Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 16 września 2022 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

po rozpoznaniu w dniu 16 września 2022r., w S.

na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 15zzs (2) ustawy z 2.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych

sprawy z powództwa F. S. (1), P. Ł.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powodów solidarnie kwotę 10 100 zł (dziesięć tysięcy sto złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 29 sierpnia 2021r. do dnia zapłaty

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powodów solidarnie kwotę 4 461 zł (cztery tysiące czterysta sześćdziesięciu jeden złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt III C 788/21

UZASADNIENIE

wyroku z 16 września 2022 r.

W dniu 23 sierpnia 2021 r. powodowie F. S. (1) i P. Ł., reprezentowani przez zawodowego pełnomocnika, dalej zwani jako powód, wnieśli o zasądzenie od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. (dalej (...) S.A. w W.) kwoty 10.100 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 29 sierpnia 2021 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że dochodzona pozwem kwota stanowi część z pozostałej części odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego, którą pozwany uznał co do zasady, ale nie co do wysokości.

W odpowiedzi na pozew pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany zarzucił, że koszt najmu przekroczył koszt naprawy, poszkodowany miał możliwość najęcia pojazdu za niższą stawkę, miał inny pojazd i uszkodzony pojazd nie był mu niezbędny, okres najmu był zawyżony, szczególnie, że warsztat naprawczy mógł rozpocząć naprawę już 11 lutego 2021 r., a także, że dobowa stawka najmu jest zawyżona.

W dalszym toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie, a strony wnosiły jedynie zarzuty do opinii biegłego sądowego.

Stan faktyczny.

W dniu 5 lutego 2021 roku doszło do kolizji drogowej, w której samochód marki S. (...), należący do Ł. P. (1), został uszkodzony przez sprawcę kolizji posiadającego polisę od obowiązkowej odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. w W..

Niesporne, nadto dowód:

- zeznania Ł. P. (1) – k. 126 i 135.

9 lutego 2021 r. Ł. P. (1) zawarł z F. S. (1) i P. Ł. umowę najmu pojazdu zastępczego marki V. (...). Pojazd był ubezpieczony ubezpieczeniami OC/AC i (...). Umowa przewidywała również wykupiony udział własny w szkodach oraz brak limitu kilometrów. Umowa najmu została zawarta na czas nieokreślony, przy dobowej stawce 300 zł netto.

Uszkodzony pojazd nie nadawał się do dalszego użytkowania w stanie uszkodzonym. Ł. P. (1) nie weryfikował rynkowości stawki najmu w zawartej umowie.

Tego samego dnia Ł. P. (1) udzielił F. S. (2) i P. Ł. pełnomocnictwa do reprezentowania go w toku postępowania likwidacyjnego szkody z 5 lutego 2021 r. Pełnomocnik dokonał zgłoszenia szkody.

Następnie poszkodowany pozostawił uszkodzony pojazd w serwisie naprawczym upoważniając osobę prowadzącą zakład do odbioru odszkodowania od ubezpieczyciela na naprawę pojazdu.

Dowód:

- umowa najmu – k. 9,

- pełnomocnictwa – k. 11-12,

- upoważnienie z 11 lutego 2021 r. – k. 71,

- zeznania Ł. P. (1) – k. 126 i 135.

Wiadomością e-mail z 10 lutego 2021 r. pełnomocnik poszkodowanego zwrócił się o wskazanie wypożyczalni, które wynajmą pojazd zastępczy bezpłatnie, w tym jak na warunkach umowy z 9 lutego 2021 r. oraz na dalej idących warunkach korzystności najmu. Ubezpieczyciel potwierdził otrzymanie tej wiadomości.

Po zarejestrowaniu szkody ubezpieczyciel sporządził pismo, w którym informował o możliwości najęcia pojazdu zastępczego.

Nie ustalono, aby ubezpieczyciel przedstawił poszkodowanemu szczegóły oferty najmu pojazdu zastępczego lub ww. pismo. Ł. P. (2) był jedynie informowany, że w przypadku braku przyjęcia odpowiedzialności przez zakład ubezpieczeń nie otrzyma zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

- potwierdzenie rejestracji szkody – k. 73-74,

- pismo informacyjne – k. 75-76,

- oświadczenie – k. 21,

- wiadomość e-mail z 10 lutego 2021 r. – k. 29,

- druga wiadomość e-mail z 10 lutego 2021 r. – k. 30,

- zeznania Ł. P. (1) – k. 126 i 135.

Decyzją z 4 maja 2021 r. ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania za s. wskazując, że w postępowaniu likwidacyjnym nie ustalono winy ubezpieczonego i powołując się na toczące się przeciwko ubezpieczonemu postępowanie karne, które na chwilę wydawania decyzji nie zostało zakończone.

Wiadomością e-mail z 6 maja 2021 r. pełnomocnik poszkodowanego ponaglał o przyspieszenie postępowania likwidacyjnego, wskazując między innymi, że cały czas trwa najem pojazdu zastępczego. Ubezpieczyciel potwierdził otrzymanie tej wiadomości.

Wiadomością e-mail z 12 maja 2021 r. pełnomocnik poszkodowanego ponaglał o przyspieszenie postępowania likwidacyjnego, wskazując między innymi, że cały czas trwa najem pojazdu zastępczego. Ubezpieczyciel potwierdził otrzymanie tej wiadomości.

O decyzji z 4 maja 2021 r. poszkodowanego poinformowano 13 maja 2021 r.

Decyzją z 21 maja 2021 r. ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność i przyznał poszkodowanemu kwotę 5.241,02 zł tytułem szkody w pojeździe. O decyzji tej poszkodowanego poinformowano 21 maja 2021 r.

Decyzją z 14 czerwca 2021 r. ubezpieczyciel przyznał poszkodowanemu dalszą kwotę 6.791,57 zł tytułem szkody w pojeździe.

Czas trwania postępowania likwidacyjnego wynikał z równocześnie trwającego postępowania karnego w przedmiocie ustalenia odpowiedzialności ubezpieczonego, który nie przyznawał się do odpowiedzialności za szkodę, co zakład ubezpieczeń wykorzystywał jako argument do braku możliwości przyjęcia swojej odpowiedzialności.

Dowód:

- decyzja z 4 maja 2021 r. – k. 13-14,

- e-mail z 6 maja 2021 r. – k. 31,

- drugi e-mail z 6 maja 2021 r. – k. 31,

- e-mail z 12 maja 2021 r. – k. 33,

- drugi e-mail z 12 maja 2021 r. – k. 34,

- e-mail z 13 maja 2021 r. – k. 16,

- decyzja z 21 maja 2021 r. – k. 17-18,

- pismo przewodnie do decyzji – k. 35,

- e-mail z 21 maja 2021 r. – k. 20,

- pismo do decyzji z 21 maja 2021 r. – k. 66,

- kalkulacja kosztów naprawy – k. 67-70,

- decyzja z 14 czerwca 2021 r. – k. 63,

- zeznania Ł. P. (1) – k. 126 i 135.

W okresie od dnia 9 lutego 2021 r. do 2 czerwca 2021 r. Ł. P. (1) korzystał z najętego pojazdu zastępczego. Pojazd ten wykorzystywał w celach dojazdu do pracy i innych codziennych czynnościach. Ł. P. (1) nie miał wówczas innego pojazdu, z którego mógłby korzystać.

Dowód:

- protokół zwrotu – k. 10,

- oświadczenie – k. 22,

- zaświadczenie (...) k. 95-95v, 146-146v,

- zaświadczenie (...) k. 110-113, 148-150v,

- zeznania Ł. P. (1) – k. 126 i 135.

30 czerwca 2021 r. F. S. (1) i P. Ł. wystawili fakturę VAT FS (...), na podstawie której obciążyli Ł. P. (1) kwotą 41.697 zł tytułem wynajmu pojazdu zastępczego, w tym 7.797 zł podatku, za 113 dni najmu - od 9 lutego 2021 r. do 2 czerwca 2021 r. i przy dobowej stawce netto 300 zł.

30 czerwca 2021 r. Ł. P. (1) zawarł z F. S. (1) i P. Ł. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem była wierzytelność przysługująca poszkodowanemu względem ubezpieczyciela za szkodę i objętą fakturą VAT nr (...).

Dowód:

- faktura VAT – k. 23,

- umowa cesji wierzytelności – k. 8,

- zeznania Ł. P. (1) – k. 126 i 135.

Pismem z 17 lipca 2021 r. dokumenty dotyczące najmu pojazdu zastępczego zostały przesłane ubezpieczycielowi.

Ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność również w zakresie najmu pojazdu zastępczego i decyzją z 29 lipca 2021 r. przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 2.164,80 zł, uznając 16 dni najmu oraz stawkę dobową 135,30 zł. Dalej wskazał, że przedstawił poszkodowanemu ofertę najmu pojazdu zastępczego, a także informował go o maksymalnej dobowej stawce, a poszkodowany z oferty tej nie skorzystał, czym przyczynił się do zwiększenia szkody.

Pismem z 3 sierpnia 2021 r. poszkodowany wezwał ubezpieczyciela do zapłaty pozostałej kwoty odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego. W odpowiedzi ubezpieczyciel ponownie odmówił spełnienia żądania.

Dowód:

- pismo z 17 lipca 2021 r. – k. 24,

- decyzja z 29 lipca 2021 r. – k. 25-26,

- wezwanie do zapłaty z 3 sierpnia 2021 r. – k. 27-28,

- odpowiedź na wezwanie – k. 35-36.

Czas najmu uzasadniony jedynie niezbędnym czasem naprawy uszkodzonego pojazdu to 21 dni, w tym 14 dni od zgłoszenia szkody do jej kalkulacji, 3 dni technologicznego czasu naprawy, 2 dni czasu organizacyjnego i 2 dni oczekiwania na sprowadzenie części.

Pojazd uszkodzony należał do segmentu D. Stawka najmu dla tego pojazdu wynosiła w pierwszej połowie 2021 r. od 194 zł do 245 zł netto.

Dowód:

- opinia sądowego biegłego z zakresu techniki samochodowej – k. 155-159,

- pisemna uzupełniająca opinia sądowego biegłego z zakresu techniki samochodowej – k. 186-187.

Rozważania.

Powództwo okazało się zasadne w całości.

W przedmiotowej sprawie powód domagał się zapłaty odszkodowania tytułem najmu pojazdu zastępczego uszkodzonego w związku z kolizją z dnia 5 lutego 2021 r., której sprawca posiadał umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

Stan faktyczny był w części niesporny. W pozostałym zakresie został ustalony w oparciu o dokumenty złożone przez strony postępowania oraz zeznania świadka (poszkodowanego). Dokumenty złożone przez strony były w całości dla Sądu przekonujące, żadna ze stron ich nie kwestionowała. Strony jedynie inaczej oceniały ich moc dowodową i wynikające z nich fakty. Sąd nie poczynił ustaleń faktyczny na podstawie wydruków zrzutów ekranu – k. 65 i 72, gdyż nie wiadomo czego dotyczą, sam pozwany tego nie wyjaśnia. Sąd nie poczynił ustaleń faktyczny również na podstawie oferty – k. 77-80, gdyż na podstawie tego wydruku nie sposób poczynić ustaleń faktycznych mających znaczenie w sprawie. W spornym zakresie wymagającym wiadomości specjalnych ustalenia faktyczne Sąd poczynił w oparciu o opinię biegłego sądowego, której wartość dowodową przedstawi w dalszej części uzasadnienia, tak jak i ocenę zeznań poszkodowanego.

Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.) ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie natomiast do treści art. 13 ust. 2 ustawy w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. W sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust. 1 ustawy). Sprawca szkody ponosi odpowiedzialność za zdarzenie komunikacyjne wywołujące szkodę na zasadach ogólnych – o których mowa w art. 436 § 2 k.c. oraz według zasad określonych w art. 363 k.c. Odpowiedzialność tę przejmuje zakład ubezpieczeń, zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c., który stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Stosownie zaś do treści art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę i utrata jej przez cedenta. Przelew powoduje utratę statusu wierzyciela przez cedenta i jego wyłączenie ze stosunku zobowiązaniowego łączącego go dotychczas z dłużnikiem. Wierzycielem staje się cesjonariusz, który nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu.

Powyższe przepisy stanowiły podstawę prawną żądania pozwu. Podstawą faktyczną było zaś ww. zdarzenie z 5 lutego 2021 r.

Pozwany nie kwestionował swojej legitymacji biernej, ani legitymacji czynnej powoda nabytej w drodze umowy cesji.

Ubezpieczyciel nie kwestionował również ani tego, że co do zasady jego odpowiedzialność obejmuje koszty najmu pojazdu zastępczego, ani też, że w przypadku szkody z 5 lutego 2021 r. odpowiedzialność ta również występuje. Uznał w tym zakresie swoją odpowiedzialność, wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie, które w jego ocenie naprawiało szkodę, a w ocenie powoda było zaniżone. Sporna była zatem wysokość, a nie zasada odpowiedzialności.

Spór między stronami koncentrował się zatem wokół następujących kwestii:

1.  przekroczenia kosztów naprawy przez koszt najmu,

2.  możliwości najęcia pojazdu od ubezpieczyciela za niższą stawkę,

3.  możliwości skorzystania przez poszkodowanego z innego pojazdu oraz niewykazania niezbędności posiadania pojazdu zastępczego,

4.  zawyżenia okresu najmu, z czym powiązany był fakt, że zakład naprawczy mógł rozpocząć prace już 11 lutego 2021 r.,

5.  zawyżenia dobowej stawki najmu.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na ustalenie, że poszkodowany zasadnie skorzystał z oferty powoda. Pozwany zarzucał, że proponował poszkodowanemu ofertę najmu równorzędnego pojazdu na równorzędnych warunkach, przy niższej stawce dobowej, z której poszkodowany bezpodstawnie nie skorzystał. Na potwierdzenie tego pozwany nie naprowadził jednak w istocie żadnych dowodów. Takim wystarczającym dowodem nie może być informacja k. 75-76, gdyż brak jest dowodu doręczenia tej informacji poszkodowanemu lub jego pełnomocnikowi w postępowaniu likwidacyjnym. Mając jednak na uwadze treść wiadomości e-mail z 10 lutego 2018 r. (k. 29) przyjąć ewentualnie można by, że jakaś informacja, choć nie sposób ustalić jaka, co do najmu pojazdu zastępczego, została poszkodowanemu przekazana.

Niemniej wskazać należy, że informacja z kart 75-76 i tak jest bardzo ogólnikowa i nie stanowi realnej i rzetelnej oferty. Nie zawiera warunków najmu ani wpływu warunków najmu na stawkę czynszu, a oczywistym jest, że im atrakcyjniejsze warunki najmu tym wyższy czynsz. Poszkodowany najął pojazd zastępczy na określonych warunkach i aby ocenić możliwość skorzystania z oferty ubezpieczyciela musiał znać warunki jaki proponuje mu ubezpieczyciel. Tymczasem na wiadomość z 10 lutego 2018 ubezpieczyciel nie udzielił jakiejkolwiek odpowiedzi.

Ponadto z informacji tej nie wynika, czy podane stawki są stawkami minimalnymi, maksymalnymi, czy średnimi. Niezależnie od powyższego sam ubezpieczyciel zaznacza, że poszkodowany może wybrać samodzielnie podmiot, od której najmie pojazd zastępczy, zastrzega przy tym, że będzie weryfikował stawkę dobową takiego najmu oraz czas trwania umowy najmu.

Co więcej nie można od poszkodowanego, przy ubezpieczeniu OC posiadaczy pojazdów mechanicznych i w warunkach wolnorynkowych, wymagać skorzystania wyłącznie z oferty najmu od partnerów ubezpieczyciela lub tez poszukiwania jak najtańszej oferty, szczególnie, gdy pojazd zastępczy jest niezbędny do realizacji podstawowych aktywności życiowych jak dojazd do pracy.

Z zarzutem tym powiązane są zarzuty, że pozwany miał inny pojazd, a nawet jeśli nie, to pojazd ten nie był mu niezbędny w życiu codziennym. Zarzuty te nie zostały wykazane, a przeciwnie, wynik postępowania dowodowego pozwala ustalić, że poszkodowany nie miał wówczas innego pojazdu, z którego mógłby skorzystać. Dowodzą tego informacje z (...) i (...), a także wiarygodnych w całości zeznań poszkodowanego. Ł. P. (1) zeznał również, że pojazd był mu niezbędny w życiu codziennym. W tym zakresie jego zeznania są dla sądu wiarygodne, jako zgodne z doświadczeniem życiowym. Aktualnie posiadanie i korzystanie z pojazdu jest czymś normlanym, ułatwiającym życie i dla osoby, jak poszkodowany, która z pojazdu tego korzysta na co dzień i jest do tego przyzwyczajony, odebranie tej dogodności stawi istotne utrudnienie. Pozwany nie zaproponował jakiegokolwiek kontr dowodu, który pozwalałby przyjąć, że poszkodowany mógł obyć się bez samochodu i najem był jedynie wyrazem wygody, nie zaś konieczności. Dlatego podniesione w tym zarzucie argumenty Sąd uznał za nietrafione.

Jednocześnie jednak stawki najmu nie mogą być odrealnione od rzeczywistych kosztów, a skoro taki zarzut co do stawek powoda pozwany podniósł, to podlegały one weryfikacji przez biegłego sądowego, jako osobę posiadającą niezbędną wiedzę specjalistyczną. Analogicznie czas najmu nie może pozostawać bez związku z koniecznym czasem naprawy. Zastrzeżenie zawarte w formularzu informacyjnym ubezpieczyciela co do weryfikacji jest jak najbardziej słusznym.

Sąd Najwyższy w wyroku z 5 listopada 2004 r. (sygn. akt II CK 494/03, Legalis 67722) wskazał, że jeżeli uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy w postaci wmontowania do niego nowej części zamiennej, to koszty najmu przez poszkodowanego tzw. samochodu zastępczego obejmować mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (art. 361 §1 k.c.). Stanowisko to dotyczy zatem szkody częściowej. Sąd Najwyższy w wyroku z 8 września 2004 r. (sygn. akt IV CK 672/03, Legalis 277761) w odniesieniu do szkody całkowitej wskazał natomiast, że czas koniecznego najmu obejmuje okres od dnia zniszczenia pojazdu do dnia, w którym poszkodowany może nabyć podobny pojazd, nie dłuższy niż do dnia zapłaty odszkodowania. W niniejszej sprawie mamy do czynienia ze szkodą częściową. Okoliczność ta wyznacza kierunek postępowania dowodowego.

Celem rozstrzygnięcia kwestii spornej co do wysokości dobowej stawki najmu i czasu najmu – na zlecenie Sądu i zgodnie z wnioskiem powoda – przeprowadzony został dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej.

Z treści opinii wynika, iż dobowa stawka najmu pojazdu odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego na terenie S. w okresie usuwania szkody wynosiła od 194 zł netto do 245 zł netto. Stawka zastosowana przez powoda (300 zł netto) jest zatem zawyżona, zaś stawka zastosowana przez pozwanego (135 zł zaniżona). Co do tego ustalenia zarzuty podniosły obydwie strony procesu. Zarzut pozwanego jest chybiony, gdyż biegły wskazał przedział stawek w całym okresie najmu pozwalający ustalić wysokość stawki powoda z punktu widzenia jej rynkowości. Z kolei zarzut powoda jest chybiony, gdyż jak słusznie wskazał biegły na poparcie swojego stanowiska powód odwołała się do szkody z 2018 r. i obowiązujących wówczas stawek najmu. W niniejszej sprawie szkoda powstała 3 lata później, co wymagało uwzględniania stawek najmu z daty powstania szkody i trwania najmu.

Jak dalej wynika z opinii biegłego czas najmu uzasadniony niezbędnym czasem naprawy uszkodzonego pojazdu to 21 dni. Nie oznacza to jednak, że zasadny czas najmu, uzasadniony nie tylko czasem naprawy, ale i pozostałymi okolicznościami sprawy, nie mógł trwa dłużej. Przez konieczny i niezbędny czas naprawy nie można rozumieć wyłącznie faktycznych czynności w warsztacie naprawczym, ale całokształt okoliczności niezbędnych do naprawy pojazdu. Jest to ocena prawna, której dokonuje Sąd, nie zaś biegły. Dlatego polemika pełnomocnika powoda z opinią biegłego w tym zakresie jest niezrozumiała, co przełożyło się na oddalenie wniosku o przeprowadzenie kolejnej opinii uzupełniającej. Dlatego też w ocenie Sądu opinia pisemna biegłego sądowego po jej uzupełnieniu jest w pełni wiarygodna. Została ona opracowana zgodnie z treścią postanowienia Sądu i w sposób rzetelny, przekonujący i wyczerpujący. Rozumowanie biegłego oraz sposób wyciągnięcia wniosków końcowych zostały prawidłowo uzasadnione. Biegły przedstawił i uargumentował dokonane przez siebie wyliczenia oraz przyjęty tok wnioskowania w sposób zrozumiały, co czyniło dowód ten w całości za przydatny do wydania rozstrzygnięcia.

Sąd orzekający w niniejszym składzie stoi na stanowisku, że uzasadniony czas najmu nie jest tożsamy z uzasadnionym czasem naprawy. W okolicznościach niniejszej sprawy postępowanie likwidacyjne przedłużało się nie z winy poszkodowanego lub zakładu naprawczego, a ubezpieczyciela, który nie chciał ustalić i przyjąć swojej odpowiedzialności do czasu zakończenia postępowania karnego. Przywoływane przez pozwanego orzecznictwo dotyczy tymczasem właśnie sytuacji, w której najem przedłuża się z winy zakładu naprawczego lub samego poszkodowanego. To ubezpieczyciel zdecydował, że z przyjęciem odpowiedzialności wstrzyma się, choć wiedział, że najem pojazdu zastępczego trwa.

Jednocześnie Sąd nie podziela stanowiska pozwanego, że poszkodowany nie musiał oczekiwać na wypłatę odszkodowania i mógł przystąpić do naprawy już wcześniej. Takie stanowisko jest błędne. Po pierwsze wymusza bowiem nijako „wyłożenie” przez poszkodowanego kosztów naprawy i to bez gwarancji, że środki te odzyska. Po drugie uniemożliwia poszkodowanemu ocenę, skoro nie wie on, czy i jakie odszkodowanie otrzyma, czy w ogóle jest sens pojazd naprawiać, czy może lepiej zakupić pojazd nowy. Przywoływane przez pozwanego orzecznictwo dotyczy z kolei w tym zakresie akceptacji kalkulacji naprawy, a nie jak w niniejszej sprawie, przyjęcia odpowiedzialnością co do zasady. Ponownie również odnosi się do opieszałości zakładu naprawczego lub poszkodowanego, czyli okoliczności faktycznych, które w sprawie nie miały miejsca.

Wskazać również należy, że w ocenie Sądu uzasadniony czas naprawy należy liczyć od wypłacenia poszkodowanemu pełnego odszkodowania, umożlwiającego naprawę pojazdu. Dopiero decyzją z 14 czerwca 2021 r. ubezpieczyciel przyznał poszkodowanemu dalszą kwotę 6.791,57 zł tytułem szkody w pojeździe. Licząc od tej daty wskazany przez biegłego czas naprawy pojazdu dochodzimy do wniosku, że najem pojazdu nie trwał dłużej, niż było to konieczne z punktu widzenia samej tylko naprawy.

Tak argumentując Sąd uznał ostatnie z zarzutów pozwanego za nietrafione. Wskazać przy tym należy, że zarzut przewyższenia kosztów naprawy przez koszty najmu miał charakter wtórny wobec uprzednich zarzutów i wobec ich nieuwzględnienia nie mógł być zarzutem skutecznym. Pozwany zwrócił uwagę, że sytuacja, w której koszty najmu pojazdu przewyższają koszty jego naprawy jest absurdalna. Co do zasady można by się z taką uwagą zgodzić, ale w konkretnym stanie faktycznym niniejszej sprawie odpowiada za to sam ubezpieczyciel.

Mając powyższe okoliczności na względzie Sąd uznał, iż powodowi należy się zwrot maksymalnie za 113 dni najmu. Nawet przy minimalnej stawce najmu ustalonej przez biegłego byłaby to kwota 21.922,00 zł netto. Żądanie pozwu, nawet przy uwzględnieniu kwoty wypłaconej już w postępowaniu likwidacyjnym, nie przekracza tej kwoty, w związku z czym Sąd uwzględnił żądanie pozwu w całości.

Tak argumentując w punkcie I wyroku Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.100 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., liczonymi od dnia 29 sierpnia 2021 roku, zgodnie z żądaniem pozwu, czyli po upływie terminu 30 dni na wydanie decyzji przez ubezpieczyciela. Stosownie do art. 817 § 1 k.c., który stanowi, że ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, co miało miejsce najpóźniej 29 lipca 2021 r., kiedy ubezpieczyciel wydał decyzję.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Przepis art. 98 §1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. i 99 k.p.c., składa się wynagrodzenie pełnomocnika, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Mając na względzie, że pozwany przegrał proces w całości, obowiązana jest zwrócić powodowi koszty związane z niniejszym postępowaniem na które składają się: kwota 3.600 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika powoda - obliczona na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.), 750 zł opłaty od pozwu - art. 13 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 r., Nr 167, poz. 1398 ze zm.), 17 złotych z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa - art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz część IV załącznika ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2006 Nr 225 poz. 1635 z późn. zm.) oraz 94 zł tytułem wynagrodzenia biegłego - art. 2 ust. 1 i art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 r., Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w zw. z art. 98 §2 k.p.c. Stąd też w punkcie 2 wyroku Sąd zasądził od kwotę 4.461 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Mając na uwadze powyższe należało orzec jak w sentencji.