Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1347/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 1 września 2021r. sygn. akt V K 152/17

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

D. W.

Oskarżony figuruje w kartotece karnej Krajowego Rejestru Karnego, jest osobą wielokrotnie karaną w tym za przestępstwa przeciwko mieniu;

Informacja z KRK

609-610

2.

W. S.

Oskarżony jest osobą niekaraną;

Informacja z KRK

607

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1. i 2.

Informacja z KRK

dokumenty wystawione przez uprawniony podmiot tj. Krajowy Rejestr Karny – Punkt Informacyjny przy Sądzie Okręgowym; informacje są aktualne tj. wystawione w dniu 17 października 2022r.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty w apelacji obrońcy oskarżonego W. S.

1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, przez uznanie, że oskarżony dopuścił się przestępstwa określonego w art. 279 § 1 k.k. , mimo braku dowodów wskazujących na popełnienie przez niego tego przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustalenia faktyczne zostały poczynione przez Sąd Rejonowy na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy wywiódł prawidłowy wniosek w przedmiocie winy oskarżonego. Trzeba zarazem podkreślić, iż Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie w sposób wyczerpujący, dążąc do pełnego wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy. Wbrew stanowisku obrońcy, Sąd oceniając materiał dowodowy nie naruszył normy art. 7 kpk, ani innych przepisów procedury wskazanych w apelacji, a stanowisko skarżącego sprowadza się w istocie rzeczy do polemiki z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną dowodów i wyprowadzonymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi, polemiki opartej na wybiórczym podejściu do ujawnionych okoliczności sprawy i rozpatrywaniu poszczególnych faktów w oderwaniu od pozostałych.

Wskazać należy, że głównym dowodem obciążającym oskarżonego są zeznania świadka A. P., która widziała jak oskarżony W. S. nazywany przez świadka (...) działając wspólnie z pozostałymi sprawcami próbowali rozwalić kratę zabezpieczającą drzwi prowadzące do biblioteki, a kiedy im się to nie udało sprawcy przeszli na tył budynku, skąd świadek usłyszała huk wyrywanej kraty zabezpieczającej okno. Następnie świadek A. P. przechodząc obok biblioteki widziała sprawców włamania w oknie tego budynku. Świadek A. P. konsekwentnie i spójnie opisywała to zdarzenie w toku całego postępowania przygotowawczego, a została przesłuchana kilkukrotnie. W trakcie czynności procesowych okazania świadek A. P. rozpoznała wszystkich sprawców, w tym rozpoznała także oskarżonego W. S. i nie miała żadnych wątpliwości odnośnie tego rozpoznania (k.124v). Wbrew argumentom obrońcy zeznania tego świadka nie pozostają w sprzeczności z wyjaśnieniami Z. W., który wyjaśnił, że był pijany i spał w trakcie tego zdarzenia, co potwierdziła także świadek A. P. (k.262).

Z kolei zeznania Z. W., który został najpierw przesłuchany jako świadek (k.71), nie mogą stanowić podstawy do jakichkolwiek ustaleń faktycznych ze względu na zakaz dowodowy. w świetle dyspozycji art. 389 § 1 k.p.k. dowodowe znaczenie mogą mieć w procesie karnym tylko takie oświadczenia oskarżonego, które zostały przezeń złożone "w charakterze oskarżonego". Odczytanie na rozprawie protokołu zeznań, jakie oskarżony złożył w postępowaniu przygotowawczym w danej sprawie w charakterze świadka, nie jest dopuszczalne nawet wtedy, gdy oskarżony o to wnosi, albowiem uwzględnieniu takiego wniosku stoi na przeszkodzie zakaz wyrażony w art. 389 § 1 k.p.k. Tymczasem do osoby W. S. oskarżony Z. W. odnosi się tylko w zeznaniach jakie złożył w charakterze świadka. Natomiast w protokole przesłuchania w charakterze podejrzanego Z. W. w żaden sposób do obecności W. S. na miejscu zdarzenia się nie odnosi. Stąd teza obrońcy o sprzeczności zachodzącej pomiędzy zeznaniami A. P. i Z. W. jest fałszywa.

Ponadto dowodem obciążającym oskarżonego W. S. są także wyjaśnienia innego oskarżonego D. W. (k.134-137), który opisał jak razem z S. W. i W. S. włamali się do biblioteki skąd zabrali kasety video, telefon, radiomagnetofon i pieniądze w kwocie ok. 20 złotych. Nie ma zatem racji obrońca, że Sąd Rejonowy dokonał błędnych ustaleń faktycznych, w sytuacji gdy wiarygodne dowody w postaci zeznań A. P. i wyjaśnień D. W. potwierdzają, że oskarżony W. S. popełnił przypisane przestępstwo.

Zarzut z art. 438 pkt 3 kpk jest trafny wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania oraz gdy błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut w zakresie błędu w ustaleniach faktycznych nie może się przy tym sprowadzać do samego tylko zakwestionowania stanowiska sądu czy też do samej tylko nieuzasadnionej właściwą oceną dowodów polemiki z ustaleniami sądu, lecz powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu odnośnie do oceny okoliczności sprawy. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu, nie może natomiast prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 3 grudnia 2014 r. w sprawie II Ka 192/14). Obrońca w treści apelacji nie podniósł żadnych nieprawidłowości w toku rozumowania Sądu Rejonowego, które zasługiwałyby na uwzględnienie.

Ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji nie budzą zastrzeżeń Sądu Okręgowego, gdyż są oparte na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny i zgodny z zasadami logicznego rozumowania. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest chybiony, albowiem Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że oskarżony W. S. dopuścił się popełnienia przypisanego mu czynu.

Zarzut

Obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a to, art. 4, 7, 92 i 410 kpk polegającą na pominięciu istotnych i korzystnych dla oskarżonego okoliczności oraz dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego a także rozstrzygnięcie wszystkich występujących w sprawie niniejszej wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, a w konsekwencji poczynienie nieprawdziwych, bo nie znajdujących oparcia w procesowo zgromadzonym i ujawnionym materiale dowodowym ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, co przede wszystkim przejawia się w:

a)  Rażąco błędnej ocenie zeznań oskarżonego Z. W. i świadka A. P., które w znacznym stopniu były ze sobą sprzeczne, a które legły u podstaw uznania W. S. za winnego zarzuconego mu czynu,

b)  Pominięciu sprzeczności w zeznaniach wskazanych wyżej osób, w zakresie istotnych okoliczności sprawy, które podważają ich wiarygodność.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ocena materiału dowodowego przez sąd I instancji dokonana została z baczeniem na reguły z art. 4, 5, 7 k.p.k., a więc jest bezstronna i nie narusza zasady granic swobodnej oceny dowodów oraz jest zgodna z prawidłowym rozumowaniem, wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego, zwłaszcza zaś nie zawiera błędów faktycznych i logicznych. Wbrew zarzutom obrońcy ujawnione dowody w postaci zeznań A. P., wsparte wyjaśnieniami oskarżonego D. W. w sposób wystarczający potwierdzają, że oskarżony W. S. popełnił przypisane mu przestępstwo.

Logika wypadków i analiza wszystkich wskazanych dowodów we wzajemnym ich powiązaniu, obala zatem twierdzenia oskarżonego W. S., że nie uczestniczył we włamaniu do biblioteki. Wbrew twierdzeniom obrońcy zeznania świadka A. P. nie pozostają w sprzeczności z wyjaśnieniami Z. W., który twierdził, że był w tym czasie pijany i nie wie kto dokonał włamania do biblioteki. Świadek A. P. w swoich zeznaniach także podała, że jeden ze sprawców Z. W. był bardzo pijany i siedział na murku w czasie gdy pozostali sprawcy włamywali się do wnętrza biblioteki. Oskarżony Z. W. w swoich wyjaśnieniach w żaden sposób nie odniósł się do udziału oskarżonego W. S. we włamaniu. Natomiast świadek A. P. konsekwentnie i spójnie opisała przebieg tego zdarzenia i wskazała oraz rozpoznała sprawców włamania. Nie miała również wątpliwości co do tego, że jednym ze sprawców włamania do biblioteki był W. S.. Depozycje świadka znajdują również potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego D. W., który wyjaśnił, że w tym włamaniu brał udział W. S., który próbował prętem wyrwać kłódkę zawieszoną na drzwiach do pomieszczenia, a następnie wyrwał kratę w oknie i wypchnął okno budynku.

Mając na uwadze jednoznaczną wymowę tych dowodów nie sposób podzielić argumentacji obrońcy oskarżonego odnośnie rażąco błędnej oceny zeznań świadka A. P. i wyjaśnień oskarżonego Z. W.. Brak jakiejkolwiek podstawy do uznania, że pomiędzy tymi depozycjami zachodzą sprzeczności, które podważają ich wiarygodność. W ocenie Sądu Okręgowego przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 kpk, albowiem jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy i jest wynikiem rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego. Ponadto zostało wystarczająco i logicznie, z uwzględnieniem wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowane w uzasadnieniu wyroku. Pisemne uzasadnienie pozwala zatem na przeprowadzenie kontroli zapadłego orzeczenia.

Wskazane wyżej dowody w pełni pozwalają na uznanie winy oskarżonego W. S. co do czynu opisanego w akcie oskarżenia, a wniosek o uniewinnienie oskarżonego w oparciu o przepis art. 5 § 2 kpk jest niezasadny. Sąd Odwoławczy podziela w pełni ocenę dowodową przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy i poczynione w sprawie ustalenia faktyczne.

Reasumując uznać należy, że kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, iż skarżący poza subiektywną polemiką z oceną dowodów i ustaleniami faktycznymi dokonanymi przez Sąd I instancji nie dostarczył argumentów, które skutecznie mogłyby podważyć stanowisko zawarte w zaskarżonym wyroku.

Zarzut naruszenia przepisu art. 5 § 2 kpk niezasadny, albowiem przepis dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd orzekający, nie zaś wątpliwości oskarżonego i jego obrońcy co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez sąd. Nie należą do nich przy tym wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc który ze wzajemnie sprawczych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów, odpowiadającej zasadom wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zgodnie z przepisem art. 410 k.p.k., a ustalenia te są stanowcze, to nie może zachodzić obraza art. 5 §2 k.p.k.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wielokrotnie wskazuje się, że obraza tego przepisu jest możliwa tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Analiza ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego oraz pisemnego uzasadnienia wyroku nie wskazuje aby Sąd Rejonowy takie wątpliwości powziął albo powinien je powziąć.

Natomiast jeżeli pewne ustalenia faktyczne zależne są np. od dania wiary lub odmówienia jej zeznaniom świadków, a w tym przypadku skarżący kwestionuje wiarygodność zeznań naocznego świadka A. P., to nie można mówić o naruszeniu art. 5 § 2 kpk, ale o zastrzeżeniach co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu, które rozstrzygane być mogą jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów wynikającej z treści art. 7 kpk. Reasumując zarzut obrońcy jest niezasadny.

Wniosek

Wnoszę o uniewinnienie oskarżonego W. S. od zarzuconego mu czynu lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wobec niezasadności zarzutów wnioski zawarte w środku odwoławczym również okazały się niezasadne. Brak podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości, jak również nie zaistniała żadna z przesłanek wymienionych w art. 439 § 1 kpk, art. 454 kpk oraz art. 440 kpk.

Lp.

Zarzut w apelacji obrońcy oskarżonego D. W.

1.

W zakresie rozstrzygnięcia z pkt 2 wyroku, na podstawie art. 438 pkt 4 kpk rażącą niewspółmierność wymierzonej D. W. kary, poprzez skazanie oskarżonego obok kary pozbawienia wolności na podstawie art. 279 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk na karę grzywny w wysokości po 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych, wysokość stawki dziennej 10 (dziesięć) złotych na podstawie art. 33 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk , podczas gdy zachowanie sprawcy, a także fakt przyznania się przez oskarżonego do winy uzasadniają skazanie oskarżonego w sposób łagodniejszy, tj. przez nienakładanie na oskarżonego grzywny, względnie na nałożenie grzywny w mniejszej liczbie stawek dziennych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do kwestionowania wymiaru kary grzywny w wysokości 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych w wymiarze po 10 (dziesięć) złotych, orzeczonej na podstawie art. 33 § 2 k.k. wobec D. W. za przestępstwo z art. 279 § 1 k.k., która nie jest rażąco niewspółmiernie surowa. Byłaby taka dopiero wówczas gdyby w odczuciu społecznym była karą niesprawiedliwą, a takiej oceny nie sposób wyprowadzić w realiach niniejszej sprawy. W odniesieniu do przypisanego mu czynu nie można zapominać, że przestępstwo to nie miało charakteru incydentalnego zdarzenia, lecz było przemyślane, realizowane z premedytacją. Okoliczności popełnienia tego czynu nie wskazują na spontaniczne działanie sprawców, lecz na przygotowanie tego włamania, co potwierdza wejście do budynku biblioteki poprzez siłowe sforsowanie kraty. Kara ta uwzględnia zatem znaczny stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, który jest znaczny z uwagi na rozmiar wyrządzonej szkody. Kara grzywny została wymierzona w dolnych granicach zagrożenia, skoro najniższa liczba stawek wynosi 10, zaś najwyższa 540. Wymierzenie kary grzywny poprzedzone zostało, ze strony Sądu pierwszej instancji, właściwą oceną i uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na jej intensywność. Przekonuje o tym argumentacja przytoczona - na ten temat - w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, którą należało uznać za trafną. Art. 33 § 2 k.k. pozwala orzec karę grzywny za przestępstwa popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub jeśli sprawca taką korzyść osiągnął. Niewątpliwie czyn przypisany oskarżonemu D. W. został popełniony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, skoro sprawcy zabrali z miejsca włamania przedmioty mające wartość majątkową. Ponadto w swoich wyjaśnieniach oskarżony przyznał, że kasety, telefon i radiomagnetofon ukryli na polu w trzcinach, a pieniądze wydali na zakup piwa. Tylko część z tych przedmiotów oskarżony za namową swojej babki zwrócił, podrzucając na miejsce włamania.

Stąd też Sąd Okręgowy w zupełności podziela rozważania Sądu meriti, że kara grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych -orzeczona za ten czyn, uwzględnia wszystkie dyrektywy wymiaru kary wskazane w art. 53 k.k. Jest więc karą adekwatną i sprawiedliwą, czyli karą, która bilansuje okoliczności obciążające, takie jak wielokrotna karalność za przestępstwa różnego rodzaju, znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, ale także okoliczność łagodzącą jak przyznanie się do winy.

Suma zatem tych wszystkich okoliczność, a także bacząc na stopień demoralizacji oskarżonego oraz uprzednią jego karalność słusznie doprowadziła Sąd Rejonowy do uznania, iż kara grzywny wymierzona zaskarżonym wyrokiem jest karą zasłużoną, stanowiącą prawidłową reakcję prawno-karną za popełnione przez niego przestępstwo.

Nie ma racji obrońca podnosząc, że sąd I instancji podczas ustalania wymiaru kary skupił się wyłącznie na okolicznościach przemawiających na niekorzyść oskarżonego, a pominął okoliczności łagodzące takie jak np. przyznanie się do winy. W ocenie Sądu Okręgowego okoliczność podniesiona przez obrońcę została uwzględniona w należytym stopniu. Nie wiadomo dlaczego obrońca uważa, że okoliczności popełnienia przestępstwa i stopień zawinienia stanowią okoliczności łagodzące w sytuacji gdy oskarżony dokonał kradzieży z włamaniem działając pod wpływem spożytego alkoholu, wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi osobami, działał z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej, z premedytacją oraz na szkodę gminnej biblioteki. Ponadto w czasie czynu znajdował się w stanie nietrzeźwości, co potwierdzają jego wyjaśnienia. Trudno więc uznać, że okoliczności popełnienia czynu i stopień zawinienia stanowią w tej sprawie okoliczności łagodzące. Natomiast postawa procesowa oskarżonego tj. przyznanie się do winy, nie niwelują znacznego stopnia społecznej szkodliwości tego czynu.

Wbrew argumentom skarżącego Sąd Okręgowy nie dostrzega żadnych dodatkowych okoliczności łagodzących, które nie zostały by przez sąd I instancji uwzględnione. Wzgląd na pozytywną postawę oskarżonego w toku postępowania sądowego oraz zachowanie po popełnieniu przestępstwa zadecydował o zastosowaniu wobec niego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu Okręgowego kara grzywny wymierzona oskarżonemu D. W. jest karą bardzo łagodną biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób życia i stopień demoralizacji oskarżonego. Brak podstaw do złagodzenia tej kary grzywny do minimalnego rozmiaru, tak jak wnioskuje obrońca czy też odstąpienia od wymierzenia kary grzywny.

Ustalając wysokość stawki dziennej kary grzywny na najniższym ustawowym poziomie 10 (dziesięć) złotych, sąd uwzględnił brak informacji o aktualnych dochodach sprawcy, jego sytuacji rodzinnej i możliwości zarobkowych. Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał, że ustaleń tych należy dokonywać w odniesieniu do czasu orzekania przez sąd w pierwszej instancji, a nie do czasu popełnienia przestępstwa, gdyż biorąc pod uwagę długotrwałość postępowania karnego, należy uwzględnić, że sytuacja majątkowa i rodzinna sprawcy oraz możliwość uzyskania zatrudnienia na rynku pracy mogą ulec zasadniczej zmianie.

Z powyższych względów zarzut obrońcy jest niezasadny.

Zarzut

W zakresie rozstrzygnięcia z pkt 3 wyroku na podstawie art. 438 pkt 4) kpk rażącą niewspółmierność wymierzonej kary, poprzez warunkowe zawieszenie kary pozbawienia wolności orzeczonej względem oskarżonego na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata, podczas gdy motywacja i zachowanie sprawcy, fakt przyznania się oskarżonego do winy uzasadniają warunkowe zawieszenie kary pozbawienia wolności na okres próby krótszy niż 3 (trzy) lata.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do skrócenia okresu próby do roku w sytuacji, gdy stosując przepisy względniejsze tj. art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynu, w wypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności okres próby wynosi od 2 do 5 lat. Ponadto Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał z jakiego powodu okres próby został ustalony w wymiarze 3 lat, tj. z uwagi na wcześniejszą karalność oskarżonego za przestępstwa innego rodzaju. W przypadku oskarżonego D. W., który jest osobą pięciokrotnie skazaną za przestępstwa innego rodzaju, okres próby w minimalnym rozmiarze nie pozwoli zweryfikować w sposób skuteczny pozytywnej prognozy kryminologicznej postawionej wobec oskarżonego. Wskazać należy, iż wyroki skazujące, które zostały wydane wobec oskarżonego już po popełnieniu czynu przypisanego w tej sprawie, potwierdzają utrwaloną tendencję do łamania porządku prawnego i postępującą demoralizację. Ponadto z wywiadu środowiskowego (k.165) wynika, że oskarżony w przeszłości nadużywał alkoholu, nie pracował i pozostawał na utrzymaniu dziadków. Natomiast po popełnieniu przestępstwa ograniczył spożywanie alkoholu i pomagał siostrze w wychowaniu córki i pracach domowych. Sporadycznie miał kontakt z narkotykami. W środowisku sąsiedzkim miał przeciętną opinię. Biegli lekarze psychiatrzy rozpoznali u niego nieprawidłowy rozwój osobowości i obniżenie sprawności intelektualnej na poziomie ociężałości umysłowej. Stan psychiczny oskarżonego nie znosił ani nie ograniczał w stopniu znacznym jego zdolności rozpoznania znaczenia oraz zdolności pokierowania swoim postępowaniem (k.225-226).

Reasumując pozytywna prognoza kryminologiczna postawiona wobec oskarżonego D. W. jest niepewna, a w celu jej zweryfikowania należy poddać oskarżonego próbie w okresie co najmniej 3 lat, co pozwoli ustalić czy oskarżony w sposób trwały zaprzestał łamania porządku prawnego i przestrzega zasad współżycia społecznego. Z powyższych względów zarzut jest niezasadny.

Wniosek

1.  Wnoszę o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej rozstrzygnięcia z punktu 2 wyroku, poprzez nieorzekanie o wymierzeniu oskarżonemu grzywny ewentualnie w przypadku uznania przez tut. Sąd konieczności wymierzenia kary grzywny :

2.  Wymierzenie oskarżonemu kary grzywny 10 (dziesięć) stawek dziennych w wysokości 10 (dziesięć) złotych za stawkę;

3.  O zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej rozstrzygnięcia z punktu 3 wyroku, poprzez wymierzenie oskarżonemu na podstawie art. 70 § 1 k.k. kary roku pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uchylenia lub złagodzenia kary grzywny wobec niezasadności zarzutu podniesionego w pkt 1 apelacji obrońcy, a to ze względu na znaczną społeczną szkodliwość popełnionego czynu, której nie zmniejsza postawa procesowa oskarżonego D. W., w szczególności przyznanie się do winy. Należy podkreślić rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia występku kradzieży z włamaniem, działanie oskarżonego pod wpływem alkoholu oraz motywację sprawcy, który działał z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej. Suma tych okoliczności w żaden sposób nie zasługuje na łagodniejsze potraktowanie i uznanie, że orzeczenie kary grzywny jest niecelowe.

Wniosek o obniżenie wymierzonej kary grzywny jest niezasadny, gdyż trudno uznać karę wymierzoną w dolnej granicy zagrożenia za rażąco surową, w sytuacji gdy oskarżony był po popełnieniu występku kilkukrotnie karany za przestępstwa różnego rodzaju, co stanowi znaczną okoliczność obciążającą (k.609-610). Wymierzając oskarżonemu D. W. karę Sąd Rejonowy wziął pod uwagę okoliczności łagodzące tj. przyznanie się do winy i złożenie wyjaśnień.

Zdaniem Sądu kara roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 3 lata próby oraz kara grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych po 10 złotych, jest karą w pełni adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości tego czynu oraz spełni swoje cele zapobiegawcze wobec oskarżonego, a także cele kary w zakresie jej oddziaływania społecznego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1-wyrok utrzymany w mocy w odniesieniu do oskarżonego W. S.,

0.2- wyrok utrzymany w mocy w zaskarżonej części w odniesieniu do oskarżonego D. W.;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec prawidłowości dokonanych ustaleń faktycznych i oparciu na nich rozstrzygnięć o odpowiedzialności karnej oskarżonych, a także niezasadności zarzutów podniesionych w apelacjach przez obrońców oskarżonych, zaskarżony wyrok należało utrzymać w całości w mocy. W sprawie nie zaszła konieczność orzekania poza granicami zaskarżenia - nie wystąpiły przesłanki z art. 439 § 1 k.p.k., art.440 k.p.k. i art. 455 k.p.k.

Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd Rejonowy zasadnie zastosował przepisy ustawy Kodeks Karny w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. jako względniejszych dla sprawców ze względu na zmianę przesłanek do zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary, jakie zostały zaostrzone w związku z nowelizacją przepisów art. 69 § 1 kk i art. 72 § 1 kk, która weszła w życie na mocy ustawy z dnia 20 lutego 2015r. (Dz.U. z 2015r., poz. 396).

W świetle przepisów regulujących warunkowe zawieszenie wykonania kary w brzmieniu obowiązującym w dacie orzekania, nie jest możliwe warunkowe zawieszenie kary pozbawienia wolności w wymiarze przekraczającym rok, a także wobec sprawcy skazanego na karę pozbawienia wolności w czasie popełnienia przestępstwa. Ponadto w świetle obecnie obowiązującego przepisu art. 72 § 1 k.k. przy zastosowaniu instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, obligatoryjne jest nałożenie obowiązku probacyjnego na sprawcę chyba, że orzeka równocześnie środek karny, wtedy nałożenie obowiązku probacyjnego jest fakultatywne. Tymczasem przepisy obowiązujące w dacie popełnienia czynu, takiego obligatoryjnego nałożenia obowiązku probacyjnego nie przewidywały. Niewątpliwie przepisy obowiązujące w dacie popełnienia przestępstwa były z tego punktu widzenia korzystniejsze dla obu oskarżonych, skoro nie obligowały Sądu do nałożenia jednego z obowiązków probacyjnych przewidzianych w art. 72 § 1 k.k., a jedynie fakultatywnie dopuszczały taką możliwość.

Sąd Rejonowy powołując przepis art. 4 § 1 k.k. w podstawie prawnej rozstrzygnięć z pkt 2 i 3 wyroku nie wskazał jednak czy stosuje ustawę nową czy obowiązującą w dacie popełnienia przestępstwa, stąd utrzymując w mocy zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonego W. S. oraz wyrok w zaskarżonej części w odniesieniu do oskarżonego D. W., należało jedynie wskazać, że podstawą rozstrzygnięcia jest ustawa Kodeks Karny w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przypisanego czynu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

O wynagrodzeniu obrońców z urzędu za udzielenie pomocy prawnej oskarżonym z urzędu w drugiej instancji orzeczono na podstawie § 17 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Wobec braku stałych dochodów Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk, zwolnił oskarżonych od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym uznając, że ich uiszczenie przekracza możliwości majątkowe obu oskarżonych.

2.  PODPIS

SSO Anna Zawadka SSO Remigiusz Pawłowski SSR (del.) Tomasz Morycz