Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 98/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z 8 października 2021 r., sygn. akt V K 303/20, w sprawie M. K.

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy (...) Sp. z o.o.

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1)

2)

3)

4)

I. obraza przepisów postępowania mających istotnych wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1. art. 7 KPK poprzez całkowicie dowolne przyjęcie, że:

a) sam fakt dokonania przez oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej przelewów za poprzednio wymagalne faktury już po złożeniu pierwszego zamówienia, nie świadczy o działaniu oskarżonego z zamiarem doprowadzenia oskarżycielki posiłkowej, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, podczas gdy jak wynika z materiału dowodowego oskarżony dokonując złożenia już pierwszego zamówienia na dostawę towaru z odroczonym terminem płatności wynikającym z wystawionych faktur VAT nie miał możliwości finansowych na pokrycie złożonego zamówienia, a zapewniał przedstawicieli oskarżycielki posiłkowej o możliwości bezpiecznej kontynuacji współpracy, które to działanie w istocie doprowadziło oskarżycielkę posiłkową do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd,

b) istotna z punktu widzenia niniejszej sprawy jest okoliczność zaprezentowana przez oskarżonego, że doszło do wtargnięcia na teren spółki oskarżonego przez obcy podmiot i to mogło wpłynąć na prawidłowość w funkcjonowaniu spółki oskarżonego, podczas gdy ta okoliczność pozostaje bez związku z czynem zarzucanym oskarżonego, albowiem z materiału dowodowego wynika jedynie, że oskarżony złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełniania przestępstwa a wszelkie okoliczność przedstawione w postępowaniu były jedynie twierdzeniami samego oskarżonego, zaś organ prowadzący tamto postępowanie w ostateczności stwierdził o umorzeniu dochodzenia.

c) „oszustwa” jakich dopuścił się oskarżony w stosunku do oskarżycielki posiłkowej miały miejsce już po przeprowadzeniu transakcji objętych zarzutem, podczas gdy ocena działań podejmowanych przez oskarżonego prowadzi do wniosku, że już w momencie zawierania transakcji handlowych nie miał zamiaru dokonania zapłaty za otrzymany towar czym doprowadził oskarżycielkę posiłkową
do niekorzystnego rozporządzenie mieniem,

d) dowody złożone przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej w zakresie prowadzonych postępowań egzekucyjnych w stosunku do oskarżonego nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, podczas gdy powyższe dokumenty wskazują na bierną postawę oskarżonego w toku postępowania, zaś podejmowane przez oskarżonego próby zaskarżania każdej czynności świadczą wbrew twierdzeniom oskarżanego o utrudnianiu zaspokojenia roszczenia oskarżycielki posiłkowej,

e) dowód z zeznań świadka J. C. (1) nie ma większego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, podczas gdy świadek ten w sposób konsekwentny i spójny wskazał na postawę oskarżonego i składane przez niego zapewnienie przedstawicieli oskarżycielki posiłkowej o możliwości bezpiecznej kontynuacji współpracy bez obawy o ewentualną niewypłacalność.

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia polegający na błędnym uznaniu, że oskarżony nie działał z góry powziętym zamiarem doprowadzenia oskarżycielki posiłkowej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy świadczy, że już w momencie złożenia zamówień na dostawę towaru z odroczonym terminem płatności określonym w wystawionych fakturach VAT oskarżony nie miał zamiaru zwrócenia należności, co w konsekwencji doprowadziło do bezpodstawnego uniewinnienia oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1)  Za oczywiście bezzasadny uznać należy zarzut obrazy zasady swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 k.p.k., sformułowany w pkt I a, b, c i d w petitum apelacji.

2)  Sąd I instancji przeprowadził bowiem w przedmiotowej sprawie wyczerpujące postępowanie dowodowe a następnie w sposób logiczny i przekonujący wykazał, iż ocena tych dowodów, respektująca reguły opisane w art. 7 k.p.k., nie pozwala na stwierdzenie, iż oskarżony w momencie zamawiania i odbierania towaru określonego w akcie oskarżenia działał w zamiarze oszukania pokrzywdzonej firmy w rozumieniu art. 286 § 1 k.k.

3)  Argumentacja Sądu I instancji jest w tym zakresie na tyle trafna i skuteczna, iż każdy z argumentów przeciwstawnych podniesionych w apelacji jest, w jej świetle, z gruntu chybiony i niejako w sposób wyprzedzający podważony w ramach wyjątkowo wnikliwych rozważań zawartych w uzasadnieniu wyroku.

Innymi słowy można powiedzieć, że zaskarżony wyrok wraz z jego pisemnymi motywami broni się sam przed zarzutami apelacyjnymi, zaś Sąd Apelacyjny w pełni podziela przedstawiony tam tok rozumowania Sądu I instancji, zarówno w obrębie oceny dowodów jak i w zakresie poczynionych na tej podstawie ustaleń faktycznych, co do zamiaru z jakim działał oskarżony.

4)  Co do zasady, wystarczy w tej mierze, przytoczyć tylko jeden, koronny argument, który w słusznej ocenie Sądu I instancji, całkowicie obala koncepcję oskarżenia (powielaną w ramach apelacji), iż oskarżony w momencie zawierania przedmiotowych transakcji nie miał zamiaru dokonania zapłaty za zamawiany towar.

Oskarżony (jako osoba fizyczna, a następnie w ramach (...) Sp. z o.o.) w okresie, od wystawienia pierwszej faktury określonej w akcie oskarżenia (tj. od 6 marca 2018 r.) do daty wystawienia drugiej faktury, przelał łącznie na pokrzywdzoną firmę kwotę 185.715,22 zł. Gdyby zatem przyjąć hipotetyczne założenie, iż już w dacie wystawienia pierwszej faktury oskarżony (tak jak wywodzi to skarżący) działał w zamiarze doprowadzenia pokrzywdzonej spółki do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (w kwocie 105.128,10 zł określonej w tejże fakturze), to jak trafnie zauważa Sąd I instancji, spłacenie w późniejszym terminie wcześniejszych zaległości byłoby działaniem zupełnie nielogicznym. Znacząco większą korzyść, w ramach realizacji znamion oszustwa z art. 286 § 1 k.k., oskarżony uzyskałby nie dokonując w tym czasie żadnych płatności na rzecz ww. spółki (suma nieuregulowanych płatności wynosiłaby wówczas przeszło 297.843 zł).

5)  Analogiczna sytuacja miała miejsce w okresie realizacji transakcji objętej drugą fakturą. Oskarżony w dniach 27 marca i 29 marca reguluje wobec pokrzywdzonego płatności w łącznej kwocie 104.602,56 zł, po czym w dniu 29 marca zamawia towar o wartości relatywnie niewiele większej tj. 112.028,40 zł. Różnica pomiędzy tymi kwotami jest mniejsza niż 8 tysięcy złotych choć, co wskazano wyżej w pkt 4), nie regulując na rzecz pokrzywdzonego żadnych wpłat, oskarżony mógłby w marcu 2018 r. uzyskać w oszukańczy sposób kwotę przeszło 297 tys. złotych.

6)  Należy zatem w całej rozciągłości podzielić stanowisko Sądu I instancji, iż fakt realizowania należności wobec pokrzywdzonej firmy w marcu 2018 r. jak i analiza przelewów na rachunku firmy oskarżonego, wskazuje, że obie objęte aktem oskarżenia transakcje z 6 marca 2018 r. i 29 marca 2018 r. były realizowane w ramach prowadzenia normalnej, racjonalnej działalności gospodarczej. Oskarżony obracając towarem i pieniędzmi jakie wpływały na konto jego firmy od innych kontrahentów, starał się w dalszym ciągu regulować zobowiązania jakie na nim ciążyły, przynajmniej w okresie objętym aktem oskarżenia (od 6 marca 2018 r. do 29 marca 2018 r.) – co zdecydowanie przemawia za odrzuceniem możliwości ustalenia, iż działał ona w tym czasie z zamiarem popełnienia przestępstwa oszustwa, poprzez wyczerpanie znamion pisanych w art. 286 § 1 k.k.

7)  Przy tym, z zebranego materiału dowodowego nie wynika, wbrew twierdzeniom skarżącego zawartym w pkt Ia) apelacji, iż oskarżony już w momencie składania pisemnego zamówienia towaru, nie miał możliwości finansowych na pokrycie należności z tego tytułu. Przeczy temu, o czym była już mowa, fakt bieżącego regulowania przez oskarżonego wcześniejszych zaległości z środków wpływających na jego konto i okoliczność, że należności wobec pokrzywdzonej firmy zostały przejęte i były realizowane przez nowy podmiot gospodarczy utworzony przez oskarżonego ( (...) Sp. z o.o. – wpłaty 12 marca, 27 marca, 29 marca), który posiadał 1.287,283,53 zł kapitału oraz kilka nieruchomości o wartości znacząco przewyższające wartość zobowiązań pieniężnych wobec pokrzywdzonego. Nie ma zatem podstaw do ustalenia, iż firma oskarżonego już w momencie składania zamówień, była niewypłacalnym podmiotem gospodarczym i że oskarżony nie miał wówczas możliwości terminowego regulowania należności oraz tym samym, że zatajał ten fakt przed pokrzywdzoną firmą, doprowadzając ją w konsekwencji do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Oskarżony (jak wykazano w motywach wyroku), obracał w tym czasie, w ramach działalności gospodarczej, środkami pieniężnymi w kwotach zbliżonych do kwot określonych w przedmiotowych fakturach i dysponował majątkiem wielokrotnie wyższym od tychże kwot.

8)  Chybiony jest argument z pkt Ic) petitum apelacji, rozwinięty na str. 8 uzasadnienia, że w sprawie ustalono, iż oskarżony dopuścił się „ oszustw” i że pomimo to Sąd błędnie uznał, iż w momencie zawierania transakcji miał on zamiar dokonania zapłaty za otrzymany towar. Z treści pkt 3 ze str. 7 uzasadnienia wyroku wynika bowiem jednoznacznie, że słowo oszustwo zostało użyte, w odniesieniu do oskarżonego, w potocznym tegoż słowa rozumieniu („ dopuścił się on pewnych oszustw”) a nie jako ustalenie przesądzające o tym, iż oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 296 § 1 k.k. Dodatkowo Sąd wskazał wyraźnie, iż chodzi w tym przypadku o rzekome nieotrzymanie zapłaty od (...) za wadliwy towar oraz o podawanie nieprawdziwych informacji co do swego majątku, jednocześnie zastrzegając, iż zdarzenia te miały miejsce już po przeprowadzeniu przedmiotowych transakcji i nie muszą przesądzać o zamiarze sprawcy w momencie ich przeprowadzania.

9)  Należy zauważyć, że termin zapłaty za przedmiotowe faktury upływał odpowiednio 5 kwietnia (k. 24) i 28 kwietnia 2018 r. (k. 26), czyli powyższe zachowania oskarżonego mogły mieć miejsce nie wcześniej niż w kwietniu 2018 r., w związku z otrzymaniem wezwań do uregulowania zadłużenia wobec pokrzywdzonej firmy. W tej sytuacji nie można zatem bezpośrednio ekstrapolować (tak jak tego oczekuje skarżący) stanu umysłu oskarżonego, zaistniałego w okresie załamania się prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (czyli co do zasady od kwietnia 2018 r.) - które jest z reguły powiązane z praktykowaniem przez zagrożone podmioty taktyki uchylania się od zaległych spłat poprzez stosowanie nierzetelnych wybiegów, wykrętów czy uników itp. - ze stanem jego umysłu w momencie składania zamówień w ramach prawidłowo prowadzonej działalności gospodarczej tj. co najmniej o miesiąc wcześniej (w marcu 2018 r.).

10)  Co do zarzutu z pkt Id) apelacji wypada jedynie odnotować, iż Sąd I instancji wykazał, w sposób przekonujący i nie wykraczający poza granice wytyczone przez art. 7 k.p.k., że doszło do wtargnięcia na teren spółki oskarżonego, pomiędzy upływem płatności pierwszej z przedmiotowych faktur i jednocześnie przed wystawieniem drugiej faktury, czego następstwem mogło być zaburzenie funkcjonowania ww. spółki (str. 4 – 5 uzasadnienia). Skarżący nie podważył skutecznie ocen i ustaleń Sądu w tym zakresie. W szczególności stanowisko Sądu nie może być w tej mierze automatycznie wzruszone przez fakt, iż dochodzenie dotyczące powyższego incydentu zostało umorzone (8 § 1 k.p.k.). Zauważyć też wypada, iż kwestia wrogiego wtargnięcia na teren firmy oskarżonego i ingerencji w pamięć firmowego komputera to tylko jedna z wielu okoliczności współkształtujących przekonanie Sądu co do tego, iż w momencie składania zamówień, oskarżony nie kierował się oszukańczym zamiarem nieuregulowania należności za dostarczony towar. Niezależnie bowiem od ilości i ważkości poszczególnych przyczyn, które w efekcie doprowadziły do pogorszenia się sytuacji finansowej firmy oskarżonego, nie ulega wątpliwości, iż do ostatecznego załamania prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (uniemożliwiającego mu spłatę zaległości finansowych) doszło dopiero po złożeniu ostatniego z przedmiotowych zamówień tj. po 29 marca 2018 r., skoro jeszcze w tym samym czasie (27 i 29 marca 2018 r.) oskarżony był w stanie regulować opłaty za wcześniejsze zamówienia pieniędzmi pochodzącymi z bieżącego obrotu gospodarczego. Nie ma przy tym dowodów wskazujących w sposób niewątpliwy, iż już w tym czasie oskarżony zdawał sobie sprawę z tego, iż nie będzie w stanie uregulować terminowo zapłaty za towar opisany w przedmiotowych fakturach.

11)  Odnośnie zarzutu z pkt Id) apelacji stwierdzić należy, że podniesione tam okoliczności stanowiły przedmiot wnikliwych rozważań Sądu I instancji, który trafnie wykazał, iż korzystanie przez oskarżonego z przysługujących mu uprawnień w toku postępowania egzekucyjnego w sprawie cywilnej nie stanowi podstawy do przyjęcia, iż oskarżony działał z zamiarem popełnienia przestępstwa oszustwa we wcześniejszym okresie tj. w marcu 2018 r. (str. 9 uzasadnienia).

12)  Co do zarzutu z pkt Ie) wypada nadmienić, iż Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że (o czym była już mowa) oskarżony dopuścił się szeregu nierzetelnych zachowań wobec pokrzywdzonej spółki w okresie po upływie terminu zapłaty za przedmiotowe faktury tj. od kwietnia 2018 r. [wskazanie na rzekomą wadliwość towaru, unikanie kontaktu, nieujawnianie majątku itp.]. Jednocześnie Sąd ten trafnie ocenił, iż okoliczności te nie mogą przesądzać o kształcie ustaleń co do zamiaru oskarżonego w dacie wystawienia tych faktur w marcu 2018r. Z tego punktu widzenia zeznania J. C., dotyczące analogicznych okoliczności, mogły być uznane za dowód nie mający większego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (str. 7 pkt 2.2 uzasadnienia).

13)  Podobnie okoliczność, iż zdaniem świadka J. C., oskarżony w momencie przekazania pokrzywdzonej firmie informacji o utworzeniu nowej spółki (tj. 16 marca 2018 r.) zapewniał, iż faktury będą płacone w terminie, w żądnym przypadku nie wskazuje, iż był to element oszukańczych zabiegów, wprowadzających w/w firmę w błąd, w celu doprowadzenia jej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Przecież, jak trafnie wykazał Sąd I instancji, samo utworzenie nowego podmiotu gospodarczego nie może być interpretowane przez pryzmat oszukańczego zamiaru oskarżonego wobec pokrzywdzonej spółki, skoro to właśnie nowoutworzony podmiot regulował wcześniejsze zobowiązania oskarżonego w stosunku do ww. spółki. Nadto w omawianym czasie (połowa marca 2018 r.) - czyli jeszcze przed zakłóceniami działalności związanymi z wrogim wtargnięciem na teren firmy (21 marca 2018 r.) - oskarżony nie miał podstaw do informowania pracowników pokrzywdzonej spółki (w tym J. C.) o braku możliwości terminowego regulowania należności za przedmiotowe faktury.

14)  Co do zarzutu z pkt II apelacji stwierdzić należy, że – jak wyżej wykazano – Sąd I instancji ocenił zebrany materiał dowodowy w sposób wnikliwy i wyczerpujący - nie wykraczając poza granice oceny swobodnej wytyczone art. 7 k.p.k., - zatem ustalenia faktyczne oparte o powyższą ocenę (również w zakresie zamiaru z jakim miałby działać oskarżony w okresie określonym w akcie oskarżenia) uznać należy za bezbłędne. Apelujący, wbrew zapewnieniom zawartym w pkt II apelacji, nie przytoczył żadnych merytorycznych argumentów, które mogłyby w tej mierze skutecznie wzruszyć trafne oceny i ustalenia Sądu I instancji wskazujące, iż oskarżony w momencie złożenia zamówień nie działał z zamiarem doprowadzenia pokrzywdzonej firmy do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Z tych względów, wobec oczywistej bezzasadności zarzutów z pkt I i II apelacji, Sąd Apelacyjny utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

Wniosek

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Powody omówiono w pkt 3 Lp. 2

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość rozstrzygnięcia z pkt I i II wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Powody omówiono w pkt 3 Lp. 2

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

2)

Zwolnienie oskarżyciela posiłkowego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze za którym przemawiają względy słuszności z art. 624 § 1 k.p.k. i obciążenie wydatkami Skarb Państwa na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt 2 k.p.k.

7.  PODPIS

Rafał Kaniok

Marzanna A. Piekarska-Drążek Dorota Tyrała

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o uniewinnieniu oskarżonego

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana