Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 sierpnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Lwówku Śląskim, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Roman Chorab

Protokolant Karolina Birulo

po rozpoznaniu w dniu 21.08.2017 r.

sprawy P. P. (1)

urodz. (...) w O.

syna W. i J. z d. B.

oskarżonego o to, że:

w dniu 4 stycznia 2017 r. w Ś. w powiecie (...), kierując samochodem m-ki M. (...) nr rej. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że jadąc ulicą (...) w znacznym spadku i niewielkim łuku w lewo, w dół w kierunku skrzyżowania z ulicą (...) nie dostosował prędkości oraz sposobu jazdy do panujących warunków, przez co wpadł w poślizg tracąc panowanie nad prowadzonym pojazdem, a następnie uderzył prawym przednim nadkolem idącą prawą stroną jezdni T. W. przyciskając ją do metalowej barierki w wyniku czego doznała obrażeń ciała w postaci złamania kostki przyśrodkowej podudzia prawego ze skręceniem stawu skokowego górnego i skręceniem stopy, stłuczeniem biodra i miednicy po stronie prawej, stłuczeniem uda i podudzia prawego, stłuczeniem kolana prawego, stłuczeniem barku i kręgosłupa szyjnego, pourazowego zespołu bólowego, skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała na okres powyżej siedmiu dni,

tj. o czyn z art. 177 § 1 k.k.

I.  ustala, iż P. P. (1) dopuścił się czynu opisanego w części wstępnej wyroku i na zasadzie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne warunkowo umarza na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok,

II.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. nakłada na oskarżonego P. P. (1) obowiązek do zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na pokrzywdzonej T. W. poprzez zapłatę kwoty 2000 złotych,

III.  na podstawie art. 627 kpk i art. 7 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego P. P. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 250,00 złotych i wymierza mu opłatę w wysokości 100,00 złotych.

Sygn. akt II K 191 / 17

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego ustalono następujący stan faktyczny:

P. P. (1) ma chwili obecnej ma 39 lat , jest stałym mieszkańcem miejscowości Ł. w województwie (...) , w powiecie (...) , w gminie L..

( dowód : dane osobowe osk. P. P. (1) – k.36 ).

W dniu 4 stycznia P. P. (1) samochodem m-ki „M. (...)” o nr rej. (...) poruszał się po miejscowości Ś. Z. w powiecie (...). Jadąc ulicą (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym , w ten sposób , że jadąc wskazaną powyżej ulicą o znacznym spadku i niewielkim łuku w lewo, w dół, w kierunku skrzyżowania z ulicą (...) , nie dostosował prędkości oraz sposobu jazdy do panujących warunków , przez co wpadł w poślizg tracąc panowanie nad prowadzonym pojazdem , a następnie uderzył prawym przednim nadkolem idącą prawą stroną jezdni T. W. przyciskając ją do metalowej barierki. Wskutek uderzenia przez samochód , T. W. się przewróciła. P. P. (1) po ujechaniu kilku metrów zatrzymał pojazd którym kierował i podszedł do T. W.. Następnie pomógł jej wstać i na jej prośbę odwiózł ją do hotelu w którym przebywała.

( dowód : protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie i przesłuchanie w charakterze świadka osoby zawiadamiającej pokrzywdzonej T. W. – k. 10-11 ; wyjaśnienia oskarżonego : P. P. (1)-k. 37 ).

Dopiero po jakimś czasie pokrzywdzona T. W. zaczęła odczuwać ból w związku z czym zostało wezwane pogotowie , a następnie trafiła ona do szpitala w L. . Po przeprowadzonych badaniach okazało się , że w wyniku tego wypadku doznała ona obrażeń ciała w postaci złamania kostki przyśrodkowej podudzia prawego ze skręceniem stawu skokowego górnego i skręceniem stopy , stłuczenia biodra i miednicy po stronie prawej , stłuczenia uda i podudzia prawego , stłuczenia kolana prawego , stłuczenia barku i kręgosłupa szyjnego , pourazowego zespołu bólowego , które to obrażenia skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała na okres powyżej dni siedmiu

( dowód : karta porady ambulatoryjnej pokrzywdzonej T. W. – k. 28-29 , pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii lek. med. Z. K. –k. 19 i k. 62 ).

W przeszłości oskarżony P. P. (1) nie był karany sądownie.

( dowód : informacja Krajowego Rejestru Karnego odnośnie osoby oskarżonego P. P. (1) – k. 34 ).

Przesłuchany w charakterze podejrzanego w postępowaniu przygotowawczym, P. P. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienie. Wskazał , że w miejscu i czasie wskazanym w zarzucie , kierował pojazdem m-ki (...). Warunki atmosferyczne były trudne , jezdnia śliska i pomimo bardzo ostrożnej i wolnej jazdy stracił panowanie nad pojazdem na łuku drogi w dół. Następnie pomimo wysiłków opanowania pojazdu uderzył nim w znajdującą się na jezdni pieszą. Następnie po przejechaniu kilku metrów wysiadł z samochodu i pomógł tej kobiecie wstać . Natomiast piesza ta poprosiła jedynie o zawiezienie jej do hotelu , co oskarżony uczynił pozostawiając również swoje dane osobowe w tym hotelu ( k.37 ).

Sąd zważył co następuje:

Przechodząc do oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego należy zauważyć , iż wyjaśnienia oskarżonego P. P. (1) zasługują w całości na obdarzenie ich wiarygodnością.

Sąd doszedł do takiego przekonania mając na uwadze iż wiarygodności wyjaśnień oskarżonego P. P. (1) należy dokonać łącznie z oceną mocy dowodowej pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W ocenie więc Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości , że to P. P. (1) naruszył przepisy ruchu drogowego i to naruszenie przepisów ruchu drogowego było bezpośrednią przyczyną potrącenia pokrzywdzonej T. W..

Przechodząc zatem do omówienia szczegółów i powodów dla których Sąd wyjaśnieniom osk. P. P. (1) dał wiarę należy wskazać , że znajdują one pełne potwierdzenie i uzupełnienie w treści zeznań samej pokrzywdzonej T. W.. Treść tych wyjaśnień , zdaniem Sądu jest pełna , jasna i logiczna , a jeśli dodatkowo potwierdza je osoba pokrzywdzonej T. W. brak było jakichkolwiek powodów aby odmówić im wiarygodności.

Z tych samych powodów Sąd nie znalazł podstaw aby zakwestionować zeznania pokrzywdzonej T. W. i również uznał je za wiarygodne.

Następnie w ocenie Sądu należałoby przejść do dowodów dotyczących obrażeń odniesionych przez pokrzywdzoną T. W., w tym zakresie Sąd uznał za prawidłową opinię sporządzoną przez biegłego sądowego z zakresu chirurgii ogólnej – Z. K.. Opinii tej bowiem nie kwestionowała żadna ze stron postępowania , w szczególności końcowych wniosków tej opinii , iż pokrzywdzona T. W. doznała obrażeń ciała powodujących naruszenie czynności narządu ruchu na okres powyżej siedmiu dni.

Dokonując zatem całościowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jeszcze raz należy podkreślić iż wyjaśnienia oskarżonego P. P. (1) są w całości wiarygodne, a zebrany w sprawie materiał dowodowy i omówiony powyżej wskazuje bez żadnych wątpliwości ,że oskarżony ten dopuścił się zarzucanego mu czynu .

Należy zatem stwierdzić , że oskarżony P. P. (1) swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 177§ 1 kk. w ten sposób , że :

- w dniu 4 stycznia 2017 r. w Ś. powiatu (...) kierując samochodem m-ki „M. (...)” nr rej. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób , że jadąc ulicą (...) o znacznym spadku i niewielkim łuku w lewo, w dół, w kierunku skrzyżowania z ulicą (...) , nie dostosował prędkości oraz sposobu jazdy do panujących warunków , przez co wpadł w poślizg tracąc panowanie nad prowadzonym pojazdem , a następnie uderzył prawym przednim nadkolem idącą prawą stroną jezdni T. W. przyciskając ją do metalowej barierki w wyniku czego doznała obrażeń ciała w postaci złamania kostki przyśrodkowej podudzia prawego ze skręceniem stawu skokowego górnego i skręceniem stopy , stłuczenia biodra i miednicy po stronie prawej , stłuczenia uda i podudzia prawego , stłuczenia kolana prawego , stłuczenia barku i kręgosłupa szyjnego , pourazowego zespołu bólowego , które to obrażenia skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała na okres powyżej dni siedmiu.

Sąd przyjął kwalifikację z art.177§ 1 kk. mając na uwadze to, że do znamion ustawowych tego przestępstwa należy naruszenie , chociażby nieumyślne zasad bezpieczeństwa ,w tym przypadku , w ruchu lądowym.

Przez te zasady należy rozumieć przede wszystkim reguły zawarte w przepisach określających porządek poruszania się na szlakach komunikacyjnych i zachowania w typowych dla ruchu sytuacjach. Przede wszystkim jednak unormowania te są zawarte w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. „Prawo o ruchu drogowym”. I rzeczywiście oskarżony P. P. (1) kierując swoim samochodem m-ki „M. (...)” naruszył , ale w sposób nieumyślny zasadę bezpieczeństwa w ruchu drogowych , gdyż nie dostosował prędkości jazdy do warunków panujących na drodze wskutek czego nie mógł zapanować nad pojazdem i uderzył pieszą -T. W..

W żaden sposób nie można przyjąć , że P. P. (1) zbiegł z miejsca zdarzenia. Sytuacja taka ma bowiem miejsce jeśli sprawca bezpośrednio po zdarzeniu , niezwłocznie je opuszcza , a tym samym powoduje fakt ,że chce pozostać anonimowy aby uniknąć jakiejkolwiek odpowiedzialności. Tymczasem w tej sprawie P. P. (1) tuż po zdarzeniu wysiadł z samochodu, interesował się zdrowiem pokrzywdzonej T. W. i to na jej prośbę odwiózł ją do hotelu. Trudno zatem mówić o ucieczce z miejsca zdarzenia jak odjeżdża się z tego miejsca z osobą pokrzywdzoną , na jej prośbę i pozostawia się swoje dane osobowe.

Zdaniem Sądu nie może również budzić wątpliwości , iż między nieumyślnym naruszeniem przez oskarżonego P. P. (1) zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym , a skutkami tego wypadku w postaci obrażeń ciała powyżej opisanymi pokrzywdzonej doznanymi przez nią, jest bezpośredni związek przyczynowo – skutkowy.

Przechodząc natomiast do ocen stopnia społecznej szkodliwości tego czynu którego dopuścił się P. P. (1), Sąd zgodził się z Prokuratorem Rejonowym w Lwówku Śląskim , że nie jest on znaczny.

Sąd wziął pod uwagę w szczególności fakt , że P. P. naruszył tylko jedną zasadę ruchu drogowego i to nieumyślnie , poruszał się w trudnym górskim terenie i w trudnych warunkach drogowych , jechał powoli ( w przeciwnym bowiem razie skutki uderzenia samochodem jadącym z dużą prędkością w człowieka byłyby o wiele poważniejsze ) , interesował się zdrowiem pokrzywdzonej T. W.. Pomimo , że ma on prawie 40 lat nigdy nie był karany sądownie.

W związku z czym Sąd , przychylił się do przedmiotowego wniosku Prokuratora Rejonowego w Lwówku Śląskim i ustalając , że oskarżony P. P. (1) dopuścił się zarzucanego mu czynu , na zasadzie przepisów art. 66 § 1 i 2 kk. i art. 67 § 1 kk. postępowania karne wobec jego osoby warunkowo umorzył na okres próby jednego roku.

W ocenie Sądu , należy jeszcze raz podkreślić, że oskarżony ten zasługiwał na obdarzenie go zaufaniem i skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania. Sąd jest przekonany, że będzie to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów postępowania , a przede wszystkim zapobiegnie popełnieniu przez niego przestępstwa w przyszłości.

Sąd orzekł od oskarżonego P. P. (1) na podstawie art. 67 § 3 kk. obowiązek zadośćuczynienia za doznana krzywdę na rzecz pokrzywdzonej T. W. poprzez zapłatę kwoty 2.000 zł. , uznając tę kwotę za adekwatną jako zadośćuczynienie za doznany przez pokrzywdzoną T. W. rozstrój zdrowia. W przypadku gdyby powyższa kwota nie satysfakcjonowała pokrzywdzonej T. W. w każdym czasie o kolejną kwotę z tytułu odszkodowania, czy też zadośćuczynienie może wystąpić na drogę postępowania cywilnego.

Na marginesie należy jedynie dodać , że żądane przez pełnomocnika pokrzywdzonej kwoty po 25.000 złotych są zdecydowania za wygórowane.

Mając na uwadze, iż oskarżony P. P. (1) został uznany winnym popełnienia zarzucanego mu czynu , że prowadzi działalność gospodarczą z której z pewnością osiąga dochody, Sąd uznał , za zasadne obciążenie go kosztami sądowymi i wymierzenie mu właściwej opłaty w kwocie 100 złotych na podstawie zacytowanych w pkt. III części skazującej wyroku przepisów.