Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2021 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 marca 2021 r. w B.

sprawy z powództwa K. S.

przeciwko M. L. i A. D.

o zapłatę

1.  utrzymuje w całości w mocy wyrok zaoczny Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 6 czerwca 2016 roku,

2.  zasądza od pozwanej, A. D., na rzecz powódki kwotę 5.400 złotych (pięć tysięcy czterysta) tytułem zwrotu kosztów procesu,

3.  przyznaje ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Bydgoszczy na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata A. S. kwotę 14.400 złotych (czternaście tysięcy czterysta), podwyższoną o kwotę podatku od towarów i usług według stawki obowiązującej, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu,

4.  zasądza od pozwanej, A. D., na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 9.084,64 złotych (dziewięć tysięcy osiemdziesiąt cztery 64/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania zabezpieczającego.

Sygn. akt I C 141/16

UZASADNIENIE

Powódka, K. S., wniosła o zasądzenie od pozwanych, M. L. i A. D., solidarnie kwoty 367.903,13 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 357.939,13 złotych od dnia 10 lutego 2016 roku do dnia zapłaty, oraz o zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazano, że pozwani pozostają solidarnymi dłużnikami wobec powódki z tytułu spłaty zobowiązań pieniężnych pozwanego, M. L., w ramach zawartego w dniu 23 października 2015 roku porozumienia, w którym pozwani uznali zobowiązania wobec powódki w całości i przejęli wspólną odpowiedzialność solidarną. Wyjaśniono, że na zobowiązania wobec powódki składają się kwoty z umowy pożyczki pozwanego, z nakazu zapłaty z dnia 20 stycznia 2012 roku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy oraz z wyroku zaocznego wydanego przez ten Sąd w dniu 21 listopada 2012 roku. Pomimo podpisania porozumienia, na jego podstawie powódka tylko raz uzyskała wpłatę raty w kwocie 10.000 złotych, pozostałe raty pozostają wymagalne. Wskazano, że na kanwie porozumienia toczy się postępowanie karne wobec pozwanego z zarzutem oszustwa, w którym pozwany przyznał, że przedmiotowe długi faktycznie na nim spoczywają. W dniu 4 lutego 2016 roku w sprawie tej został wydany nieprawomocny wyrok karny, uznający pozwanego jako winnego popełnienie przestępstwa oszustwa na szkodę powódki i drugiej osoby, od której powódka nabyła wierzytelności wobec pozwanego. Wyjaśniono, iż na kwotę roszczenia składają się także kwota skapitalizowanych odsetek na dzień 10 grudnia 2016 roku oraz zasądzone koszty procesu, wraz z wartością nominalną. Dzień kapitalizacji odsetek to data w której powódki wystąpiła z wnioskiem o udzielenie zabezpieczenia przed wytoczeniem niniejszego powództwa, które uzyskała w sprawie I Co 12/16 tutejszego Sądu.

Wyrokiem zaocznym z dnia 6 czerwca 2016 roku Sąd zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę wraz z odsetkami, zgodnie z żądaniem pozwu, oraz koszty procesu w kwocie 14.417 złotych i obciążył solidarnie pozwanych kosztami sądowymi w kwocie 18.396 złotych (k. 116 akt).

Pozwani wnieśli sprzeciw od wyroku zaocznego w uzasadnieniu którego podnieśli, że powódka wymusiła na nich zawarcie porozumienia na wskazaną kwotę, wraz z pełnomocnikiem wprowadziła ich w błąd i zastraszyła w związku z tym, że przeciwko pozwanemu było prowadzone postępowanie karne o czyn z art. 286 § 1 kk, wykorzystując w ten sposób sytuację pozwanego. Pozwany nadto zakwestionował autentyczność swojego podpisu pod porozumieniem, wskazali że faktycznie strony zawarły wcześniej inne porozumienie, które było realizowane, jednakże w sytuacji przelewu wierzytelności na rzecz powódki przez M. K., powódka wprowadziła w błąd pozwanych co do ostatecznej wysokości zadłużenia, fałszywie zapewniając o tym, że ustalenia te, które zdaniem pozwanych nie uwzględniały wszystkich wpłat pozwanych, wpłyną na jej stanowisko w procesie karnym przeciwko pozwanym, czym dopuściła się szantażu. Zdaniem pozwanych faktycznie należność wobec powódki została spłacona w ¾ jej wysokości, zatem kwota z pozwu jest zawyżona (k. 126-128 akt). W toku procesu pozwani zakwestionowali także autentyczność podpisu pozwanego pod umową pożyczki z dnia 23 marca 2011 roku.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka wniosła o utrzymanie wyroku zaocznego w całości w mocy. Powódka zaprzeczyła, aby do podpisania porozumienia doszło w wyniku przymuszenia czy wprowadzenia w błąd, potwierdziła że strony były związane wcześniejszym porozumieniem z dnia 13 lipca 2015 roku, w zakresie zadłużenia pozwanego z tytułu samej umowy pożyczki z pozwanym, a całkowita pretensja powódki z tego tytułu wynosiła kwotę 305.547,95 złotych, a strony zgodziły się na zapłatę kwoty 250.000 złotych, strony prowadziły rozmowy co do treści i kwoty porozumienia, pozwani do tej pory nie kwestionowali wysokości zobowiązania. Podkreślono, że twierdzenia pozwanych są sprzeczne, skoro pozwany podnosi podrobienie jego podpisu pod porozumieniem, a jednocześnie podnosi kwestie wymuszenia swojego działania. Wskazano, że przedstawione do sprzeciwu dokumenty dotyczyły innych rozliczeń stron i w części zostały wytworzone przez pozwanego na potrzeby sprawy, a powódka zaliczyła już otrzymane do tej pory wpłaty, albowiem wartość nominalna jej wierzytelności na dzień złożenia pozwu, wraz z należnymi odsetkami, jest wyższa i wynosiła 465.300,29 złotych (k. 165-169 akt.

W zakresie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej pełnomocnik pozwanych na rozprawie w dniu 8 marca 2021 roku wniósł o ich przyznanie odrębnie za każdego pozwanego.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 23 października 2015 roku pozwani zawarli z powódką porozumienie co do sposobu zapłaty wymagalnych i niespornych wierzytelności, przysługujących powódce, a wynikających z umowy pożyczki w kwocie 200.000 złotych z dnia 23 marca 2011 roku wraz z należnymi odsetkami, zawartej pomiędzy pozwanym a powódką, wynikającej z nakazu zapłaty w sprawie I Nc 15150/11 Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 20 stycznia 2012 roku, odnośnie kwoty 26.424 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20 stycznia 2012 roku do dnia zapłaty i zasądzonymi kosztami procesu w kwocie 2.747,50 złotych, i wynikającej z wyroku zaocznego w sprawie I C 4012/12 powyższego Sądu z dnia 21 listopada 2012 roku w zakresie kwoty 70.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 2 lipca 2012 roku, kwoty 2.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 27 lipca 2012 roku i zasądzonymi kosztami procesu w kwocie 7.217 złotych. Strony potwierdziły, że wierzytelności z tytułu wskazanych orzeczeń sądowych nabyła powódka od M. K., w ramach cesji wierzytelności. Pozwani na tej podstawie zobowiązali się do spłaty kwoty 290.000 złotych, na poczet powyższego zadłużenia, jako całkowite zaspokojenie wierzytelności powódki, solidarnie w częściach po 10.000 złotych miesięcznie, aż do wyczerpania długu, do każdego 26 dnia miesiąca, a opóźnienie w spłacie którejkolwiek z części stawia całość zobowiązania w stan wymagalności, pod warunkiem jednak, że jeżeli porozumienie nie zostanie w jakikolwiek sposób wykonane przez pozwanych, powódka uprawniona będzie do otrzymania pełnej kwoty wierzytelności, wskazanych w porozumieniu. Porozumienie zostało spisane w Kancelarii pełnomocnika powódki. Były dwa porozumienia, po pierwszym pozwani wpłacili na rzecz powódki część kwoty, po czym zaprzestali spłaty. Powódka, chcąc dać szansę pozwanym na spłatę, doprowadziła do podpisania drugiego porozumienia z dnia 23 października 2015 roku. Pozwani podpisali to porozumienie. Na jego podstawie dokonali spłaty jedynie 10.000 złotych. Wcześniejsze wpłaty, sprzed daty drugiego porozumienia, nie dotyczyły tego porozumienia i nosiły wcześniejszą datę. W treści porozumienia wskazano, że kwoty, które zostały wpłacone przez pozwanego M. L. wcześniej, na podstawie porozumienia z dnia 13 lipca 2015 roku, zostały uwzględnione w treści aktualnego porozumienia.

/dowód: odpis porozumienia – k. 16-17 i k. 267-268 akt, odpis umowy pożyczki z dnia 23 marca 2011 roku – k. 18-19 akt, odpis wyroku zaocznego w sprawie I C 4012/12 – k. 20 akt, odpis nakazu zapłaty w sprawie I Nc 15150/11 – k. 21 akt, umowa cesji wierzytelności wraz z zawiadomieniami dłużników – k. 22-30 akt, zeznania powódki – k. 236-237 akt i k. 251 akt od 00:16:41 do 00:34:03, częściowe zeznania pozwanych – k. 237-238 akt i k. 251 akt od 00:34:18 do 01:08:02, dokumenty operacji finansowych – k. 129-137 akt/

Przed podpisaniem powyższego porozumienia strony prowadziły korespondencję odnośnie jej treści i kwoty do zapłaty z tytułu całkowitego zaspokojenia roszczeń powódki. Zobowiązanie pozwanych wobec powódki wraz z należnymi odsetkami wynosiło kwotę 400.844,81 złotych. Od tej kwoty powódka uwzględniła wpłaty pozwanego, które dokonywał w kwotach 10.000, 6.000, 4.000, 10.000, 40.000 i 10.000 złotych, gotówką i przelewami – łącznie 80.000 złotych. Przed podpisaniem porozumień kwota zadłużenia wynosiła 320.844,81 złotych. Na dzień 3 marca 2016 roku łączna kwota zadłużenia wraz z odsetkami wynosiła 455.335,79 złotych. Pozwani dotychczas nie kwestionowali istnienia zadłużenia wobec powódki.

/dowód: korespondencja mailowa wraz z propozycją porozumienia i zestawieniem zadłużenia – k. 170-173 akt, pisma pozwanych – k. 175-181 akt, zestawienie należnych odsetek – k. 182-184 akt/

Prawomocnym wyrokiem z dnia 4 lutego 2016 roku pozwany M. L. został uznany za winnego przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 kk polegającego na tym, że w dniu 23 marca 2011 roku działając z góry powziętym zamiarem i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd powódki, że wywiąże się z zobowiązania, mimo, że zamiaru takiego nie miał i przez to doprowadził ją do zawarcia z powódką umowy pożyczki w wysokości 200.000 złotych oraz przyjął tą sumę, której nie zwrócił. Pozwany był wielokrotnie skazany za przestępstwo z art. 286 § 1 kk.

/dowód: odpis wyroku w sprawie IV K 664/14 Sądu Rejonowego w Bydgoszczy oraz odpis wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 3 czerwca 2016 roku w sprawie IV K 367/16, wraz z uzasadnieniami – k. 424-453 akt, kopie wyroków karnych wraz z kartą karną pozwanego – k. 31-35, 38-39, 42-43 akt/

Pozwany M. L. złożył autentyczny podpis pod umową pożyczki z dnia 23 marca 2011 roku oraz pod porozumieniem z dnia 23 października 2015 roku.

/dowód: pisemne opinie biegłego z zakresu badania dokumentów J. B. z dnia 27 marca 2018 roku – k. 471-485 akt, dokumentacja porównawcza – k. 571 akt, opinia uzupełniająca biegłego z dnia 1 lipca 2020 roku – k. 685-703 akt/

Powódka, przed wytoczeniem niniejszego powództwa, uzyskała zabezpieczenie zgłoszonego w sprawie roszczenia pieniężnego.

/dowód: odpis postanowienia z dnia 15 lutego 2016 roku w sprawie I Co 12/16 Sądu Okręgowego w Bydgoszczy – k. 44-47 akt/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów, przedłożonych przez strony. Na wniosek pozwanych Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego. Sąd uwzględnił treść sporządzonych przez biegłego opinii, albowiem były one jasne, logiczne, zostały sporządzone w oparciu o aktualną wiedzę w badanej dziedzinie i oparte zostały na badaniu przedstawionych przez strony dokumentów porównawczych, w zakresie podpisu pozwanego M. L.. Na podstawie tego dowodu Sąd ustalił autentyczność podpisów pozwanego pod dokumentami w postaci umowy pożyczki oraz porozumienia z dnia 23 października 2015 roku. Podnieść należy, że pozwani nie podważyli treści tych opinii, opartych na badaniu podpisu pozwanego. Mając na uwadze także składane w sprawie zarzuty, w postaci także zarzutu wymuszenia na pozwanym złożenia podpisu pod porozumieniem z dnia 23 października 2015 roku, które w swojej istocie jest sprzeczne z zarzutem braku autentyczności tego podpisu, dalsze wnioski dowodowe w tym zakresie należało pominą, jako tylko przedłużające postępowanie w sprawie. Z tego samego powodu Sąd pominął dalsze wnioski pozwanych w zakresie dokumentów i wnioskowanych świadków, na okoliczności związane z wymuszeniem na pozwanym przez powódkę podpisania porozumienia. Sąd nie dostrzegł w sprawie żadnych okoliczności, które miałyby mieć wpływ na ważność tej czynności pomiędzy stronami. Wskazać należy, że do tej pory pozwani nie kwestionowali istnienia zobowiązania wobec powódki, przystąpienia do długu przez pozwaną A. D., i na to wskazywali w toczącym się postępowaniu karnym przeciwko pozwanemu, które zostało prawomocnie zakończone skazaniem pozwanego w sprawie IV K 664/14 Sądu Rejonowego w Bydgoszczy. Co więcej, z ustaleń tego Sądu wynika, że to pozwany dopuścił się przestępstwa z art. 286 § 1 kk wobec powódki, doprowadzając ją do podpisani umowy pożyczki, bez zamiaru zwrotu tej kwoty. Ta okoliczność także potwierdza autentyczność podpisu pozwanego pod tą umową. Całość przedstawionych i ustalonych okoliczności w sprawie potwierdzić musi także autentyczność podpisu pozwanego pod porozumieniem. Wprawdzie opinia biegłego w tym zakresie nie jest kategoryczna, ale zawiera wysoki stopień prawdopodobieństwa ustalenia w tym kierunku, i wskazane wyżej okoliczności co do braku wcześniejszego kwestionowania tego dokumentu przed wytoczeniem niniejszej sprawy, jest wystarczające do przyjęcia takiego ustalenia. Sąd wziął pod uwagę także zeznania powódki, jako jasne, logiczne, znajdujące potwierdzenie w treści złożonych dokumentów. Z kolei jedynie w tej części, w której zeznania pozwanych znajdują potwierdzenie w dokumentach, Sąd dał im wiarę, nie uwzględnił jednak zeznań co do braku udziału pozwanego w czynności podpisania porozumienia z dnia 23 października 2015 roku oraz w zakresie tego, że powódka uzyskała już zaspokojenie w ¾ części swojej wierzytelności. Te zeznania nie znalazły potwierdzenia w dokumentach. Powódka przedstawiła dokumenty rozliczeniowe, z których wynika, że na swoją wierzytelność zaliczyła wpłaty, jakie do tej pory dokonał pozwany, z kolei inne dokumenty, które pozwani dołączyli do sprzeciwu na okoliczność rozliczenia z powódką, faktycznie nie dotyczą rozliczenia z porozumienia, z uwagi na swoją wcześniejszą datę oraz treść. Pozwani nie wykazali, aby faktycznie powódka została przez nich zaspokojona we wskazanym w sprzeciwie zakresie, albowiem brak na to dowodów. Przede wszystkim wskazać należy na paragraf 6 ust. 2 porozumienia z dnia 23 października 2015 roku, w którym uwzględniono wcześniejsze wpłaty pozwanego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwa zasługiwało na uwzględnienie, sprzeciw pozwanych od wyroku zaocznego nie był zatem uzasadniony.

W sprawie ustalono, że pozwany zawarł w 2011 roku z powódką umowę pożyczki, miał też zobowiązania wobec M. K., który dokonał cesji swoich wierzytelności ze wskazanych orzeczeń sądowych na rzecz powódki. W treści porozumienia, pod którym pozwani złożyli swój podpis w sposób niewymuszony przez powódkę w żaden sposób, potwierdzili istnienie tych wierzytelności po stronie powódki, jak również ich wysokość. Wskazać trzeba, że pozwana nie kwestionowała swojego podpisu pod dokumentem porozumienia. Podnieść należy, że z treści dokumentów oraz zeznań powódki wynika, że po dacie porozumienia pozwani dokonali tylko jednej wpłaty na kwotę 10.000 złotych, która została przez powódkę uwzględniona. Przedstawione przez pozwanych do sprzeciwu dokumenty, wskazujące na inne, dalsze kwoty, należało ocenić negatywnie z uwagi na to, że ich daty są wcześniejsze, niż data porozumienia, jak również zawierają one zapisy, które nie odnosiły się do treści porozumienia (k. 129-136 akt). Nadto w treści samego porozumienia wskazano na uwzględnienie w jej treści wcześniejszych wpłat pozwanego, czemu pozwany wówczas się nie sprzeciwiał. Powódka z kolei do odpowiedzi na sprzeciw pozwanych od wyroku zaocznego przedłożyła rozliczenie zobowiązania pozwanych na rok 2016, z którego wynika, że uwzględniła w nim wcześniejsze spłaty kwot, przekazanych przez pozwanego, a pomimo tego kwota zobowiązania wraz z należnymi odsetkami była wyższa, niż kwota z porozumienia stron. Co więcej, pozwani podpisując porozumienie, potwierdzili w nim także wskazane wysokości poszczególnych kwota, składających się na wierzytelność powódki wobec nich. Jak także ustalono pozwani do czasu wytoczenia powództwa nie kwestionowali istnienia długu wobec powódki, co wynika z treści dokumentów, składanych w sprawie karnej i o udzielenie zabezpieczenia. Mając zatem na uwadze treść porozumienia, z uwagi na to, że pozwani nie wywiązali się ze spłaty w ratach, powódce przysługiwało roszczenie o całość kwoty, która była wymagalna, na podstawie paragrafu 3 i 4 porozumienia. Nadto z treści tego porozumienia wynika, że utraciło moc wcześniejsze porozumienie z dnia 13 lipca 2015 roku, na które powoływał się pozwany w sprawie. Okoliczność ta wskazuje także na to, że pozwani byli świadomi swojego zobowiązania i w tym zakresie toczyli rozmowy z powódką.

Jednocześnie, jak już wyżej w ocenie dowodów wskazano, brak było jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że to oświadczenie woli z dnia 23 października 2015 roku obarczone było jakąkolwiek wadą prawną, w szczególności w postaci błędu, podstępu czy wymuszenia. Na to wskazują okoliczności już wyżej opisane w uzasadnieniu, a odnoszące się do dotychczasowej postawy pozwanych, przed wytoczeniem powództwa. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw do zbadania takiej ewentualnej przesłanki, i przeprowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego. W ocenie Sądu, także jak w przypadku zarzutu co do wysokości roszczenia, także ten zarzut został podniesiony wyłącznie na potrzeby niniejszej sprawy, o czym świadczy także jego sprzeczność z zarzutem braku autentyczności podpisu pod porozumieniem. Pozwani wskazali na dwie, wykluczające się wzajemnie przesłanki, co tylko potwierdza bezzasadność ich twierdzeń w tej sprawie.

W konsekwencji powyższego Sąd na podstawie art. 347 kpc utrzymał w całości wydany w sprawie wyrok zaoczny, opierając się na treści art. 471 kc (punkt 1 wyroku), w związku z istnieniem po stronie pozwanych zobowiązania, które nie zostało z ich winy spełnione.

W punkcie 2 wyroku Sąd orzekł o dalszych kosztach procesu, w postaci wynagrodzenia pełnomocnika powódki w stawce minimalnej w sprawie zażaleniowej, jaka toczyła się na skutek zażalenia pozwanej, A. D., na postanowienie w przedmiocie odmowy udzielenia zabezpieczenia. W tym postępowaniu wpadkowym, w którym Sąd Apelacyjny w Gdańsku wydał postanowienie z dnia 27 maja 2019 roku o oddaleniu zażalenia (k. 632 akt), pełnomocnik powódki wniósł odpowiedź na zażalenie, w którym zawarł wniosek o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego (k. 612 akt). Zatem zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu oraz zasadą, że o kosztach postępowania Sąd orzeka w orzeczeniu kończącym postępowanie w danej instancji, Sąd orzekł we wskazanym punkcie wyroku, na podstawie obowiązującego już w dacie wniesienia zażalenia rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, na podstawie § 10 ust. 1 pkt 2 w związku z § 2 pkt 7 rozporządzenia, w związku z art. 108 § 1 kpc.

Sąd orzekł także o kosztach pomocy prawnej udzielonej pozwanym w urzędu na podstawie obowiązującego w dacie wniesienia pozwu rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, na podstawie § 8 pkt 7 w związku z § 4 ust. 1 tego rozporządzenia (punkt 3 wyroku). Sąd nie uwzględnił wniosku pełnomocnika pozwanych o przyznanie tych kosztów odrębnie za każdego z pozwanych, których reprezentował z urzędu. W ocenie Sądu brak było podstaw do przyjęcia analogii, jak w sytuacji ustanowienia tego samego pełnomocnika z wyboru przez dwóch pozwanych. W sprawie pozwani wnosili o ustanowienie pełnomocnika z urzędu z uwagi na brak możliwości ustanowienia takiego pełnomocnika z wyboru, i Sąd we wcześniejszych postanowieniach takiego pełnomocnika dla nich ustanowił. Okoliczność tego rodzaju, że został nim ten sam pełnomocnik, zresztą po wskazaniu na osobę już ustanowionego dla pozwanego pełnomocnika przez pozwaną A. D., nie uzasadnia przyznania tych kosztów odrębnie za każdego z nich, albowiem sytuacja ustanowienia takiego pełnomocnika przez Sąd, wynikała z braku możliwości, a tym samym i woli samych pozwanych, do ustanowienia pełnomocnika z wyboru, i wynikała z decyzji Sądu.

Orzeczenie z punktu 4 wyroku wydane zostało na podstawie art. 745 § 1 kpc, w związku z pismem Prezesa Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 29 września 2016 roku, wskazującego na to, że toczyło się postępowanie zabezpieczające wobec pozwanej A. D., w ramach którego Skarb Państwa poniósł udokumentowane koszty (k. 200-201 akt).