Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód K. G. pozwem z dnia 19 czerwca 2017r. przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 80 687,88 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 13 lutego 2015r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postepowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że pojazd matki powoda H. G., kierowany przez powoda K. G. marki M. o nr rej. (...) w dniu 11 stycznia 2015r. w B. został uszkodzony w wyniku kolizji drogowej przez kierowcę A. K., poruszającego się pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...). Pojazd sprawcy był ubezpieczony w ramach umowy ubezpieczenia OC w pozwanym towarzystwie. Szkoda została zgłoszona pozwanemu w dniu 12 stycznia 2015r., dokonano oględzin pojazdu, a następnie pozwany odmówił zapłaty odszkodowania twierdząc, że do szkody nie doszło w zadeklarowanych okolicznościach.

Poszkodowana nie zgodziła się ze stanowiskiem pozwanego i złożyła pozew w niemieckim sądzie, jednak w toku procesu wycofała powództwo przed rozstrzygnięciem, bez zrzeczenia się roszczeń. Powód przed wstąpieniem na drogę sądową uzyskał od wierzyciela prawo do odszkodowania w związku z przedmiotową sprawą.

Zdaniem powoda stanowisko pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie. Sprawca kolizji drogowej, ubezpieczony u pozwanego, uznał swą odpowiedzialność. Policja, która przybyła na miejsce zdarzenia, nie miała wątpliwości co do przebiegu wypadku i ukarała sprawcę mandatem karnym. Pozwany ponadto dokonał wypłaty należnego odszkodowania z dobrowolnej umowy ubezpieczenia AC na rzecz właściciela pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...), stanowiącego własność (...) sp. z o.o. w B..

Powód z uwagi na odmowę wypłaty odszkodowania zmuszony został do ustalenia wysokości niezbędnych kosztów naprawy pojazdu przez miejscowego rzeczoznawcę, ten ustalił koszty restytucji pojazdu na kwotę 17 156,21 Euro, ponadto powód poniósł koszty prywatnej opinii w kwocie 1457,57 Euro oraz opinii dotyczącej przebiegu zdarzenia w kwocie 2460 zł. W ocenie powoda koszty przez niego poniesione są uzasadnione i stanowią normalne następstwo szkody. Zgodnie z opinią rzeczoznawcy J. K. (będącego również biegłym Sądu Okręgowego w Bydgoszczy) do zdarzenia mogło dojść w zadeklarowanych okolicznościach.

Powód podniósł, że przesłanką powstania obowiązku świadczenia ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (art. 822 § 1 k.c.) jest stan odpowiedzialności cywilnej ubezpieczającego za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, a nie fakt uprzedniego jej naprawienia przez ubezpieczającego. Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody i obciążają zobowiązanego do odszkodowania. To czy przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego wymaga użycia nowych elementów jest kwestią konkretnego przypadku. Gdy chodzi o pojazdy mechaniczne zdaniem powoda należy przyjąć, że konieczność taka istnieje ze względu na bezpieczeństwo ruchu drogowego.

W odpowiedzi na pozew pozwany Towarzystwo (...) S. A. w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

Zdaniem pozwanego powództwo jest bezzasadne oraz zakwestionował swą odpowiedzialność co do zasady i wysokości. Ustosunkowując się do żądania pozwu pozwany przyznał, że przyjął zawiadomienie o kolizji, przeprowadził postępowanie ustalające i odmówił przyjęcia odpowiedzialności za kolizję z 11 stycznia 2015r. i dokonania wpłaty odszkodowania za uszkodzony pojazd marki M. o nr rej. B- (...) należący do H. G., gdyż do zdarzenia nie mogło dojść w okolicznościach podanych w zgłoszeniu szkody.

Pozwany wskazał, że dokonał analizy okoliczności podanych w zgłoszeniu szkody przez powoda oraz drugiego uczestnika zdarzenia oraz uszkodzeń pojazdów. Zakres, umiejscowienie i charakter uszkodzeń pojazdu powoda i drugiego uczestnika, zdaniem pozwanego, wykluczają ich powstanie w okolicznościach wskazanych przez uczestników zdarzenia.

W ocenie pozwanego zgodnie z analizą szkody w pojeździe poszkodowanej zaistniały dwie oddzielne od siebie strefy uszkodzeń. Do spowodowania uszkodzeń na tylnych drzwiach doszło w skutek zderzenia pojazdu pod kątem wynoszącym ok. 80 stopni i z szacowaną prędkością ok. 25-30 km/h. Wspomniane położenie kątowe pojazdów wzajemnie do siebie i prędkość kolizji pojazdu sprawcy na miejscu wypadku z punktu widzenia techniki były niemożliwe. Spowodowanie szkód na drzwiach pasażera wymagało pomiędzy pojazdami położenia kątowego wynoszącego około 100 stopni i zderzenia pojazdu pozwanego z prędkością tempa pieszego. Na miejscu zdarzenia pojazdy zasadniczo nie mogły zdarzyć się z takim położeniem kątowym. Spowodowanie drugiego zakresu uszkodzenia przez pierwotne zdarzenie jest w ocenie pozwanego wątpliwe. Pojazd poszkodowanej w czasie zdarzenia z samochodem A. nie jechał z prędkością wynoszącą 40-50 km/h, lecz został potrącony w pozycji stojącej.

Pozwany podkreślił, że okazana kalkulacja naprawy nie stanowi dowodu, iż dokonano faktycznej naprawy w przedstawionym zakresie ponosząc z tego tytułu roszczone koszty. W aktach szkody nie ma dokumentów potwierdzających poniesione koszty naprawy. Odszkodowanie winno się ograniczać do rzeczywiście poniesionych przez poszkodowanego kosztów. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w przepisie art. 824 ¹ § 1 k.c. oraz art. 361 § 2 k.c., gdyż o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.

Pozwany zakwestionował także zasadność roszczenia o zwrot kosztów prywatnych ekspertyz, gdyż nie pozostają one w adekwatnym związku ze szkodą.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 11 stycznia 2015r. około godziny 19:45 w B., na skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...) samochód osobowy M. (...) ( (...)), kierowany przez powoda, zderzył się z samochodem osobowym A. (...) nr rej. (...), kierowanym przez A. K. ubezpieczonego przez pozwanego od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Sprawcą kolizji był A. K., który nie zastosował się do znaku A-7 „ustąpi pierwszeństwa” i doprowadził do zderzenia w/w pojazdów. W wyniku kolizji drogowej uszkodzeniu uległy obydwa w/w pojazdy.

Uszkodzenia prawego boku nadwozia samochodu M. (...) nr tej. (...), tj. przednich i tylnych drzwi wraz z listwami ochronnymi, tylnego błotnika oraz nakładki progu drzwiowego, powstały od zderzenia z przodem nadwozia samochodu A. (...) nr rej. (...) w okolicznościach przebiegu przedmiotowej kolizji drogowej. W samochodzie M. (...) doszło do zadziałania (wyzwolenia) kurtyny powietrza prawego boku oraz bocznych poduszek powietrznych fotela pasażera i tylnej kanapy tego pojazdu.

Uszkodzenie obręczy tylnego prawego koła samochodu M. (...), nie mogło powstać w podanych okolicznościach przebiegu kolizji drogowej.

Powód poniósł koszty prywatnej ekspertyzy wyceny uszkodzeń pojazdu w kwocie 1467,57 Euro oraz opinii dotyczącej przebiegu zdarzenia w kwocie 2460 zł.

Dowód: pisemna opinia z przeprowadzonych badań kolizji drogowej mgr inż. P. Ż. z dnia 15.05.2018r. k. 155-176, pisemna opinia uzupełniająca z przeprowadzonych badań kolizji drogowej mgr inż. P. Ż. z dnia 19.10.2018r. k. 199-207, ustna opinia uzupełniająca mgr inż. P. Ż. z dnia 07.02.2020r. k. 270-271, pisemna opinia mgr. inż. S. D. z dnia 01.07.2021r. k. 299-326, zeznania świadka A. K. k. 144-145, przesłuchanie powoda k. 145-146, zaświadczenie o zdarzeniu drogowym k. 13, opinia techniczna mgr. inż. J. K. k. 41-47, faktura Vat (...) k. 48, faktura VAT (...) k. 20, rachunek za kalkulację k. 9, dokumentacja fotograficzna k. 33-40.

H. G. złożyła pozew w niemieckim sądzie, jednak w toku procesu wycofała powództwo przed rozstrzygnięciem, bez zrzeczenia się roszczenia.

Dowód: dokumentacja z akt sprawy toczącej się przed sądem niemieckim wraz z tłumaczeniem k. 78-136.

W dniu 20.05.2015r. H. G. przeniosła na powoda K. G. wszelkie istniejące i przyszłe prawa, roszczenia cywilne i wierzytelności wynikające z wypadku samochodu marki M. o nr rej. B- (...), jaki miał miejsce 11 stycznia 2015r. w B..

Dowód: umowa cesji z dnia 20 lutego 2015r. k. 49.

W dniu 27 marca 2017r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 80 687,88 zł. Pozwany odmówił wypłaty w/w kwoty.

Dowód: pismo z dnia 27.03.2017r. k. 14, pismo z dnia 9.05.2017r. k. 15, pismo z dnia 19.05.2017r. k. 16, pismo z dnia 31.05.2017r. k. 17, pismo z dnia 20.04.2017r. k. 18, pismo z dnia 7.04.2017r. k. 19.

W wyniku uszkodzenia samochodu na skutek przedmiotowego zdarzenia należało wymienić następujące części : drzwi przednie i tyle prawe, próg prawy, aktywowana prawa poduszka ochrony miednicy, aktywowana boczna poduszka siedzenia przedniego prawego, aktywowana boczna poduszka siedzenia tylnego prawego, aktywowana prawa kurtyna (poduszka ochrony głowy), zablokowany pas bezpieczeństwa przedni i tylny prawy, uszkodzone nadkole koła tylnego prawego.

Całkowity koszt naprawy pojazdu powoda marki M. (...) o numerze rej. B- (...) powstałych na skutek zdarzenia z dnia 11 stycznia 2015r., według stanu pojazdu na dzień powstania szkody oraz cen rynkowych dla osoby fizycznej i technologii producenta na rynku niemieckim przy użyciu oryginalnych części zamiennych, norm czasowych operacji naprawczych określonych przez producenta pojazdu i ujętych w systemie A., wykonanej zgodnie z terminologią producenta według stawek roboczogodzin stosowanych w warsztatach naprawczych wielomarkowych na rynku niemieckim w regionie B. wynosił 11 269,94 Euro. Na powyższą kwotę złożyła się wymiana w/w części oraz prace mechaniczne, blacharsko – montażowe i lakiernicze.

Dowód: opinia techniczna mgr. inż. J. M. z dnia 5.07.2019r. k. 221-240.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody, w tym zgromadzoną dokumentację, opinie biegłych, zeznania świadka i przesłuchanie powoda.

Autentyczność dokumentów nie budziła wątpliwości zarówno stron, jak i Sądu.

Oceniając pozostałe dowody, Sąd za wiarygodne uznał zeznania świadka A. K., który wskazywał na okoliczności przedmiotowego wypadku. Zeznania te znalazły potwierdzenie w dokumentacji zgromadzonej w aktach oraz przesłuchaniu powoda. Nadto potwierdzone zostały przez opinie biegłych, którzy ujęli powyższe zagadnienia w sposób obiektywny i ocenili je w oparciu o fachową wiedzę i doświadczenie. Sąd za wiarygodne uznał także zeznania powoda, które podlegały zobiektywizowaniu w zakresie okoliczności wypadku jak i rozmiarów uszkodzeń pojazdu powoda.

Sąd dokonał ustaleń faktycznych także na podstawie opinii biegłych mgr inż. P. Ż. (biegły z dziedziny technicznej i kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych), mgr. inż. S. D. (biegły z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego) oraz mgr. inż. J. M. (biegły z dziedziny techniki samochodowej, ruchu drogowego, rekonstrukcji zdarzeń drogowych, wyceny wartości pojazdów, kosztów oraz jakości napraw pojazdów samochodowych). W ocenie Sądu opinie główne sporządzone w sprawie, a także opinie uzupełniające są miarodajne, ponieważ zostały sporządzone przez podmioty profesjonalne, dysponujące konkretną wiedzą w zakresie dziedzin, które reprezentują, w sposób fachowy i zgodny z obowiązującym prawem. Wnioski, jakie wypływają z tych opinii, są logiczne, spójne oraz korespondują wzajemnie ze sobą i z pozostałym materiałem dowodowym zgormadzonym w sprawie. Zastrzeżenia składane przez strony zostały dostatecznie wyjaśnione przez biegłych w pisemnych i ustnych opiniach uzupełniających. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania opinii biegłych, uznając zastrzeżenia za bezpodstawne i stanowiące jedynie polemikę z prawidłowymi wnioskami biegłych, które to w konfrontacji z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie nie mogły przynieść zamierzonych skutków.

Sąd w pełni oparł się na ustaleniach biegłych z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego, rekonstrukcji zdarzeń drogowych, wyceny wartości pojazdów, kosztów oraz jakości napraw pojazdów samochodowych a także technicznej i kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych którzy mając na uwadze cały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, wskazali, rozmiar i charakter uszkodzeń pojazdu a także czy mogło dojść do przedmiotowego wypadku w okolicznościach wskazanych w pozwie.

Sąd zważył, co następuje:

Podstawą materialną żądania powoda były przepisy art. 822 § 1 i 4 k.c. w zw. z regulacjami art. 436 § 2 zdania pierwszego k.c., art. 415 i art. 361 k.c. oraz art. 34 ust. 1, art. 35 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. O ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikająca z art. 822 § 1 k.c. sprowadza się do tego, że zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia. Z regulacji art. 822 § 4 k.c. wynika, że uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Zgodnie z przepisami art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Stosownie do przepisów art. 35 cytowanej ustawy, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Zgodnie z art. 36 ust. 1 cytowanej ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym. W konsekwencji reguły prawa cywilnego dotyczące pojęcia szkody i zasady ustalania odszkodowania mają zastosowanie przy wynagrodzeniu szkód wyrządzonych w mieniu w następstwie wypadków drogowych.

Zgodnie z przepisami art. 436 § 2 zdania pierwszego k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Ogólnymi przesłankami odpowiedzialności deliktowej są: powstanie szkody, zdarzenie, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy oznaczonego podmiotu (czyn niedozwolony) oraz związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Szkodą jest uszczerbek w dobrach prawnie chronio­nych osoby poszkodowanej. Bezprawność, jako przedmiotowa cecha czynu niedozwolonego sprawcy, tradycyjnie ujmowana jest jako sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym. Między zdarzeniem, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy, a szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Regulacje z art. 415 k.c. normują podstawową zasadę odpowiedzialności opartej na winie sprawcy szkody. Za szkodę odpowiada osoba, której zawinione zachowanie jest źródłem powstania tej szkody. Dopiero czyn uznany za bezprawny może być rozważany w katego­riach winy. W ramach odpowiedzialności deliktowej stopień winy ma znaczenie drugorzędne, co ozna­cza, że sprawca szkody odpowiada w razie istnienia choćby lekkiego niedbalstwa.

Zgodnie z przepisami art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Każdorazowo granice obowiązku naprawienia szkody wyznaczone są przez normalny związek przyczynowy między zdarzeniem wywołującym uszczerbek a szkodą. Stosownie do przepisów art. 361 § 2 k.c., naprawienie szkody obejmuje zarówno straty, jakie poszkodowany poniósł, jak i korzyści, które mógł osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Roszczenia o świadczenia należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej (OC) z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego są wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana. Przesłanką powstania obowiązku świadczenia przez ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest więc powstanie stanu odpowiedzialności cywilnej ubezpieczającego (ubezpieczonego) za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, a nie fakt uprzedniego jej naprawienia przez ubezpieczającego (ubezpieczonego) (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988 r., w sprawie o sygn. akt I CR 151/88, LEX nr 8894, z dnia 16 maja 2002 r., w sprawie o sygn. akt V CKN 1273/00, LEX nr 55515 i z dnia 20 lutego 2002 r., w sprawie o sygn. akt V CKN 908/00, LEX nr 54365).

Sąd na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ustalił, że w dniu 11 stycznia 2015r. około godziny 19:45 w B., na skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...) samochód osobowy M. (...) ( (...)), kierowany przez powoda, zderzył się z samochodem osobowym A. (...) nr rej. (...), kierowanym przez A. K. ubezpieczonego przez pozwanego od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Sprawcą kolizji był A. K., który nie zastosował się do znaku A-7 „ustąpi pierwszeństwa” i doprowadził do zderzenia w/w pojazdów. W wyniku kolizji drogowej uszkodzeniu uległy obydwa w/w pojazdy.

Jak wskazano to już wcześniej, Sąd uznał za miarodajne w sprawie opinie wydane przez biegłych sądowych powołanych w niniejszej sprawie. Jak ustalił zaś Sąd mając na uwadze wyniki zgromadzonego w sprawie postępowania dowodowego, a przede wszystkim – miarodajne w sprawie opinie biegłych sądowych J. M., P. Ż. i S. D., samochód prowadzony w czasie zdarzenia przez świadka A. K. dwa razy uderzył w prawy bok samochodu powoda. W wyniku powyższej kolizji z dnia 11 stycznia 2015 r. doszło do uszkodzeń w postaci otarć i zgnieceń prawego boku samochodu powoda tj. drzwi przednich i tylnych prawych, nadkola zewnętrznego tylnego prawego błotnika w części przedniej, otarta nakładka prawego progu drzwiowego w części środkowo-przedniej oraz tylnej, ponadto po zadziałaniu kurtyna powietrzna prawego boku i poduszka powietrzna boczna fotela pasażera. W wyniku tego zdarzenia wymianie podlegały takie części samochodu powoda, jak drzwi przednie i tyle prawe, próg prawy, aktywowana prawa poduszka ochrony miednicy, aktywowana boczna poduszka siedzenia przedniego prawego, aktywowana boczna poduszka siedzenia tylnego prawego, aktywowana prawa kurtyna (poduszka ochrony głowy), zablokowany pas bezpieczeństwa przedni i tylny prawy, uszkodzone nadkole koła tylnego prawego.

Jak ustalił nadto Sąd mając na uwadze zwłaszcza rzetelną opinię wydaną w sprawie przez biegłego J. M. całkowity koszt naprawy uszkodzeń pojazdu powoda marki M. (...) o numerze rej. B- (...) powstałych na skutek zdarzenia z dnia 11 stycznia 2015r., według stanu pojazdu na dzień powstania szkody oraz cen rynkowych dla osoby fizycznej i technologii producenta na rynku niemieckim przy użyciu oryginalnych części zamiennych, norm czasowych operacji naprawczych określonych przez producenta pojazdu i ujętych w systemie A., naprawy wykonanej zgodnie z terminologia producenta według stawek roboczogodzin stosowanych w warsztatach naprawczych wielomarkowych na rynku niemieckim w regionie B. wynosił 11 269,94 Euro. Kwota ta stanowiła zatem należne od pozwanego na rzecz powoda odszkodowanie z tytułu doznanej przez niego szkody wskutek kolizji z dnia 11 stycznia 2015 r. Sąd przeliczył powyższą kwotę na kwotę 47 203,02 zł według kursu NBP z dnia 12 lutego 2015r. (4, (...))

Nabywcy – w drodze przelewu – wierzytelności o odszkodowanie za szkodę komunikacyjną przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej, ale tylko wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Zwrot kosztów tzw. prywatnej opinii (ekspertyzy) rzeczoznawcy przysługuje poszkodowanemu i ewentualnie cesjonariuszowi, gdy jej sporządzenie było niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania, a zatem nie tylko do ustalenia wysokości szkody, ale także do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela. Można przyjąć, że niezbędność ekspertyzy do efektywnego dochodzenia odszkodowania oznacza jej celowość, racjonalność i ekonomiczne uzasadnienie oceniane z punktu widzenia skutecznej realizacji roszczenia odszkodowawczego (Uchwała SN z dnia 29 maja 2019r. w sprawie o syg. akt III CZP 68/18).

Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie zlecenie wykonania prywatnych opinii przez powoda było niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Z uwagi na fakt, że pozwany nie uwzględnił roszczenia powoda i zaprzeczał okolicznościom faktycznym, powód musiał samodzielnie wykazać, czy w wyniku przedmiotowego zdarzenia mogło dojść do podanych w pozwie uszkodzeń jego pojazdu a także musiał określić wartość tych uszkodzeń, która stanowiła wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie. Powód bez tych ustaleń nie mógłby właściwie i efektywnie dochodzić swoich roszczeń.

Powód poniósł koszty prywatnej ekspertyzy wyceny uszkodzeń pojazdu w kwocie 1457,57 Euro. Sąd przeliczył w/w kwotę na kwotę 6104,89 zł według kursu NBP z dnia 12 lutego 2015r. Ponadto powód poniósł koszty prywatnej opinii dotyczącej przebiegu zdarzenia w kwocie 2 460 zł. Łączny koszt wszystkich prywatnych opinii wykonanych na zlecanie powoda wyniósł więc 8 564,89 zł.

Z uwagi na powyższe Sąd zasądził na rzecz powoda od pozwanego w punkcie I sentencji wyroku kwotę 55 639,35 zł, na którą składała się kwota 47 203,02 zł tytułem należnego powodowi odszkodowania i kwota 8 564,89 zł tytułem poniesionych kosztów zleconych przez powoda opinii prywatnych stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawa. Sąd orzekł o odsetkach, w punkcie I sentencji wyroku, zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie przepisu art. 817 § 1 k.c.

Nie było ze wskazanych wyżej przyczyn podstaw do uwzględnienia dalej idącego żądania powoda. Żądanie to zatem Sąd oddalił w punkcie II sentencji wyroku na podstawie przepisów art. 822 § 1 i 4 k.c., art. 436 § 2 zdania pierwszego k.c., art. 415 k.c., art. 361 k.c., art. 34 ust. 1, art. 35 i 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( a contrario).

O kosztach postępowania Sąd postanowił w punkcie III sentencji wyroku na mocy regulacji art. 100 zdania pierwszego i art. 108 § 1 k.p.c. Rozliczenie kosztów procesu w tej sprawie nastąpiło zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia, według wyniku sprawy. Na koszty procesowe powoda składa się suma 9 452 zł (w tym 4 035 zł tytułem opłaty od pozwu, 5 400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł). Na koszty procesowe pozwanego składa się suma 8 417 zł (w tym 5 400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, 3000 zł zaliczki na wynagrodzenie biegłego oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł). Powód wygrał sprawę w około 69 %, a przegrał w 31 %. W wyniku tego powodowi należy się kwota 6521,88 zł (9452 zł x 69%) tytułem zwrotu kosztów procesu od pozwanego. Pozwany wygrał sprawę w 31 %, a przegrał w 69 %. W wyniku tego pozwanemu należy się kwota 2609,27 zł (8417 zł x 31 %) tytułem zwrotu kosztów procesu od powoda. Sąd na mocy ww. przepisu, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3912,61 zł (6521,88 zł – 2609,27 zł) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na mocy art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ww. przepisów, Sąd postanowił jak w punkcie IV sentencji wyroku. Pozwany wygrał sprawę w 31 %, a przegrał w 69 %. Łączna kwota tymczasowo wyłożona przez Skarb Państwa na poczet wynagrodzenia biegłych za wydane przez nich opinie wynosiła 4 114,43 zł. Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Bydgoszczy kwotę 2 838,96 zł tytułem części kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa, na które składało się pozostałe wynagrodzenie biegłych sądowych.

Na mocy art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ww. przepisów, Sąd postanowił jak w punkcie V sentencji wyroku. Powód wygrał sprawę w 69 %, a przegrał w 31 %. Łączna kwota tymczasowo wyłożona przez Skarb Państwa na poczet wynagrodzenia biegłych za wydane przez nich opinie wynosiła 4 114,43 zł. Sąd nakazał ściągnąć od powoda z zasądzonego na jego rzecz roszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Bydgoszczy kwotę 1 275,47 zł tytułem części kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa, na które składało się pozostałe wynagrodzenie biegłych sądowych.

SSO Agnieszka Dutkiewicz