Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 209/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

D. W. (1)

oskarżonego o to, że:

w dniu 20 sierpnia 2019r. w miejscowości M. gm. K. kierował samochodem osobowym marki B. o numerze rejestracyjnym (...) będąc w stanie nietrzeźwości (0,61 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) i jadąc tym pojazdem od miejscowości K. w kierunku miejscowości J. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie dostosował prędkości prowadzonego przez siebie pojazdu do warunków panujących na drodze przy zbliżeniu się do łuku drogi, w rezultacie czego stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na pobocze drogi i uderzył w przydrożną skarpę w rezultacie czego pojazd przewrócił się na dach, a w następstwie tego zdarzenia pasażer Ł. C. doznał obrażeń ciała w postaci licznych otarć i zasinień podbrzusza, rany grzbietu dłoni ponad III kością śródręcza, uszkodzenia ścięgna prostownika palca III, krwiaka jamy brzusznej tj. krwawienia z wątroby i śledziony, perforacji jelita, krwiaka przy mięśniu biodrowo-lędźwiowym prawym, złamania kłykcia bocznego kości piszczelowej i złamania kości strzałkowej lewej kończyny, które to obrażenia spowodowały chorobę realnie zagrażającą życiu, po czym oddalił się z miejsca zdarzenia

- tj. o czyn z art. 177 § 2 kk i art. 178 kk w zw. z art. 178a § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. W dniu 19 sierpnia 2019r. oskarżony D. W. wypił dość dużą ilość alkoholu. Na następny dzień na tzw. „kaca” wypił dwa lub trzy piwa. Po południu postanowił się przejechać.

2. Około godz. 13:00 oskarżony przyjechał swoim samochodem marki B. do K., gdzie spotkał znajomego Ł. C., który był w stanie nietrzeźwości. Oskarżony zaproponował mu, że razem przejadą się do M.. Ten zgodził się na propozycję i wsiadł do samochodu siadając na przednie siedzenie pasażera. Po drodze zatrzymali się przy sklepie (...), gdzie Ł. C. kupił pół litra wódki i papierosy. Jechali dość szybko mając głośno włączoną muzykę. Ł. C. zaczął podpuszczać kolegę, żeby jechali szybciej i D. W. (1) przyśpieszył jadąc w pewnym momencie ponad 100 km/h. W miejscowości M. zbliżając się do łuku drogi oskarżony stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na pobocze drogi i uderzył w przydrożną skarpę w rezultacie czego pojazd zaczął koziołkować przewracając się na dach. Ponieważ oskarżony i pasażer byli zapięci pasami po zatrzymaniu pojazdu wisieli do góry nogami. Oskarżony wypiął się z pasów i zaczął szarpać Ł. C. pytając się go, czy wszystko w porządku. Ten odpowiedział, że tak i poprosił oskarżonego żeby go wypiął z pasów, ponieważ sam nie był w stanie tego zrobić. D. W. (1) opuścił pojazd przez szybę boczną i poszedł z drugiej strony wypiąć Ł. C., który spadł na dach samochodu.

3. W tym momencie oskarżony D. W. (1) powiedział do pokrzywdzonego „uciekamy” i uciekł z miejsca zdarzenia. Ł. C. krzyknął za nim „szukaj pomocy” i stracił przytomność.

4. D. W. (1) pobiegł do pobliskiego lasu i zatrzymał się w momencie, kiedy dobiegł do pola kukurydzy. Tam zatrzymał się, uświadomił sobie co się stało i postanowił pójść do swojego wujka J. W. (1).

5. W tym czasie drogą, którą poruszali się oskarżony i Ł. C. przejeżdżał K. G. i zauważył leżący na dachu samochód. Zadzwonił na numer alarmowy, a w tym samym czasie zatrzymał się inny samochód, którego pasażerowie wyciągnęli z samochodu Ł. C..

6. Na miejsce zdarzenia przyjechało Pogotowie (...), Straż Pożarna z K. i funkcjonariusze Komisariatu Policji z K.. Strażacy otrzymali informacje o zdarzeniu ok. godz. 13:41 i przyjechali w momencie, gdy udzielana była już pomoc medyczna pokrzywdzonemu leżącemu obok samochodu od strony pasażera. Ponieważ nie było z nim kontaktu ale nie krwawił, a strażacy zauważyli ślady krwi w samochodzie, na samochodzie i poza nim postanowili przewrócić samochód na koła chcąc zobaczyć, czy pod samochodem nie ma osób poszkodowanych. Ponieważ zachodziło podejrzenie, że w pojeździe była jeszcze inna osoba (Ł. C. po odzyskaniu przytomności poinformował policjantów, że to nie on kierował tylko D. W. (1)) strażacy zaczęli przeszukiwać las w celu odnalezienia innych osób poszkodowanych. Nie odnaleziono nikogo w pobliżu miejsca zdarzenia. Strażacy zabrali samochód i uporządkowali miejsce zdarzenia. Pogotowie zabrało Ł. C. do szpitala, gdzie ok. 16:50 pobrano od niego krew do badań, a następnie przewieziono od razu na salę operacyjną, z uwagi na krwotok jamy brzusznej.

7. Około godz. 14:30 dowiedział się o wypadku wujek oskarżonego J. W. (1), który wsiadł z żoną do samochodu i pojechał ok. 4 km na miejsce zdarzenia. Na miejscu nie było już pokrzywdzonego, którego zabrała wcześniej karetka pogotowia. J. W. (1) wraz z żoną chwilę rozmawiali z funkcjonariuszami, a następnie poszli do lasu szukać D. W. (1). Byli na miejscu ok. 1 godziny, a następnie ok. 15:30 wrócili do domu, gdzie zastali oskarżonego.

8. Oskarżony przyszedł do ich domu chwilę przed ich przyjazdem z miejsca zdarzenia.

9. Nie prosił wujka o zawiadomienie służb ratunkowych tylko na pytanie wujka „co teraz” odpowiedział „co mam ci wuja powiedzieć”. J. W. (1) zawiadomił policję o miejscu pobytu bratanka.

10. O godzinie 14:10 na miejsce zdarzenia przyjechali funkcjonariusze K. w K. i przeprowadzili czynności związane ze zdarzeniem. Ustalili, że samochodem marki B. nr rej. (...) kierował D. W. (1), który po wyjechaniu z łuku drogi stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na lewe pobocze, gdzie uderzył w skarpę, w wyniku czego pojazd dachował. Po zdarzeniu D. W. oddalił się w głąb przydrożnego lasu. Ł. C. został poddany badaniu na stan trzeźwości z wynikami 1,40 mg/l- o godz. 14:15 i 1,32 mg/l – o godz. 14:32, a następnie został przez Pogotowie (...) przewieziony na (...) w K.. Na miejscu wykonano szkic i oględziny miejsca zdarzenia, dokumentacje fotograficzną oraz sprowadzono psy tropiące. Pojazd B. zabezpieczył brat kierującego Ł. W.. Ustalono miejsce pobytu D. W. (1) i ok. 16:43 zatrzymano go celem przeprowadzenia czynności. Podczas zatrzymania twierdził, że to nie on był kierującym. Oskarżony D. W. (1) został poddany badaniu na zawartość alkoholu w organizmie, które wykazało, że znajduje się w stanie nietrzeźwości tj. I badanie o godz. 16:50 wykazało u oskarżonego 0,61 mg/l, a II badanie o godz. 17:08 - 0,58 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. W szpitalu po raz kolejny poddano oskarżonego badaniu na zawartość alkoholu we krwi i I badanie godz. 18:40 wykazało 0,73 promila alkoholu etylowego, a II badanie o godz. 19:10 wykazało 0,56 promila. Przeprowadzone badanie chemiczno – toksykologiczne nie wykazało obecności substancji odurzających o psychotropowych. Ustalono, iż oskarżony również doznał pewnych obrażeń ciała. Zostały mu zatrzymane dokumenty prawa jazdy kat. AM, B1, B, C1, C, BE, C1E, CE, T.

11. W następstwie tego zdarzenia pasażer Ł. C. doznał obrażeń ciała w postaci licznych otarć i zasinień podbrzusza, rany grzbietu dłoni ponad III kością śródręcza, uszkodzenia ścięgna prostownika palca III, krwiaka jamy brzusznej tj. krwawienia z wątroby i śledziony, perforacji jelita, krwiaka przy mięśniu biodrowo-lędźwiowym prawym, złamania kłykcia bocznego kości piszczelowej i złamania kości strzałkowej lewej kończyny, które to obrażenia spowodowały chorobę realnie zagrażającą życiu. Pokrzywdzony leżał 9 dni w szpitali, a następnie poruszał się na wózku inwalidzkim. Wtedy oskarżony raz do niego zadzwonił pytając się jak się czuje i czy czegoś potrzebuje. Pokrzywdzony nie odzyskał sprawności w nodze, ponieważ do dnia dzisiejszego utyka i odczuwa dolegliwości związane z drętwieniem nogi.

12. D. W. (1) ma 32 lata. Posiada wykształcenie średnie. Nie ma wyuczonego zawodu. Prowadzi własną działalność gospodarczą uzyskując z tego tytułu dochód w wysokości ok. 2000,- zł. Jest rozwodnikiem posiadającym jedno dziecko na utrzymaniu w wieku 7 lat. Jest współwłaścicielem 5 samochodów ciężarowych. Oskarżony nie był dotychczas karany.

wyjaśnienia oskarżonego

wyjaśnienia oskarżonego

zeznania świadka Ł. C.

zeznania świadka Ł. C.

wyjaśnienia oskarżonego

zeznania świadka K. G.

zeznania świadka F. P.

notatki urzędowe

zeznania świadka J. W. (1)

wyjaśnienia oskarżonego

zeznania świadka J. W. (1)

notatki urzędowe

szkic miejsca zdarzenia

protokół oględzin miejsca

protokół oględzin pojazdu

protokół badania stanu trzeźwości ze świadectwem wzorcowania

notatka służbowa z użycia osa służbowego

protokół badania stanu trzeźwości ze świadectwem wzorcowania

opinia sądowo – lekarska

protokół pobierania krwi,

sprawozdanie

materiał poglądowy

ślady

zeznania świadka Ł. C.

rozpoznanie zasadnicze

protokół oględzin osoby

opinia sądowo – lekarska

dane osobopoznawcze

informacja z K.

k. 40-45

k. 40-45,

k. 18-19, 91, 163v-164

k. 18-19, 91, 163v-164

k. 40-45

k. 29-30, 164v-165

k. 9-10, 164- 164v,

k. 14, 28

k. 33-34, 165

k. 40-43

k. 33-34, 165

k. 1, 16,

k.2,

k. 3-4,

k. 5-7,

k. 8-8b,

k. 12,

k. 15-15b,

k. 59

k.83,86,102,106,

k.84-85, 87-88,103-104, 109-110,

k. 92,99 ,

k. 110, 112

k. 18-19, 91, 163v-164

k. 17

k. 22- 24,

k. 61-61v

k. 136,

k. 148

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1

.

wyjaśnienia oskarżonego

zeznania świadków

wyjaśnienia oskarżonego

zeznania świadków

opinia

dowód z dokumentów

Oskarżony D. W. (1) przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Przed sądem się nie stawił i nie złożył żadnych wyjaśnień.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego D. W. (1) w zakresie jakie są spójne z zeznaniami pokrzywdzonego Ł. C. oraz innymi dowodami, z którymi tworzą logiczną i przekonującą całość stanu faktycznego. Nie polegają na prawdzie te wyjaśnienia oskarżonego, które miały na celu umniejszenie jego winy w zakresie ucieczki z miejsca wypadku. Składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym twierdził bowiem - wbrew zeznaniom pokrzywdzonego – że to właśnie pokrzywdzony kazał mu iść po pomoc i dlatego on nie mając przy sobie telefonu komórkowego zaczął biec przed siebie. Dodał, że nie wiedział gdzie biegnie ale dobiegł do pola kukurydzy, gdzie na chwilę przykucnął i dopiero wtedy zorientował się co się stało i gdzie się znajduje. Postanowił, że pobiegnie do wujka J. W. (2), aby ten wezwał pomoc. Biegł tam ponad godzinę. Jak dobiegł tam to wujka nie było ale po chwili przyjechał na miejsce. On spytał się co się stało a oskarżony odpowiedział mu „co mam ci powiedzieć”. Powiedział mu że był wypadek i żeby dzwonił po pogotowie. Jego wujek zadzwonił i po chwili przyjechała policja i pogotowie. Oskarżony podał, że nie chciał uciec z miejsca wypadku tylko chciał wezwać pomoc co też uczynił za pomocą J. W. (1), a ponadto zadziałał instynktownie na słowa wypowiedziane przez Ł. C.. Wskazał, że jego telefon podczas wypadku gdzieś spadł, a gdyby go miał to zadzwoniłby po służby ratownicze tym bardziej, że był przekonany, że był trzeźwy. Wyjaśnił, że bardzo żałuje tego co się stało, a nadto podał, iż nigdy nie był karany i nie ma problemów z alkoholem. Przytoczone wyjaśnienia sąd uznał za niewiarygodne albowiem są sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonego Ł. C. oraz wujka J. W. (1). Zarówno pierwszy, jak i drugi świadek złożył polegające na prawdzie zeznania. Pokrzywdzony przyznał, że był wtedy w stanie nietrzeźwości i namawiał oskarżonego do szybszej jazdy, ale jednocześnie wskazał, że to oskarżony w momencie kiedy odpiął jego pasy krzyknął „uciekamy” i zniknął. On krzyknął jedynie za nim „szukaj pomocy” i zemdlał. Nie namawiał go, żeby uciekł z miejsca zdarzenia ponieważ wtedy nie wiedział, że jego kolega kierujący samochodem był pod wpływem alkoholu. Po wypadku pokrzywdzony miał do niego żal, że nie pomógł mu tylko uciekł. Oskarżony przed ucieczką odpiął pasy koledze ponieważ ten poprosił go o to i doskonale wiedział, że Ł. C. potrzebuje pomocy, bo sam nie może się poruszać, a mimo tego oddalił się z miejsca wypadku. Lekarze poinformowali pokrzywdzonego, że gdy nie otrzymał pomocy jeszcze przez dwie godziny to umarłby. Oskarżony twierdził, że pobiegł po pomoc, a tymczasem wbiegł do lasu i oddalał się od miejsca, gdzie mógł szukać pomocy. Wiedział, że miał wcześniej przy sobie komórkę, jednak nawet jej nie szukał, tylko po odpięciu pokrzywdzonego z pasów od razu się oddalił. Jego komórka została potem odnaleziona na miejscu zdarzenia. Gdyby nawet oskarżony nie mógł znaleźć komórki mógł zatrzymać przejeżdżające tamtędy inne samochody prosząc o wykonanie telefonu na numer alarmowy. Tymczasem oskarżony nie wykonał żadnej z tych czynności, ponadto nie pomógł swojemu koledze wydostać się z samochodu, nie zapytał się nawet go, czy jest w stanie o własnych siłach opuścić samochód. Powiedział jedynie do niego „uciekamy” i oddalił się z miejsca zdarzenia obawiając się konsekwencji. Niewiarygodne są dla sądu jego wyjaśnienia, gdy twierdzi, że nie zdawał sobie sprawy, iż jest w stanie nietrzeźwości i nie chciał uciec z miejsca zdarzenia. Wskazać należy, że przeprowadzone u niego badanie stanu trzeźwości o godz. 16:50 tj. ponad trzy godziny po zdarzeniu, wykazało u oskarżonego 0,61 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, co oznacza, że był to stan który musiał być dla oskarżonego wyczuwalny. D. W. (1) musiał zdawać sobie sprawę, że kieruje samochodem w stanie nietrzeźwości. Nielogiczne są również te wyjaśnienia kiedy wskazuje, że chciał biec do wujka by ten wezwał pomoc. Sam wskazał, że dopiero jak stanął po pewnym czasie w polu kukurydzy uświadomił sobie co się stało i gdzie się znajduje, i dopiero wtedy postanowił biec do swojego wujka, który mieszkał 4 km od miejsca zdarzenia. Zdaniem sądu chciał tam faktycznie dotrzeć ale szukając dla siebie pomocy, bowiem po pierwsze dotarł tam ok 2 godzin od momentu zdarzenia (w tym czasie jego wujek dowiedział się ok. godz. 14:30 o wypadku, wsiadł z żoną do samochodu i pojechał 4 km na miejsce zdarzenia, gdzie już nie było pokrzywdzonego, gdyż zabrany został przez karetkę pogotowia, tam rozmawiali z funkcjonariuszami, a następnie przeszukiwali z innymi las szukając D. W. (3) przez ok. godzinę, a dopiero potem wrócili do domu, gdzie przyszedł oskarżony – chwilę przed przyjazdem wujka), a po drugie nie prosił wujka o zawiadomienie służb ratunkowych tylko na pytanie wujka „co teraz” odpowiedział „co mam ci wuja powiedzieć”. To wujek zawiadomił policje i pogotowie, że D. W. (1) znajduje się u niego. Dodać należy, iż wujek oskarżonego był osobą, do którego ten zwracał się o pomoc w trudnych sprawach po śmierci swojego ojca w 2013r.. Według wujka zdarzało mu się wypić alkohol. Sam oskarżony twierdził, że nie ma problemu z alkoholem. Dla oceny wyjaśnień oskarżonego istotnym jest również fakt, że kilka godzin po zdarzeniu D. W. (1) w momencie zatrzymywania go przez policję twierdził, że to nie on był kierującym (co wynika z notatki urzędowej k. 1). Świadczy to niezbicie o powodach jakie przyświecały oskarżonemu w momencie oddalania się z miejsca zdarzenia. Nie była to chęć niesienia pomocy poszkodowanemu koledze, a jedynie próba uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Za polegające na prawdzie Sąd uznał zatem wskazane powyżej zeznania pokrzywdzonego Ł. C. oraz J. W. (3), a ponadto świadków F. P. i K. G.. Zeznania tych ostatnich są spójne z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie. Świadkowie ci są osobami obcymi w stosunku do uczestników wypadku i nie miały żadnego interesu w przedstawieniu odmiennej wersji zdarzenia od rzeczywistej.

Za w pełni wiarygodną Sąd uznał opinię sądowo – lekarską sporządzoną w niniejszym postępowaniu, a więc opinię biegłego lekarza sądowego, który opisał jakich obrażeń ciała doznał w wyniku wypadku Ł. C., czy jego obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni oraz ocenił, czy obrażenia spowodowały wystąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 kk pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania powyższej opinii. Została ona sporządzona przez uprawniony podmiot i w zakresie jego kompetencji. Nie budzi ona wątpliwości co do faktów w niej opisanych. Jej rzetelności nie podważała również żadna ze stron w toku postępowania.

Za wiarygodne należało uznać także zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie sądu wątpliwości. Ponadto nie budziła wątpliwości także sprawność urządzenia, za pomocą którego dokonywano pomiaru zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, gdyż posiadało ono ważne świadectwo legalizacji.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia oskarżonego

j.w

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

D. W. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przypisany oskarżonemu czyn z art. 177 § 2 k.k. polega na spowodowaniu wypadku komunikacyjnego. Głównym przedmiotem ochrony na gruncie art. 177 § 1 i 2 k.k. jest bezpieczeństwo w komunikacji, a więc stan wolny od zakłóceń w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, które zagrażają zdrowiu człowieka. Przedmiotem ochrony jest również zdrowie człowieka, ponieważ komentowany przepis kryminalizuje sprowadzenie co najmniej średniego uszczerbku na zdrowiu w szczególnych warunkach. Jego sprawcą może być tylko uczestnik ruchu. Tylko taki podmiot może naruszyć zasady bezpieczeństwa obowiązujące w tym ruchu. W orzecznictwie podkreśla się, że nie chodzi tutaj tylko o zasady stypizowane w przepisach, a więc mające charakter normatywny, ale również o zasady prakseologiczne, wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu (zob. uchwała SN z dnia 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3, poz. 33). Im więcej zasad bezpieczeństwa w ruchu sprawca naruszy, im poważniejsze jest ich naruszenie, tym wyższy jest stopień społecznej szkodliwości jego czynu. Naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może być albo umyślne, albo nieumyślne.. Sam wypadek musi być objęty zawsze nieumyślnością. W orzecznictwie podkreśla się, że nie chodzi tylko o naruszenie zasad stypizowanych w przepisach, a więc mających charakter normatywny, ale również o zasady prakseologiczne, wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu (zob. uchwała SN z dnia 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3, poz. 33). Jeśli chodzi o reguły nie skodyfikowane, a wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu lądowym to muszą one znaleźć zastosowanie wszędzie tam, gdzie nie ma sprecyzowanego przepisu. (...) obowiązuje tzw. zasada ograniczonego zaufania. W tym zakresie zachowuje aktualność wyrok Sądu Najwyższego w którym stwierdził on, że „Kierowca ma obowiązek nie tylko prowadzić pojazd zgodnie z obowiązującymi nakazami i zakazami, lecz winien on także prowadzić pojazd w sposób rozważny i ostrożny. Oznacza to, że kierujący pojazdem winien zachować bezpieczną szybkość, czyli dostosować ją do konkretnych warunków drogowych, między innymi do natężenia ruchu, warunków atmosferycznych, widoczności nawierzchni i predyspozycji kierowcy…. (wyrok SN z 17 czerwca 1983r., IV 113/83, OSNPG 1984, nr 4 poz. 24). Warto przytoczyć, że „prędkość bezpieczna” to taka, na którą może sobie w danych warunkach pozwolić konkretny kierowca, prowadzący określony pojazd oraz taka, która zapewnia panowanie nad pojazdem w konkretnych warunkach drogowych. Panowanie nad pojazdem oznacza stan, w którym kierujący może, w istniejących warunkach, swobodnie reagować na zmieniającą się sytuację na drodze (B. Kurzypa, Kodeks drogowy…, s. 76). Chodzi o to, aby kierujący miał dość czasu na skuteczne wykonanie wszystkich czynności psychicznych i fizycznych wymaganych w danej sytuacji, aby nie zakłócać normalnego ruchu. Prędkość bezpieczną wyznacza : kierowca – pojazd – droga. Elementy te pozostają ze sobą w stosunku wzajemnego powiązania i uwarunkowania. Bardzo istotne znaczenie ma czas reakcji kierowcy. Mają na nie wpływ stałe cechy osobowe kierowcy, w tym wiek, zmienny stan psychofizyczny, rodzaj sytuacji drogowej, zmęczenie, warunki biometeorologiczne, hałas i alkohol. Kierujący pojazdem biorąc pod uwagę powyższe elementy powinien wybrać taką prędkość, która pozwoli mu zapanować nad pojazdem. A więc prędkość bezpieczna to taka prędkość na którą może sobie w danych warunkach pozwolić konkretny kierowca, prowadzący określony pojazd. Trzeba w tym miejscu podkreślić, że sam fakt naruszenia określonej zasady przez sprawcę nie oznacza, że automatycznie można przypisać mu skutki opisane w art. 177 § 1 czy 2 k.k. Na gruncie tego bowiem przepisu fundamentalne znaczenie ma problem związku przyczynowego pomiędzy naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu i skutkiem. Zatem przestępstwo spowodowania wypadku komunikacyjnego ma charakter skutkowy. Do jego znamion należy sprowadzenie co najmniej tzw. średniego uszczerbku na zdrowiu, tj. naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia inny niż wskazany w art. 156 § 1 k.k., ale jednocześnie trwający dłużej niż 7 dni (§ 1) lub spowodowanie śmierci innej osoby albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (§ 2 ).

Artykuł 178a § 1 k.k. penalizuje czyn polegający na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środków odurzających. Zgodnie z art. 115 § 16 k. k. człowiek znajduje się w stanie nietrzeźwości, gdy zawartość alkoholu w jego krwi przekracza 0, 5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego te wartość, lub gdy zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg , albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Występek przewidziany w art. 178a § 1 k. k. jest przestępstwem formalnym, które może nastąpić bez względu na to czy zaistniał jakikolwiek skutek. Stronę podmiotową tego występku stanowi umyślność.

Przepis art. 178 § 1 kk stanowi natomiast, iż skazując sprawcę, który popełnił przestępstwo określone w art. 173, art. 174 lub art. 177 znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, sąd orzeka karę pozbawienia wolności przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, a w wypadku przestępstwa określonego w art. 177 § 2 w wysokości nie niższej niż 2 lata, do górnej granicy tego zagrożenia zwiększonego o połowę. Ustawodawca wprowadza tu trzy znamiona kwalifikujące: popełnienie czynu w stanie nietrzeźwości, popełnienie czynu pod wpływem środka odurzającego lub ucieczkę z miejsca zdarzenia. Sprawca, który w stanie nietrzeźwości popełnił czyn zabroniony, „ponosi wszelkie konsekwencje w postaci odpowiedzialności karnej, chyba że zostaną ustalone okoliczności wyłączające winę (np. upojenie patologiczne)” (wyrok SN z 9.08.1984 r., II KR 150/84, OSNPG 1985/4, poz. 53). Zachowanie sprawcy kierującego pojazdem w stanie nietrzeźwości lub po użyciu środka odurzającego, który w następstwie naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu powoduje wypadek komunikacyjny, może stanowić dwa odrębne czyny zabronione – jeden z art. 178a § 1 k.k., drugi zaś z art. 177 § 1 lub 2 w zw. z art. 178 k.k. Można jednak wówczas, uznając zachowanie sprawcy za jeden czyn, zastosować kumulatywną kwalifikację (art. 11 § 2 k.k.). Ucieczka z miejsca zdarzenia to sytuacja, gdy „sprawca oddala się z miejsca wypadku w zamiarze uniknięcia odpowiedzialności, w szczególności uniemożliwienia lub utrudnienia ustalenia jego tożsamości, okoliczności zdarzenia i stanu nietrzeźwości (na tle art. 178 k.k. także pozostawania pod wpływem środka odurzającego)” (wyrok SN z 15.03.2001 r., III KKN 492/99, OSNKW 2001/7–8, poz. 52). Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy, o ile w przypadku popełnienia przestępstwa określonego w art. 177 § 1 lub § 2 k.k. sprawca może ponosić odpowiedzialność także za skutki swojego bezprawnego zachowania, które były poza jego percepcją w czasie czynu, o tyle dla przyjęcia kwalifikacji prawnej obejmującej przepis art. 178 § 1 k.k. z powodu zbiegnięcia z miejsca zdarzenia niezbędne jest przypisanie sprawcy umyślności co do tego, że przez zbiegnięcie zmierzał on do uniknięcia odpowiedzialności za zachowanie, które wyczerpało znamiona ustawowe przestępstw stypizowanych w art. 177 k.k. (wyrok SN z 1.03.2011 r., V KK 284/10, OSNKW 2011/5, poz. 45; także wyrok SN z 6.07.2011r., II KK 23/11, LEX nr 898593).

Przepis art. 178 § 1 k.k. przewiduje podstawy nadzwyczajnego obostrzenia kary za przestępstwa w nim wskazane. Przejawia się ono w konieczności wymierzenia kary pozbawienia wolności za przestępstwa wskazane w tym przepisie. Nie jest dopuszczalne wymierzenie w takim przypadku kary grzywny czy też kary ograniczenia wolności. W przypadku przestępstwa z art. 177 § 2 k.k. zostały podniesione obie granice – górna i dolna. Jest to zmiana wprowadzona do Kodeksu karnego ustawą z 23.03.2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 966). Ustalenie dolnej granicy na co najmniej 2 lata sprawia, że nie będzie możliwe warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności (arg. ex art. 69 § 1 k.k.). Górna granica została podniesiona o połowę. Grożąca sprawcy kara za popełnienie tego czynu zabronionego zawiera się w przedziale 2–12 lat. Przy przyjęciu, że art. 178 k.k. zawiera typy kwalifikowane, a nie obostrzenie wymiaru kary, w obecnym stanie prawnym nie jest możliwe zastosowanie wobec sprawcy tego przestępstwa modyfikacji z art. 37a k.k. W razie skazania sprawcy prowadzącego pojazd mechaniczny za przestępstwo określone w art. 174, jeżeli był on w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo zbiegł z miejsca zdarzenia, sąd może orzec nawiązkę na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej (art. 47). Sąd może orzec również zakaz prowadzenia pojazdów (por. uwagi do art. 42) lub nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego (art. 46 § 2), a także na wniosek pokrzywdzonego orzeka, a w braku wniosku może orzec obowiązek naprawienia szkody (art. 46 § 1).

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

D. W. (1)

pkt. 1

pkt. 2

pkt. 3

pkt. 4

Analiza zebranego z sprawie materiału dowodowego pozwala na przyjęcie w sposób nie budzący wątpliwości, że oskarżony D. W. (1) swym zachowaniem wyczerpał ustawowe dyspozycje art. 177 § 2 kk i art. 178a § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Oskarżony kierując w dniu 20 sierpnia 2019r. w miejscowości M. gm. K. kierował samochodem osobowym marki B. o numerze rejestracyjnym (...) będąc w stanie nietrzeźwości (0,61 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) i jadąc tym pojazdem od miejscowości K. w kierunku miejscowości J. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie dostosował prędkości prowadzonego przez siebie pojazdu do warunków panujących na drodze przy zbliżeniu się do łuku drogi, w rezultacie czego stracił panowanie nad pojazdem, zjechał na pobocze drogi i uderzył w przydrożną skarpę w rezultacie czego pojazd przewrócił się na dach, a w następstwie tego zdarzenia pasażer Ł. C. doznał obrażeń ciała, które to obrażenia spowodowały chorobę realnie zagrażającą życiu, po czym oddalił się z miejsca zdarzenia.

Biorąc pod uwagę fakt, że oskarżony D. W. (1) prowadził samochód w stanie nietrzeźwości wioząc z przodu będącego pod wpływem alkoholu kolegę Ł. C., a nadto fakt, iż jechał z niedostosowaną do swojego stanu związanego z nietrzeźwością prędkością, należy uznać z całą stanowczością, iż swoim zachowaniem naruszył w sposób umyślny zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego i doprowadził nieumyślnie do wypadku drogowego, wskutek którego Ł. C. doznał obrażeń ciała, które to obrażenia spowodowały chorobę realnie zagrażającą jego życiu. Trzeba też wspomnieć, iż oprócz powyższych podstawowych obrażeń pokrzywdzony leżał w szpitalu, potem jeździł na wózku inwalidzkim i do dnia dzisiejszego utyka nie odzyskując sprawności.

W niniejszej sprawie bezsprzecznym pozostaje fakt, iż w zaistniałej sytuacji drogowej, spowodowanej błędem oskarżonego D. W. (1) z powodu nadmiernej prędkości jazdy pozbawił się możliwości podjęcia skutecznego manewru obronnego, który umożliwiłby unikniecie wypadku, naruszając podstawowe zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, wyczerpując tym samym znamiona czynu z art. 177 § 2 kk. Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala zatem na stwierdzenie istnienia związku przyczynowego między zachowaniem się oskarżonego a spowodowanym skutkiem, a nadto uznanie, że czynem swym wypełnił znamiona czynu określonego w art. 178 § 1 kk i art. 178a § 1 kk przewidującego zaostrzenie kary wobec sprawcy przestępstwa z art. 177 kk (wypadku w komunikacji), który popełnił przypisane mu przestępstwo będąc w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego, albo zbiegł z miejsca zdarzenia. Analiza zebranego materiału dowodowego pozwala w sposób bezsprzeczny uznać, że oskarżony D. W. (1) zbiegł z miejsca zdarzenia pozostawiając na miejscu rannego Ł. C.. Nie szukał on pomocy dla kolegi, a jedynie dla siebie pojawiając się dwie godziny później u swojego wujka.

Zarzucany oskarżonemu czyn były przez niego zawiniony, brak bowiem jakichkolwiek okoliczności wyłączających bezprawność bądź winę oskarżonego. Oskarżony w chwili dokonania zarzucanego mu czynu rozumiał jego znaczenie i mógł pokierować swoim postępowaniem. Miał zdolność rozpoznania bezprawności czynu i zachodziła normalna sytuacja motywacyjna. Okoliczności wskazane przez oskarżonego, że do szybszej jazdy samochodem podpuszczał go Ł. C. nie stanowi żadnego argumentu usprawiedliwiającego zachowanie oskarżonego, który sam podjął decyzję, że pojedzie w takim stanie, z taką prędkością, która nie pozwoliła mu na panowanie nad prowadzonym przez siebie pojazdem.

Stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego należy ocenić jako znaczny. Oskarżony godził w dobro jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji oraz zdrowie i życie człowieka. Oskarżony nie przestrzegając zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym i jadąc z prędkością nie dostosowaną do swojego stanu psychofizycznego tj. znajdując się w stanie nietrzeźwości naraził zdrowie i życie pasażera, powodując u pokrzywdzonego ciężkie obrażenia ciała.

Przy wymiarze kary sąd wziął pod uwagę jako okoliczności obciążające elementy rzutujące na stopień społecznej szkodliwości czynu oraz nagminność przestępstw skierowanych przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym oraz rodzaj i rozmiar ujemnych następstw wywołanych zachowaniem oskarżonego. Zachowanie tym bardziej zasługuje na naganę, iż przestępstwa tego typu w ostatnich latach są bardzo powszechne, problematyka jazdy w stanie nietrzeźwości poruszana jest praktycznie codziennie, na szeroką skalę zakrojone są akcje w środkach masowego przekazu mające na celu podwyższenie świadomości społeczeństwa w zakresie jazdy w stanie nietrzeźwości, skutków tego typu zachowań, często tragicznych. Oskarżony mając 32 lata i posiadając już od kilku lat prawo jazdy i to wielu kategorii, musiał mieć świadomość, jak daleko idące mogą być konsekwencje jazdy w stanie nietrzeźwości, z obniżoną w związku z tym koncentracją, późniejszym reagowaniem na ciągle zmieniającą się sytuacje na drodze. Sąd uznał, iż z punktu widzenia kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa wymierzona kara piętnuje i podkreśla nagminność tego typu przestępstw. Jako okoliczność łagodzącą sąd uwzględnił przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz jego dotychczasową niekaralność.

Mając powyższe na uwadze w korelacji z określonymi w art. 53 k.k. dyrektywami wymiaru kary sąd wymierzył oskarżonemu przewidzianą w art. 178 § 1 kk karę minimalną w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności. Naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym oskarżony doprowadził do wypadku będąc w stanie nietrzeźwości, a następnie Zbiegł z miejsca zdarzenia, co spowodowało obligatoryjne zaostrzenie kary i wymierzenie jej na podstawie przepisu art. 178 § 1 kk. Wskazać przy tym należy, iż wymierzenie kary 2 lat pozbawienia wolności wyklucza możliwość jej warunkowego zawieszenia.

Zdaniem sądu orzeczona kara jest adekwatna zarówno do znacznego stopnia zawinienia oskarżonego, jak i znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu, a nadto sprawiedliwa i słuszna w odczuciu społecznym, spełniając tym samym wymogi prewencji generalnej. Stanowi przy tym zasłużoną dolegliwość, jaka spotyka sprawcę za naruszenie pozostających pod ochroną dóbr. Pokrzywdzony Ł. C. doznała poważnych obrażeń ciała, których leczenie było długotrwałe i dolegliwe i w istocie nie zostało zakończone, bowiem pokrzywdzony nadal kuleje. Oskarżony postawą swoją wykazał brak szacunku dla życia i zdrowia ludzkiego, dlatego jedynie orzeczona kara bezwzględna daje gwarancję resocjalizacyjnego oddziaływania na oskarżonego. W ocenie Sądu rozstrzygnięcie o karze jest współmierne do stopnia zawinienia i nie nosi cech rażącej surowości.

Wobec tego, że w czasie popełnienia przestępstwa z art. 177 § 2 kk oskarżony D. W. (1) był w stanie nietrzeźwości i zbiegł z miejsca zdarzenia sąd na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na zawsze, który w ocenie Sądu jest adekwatny do wagi popełnionego czynu i jego okoliczności, a nadto miał na uwadze ciężkie skutki jakie dotknęły pokrzywdzonego. Nie dopatrzył się przy tym żadnych wyjątkowych okoliczności, które skutkowałby orzeczeniem łagodniejszego środka karnego.

Na podstawie art. 43a § 2 kk sąd orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 7.000,00 złotych.

Na podstawie art. 46 § 2 kk Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego Ł. C. tytułem nawiązki kwotę 2.000 złotych, biorąc pod uwagę obrażenia doznane w wypadku przez pokrzywdzonego.

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt. 5

Orzekając o kosztach postępowania karnego, Sąd na podstawie art. 627 kpk i zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.134,12 złotych tytułem zwrotu poniesionych w sprawie kosztów sądowych uznając, iż obciążenie całymi kosztami sądowymi jest w przypadku oskarżonego prowadzącego własną działalność gospodarczą i posiadającego majątek ruchomy jest jak najbardziej wskazane. Na koszty poniesione w przedmiotowej sprawie składają się koszty postępowania przygotowawczego w wysokości 1814,12 złotych oraz koszty postępowania sądowego (20,00 złotych z tytułu opłaty od doręczenia wezwań i innych pism), a nadto kwotę 300,00 złotych tytułem opłaty od wymierzonej kary grzywny.

1Podpis

sędzia Joanna Urbańska –Czarnasiak