmianę zaskarżonego orzeczenia we wskazanym zakresie.

W sprawie brak jest przy tym przesłanek, uzasadniających uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1 Uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w akcie oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

Przeprowadzona kontrola instancyjna wykazała, iż zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego mu przestępstwa z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

3.

Sąd na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Sąd na podstawie §17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz. U. z 2019 r., poz. 18) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat M. B. kwotę 619,92 złotych (w tym VAT) z tytułu zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

Marek Ziółkowski