Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1207/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 14 września 2021 roku, sygn. akt II K 642/13

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

R. A. (1)

Stan majątkowy

Informacja e-puap

k.1906

2.1.1.2.

R. A. (1)

Oskarżony jest osobą uprzednio karaną

Dane o karalności z systemu KRK

k. 1907

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Informacja e-puap

Informacje ze wskazanego dokumentu nie budzą wątpliwości i należy uznać je za udowodnione

2.1.1.2

Dane o karalności z systemu KRK

Informacje ze wskazanego dokumentu nie budzą wątpliwości i należy uznać je za udowodnione

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1) naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez:

a)dokonanie błędnej oceny zeznań świadka K. D. oraz w istocie nie przywołanie jakichkolwiek okoliczności przemawiających za ich wiarygodnością, co wskazuje, iż Sąd dostosowywał ocenę dowodów, które było obciążające dla oskarżonego R. A. (1), do przyjętych przez siebie z góry założonych ustaleń faktycznych, oraz że w procesie wyrokowania złamana została podstawowa zasada czynienia ustaleń na uprzednio ocenionych i uznanych za wiarygodne dowodów, jak również poprzez czynienie przez Sąd na podstawie zeznań K. D. ustaleń faktycznych w sprawie, w sytuacji gdy dążył on do przedstawienia swojej roli w jego własnej działalności gospodarczej pod firmą (...) jako całkowicie podrzędnej li tylko podporządkowanej R. A. (1), minimalizowaniu swojej odpowiedzialności za działania podejmowane przez siebie, w tym podpisywane przez siebie dokumenty i podejmowane czynności urzędowe, a treść jego zeznań motywowana była konfliktem powstałym między K. D. i R. A. (1) na tle wspólnego zajmowania się handlem samochodami i wątpliwościami powstałymi na tle niektórych jednostkowych transakcji, wobec których to transakcji K. D. kierował wobec R. A. (1) jako osoby bardziej doświadczonej w branży sprzedażowej i motoryzacyjnej, co spowodowało niechęć i dążenie do rewanżu ze strony K. D. wobec R. A. (1), a w sprawie niniejszej uniemożliwiło aprioryczne przyjęcie prawdziwości formułowanych wypowiedzi i winno być co najmniej skłonić Sąd do rozważenia wartości procesowej twierdze K. D.;

b) dokonanie błędnej oceny zeznań świadka K. G. poprzez wskazanie, iż „ jego wypowiedzi w punktach stycznych korespondowały z zeznaniami w/w świadków” w sytuacji gdy ocena taka jest niepełna i uniemożliwia jej wersyfikację i zrekonstruowanie procesu wyrokowania Sądu, jak również poprzez czynienie na podstawie zeznań świadka K. G. ustaleń i zapatrywań dotyczących czynów oskarżonego z wykorzystaniem wprost niewyartykułowanej przez Sąd supozycji, iż skoro R. A. (1) według zeznań K. G. miał odgrywać kluczową rolę w działalności gospodarczej pod firmą (...) , to samochody sprzedawane w jej ramach stanowiły własność R. A. (1), a skoro tak to R. A. (1) polecał ich rejestrowanie w organie rejestrowym, w sytuacji gdy świadek K. G.- poza złożeniem zeznań dotyczących ogólnych prawideł działania komisu samochodowego prowadzonego w ramach działalności gospodarczej pod firmą (...), z resztą również nacechowanych na obciążenie R. A. (1) jako byłego partnera biznesowego- nie miał wiedzy o przebiegu procesów nabycia i rejestracji konkretnych pojazdów, a co za tym idzie mógł formułować co najwyżej przypuszczenia w tym zakresie ( i tak też winno było zostać to ocenione przez Sąd), które w żaden sposób nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych w odniesieniu do konkretnych, oznaczonych pojazdów, których nabywcą i rejestrującym w organie rejestrowym była K. K. (1),

c) dokonanie błędnej oceny zeznań świadka K. K. (1) poprzez przyznanie im w istocie pełnej wiarygodności, bez jednoczesnego braku przywołania przez Sąd jakichkolwiek umotywowanych podstaw takiej oceny, przy jednoczesnym niedostrzeżeniu, iż po stronie K. K. (1) leżały okoliczności wyłączające jej bezstronność jako świadka albowiem mogła ona przewidywać okoliczność ewentualnych dalszych następstw prawnych jej własnych działań, w tym ewentualnych obciążeń prawnopodatkowych, jednocześnie zdradzając niezadowolenie i irytację wynikającą z niesatysfakcjonujących jej finansowych rezultatów dawnej współpracy z R. A. (1) przy kwestiach z zakresu pośrednictwa ubezpieczeniowego i zawierania umów leasingu pojazdów, co winno było wykluczyć zdatność dowodową ww. zeznań świadka K. K. (1),

d) dokonanie błędnej oceny dowodów z dokumentów dotyczących nabycia i rejestracji pojazdów, o których mowa w opisie czynu I i bezpodstawne przyjęcie, że K. K. (1) nie była właścicielem tych pojazdów i nie była uprawniona do ich rejestracji na swoje dane osobowe, w sytuacji gdy: i) stroną umów sprzedaży ww. pojazdów, a tym samym ich nabywcą była K. K. (1), co uprawniało ją do ich rejestracji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, albowiem właścicielem nabywanej rzeczy stosowanie do przepisów prawa cywilnego jest kupujący jako strona umowy sprzedaży, ii) okoliczności tej nie zmienia ewentualne inne ekonomiczne źródło pochodzenia środków finansowych, z które rzecz została zakupiona ( którego tytułem może być np. umowa pożyczki), iii) wyłączenia uprawnień właścicielskich kupującego jako strony umowy sprzedaży nie powoduje fakt ewentualnego zawarcia umowy sprzedaży przez kupującego w celu przyszłego przeniesienia własności na inną osobę, zaś iv) prawo polskie nie wyłącza możliwości fiducjarnego (powierniczego) dokonania czynności prawnej , tj. np. nabycia rzeczy w imieniu własnym, lecz na rachunek innej osoby, co powoduje, iż właścicielem takiej rzeczy pozostaje biorący zlecenie ( wykonują czynność fiducjarną), ze wszystkimi z tego tytułu płynącymi konsekwencjami, także uprawnieniem do występowania jak właściciel wobec organów państwa, który to właściciel wobec dającego zlecenie pozostaje zobowiązany jedynie obligacyjnie, które to możliwości, po pierwsze, w całości zostały przez Sąd pominięte, po drugie nie były badane, po trzecie zaś nie wpłynęły na skorygowanie błędnego ustalenia, iż K. K. (1) nie była właścicielem spornych pojazdów,

e) dokonanie błędnej i bezpodstawnej oceny wyjaśnień oskarżonego R. A. (1), który według Sądu „zaprezentował typowo obronną postawę polegającą na gołosłownym przeczeniu zarzutom”, co pozostaje bez znaczenia dla bytu czynów zabronionych mających polegać na rejestracji przez K. K. (1) pojazdów stanowiących cywilnoprawnie jej własność, jak również który ( R. A. (1)) jako osoba doświadczona w branży sprzedażowej i motoryzacyjnej mógł w działalności gospodarczej innej osoby pełnić rolę nawet wiodącą i decydującą jak chciałby to, jak się wydaje, widzieć Sąd, z czego jednak w żaden sposób nie da się wywieść przyczyn i podstaw do zaprzeczenia treściom dokumentów, gdzie kupującym określone pojazdy była K. K. (1), nie zaś R. A. (1) i wynikającego z tego stanu prawnego, który winien być widziany również w tej sytuacji, iż gdyby rzeczone pojazdy chciał zarejestrować R. A. (1) (mający być zdaniem Sądu ich właścicielem) na swoje dane osobowe, bez wątpienia właściwy organ rejestrowy ( starosta) odmówiłby uwzględnienia takiego ewentualnego wniosku R. A. (1) jako osoby nieuprawnionej, niemającej tytułu prawnego do pojazdów, albowiem ich nabywcą- stroną umowy sprzedaży, a tym samym właścicielem była K. K. (1), a co za tym idzie była ona jedyną osobą uprawnioną do rejestracji tychże pojazdów, a przyjęcie zapatrywania Sądu w sprawie niniejszej de facto oznaczałoby, że rejestracja pojazdu przez jedną z ww. wymienionych dwóch osób stanowiła przestępstwo, a przez drugą była administracyjnoprawnie niedopuszczalna, co prowadziłoby do systemowej sprzeczności i wniosku o braku możliwości nieprzestępnego zrealizowania uprawnienia administracyjnoprawnego a w konsekwencji obrazy ww. przepisów postępowania,

Błąd w ustaleniach faktycznych leżących u podstaw Wyroku, a mających wpływ na treść wyroku polegający na błędnym przyjęciu, iż:

a)  Oskarżony R. A. (1) był właścicielem pojazdów, których mowa w opisie czynu I,

b)  Świadek K. K. (1) nie była uprawniona do ich rejestracji, pomimo że była stroną umów sprzedaży tych pojazdów i była ich nabywcą, w sytuacji gdy powyższe ustalenia faktyczne i wynikające z nich wnioski Sądu nie mają oparcia w materiale mogącym stanowić materiał dowodowy w sprawie, poddanym ocenie niezawierającej błędów i dokonanej w sposób prawidłowy oraz są błędne i zasadzają się na wadliwym zapatrywaniu Sądu ci di kwestii cywilnoprawnych i administracyjnoprawnych

- co do ustaleń faktycznych w zakresie podstaw wymiaru kary:

Błąd w ustaleniach faktycznych leżących u podstaw wyroku, a mających wpływ na treść Wyroku polegający na bezpodstawnym przyjęciu przez Sąd twierdzenia o „nagminności tego rodzaju występków w skali kraju”, co miałoby stanowić okoliczność obostrzającą, w sytuacji gdy nie odpowiada to ustaleniom faktycznym wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uznanie.

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie. Sąd wywiódł prawidłowy wniosek w przedmiocie winy oskarżonego, szczegółowo weryfikując jego linię obrony. Stanowisko skarżącego sprowadza się w istocie rzeczy do polemiki z przeprowadzoną przez Sąd pierwszej instancji oceną dowodów i wyprowadzonymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi, polemiki opartej na wybiórczym podejściu do ujawnionych okoliczności sprawy i rozpatrywaniu poszczególnych faktów w oderwaniu od pozostałych. Jak wielokrotnie podkreślano w doktrynie i orzecznictwie przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Wszystkim tym wymogom Sąd Rejonowy sprostał.

Odnosząc się z kolei do oceny poszczególnych depozycji złożonych w sprawie wskazać należy, że w ocenie Sądu Okręgowego nie dokonano w tym przedmiocie naruszeń. Sąd Rejonowy szczegółowo i skrupulatnie wskazał podstawy do przydania waloru wiarygodności zeznaniom świadków oraz do odmówienia takiego waloru, miał na uwadze towarzyszące niniejszej sprawie okoliczności i interesy poszczególnych stron procesu.

Odnośnie zeznań świadków K. D., K. G., K. K. (1) skarżący w swojej argumentacji opiera się głównie na twierdzeniu, że świadkowie ci zeznawali na niekorzyść oskarżonego z uwagi na istniejące pomiędzy nimi konflikty, nie przedstawiając poza tą teorią żadnych innych przekonujących argumentów podważających dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę zeznań ww. osób.

Sąd Rejonowy dokonał właściwej oceny zeznań świadka K. D. przywołując przy tym okoliczności przemawiające za ich wiarygodnością. Sąd Okręgowy podziela ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy, który wskazał, że K. D. opisał i przedstawił realnie i obiektywnie kto prowadził działalność gospodarczą (...). Skarżący wskazuje na fakt, że świadek K. D. składając zeznania w takiej formie dążył jedynie do umniejszenia swojej roli w przedmiotowym procederze i minimalizowania swojej odpowiedzialności. Jednak z takim twierdzeniem nie sposób się zgodzić, ponieważ zeznania świadka nie są nacechowane negatywnie i nie wskazują aby wynikały z chęci zemsty na oskarżonym, a złożone przez świadka zeznania korelują z pozostałym zebranym, w sprawie materiałem dowodowym. K. D. w składanych zeznaniach ujawnił również okoliczności obciążające jego osobę i za swoje działania został skazany przez Sąd. Jak wynika z zeznań świadka: „… założyłem działalność na siebie za namową R., która polegała na handlu samochodami, R. A. (1) kierował całą działalnością, załatwiał, sprowadzał samochody…” (k.1512), wobec powyższego Sąd Rejonowy zasadnie uznał złożone przez K. D. zeznania za wiarygodne. W ocenie Sądu nie ma żadnych wątpliwości co do tego, że świadek nie miał interesu w tym, aby składać fałszywe obciążające oskarżonego zeznania.

Nie sposób było również podzielić argumentacji skarżącego dotyczącej błędnej oceny przez Sąd Rejonowy zeznań świadka K. G.. Sąd Rejonowy zasadnie dał wiarę zeznaniom tego świadka, który w czasie zarzucanego oskarżonemu czynu prowadził komis samochodowy, a jego samochody znajdowały się na tym samym terenie, na którym trzymane były pojazdy sprowadzane przez oskarżonego z zagranicy. Dzielili oni również biuro. Świadek miał zatem dostęp do znajdującej się w biurze dokumentacji, co potwierdził w swoich zeznaniach. K. G. w swoich zeznaniach wprost wskazał, że oskarżony namówił K. K. (1) do rejestracji przedmiotowych samochodów, ponieważ sam oskarżony nie mógł już rejestrować pojazdów. Jak wynika z zeznań złożonych przez K. G.: „… samochody ciężarowe sprzedawane były i kupowane prze R. A. (1) …” (k.343), … chcę powiedzieć, że po tym, jak rozwiązałem spółkę z R. A. (1) to ten otworzył firmę (...) jednak z tego co wiem to firma była zarejestrowana na tzw. „Słupa” K. D. …” (k.344). K. G. w pewnym momencie współpracował z oskarżonym i nie sposób nie wywnioskować, że miał wiedzę o sposobie jego działania. Wbrew twierdzeniu obrońcy oskarżonego Sąd Rejonowy zasadnie przyznał wiarę zeznaniom tego świadka i wskazał, że korespondowały one z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd nie dostrzega okoliczności, które wskazywałyby na składanie przez świadka zeznań celem obciążenia oskarżonego, które mogłyby wynikać z panującego między nimi konfliktu.

Zeznania złożone przez świadka K. K. (1) również zasługiwały na wiarę, co zasadnie podkreślił Sąd Rejonowy. Zeznania tego świadka były konsekwentne i logiczne. K. K. (1) w sposób jasny i rzeczowy opisała zaistniała sytuację i relację panującą pomiędzy nią a oskarżonym. Zeznania złożone przez tego świadka nie były nacechowane negatywnie w stosunku do oskarżonego. K. K. (1) jednoznacznie wskazała, że R. A. (1) zaproponował jej współpracę polegającą na rejestracji samochodów, w czym ona nie widziała niczego złego i przyjęła tę propozycję. Dopiero na dalszym etapie współpracy, kiedy dowiedziała się że K. D. , który wcześniej samochody rejestrował ma problemy z urzędem celnym odmówiła dalszej współpracy z oskarżonym. Jak wynika z zeznań złożonych przez świadka, całym procederem kierował właśnie oskarżony: „… cała dokumentacja była przygotowywana przez pana A. i przekazywana mi przez pana A.. On mi ją przekazywał, bo też jeździł ze mną rejestrować te samochody…” (k.1514). Świadek również wskazał na sposób w jaki przekazywane były pieniądze za sprzedane samochody i że wpływały one na konto R. A. (1), kilkukrotnie przekazywane one były za pośrednictwem K. D., a kilka razy świadek przekazywał je bezpośrednio oskarżonemu. K. K. (1) wskazała w swoich zeznaniach, że firma była zarejestrowana na K. D., jednak nie był on de facto właścicielem firmy, ponieważ był nim R. A. (1), a K. D. widniał jedynie jako właściciel w dokumentach. K. K. (1) nie miała podstaw do tego aby w sposób zamierzony obciążać nieprawdziwymi depozycjami oskarżonego. Jej zeznania nie były nacechowane negatywnie w stosunku do oskarżonego, a ona sama poniosła odpowiedzialność karną za swoje czyny.

W kontekście powyższego bez znaczenia jest fakt, iż świadkowie mogli pozostawać z oskarżonym w konflikcie na co powołuje się skarżący, bowiem ich zeznania były spójne i korespondowały z pozostałym zebranym materiałem dowodowym. Wyżej wymienione osoby brały udział w przestępczym procederze i również poniosły konsekwencje swojego niezgodnego z prawem postępowania.

Nie sposób podzielić argumentacji przytoczonej przez skarżącego, wskazującej że to K. K. (1) była właścicielem przedmiotowych pojazdów. Jak wynika z zebranego materiału dowodowego Sąd Rejonowy właściwie uznał, że to oskarżony był faktycznym właścicielem pojazdów, które były rejestrowane na K. K. (1) i to oskarżony kierował działaniem K. K. (1) polecając jej zarejestrowanie na jej nazwisko wskazanych samochodów. Nie ulega wątpliwości, że K. K. (1) brała udział w przedmiotowym procederze, jednak działała ona na polecenie oskarżonego. Jak wynika z zeznań złożonych przez K. K. (2), faktycznie nie było jej stać na takie samochody, samochody były kupowane i sprowadzane z terytorium Niemiec przez oskarżonego i to na jego konto K. K. (1) finalnie przelewała pieniądze z ich sprzedaży. Nie sposób polemizować z poczynionymi ustaleniami, że to R. A. (1) sprowadzał samochody z terytorium Niemiec i był ich właścicielem i w tym zakresie Sąd Rejonowy poczynił właściwe ustalenia.

Sąd Rejonowy zasadnie nie przyznał waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego R. A. (1). Wersja podawana przez oskarżonego nie znajduje potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym i jak słusznie zauważył Sąd meriti – stanowi jego linię obrony mającą na celu umniejszenie lub uniknięcie odpowiedzialności karnej. Oskarżony na początkowym etapie postępowania odmówił składania wyjaśnień i nie przyznał się do zarzucanego mu czynu, a dopiero po przesłuchaniu świadków występujących w sprawie wskazał, że chce składać wyjaśnienia, w których wskazał, że K. K. (1) sama kupowała samochody i je rejestrowała w urzędzie. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby K. K. (1) miała samodzielnie kupować samochody. Z zeznań złożonych przez świadka M. W. w postępowaniu przygotowawczym wynika, że sprowadzał samochody z Niemiec współpracując jedynie z oskarżonym, a K. K. (3) nie znał. Sąd Rejonowy zasadnie uznał, że złożone przez oskarżonego wyjaśnienia stanowiły jedynie przyjęta przez niego linię obrony. Były one nielogiczne, niejasne i nie korespondowały z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach wskazywał, że nigdy nie był w Niemczech po żaden samochód, nie sprowadzał on samochodów z Niemiec, a wszystkie jakie posiadał były zakupione na terenie Polski, co jednak nie znajduje odzwierciedlenia w pozostałym materiale dowodowym.

Reasumując, należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny, odniósł się do wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie i wskazał, jakim dowodom dał wiarę i dlaczego, a jakie dowody uznał za niewiarygodne. Swoje stanowisko w tym przedmiocie przekonywująco uzasadnił. Tymczasem złożona apelacja – mimo jej obszerności – bazuje na subiektywnej wersji o konflikcie, pomijając całokształt omówionych wcześniej okoliczności i nie zawiera argumentów, które mogłyby skutecznie zakwestionować prawidłowość rozumowania i wnioskowania sądu I instancji.

Sąd Rejonowy nie dopuścił się również błędu w ustaleniach faktycznych dotyczących okoliczności obostrzającej wymiar kary. Sąd Okręgowy nie podziela argumentacji zawartej w apelacji obrońcy oskarżonego, jakoby Sąd Rejonowy bezpodstawnie przyjął, aby okolicznością obciążającą oskarżonego była nagminność takiego rodzaju przestępstw w skali kraju. Co prawda argumentacja przedstawionego przez obrońcę zarzutu jest bardzo lakoniczna i nie sposób wywnioskować, w jakim zakresie podważa on ustalenia Sądu, jednak należy wskazać, że Sąd Okręgowy podziela ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy dotyczące wymiaru kary i okoliczności obciążających wykazanych przez Sąd I instancji.

Przedstawionemu przez ten Sąd tokowi rozumowania i wyprowadzonym wnioskom nie sposób zarzucić niespójności, rażącej sprzeczności, czy też braku logiki. Stąd też omówione zarzuty i ich uzasadnienie zaprezentowane przez apelującego okazały się nietrafionymi, a twierdzenia skarżącego to wyłącznie projekcja własnych ocen, sugestii i przekonań nieznajdujących jednak koniecznego potwierdzenia w zgromadzonych dowodach.

Wniosek

Zmiana wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutów apelacji, wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w zaskarżonej części wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 14 czerwca 2021 roku, sygn. akt II K 642/13.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec niezasadności zarzutów apelacji z przyczyn wskazanych powyżej zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Bez punktu

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zwolnienia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym wobec czego zasądzono od oskarżonego R. A. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 980 złotych tytułem opłaty za drugą instancję oraz pozostałe koszty sądowe w postepowaniu odwoławczym

7.  PODPIS

SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 14 września 2021 roku, sygn. akt II K 642/13

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana