Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 11 marca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Wojciech Wojnar

Protokolant: Robert Chwalibóg

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 marca 2014 r. we W.

sprawy z powództwa M. B.

przeciwko (...) S.A.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. na rzecz powoda M. B. kwotę 4.100 zł (cztery tysiące sto złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 12 kwietnia 2011 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 19,38 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

IV.  nakazuje ściągnąć od powoda z zasądzonego na jego rzecz w punkcie I wyroku świadczenia na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej) kwotę 90,24 zł (dziewięćdziesiąt złotych dwadzieścia cztery grosze) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

V.  zasądza od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej) kwotę 124,62 zł (sto dwadzieścia cztery złote sześćdziesiąt dwa grosze) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

W pozwie powód M. B. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. na swoją rzecz kwoty 7.100 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 12 kwietnia 2011r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym koszów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając żądanie powód wskazał, iż był uczestnikiem kolizji drogowej, której sprawca posiadał polisę ubezpieczenia OC u strony pozwanej, wobec czego, strona pozwana jest podmiotem odpowiedzialnym z tytułu umowy ubezpieczenia do wypłaty odszkodowania i zadośćuczynienia. W wyniku zdarzenia drogowego powód doznał obrażeń ciała, których skutki odczuwa nadal.

W sprawie w dniu 10 sierpnia 2012 r. wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W złożonym sprzeciwie strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania, twierdząc iż żądanie zgłoszone przez powoda jest bezzasadne, rozmiar doznanej krzywdy został wyolbrzymiony, a dochodzona pozwem kwota jest wygórowana. Nadto z uwagi na waloryzacyjny charakter odsetek, ich zasądzenie za okres poprzedzający wyrokowanie przy równoczesnym ustaleniu wysokości zadośćuczynienia według cen z daty orzekania, prowadziłoby do nieuzasadnionego uprzywilejowania wierzyciela kosztem dłużnika.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 października 2010 r. doszło do kolizji drogowej, której sprawcą był kierujący pojazdem, ubezpieczony w (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W..

W zdarzeniu tym obrażeniom uległ M. B., kierujący pojazdem marki B. nr rej. (...)

(fakt bezsporny a nadto dowód:

- dokumenty zawarte w aktach szkodowych, a w tym:

polisa, k. 188-189)

W wyniku kolizji doszło u M. B. do urazu głowy i urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego, co stanowi długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 3%.

Mimo prawidłowego leczenia (neurologiczne, ortopedyczne, rehabilitacja) powstały uraz kręgosłupa powoduje występowanie do chwili obecnej dolegliwości bólowych kręgosłupa z promieniowaniem do lewej kończyny górnej oraz napadowe zawroty głowy. U M. B. stwierdza się też korzeniowe zaburzenia czucia kończyny górnej lewej. Dolegliwości te wpływają na funkcjonowanie organizmu M. B., ograniczają go w wykonywaniu prac fizycznych. Również w trakcie jazdy samochodem drętwieje mu ręka. Ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego stwierdzane u M. B. jest skutkiem dolegliwości bólowych tego odcinka, które powoduje wzmożenie napięcia mięśni przykręgosłupowych oraz nieznaczne ograniczenie ruchomości.

Zmiany w kręgosłupie powstały w wyniku toczącego się u M. B. długotrwałego procesu zwyrodnieniowego kręgosłupa. Stwierdzane u niego wypukliny krążków m.kręgowych są następstwem poprzedzających zmian zwyrodnieniowych. Skutkiem przebytego urazu jest występujący u niego ból kręgosłupa szyjnego i wzmożenie napięcia mięśni przykręgosłupowych. Skutkiem zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych kręgosłupa szyjnego jest natomiast długotrwałość występowania dolegliwości i długotrwałość procesu leczenia.

M. B. niemal codziennie zażywa leki przeciwbólowe.

(dowody: - opinia łączna sądowo-lekarska biegłych neurologa i ortopedy k. 260-264;

- dokumentacja medyczna, k. 7-18, 228-231, 239-249;

- dokumenty zawarte w aktach szkodowych, a w tym:

dokumentacja medyczna, k. 82-84, 87, 95-112;

- zeznania Z. K., k. 222;

- zeznania S. B., k. 223;

- przesłuchanie powoda, k. 224-225)

M. B. zgłosił krzywdę (...) Towarzystwo (...) S.A. nie później niż w dniu 15 listopada 2010 r.

Pismem z dnia 11 marca 2011 r., doręczonym (...) S.A. w dniu 17 marca 2011 r. M. B., wniósł o wypłatę zadośćuczynienia w kwocie 20.000 zł i przedłożył dokumentację medyczną.

(...) S.A., ustalając wysokość uszczerbku na zdrowiu u M. B. na 7%, pismem z dnia 19 kwietnia 2011 r. przyznało mu zadośćuczynienie w kwocie 4.900 zł.

(dowody: - dokumenty zawarte w aktach szkodowych, a to:

zgłoszenie krzywdy, k. 187;

pismo strony pozwanej z dnia 15.11.2010 r., k. 186;

pismo powoda z dnia 11.03.2011r., k. 159-183;

- opinia do szkody, k. 22;

- pismo strony pozwanej z dnia 19.04.2011 r., k. 24)

Powyższe ustalenia Sądu znajdują uzasadnienie we wszystkich przeprowadzonych dowodach, które zostały powołane przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o zwrócenie się do placówek medycznych o dokumentację medyczną dotyczącą leczenia powoda, albowiem dowód te był niemożliwy do wykonania, ponieważ dokumentacja medyczna objęta jest tajemnicą lekarską.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Żądanie powództwa znajduje oparcie w przepisach art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty; nadto sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Powód wywodzi swoje roszczenie z treści przepisu art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. W myśl § 2 tego przepisu umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Podobnie stanowi art. 9 ust. 2a ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych. Stosownie zaś do art. 9 ust. 1 tej ustawy umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń, przy czym z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (art. 34 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych). Jednocześnie stosownie do art. 35 tejże ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Przesłankami odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego, które warunkują powstanie obowiązku naprawienia przez sprawcę szkody w rozumieniu przepisów dotyczących reżimu deliktowego są: szkoda w znaczeniu uszczerbku w dobrach osoby poszkodowanej, zdarzenie wyrządzające szkodę (czyli działanie lub zaniechanie działania) oraz związek przyczynowy pomiędzy szkodą a zdarzeniem. Ponadto przesłanką konieczną będzie także zawinienie sprawcy zdarzenia – art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 415 k.c.

W rozpoznawanej sprawie nie było między stronami sporu co do zasady odpowiedzialności ubezpieczyciela – bezspornym było, że powód odniósł krzywdę a osobą odpowiedzialną za jej spowodowanie był kierowca, prowadzący pojazd, objęty umową ubezpieczenia OC zawartą ze stroną pozwaną. Brak kwestionowania przez stronę pozwaną zasady odpowiedzialności odszkodowawczej, skutkowały odstąpieniem przez Sąd od przeprowadzania postępowania dowodowego w tym zakresie. Strony nie prowadziły sporu także co do faktu wypłaty przez pozwaną spółkę powodowi kwoty 4.900 zł tytułem zadośćuczynienia.

Sporną między stronami pozostawała wysokość należnego zadośćuczynienia za obrażenia i cierpienia, którym powód uległ w czasie kolizji drogowej z dnia 15 października 2010r. Wobec powyższego, Sąd w niniejszym postępowaniu przedmiotem rozpoznania uczynił kwestię adekwatności w stosunku do następstw wypadku, w szczególności w zakresie doznanego uszczerbku na zdrowiu, wypłaconej przez ubezpieczyciela kwoty tytułem zadośćuczynienia. Dokonanie wskazanych ustaleń wymagało wiadomości specjalnych z zakresu medycyny, w związku z czym Sąd przy badaniu uszczerbku na zdrowiu poszkodowanej skorzystał z dowodu z opinii biegłych (art. 278 § 1 k.p.c.).

Odnosząc się do kwestii spornych wskazać należy, że powód wykazał, że wskutek ww. zdarzenia drogowego występuje u niego uszczerbek na zdrowiu. Jego twierdzenia w tym zakresie znajdują potwierdzenie w jego przesłuchaniu, zeznaniach świadków, w dokumentacji medycznej oraz sądowo-lekarskiej opinii, wiarygodność których to dowodów nie budzi żadnych wątpliwości, są one bowiem spójne wzajemnie i logicznie się uzupełniają.

W wydanej w sprawie pisemnej opinii biegli wskazali, iż u powoda w wyniku zdarzenia doszło do urazu głowy i urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego, co stanowi długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 3%. Mimo prawidłowego leczenia (neurologiczne, ortopedyczne, rehabilitacja) powstały uraz kręgosłupa powoduje występowanie do chwili obecnej dolegliwości bólowych kręgosłupa z promieniowaniem do lewej kończyny górnej oraz napadowe zawroty głowy. Biegli stwierdzili także korzeniowe zaburzenia czucia kończyny górnej lewej. Dolegliwości te wpływają na funkcjonowanie organizmu powoda M. B., ograniczają go w wykonywaniu prac fizycznych, utrudniają prowadzenie pojazdów i wykonywanie prac technicznych. Ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego stwierdzane u M. B. jest skutkiem dolegliwości bólowych tego odcinka, które powoduje wzmożenie napięcia mięśni przykręgosłupowych oraz nieznaczne ograniczenie ruchomości.

Zmiany w kręgosłupie powstały natomiast w wyniku toczącego się u M. B. długotrwałego procesu zwyrodnieniowego kręgosłupa. Stwierdzane u niego wypukliny krążków m.kręgowych są następstwem poprzedzających zmian zwyrodnieniowych. Skutkiem przebytego urazu jest występujący u niego ból kręgosłupa szyjnego i wzmożenie napięcia mięśni przykręgosłupowych. Skutkiem zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych kręgosłupa szyjnego jest natomiast długotrwałość występowania dolegliwości i długotrwałość procesu leczenia.

W dalszej części rozważań przechodząc do ustalenia wysokości zadośćuczynienia nie można stracić z pola widzenia faktu, iż na Sądzie spoczywa obowiązek dokonania całościowej i dogłębnej analizy konkretnego stanu faktycznego, co implikuje obowiązek wzięcia pod uwagę wszystkich okoliczności faktycznych, które miały wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Jej rozmiar ma bowiem decydujące znaczenie przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Czynnikami decydującymi o skali ujemnych przeżyć psychicznych jest z jednej strony rozmiar doznanych cierpień fizycznych (ból, długotrwałość leczenia i inne dolegliwości), z drugiej zaś cierpienia psychiczne (negatywne uczucia przeżywane w związku z doznanymi cierpieniami fizycznymi). Duże znaczenie przy dokonywaniu tej oceny odgrywają również wiek poszkodowanego i skutki uszkodzenia ciała w zakresie zdolności do normalnego funkcjonowania w czynnościach życia codziennego, rodzinie, pracy oraz stopnia ewentualnego kalectwa i konieczność korzystania z pomocy najbliższych.

Stwierdzić w tym miejscu należy, iż podstawowym celem zadośćuczynienia jest kompensacja uszczerbków, które powstały w dobrach osobistych (niemajątkowych) poszkodowanego. Zadośćuczynienie powinno zatem stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość i być tak ukształtowane by mogło spełniać rolę ekwiwalentu wycierpianego bólu.

Mając powyższe na względzie, w niniejszej sprawie Sąd uwzględnił, iż w wyniku kolizji drogowej, w czasie której powód doznał obrażeń ciała, doszło do ograniczenia – z uwagi na odczuwane dolegliwości bólowe - jego sprawności fizycznej. Odniesione urazy doprowadziły do obniżenia jakości życia powoda. Przebyty uraz kręgosłupa spowodował również kłopoty z ręką. Powód uskarża się na jej drętwienie, skutkiem czego ręka ta ma obniżoną sprawność. Jest to odczuwalne w szczególności podczas wykonywania różnych codziennych obowiązków.

Finalnie wypada zwrócić uwagę na fakt, iż powód, pomimo leczenia i rehabilitacji jakiej się poddała, bezpośrednie skutki wypadku odczuwa do chwili obecnej.

W świetle dokonanych ustaleń, w szczególności wobec stwierdzonego przez biegłych lekarzy neurologa i ortopedę uszczerbku na zdrowiu poszkodowanej, należy uznać, że wypłacone powodowi zadośćuczynienie w wysokości 4.900 zł nie jest adekwatne do doznanej krzywdy. Stwierdzone u niego obrażenia fizyczne i dolegliwości pourazowe oraz opisane wyżej okoliczności zdarzenia uzasadniają przyznanie zadośćuczynienia w kwocie większej niż wypłacona. Zdaniem Sądu żądana przez powoda dalsza kwota 7.100 zł nie została jednak oznaczona w sposób spełniający warunki z art. 445 § 1 k.c. i w świetle ustalonych okoliczności nie sposób ją uznać za adekwatną do odniesionej krzywdy. Przeciwnie, kwota ta – w ocenie Sądu - jest nadmierna w stosunku do wyrządzonej krzywdy, w przeciwieństwie do kwoty 4.100 zł, która odpowiada rozmiarowi krzywdy, tj. skutkom wypadku, długotrwałości procesu leczenia.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku, zasądzając na rzecz powoda dalszą kwotę 4.100 zł (tj. łącznie zadośćuczynienie wyniosło 9.000 zł) i oddalając w powództwo w pozostałym zakresie.

Sąd uwzględnił żądanie odsetkowe powoda i swe orzeczenie w tym przedmiocie oparł na podstawie art. 481 § 1 k.c., według którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W przypadku świadczenia ubezpieczyciela z tytułu umowy OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych ustanowiono 30-dniowy termin do wypłaty odszkodowania (liczony od daty zgłoszenia szkody). W myśl art. 14 ust. 1 i 2 tej ustawy zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

Jak wynika z dokumentów zawartych w aktach szkodowych, w tym pisma strony pozwanej z dnia 15.11.2010 r. (k. 186), powód zgłosił krzywdę stronie powodowej nie później niż w dniu 15 listopada 2010 r. Zgłoszenie to zawierało jednak braki, uniemożliwiało bowiem powodowej spółce ocenę wysokości krzywdy. Dopiero pismem z dnia 11 marca 2011 r., doręczonym (...) S.A. w dniu 17 marca 2011 r. M. B., wniósł o wypłatę zadośćuczynienia w kwocie 20.000 zł i przedłożył dokumentację medyczną. Strona powodowa zgodnie z ww. przepisem art. 14 ust. 2 powinna odszkodowanie wypłacić w terminie 14 dni od dnia otrzymania dokumentacji. Powód domagał się zasądzenia odsetek za opóźnienie dopiero od dnia 12 kwietnia 2011 r., Sąd zatem, nie mogąc orzekać ponad żądanie (art. 321 § 1 k.p.c.), orzekł zgodnie z petitum pozwu.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zawarte w punkcie III sentencji wyroku oparto na art. 100 zd. 1 k.p.c. Zgodnie z nim w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. W myśl postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 16 października 1987 r., sygn. akt I CZ 126/87, obliczenie należności z tytułu stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu polega na ustaleniu stosunku wartości roszczenia uwzględnionego do dochodzonego, a następnie na podziale sumy kosztów obu stron odpowiednio do powyższego ustalenia. Otrzymany wynik stanowi kwotowy udział każdej ze stron w sumie ich kosztów. Jeżeli koszty poniesione przez stronę przewyższają tak obliczony udział - różnica podlega zasądzeniu od strony przeciwnej.

Powód, z uwagi na oddalenie powództwa ponad kwotę 4.100 zł, wygrał sprawę w 58 %, a poniósł koszty procesu w postaci opłaty sądowej od pozwu w wysokości 355 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.217 zł. Pozwana spółka natomiast poniosła koszty pełnomocnika w kwocie 1.217 zł oraz koszt wynagrodzenia biegłych sądowych w kwocie 1.000 zł. Łącznie koszty procesu wyniosły 3.789 zł. Tym samym, skoro powód przegrał sprawę w 42 %, powinien ponieść 42 % wszystkich kosztów, czyli 1.591,38 zł. Natomiast pozwany, jako przegrywający w 58 %, powinien ponieść 58 % wszystkich kosztów, tj. 2.197,62 zł. Tymczasem powód poniósł o 19,38 zł za mało obciążających go kosztów, a pozwana spółka o taką kwotę za dużo. Wobec powyższego Sąd zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej tę kwotę.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zawarte w punktach IV i V sentencji wyroku Sąd oparł na treści art. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i art. 100 zd. 1 k.p.c. Stosownie do brzmienia pierwszego z tych przepisów kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu (art. 113 ust. 1 u.k.s.s.c.). Natomiast koszty nieobciążające przeciwnika sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji nakazuje ściągnąć z roszczenia zasądzonego na rzecz strony, której czynność spowodowała ich powstanie (art. 113 ust. 2 pkt 1 u.k.s.s.c.).

W niniejszej sprawie na koszty sądowe składają się nieuiszczone wynagrodzenie biegłego sądowego w wysokości 214,86 zł.

Powód przegrał sprawę w 42 %, powinien on zatem stosownie do powołanych wyżej przepisów – ponieść 42% wszystkich nieuiszczonych kosztów sądowych, czyli 90,24 zł. Wobec powyższego na podstawie art. 113 ust. 2 pkt 1 u.k.s.s.c. Sąd nakazał ściągnąć od powoda kwotę 90,24 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od oddalonej części powództwa, co znalazło swój wyraz w punkcie IV wyroku.

Strona pozwana przegrała sprawę w 58 %, obciąża ją zatem 58 % wszystkich kosztów sądowych, czyli 124,62 zł. Należało zatem – punkt V wyroku - zasądzić od niejna rzecz Skarbu Państwa brakującą kwotę tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa – art. 113 ust. 1 u.k.s.s.c.

Zarządzenie:

1.  odnotować

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi stron;

3.  kal. 14 dni.

W., dnia 27 marca 2014r.