Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Protokolant:

sekr. sąd. Beata Wilkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 721/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 23 czerwca 2022 r. sygn. akt II K 263/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja prokuratora:

1. mającej charakter bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 9 kpk obrazy przepisu prawa procesowego - art. 17 § 1 pkt 9 kpk - wobec faktu, iż Sąd Rejonowy w Węgrowie dokonując korekty opisu czynu przypisanego oskarżonym, uznał ich za winnych przestępstwa, do którego zarzucenia subsydiarny oskarżyciel nie był uprawniony, co stanowi okoliczność wyłączającą postępowanie;

2. mającej wpływ na treść orzeczenia, obrazy przepisów postępowania, a mianowicie art. 55 § 1 kpk poprzez wyjście Sądu Rejonowego w Węgrowie poza granice oskarżenia i uznanie oskarżonych winnymi przestępstwa, o jakie nie zostali oskarżeni.

Apelacja obrońcy oskarżonych:

I. obrazy prawa procesowego mogącej mieć wpływ na jego treść tj. art. 4,7, 410 oraz 424 § 1 pkt 1 KPK poprzez uchybienie zasadzie obiektywizmu procesowego a nadto dowolną, zbyt mało wnikliwą ocenę materiału dowodowego w odniesieniu do przede wszystkim wyjaśnień oskarżonych, zeznań oskarżycielki posiłkowej H. C. oraz B. G., Z. W., J. G. (2) i innych, przeprowadzoną z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań doświadczenia życiowego w szczególności poprzez brak zauważenia i wyciągnięcia z tego materiału dowodowego wniosku, że:

A. oskarżona J. G. (1) działała w celu obrony przed bezpośrednim, bezprawnym atakiem ze strony H. C. co od początku stanowiło ewidentną postawę defensywną a oskarżony Z. G. jedynie chciał rozdzielić swoją siostrę od swojej żony,

B. obrażenia H. C. mogły powstać na skutek ruchów obronnych ze strony oskarżonej J. G. (1),

C. gdyby Z. G., posiadający z racji swojej płci oraz siły znaczącą przewagę nad swoją siostrą chciał w istocie dopuścić się ataku na nią, to skutki tego ataku powinny być poważniejsze,

II. w konsekwencji w/w zarzutu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mogący mieć wpływ na jego treść, poprzez przyjęcie, że oskarżeni J. i Z. G. dopuścili się udziału wraz z inną ustaloną osobą (H. C.) udziału w bójce tj. czynu z art. 158 § 1 KK w stosunku do Z. G. zaś z art. 158 § 1 KK w zw. z art. 31 § 2 KK w stosunku do J. G. (1), w sytuacji kiedy to odpierając bezprawny zamach H. C. na jej zdrowie, działała ona w ramach obrony koniecznej a udział Z. G. w zdarzeniu charakteryzował się jedynie próbą oddzielenia siostry od jego żony, co zaś nie stanowiło realizacji znamion występku z art. 158 § 1 KK.

a nadto na wypadek nie uwzględnienia zarzutów z pkt I i II:

III. obrazy przepisów prawa procesowego art. 627, 629, 640 w zw. z art. 631 KPK poprzez zasądzenie od J. G. (1) i Z. G. na rzecz H. C. zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sytuacji kiedy nawet przy przyjęciu ustalonego przez Sąd stanu faktycznego była ona osobą współpopełniającą występek i przez to nie zasługiwała ona, przez wzgląd na zasady słuszności aby uzyskać od oskarżonych zwrotu tych kosztów nawet w części.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji Prokuratora, choć sformułowane jako osobne, a jak wynika z jej uzasadnienia, nawet alternatywne („na wypadek, gdyby…”), faktycznie mają łączny charakter, bowiem oba wypływają z istoty tożsamości czynu, będącego przedmiotem postępowania. W obu zarzutach chodzi bowiem o to, że zdaniem skarżącego granice czynu wyznaczają jego pojedyncze składniki formalne, jak opis, rola poszczególnych osób, elementy badane na różnych etapach postępowania jako istotne z punktu widzenia znamion przestępstwa, a nie całość składników historycznych, jak czas i miejsce, uczestnicy czy skutki. Z tej różnicy skarżący błędnie zdaniem Sądu Okręgowego w Siedlcach wywodzi, że zmiana kręgu osób uznanych za sprawców w przypadku uznania, że czyn nie stanowił pobicia (jednej osoby pokrzywdzonej przez dwoje sprawców), ale równorzędną bójkę tych samych trzech osób powoduje, że mówi się już o zupełnie innym zdarzeniu, co stanowi wyjście poza granice faktyczne czynu (jest to zupełnie inny czyn). Twierdzenie takie jest bezzasadne, bowiem w przypadku uznania takiej tezy za zasadną, wbrew treści uzasadnienia apelacji oskarżycielka posiłkowa nie byłaby w ogóle uprawniona do wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia, bowiem organy ścigania, mimo wskazań Sądu Rejonowego w Węgrowie w sprawie II K 353/17, dwukrotnie umorzyły dochodzenie w sprawie o czyn z art. 157 § 2 kk, czyli spowodowania obrażeń ciała, a więc czynu, który z racji swego charakteru jest popełniany przez jedną, konkretną osobę (wszak nawet jeśli podczas pobicia pokrzywdzony doznaje poważnych obrażeń ciała, ale nie można ustalić, który ze sprawców je spowodował, nie uwzględnia się tego w kwalifikacji prawnej czynu poprzez dodanie art. 157 kk). Podobnie forsowane przez Prokuratora pojmowanie granic tożsamości czynu nigdy, nie tylko (jak w uzasadnieniu apelacji) przy oskarżeniu subsydiarnym, ale i przy prokuratorskim, Sąd nie mógłby w toku rozprawy dokonać zmiany opisu z pobicia na bójkę, tylko musiałby umorzyć postępowanie, czekając na nowy akt oskarżenia, bo to chyba zawsze oznacza zmianę statusu pokrzywdzonego na status współsprawcy (zaś wyjście poza granice aktu oskarżenia to obraza art. 14 § 1 kpk, a nie tylko 55 § 1 kpk). Co ciekawe, gdyby przy nowym akcie oskarżenia i nowej rozprawie Sąd uznał, że jednak czyn stanowi pobicie, znów musiałby postępowanie umorzyć, a sytuacja musiałaby się powtarzać aż do uzyskania chwilowej zgodności ustaleń i ocen oskarżyciela i sądu. Ścisłe trzymanie się tożsamości wszystkich wskazywanych przez skarżącego elementów, które miałyby wyznaczać granice tożsamości czynu, jak choćby tożsamość pokrzywdzonego, uniemożliwiałyby niejednokrotnie realizację obowiązku, wynikającego z art. 399 kpk, polegającego na konieczności ustalenia (przed ewentualnym uniewinnieniem), czy w granicach zarzutu oskarżonemu należy przypisać czyn, kwalifikowany odmiennie (co czasem może oznaczać, że przy przyjęciu np. formalnego wykroczenia nie będzie już pokrzywdzonego).

Granice czynu, rozumianego w sposób naturalny, są wyznaczone przez jego elementy historyczne. Początkowo pokrzywdzona traktowała je w kategoriach czynu prywatnoskargowego. Sąd ustalił, że zachowanie, zarzucane Z. G. i J. G. (1), winno być rozpatrywane przez pryzmat art. 158 § 1 kk (k. 18) – i powyższe zaakceptował sąd odwoławczy (k. 21). Mimo iż organy ścigania winny w tej sytuacji działać z urzędu, zostało złożone zawiadomienie o przestępstwie ściganym z oskarżenia publicznego, dotyczące popełnienia czynu z art. 158 § 1 kk (k. 23). Z niewiadomych przyczyn organy ścigania dwukrotnie umorzyły postępowanie – ale co do czynu prywatnoskargowego z art. 157 § 2 kk, nie ustosunkowując się w żaden sposób formalnie do kwestii popełnienia czynu z art. 158 § 1 kk – np. poprzez stwierdzenie, że w czynie brak jest znamion czynu ściganego z oskarżenia publicznego lub brak jest danych dostatecznie uzasadniających jego popełnienie w ogóle). Stwierdzić tymczasem należy, że policja czy prokuratura nie jest uprawniona do przemilczania części zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa i dowolnego wybierania z jego treści dogodnego tylko fragmentu – ma obowiązek wszcząć postępowanie lub wydać postanowienie o odmowie jego wszczęcia, a jeśli zgłaszany jest przypadek zabójstwa dokonanego w związku z rozbojem, nie może umorzyć śledztwa wyłącznie w sprawie kradzieży uznając, że skradziono kwotę, uzasadniającą ustalenie, że chodzi o wykroczenie. Jeśli więc przedmiotem wszystkich postępowań (niezależnie od ich wybiórczego, cząstkowego traktowania przez organy ścigania) było całe zajście między stronami z dnia 12 sierpnia 2016 r., od chwili, gdy Z. G. i H. C. zaczęli się kłócić o skrzynkę/pudełko z butami, poprzez włączenie w scysję J. G. (1) i kontakt fizyczny między tymi osobami, aż do ich rozdzielenia i wezwania na miejsce patrolu Policji, to granice czynu wyznaczają czas i miejsce, a także osoby uczestniczące – niezależnie od charakteru ich udziału. Obowiązkiem organów ścigania i sądu w przypadku oskarżenia o popełnienie przestępstwa w ramach tak ujętego czynu jest ocenić, czy osoby oskarżone tym zachowaniem wypełniły znamiona jakiegokolwiek czynu zabronionego – jeśli nie pobicia, to może tylko naruszenia nietykalności cielesnej itp. O braku skargi uprawnionego oskarżyciela (ale nie wyjściu poza granice czynu) można byłoby mówić, gdyby ustalenia faktyczne prowadziły do stwierdzenia, że doszło do pobicia, ale „w drugą stronę” i należałoby skazać wyłącznie oskarżyciela posiłkowego za to, że pobił oskarżonych. Skazania sprawców udziału w bójce nie wyklucza tymczasem ustalenie, że osoba, która czuje się pokrzywdzoną (i w procesie publicznoskargowym jest nawet oskarżycielem posiłkowym), uczestniczyła faktycznie w bójce na równorzędnych zasadach. Nie zmienia tego stwierdzenie, że mimo takich ustaleń osoba ta, choć faktycznie będąca sprawcą przestępstwa, w tym procesie ma status pokrzywdzonego i sama pozostanie bez kary – wszak to organy ścigania zaniechały postępowania przeciwko wszystkim zresztą sprawcom. Nadto w sprawie o bójkę wszyscy sprawcy z założenia mogą być również pokrzywdzonymi – wszak znamieniem nie tylko pobicia, ale i bójki jest co najmniej narażenie „człowieka” (uczestnika bójki, a nie innej osoby, bo byłoby to przecież pobicie) na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub w art. 157 § 1 kk. Bez tego narażenia, które musi być skutkiem zdarzenia, nie ma przestępstwa bójki. W konsekwencji, nie ma też podstaw do stwierdzenia, że osoba, będąca uczestnikiem bójki, która mimo wszystko czuje się pokrzywdzoną, nie może zainicjować postępowania karnego (z oskarżenia subsydiarnego czy publicznego), a jeśli zainicjuje, że sąd nie może w tej sprawie wydać merytorycznego orzeczenia. Problem taki mógłby wyniknąć dopiero w sytuacji, gdyby w sprawie z oskarżenia subsydiarnego ustalenia faktyczne prowadziły do ustaleń całkowicie odwrotnych – że to pokrzywdzony jest sprawcą pobicia innych osób – ale wówczas rzeczywiście nie byłoby skargi pokrzywdzonego (przy pobiciu nie łączyłby on tych ról procesowych, będąc wyłącznie sprawcą). Tożsamość czynu mimo to nadal byłaby jednak zachowana, problemem byłby tylko brak skargi uprawnionego oskarżyciela, ale w sprawie niniejszej sytuacja taka nie zaistniała.

Wskutek powyższych rozważań należało stwierdzić, że zarzuty apelacji Prokuratora nie były zasadne.

Za całkowicie bezzasadne należało uznać zarzuty apelacji obrońcy oskarżonych (który nota bene nie złożył wniosku o sporządzenie na piśmie uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego, wobec czego nie ma konieczności szczególnie wnikliwego odnoszenia się do nich). Dość będzie stwierdzić, że zarzucając Sądowi I instancji obrazę przepisów postępowania (sprowadzających się de facto, mimo wskazania szeregu przepisów, do zarzutu błędnej oceny przeprowadzonych dowodów), skarżący nie pokusił się o wykazanie błędów Sądu, ograniczając się do stwierdzeń, że gruntowna i wnikliwa ocena dowodów powinna prowadzić do wniosków przeciwnych niż wyciągnięte, bo jest to bardziej prawdopodobne, bo oskarżony, gdyby chciał zaatakować pokrzywdzoną, mógłby ją nawet zabić, a skoro tego nie zrobił, to znaczy, że nie chciał jej zaatakować w ogóle. Argumenty tej klasy nie mogą podważać skrupulatnych, szczegółowych i rzeczywiście logicznych rozważań Sądu I instancji, które zostały przedstawione w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i których nie trzeba powielać, uznając za wystarczające odesłanie do wnikliwej, obiektywnej, a nie wyłącznie polemicznej, jego lektury. Dodatkowo przypomnieć należy, że osoba uczestnicząca w bójce nie może powoływać się na działanie w ramach obrony koniecznej, jeżeli jej działanie nie ma na celu wyłącznie ochronę jednego z uczestników zdarzenia przed działaniem innego, ale polega również na ataku i powodowaniu ponad wskazaną wyżej potrzebę choćby zagrożenia doznania nawet przez osobę atakującą obrażeń ciała.

Niezasadny był również zarzut obrońcy dotyczący obrazy przepisów postępowania w zakresie kosztów procesu. Kluczowy w tej sprawie art. 631 kpk dotyczy jedynie sytuacji częściowego uniewinnienia oskarżonego lub odstąpienia od wymierzenia mu kary z powodu wzajemności krzywd, co w sprawie niniejszej nie miało niewątpliwie miejsca, nawet jeśli ustalenia faktyczne doprowadziły do konstatacji, że pokrzywdzona była współsprawcą czynu, przypisanego oskarżonym. Zasady słuszności mogą uzasadniać jedynie zwolnienie od kosztów sądowych osoby zobowiązanej co do zasady do ich zapłaty, a reguły tej nie można rozciągać w drodze analogii na inne koszty, w szczególności prywatne. W sprawach z oskarżenia subsydiarnego nie ma podstaw prawnych do zwolnienia osoby skazanej (czy co do której postępowanie warunkowo umorzono) od obowiązku zwrotu wydatków, poniesionych przez oskarżyciela subsydiarnego.

Wniosek

Prokuratora: pierwotny o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzutu popełnienia zarzucanego im czynu, zmodyfikowany na rozprawie odwoławczej na wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

Obrońcy: o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oboje oskarżonych spod zarzutu art. 158 § 1 Kodeksu karnego;

ewentualnie o zmianę wyroku w jego pkt III i nie obciążanie oskarżonych zwrotem kosztów zastępstwa procesowego na rzecz H. C.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów skutkowała nietrafnością wniosku o jakąkolwiek zmianę wyroku, w szczególności poprzez uniewinnienie oskarżonych czy zwolnienie ich od wydatków strony przeciwnej. W szczególności całkowicie niezasadny był sformułowany na rozprawie wniosek Prokuratora o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. W obecnie obowiązującym stanie prawnym, zgodnie z treścią art. 437 § 2 kpk, uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1 kpk (zaistnienie bezwzględnej przesłanki odwoławczej), art. 454 kpk (przy potrzebie kasacji wyroku uniewinniającego lub umarzającego postępowanie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Podniesienie zarzutu obrazy art. 17 § 1 pkt 9 kpk nie mogła jednak wiązać się z wnioskiem o uchylenie wyroku, jako że w przypadku rzeczywistego zaistnienia nieusuwalnej przesłanki braku skargi uprawnionego oskarżyciela nie zachodziła potrzeba ponownego prowadzenia postępowania od początku, a jedynym rozwiązaniem byłoby umorzenie postępowania i ponowne procedowanie od początku byłoby całkowicie bezcelowe, wobec czego złożenie takiego wniosku nie mogło spotkać się z aprobatą Sądu odwoławczego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku, tak w części zaskarżonej, jak i w pozostałej, podlegającej ocenie z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji i brak okoliczności, podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III

Przepisy kpk nie przewidują enumeratywnie sytuacji zaskarżenia wyroku w sprawie z oskarżenia subsydiarnego przez obrońcę i Prokuratora, zwłaszcza jeśli ten drugi nie jest oskarżycielem, jednak zauważyć należy, że obie apelacje były zgodne co do kierunku i zakresu zaskarżenia, a na rozprawie odwoławczej prokurator poparł również zarzuty apelacji obrońcy oskarżonych. Poprzez art. 640 § 1 kpk i art. 634 kpk oraz art. 629 kpk do rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego zastosowanie będzie miał art. 628 kpk, zgodnie z treścią którego koszty te (zarówno sądowe, jak i wydatki strony przeciwnej) ponoszą oskarżeni. Na koszty sądowe składają się opłaty i wydatki poniesione przez Skarb Państwa (art. 616 kpk). Wydatki sądowe zostały uiszczone w formie zryczałtowanej na początku procesu (i o ich zwrocie orzeczono w zaskarżonym wyroku). W orzeczeniu Sądu odwoławczego należało więc orzec o zwrocie wydatków strony przeciwnej za pełnomocnika z wyboru (840 zł - stawka minimalna za reprezentację przed Sądem Okręgowym jako sądem odwoławczym oraz o opłatach (po 60 zł – stawka minimalna wg art. 7 i 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana