Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2019 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2019 r. w Bydgoszczy

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 147 397,72 (sto czterdzieści siedem tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt siedem 72/100) zł z odsetkami umownymi w wysokości 14% rocznie, ale nie wyższymi niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, od dnia 25 czerwca 2019 do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 12 786,19 (dwanaście tysięcy siedemset osiemdziesiąt sześć 19/100) zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

3)  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

SSO Sylwia Suska - Obidowska

Sygn. akt: I C 613/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2021 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2021 r. w Bydgoszczy

sprawy z powództwa (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

utrzymuje w całości wyrok zaoczny Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 30 października 2019 roku w sprawie I C 613/19.

SSO Sylwia Suska-Obidowska

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować i zakreślić w repert, C

2.  Odpis wyroku doręczyć pełnomocnikom – N. Banku i pozwanej,

3.  Zawiadomić pełn. Horyzont Niestandaryzowanego S. Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego, iż pozwana nie wyraziła zgody na jego wstąpienie w miejsce powoda , wobec czego w dniu dzisiejszym na posiedzeniu niejawnym zapadł wyrok , w którym jako powoda oznaczono (...) Bank SA.

Sygn. akt I C 613/19

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 25 czerwca 2019 r., w ramach elektronicznego postępowania upominawczego, powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. S. na jego rzecz kwoty 147.379,72 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 25 czerwca 2019 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu podano, że w dniu 3 października 2017 r. powód zawarł z pozwaną umowę nr (...) o udzielenie N. Kredytu Konsolidacyjnego. Wskazano, że w wyniku niewykonania zobowiązań przez pozwaną, powód w dniu 17 stycznia 2019 r. wypowiedział jej umowę i jednocześnie wezwał ją do dobrowolnego spełnienia świadczenia, jednak do zaspokojenia roszczenia powoda nie doszło. Wyjaśniono, że powodowi przysługuje wymagalne roszczenie w łącznej kwocie 147.379,72 zł, na którą składa się kapitał w kwocie 137.263,23 zł, odsetki umowne w kwocie 5.310,44 zł oraz odsetki za zwłokę w kwocie 4.806,05 zł naliczone do dnia 24 czerwca 2019 r. (k. 4-5).

Postanowieniem z dnia 9 lipca 2019 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Okręgowego w Bydgoszczy wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym (k. 6).

Pozwana, pomimo prawidłowego doręczenia odpisu pozwu, nie złożyła w wyznaczonym terminie odpowiedzi na pozew.

Wyrokiem zaocznym z dnia 30 października 2019 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach procesu. W pkt 3 Sąd wyrokowi nadał rygor natychmiastowej wykonalności (k. 29).

Sprzeciw od przedmiotowego wyroku zaocznego wniosła pozwana M. S., wnosząc o jego uchylenie oraz oddalenie powództwa w całości. Pozwana wniosła również o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. Strona pozwana zakwestionowała zasadność roszczenia powoda co do zasady, jak i co do wysokości. Zdaniem pozwanej powództwo winno podlegać oddaleniu, bowiem roszczenie powoda jest przedwczesne i na dzień wniesienia pozwu nie było wymagalne. Wskazano, że powód nie doprowadził do zakończenia procedury wypowiedzenia, a w dalszej kolejności rozwiązania umowy kredytu. Podano, że zastosowano konstrukcję warunkowego wypowiedzenia umowy w rozumieniu art. 89 k.c. i tym samym umowa kredytowa nie została skutecznie wypowiedziana przez powoda w stosunku do pozwanej. Zdaniem pozwanej połączenie w jednym piśmie wezwania do zapłaty i uznanie, że stanowi ono jednocześnie wypowiedzenie, sprawia, że oświadczenie powoda o wypowiedzeniu umowy jest niejednoznaczne. Podano, że zachowanie powoda nie powinno pozostawiać żadnych wątpliwości co do prawidłowości złożenia tak doniosłego w swoich skutkach oświadczenia, jakim jest wypowiedzenie umowy. W ocenie pozwanej zastrzeżenie niedopuszczalnego warunku pociąga zatem za sobą nieważność wypowiedzenia jako sprzecznego z zasadami współżycia społecznego. Nadto podano, że treść omawianego pisma jako niejednoznaczna powinna być tłumaczona na korzyść konsumenta.

Zaznaczono również, że naruszenie warunków umowy kredytu nie zawsze uzasadnia jej wypowiedzenie, bowiem w sytuacji gdy przeterminowana należność jest niewielka w stosunku do udzielonego kredytu, bank powinien podjąć działania zmierzające do zweryfikowania sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy pod kątem możliwości spłaty kredytu, a uprawnienia w tym zakresie przewiduje art. 75c ustawy – Prawo bankowe. Wskazano, że na dzień 17 stycznia 2019 r. saldo zadłużenia całkowitego wynosiło 140.707,60 zł, a zaległość pozwanej stanowiła jedynie niecałe 7% należności. Zdaniem pozwanej nawet przy przyjęciu, że nie dotrzymała ona warunków umowy kredytu, to powód nie podjął żadnych działań, żeby sprawdzić, czy pojawienie się stwierdzonej zaległości zagraża spłacie kredytu, czy też wynika z chwilowych problemów finansowych pozwanej. Podkreślono, że w takich okolicznościach należy również uznać, iż wypowiedzenie umowy kredytu przez powoda stanowiło nadużycie prawa podmiotowego (art. 5 k.c.) Nadto, zdaniem pozwanej, na podstawie przedstawionych przez powoda dokumentów nie można prawidłowo wyliczyć dochodzonego roszczenia. Pozwana podała również, że powód nie udowodnił, iż w ogóle nastąpiły przesłanki do wypowiedzenia przedmiotowej umowy kredytu (k. 39-45).

Pismem z dnia 10 grudnia 2020 r. Horyzont Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. oświadczył, że wstępuje w miejsce dotychczasowego powoda w trybie art. 192 pkt 3 k.p.c. (k. 85).

W odpowiedzi na sprzeciw powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. podtrzymał powództwo w całości. Powód wyjaśnił, że dochował ciążącego na nim obowiązku i poprzedził wypowiedzenie umowy pismem, w którym poinformował pozwaną o istniejącej zaległości oraz wezwał pozwaną do zapłaty należności, a następnie wskutek braku zapłaty wypowiedział w sposób prawidłowy umowę kredytu, wobec czego niespłacone dotychczas zobowiązanie postawione zostało w stan wymagalności. Nadto powód podkreślił, że treść pisma z dnia 17 stycznia 2019 r. kierowanego do pozwanej jest jednoznaczna, bowiem bank wypowiedział umowę, wskazał okres wypowiedzenia oraz jego skutki. Wskazano, że wypowiedzenie jest w swoim brzmieniu kategoryczne i nie zmienia tego stwierdzenie, że jeżeli w okresie wypowiedzenia nastąpi spłata całości wymagalnego dotychczas zadłużenia, wypowiedzenie zostanie uznane za niebyłe. Zaznaczono, że powyższe nie stanowi warunku w rozumieniu art. 89 k.c., bowiem ewentualna spłata zadłużenia jest zdarzeniem całkowicie zależnym od kredytobiorcy (k. 128-130).

Zarządzeniem z dnia 25 maja 2021 r. Sąd zobowiązał pełnomocnika pozwanej do złożenia w terminie 7 dni oświadczenia, czy wyraża zgodę na wstąpienie do sprawy w miejsce dotychczasowego powoda w trybie art. 192 pkt 3 k.p.c. Horyzont Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W., pod rygorem uznania, że w razie braku oświadczenia strony pozwanej w tym zakresie, pozwana nie wyraziła zgody na wstąpienie w/w w miejsce dotychczasowego powoda (k. 183).

Strona pozwana nie złożyła oświadczenia w przedmiocie wyrażenia zgody na wstąpienie do sprawy w miejsce dotychczasowego powoda w trybie art. 192 pkt 3 k.p.c. Horyzont Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W..

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały stanowiska dotychczas zajęte w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 3 października 2017 r. powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. zawarł z pozwaną M. S. umowę nr (...) o udzielenie N. kredytu konsolidacyjnego, na mocy której i na warunkach w niej określonych powód udzielił pozwanej kredytu w wysokości 150.000 zł. Celem kredytu była spłata zobowiązań klienta niezwiązanych z jego działalnością gospodarczą, cele konsumpcyjne niezwiązane z działalnością gospodarczą klienta oraz sfinansowanie prowizji (II.A,B).

Kredyt był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która wynosiła 9,90% w stosunku rocznym. Wysokość zmiennej stopy procentowej ustalana była jako suma zmiennej stopy bazowej obowiązującej w banku, wynoszącej 1,73% w stosunku rocznym oraz stałej marży banku wynoszącej 8,17%. Wysokość zmiennej stopy procentowej nie mogła być wyższa niż wysokość odsetek maksymalnych. W przypadku przekroczenia tej wysokości, stosowało się oprocentowanie w wysokości odsetek maksymalnych przez okres trwania przekroczenia (II.G).

W przypadku braku spłaty należności z tytułu umowy kredytu w terminie jej wymagalności, w szczególności w przypadku braku spłaty raty kredytu w wymaganym terminie, bank był uprawniony do pobierania od kwoty zaległej odsetek według zmiennej stopy procentowej dla zadłużenia przeterminowanego, która wynosiła 14% w stosunku rocznym (II.H). Rzeczywista roczna stopa oprocentowania kredytu wynosiła 16,57% (II.I).

Pozwana zobowiązała się do spłaty udzielonego kredytu wraz należnymi opłatami, prowizjami i odsetkami w 96 kapitałowo-odsetkowych ratach, płatnych zgodnie z terminami i w wysokości określonymi w umowie (II.J).

W przypadku braku terminowej spłaty należności z tytułu umowy kredytu bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy kredytu, z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, w przypadku m.in. braku spłaty kwot kredytu w terminie ich wymagalności lub niedotrzymania przez klienta innych warunków udzielenia kredytu określonych w umowie kredytu. W następnym dniu po upływie terminu wypowiedzenia umowy kredytu, niespłacona część kredytu wraz z odsetkami stawała się zadłużeniem wymagalnym i przeterminowanym, od której bank naliczał i pobierał odsetki od zadłużenia przeterminowanego (III.5, III.6).

dowód: odpis umowy nr (...) o udzielenie N. kredytu konsolidacyjnego z dnia 3 października 2017 r. wraz z załącznikami k. 14-19,

Kredyt został uruchomiony w dniu 4 października 2017 r.

dowód: Raport dekretów k. 171-172,

Pozwana dokonała częściowej spłaty zobowiązania, jednak nie spłacała zobowiązania w wysokości i terminach określonych w harmonogramie spłaty. Zgodnie z postanowieniami umowy powód naliczył odsetki umowne oraz odsetki za opóźnienie w spłacie poszczególnych rat kredytu.

dowód: Raport dekretów k. 171-172, wyciąg historii odsetek k. 173-174, wyciąg historii rachunku kredytowego pozwanej k. 175-176, harmonogram spłat k. 177-178,

Pismem z dnia 27 listopada 2018 r. powód wezwał pozwaną do spłaty zadłużenia z tytułu przedmiotowej umowy kredytu w kwocie 2.280,77 zł w terminie 14 dni. Jednocześnie powód poinformował pozwaną o możliwości złożenia, w ciągu 14 dni roboczych od dnia otrzymania pisma, wniosku o przeprowadzenie restrukturyzacji zadłużenia z tytułu umowy.

W/w pismo zostało wysłane na adres korespondencyjny pozwanej wskazany w umowie w dniu 28 listopada 2018 r.

dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 27 listopada 2018 r. wraz z potwierdzeniem nadania przesyłki k. 168-170,

Pismem z dnia 17 stycznia 2019 r. powód, w związku z niedotrzymaniem terminów płatności rat, wypowiedział pozwanej przedmiotową umowę kredytu. Jednocześnie powód zwrócił się do pozwanej z żądaniem spłaty całości kredytu, z którego należność w dniu 16 stycznia 2019 r. wyniosła 140.707,60 zł. W treści pisma powód zaznaczył, że niniejsze wypowiedzenie w przypadku uregulowania przez pozwaną kwoty 9.134,72 zł wynikającej z niedotrzymania terminów płatności rat w terminie 30 dni od daty otrzymania niniejszego pisma, nie będzie wywoływało żadnych skutków prawnych i powód będzie traktował je jako niebyłe i niezłożone.

W/w pismo zostało skutecznie doręczone pozwanej w dniu 22 stycznia 2019 r.

dowód: wypowiedzenie umowy kredytu z dnia 17 stycznia 2019 r. wraz z (...) k. 20-21,

Przedstawiony wyżej stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów. Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów zebrane w sprawie, albowiem zostały sporządzone we właściwej formie, przewidzianej dla tego typu dokumentów. Były przejrzyste i jasne, jak również nie były kwestionowane przez strony. Ich autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji. Ustawowym wymogiem umowy jest określenie zasad i terminu spłaty, wysokości oprocentowania i warunków jego zmiany, warunków rozwiązania umowy. W przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu bank może wypowiedzieć umowę. Umowa ma charakter wzajemny w rozumieniu art. 478 § 2 k.c. Ekwiwalentem świadczenia banku, polegającego na oddaniu do dyspozycji na czas oznaczony określonej kwoty pieniężnej, jest zapłata odsetek i prowizji, niezależna od obowiązku zwrotu wykorzystanego kredytu.

Dokonując oceny zebranych dowodów oraz oceny prawnej Sąd uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Nie ulega wątpliwości, że pozwana zawarła w dniu 3 października 2017 r. z powodowym bankiem umowę kredytu konsolidacyjnego, jednocześnie zobowiązując się do regulowania kolejnych rat kapitałowo-odsetkowych. Pozwana spłaciła swoje zadłużenie jedynie w części, jednak nie wywiązywała się z postanowień zawartej umowy i nie dokonywała płatności w ustalonych kwotach i terminach. Wobec zaprzestania terminowego regulowania zadłużenia, a więc w związku z brakiem wpłat na poczet spłaty kredytu w sposób określony w umowie, powodowy bank wypowiedział przedmiotową umowę kredytową. Jak wykazało postępowanie dowodowe powód wzywał pozwaną do dobrowolnej zapłaty wymagalnego zadłużenia, jednak do zaspokojenia powoda nie doszło.

Wbrew twierdzeniom strony pozwanej powód wykazał istnienie wierzytelności, jak również jej wysokość. Dokumenty, mające charakter dokumentów prywatnych, przedstawione przez powoda, nie budziły wątpliwości Sądu. Nie było powodów, aby uznać wskazane w nich kwoty za niezasadne. Nie sposób przyjąć, że samo kwestionowanie przez stronę pozwaną wynikających z nich kwot świadczy o utracie ich waloru dowodowego. Strona pozwana kwestionując wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia, nie wskazała jednocześnie na jakiekolwiek nieprawidłowości w przedstawionych przez powoda dokumentach, jak również nie przedstawiła żadnego dowodu przeciwnego. Należy podkreślić, że do akt sprawy zostały załączone dokumenty potwierdzające wysokość zobowiązania pozwanej. Powód załączył do pozwu odpisy umowy zawartej z pozwaną, wypowiedzenie umowy kredytu i wezwanie do zapłaty. Powód przedstawił także elektroniczne zestawienia w postaci Raportu dekretów, wyciągu historii odsetek, wyciągu historii rachunku kredytowego pozwanej oraz harmonogramu spłat. Zestawienia te w sposób jasny przedstawiają wpłaty dokonywane przez pozwaną oraz zaległości w tych wpłatach, a także terminy i wysokość naliczanych odsetek. Zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe, oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności bankowych mogą być składane w formie elektronicznej. Brak jest zatem podstaw do kwestionowania elektronicznego wydruku jako wiarygodnego dowodu. Należy również zauważyć, że wydruki komputerowe mogą stanowić inny środek dowodowy, pozwalający na czynienie na ich podstawie ustaleń faktycznych. Nadto podkreślić należy, że w korespondencji z pozostałym materiałem dowodowym w/w wydruki stanowiły bezpośredni dowód na istnienie po stronie powodowej roszczenia, a po stronie pozwanej zobowiązania o określonej wysokości.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że co do zasady to na pozwanej, jako stronie zaprzeczającej istnieniu i wysokości zadłużenia z tytułu kredytu spoczywał ciężar udowodnienia, że zadłużenie jest niższe niż wskazywane przez stronę powodową. To strona pozwana wywodzi bowiem skutki prawne z częściowego lub całościowego zwrotu kredytu w postaci wygaśnięcia zobowiązania w odpowiednim zakresie, a więc to stronę pozwaną obciążał ciężar wykazania tego faktu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1999 r. w sprawie II CKN 390/98). Strona pozwana kwestionując wysokość zobowiązania nie wskazała natomiast na jakiekolwiek okoliczności mogące podważyć prawidłowość przedstawionych przez powoda zestawień, czy też na nieprawidłowości w sposobie naliczania odsetek i zaliczania wpłat na poczet zadłużenia.

Na uwzględnienie nie zasługiwał również zarzut pozwanej dotyczący braku wszczęcia przez powoda procedury przewidzianej trybem art. 75c ustawy – Prawo bankowe. W świetle art. 75c ustawy – Prawo bankowe warunkiem skuteczności oświadczenia banku o wypowiedzeniu umowy kredytu jest uprzednie wezwanie kredytobiorcy do zapłaty i zaoferowanie mu możliwości złożenia wniosku restrukturyzacyjnego. Dopiero bezskuteczny upływ terminów, o których mowa w art. 75c ust. 1 ustawy – Prawo bankowe albo odrzucenie wniosku restrukturyzacyjnego upoważnia bank do wypowiedzenia umowy. Podkreślić należy, że powód wykazał, iż skutecznie wezwał pozwaną do spłaty zaległego zadłużenia bądź złożenia wniosku restrukturyzacyjnego. Pismem z dnia 27 listopada 2018 r. powód wezwał pozwaną do spłaty zadłużenia z tytułu przedmiotowej umowy kredytu w kwocie 2.280,77 zł w terminie 14 dni. Jednocześnie powód poinformował pozwaną o możliwości złożenia, w ciągu 14 dni roboczych od dnia otrzymania pisma, wniosku o przeprowadzenie restrukturyzacji zadłużenia z tytułu umowy. W/w pismo zostało wysłane na adres korespondencyjny pozwanej wskazany w umowie w dniu 28 listopada 2018 r. Nadanie pisma w placówce pocztowej oznacza przyjęcie domniemania faktycznego, że pismo dotarło do adresata. Domniemanie to jest uzasadnione obserwacją powszechnie występujących faktów, to znaczy zazwyczaj jest tak, że nadanie pisma oznacza co najmniej możliwość zapoznania się adresata z jego treścią (art. 61 § 1 k.c.) W takiej sytuacji pozwana była związana dowodem przeciwnym, mającym na celu wykazanie wątpliwości w zakresie domniemania faktycznego. Pozwana nie kwestionowała natomiast okoliczności otrzymania pisma z dnia 27 listopada 2018 r. Następnie pismem z dnia 17 stycznia 2019 r. powód, w związku z niedotrzymaniem terminów płatności rat, wypowiedział pozwanej przedmiotową umowę kredytu, a przedmiotowe pismo zostało skutecznie doręczone pozwanej w dniu 22 stycznia 2019 r. ( (...) k. 21).

Powód wykazał zatem, że przed wypowiedzeniem umowy kredytu przeprowadził postępowanie upominawcze przy wyczerpaniu procedury określonej w art. 75c ustawy – Prawo bankowe i skutecznie doręczył pozwanej przedmiotowe wezwanie do zapłaty z pouczeniem o możliwości wdrożenia postępowania restrukturyzacyjnego, a następnie skutecznie wypowiedział pozwanej przedmiotową umowę kredytu. Na uwzględnienie nie zasługiwały zatem twierdzenia pozwanej co do tego, że wypowiedzenie umowy kredytu przez powoda stanowiło nadużycie prawa podmiotowego (art. 5 k.c.). Zgodnie z postanowieniami łączącej strony umowy w przypadku braku terminowej spłaty należności z tytułu umowy kredytu bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy kredytu, z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, w przypadku m.in. braku spłaty kwot kredytu w terminie ich wymagalności lub niedotrzymania przez klienta innych warunków udzielenia kredytu określonych w umowie kredytu. Brak jest zatem podstaw do uznania, że powód dopuścił się nadużycia prawa podmiotowego. Podkreślić należy, że powód był uprawniony do wypowiedzenia przedmiotowej umowy, w sytuacji gdy pozwana nie wywiązywała się z postanowień zawartej umowy i nie dokonywała płatności w ustalonych kwotach i terminach. Zaznaczyć przy tym należy, że przed wypowiedzeniem umowy powód wezwał pozwaną do dokonania spłaty, wyznaczając termin 14 dni roboczych, jak również poinformował ją o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Wbrew twierdzeniom strony pozwanej powód wykazał również, że nastąpiły przesłanki do wypowiedzenia przedmiotowej umowy kredytu, bowiem z przedłożonych przez niego dokumentów wynika, że pozwana nie dotrzymywała terminów płatności rat.

Bezzasadny pozostawał również zarzut pozwanej co do przedwczesności powództwa. Jak już była o tym mowa pismem z dnia 17 stycznia 2019 r. powód wypowiedział pozwanej przedmiotową umowę kredytu, a przedmiotowe pismo zostało jej skutecznie doręczone w dniu 22 stycznia 2019 r. Stwierdzić zatem należy, że powód wypowiedział w sposób prawidłowy umowę kredytu, wobec czego niespłacone dotychczas zobowiązanie zostało postawione w stan wymagalności i tym samym powództwo nie może zostać uznane za przedwczesne. Odnosząc się natomiast do treści pisma z dnia 17 stycznia 2019 r. zawierającego wypowiedzenie umowy wskazać należy, że jest ona jasna i jednoznaczna, bowiem powód wypowiedział umowę, wskazał okres wypowiedzenia oraz jego skutki. Niewątpliwie wypowiedzenie jest w swoim brzmieniu kategoryczne i nie wywołuje żadnych wątpliwości co do jego znaczenia. Powyższego uznania nie zmienia stwierdzenie, że w treści powołanego pisma zawarto sformułowanie, iż jeżeli w okresie wypowiedzenia nastąpi spłata całości wymagalnego dotychczas zadłużenia, wypowiedzenie zostanie uznane za niebyłe. Podkreślić należy, że powyższe sformułowanie nie stanowi warunku w rozumieniu art. 89 k.c., bowiem ewentualna spłata zadłużenia była zdarzeniem całkowicie zależnym od kredytobiorcy. W ocenie Sądu treść wypowiedzenia nie pozostawia wątpliwości co do prawidłowości jego złożenia. Z treści pisma wprost wynika, że chodzi o wypowiedzenie umowy, motywowane niedotrzymaniem warunków umowy przez pozwaną i nieuregulowaniem zaległości mimo wezwania do zapłaty. Mając więc na uwadze treść, kontekst oraz późniejsze zachowanie stron (w tym wytoczenie powództwa o zapłatę) należy stwierdzić, że wypowiedzenie umowy przez powoda nie pozostawiało wątpliwości co do tego, iż jest ono oświadczeniem powoda o wypowiedzeniu umowy oraz, że wywołało ono zamierzony skutek.

Zgodnie z art. 347 k.p.c. po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd wydaje wyrok, którym wyrok zaoczny w całości lub części utrzymuje w mocy albo uchyla go i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też pozew odrzuca lub postępowanie umarza. W przedmiotowej sprawie powództwo okazało się uzasadnione, wobec powyższego Sąd na podstawie powołanego przepisu utrzymał w całości w mocy wyrok zaoczny z dnia 30 października 2019 r.

SSO Sylwia Suska-Obidowska

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień ( po terminie usprawiedliwione : 15.10.21 i 19.10.21 urlop okolicznościowy, 22-27.10.21 zwolnienie lekarskie)

2.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. pozwanej,

3.  Akta z wpływem apelacji lub za 21 dni.

B. 2.11.21