Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1334/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Pragi-Północ w Warszawie z dnia 3 września 2021r. sygn. akt IV K 430/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

M. F.

oskarżony nie figuruje w kartotece karnej Krajowego Rejestru Karnego jako osoba karana;

Informacja z KRK

1248

2.

M. F.

Oskarżony złożył deklarację podatkową i uzyskał dochód w 2021 roku.

Informacja o dochodach

1247

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Informacja z KRK

dokument wystawiony przez uprawniony podmiot tj. Krajowy Rejestr Karny – Punkt Informacyjny przy Sądzie Okręgowym; informacja jest aktualna tj. wystawiona w dniu 17 października 2022r.

Informacja o dochodach

Dokument wygenerowany elektronicznie uzyskany z systemu teleinformatycznego Ministra właściwego do spraw finansów publicznych;

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut w apelacji obrońcy

1.

Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a)  art. 5 § 2 kpk poprzez jego niezastosowanie i rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości w sytuacji, gdy w niniejszej sprawie nie można przypisać oskarżonemu winy, albowiem świadczą o tym wyjaśnienia oskarżonego, jak i to, iż żaden ze świadków nie miał styczności z oskarżonym, a ich zeznania oparte są na przypuszczeniach,

b)  art. 4 kpk poprzez pominięcie przy orzekaniu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego,

c)  art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego M. F. poprzez bezpodstawne uznanie, że oskarżony miał świadomość co do pochodzenia pojazdu, podczas gdy zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy w tym analiza zeznań świadków tj. D. P. (1), I. T., A. P. (1) prowadzi do wniosków przeciwnych,

d)  art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań pracowników firmy (...) tj. I. T., P. C. i A. S. poprzez pominięcie w ocenie tych zeznań faktu, że w przypadku obejmowania pojazdu leasingiem był on weryfikowany pod względem wcześniejszego zarejestrowania, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych polegającym na uznaniu, że oskarżony M. F. miał świadomość pochodzenia pojazdu,

e)  art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań świadka A. P. (2), D. P. (2) uznając je za niewiarygodne, podczas gdy zeznania te korespondują z zeznaniami oskarżonego F., jak i pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w toku postępowania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, wyjaśnił na rozprawie wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, następnie całość tych okoliczności wnikliwie i wszechstronnie rozważył, uwzględniając przy tym zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy, doświadczenia życiowego i na tej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz wyprowadził trafny wniosek w przedmiocie winy oskarżonego M. F. za przypisane mu przestępstwo.

W pierwszej kolejności obrońca zarzuca obrazę art. 5 § 2 k.p.k. Stwierdzić należy, że przepis ten dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd orzekający, nie zaś wątpliwości skarżącego co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez sąd. Nie należą do nich przy tym wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc który ze wzajemnie sprawczych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów, odpowiadającej zasadom wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zgodnie z przepisem art. 410 k.p.k., a ustalenia te są stanowcze, to nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 k.p.k.

Tym samym tłumaczenie wątpliwości na korzyść oskarżonego nie oznacza powinności wybierania wersji dla niego korzystniejszej. Najpierw bowiem wybiera się wersję wynikającą z racjonalnej analizy dowodów, to jest tę, która wynika z decyzji o ich wiarygodności, czyli tak jak niniejszej sprawie uczynił sąd I instancji.

Odnosząc się do kwestii oceny poszczególnych dowodów przeprowadzonej przez sąd meriti należy stwierdzić, że próba jej podważenia przez obrońcę była nieskuteczna. Zasadnie Sąd Rejonowy nie powziął żadnych wątpliwości co do okoliczności przebiegu zdarzenia i roli oskarżonego w procederze legalizacji skradzionego pojazdu marki V. (...) poprzez „przepuszczenie go przez leasing”. Nie ma racji skarżący, że żaden ze świadków nie miał styczności z oskarżonym, a ich zeznania są oparte na przypuszczeniach, w sytuacji gdy oskarżony został zatrzymany w skradzionym pojeździe i był obserwowany przez funkcjonariuszy policji od momentu odebrania z Wydziału Komunikacji tablic rejestracyjnych o nr (...) i dowodu rejestracyjnego. Nie budzi przecież wątpliwości, że przedmiotowy pojazd został zarejestrowany na firmę (...), który był kuzynem oskarżonego i podpisał umowę leasingu operacyjnego na prośbę oskarżonego (k.123-124). Wcześniej zaś założył firmę Handlowo-Usługową za namową oskarżonego i jako figurant podpisywał wszystkie dokumenty i faktury, otrzymując od oskarżonego swoiste wynagrodzenie ok. 1000 zł miesięcznie, ale wszystkie decyzje finansowe podejmował oskarżony M. F.. Ponadto w zabezpieczonym samochodzie V. (...) odnaleziono w bagażniku włoskie tablice rejestracyjne (...), które posłużyły do dwukrotnego zarejestrowania tego samego pojazdu V. (...) po dokonaniu przerobienia nr VIN i przepuszczenia go dwukrotnie przez leasing, co potwierdza protokół oględzin pojazdu i zdjęcia (k.50-52). Znamienne jest to, że pojazd od momentu jego przekazania przez leasingodawcę był użytkowany przez oskarżonego M. F., a nie formalnego leasingobiorcę J. S., co wynika z zeznań nieżyjącego już kuzyna oskarżonego- J. S. (k.231-233).

Dodatkowo jak wynika z zeznań świadka T. C. -pracownika Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta W.- (...), to oskarżony M. F. został przedstawiony jako leasingobiorca przez przedstawiciela (...) i w dniu 1 marca 2007r. zgłosił się po odbiór dwóch sztuk tablic rejestracyjnych oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu V. (...) nr rej. (...).

Nie można zatem podzielić argumentacji obrońcy o braku styczności tych świadków z oskarżonym, w sytuacji gdy świadek I. T. (wcześniej D.) kojarzyła oskarżonego na rozprawie jako osobę z którą podpisywała umowę leasingu, a świadkowie J. S. (kuzyn oskarżonego) i T. C. (urzędnik wydziału komunikacji) oraz M. M. (1)- funkcjonariusz, który obserwował i dokonał zatrzymania oskarżonego, zetknęli się z nim przecież osobiście.

Sposób zachowania oskarżonego w tej sprawie, w szczególności nabycie i zarejestrowanie pojazdu na firmę kuzyna, a przede wszystkim kontakty z osobami skazanymi za przestępczy proceder obrotu pojazdami pochodzącymi z kradzieży z włamaniem, w szczególności z D. M., D. P. (1), A. G. i A. P. (2), wskazują, że oskarżony miał świadomość, iż samochód V. (...) pochodzi z przestępstwa.

Analiza zeznań tych osób pozwala ustalić jak wyglądał proceder tzw. przepuszczania kradzionych samochodów przez leasing. Prawomocne wyroki skazujące w sprawach o sygn. akt V K 191/09 i V K 165/14 pozwalają ustalić, że wskazane wyżej osoby zajmowały się procederem sprzedaży firmom leasingowym skradzionych pojazdów legalizowanych na podstawie fałszywych dokumentów oraz oznaczeń identyfikacyjnych. W szczególności opracowano metodę wielokrotnego „przepuszczania” pojazdu przez leasing, która polegała na powtórnym przerobieniu oznaczeń pojazdu (nr VIN) po jego sprzedaży firmie leasingowej, wstawieniu go do kolejnej firmy, po czym zgłoszeniu jego kradzieży na policję. W tym czasie samochód zgłoszony jako skradziony, po przerobieniu numerów VIN po raz kolejny był zbywany firmie leasingowej. W efekcie jeden samochód był 2-3 krotnie przedmiotem leasingu. Proceder ten funkcjonował przy wykorzystaniu fikcyjnych firm, rejestrowanych w tym celu na podstawione osoby tzw. „słupy”, co umożliwiało wystawienie faktur zbycia.

Taki sam proceder zarobienia na skradzionym pojeździe poprzez przerobienie numeru VIN i zbyciu kradzionego pojazdu firmie leasingowej przez podstawione firmy, zastosowano wobec samochodu marki V. (...) o nr VIN (...), który został skradziony w nocy 30/31.08.2006r. w S. na szkodę A. U.. Samochód ten został dwukrotnie sprzedany przez firmę (...) Sp. z o.o. (...) S.A. (k.95,158), a następnie Fundusz podpisał umowy leasingu operacyjnego najpierw w dniu 14.11.2006r. z firmą (...) Sp. z o.o., a następnie w dniu 19.12.2006r. z firmą (...).

Dokładnie ten proceder opisał świadek D. M. , który przesłuchany jako podejrzany w sprawie o sygn. akt V K 191/09 wyjaśnił : „ Jeśli chodzi o samochód V. (...) nr VIN (...) nr rej. (...) to samochód ten był wzięty od K., przerabiał go B., dokumenty załatwiał i drukował B.. Samochód ten był robiony dla G., poszedł do leasingu, na jaką firmę nie wiem. Leasing załatwiał G.. Z tego co mi wiadomo to V. było przepuszczane przez leasing dwa razy, raz przepuszczał go G. a raz P.”-k.538.

W kolejnych wyjaśnieniach D. M. zeznał: „ ja sprzedałem ten samochód bez żadnych dokumentów dla A. P. (2) , przemalowałem lusterka, listwy na drzwiach i progi na złoty kolor, dałem też P. fałszywe włoskie dokumenty z innym numerem VIN, nie wiem co dalej zrobił z nim P.”.

Powyższe depozycje znajdują potwierdzenie w zeznaniach D. P. (1) i A. G.. Świadek A. G. przesłuchany jako podejrzany w sprawie sygn. akt IV K 1479/11 potwierdził (k.595-604), że zgłoszono na policję fikcyjną kradzież tego pojazdu, a samochód ponownie trafił do D. M. i po przerobieniu numerów VIN został wzięty w leasing przez F.. Wprawdzie świadek A. G. nie znał oskarżonego i tylko o nim słyszał. Natomiast bardziej szczegółowe zeznania złożył D. P. (1) , który znał oskarżonego i w toku postępowania w sprawie V K 191/09, tak opisał jego udział w tym procederze (k.570-572) : „ Kolejną osobą, o której chcę powiedzieć jest M. F.… znam go z widzenia od 20 lat. … Słyszałem od znajomego M. C. zam. na T., że F. w marcu miał wpadkę z V. (...). Od M. (D. M.) dowiedziałem się po Wielkanocy 2007r., że w tym V. był dwa razy zmienione numery VIN i było dwa razy wzięte w leasing. Od S. S. dowiedziałem się, że to V. było wzięte od M. już zrobione w leasing na (...) S.A. , a za drugim razem wzięte też w leasing i jeździł nim F.. Nie wiem czy i jakie firmy ma F.. M. mówił, że F. miał wymuszać kolizje, tanio remontować i w ten sposób wyciągać pieniądze”.

Analiza zeznań wskazanych świadków potwierdza, że oskarżony M. F. nabył pojazd marki V. (...), wiedząc, że samochód pochodzi z czynu zabronionego i dlatego zarejestrował go na firmę swojego kuzyna, któremu polecił podpisać umowę leasingu. Oskarżony M. F. znał przecież środowisko tych osób, które dokonywały obrotu skradzionymi pojazdami i przerobienia nr VIN. W sytuacji gdy zdecydował się na nabycie tego pojazdu od A. P. (2) na podstawioną firmę zarejestrowaną na swojego kuzyna, musiał wiedzieć, że samochód nie pochodzi z legalnego źródła. Na powyższy wniosek wskazuje logika wydarzeń i doświadczenie życiowe. Gdyby oskarżony był przekonany, że samochód jest legalny to nie miał powodu aby nabywać go na podstawioną firmę zarejestrowaną na swojego kuzyna.

Wprawdzie na rozprawie świadek D. P. (1) zeznał, że oskarżony M. F. nabył samochód V. (...) za cenę rynkową i jest przekonany, że zrobił to nieświadomie (k.675-676). Następnie zeznał, że F. został wprowadzony w błąd i nie należał do kręgu ich znajomych oraz nie miał świadomości, że samochód został przerobiony (k.1137). Tym niemniej w toku tych samych zeznań przyznał, że G. z W. pożyczyli samochód od F. aby upozorować i zgłosić jego kradzież, a potem mu zwrócili ten samochód. Powyższe zaś potwierdza, że oskarżony M. F. znał osoby zajmujące się nielegalnym procederem obrotu skradzionymi samochodami, skoro nabył ten pojazd od A. P. (2), użytkował go od dnia 28.12.2006r. na podstawie umowy leasingu podpisanej przez J. S., a następnie pożyczył to auto A. W., który 25.01.2007r. złożył zawiadomienie o fikcyjnej kradzieży samochodu V. (...) nr rej. (...) (k.1-4). W tym czasie samochód V. (...) miał już przerobiony po raz kolejny nr VIN i był już zarejestrowany pod nr (...), co potwierdza dokumentacja złożona do umowy leasingu (k.117-124).

Analiza zeznań D. P. (1) wskazuje, że na rozprawie świadek zmienił swoje zeznania tak aby wesprzeć linię obrony oskarżonego, ale nie umiał w sposób logiczny wyjaśnić dlaczego składając wyjaśnienia na wczesnym etapie śledztwa w sprawie VI Ds. 87/07 pomawiał oskarżonego M. F. o działalność sprzeczną z prawem -k.571.

Natomiast zeznania A. P. (2) są niewiarygodne, albowiem świadek ten zaprzeczył aby znał oskarżonego M. F. i twierdził na rozprawie, że widzi go po raz pierwszy i jedynie na prośbę M. dostarczył dokumenty samochodu V. (...) do firmy leasingowej, ale nie widział osób, które go kupowały (k.656-657) .

Tymczasem zeznania świadka I. T. złożone w sprawie IV K 1498/10 całkowicie przeczą tej wersji wydarzeń. Podczas okazania wizerunku I. D. (obecnie T.) rozpoznała na zdjęciu A. P. (2) jako osobę, która dostarczała wszystkie dokumenty potrzebne do podpisania umowy leasingowej i zarejestrowania m.in. samochodu V. (...) nr rej. (...), a ponadto A. P. (2) kontaktował ją z obiorcami pojazdu (k.582-584). Z zeznań tego świadka wynika, że to A. P. (2) przekazał jej kontakt do leasingobiorcy tj. firmy (...). Natomiast z zeznań J. S. wynika, że faktycznym odbiorcą tego samochodu był oskarżony M. F., który nadzorował podpisanie umowy leasingu na firmę kuzyna oraz odbierał dowód rejestracyjny i tablice z Wydziału Komunikacji, co potwierdzają także zeznania T. C. -pracownika Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta W.- (...).

Świadek I. D. zeznała, że na podpisanie umowy leasingu J. S. przybył w towarzystwie drugiego mężczyzny, którego wygląd dokładnie opisała (k.584-586). Świadek kojarzyła też twarz oskarżonego jako leasingobiorcę nawet po upływie kilku lat od zdarzenia, gdyż na rozprawie w dniu 29.04.2011r. zeznała, że wydaje się jej, iż podpisywała z oskarżonym umowę leasingową (k.513).

Wbrew argumentom obrońcy z zeznań pracowników firmy (...) tj. I. T., P. C. i A. S. nie wynika aby leasingowany pojazd był weryfikowany pod względem wcześniejszego zarejestrowania i nr VIN. Analiza zeznań świadków i ekspertyzy technicznej oraz wyceny dokonanej przez (...) Sp. z o.o. potwierdza, że sprawdzenie pojazdu ograniczało się do weryfikacji poprawności przedstawionej dokumentacji. Nie badano jednak poprawności ani budowy numerów identyfikacyjnych pojazdu, nie weryfikowano prawdziwości pozostałych danych pojazdu w tym roku produkcji, które przyjęto wg przedstawionych dokumentów (k.488-491).

Świadek P. C. , który podpisał się na umowie leasingu jako przedstawiciel leasingodawcy (k.486) zeznał, że przy sporządzaniu umowy leasingu pojazd nie jest sprawdzany, nie musi posiadać faktury, karty pojazdu. Nie ma także obowiązku sprawdzenia nr VIN w bazie danych. Jeśli to jest pojazd używany to zlecano dodatkowo oględziny rzeczoznawcy. Rzeczoznawca dokonuje oględzin samochodu pod względem jego zużycia, sprawności technicznej, potwierdza też wartość rynkową samochodu (k.513).

Z zeznaniami tego świadka korelują depozycje I. T. (k.515), która przyznała, że wprowadzając wniosek nie jest w stanie zweryfikować czy w systemie jest już inny pojazd o takim samym nr VIN. Przy wprowadzaniu umowy nie sprawdza czy samochód jest już w rejestrze, a nr VIN wpisuje na podstawie dokumentów otrzymanych od dostawcy pojazdu.

Podobnie zeznała świadek A. S. , której praca polegała na zweryfikowaniu danych klienta, poprawności wprowadzenia przez handlowca nr VIN w umowie z tym numerem, który był wprowadzony w systemie (k.529).

Analiza zeznań wskazanych świadków oraz dokumentów wyceny wskazuje, że nikt z firmy leasingowej nie weryfikował i nie sprawdzał nr VIN w samochodzie. Cała weryfikacja ograniczała się do sprawdzenia poprawności wpisania nr VIN do systemu komputerowego firmy (...) S.A. z dokumentacją otrzymaną od klienta. Rzeczoznawca dokonujący wyceny wartości używanego auta nie przeprowadzał weryfikacji prawdziwości nr VIN. W tej sytuacji widać wyraźnie w jaki sposób osobom trudniącym się tym nielegalnym procederem sprzedawania skradzionych aut firmie leasingowej, udawało się zbywać ten sam pojazd 2 -3 krotnie po przerobieniu nr VIN. Pobieżne badanie techniczne, któremu został poddany samochód V. (...) nie mogło ujawnić tego, co ujawniła dopiero opinia mechanoskopijna Laboratorium Kryminalistycznego KSP (k.268-271), że oryginalny numer identyfikacyjny tego pojazdu został zeszlifowany, a w tym miejscu został przyklejony kawałek blachy z obecnym numerem, podłoże głęboko zeszlifowano i biegły nie ustalił pierwotnego numeru nadwozia.

W świetle analizy dowodów ujawnionych na rozprawie zostało udowodnione, że oskarżony M. F. nie służył jedynie doradztwem J. S., którego firma leasingowała pojazd marki V. (...) oraz brał udział w rejestracji skradzionego pojazdu. Ta wersja obrony nie koreluje z dowodami obciążającymi, z których wynika jednoznacznie, że oskarżony znał pochodzenie samochodu i brał udział w procederze jego legalizacji metodą „przepuszczenia przez leasing”.

Obraza przepisu art. 5 § 2 k.p.k. jest możliwa tylko i wyłącznie w sytuacji gdy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. W świetle prawidłowych ustaleń faktycznych i utrzymania się przez Sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów wynikającej z treści art. 7 k.p.k., zarzut obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. jest niezasadny.

Nie ma racji obrońca, że Sąd Rejonowy oparł swoje ustalenia co do winy oskarżonego jedynie na okolicznościach go obciążających przy pominięciu dowodów i okoliczności świadczących na jego korzyść. Ustalenia Sądu Rejonowego poprzedzone zostały właściwą oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, dokonaną z poszanowaniem dyrektyw z art. 4 i 7 k.p.k., co pozwoliło na prawidłowe odtworzenie przebiegu zdarzeń stanowiących przedmiot rozpoznania niniejszej sprawy, a w konsekwencji powzięcie słusznego wniosku, iż oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu.

Zarzut obrazy przepisu art. 410 kpk jest niezasadny, gdyż obraza tego przepisu aby mogła mieć wpływ na treść wyroku, musi dotyczyć nieujawnienia lub pominięcia istotnego dowodu (istotnej okoliczności), gdyż dopiero wówczas może rzutować na treść rozstrzygnięcia. Tymczasem Sąd Rejonowy nie pominął żadnego z ujawnionych na rozprawie dowodów i w pisemnym uzasadnieniu zawarł szczegółową ocenę każdego z nich, którą Sąd Okręgowy w pełni podziela.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji, właściwie oraz z zachowaniem reguł określonych w art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. ocenił cały, należycie zebrany i ujawniony na rozprawie materiał dowodowy, wyjaśniając przy tym wszystkie istotne okoliczności sprawy. Zarzuty środka odwoławczego sprowadzają się w sposób oczywisty do polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu, wyczerpująco uargumentowanymi w uzasadnieniu orzeczenia.

Lp.

Zarzut w apelacji obrońcy

2.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że:

a)  oskarżony M. F. wiedział, że samochód, który był przedmiotem leasingu był nielegalnego pochodzenia, a nadto, że uczestniczył on w procesie legalizacji kradzionych pojazdów,

b)  oskarżony M. F. zorganizował kupno pojazdu V. (...) przez firmę zarejestrowaną na D. S. od (...) S.A.

c)  oskarżony M. F. był znany z procesu legalizacji kradzionych pojazdów świadkom A. G., D. P. (1), A. P. (2), I. T., podczas gdy materiał dowodowy nie dał podstaw do powyższych ustaleń.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew argumentom obrońcy ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji zostały oparte na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny i zgodny z zasadami logicznego rozumowania. Sąd Rejonowy zasadnie wskazał, iż dowodem potwierdzającym winę oskarżonego są zeznania świadków M. M. (1), T. C., J. S., I. T., D. P. (1), A. G. i D. M.. Analiza zeznań tych świadków potwierdza, że oskarżony M. F. miał wiedzę o procederze legalizacji skradzionych aut poprzez przerabianie numerów VIN i sprzedaż tych samochodów firmom leasingowym. Nabywając pojazd V. (...) na podstawioną firmę założoną na jego polecenie przez kuzyna -J. S., w sposób świadomy wziął udział w tym nielegalnym procederze. Zeznania osób prawomocnie skazanych w postępowaniu w sprawie sygn. akt V K 191/09 pozwoliły ustalić przestępczy mechanizm działania oraz udziału w tym procederze M. F., który jak wynika z zeznań J. S. nie był jedynie doradcą i nie pomagał w rejestracji pojazdu, jak twierdzi obrońca, lecz oskarżony kierował działaniami J. S. i zaproponował mu wzięcie samochodu V. (...) w leasing. J. S. był tylko figurantem i podpisał umowę leasingu oraz pozostałe dokumenty, ale wszystkie formalności związane z rejestracją i ubezpieczeniem pojazdu załatwiał oskarżony. J. S. przekazał mu wszystkie dokumenty dotyczące pojazdu i nawet nie wiedział kto uiścił wszystkie opłaty związane z leasingiem i ubezpieczeniem pojazdu. Wskazać należy, iż to oskarżony został przedstawiony w Wydziale Komunikacji jako leasingobiorca i załatwiał wszystkie formalności związane z rejestracją pojazdu. Odbierał także dowód rejestracyjny i tablice rejestracyjne oraz użytkował od dnia 28.12.2006r. samochód V. (...) pochodzący z kradzieży z włamaniem na szkodę A. U.. Świadek J. S. nominalny leasingobiorca nigdy z tego pojazdu nie korzystał. Ponadto to oskarżony pożyczył w dniu 25 stycznia 2007r. ten samochód A. W. aby upozorować fikcyjną kradzież tego pojazdu V. (...), który wcześniej był zarejestrowany pod innym numerem tj. (...).

Analiza całokształtu i sposobu zachowania oskarżonego w tej sprawie wskazuje w sposób jednoznaczny, że oskarżony miał świadomość, iż ten pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego. Nie ma także racji obrońca, że to firma leasingowa dokonywała kontroli umów i weryfikacji pojazdu, gdyż analiza zeznań świadków I. T. (wcześniej D.), P. C. i A. S. – pracowników (...) S.A. wskazuje, że przy sporządzaniu umowy leasingu oraz przy wycenie przez rzeczoznawcę, pojazd nie był weryfikowany pod kątem prawdziwości numerów identyfikacyjnych tj. nr VIN . Rzeczoznawca dokonywał jedynie oględzin pojazdu pod względem jego zużycia, sprawności technicznej oraz wyceniał wartość rynkową samochodu. Pracownicy firmy nawet nie sprawdzali w systemie czy pojazd o takim nr VIN był już wcześniej leasingowany w ich firmie. Weryfikacja sprowadzała się tylko do sprawdzenia poprawności wpisania nr VIN do systemu komputerowego z dokumentacją otrzymaną od klienta. Z tego powodu osobom organizującym ten przestępczy proceder zbywania skradzionych pojazdów firmie leasingowej, udawało się przez tak długi okres czasu czerpać z tego duże zyski.

Apelacja obrońcy oskarżonego ma jedynie charakter polemiczny, ale nie przedstawia wiarygodnej, alternatywnej wersji zdarzenia, która w sposób skuteczny podważałaby ustalenia faktyczne poczynione przez sąd rejonowy.

Ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji nie budzą zastrzeżeń Sądu Okręgowego, gdyż są oparte na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny i zgodny z zasadami logicznego rozumowania. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest chybiony, albowiem Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że oskarżony M. F. dokonał nabycia samochodu marki V. (...) nr VIN (...) o wartości 160 000 zł, pochodzący z kradzieży dokonanej w dniu 30/31.08.2006r. w S. na szkodę A. U.. Samochód ten po przerobieniu numerów identyfikacyjnych nadwozia został sprzedany (...) S.A. i stał się przedmiotem leasingu oraz został zarejestrowany pod nr (...). Oskarżony M. F. miał świadomość nielegalnego pochodzenia tego pojazdu, dlatego nabywając go swoim zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona występku z art. 291 § 1 k.k.

Przez nabycie należy rozumieć uzyskanie przez pasera od osoby władającej władztwa nad rzeczą. Elementem charakterystycznym nabycia rzeczy przez pasera jest pozyskanie przez niego całkowitego władztwa nad rzeczą, które umożliwia paserowi postępowanie z rzeczą tak, jak gdyby był jej legalnym właścicielem. W tej sprawie oskarżony M. F. niewątpliwie dysponował tym samochodem (...) jak właściciel i uzyskał całkowite władztwo nad tym samochodem, gdyż nominalny leasingobiorca J. S. był tylko figurantem. Dla przypisania paserstwa umyślnego niezbędna jest świadomość sprawcy, że rzecz będąca przedmiotem jego działania została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, albo świadomość możliwości pochodzenia tej rzeczy z czynu zabronionego. Dla wypełnienia znamion strony podmiotowej przestępstwa określonego w art. 291 § 1 k.k. nie jest konieczna natomiast świadomość sprawcy dotycząca okoliczności związanych z popełnieniem czynu zabronionego, z którego pochodzi rzecz stanowiąca przedmiot jego działania. W szczególności nie jest konieczne, aby paser miał świadomość, za pomocą jakiego konkretnie czynu zabronionego rzecz została uzyskana, ani też świadomość okoliczności, czasu i miejsca popełnienia tego czynu zabronionego, w tym wypadku kradzieży z włamaniem do domu A. U. w dniu 30/31.08.2006r., podczas której nieznani sprawcy dokonali także kradzieży samochodu V. (...) przy użyciu oryginalnych kluczyków.

Na podstawie okoliczności w jakich doszło do podpisania umowy leasingu przedmiotowego pojazdu oraz związków oskarżonego M. F. z osobami trudniącymi się nielegalnym procederem zbywania skradzionych aut firmie leasingowej oraz przerabianiem nr VIN w tych samochodach, można ustalić świadomość pochodzenia pojazdu z czynu zabronionego. Z faktów ujawnionych przez świadków M. M. (1), T. C., J. S., I. T., D. P. (1), A. G. i D. M., można wyciągnąć poprawny pod względem logicznym i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego wniosek o istnieniu okoliczności świadczących o świadomości pochodzenia rzeczy z czynu zabronionego w chwili dokonywania czynu opisanego w zarzucie. Znamiona strony podmiotowej paserstwa zostają wypełnione zarówno wtedy, gdy sprawca wie (ma pełna świadomość), że nabywana przez niego rzecz została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, jak i wówczas, gdy na podstawie okoliczności związanych z nabywaniem rzeczy poweźmie przypuszczenie, że pochodzi ona z czynu zabronionego. W tym drugim przypadku przestępstwo paserstwa popełnione jest umyślnie, przy czym w odniesieniu do tej części znamion cum dolo eventuali.

Analiza notatki urzędowej sporządzonej przez funkcjonariusza policji M. M. (1) z rozpytania oskarżonego M. F. bezpośrednio po jego zatrzymaniu (k.60-61) potwierdza, że oskarżony przewidywał i godził się na to, że samochód V. (...) pochodzi z przestępstwa, a za przepuszczenie tego pojazdu przez leasing wzięty na firmę swojego kuzyna, otrzymał pieniądze w kwocie 10 000 złotych od mężczyzny o imieniu A., którego dokładnych danych nie chciał ujawnić. Informacje przekazane przez oskarżonego funkcjonariuszowi z Sekcji Kryminalnej KRP W. (...) potwierdzają zatem świadomość oskarżonego odnośnie przestępczego pochodzenia pojazdu, który nabył na podstawie umowy leasingu podpisanej przez J. S.. Oskarżony wszedł w wyłączne posiadanie tego pojazdu i swobodnie nim dysponował aż do momentu zatrzymania przez policję i zabezpieczenia samochodu na potrzeby toczącego się postępowania karnego.

Zarzut w zakresie błędu w ustaleniach faktycznych nie może się sprowadzać do samego tylko zakwestionowania stanowiska sądu czy też do samej tylko nieuzasadnionej właściwą oceną dowodów polemiki z ustaleniami sądu, lecz powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu odnośnie do oceny okoliczności sprawy. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu, nie może natomiast prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 3 grudnia 2014 r. w sprawie II Ka 192/14). Obrońca w treści apelacji nie podnosi żadnych nieprawidłowości w toku rozumowania Sądu Rejonowego, które zasługiwałyby na uwzględnienie.

Wniosek

Zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów z apelacji implikuje niezasadność wniosku obrony o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1wyrok utrzymany w mocy w całości;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec prawidłowości dokonanych ustaleń faktycznych i oparciu na nich rozstrzygnięć o odpowiedzialności karnej oskarżonego, a także niezasadności zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego, zaskarżony wyrok należało utrzymać w całości w mocy. W sprawie nie zaszła konieczność orzekania poza granicami zaskarżenia - nie wystąpiły przesłanki z art. 439 § 1 k.p.k., art.440 k.p.k. i art. 455 k.p.k.

Kara orzeczona za przypisane przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. nie nosi cech rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., albowiem została wymierzona blisko dolnej granicy zagrożenia. Sąd Rejonowy wymierzając karę wziął pod uwagę dyrektywy wymiary kary określone w art. 53 kodeksu karnego i uwzględnił okoliczności łagodzące oraz obciążające co do oskarżonego. Sąd Odwoławczy w pełni podzielił tą argumentację, albowiem kara wymierzona w tej wysokości odpowiada stopniowi zawinienia oraz stopniowi społecznej szkodliwości przypisanego występku.

W ocenie Sądu Okręgowego kara 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres roku próby oraz kara grzywny wymierzona oskarżonemu M. F. spełnia wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak numeracji

Ze względu na stały dochód (k.1247), brak jest podstaw do zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS