Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Waldemar Masłowski (spr.)

Sędziowie SO Klara Łukaszewska SO Barbara Żukowska

Protokolant Małgorzata Pindral

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2014r.

sprawy P. D.

oskarżonego z art. 280 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 3 grudnia 2013 r. sygn. akt II K 1009/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego P. D. uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną,

II.  zasądza od oskarżonego P. D. na rzecz oskarżycielek posiłkowych S. S. i S. K. kwotę po 420 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym,

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 2420 złotych.

Sygn. akt VI Ka 88/14

UZASADNIENIE

P. D. został oskarżony o to, że:

w dniu 05 października 2012 roku w K.przy ul. (...)w sklepie jubilerskim, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, używając metalowego przedmiotu przypominającego broń palną oraz grożąc postrzeleniem użył przemocy wobec S. K., polegającej na uderzaniu jej i kopaniu po całym ciele, doprowadzając ją do stanu nieprzytomności spowodowali u niej obrażenia w postaci stanu po urazie głowy ze wstrząśnieniem mózgu, stanu po urazie klatki piersiowej i kończyn dolnych oraz ostrej reakcji stresowej, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej dni siedmiu, po czym rozbili szyby w ladach ekspozycyjnych i dokonali zaboru w celu przywłaszczenia wyrobów ze złota o łącznej wartości 278.335, 81 złotych, czym działali na szkodę S. K., S. S.i A. S. (1), przy czym P. D.zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 10 października 2008 roku sygn. II K 232/08 na karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, obejmującym skazania za czyn z art. 279§1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności i za czyn z art. 157§1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 01 sierpnia 2009 roku do 27 kwietnia 2010 roku oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 14 grudnia 2005 roku sygn. II K 869/05 zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 28 marca 2006 roku sygn. IV Ka 161/06 za czyn z art. 280 § 1 k.k. i z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od dnia 28 lipca 2005 roku do dnia 28 września 2005 roku oraz od 02 października 2007 roku do dnia 01 sierpnia 2009 roku, tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 3 grudnia 2013r. w sprawie II K 1009/13:

I.  oskarżonego P. D.uznał za winnego tego, że w dniu
5 października 2012 roku w K.w sklepie jubilerskim położonym przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (2), R. K.oraz inną osobą, używając metalowego przedmiotu przypominającego broń palną oraz grożąc pozbawieniem życia użył przemocy wobec S. K., polegającej na uderzaniu jej i kopaniu po całym ciele, doprowadzając ją do stanu nieprzytomności spowodowali u niej obrażenia w postaci stanu po urazie głowy ze wstrząśnieniem mózgu, stanu po urazie klatki piersiowej i kończyn dolnych oraz ostrej reakcji stresowej, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej dni siedmiu, po czym rozbili szyby w ladach ekspozycyjnych i dokonali zaboru w celu przywłaszczenia wyrobów ze złota o łącznej wartości 457.650,97 złotych, czym działał na szkodę S. K., S. S.i A. S. (1), przy czym P. D.zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 07 kwietnia 2004 w sprawie o sygn. akt VII K 1114/03 za czyn z art. 279 § 1 k.k. na karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący cztery lata, postanowieniem Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 10 października 2005 roku zarządzono wykonanie kary, wyrokiem Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 11 sierpnia 2004 w sprawie o sygn. akt VII K 1147/03 za czyn z art. 157 § 1 k.k. na karę ośmiu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres czterech lat próby, postanowieniem Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 07 sierpnia 2006 zarządzono wykonanie kary, objętych następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 10 października 2008 w sprawie o sygn. akt II K 232/08, którym P. D.wymierzono karę łączną roku i czterech miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 01 sierpnia 2009 do 27 kwietnia 2010 oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 14 grudnia 2005 w sprawie o sygn. akt II K 869/05 zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 28 marca 2006 w sprawie o sygn. akt IV Ka 161/06 za czyny z art. 280 § 1 k.k. i in. popełnione w ramach ciągu przestępstw na karę dwóch lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 28 lipca 2005 do 28 września 2005 oraz od 02 października 2007 do 01 sierpnia 2009, co stanowi występek z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności a nadto na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego P. D.karę grzywny w wysokości 400 stawek dziennych ustalając, iż jedna stawka dzienna wynosi kwotę 25 złotych,

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu P. D. okres zatrzymania w dniach 28 i 29 marca 2013,

III.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego P. D. środek karny w postaci zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej S. K. kwoty 30.000 tysięcy złotych, ustalając, iż w tym zakresie odpowiada solidarnie z A. S. (2) i R. K.,

IV.  na podstawie art. 415 § 4 k.p.k. zasądził od oskarżonego P. D. na rzecz S. S. i A. S. (1) odszkodowanie w kwocie 357.650,97 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 05 października 2012 do dnia zapłaty, ustalając, iż w tym zakresie odpowiada solidarnie z A. S. (2) i R. K.,

V.  na podstawie art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 5 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego P. D. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym 2. złotych opłaty, a nadto zasądził od oskarżonego P. D. na rzecz oskarżycieli posiłkowych S. K. i S. S. kwoty po 619,92 zł tytułem kosztów ustanowienia pełnomocnika z wyboru.

Wyrok ten, w części, tj. w punktach I, III i IV na korzyść oskarżonego zaskarżył jego obrońca zarzucając:

a)  rażącą niewspółmierność kary zastosowaną wobec oskarżonego, poprzez:

1.  niezastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności, a nawet zawieszenia jej wykonania wobec istnienia przesłanek do jej uwzględnienia,

2.  zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej S. K. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwoty 30000 złotych, co stanowi kwotę nieadekwatną do rozmiarów krzywdy wyrządzonej pokrzywdzonej przez oskarżonego,

3.  zasądzenie od oskarżonego solidarnie wraz z oskarżonym A. S. (2) i R. K. na rzecz S. S. i A. S. (1) odszkodowania w kwocie 357.650,97 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 5 października 2012 roku do dnia zapłaty wobec istnienia szkody o niższym rozmiarze;

b)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogących mieć wpływ na jego treść poprzez błędne przyjęcie, że wartość skradzionego złota wynosi 457.650,97 złotych, podczas gdy z twierdzeń pokrzywdzonych na początkowym etapie postępowania wynika, że w związku z dokonanym napadem rabunkowym ponieśli szkodę w wysokości 278.335,81 złotych.

Stawiając powyższe zarzuty, autor apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w punktach I, III i IV jego sentencji poprzez zastosowanie wobec oskarżonego P. D. instytucji nadzwyczajnego złagodzenia wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności poprzez wymierzenie kary 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym jej wykonaniem na okres próby wynoszący 10 lat.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd Rejonowy wbrew twierdzeniu apelującego w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe i ustalił prawidłowy stan faktyczny w tym rolę oskarżonego w trakcie dokonania przypisanego mu przestępstwa. Prawidłowe były również ustalenia Sądu a quo w zakresie tych okoliczności, o których mowa w art. 60 § 3 kk, przy spełnieniu których Sąd zobligowany jest do orzeczenia o karze przy zastosowaniu nadzwyczajnego jej złagodzenia. Sąd Okręgowy podziela ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Rejonowy, iż niewiarygodne są wyjaśnienia oskarżonego co do jego roli w trakcie popełnienia przestępstwa a to w tym zakresie, w jakim jego wyjaśnienia dotyczą przemocy używanej przez oskarżonego wobec pokrzywdzonej S. K. oraz ilości i wartości zrabowanego mienia. Sąd Rejonowy konfrontując treść wyjaśnień oskarżonego P. D. i treść zeznań pokrzywdzonej S. K. słusznie uznał za prawdziwe zeznania świadka a nie oskarżonego. Sąd ten szczegółowo wskazał dlaczego uznał za prawdziwe zeznania pokrzywdzonej S. K. a odmówił wiarygodności wyjaśnieniom P. D. w tej części, która dotyczyła jego zachowania wobec w/wymienionej pokrzywdzonej. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Rejonowy. W tym miejscu wskazać należy stanowczo, że przeciwko prawdziwości wyjaśnień oskarżonego jak i wywodom apelującego, a za prawdziwością treści zeznań pokrzywdzonej S. K., przemawiają dowody z dokumentacji medycznych i opinii dotyczących obrażeń jakich doznała pokrzywdzona. Obrażenia te wprost potwierdzają prawdziwość zeznań pokrzywdzonej a przeczą prawdziwości wyjaśnień oskarżonego P. D.. Uraz głowy nie mógł bowiem powstać w okolicznościach podanych przez oskarżonego a powstać mógł w okolicznościach podawanych przez S. K..

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił ilość i wartość zrabowanego mienia. Sąd Okręgowy ocenę dowodów dokonaną w tym zakresie przez Sąd Rejonowy w pełni podziela. Ocena wiarygodności wyjaśnień pokrzywdzonych jest przekonywująca i logiczna. Argumentacja Sądu I instancji w tym zakresie jest prawidłowa. Apelujący nie dostrzega, że pokrzywdzeni już na początkowym etapie postępowania wskazali ilość skradzionego złota tj. jego wagę na 3 056, 10 gramów i byli w tym zakresie konsekwentni. Różnica wartości zrabowanego złota przyjęta w wyroku w stosunku do zarzutu aktu oskarżenia wynika jedynie z przyjęcia innej wartości 1 grama złota. Sąd Rejonowy przyjął w sposób prawidłowy cenę złota z daty popełnienia przestępstwa a nie z daty jego zakupu (średnio), jak uczynił to oskarżyciel publiczny. Oczywistym dla Sądu odwoławczego jest, że wysokość wyrządzonej szkody liczona być powinna przy przyjęciu wartości złota z daty przestępstwa nie na podstawie uśrednionej ceny złota z dat kiedy pokrzywdzeni złoto to nabywali. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do ilości i wartości zrabowanego złota jest oczywiście bezzasadny. Apelujący formułuje w uzasadnieniu apelacji twierdzenie, że brak jest dowodów na to by złoto w takiej ilości w jakiej dowody zakupu przedstawili pokrzywdzeni znajdowało się w momencie rabunku w sklepie. Sąd odwoławczy tej argumentacji nie podziela. Pokrzywdzeni przedstawili wyliczenia kiedy zakupili, o jakiej wadze i w jakiej cenie zrabowane im złoto. Ich zeznania z uwagi na sposób ich składania, co dostrzegł Sąd Rejonowy, są w kontekście przedstawionych przez pokrzywdzonych dokumentów wiarygodne. Wyjaśnienia oskarżonego P. D. podającego znaczenie mniejsze ilości zrabowanego złota są gołosłowne a wyjaśnienia oskarżonego polegające ewidentnie na umniejszeniu jego roli przy dokonanym napadzie rabunkowym nie mogą pozostawać bez wpływu na ocenę jego wiarygodności także co do podanej przez niego ilości zrabowanego złota. Słusznie Sąd Rejonowy wyjaśnienia oskarżonego i w tym zakresie ocenił jako nieprawdziwe.

Obrońca oskarżonego podniósł w apelacji zarzut polegający na zastosowaniu wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernej kary poprzez niezastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności, a nawet zawieszenia jej wykonania. Odnosząc się do powyższego Sąd Okręgowy podzielił zdanie Sądu I instancji uznając, że P. D. nie spełnia przesłanek wymienionych w art. 60 § 3 kk i tym samym nie podlega dobrodziejstwu nadzwyczajnego złagodzenia kary. Tenże przepis stanowi, iż Sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet może warunkowo zawiesić jej wykonanie w stosunku do sprawcy współdziałającego z innymi osobami w popełnieniu przestępstwa, jeżeli ujawni on wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia.

Unormowania art. 60 § 3 kk nie pozostawiają wątpliwości, że wyjaśnienia oskarżonego, wobec którego ma być, obligatoryjnie, orzeczona kara z jej nadzwyczajnym złagodzeniem musi przyznać się do sprawstwa i zawinienia, w wyjaśnieniach podać wszystkie znane mu informacje dotyczące własnego zachowania i zachowania osób „współdziałających” i to nie tylko wypełniających ustawowe znamiona popełnionych przez te osoby przestępstw, ale także inne „istotne okoliczności” ich popełnienia, a składane wyjaśnienia muszą być zgodne z rzeczywistością, szczere i konsekwentne. Przepis art. 60 § 3 kk wskazuje jednoznacznie, że sprawca ma ujawnić wszystkie istotne okoliczności popełnienia przestępstwa, a więc nie jakiekolwiek okoliczności, lecz te, które są istotne. Istotne okoliczności to takie, które dotyczą bezpośrednio stanu faktycznego strony podmiotowej i przedmiotowej przestępstwa oraz jego znamion ustawowych, ale również jego rozmiaru, sposobu działania, wielkości wyrządzonej szkody oraz osób, które brały w nim udział, a bardziej generalnie – wszystkie znane sprawcy okoliczności, które mają znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (zob. tak wyrok SN z 21.10.2002 r. , V KK 282/02, niepubl.; zob. też, w nieco innym ujęciu, uchw. SN z 25.2.1999 r., I KZP 38/98, OSNKW 1999, z . 3 – 4, poz. 12).

„Istotność” należy rozpatrywać w kontekście znamion danego typu czynu zabronionego stąd też kluczowym dla Sądów obu instancji było ustalenie, czy postawa oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym wyczerpywała normę przepisu art. 60 § 3 kk czy też nie, a także co w kontekście tej sprawy należy uznać za istotną okoliczność. Dokonując oceny w tym zakresie Sąd Okręgowy podzielił pogląd Sądu I instancji co do tego, iż wobec oskarżonego P. D.nie zachodzą przesłanki do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary. Sąd Okręgowy uznał, iż złożone przez niego wyjaśnienia nie są zgodne z rzeczywistością, są nieszczere i niekonsekwentne w zakresie dotyczącym zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonej podczas dokonywanego rozboju oraz rozmiaru wyrządzonej szkody przez działania P. D.i pozostałych współoskarżonych.

Należy wskazać, niezależnie od wyżej przedstawianych rozważań, iż oskarżony w swoich wyjaśnieniach składanych w toku postępowania przygotowawczego prezentował zmienne wersje dotyczące użycia przemocy wobec pokrzywdzonej S. K.. P. D. kilkukrotnie zmieniał wyjaśnienia odnośnie jego zachowania wobec pokrzywdzonej, podając między innymi, że jej nie bił, nie uderzał tylko ją trzymał za tył głowy i szyję, aby potem stwierdzić, iż „prostuję, ja ją uderzyłem ze 2 – 3 razy w plecy”. Twierdzenia oskarżonego w tym zakresie nie dość, że pozostają w sprzeczności z zeznaniami S. K., którym Sąd przyznał walor wiarygodności, to jeszcze z opinii biegłych wynika, iż pokrzywdzona nie odniosła obrażeń na ciele, w miejscach, w których mogłaby je odnieść przyjmując za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego.

Informacje szczątkowe, zmieniane, a zwłaszcza pozorowane, czy odwołane nie mogą stanowić podstawy do zastosowania art. 60 § 3 kk. Przepis art. 60 § 3 kk nie ma zastosowania, jeżeli oskarżony w toku postępowania zmieni treść wyjaśnień w zakresie istotnych okoliczności popełnienia przestępstwa lub współdziałania w jego popełnieniu z innymi osobami (zob. post. SN z 4.12.2007 r., II KK 157/07, OSNwSK 2007, Nr 1, poz. 2756) jak czynił to oskarżony P. D. w swoich wyjaśnieniach. Zgodnie z linią orzecznictwa składając stosowane wyjaśnienia, w celu ich uwiarygodnienia, sprawca powinien także wskazać rolę, jaką w tej grupie sam odgrywał i jakie w tej grupie pełnił funkcje. W ocenie Sądów obu instancji wyjaśnienia P. D. złożone na etapie postępowania przygotowawczego charakteryzują się dozowaniem informacji, zmiennością, umniejszaniem własnej roli. Z tego też względu w ocenie Sądu odwoławczego oskarżony nie zasługiwał na nadzwyczajne złagodzenie kary wymienione w art. 60 § 3 kk.

Kolejnym elementem prowadzącym do konstatacji, iż oskarżony nie spełnia przesłanek z art. 60 § 3 kk jest to, iż wskazana przez niego ilość skradzionych wyrobów ze złota stoi w sprzeczności z zeznaniami S. S. a także przedstawionymi przez nią dokumentami, które Sąd I instancji słusznie uznał za wiarygodne. Składając wyjaśnienia w toku postępowania przygotowawczego oskarżony pomniejszał wartość wyrządzonej szkody. Twierdził, że po podziale złota przypadło po 300 – 400 gram na osobę. Przy uwzględnieniu czterech sprawców, wynikająca z wyjaśnień oskarżonego wielkość przedmiotu zaboru przekracza nieznacznie połowę tego, co wynika z zeznań S. S. i przedłożonych przez nią dokumentów. Twierdzenia oskarżycielki posiłkowej trafnie zostały ocenione jako wiarygodne, co wskazano już wyżej, sam oskarżony jak i jego obrońca w toku procesu nie kwestionowali zarówno zeznań pokrzywdzonej, jak i przedłożonych przez nią na tę okoliczność dokumentów, tym samym uznać należało, iż również w tym zakresie oskarżony nie podał prawdy.

Dobrodziejstwo z art. 60 § 3 kk ma zastosowanie, gdy sprawca: współdziałał z co najmniej dwiema osobami, ujawni już w fazie postępowania przygotowawczego wymagane informacje, poda wszystkie istotne okoliczności popełnienia przestępstwa, tzn. nie tylko okoliczności składające się na jego ustawowe znamiona, ale również dotyczące rozmiarów tego przestępstwa, sposobu działania, wielkości wyrządzonej szkody i uzyskanych korzyści z przestępstwa itp., opisujące wyczerpująco rolę i udział: jego samego w tym przestępstwie, wszystkich pozostałych współdziałających, przekaże wiadomości dotychczas nieznane organowi powołanemu do ścigania przestępstw lub takie, które według wiedzy sprawcy są temu organowi nieznane, nie będzie dozował informacji (czas trwania ujawnienia ich będzie determinowany tylko skalą działalności przestępczej), ale od razu poda wszystkie istotne informacje, później tylko ewentualnie uszczegółowiając je” (wyrok SN z dnia 28 czerwca 2006 r. sygn. akt V KK 116/06, OSNwSK 2006/1/1287).

Wszystko to prowadzi do wniosku, że wyjaśnienia oskarżonego odznaczają się w części, co do istotnych okoliczności popełnienia przestępstw przez oskarżonego i osoby współdziałające, niekonsekwencją i nieszczerością. W ocenie Sądu Okręgowego takie wyjaśnienia oskarżonego nie spełniają wymogów określonych w art. 60 § 3 kk, dlatego też Sąd Okręgowy zarzut apelacji obrońcy wskazany wyżej uznał za bezzasadny.

Orzeczona kara pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia zawinienia oskarżonego. Uwzględnia ona przy tym fakt, że oskarżony ujawnił pozostałych współsprawców. Okoliczność ta powodowała, że nie orzeczono kary znacznie surowszej na którą oskarżony, zważywszy na jego brutalność, zbędną przecież dla obezwładnienia pokrzywdzonej S. K., zasłużył. Jeśli zważyć dodatkowo na dotychczasową karalność oskarżonego to karę tę należało uznać za sprawiedliwą.

Orzeczona kara grzywny nie razi także swoją surowością. Ilość stawek dziennych tj. 400 jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy oskarżonego. Jest wręcz łagodna jeśli odnieść ją chociażby do wartości zrabowanego mienia czy też obrażeń ciała spowodowanych przez oskarżonego u pokrzywdzonej.

Wysokość stawki dziennej grzywny adekwatna jest do możliwości zarobkowych oskarżonego, który jest młodym człowiekiem i w pełni sił. Odwołanie się apelującego do sytuacji rodzinnej oskarżonego nie może wpływać na wymiar kary. Sytuacja ta spowodowana jest przez oskarżonego, który przecież wybrał jako sposób uzyskania dochodu drogę przestępczą. Nieuchronność kary, z którą oskarżony winien się liczyć, za popełnienie tak poważnego przestępstwa nie odstraszyła oskarżonego i to nie kto inny jak oskarżony swoim zachowaniem spowodował jeszcze pogorszenie sytuacji materialnej swojej rodziny.

Jak już wskazano wyżej Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do zanegowania wyliczonej przez Sąd Rejonowy szkody w mieniu na kwotę 457 650, 97 złotych. Brak było jakichkolwiek podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w pkt IV części dyspozytywnej. Sąd Rejonowy, wobec uzyskania przez pokrzywdzonych od ubezpieczyciela odszkodowania w kwocie 100 000 zł prawidłowo zasądził od oskarżonego P. D., na podstawie art. 415 § 4 kpk, solidarnie z pozostałymi dwoma skazanymi kwotę 357 650, 97 złotych na rzecz S. i A. S. (1). Orzeczenie odsetek ustawowych od daty czynu było w pełni uzasadnione.

Nietrafny był także zarzut apelacji dotyczący orzeczenia na podstawie art. 46 §1 kk na rzecz pokrzywdzonej S. K. kwoty 30 000 złotych (solidarnie z pozostałymi dwoma skazanymi) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Dokumentacja medyczna, opinia biegłego stanowiące dowody w sprawie, które to dowody są dowodami obiektywnymi i nie budzą co do swojej wiarygodności żadnych wątpliwości Sąd Okręgowego przekonują, że pokrzywdzona S. K. doznała tego rodzaju obrażeń fizycznych i tego rodzaju urazu psychicznego, iż orzeczona kwota 30 000 zł nie może być uznana za wygórowaną. To nie kto inny jak właśnie P. D. swoją brutalnością uraz ten spowodował i winien ponieść tego konsekwencje a pokrzywdzona winna uzyskać od niego chociaż taką wcale nie zbyt dużą rekompensatę. Zupełnie nie do przyjęcia jest argumentacja apelującego, że pokrzywdzona S. K. pracując w sklepie jubilerskim winna zdawać sobie sprawę z ryzyka napadu rabunkowego. Normą jest bezpieczeństwo każdego obywatela a nie jest normą bycie narażonym na stanie się ofiarą jakiegokolwiek przestępstwa czy to w sklepie jubilerskim, banku, na ulicy itp. Normą jest natomiast, że przestępca winien ponieść karę i naprawić wyrządzoną szkodę a kara winna być tym surowsza im cięższe przestępstwo i im sprawca brutalniejszy. Z takich obowiązujących norm winien zdawać sobie sprawę P. D. dokonując napadu rabunkowego i bijąc pokrzywdzoną w sposób absolutnie nieuzasadniony by osiągnąć swój główny cel tj. jej obezwładnienie i zabór złota.

Z tych wszystkich względów zaskarżony wyrok jako trafny utrzymano w mocy – art. 437 § 1 kpk.

Na podstawie art. 636 § 1 kpk zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania odwoławczego w kwocie 2 420 złotych w tym 2 400 złotych opłaty.

O zwrocie kosztów reprezentowania pokrzywdzonych w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie art. 627 kpk.

AP