Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Maciej R. Socha

Protokolant: Paulina Światłowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wałbrzychu Anny Konarskiej

po rozpoznaniu w dniach 20 listopada 2013 r. oraz 17 stycznia, 26 lutego, 9 kwietnia oraz 23 kwietnia 2014 r.

sprawy S. B. (1)

urodz. (...) w Ś.

syna W. i E. z domu M.

oskarżonego o to, że:

w dniu 28 sierpnia 2011 r. w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd operatora (...) S.A., co do woli wywiązania się z warunków zawartych umów nr (...) za pośrednictwem autoryzowanego przedstawiciela (...) w W., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że po uprzednim podrobieniu przez inną osobę dokumentu w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu w firmie (...) ul. (...), (...)-(...) Ś. wydanego dla R. S. w celu użycia za autentyczny, wyłudził dwa aparaty komórkowe m-ki H. (...) o łącznej wartości 2.196,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. w W.,

tj. o czyn z art. 286§1 kk i art. 270§1 kk w zw. z art. 11§2 kk ;

I oskarżonego S. B. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. popełnienia występku z art. 286§1 kk i art. 270§1 kk w zw. z art. 11§2 kk, i za czyn ten na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk wymierza mu karę roku pozbawienia wolności ;

II na podstawie art. 69§1 i 2 kk oraz art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego S. B. (1) warunkowo zawiesza tytułem próby na okres lat 2 (dwóch) ;

III zwalnia oskarżonego S. B. (1) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa, natomiast wymierza mu opłatę w kwocie 180 zł.

  Sygn. akt II K 1179/2013

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

Oskarżony S. B. (1) poznał R. S. latem 2011 roku, gdy ten remontował mieszkanie jego konkubiny J. P., znajdujące się przy ulicy (...) w Ś.. Oskarżony S. B. (1) zaproponował R. S., ażeby ten zawarł umowy dotyczące telefonów komórkowych, na co R. S. wyraził zgodę. Oskarżony S. B. (2) dostarczył R. S. podrobiony uprzednio przez inną osobę dokument w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu w firmie (...) ul. (...), (...)-(...) Ś. wydany dla nazwisko R. S. w celu użycia za autentyczny oraz poinstruował R. S. gdzie ma się udać i jakie umowy zawrzeć. Zgodnie z instrukcjami przekazanymi przez oskarżonego S. B. (1), R. S. udał się do autoryzowanego przedstawiciela (...) S.A. - (...) w W., gdzie zawarł na swoje nazwisko dwie umowy nr (...), posługując się wyżej wskazanym zaświadczeniem o zatrudnieniu w firmie (...) ul. (...), (...)-(...) Ś., których przedmiotem były dwa aparaty komórkowe m-ki H. (...) o łącznej wartości 2.196,00 zł. Ani oskarżony S. B. (1) ani R. S. nie mieli przy tym w momencie zawierania umów woli wywiązania się z warunków zawartych umów nr (...). Po zawarciu tychże umów R. S. przekazał oba telefony oskarżonemu S. B. (1). Oskarżony S. B. (1) unikał następnie R. S., a następnie wyjechał do Wielkiej Brytanii. Ani oskarżony S. B. (1) ani R. S. nie realizowali umów zawartych przez R. S..

/Dowód: - zeznania świadka R. S. oraz uprzednio składane przezeń

wyjaśnienia – k. 328-329, 29-31, 161-162, 355,

k. 48-50 akt (...) S.R. w W. ;

- zaświadczenie oraz umowy – k. 4-9 /.

Oskarżony S. B. (1) był uprzednio jeden raz karany sądownie.

/Dowód: - dane o karalności oskarżonego S. B. (1) – k. 146 /.

Oskarżony S. B. (1) w czasie całego postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Ponadto Sąd Rejonowy w Wałbrzychu zważył, co następuje:

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy uznać należy, iż sprawstwo i wina oskarżonego S. B. (1) odnośnie przypisanego mu czynu nie może budzić jakichkolwiek wątpliwości.

Podstawowym dla ustaleń stanu faktycznego zagadnieniem okazała się kwestia wykazania czy w dniu 28 sierpnia 2011 roku R. S. zawierając umowy nr (...) za pośrednictwem autoryzowanego przedstawiciela (...) w W., z (...) S.A., nie mając woli wywiązania się z warunków tychże umów i doprowadzając do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że po uprzednim podrobieniu przez inną osobę dokumentu w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu w firmie (...) ul. (...), (...)-(...) Ś. wydanego dla R. S. w celu użycia za autentyczny, wyłudził dwa aparaty komórkowe m-ki H. (...) o łącznej wartości 2.196,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. w W. – działał samodzielnie czy też wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym S. B. (1).

Zgromadzony materiał dowodowy pozwolił na kategoryczne ustalenie, iż przedmiotowy czyn był działaniem podjętym wspólnie i w porozumieniu przez oskarżonego S. B. (1) oraz świadka ( uprzednio prawomocnie skazanego w sprawie prowadzonej pod sygnaturą (...) Sądu Rejonowego w Wałbrzychu ) R. S..

Ustalenia stanu faktycznego Sąd poczynił w pierwszej kolejności w oparciu o wiarygodne co do zasady zeznania świadka R. S.. Z zeznań świadka R. S. wynika w sposób kategoryczny w jaki sposób oskarżony S. B. (1) zaproponował mu współpracę, jakich konkretnie działań obaj się podjęli ; z zeznań tychże wynika również w sposób jednoznaczny, że to oskarżony S. B. (1) był pomysłodawcą i inicjatorem całego procederu, wskazał swojemu współsprawcy ( tj. R. S. ) co ten ma robić, a następnie był głównym beneficjentem osiągniętej korzyści majątkowej ( zeznania świadka R. S. złożone na rozprawie głównej w dniu 26 lutego 2014 r.: „Pan B. namówił mnie żebym wziął telefony dla jego i jego żony albo konkubiny i mówił, że to on będzie je spłacał. Ja poznałem Pana B. jak remontowałem mu mieszkanie, nie pracowałem u niego długo, siadaliśmy, wypiliśmy wódkę i mnie namówił na to, on wziął te telefony, po tym jak ja je kupiłem, a on wziął. To od niego dostałem dokumenty, jakieś pismo jedno, ale nie wiem jakie, które okazywałem w sklepie z telefonami. Telefony mu oddałem, dostałem parę groszy, nie pamiętam dokładnie ile dostałem. Potem ja słyszałem, że B. pojechał do Anglii i nie miałem z nim kontaktu. Ja próbowałem się z nim skontaktować, bo otrzymywałem pisma, że mam spłacać te telefony” ). Zeznania świadka R. S. ( oceniane wspólnie ze składanymi przez niego uprzednio wyjaśnieniami, do których świadek ustosunkował się na rozprawie głównej ), zasługują na uznanie za w pełni wiarygodne. Świadek R. S. ograniczył się bowiem do zrelacjonowania przebiegu zdarzeń, bez jakiejkolwiek próby koloryzowania bądź bezpodstawnego obciążania oskarżonego. Podkreślenia wymaga, iż R. S., nie zmieniał swojej wersji zdarzeń w zależności od roli procesowej, w której składał relacje procesowe ( jako podejrzany w sprawie zakończonej następnie wydaniem wyroku bez przeprowadzenia rozprawy, a następnie jako świadek, w tym również w czasie konfrontacji z oskarżonym S. B. (1) oraz świadkiem Z. R. ) ; świadek ten prezentował niezmienną co do zasady wersję zdarzeń, nie próbując uniknąć współodpowiedzialności i nie próbując w żadnej mierze przerzucić odpowiedzialności na oskarżonego S. B. (1) ; wskazując osobę współsprawcy w sprawie w której sam był oskarżony, R. S. wszak nic nie zyskał ( w sensie uniknięcia odpowiedzialności karnej, czy nawet jak się wydaje łagodniejszego wyroku ). Wskazać w tym miejscu zresztą należy, iż świadek R. S. jawi się Sądowi jako człowiek prosty, niezdolny do uknucia skomplikowanej intrygi przeciwko oskarżonemu. W ocenie Sądu, świadek R. S. w sposób bezstronny ( choć patrząc obiektywnie miałby prawo czuć żal do oskarżonego przez którego został w pewien sposób wykorzystany, co nie miało wszak wpływu na karnoprawną ocenę jego zachowania ) opisał przebieg zdarzeń. Sąd oceniając konsekwentne, spójne i logiczne relacje świadka R. S. jako wiarygodne, dostrzega także, że świadek R. S. podawał okoliczności, które nie mogłyby być mu znane gdyby faktycznie nie współdziałał z oskarżonym: miejsce zamieszkania oskarżonego S. B. (1) ( k. 162 akt ), fakt, iż po zdarzeniu oskarżony S. B. (1) wyjechał do Wielkiej Brytanii ( k. 328 akt ) ; wreszcie świadek R. S. widząc w Sądzie J. P. ( byłą konkubinę oskarżonego ) potwierdził, że była to kobieta związana z oskarżonym ( zeznania świadka R. S. złożone na rozprawie głównej w dniu 26 lutego 2014 r.: „Znam Panią która do niego przychodziła, to jego konkubina, nie wiem jak ma na imię konkubina Pana B., ale to jest pani, która jest dzisiaj na rozprawie” ). Analiza zeznań świadka R. S. prowadzi do wniosku, iż są one całkowicie wiarygodne.

Za wiarygodne dowody Sąd uznał zeznania świadków U. R., B. K. oraz P. K., przy czym świadkowie ci nie przedstawiali okoliczności kluczowych dla ustalenia współdziałania oskarżonego S. B. (1) oraz R. S..

Sąd odmówił natomiast przyznania waloru wiarygodności zeznaniom świadków Z. R. oraz J. P.. Świadek Z. R. zaprzeczył ażeby poznał R. S. z oskarżonym. Z kolei świadek J. P. ( była konkubina oskarżonego ) zaprzeczyła, ażeby R. S. remontował mieszkanie w którym zamieszkiwała wraz z oskarżonym S. B. (1). Zeznania świadków Z. R. oraz J. P. nie mogą być uznane za wiarygodne, gdy skonfrontuje się je z poddanymi wyżej dogłębnej analizie zeznaniami świadka R. S.. W ocenie Sądu zarówno świadek Z. R., jak i świadek J. P., po prostu starali się dopomóc procesowo oskarżonemu, zaś sami nie chcieli angażować się w przedmiotową sprawę. W konfrontacji z zeznaniami świadka R. S., zeznania świadków Z. R. oraz J. P. są po prostu niewiarygodne.

Oceniając przeprowadzone w przedmiotowej sprawie dowody końcowo konieczne jest odniesienie się do wyjaśnień oskarżonego S. B. (1). Oskarżony S. B. (1) w toku całego postępowania ograniczył się do prostej negacji swojego udziału w przestępczym procederze, przedstawiając całkowicie niewiarygodną wersję, iż został pomówiony przez R. S.. Wyjaśnienia oskarżonego składane w czasie całego postępowania należy uznać tylko i wyłącznie jako realizację prawa do obrony przysługującego oskarżonemu. Wyżej wskazane wyjaśnienia są bowiem całkowicie sprzeczne z omówionym wyżej wiarygodnym dowodem w postaci zeznań świadka R. S.. Oskarżony kreował się w swoich wyjaśnieniach jako ofiara intrygi tegoż świadka, co z punktu widzenia całokształtu materiału dowodowego oraz doświadczenia życiowego, nie wytrzymuje krytyki. W tym świetle wyjaśnienia oskarżonego są wręcz infantylne z punktu widzenia doświadczenia życiowego, zaś Sąd tłumaczy tak obraną linię obrony jedynie tym, że oskarżony po prostu obawiał się konsekwencji swojego postępowania i ewentualnych konsekwencji wyroku skazującego

Oceniając wszystkie przeprowadzone dowody, przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, Sąd uznał, iż sprawstwo i wina oskarżonego S. B. (1) odnośnie przypisanego mu czynu nie budzą jakichkolwiek wątpliwości.

Zachowanie oskarżonego S. B. (1) wypełniło znamiona występku z art. 286§1 kk w zw. z art. 270§1 kk w zw. z art. 11§2 kk, albowiem oskarżony w dniu 28 sierpnia 2011 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą – R. S., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd operatora (...) S.A., co do woli wywiązania się z warunków zawartych umów nr (...) za pośrednictwem autoryzowanego przedstawiciela (...) w W., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że po uprzednim podrobieniu przez inną osobę dokumentu w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu w firmie (...) ul. (...), (...)-(...) Ś. wydanego dla R. S. w celu użycia za autentyczny, wyłudził dwa aparaty komórkowe m-ki H. (...) o łącznej wartości 2.196,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. w W.. Oskarżony S. B. (1) oraz skazany R. S. niewątpliwie działali wspólnie i w porozumieniu, a rola oskarżonego przejawiała się tym, iż oskarżony S. B. (1) dostarczył skazanemu R. S. podrobiony uprzednio przez inną osobę dokument w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu w firmie (...) ul. (...), (...)-(...) Ś. wydany dla R. S. w celu użycia za autentyczny ( trafnie przyjął Prokurator, iż zaświadczenie podrobiła inna osoba, skoro brak jest dowodu kto to zrobił ), poinstruował skazanego R. S. gdzie ma się udać i jakie umowy zawrzeć, a następnie odebrał od niego dwa przedmiotowe aparaty komórkowe m-ki H. (...) o łącznej wartości 2.196,00 zł. Ani oskarżony S. B. (1) ani skazany R. S. nie mieli przy tym w momencie zawierania umów woli wywiązania się z warunków zawartych umów nr (...) oraz spłaty zaciągniętych zobowiązań, zaś mieli wolę osiągnięcia korzyści majątkowych, które osiągnęli przy czym głównym beneficjentem tychże korzyści był oskarżony S. B. (1). W realiach przedmiotowej sprawy mamy do czynienia z klasycznym przypadkiem współsprawstwa, gdzie sprawcy dzielą zadania w przestępczym procederze ( skazany R. S. zawarł wszak dwie przedmiotowe umowy ).

Czyn oskarżonego S. B. (1) został popełniony umyślnie w zamiarze bezpośrednim, albowiem oskarżony chciał go popełnić.

Oskarżonemu S. B. (1) w czasie popełnienia przypisanego mu czynu zabronionego należy przypisać winę ; okoliczności wyłączające zawinienie po stronie oskarżonego nie zachodzą ( vide opinia psychiatryczna – k. 245-249 akt ).

Sąd wymierzył oskarżonemu S. B. (1) za przypisany mu czyn karę roku pozbawienia wolności. Wymierzając oskarżonemu S. B. (1) stosownej wysokości karę pozbawienia wolności, Sąd wziął pod uwagę niebagatelny ładunek społecznej szkodliwości przestępstwa i znaczący stopień winy oskarżonego, który działał z premedytacją ( działanie z góry powziętym przestępczym zamiarem ). Sąd miał na uwadze wartość wyrządzonej szkody, która na tle innych przestępstw pozostających w jurysdykcji tutejszego Sądu nie była szczególnie wysoka. Sąd miał również na względzie, iż oskarżony S. B. (1) był uprzednio jeden raz karany sądownie i to za przestępstwo przeciwko mieniu, ale było to już dawno temu – w 2001 roku ( vide k. 146 akt ).

Wymierzając oskarżonemu S. B. (1) karę roku pozbawienia wolności, Sąd baczył by była ona adekwatna do osobowości, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, stopnia jego zawinienia oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, przy czym Sąd miał na względzie wskazane wyżej okoliczności. Ponadto Sąd uwzględnił cele zapobiegawcze i wychowawcze, które orzeczona kara pozbawienia wolności ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa - mając na względzie przede wszystkim środowisko lokalne i rodzinne oskarżonego oraz współsprawcy ( skazanego prawomocnie R. S. ) - aby zarówno sam oskarżony, jak i jego otoczenie zrozumieli, iż za popełnione przestępstwo sprawca musi ponieść karę.

Jednocześnie, mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności, Sąd zawiesił warunkowo wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego S. B. (1) kary pozbawienia wolności tytułem próby na okres lat dwóch, uznając iż jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary, a w szczególności zapobieżenia jego powrotowi do przestępstwa. Stosownie do dyspozycji art. 69§2 k.k., zawieszając wykonanie kary, Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia, jak również postawę oskarżonego po popełnieniu czynu ( oskarżony pracuje zawodowo w Wielkiej Brytanii ). Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd podjął decyzję o zastosowaniu wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wymierzonej mu kary pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu, można z dużą dozą prawdopodobieństwa – graniczącą z pewnością - przyjąć, iż czyn, którego dopuścił się oskarżony był w jego życiu – Sąd żywi taką nadzieję – wyjątkowym, a tym samym wkroczenie przez oskarżonego na drogę nieprzestrzegania prawa miało charakter incydentalny. Orzeczony w oparciu o przepis art. 70 § 1 pkt 1 k.k. okres próby, pozwoli ostatecznie zweryfikować postawę oskarżonego wobec zasad przestrzegania porządku prawnego i ocenić trafność w zakresie przyjętej prognozy kryminologicznej.

Sąd nie zobowiązywał oskarżonego do naprawienia wyrządzonej szkody na podstawie przepisu art. 72§2 k.k., albowiem obowiązek ten został już nałożony w całości na współsprawcę – skazanego R. S. ( vide wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 19 listopada 2012 roku, sygn. akt (...)) ; nałożenie tego obowiązku również na oskarżonego byłoby nieuzasadnione i prowadziło do zbiegu tytułów wykonawczych.

Orzeczenie w części dotyczącej zwolnienia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania wydatków oparto o przepis art. 624 § 1 k.p.k., natomiast w części dotyczącej nie wymierzenia opłaty – o przepis art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.