Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 200/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2022r., w sprawie o sygn. akt XVIII K 240/21.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść obrońca

☐ na niekorzyść

☒ w całości obrońca oskarżonego

☒ w części prokurator

☒

co do winy obrońca

☒

co do kary obrońca

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia prokurator

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

Prokurator zarzucił obrazę art. 43 § 1 k.k., poprzez niewskazanie okresu obowiązywania orzeczonego wobec J. W. (1) środka karnego w postaci zakazu kontaktowania się i zbliżania na odległość 100 metrów od oskarżycielki posiłkowej J. G. (1).

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia Obrońca zarzucił – naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez zaniechanie nadania uzasadnionym okolicznościom prawidłowej wagi, szczególnie przez uznanie wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne w przeważającej części, co doprowadziło do arbitralnego i kategorycznego uznania, że oskarżony usiłował dokonać zabójstwa w zamiarze bezpośrednim, podczas gdy z wyjaśnień nie wynika zamiar bezpośredni czynu oraz poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadków obciążających pozwanego, podczas gdy zeznania nie przesadzają o konieczności jednoznacznego uznania, że oskarżony usiłował dokonać zabójstwa w zamiarze bezpośrednim.

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia. Obrońca zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, ze oskarżony dopuścił się usiłowania zabójstwa w zamiarze bezpośrednim, gdy tymczasem nosi on znamiona czynu przewidzianego w art. 156 § 1 pkt 2 k.k., ewentualnie co najwyżej czyn usiłowania zabójstwa popełniony przez oskarżonego w zamiarze ewentualnym.

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka – zarzut obrońcy – rażąca niewspółmierność kary w stosunku do czynu, którego dopuścił się oskarżony mając na uwadze okoliczności i zaistniały skutek popełnionego czynu.

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana prokurator i obrońca

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzut podniesiony przez obrońcę – obrazy art. 7 k.p.k. i dokonania błędnych ustaleń faktycznych – niezasadny.

Zarzut obrońcy – rażącej niewspółmierności kary – niezasadny.

Zarzut obrazy prawa materialnego podniesiony przez prokuratora – zasadny.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W zakresie apelacji obrońcy Sąd zważył, co następuje:

Sąd Okręgowy oparł rozstrzygnięcie na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, z tym że zgodnie z danymi mu uprawnieniami jednej grupie dowodów dał przymiot wiarygodności, innym zaś tego waloru odmówił. Ponadto wykazał tok rozumowania i logicznie uzasadnił w jakim zakresie i dlaczego uznał te dowody za wiarygodne. Z uwagi na prawidłowo ustalony stan faktyczny, brak było podstaw o uwzględnienie wniosku apelacyjnego o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie J. W. (1) za winnego spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu u J. G. (1), ewentualnie usiłowania zabójstwa z zamiarem bezpośrednim.

Nie można podzielić poglądu skarżącego, że Sąd I instancji z obrazą art. 7 k.p.k. ocenił wyjaśnienia J. W. (1) i z tego powodu dokonał błędnych ustaleń faktycznych. Nie sposób nie dostrzec, że wyjaśnienia oskarżonego są tak niespójne, że na ich podstawie w ogóle nie można odtworzyć przebiegu zdarzenia, tym bardziej strony podmiotowej zdarzenia, zamiaru towarzyszącego sprawcy. Po analizie wyjaśnień oskarżonego odnosi się jedynie wrażenie, że czuje się on osobą pokrzywdzoną przez J. G. (1), bagatelizuje doznane przez nią obrażenia ciała, eksponując własne i jednocześnie nie wskazując okoliczności w jakich ich doznał.

Pomimo tego, co dostrzegł obrońca, że nie było bezpośrednich świadków zdarzenia, to zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań pokrzywdzonej i innych osób, które obserwowały oskarżonego i pokrzywdzoną przed wejściem do klatki schodowej, udzielały jej pomocy, brały udział w zatrzymaniu J. W., nie pozostawia wątpliwości, że oskarżony jest sprawcą spowodowania u J. G. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Faktowi temu nie przeczy też skarżący, a jedynie polemizuje z ustaleniami Sądu Okręgowego dotyczącymi zamiaru. Wskazane przez obrońcę w apelacji orzeczenia sądów nie przystają do realiów tej sprawy i wbrew temu co sądzi autor środka odwoławczego, okoliczności przedmiotowe, w tym między innymi skutki czynu, mogą wskazywać na zamiar sprawcy dopuszczającego się przestępstwa przeciwko zdrowiu i życiu.

W tym miejscu, zgadzając się z Sądem I instancji można jedynie powielić wskazaną w motywach zaskarżonego wyroku argumentację. J. W. (1), co wynika z zeznań K. Ż. (1) i częściowo A. K. szedł za pokrzywdzoną aż do klatki schodowej bloku, w którym mieszka, niosąc ze sobą w widoczny sposób nóż, po czym wszedł za nią na klatkę schodową i zaatakował. Wyjaśnieniom oskarżonego dotyczącym chęci zwrotu noża pochodzącego z kompletu po naostrzeniu przeczą nie tylko zeznania pokrzywdzonej, która wykluczyła by razem z J. W. posiadała taki komplet noży w czasie wspólnego pożycia, ale też zeznania K. Ż. (1), który odniósł wrażenie, że kobieta była śledzona przez idącego za nią mężczyznę z nożem, co wzbudziło jego zainteresowanie. O zamiarze bezpośrednim zabójstwa świadczy nie tylko przyniesienie ze sobą przez J. W. niebezpiecznego narzędzia w postaci właśnie noża, lecz także kilkukrotne nim ugodzenie nie tylko w kończyny górne, ale także wrażliwe dla życia organy takie jak klatka piersiowa i jama brzuszna. Następstwem tego działania nie były powierzchowne obrażenia, a wręcz przeciwnie, ciężkie skutki w postaci wstrząsu krwotocznego, zaburzenia świadomości, rany kłutej wątroby, urazowej odmy opłucnowej -uszkodzenia dwóch płatów płuca lewego, rany kłutej klatki piersiowej po stronie lewej z uszkodzeniem tętnicy międzyżebrowej oraz gałęzi tętnicy pachowej i inne. Oskarżony zmierzał do dokonania zabójstwa, lecz do niego nie doprowadził z przyczyn od siebie niezależnych takich jak ucieczka pokrzywdzonej do mieszkania sąsiadki, reakcja sąsiada Z. J., który podjął się zatrzymania oskarżonego i użył wobec niego w tym celu gazu łzawiącego. Trafnie Sąd Okręgowy za nie polegające na prawdzie uznał wyjaśnienia J. W. iż chciał dzwonić po pomoc będąc na zewnątrz budynku, gdyż wyjaśnienia te stoją w opozycji z zeznaniami K. Ż. i R. S., którzy drzwi przytrzymywali siłowo od zewnątrz. Z zachowania oskarżonego wynikało, że chciał opuścić budynek i los pokrzywdzonej był mu obojętny. Nie bez wpływu na to, że skutek w postaci śmierci nie zaistniał była udzielona szybko pomoc przedmedyczna, a następnie lekarska, gdyż pokrzywdzona wkrótce po doznaniu obrażeń traciła przytomność.

Okoliczności przytaczane w apelacji nie mogą doprowadzić do wniosku, że zamiarem działania oskarżonego było wyłącznie spowodowanie ciężkich obrażeń ciała, lub usiłowanie zabójstwa z zamiarem ewentualnym. To na co wskazuje obrońca, że gdyby oskarżony chciał pozbawić życia pokrzywdzoną, to wybrałby bardziej dogodne i ustronne miejsce nie przekonuje do przedstawionej przez niego tezy, a świadczy jedynie o dużej determinacji J. W. i uporze w realizacji celu. Zwrócić też należy uwagę na zeznania K. G. i J. P., które wskazywały, że po wyprowadzeniu się od J. W., J. G. obawiała się oskarżonego i raczej unikała samotnych powrotów do domu. Pójście za pokrzywdzoną z nożem wskazuje na zaplanowany i przemyślany sposób działania i brak jest jakichkolwiek dowodów na to, o czym mowa w apelacji, że przestępstwa oskarżony dopuścił się podczas kłótni pod wpływem wzburzenia.

W ocenie Sądu odwoławczego, sąd a quo dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych zarówno w sferze faktów, jak i zamiaru oraz trafnie zakwalifikował zachowanie J. W. pod normę art.13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. W związku z tym apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzut dotyczący rażącej niewspółmierności z uwagi na to, że nierozerwalnie łączy się z wnioskiem został omówiony poniżej.

Sąd II instancji uznał za zasadny zarzut prokuratora dotyczący obrazy prawa materialnego, gdyż istotnie Sąd Okręgowy nie wskazał czasu obowiązywania zakazu zbliżania się i kontaktowania oskarżonego z pokrzywdzoną.

Wniosek

Wniosek obrońcy o uznanie oskarżonego winnym czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., ewentualnie czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zamiarze ewentualnym – niezasadny. Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania – niezasadny.

Wniosek o wymierzenie niższej kary i uchylenie rozstrzygnięcia o zadośćuczynieniu – niezasadny.

Wniosek prokuratora o zmianę wyroku w zaskarżonej części – zasadny.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4, zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo SN (por. III KR 254/73, OSNPG 1974, nr 3-4, poz. 51 i aprobatę tego stanowiska: M. Cieślak, Z. Doda, Przegląd orzecznictwa, Pal. 1975, nr 3, s. 64).

Wniosek sformułowany przez obrońcę o obniżenie kary pozbawienia wolności i uchylenia punktu III orzeczenia dotyczącego zadośćuczynienia nie mógł zostać uwzględniony. Skarżący nie zarzucił, że Sąd I instancji naruszył dyrektywy sądowego wymiaru kary, a jedynie wskazał, że kara mogłaby być niższa przy przyjęciu łagodniejszej kwalifikacji prawnej czynu, lub lżejszej postaci zamiaru. Ponieważ Sąd odwoławczy nie podzielił zasadności zarzutów z tym związanych, co uzasadnił w rubryce 3, nie uwzględnił też wniosku o złagodzenie kary. Niezależnie od powyższego, stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy doszedł do prawidłowego wniosku o braku istnienia okoliczności łagodzących. W/w dopuścił się czynu o znacznej społecznej szkodliwości, czego wyrazem było godzenie w najważniejsze dobro chronione prawem jakim jest życie człowieka i spowodowanie skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Dodatkowo stopień winy zwiększała postać zamiaru (bezpośredni). Pokrzywdzona w dalszym ciągu ma niesprawną rękę wskutek uszkodzenia splotu barkowego lewego, a długoterminowa rehabilitacja spowodowała jedynie 2 % poprawy. Na niekorzyść oskarżonego dodatkowo przemawia wielokrotna karalność, w tym za czyny jeszcze z kodeksu karnego z 1969r., za czyny różnorodzajowe, w tym groźby karalne. Prawdą też jest, że w/w nie wyraził skruchy, a za zaistniałe zdarzenie obwinia pokrzywdzoną i jej córkę, na co wskazują nie tylko jego wyjaśnienia, ale też pisma kierowane do Sądu odwoławczego. Za cierpienia fizyczne i psychiczne, uwzględniając konieczną dalszą rehabilitację słusznie Sąd Okręgowy orzekł o zadośćuczynieniu w kwocie 150 tyś. złotych.

Sąd odwoławczy nie uwzględnił też wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku, ponieważ zgodnie z art. 437 § 2 k.p.k.. Sąd odwoławczy uchyla orzeczenie i przekazuje sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1, art. 454 k.p.k. lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Żadna z powyższych przesłanek uchylenia wyroku nie zaistniała.

Zasadny okazał się wniosek prokuratora o zmianę wyroku, albowiem sąd orzekł zakaz kontaktowania się i zbliżania oskarżonego do pokrzywdzonej, lecz nie określił czasu obowiązywania tego zakazu. Zgodnie z art. 43 § 1k.k. środek karny określony w art. 39 pkt 2b k.k. orzeka się w latach od roku do 15 lat.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrokiem z dnia 12.10.2022r. Sąd Apelacyjny w Warszawie, w sprawie II AKa 200/22 utrzymał zaskarżony wyrok wobec J. W. (1) w zakresie winy i kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozważania na temat uznania zarzutów odwoławczych zawarto w rubryce 3.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 12.10.2022r. zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego J. W. (1) w punkcie IV w ten sposób, że:

na podst. art. 41a § 1 k.k., art. 39 pkt 2b k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 41 a § 4 k.k. orzekł zakaz kontaktowania się oskarżonego z oskarżycielką posiłkową J. G. (1) oraz zbliżania się do niej na odległość mniejszą od 100 (stu) metrów przez okres 10 (dziesięciu) lat;

Zwięźle o powodach zmiany

W pisemnych motywach wyroku Sąd I instancji wskazał, że przedmiot narady stanowiła również długość zastosowanego środka karnego, lecz podczas redakcji orzeczenia omyłkowo zabrakło rozstrzygnięcia w tym zakresie. W związku z powyższym Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok, uznając za zasadne orzeczenie zakazu zbliżania i kontaktowania się na okres 10 lat, bowiem do czasu rozprawy oskarżycielka posiłkowa werbalizowała obawy względem oskarżonego.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O wynagrodzeniu za obronę pełnioną z urzędu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie § 17 ust. 1 pkt 5 i § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podst. art. 624 § 1 k.p.k. sąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa. Istniały bowiem podstawy do uznania, że uiszczenie kosztów byłoby dla J. W. (1) zbyt uciążliwe z uwagi na sytuację materialną, konieczność zapłaty zadośćuczynienia i odbycia długoterminowej kary pozbawienia wolności.

7.  PODPIS

Anna Zdziarska Rafał Kaniok Dorota Radlińska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2022r., w sprawie XVIII K 240/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie jako wniosek alternatywny

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2022r., w sprawie XVIII K 240/21, w zakresie punktu IV

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana