Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lipca 2019 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym

Sędziowie Sądu Okręgowego: Jarosław Łukasik (przewodniczący)

Izabela Gruszkowska

Katarzyna Gajewska

Protokolant st. sekr. sądowy Monika Morawska

po rozpoznaniu w dniu 4 lipca 2019 roku w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa E. Ż.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

o odszkodowanie

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 27 listopada 2018 roku sygn. akt IV P 20/16/N

I.  Zmienia zaskarżony wyrok w pkt I i III w ten sposób, że oddala powództwo i zasądza od E. Ż. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. 6436,50 zł (sześć tysięcy czterysta trzydzieści sześć złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem kosztów procesu.

II.  Zasądza od E. Ż. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. 3026 zł (trzy tysiące dwadzieścia sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Katarzyna Gajewska Jarosław Łukasik Izabela Gruszkowska

Sygn. akt VII Pa 29/19

UZASADNIENIE

E. Ż. (dalej powódka) wniosła o zasądzenie od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej pozwana) 83 000 zł odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika z ustawowymi odsetkami liczonymi od 27 listopada 2018 r., żądając zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Według podstawy faktycznej powództwa, przyczyny wskazane w złożonym powódce oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy nie były zgodne ze stanem faktycznym. Powódka zaprzeczyła wydaniu polecenia dokonania przelewu zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych w wysokości 390 538 zł, w celu doprowadzenia do utraty płynności finansowej spółki oraz zarzuciła, że okoliczność wskazana w pkt 2 oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia nie może zostać uznana za ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych. Twierdziła, że wysokość zapłaconej na jej polecenie kwoty zaliczki, wynikała z wyliczeń przeprowadzonych przez główną księgową spółki (...). Zakwestionowała prawdziwość twierdzenia pracodawcy o wykonywaniu jakichkolwiek obowiązków pracowniczych w okresie zwolnienia lekarskiego.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania według spisu kosztów przedłożonego na rozprawie w dniu 27 listopada 2018 r. W ocenie pozwanej spółki wszystkie przyczyny wskazane w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia były prawdziwe i uzasadniały rozwiązanie stosunku pracy.

Wyrokiem ogłoszonym 27 listopada 2018 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązaniem umowy o pracę w wysokości 58 100,09 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 27 listopada 2018 r. do dnia zapłaty (pkt I) oraz 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt III), oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt II) oraz nadał wyrokowi w pkt I rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 27 666,70 zł (pkt IV).

Sąd Rejonowy wydał orzeczenie po ustaleniu, że:

Pozwana spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą w szczególności na produkcji konstrukcji metalowych i ich części oraz naprawie i konserwacji metalowych wyrobów gotowych. Działalność spółki jest w przeważającej części wykonywana na terenie Polski, gdzie spółka ma siedzibę i na terenie (...), gdzie spółka ma swój Oddział. Wspólnikami pozwanej spółki są małżonkowie E. Ż. (powódka) i A. Ż. oraz ich syn M. Ż.. Prezesem zarządu spółki była do kwietnia 2008 r powódka, a następnie tę funkcję A. Ż.. Do 22 października 2015 r. zarząd spółki tworzyli A. Ż. i M. Ż., a po tej dacie w zarządzie zasiada jedynie A. Ż.. Przed Sądem toczy się postępowanie o rozwiązanie małżeństwa E. Ż. i A. Ż..

Powódka była zatrudniona przez pozwaną spółkę na podstawie umowy o pracę od 11 lipca 2003 r., na stanowisku dyrektora finansowego. Zgodnie z aneksem do umowy o pracę oraz zakresem obowiązków, odpowiedzialności i uprawnień, była odpowiedzialna za optymalizowanie polityki podatkowej, zachowanie płynności finansowej spółki oraz terminowe płatności. Jako dyrektor finansowy podejmowała w spółce wszystkie decyzje dotyczące terminu i wysokości zapłaty zaliczek na podatek, podatków i składek na ubezpieczenie społeczne. Takie obowiązki wykonywała także po 2 września 2015 r.

25 listopada 2015 r. pozwana doręczyła powódce oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia, który miał się zakończyć 29 lutego 2016 r. Powódka nie odwołała się od wypowiedzenia umowy o pracę do sądu.

28 grudnia 2015 r. strona pozwana rozwiązała z powódką umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, na zasadzie art. 52 § 1 pkt 1 kp, z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych polegających na:

1. poleceniu podległemu powódce pracownikowi K. Ż., dokonania w dniu 10 listopada 2015 r., bez wiedzy i zgody dyrektora generalnego/prezesa zarządu spółki, zapłaty na rzecz (...) Urzędu Skarbowego w K. kwoty 390 538, 00 zł bez jakiejkolwiek podstawy prawnej, tytułem wówczas i nadal nienależnej i niewymagalnej zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych (CIT-8) za niezakończony rok 2015, liczonej od dochodów z działalności świadczonej przez pracodawcę w (...), czym pozbawiła pracodawcę wolnych środków finansowych w kwocie 390 538,00 zł i doprowadziła do powstania nadpłaty zaliczek w podatku dochodowym od osób prawnych za 2015 r. w znacznej wysokości;

2. wprowadzeniu w błąd podległego powódce pracownika, K. Ż.

w ten sposób, że:

- powódka powołała się na rzekome wyliczenie głównej księgowej spółki (...) o wysokości podatku do zapłaty od działalności Oddziału w (...), podczas gdy powódka nie wydała głównej księgowej spółki (...) polecenia przygotowania takiego wyliczenia podatku do zapłaty, ani żadne takie wyliczenie dochodu do opodatkowania w Polsce z działalności w (...) nie zostało wykonane, a główna księgowa przygotowała jedynie orientacyjne wyliczenie wszystkich podatków do zapłaty, (także od wynagrodzeń pracowników spółki), zarówno w Polsce jak i zaległych w (...), jednak przy założeniu, że (...) urząd finansowy zastosowuje zasadę rozliczeń z lat ubiegłych, co będzie wiadome dopiero w marcu przyszłego roku;

- powódka powołała się na rzekomą zgodę dyrektora generalnego/prezesa zarządu na zapłatę takiej niewymagalnej i nienależnej zaliczki na podatek w kwocie 390 538,00 zł wyrażoną w rozmowie z powódką w dniu 10 listopada 2015 r., podczas gdy dyrektor generalny/prezes zarządu nie prowadził z powódką takiej rozmowy na ten temat, ani też zgoda taka nie została nigdy wyrażona, gdyż jedyna zgoda w zakresie zapłaty zaliczki na ten podatek dotyczyła wyłącznie zaliczki na podatek od działalności w Polsce w wysokości 9 642 zł;

- powódka powołała się na rzekome zapytanie od przedstawiciela (...) Urzędu Skarbowego o odprowadzenie zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych od działalności świadczonej w (...), podczas gdy żadne czynności nie były przez ten Urząd wobec spółki podejmowane, ani żadne takie zapytanie ze strony tegoż urzędu nie zostało sformułowane.

Powyższe czynności powódka podjęła w sytuacji, gdy doskonale wiedziała

z wieloletniej działalności spółki na rynku polskim i (...), że o tym czy spółka i w jakiej proporcji zapłaci w Polsce podatek od działalności i dochodów uzyskanych z tej działalności w (...), każdorazowo na wniosek spółki decyduje (...) urząd finansowy, po przedłożeniu bilansu spółki w marcu następnego roku obrotowego. Jednocześnie 2 listopada 2015 r. powódka, wytoczyła, jako wspólnik strony pozwanej, powództwo o uchylenie uchwał zgromadzenia wspólników z 22 października 2015 r. o wypłacie wspólnikom całego zysku spółki za rok obrotowy 2014 r. oraz o przyznaniu dodatku do miesięcznego wynagrodzenia dla dyrektora generalnego w wysokości 4 500 Euro miesięcznie, uzasadniając żądanie realnym zagrożeniem płynności finansowej spółki;

3. powołaniu się przez powódkę na skutki prawne wynikające ze zwolnienia lekarskiego, uniemożliwiające pracodawcy rozwiązanie z powódką stosunku pracy, przy złożeniu powódce takiego właśnie oświadczenia o rozwiązaniu z powódką umowy o pracę za wypowiedzeniem w dniu 25 listopada 2015 r., przez pełnomocnika pracodawcy, którego odbioru w siedzibie pracodawcy powódka odmówiła, tłumacząc się usprawiedliwioną nieobecnością w pracy z powodu choroby, przy czym powołując się właśnie na zwolnienie lekarskie w okresie od 23 do 27 listopada 2015 r., równocześnie świadczyła pracę w dniach od 24 do 26 listopada 2015 r., co przejawiało się m.in. w stałym przebywaniu na terenie zakładu pracy, wydawaniu poleceń służbowych oraz sprawowaniu nadzoru nad biurem.

Wynagrodzenie miesięczne powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 27 666,70 zł.

28 czerwca 2012 r. pozwana spółka zwróciła się na zasadzie art. 7 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między (...) i Polską, do (...) organów finansowych z wnioskiem o zwolnienie części dochodu za 2011 r. z opodatkowania w (...). Środki z dochodu za 2011 r. w wysokości odpowiadającej rozliczeniu i opodatkowaniu w (...) wpłynęły do siedziby spółki w Polsce w listopadzie 2012 r. Podatek dochodowy od całości dochodu wypracowanego 2011 r. w (...) został zapłacony przez spółkę w (...). (...) organy finansowe uwzględniły w części wniosek spółki

i wydały decyzję, w której ustalono podstawę do podatkowania w (...) w wysokości 1/3 wypracowanych przez zakład w (...) zysków. Pozostała część, 2/3 zysków wypracowanych przez zakład w (...) miała podlegać opodatkowaniu w Polsce. W decyzji ustalającej nowe rozliczenie podatkowe, (...) Urząd Skarbowy ustalił również kwotę zwrotu nadpłaconego podatku dochodowego za rok 2011, która została przekazana na konto Oddziału Spółki w (...), w październiku 2012 r. Po otrzymaniu decyzji (...) urzędu skarbowego, spółka złożyła w Polsce korektę deklaracji CIT-8 i wpłaciła należny podatek dochodowy od części zysku wypracowanego na terenie (...) w takiej wysokości, jaką uznał w decyzji (...) organ podatkowy. Po korekcie deklaracji CIT-8, polski Urząd Skarbowy naliczył spółce odsetki od zaległości podatkowych za okres od 1 kwietnia 2012 r. do 20 grudnia 2012 r. w wysokości 104 tys. zł.

6 listopada 2012 r. powódka, jako dyrektor finansowy spółki, zwróciła się do Ministra Finansów z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie: momentu powstania obowiązku podatkowego na terenie Polski od części dochodu przypisanej jednostce macierzystej w Polsce, w związku z wyłączeniem z opodatkowania części zysków wypracowanych przez zakład w (...); wysokości i terminu odprowadzenia podatku dochodowego na terenie Polski od części dochodu przypisanego jednostce macierzystej w Polsce w związku z wyłączaniem z opodatkowania części zysków wypracowanych przez zakład

w (...); ustalenia terminu powstania zaliczki na podatek dochodowy od części dochodu przypisanego jednostce macierzystej w Polsce w związku z wyłączeniem z opodatkowania części zysków wypracowanych przez zakład w (...). Dyrektor Izby Skarbowej w K., wydał 13 lutego 2013 r. interpretację indywidulaną, znak (...) (...), w której stwierdził, że nieprawidłowe jest stanowisko spółki, z którego wynika, że momentem powstania obowiązku podatkowego na terenie Polski od części dochodu przypisanego jednostce macierzystej w Polsce z zysków wypracowanych przez zakład w (...), jest faktyczne wyłączenie (zwolnienie) z opodatkowania części zysków. Zdaniem organu upoważnionego do wydawania interpretacji obowiązek podatkowy powstaje w 2011 r., tj. w roku podatkowym, w którym uzyskane zostały dochody, a nie w 2012 r. Weryfikacja prawidłowości rozliczenia zakładu dokonana przez (...) organy podatkowe nie może modyfikować zasad ustalenia opodatkowania wynikających z przepisów prawa podatkowego. Jeżeli zatem spółka otrzymała decyzję od (...) organów podatkowych po 31 marca 2012 r., to w chwili otrzymania tej informacji będzie zobowiązana do skorygowania rocznego rozliczenia podatkowego CIT-8. Pozwana spółka wniosła skargę na interpretację indywidulaną Ministra Finansów z 13 lutego 2013 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K., który oddalił skargę w wyroku z 26 lutego 2014 r., sygn. akt I SA/Kr 937/13. W uzasadnieniu skargi spółka twierdziła, że moment powstania zobowiązania w podatku dochodowym, dotyczącego części dochodu zwolnionego z podatku w (...) powstanie za rok, w którym nastąpiło faktyczne zwolnienie. Spółka wskazała także, że zaliczka na poczet podatku powinna zostać uiszczona jak za miesiąc wpływu środków z dochodu osiągniętego w (...) na polskie konto, a w razie braku środków na koncie spółki w kraju – podatek powinien zostać zapłacony w terminie rozliczenia rocznego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w uzasadnieniu wyroku z 26 lutego 2014 r. podzielił stanowisko organu podatkowego. Wskazał, że wydanie decyzji przez (...) Urząd Skarbowy nie powoduje zmiany przedmiotu opodatkowania, skutkującego stwierdzeniem, że dochód za 2011 r. stał się dochodem za 2012 r. Według WSA w K. „Brak jest jakichkolwiek uregulowań, które zmieniałyby termin zapłaty podatku, bądź też inne elementy konstrukcyjne podatku dochodowego od osób prawnych (…). Sposób jednak opodatkowania, w tym termin składania deklaracji, termin zapłaty podatku, pozostawiono prawu wewnętrznemu konkretnego państwa.” Nie ulegało wątpliwości Sądu, że obowiązek podatkowy spółki powstał w 2011 r., tj. w roku podatkowym, w którym uzyskane zostały dochody.

Podobna sytuacja nastąpiła w 2013 r. Za wypracowane zyski na terenie (...) w 2012 r., decyzję z (...) organu o podziale zysku do opodatkowania, strona pozwana otrzymała w listopadzie 2013 r. Po tej decyzji została skorygowania deklaracja CIT -8 za 2012 r. i podatek należny w grudniu 2013 r. został wpłacony. Polski US naliczył od niego odsetki w wysokości 157 tys. zł. 26 maja 2014 r. powódka jako dyrektor finansowy spółki zwróciła się do Ministra Finansów z wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego czy spółka była zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od działalności (...) przed otrzymaniem decyzji z Urzędu Skarbowego w (...) za 2011 r., na dzień 31 marca 2012 r. za 2011 r. i na dzień 31 marca 2013 r. za 2012 r., a jeżeli tak to w jakiej wysokości. W interpretacji indywidulanej z 15 września 2014 r., znak (...) (...), będącej odpowiedzią na powyższy wniosek, upoważniony do wydawania interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w K., stwierdził, że obowiązek podatkowy powstał w Polsce w roku podatkowym, w którym uzyskane zostały dochody. „Weryfikacja prawidłowości rozliczenia zakładu w (...) dokonana przez niemieckie organy podatkowe, nie może modyfikować zasad ustalania opodatkowania wynikających z przepisów polskiego prawa podatkowego, a szczególności zmieniać terminu dokonania stosownych rozliczeń.” Według organu wydającego interpretację, otrzymanie decyzji od (...) organów finansowych nie zmienia terminu płatności zobowiązania podatkowego spółki, ale skutkuje koniecznością dokonania korekt złożonych w Urzędzie Skarbowym zeznań o wysokości osiągniętego dochodu. Pozwana spółka wniosła skargę na interpretację indywidualną Ministra Finansów z 15 września 2014 r. Wyrokiem z 28 listopada 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. (sygn. akt I Sa/Kr 1076/17) uchylił interpretację indywidulaną Ministra Finansów z 15 września 2014 r. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd wskazał, że termin płatności zobowiązań podatkowych spółki nie mógł upłynąć przed udzieleniem zgody na opodatkowanie dochodu przez właściwy organ podatkowy (...). Skargę kasacyjną na orzeczenie WSA wniósł Szef Administracji Skarbowej. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 24 maja 2018 r., sygn. akt II FSK 1134/18, po rozpoznaniu skargi, uchylił zaskarżony wyrok w całości i oddalił skargę pozwanej spółki. W uzasadnieniu wyroku NSA wskazał, że termin płatności podatku dochodowego od osób prawnych wynika z treści art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a nie z decyzji (...) organu podatkowego. Zatem podatnik, zgodnie z decyzją (...) organu podatkowego powinien zapłacić w (...) stosowną część podatku i tą częścią zapłaconego podatku pomniejszyć podatek należny w kraju.

Zgodnie ze stanowiskiem polskiego Urzędu Skarbowego i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. wyrażonym w wyroku z 26 lutego 2014 r., sygn. akt I SA/Kr 937/13, powódka jako dyrektor finansowy wydała polecenia przelewu podatku dochodowego od części dochodu zwolnionego z podatku w (...), do 31 marca za rok następny, w odniesieniu do lat 2013 i 2014.

W październiku 2015 r. powódka dowiedziała się od głównej księgowej spółki (...), że spółka płaci do Urzędu Skarbowego w (...) zaliczki na podatek dochodowy za ten rok, tylko od 30 % zysku wypracowanego przez Oddział w (...). Powódka poprosiła wówczas główną księgowej, aby dokonała szacunkowego wyliczenia zaliczki na podatek dochodowy za 2015 r., od dochodu osiągniętego przez Oddział w (...) z podziałem zysku do opodatkowania na 30 % i 70 %. A. L. sporządziła takie wyliczenie, w którym wskazała, że szacunkowy podatek do zapłacenia w Polsce od dochodu osiągniętego przez zakład w (...) na koniec września, wynosił 620 107 zł. Powódka poleciła także, aby księgowa w Oddziale w (...), G. L. przesłała jej w mailu informację, jaki jest dochód spółki do opodatkowania w (...), jaka jest kwota zwolniona od opodatkowania w (...) i od jakiego dochodu wypracowanego przez zakład w (...) należy zapłacić zaliczkę na podatek w (...), do końca września 2015 r. G. L. przesłała takie zestawienie.

Powódka podjęła decyzję o zapłacie zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych z tytułu dochodu wypracowanego przez Oddział w (...) za okres od stycznia do września 2015 r., mając na uwadze interpretacje indywidulane Ministra Finansów wydane na wniosek spółki oraz art. 25 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z którego wynika, że zaliczki miesięczne, podatnik wpłaca w terminie do 20 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Powódka doszła do wniosku, że praktyka spółki polegająca na braku zapłaty zaliczek na podatek dochodowy w Polsce od zysku wypracowanego w (...) nie jest prawidłowa. Poleciała zatem, aby pracownica spółki (...) dokonała przelewu na konto Urzędu Skarbowego w Polsce zaliczki na podatek ustalonej narastająco od stycznia do września 2015 r. Przed wydaniem K. Ż. polecenia przelewu, 10 listopada 2015 r. powódka zapytała prezesa zarządu A. Ż., czy może przelewać należności tytułem podatków i składek na ubezpieczenie społeczne. Prezes zarządu wyraził zgodę i nie pytał o to, w jakiej wysokości i konkretnie z jakiego tytułu będą płacone należności.

11 listopada 2015 r. A. Ż. przeglądał wyciągi z kont bankowych spółki, i zauważył, że dzień wcześniej wykonany został przelew na kwotę około 400 000 zł tytułem zaliczki na podatek od dochodu uzyskiwanego w(...). Ponieważ K. Ż. nie było tego dnia w pracy, A. Ż. poszedł do jej pokoju i zostawił na jej biurku wydruk z rachunku bankowego, na którym zakreślił odpowiednią pozycję i sporządził adnotację z pytaniem, na jakiej podstawie powstała ta kwota i dlaczego została bez jego zgody przelana. W piśmie datowanym na 18 listopada 2015 r. skierowanym do prezesa zarządu, K. Ż. oświadczyła, że kwota 400 000 zł została przelana do (...) Urzędu Skarbowego tytułem zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych, zgodnie z art. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W piśmie z 1 grudnia 2015 r., prezes zarządu zwrócił się do K. Ż. z poleceniem uzupełnienia wyjaśnień i wskazania, kto z Izby Skarbowej zwrócił się do niej o zapłatę zaliczki na poczet podatku od zysku za październik 2015 r., dlaczego dokonała wpłaty 10 listopada 2015 r., skoro obowiązujący termin zapłaty był do 20 listopada 2015 r. oraz czy K. Ż. została zmuszona do dokonania powyższego przelewu, czy też była to jej osobista decyzja. W sporządzonej tego samego dnia pisemnej odpowiedzi K. Ż. wyjaśniła, że: zaliczka została odprowadzona zgodnie z art. 25 pkt 1 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych, do 10 listopada 2015 r. za cały rok 2015 r., ponieważ spółka nie odprowadziła ani jednej zaliczki od działalności (...). Wskazała, że we wrześniu główna księgowa A. L. zapytała dyrektora finansowego, dlaczego nie jest odprowadzany podatek dochodowy od działalności (...), w odpowiedzi główna księgowa otrzymała polecenie, aby wyliczyć wysokość podatku, a w październiku dyrektor finansowa otrzymała informację, że podatek ten jest szacowany na kwotę 650 000 zł, w związku z czym E. Ż. podjęła decyzję, aby zapłacić część zobowiązania do Urzędu Skarbowego w listopadzie 2015 r.

Zapłata zaliczki w listopadzie 2015 r. nie zachwiała płynności finansowej spółki i nie naraziła jej na niewypłacalność, czy też opóźnienie w zapłacie zobowiązań. Sytuacja finansowa firmy w październiku i listopadzie 2015 r. była bardzo dobra. Przed posiedzeniem zgromadzenia wspólników spółki, zaplanowanym na 22 października 2015 r., prezes zarządu podjął decyzję o wypłacie wszystkim wspólnikom spółki dywidendy w łącznej kwocie 2 mln zł, na koniec stycznia 2016 r.

Po złożeniu przez stronę pozwaną deklaracji CIT – 8, w marcu 2016 r. za rok 2015 r. okazało się, że spółka ma niedopłatę podatku z tytułu dochodu osiągniętego przez Oddział w (...), który powinien być uiszczony w Urzędzie Skarbowym

w Polsce.

Od września 2015 r. pogorszył się stan zdrowia powódki. W listopadzie często korzystała z porad lekarskich. Powódka była niezdolna do pracy od 17 listopada 2015 r. do 20 listopada 2015 r. W dniach 23 i 24 listopada 2015 r. powódka świadczyła pracę w biurze spółki. 24 listopada źle się poczuła. Wezwała do biura prowadzącą jej leczenie B. K., która po zbadaniu powódki, około godziny 16.00 wystawiła zwolnienie lekarskie potwierdzające jej niezdolność do pracy od 25 listopada do 4 grudnia 2015 r. Ponieważ powódka nadal źle się czuła, po zbadaniu przez B. K., pojechała do domu. Następnego dnia powódka zorientowała się, że nie zabrała z pracy leków i ciśnieniomierza, w związku z czym około godziny 11.00 pojechała po nie do pracy Zaniosła zwolnienie lekarskie K. S., która zajmuje się w spółce sprawami kadrowymi i poszła do synowej K. Ż., aby poinformować ją, że nie będzie jej w pracy w kolejnych dniach. K. Ż. zrobiła powódce herbatę. Chwilę później w pokoju pojawiła się A. L. i oznajmiła powódce, że ktoś jej szuka. Powódka zeszła na dół, gdzie zastała W. N., który wręczył jej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę. Powódka oświadczyła, że nie przyjmie wypowiedzenia, ponieważ jest na zwolnieniu lekarskim i pojawiła się w pracy tylko na chwilę. Tego dnia powódka nie wykonywała żadnych czynności pracowniczych, nie wydawała żadnych poleceń, nie sprawowała nadzoru nad biurem. Następnego dnia powódka nie przyszła do biura i nie świadczyła pracy.

Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny na podstawie dowodu z dokumentów tekstowych oraz zeznań świadków B. K. i W. N. oraz zeznań powódki, którym w całości dał wiarę. W ocenie Sądu A. L. i G. L. zeznawały zgodnie ze swoją wiedzą, jednak nie miały wiadomości na temat konieczności zapłaty przez spółkę odsetek w łącznej wysokości 261 tys. zł za lata podatkowe 2011 i 2012, w związku z odmienną interpretacją terminu powstania obowiązku podatkowego przez spółkę, z tytułu dochodu wypracowanego w (...) i zwolnionego od opodatkowania w (...). W ocenie Sądu, ograniczony walor dowodowy miały zeznania świadka A. L., z uwagi na brak wiedzy o interpretacjach indywidulanych Ministra Finansów dotyczących tego w jakim terminie powinny być płacone podatek i zaliczki na podatek dochodowy od części zysku wypracowanego przez spółkę w (...) oraz o treści wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. rozpoznającego skargi spółki na interpretacje indywidulane Ministra Finansów. Zeznania świadka G. L. Sąd ocenił jako jednoznacznie sprzeczne z uzasadnieniem wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego rozpoznającego skargę spółki na interpretację Ministra Finansów z 15 września 2014 r. oraz zeznaniami głównej księgowej, powódki i prezesa zarządu spółki o tym, że zapłata zaliczki na podatek od dochodów w (...) mogła spowodować nieterminowe regulowanie zobowiązań pracowniczych spółki. Sąd nie dał wiary zeznaniom prezesa zarządu spółki, że 2 września 2015 r. zabronił powódce wykonywania jakichkolwiek czynności pracowniczych oraz wydał ustne polecenie wszystkim pracownikom biura, w tym A. L., aby ze wszystkimi sprawami księgowanymi zawracali się do niego. Przyczyną zwolnienia powódki było naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych polegające, między innymi na wydaniu bez podstawy prawnej polecenia przelewu, a nie wydanie polecenia, mimo zawieszenia powódki w wykonywanych czynnościach, jak twierdził prezes zarządu. Strona pozwana nie podniosła, że powódka została odsunięta od wykonywania obowiązków dyrektora finansowego także w odpowiedzi na pozew, a prezes zarządu składając zeznania przyznał, że 10 listopada 2015 r. powódka zapytała go, czy może uruchomić przelew na poczet podatku, a A. Ż. wyraził na to zgodę, co stoi w sprzeczności z twierdzeniami prezesa zarządu, że od 2 września 2015 r. powódka została odsunięta od jakichkolwiek obowiązków pracowniczych. Gdyby tak faktycznie było, to A. Ż. powinien się sprzeciwić wydawaniu przez powódkę dyspozycji przelewu, czego nie zrobił. Wreszcie świadek A. L. zeznała, że w październiku 2015 r. na polecenie powódki wyliczyła wysokość zaliczki za 2015 r. z tytułu działalności spółki prowadzonej w (...), a główna księgowa to polecenie wykonała. Zeznania świadka przeczą zatem twierdzeniom A. Ż., że we wrześniu 2015 r. zabronił pracownikom biura kontaktowania się z powódką. Sąd nie dał także wiary zeznaniom A. Ż., że 16 listopada 2015 r., kiedy rozmawiał z K. Ż. na temat przelewu z 10 listopada 2015 r., miała mu oświadczyć, że przelew wymusiła na niej E. Ż., tłumacząc to tym, że otrzymała informację z Urzędu Skarbowego w Polsce i spółka ma zaległość podatkową, którą trzeba jak najszybciej zapłacić. Te twierdzenia A. Ż. stoją w sprzeczności z pismem, które skierował do K. Ż. 1 grudnia 2015 r., w którym pytał ją między innymi, kto z Izby Skarbowej zwrócił się do niej z prośbą o dokonanie zaliczki na poczet podatku od zysku za październik 2015 r., dlaczego dokonała wpłaty 10 listopada 2015 r., skoro obowiązujący termin zapłaty był do 20 listopada 2015 r. oraz czy K. Ż. została zmuszona do dokonania powyższego przelewu, czy też była to jej osobista decyzja. Zdaniem Sądu, K. Ż. nie mogła powiedzieć prezesowi zarządu w dniu 16 listopada 2015 r., że do wykonania przelewu zmusiła ją powódka, ponieważ prezes zarządu pytał ją o to dopiero w piśmie z 1 grudnia 2015 r. K. Ż. nie mogła także powiedzieć prezesowi zarządu w dniu 16 listopada, że powódka otrzymała telefon z Urzędu Skarbowego w sprawie zaliczki na podatek dochodowy, skoro w późniejszym piśmie prezes zarządu pytał K. Ż., z kim ona rozmawiała na ten temat z Izby Skarbowej. W pozostałym zakresie Sąd ocenił zeznania prezesa zarządu za zgodne z jego wiedzą.

Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o zobowiązanie powódki do przedłożenia zwolnień lekarskich za okres od stycznia do lutego 2016 r. oraz o zobowiązanie ZUS Oddział w K. do udzielenia informacji czy po 28 grudnia 2015 r,. powódka pobierała zasiłek chorobowy i w jakiej wysokości. Według Sądu okoliczność czy po 28 grudnia 2015 r. powódka pobierała zasiłek chorobowy i jakiej wysokości, miałaby znaczenie w przypadku, gdyby powódka domagała się wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. W ostatecznie sprecyzowanym żądaniu pozwu powódka domagała się jedynie zapłaty odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, które jest żądaniem niezależnym do tego czy pracownik poniósł szkodę. Sąd oddalił także wniosek strony pozwanej o wystąpienie do Sądu Okręgowego w Krakowie Wydział IX Gospodarczy o udostępnienie akt IX GC 460/16 oraz dopuszczenie dowodu z dokumentów znajdujących się w tych aktach na okoliczność działania przez powódkę na szkodę strony pozwanej oraz na rzecz spółek konkurencyjnych. Sąd uznał, że nawet przy założeniu, że powódka podejmowała działania na szkodę spółki w inny sposób, niż będący przedmiotem niniejszego postępowania, nie można z takich ewentualnych okoliczności wywodzić, że w rozpatrywanej sprawie działała z takim samym zamiarem. W listopadzie 2015 r. powódka nadal była wspólnikiem spółki, czerpała z tego tytułu zyski i nieracjonalnym z jej strony byłoby działalnie na niekorzyść spółki. W ocenie Sądu, konfliktu między małżonkami E. Ż. i A. Ż., nie można wprost przekładać na ich relacje zawodowe i zakładać, że w każdym przypadku kiedy prezes zarządu negatywnie oceniał działania powódki, to były one niekorzystne dla samej spółki.

Wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości na okoliczność czy zaliczka na podatek dochodowy od osób prawnych uiszczona, zgodnie z poleceniem wydanym przez powódkę w dniu 10 listopada 2015 r., była w tym dniu wymagalna i należna, Sąd oddalił, ponieważ w opinii Sądu jest to dowód zmierzający do ustalenia obowiązującego stanu prawnego oraz zasad stosowania i wykładni obowiązujących przepisów prawa. Okoliczność ta była przedmiotem rozstrzygnięcia przez Ministra Finansów w interpretacjach indywidulanych wydawanych na wniosek spółki, wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. i Naczelnego Sądu Administracyjnego, które dotyczyły tego, w którym momencie dla spółki powstał obowiązek podatkowy w Polsce od części dochodu uzyskiwanego przez Oddział w (...), czy roku podatkowym, w którym uzyskano dochód czy po otrzymaniu decyzji (...) organu podatkowego. Opinia biegłego w sprawie byłaby jedynie kolejnym poglądem dotyczącym terminu zapłaty podatku czy też zaliczki na podatek przez spółkę z tytułu dochodu osiągniętego w (...), co jak wskazał w uzasadnieniu wyroku z 24 maja 2018 r. Naczelny Sąd Administracyjne nie powinno podlegać domniemaniom interpretacyjnym.

Sąd Rejonowy uznał, że powództwo podlegało uwzględnieniu co do zasady i co do znacznej części żądania. Opierając się na art. 52 § 1 pkt. 1 kp w oparciu, o który pozwana rozwiązała z powódką umowę i że na definicję „ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych" składają się trzy elementy, które muszą wystąpić łącznie: bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych), zagrożenie lub naruszenie interesów pracodawcy oraz zawinienie obejmujące winę umyślną lub rażące niedbalstwo (wyrok Sądu Najwyższego z 22 marca 2016 r., I PK 94/15), Sąd ocenił, że w niniejszym postępowaniu pozwana nie wykazała bezprawności zachowania powódki, co do wydania polecenia zapłaty zaliczki bez wiedzy i zgody prezesa zarządu na poczet podatku od dochodu zakładu spółki w (...). Z ustaleń stanu faktycznego sprawy wynikało, że 10 listopada 2015 r. powódka poinformowała prezesa zarządu, że wspólnie z K. Ż. będą realizowały przelewy na poczet podatku i składek na ubezpieczenie społeczne, a A. Ż., co sam przyznał, zgodził się na to, przy czym nie dopytywał o szczegóły tych operacji. Nie można powódce czynić zarzutu, skutkującego zwolnieniem dyscyplinarnym, że prezes zarządu, mimo, że jak twierdzi był wówczas z powódką w poważnym konflikcie, zaufał jej i zaakceptował działania powódki, nie pytając o kwoty przelewu. O tym, że prezes zarządu A. Ż. nie był zorientowany, co do tego kiedy i w jakiej wysokości spółka powinna regulować zobowiązania publicznoprawne oraz, że to przede wszystkim powódka podejmowała decyzje co do płatności spółki, świadczy chociażby pismo prezesa zarządu do K. Ż. z 1 grudnia 2015r. z prośbą o wyjaśnienie wypłaty na rzecz ZUS w dniu 10 listopada 2015r. kwoty 400 000 zł. W ocenie Sądu analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie prowadzi także do wniosku, że powódka wydała polecenie zapłaty niewymagalnej i nienależnej zaliczki na podatek dochodowy od działalności spółki w (...). Spółka od 2012 r. zwracała się do (...) organu podatkowego z wnioskiem o zwolnienie części dochodu z opodatkowania w (...). Od tej daty co roku część dochodu wypracowanego w (...) (według procentowego podziału ustalonego przez (...) organ podatkowy), podlegała opodatkowaniu w Polsce. Za lata podatkowe 2013 i 2014, pozwana spółka płaciła podatek w Polsce od zwolnionego w (...) dochodu. Zatem powódka mogła mieć uzasadnione przekonanie, że taki podatek będzie także należny za rok podatkowy 2015, w którym spółka osiągnęła dochód na terenie (...). Mając przy tym na uwadze interpretacje indywidulane Ministra Finansów, które były dla spółki wiążące i z których wynikało, że termin zapłaty podatku i zaliczki powstaje nie po wydaniu decyzji przez (...) organ podatkowy, ale zgodnie z polskimi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powódka doszła do słusznego przekonania, że spółka powinna zapłacić zaliczki na podatek za okres od stycznia do września 2015 r. Powódka podjęła tę decyzje w oparciu o przepis art. 25 ust. 1 i 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z którego wynika, że podatnicy są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego, a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące oraz, że zaliczki miesięczne, o których mowa w ust. 1, podatnik wpłaca w terminie do 20 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Powódka przyjęła, zgodnie z interpretacjami indywidulanymi Ministra Finansów, że weryfikacja prawidłowości rozliczenia zakładu dokonana przez (...)organy podatkowe, nie może modyfikować zasad ustalenia opodatkowania wynikających z przepisów prawa podatkowego, a w szczególności zmieniać terminu dokonania rozliczeń. Ponieważ podatnicy są zobowiązani obliczać zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za okresy miesięczne począwszy od miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych i wpłacać zgodnie z generalną zasadą, w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, powódka podjęła decyzję zgodną z prawem o zapłacie zaliczki na podatek ustalony za okres od stycznia do września 2015 r., a więc należnej i wymagalnej. Okoliczność, że wcześniej spółka nie płaciła zaliczek od części dochodu wypracowanego w (...), nie świadczy o tym, że powódka wydając polecenie zapłaty takich zaliczek za 2015 r. postąpiła w sposób niezgodny z prawem, ale że dotychczasowa praktyka spółki w tym zakresie, nie była zgodna z regulacją art. 25 ust. 1 i 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nawet gdyby przyjąć, że powódka podejmując decyzję o zapłacie zaliczki 10 listopada 2015 r., nie miała woli zastosowania się do wytycznych interpretacji indywidulanych Ministra Finansów, to nie sposób także mówić, że naruszyła jakąś utrwaloną w spółce praktykę, skoro kwestia terminu powstania obowiązku podatkowego w Polsce od części dochodu osiągniętego przez zakład w (...), była przedmiotem wniosków spółki o interpretację indywidulaną do Ministra Finansów, skarg spółki do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i skargi kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Należy przy tym zauważyć, że w odniesieniu do tego samego zagadnienia, WSA w K.zajął dwa odmienne stanowiska, zatem nie sposób przyjąć, że powódka miała świadomość istnienia utrwalonej praktyki spółki, co do płacenia lub nie płacenia zaliczek w roku podatkowym, w którym osiągnięto dochód. Zdaniem Sądu, strona pozwana nie wykazała negatywnego nastawienia psychicznego powódki do swego działania, a więc świadomości szkodliwych dla pracodawcy skutków, do których może doprowadzić swoim działaniem. Ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, o którym mowa w art. 52 § 1 pkt 1 kp, ma miejsce wówczas, gdy w związku z określonym zachowaniem (działaniem lub zaniechaniem) naruszającym podstawowe obowiązki pracownicze, można pracownikowi zarzucić winę umyślną lub rażące niedbalstwo. Tymczasem powódka, w ocenie Sądu była przekonana, że działa zgodnie z prawem i opierała to przekonanie na obiektywnych

i uzasadnianych przesłankach. Strona pozwana nie wykazała także ostatniej z przesłanek koniecznych do ustalenia, że powódka wydając polecenie dokonania przelewu tytułem zaliczek, dopuściła się rażącego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, mianowicie nie wykazała, że to działanie powódki spowodowało po stronie spółki szkodę lub groziło powstaniem takiej szkody. Jak zeznał prezes zarządu spółki, sytuacja finansowa spółki w październiku i listopadzie 2015 r,. była bardzo dobra, a zapłata zaliczki nie zachwiała wypłacalności spółki, także w zakresie wynagrodzeń pracowniczych. Sytuacja spółki była na tyle dobra, że w październiku 2015 r. prezes zarządu nie widział zagrożenia w wypłacie całości dywidendy za ten rok, wspólnikom spółki, w łącznej wysokości 2 mln zł. Należy także podkreślić, że kwota jaka została przelana 10 listopada 2015 r., tytułem zaliczki nie pokryła w całości zobowiązania podatkowego spółki, a jedynie w części, w związku z czym po złożeniu deklaracji CIT - 8 za 2015 r. okazało się, że z tytułu podatku spółka ma niedopłatę. Strona pozwana nie wykazała drugiej przyczyny rozwiązania z powódką umowy o pracę. Nie można stwierdzić, że powódka wprowadziła K. Ż. w błąd co do rzekomego wyliczenia wysokości podatku do zapłaty od działalności Oddziału w (...), ponieważ z zeznań świadków A. L. i G. L. wynika, że główna księgowa i księgowa w Oddziale w (...) takie szacunkowe wyliczenie sporządziły. Powódka mogła powołać się wobec K. Ż. na zgodę prezesa zarządu, na wykonanie przelewu, ponieważ jak wynika

z zeznań A. Ż., taką akceptację prezes zarządu wyraził. Trudno stwierdzić na ustalenia z jakim organem miała się powoływać powódka przed wydaniem w dniu 10 listopada 2015 r. polecenia przelewu K. Ż., ponieważ K. Ż. odmówiła złożenia zeznań w sprawie, a powódka zeznała, że mówiła jej o interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów. Według Sądu pierwszej instancji

strona pozwana nie wykazała także istnienia trzeciej przyczyny rozwiązania umowy o pracą, tj. świadczenia przez powódkę pracy w dniach od 24 do 26 listopada 2015 r., co miało się przejawiać stałym przebywaniem powódki na terenie zakładu pracy, wydawaniem poleceń służbowych oraz sprawowaniem nadzoru nad biurem. Sąd wywiódł, że z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego wynika, że 24 listopada 2015 r. powódka faktycznie świadczyła pracę i tego dnia nie korzystała ze zwolnienia lekarskiego. Poczuła się gorzej pod koniec dnia pracy i wezwany lekarz wystawił jej zwolnienie lekarskie, potwierdzające jej niezdolność do pracy od 25 listopada. Tego dnia powódka przyjechała do pracy, aby dostarczyć pracodawcy zwolnienie lekarskie, czego nie zrobiła dzień wcześniej, ponieważ źle się czuła oraz aby zabrać leki i ciśnieniomierz. Tego dnia i następnego powódka nie świadczyła pracy. Sąd uwzględnił, że takie same ustalenia faktyczne dokonane zostały przez Sąd Rejonowy dla Krakowa - Nowej Huty w Krakowie w sprawie pod sygn. akt IV U 1055/16/N, dotyczącej nieprawidłowego sposobu wykorzystywania przez powódkę zwolnienia lekarskiego w dniu 25 listopada 2016 r. , a Sąd drugiej instancji uznał te ustalenia w postępowaniu apelacyjnym za prawidłowe. Według Sądu pierwszej instancji gdyby powódka faktycznie świadczyła pracę w dniach 25 i 26 listopada 2015 r., okoliczność tę strona pozwana mogłaby z łatwością wykazać sprawozdaniami pisemnymi, które A. L. sporządzała na polecenie A. Ż.. Świadczenie pracy przez powódkę w dniach 25 i 26 listopada mogłyby także potwierdzić zeznania pracownicy A. K., której, według relacji prezesa zarządu, powódka miała wydawać polecenia. Na stronie pozwanej spoczywał ciężar wykazania okoliczności będących przyczyną rozwiązania z powódką umowy o pracę. Wobec sprzeczności zeznań prezesa zarządu z zeznaniami chociażby świadka A. L., co do świadczenia przez powódkę pracy w okresie kiedy korzystała ze zwolnienia lekarskiego i braku innych dowodów Sąd uznał, że pozwana zasadności postawienia powódce zarzutu wykonywania pracy w okresie zwolnienia lekarskiego nie wykazała.

Sąd doszedł do przekonania, że w ustalonym przez siebie stanie faktycznym rozwiązanie z powódką umowy o pracę bez wypowiedzenia było niezgodne z prawem. Wobec faktu, że rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia nastąpiło po skutecznym wypowiedzeniu jej umowy, gdy biegł już okres wypowiedzenia a powódka przed Sądem, w odpowiednim terminie nie zakwestionowała zgodności z prawem oświadczenia o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę, Sąd zastosował art. 60 kp i zasadził na rzecz powódki odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za czas do upływu okresu wypowiedzenia, czyli od 28 grudnia 2015 r. do 29 lutego 2016 r. Sąd obliczył należne powódce odszkodowanie zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w kodeksie, sumując wynagrodzenie za styczeń i luty 2016 r. (2 x 27 666,70 zł) oraz za 3 ostatnie dni grudnia 2015 r. (2 766,69 zł), po wyliczeniu tego wynagrodzenia jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy. O żądanych przez powódkę odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 kc, w związku z art. 300 kp, zasądzając je zgodnie z roszczeniem od 27 listopada 2018 r.

O kosztach zastępstwa procesowego, Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialnością za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 i § 3 kpc, w związku z § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z 22 października 2015r., zasądzając od strony pozwanej na rzecz powódki 360 zł. Sąd uznał że powódka przegrała co do części żądania, ale wygrała sprawę co do zasady i należało zasądzić na jej rzecz całość kosztów zastępstwa procesowego pełnomocnika, które w sprawie o odszkodowanie w związku z rozwiązaniem umowy o pracę na czas nieokreślony są takie same jak w przypadku żądania przez pracownika przywrócenia do pracy, bo jak przyjęte zostało jednolicie w orzecznictwie rodzaj i stopień zawiłości sprawy o każde z tych roszczeń oraz wymagany i niezbędny nakład pracy pełnomocnika w takiej sprawie jest taki sam, niezależnie od wybranego przez pracownika lub uwzględnionego przez sąd pracy z urzędu alternatywnego roszczenia.

Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości miesięcznego wynagrodzenia powódki, liczonego jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, zgodnie z art. 477 ² § 1 kpc.

Wyrok Sądu Rejonowego w pkt I, III i IV zaskarżyła w apelacji strona pozwana, zarzucając Sądowi:

I. naruszenie przepisów postępowania:

1) art. 233 § 1 kpc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na:

a) uznaniu za spójne i logiczne zeznań powódki E. Ż., a tym samym uznaniu tego dowodów za wiarygodny, w sytuacji gdy:

- zeznania te w zakresie dotyczącym otrzymania przez powódkę od A. L. informacji o zapłacie przez pozwaną spółkę jedynie 30 % zaliczek od zysku wypracowanego przez Oddział w (...) są sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci zeznań świadków 1/. A. L., która wyraźnie zaprzeczyła żeby kiedykolwiek informowała o tym powódkę (por. protokół z rozprawy z dnia 27 września 2016 r. min. 01:54:30-01:55:40) oraz wyraźnie wskazała, że zaliczki były płacone w całości w (...) (por. protokół z rozprawy z dnia 27 września 2016 r. min. 01:07:00-01:09:00) 2/. G. L., która wskazała, iż A. L. nie zwracała się do powódki o zapłatę zaliczki w listopadzie 2015 r. (por. protokół z rozprawy z dnia 19 września 2017 r. min. 00:56:45 -01:05:51), pozwany płaci kwartalnie zaliczki od całego zysku wypracowanego przez Oddział (...) (por. protokół z rozprawy z dnia 19 września 2017 r. min. 00:33:46- 00:38:48), a więc zeznania powódki w tym zakresie są gołosłowne i nieprawdziwe,

- zeznania te w zakresie wydania polecenia G. L. przesłania informacji

o wysokości zaliczki jaka ma być zapłacona w Polsce od dochodu wypracowanego do końca września w (...) są sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym 1/. w postaci dokumentów, a to wiadomością e-mail z dnia 30 września 2015 r. oraz załączonym do niej dokumentem „Przewidywany wynik za 9 miesięcy" (załącznik do pisma powoda z dnia 25 września 2016 r.) oraz 2/. w postaci zeznań świadka G. L., z których jednoznacznie wynika, iż sporządzone przez G. L. zestawienie jest prognozą przedstawiającą planowany wynik brutto i netto Oddziału (przy założeniu proporcji z lat wcześniejszych 30% i 70%) i jest to standardowy dokument, jaki wielokrotnie był sporządzany na potrzeby ustalenia płynności finansowej spółki, a więc zeznania powódki w tym zakresie są gołosłowne i nieprawdziwe,

- zeznania te w zakresie obejmującym przyczyny podjęcia decyzji o zapłacie zaliczki w dniu 10 listopada 2015 r. są nielogiczne i nie korespondują ze zgromadzonym w sprawie materiałem, ponieważ powódka nie wyjaśniła dlaczego skoro z końcem września rzekomo dowiedziała się o konieczności zapłaty zaliczki w Polsce, to poleciła ją uiścić dopiero w dniu 10 listopada 2015 r. i to w niepełnej wysokości, pomimo tego, iż pozwany posiadał środki na rachunkach bankowych pozwalające w tym dniu na zapłatę całej rzekomej zaliczki,

- zeznania te w zakresie obejmującym podjęcie decyzji o zapłacie zaliczki w dniu 10 listopada 2015 r. i konsultacji jej z Ministerstwem Finansów są sprzeczne z twierdzeniami powódki zawartymi w pozwie oraz dowodem z dokumentów, ponieważ w pozwie powódka wskazuje, iż zapłatę zaliczki konsultowała z (...) Urzędem Skarbowym w K., natomiast w zeznaniach (już po przedłożeniu przez pozwanego w niniejszym postępowaniu dowodów z dokumentów świadczących, iż takie konsultacje nie były prowadzone vide: dokumenty załączone do pisma pozwanego z dnia 8 września 2017 r.) powódka zeznaje, że podjęła tę decyzję po konsultacji z Ministerstwem Finansów (por. protokół z rozprawy z dnia 16 stycznia 2018 r. min. 01:20:41-01:30:37), a ponadto z pisma K. Ż. z dnia 1 grudnia 2015 r. (zał. nr 11 do odpowiedzi na pozew) jednoznacznie wynika, iż powódka wydając polecenie  zapłaty zaliczki powołała się na kontakt z (...) Urzędem Skarbowym, a nie Ministerstwem Finansów,

- zeznania te w zakresie obejmującym złe samopoczucie powódki w dniu 24 listopada 2015 r. w późnych godzinach popołudniowych oraz przyjazd lekarza B. K. są gołosłowne oraz sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem, a to zeznaniami świadka B. K., który wyraźnie wskazał, iż jeżeli jeździł na wizyty do powódki do pracy, to wykonywał to w godzinach dopołudniowych (por. protokół z rozprawy z dnia 19 września 2017 r. min. 00:06:32-00:15:04),

- zeznania te w zakresie obejmującym dostarczenie zwolnienia lekarskiego wystawionego w dniu 24 listopada 2015 r. do pozwanego rzekomo w dniu 25 listopada 2015 r. i pozostawieniu go na biurku nieobecnego w tym dniu pracownika są gołosłowne oraz sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem, a to niezaprzeczonym dowodem z dokumentu jakim jest kopia książki korespondencyjnej prowadzonej przez pozwanego (zał. do pisma z dnia 6 października 2016 r.), z której treści jednoznacznie wynika, iż zwolnienie lekarskie zostało doręczone pozwanemu w dniu 24 listopada 2015 r. i nie mogło zostać wpisane do książki korespondencyjnej w późniejszych dniach pod tą datą, ponieważ w książce tej pod tą datą widnieją kolejne wpisy dokonane w tym dniu przez księgowego,

- zeznania te w zakresie obejmującym sytuację finansową pozwanego na początku listopada 2015 r. oraz wpływ uiszczenia zaliczki na płynność finansową i funkcjonowanie pozwanego są sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem, a to 1/. dowodem z dokumentu jakim jest złożony przez powódkę w sprawie o uchylenie uchwały pozew z dnia 2 listopada 2015 r. (zał. nr 11A do odpowiedzi na pozew), w którym powódka na poparcie swoich twierdzeń wskazuje, iż pozwany nie będzie posiadał wystarczających środków na pokrycie kosztów utrzymania w lutym i marcu  2016r. w przypadku wypłaty dywidendy wspólnikom, 2/. dowodem z zeznań świadków A. L. (por. protokół z rozprawy z dnia 27 września 2016 r. min. 01:09:45- 01:18:57) i G. L. (por. protokół z rozprawy z dnia 19 września 2017 min. 00:38:48-00:53:06 oraz 00:56:45- 01:05:51) oraz zeznań Prezesa Zarządu pozwanego (por. protokół z rozprawy z dnia 27 kwietnia 2018 r. min. 02:04:00-02:50:18), którzy jednoznacznie wskazali, iż zapłata tej zaliczki mogła wpłynąć na płynność finansową pozwanego, spowodowała opóźnienie w zapłacie części faktur, zmusiła Prezesa Zarządu i główną księgową do wcześniejszego ściągnięcia należności od kontrahentów,

- zeznania te w zakresie obejmującym zawieszenie powódce możliwości wykonywania przelewów z rachunku bankowego pozwanego są sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem, a to przedłożonymi przez pozwanego na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2018 r. pisma do banku (...) S.A. z 6 października 2017 r. i oraz pisma do banku (...) S.A. z 7 września 2015 r. z informacją dotyczącą dostępu do bankowości elektronicznej, z których jednoznacznie wynika, iż powódka we wrześniu 2015 r. została pozbawiona możliwości dokonywania przelewów

w imieniu pozwanej spółki,

b) uznaniu, że zeznania świadka A. L. miały ograniczony walor dowodowy, w związku z nieznajomością przez tego świadka treści interpretacji podatkowych oraz wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w sytuacji kiedy:

- świadek zeznawała o okolicznościach faktycznych niezwiązanych z tymi dokumentami, a mającymi dla sprawy istotne znaczenie, takimi jak: obecność powódki w pracy w dniu 24 i 25 listopada, brak rozmów świadka z powódką o konieczności zapłaty zaliczki na podatek dochodowy w Polsce, sposobu zapłaty zaliczek (procedury obowiązującej u pozwanego), sposobu uiszczania podatku od dochodu osiąganego przez Oddział (...), w tym zapłaty zaliczek w kraju i za granicą, zawieszenia możliwości wykonywania przelewów przez powódki oraz ograniczenia uprawnień w tym zakresie dla K. Ż.,

- treść interpretacji i wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego odnosi się do momentu powstania obowiązku podatkowego i konieczności zapłaty podatku dochodowego, od dochodu wypracowanego przez Oddział (...), przez pozwanego do 31 marca roku następnego, w przypadku wydania decyzji przez organ (...) i nie odnosi się wprost do terminu zapłaty zaliczek, a przyczyną rozwiązania umowy o pracę z powódki było polecenie uiszczenia nienależnej zaliczki,

c) uznaniu zeznań G. L.:

- za sprzeczne z treścią uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, w sytuacji kiedy zeznania te były jednoznacznie zbieżne z uzasadnieniem tego wyroku, a świadek tak samo jak Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż w przypadku wydania decyzji przez organ (...) o zgodzie na opodatkowanie części dochodu w Polsce podatek należy zapłacić do 31 marca roku następnego (por. protokół z rozprawy z dnia 19 września 2017 r. min. 00:38:48-00:53:06 oraz 01:05:51-01:09:43),

- za sprzeczne z zeznaniami głównej księgowej (A. L.) i Prezesa Zarządu w zakresie dotyczącym wpływu uiszczenia zaliczki na płynność finansową spółki, w sytuacji kiedy zeznania te (por. protokół z rozprawy z dnia 19 września 2017 r. min. 00:38:48-00:53:06 oraz 00:56:45-01:05:51) są spójne w tym zakresie z zeznaniami A. L. (por. protokół z rozprawy z dnia 27 września 2016 r. min. 01:09:45- 01:18:57) oraz Prezesa Zarządu (por. protokół z rozprawy z dnia 27 kwietnia 2018 r. min. 02:04:00-02:50:18), z których wynika, iż pomimo bardzo dobrej kondycji finansowej pozwanego w listopadzie 2015 r. przelew nieplanowanej zaliczki, której nie można było odzyskać, mógł spowodować opóźnienie w zapłacie bieżących zobowiązań, wypłacie wynagrodzenia dla pracowników i opóźnieniu wypłaty  dywidendy, co się jednak nie stało, ponieważ główna księgowa i Prezes Zarządu ściągnęli od kontrahentów wcześniej niż planowano należności, a część rachunków nie zostało zapłaconych,

d) uznaniu zeznań Prezesa Zarządu pozwanej spółki (...) za jedynie częściowo wiarygodne, w sytuacji gdy:

- w zakresie dotyczącym ograniczenia w dniu 2 września 2015 r. kompetencji powódki do wykonywania jakichkolwiek czynności pracowniczych i wydawania poleceń pracownikom biura są one spójne, gdyż Prezes Zarządu zeznał, iż 1/. w dniu 10 listopada 2015 r. wyraził zgodę na zapłatę przez K. Ż. podatków bezwzględnie należnych, a nie wyraził zgody powódce na wydanie polecenia K. Ż. (por. protokół z rozprawy z dnia 16 stycznia 2018 r. min. 02:45:28-02:48:32), 2/. A. L. zachowała się w sposób nielojalny w stosunku do Prezesa Zarządu pozwanego sporządzając wyliczenie w październiku 2015 r. dla E. Ż. (por. protokół z rozprawy z dnia 16 stycznia 2018 r. min 02:26:16-02:32:36) oraz znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków A. L. (por. protokół z rozprawy z dnia 27 września 2016 r. min. 01:45:26-02:04:49) i G. L. (por. protokół z rozprawy z dnia 19 września 2017 r. min, 00:56:45- 01:05:51);

- w zakresie dotyczącym przebiegu rozmowy Prezesa Zarządu pozwanego w dniu 16 listopada 2015 r. z K. Ż., skoro zeznania te są logiczne i korespondują ze zgromadzonym w sprawie materiałem, a to dokumentami: 1/. wydrukiem z rachunku bankowego z adnotacją A. Ż. (zał. nr 8 do odpowiedzi na pozew), 2/. oświadczeniem K. Ż. z dnia 18 listopada 2015 r. (zał. nr 9 do odpowiedzi na pozew), 3/. pismem A. Ż. z dnia 1 grudnia 2015 r. (zał. nr 10 do odpowiedzi na pozew) oraz 4/. oświadczeniem K. Ż. z dnia 1 grudnia 2015 r. (zał. nr 11 do odpowiedzi na pozew), z których jednoznacznie wynika, iż K. Ż. w oświadczeniu z dnia 18 listopada 2015 r. nie powtórzyła tego co powiedziała A. Ż. w dniu 16 listopada, dlatego też A. Ż. wystosował do K. Ż. w dniu 1 grudnia kolejne pismo z pytaniami odnoszącymi się szczegółowo do słów wypowiedzianych przez K. Ż. w dniu 16 listopada, w celu uzyskania na piśmie potwierdzenia tego co usłyszał w dniu 16 listopada,

e) ustaleniu stanu faktycznego w zgodzie z zeznaniami powódki, podczas gdy należy je uznać za niewiarygodne (por. lit. a) powyżej), skoro:

- zeznania te są sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci dokumentów,

- zeznania te są sprzeczne z zeznaniami świadków i Prezesa Zarządy pozwanego,

- zeznania te są nielogiczne,

- zeznania te są sprzeczne z twierdzeniami zawartymi w pozwie,

2) art. 233 § 1 kpc także poprzez dowolną w miejsce swobodnej ocenę zebranego w sprawie materiału, dokonaną bez wszechstronnego rozważenia tego materiału, a jednocześnie sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego oraz zasadami logiki, polegającą na:

a) bezpodstawnym, błędnym przyjęciu, że powódka jako dyrektor finansowy podejmowała wszystkie decyzje w pozwanej spółce dotyczące terminu i wysokości zapłaty zaliczek na podatek oraz podatków, w sytuacji gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że decyzje o zapłacie zaliczki podatku w Polsce były podejmowane na wniosek głównej księgowej (por. przedłożony przez pozwanego na rozprawie w dniu 16 stycznia 2018 r. dokument księgowy sporządzony przez A. L., na podstawie którego została zapłacona przez K. Ż. zaliczka za sierpień 2015 r., zeznania G. L. protokół z dnia 19 września 2017 r. min. 00:56:45-01:05:51, zeznania A. Ż. protokół z dnia 16 stycznia 2018 r. min. 02:32:36-02:45:28), a twierdzenia powódki pozostały gołosłowne,

b) bezpodstawnym, błędnym przyjęciu, że powódka dowiedziała się od księgowej A. L., że spółka płaci do Urzędu Skarbowego w (...) zaliczki na podatek dochodowy za ten rok tylko od 30% zysku wypracowanego przez Oddział (...), w sytuacji gdy świadek A. L. zeznała, iż nigdy takiej informacji nie przekazywała powódce, a wręcz przeciwnie świadek twierdził, iż zaliczki od tego dochodu uiszczane są w całości do (...) urzędu skarbowego (por. protokół z rozprawy z dnia 27 września 2016r. min. 01:54:30-01:55:40 i 01:07:00-01:09:00), a twierdzenia powódki pozostały gołosłowne,

c) bezpodstawnym, błędnym przyjęciu, iż powódka poleciła A. L. aby G. L. przesłała jej w wiadomości e-mail informację, jaki jest dochód pozwanej spółki do opodatkowania w(...), a jaka jest kwota zwolniona od opodatkowania, w sytuacji kiedy z zeznań A. L. oraz G. L. wynika, iż powódka nigdy nie wydała takiego polecenia oraz w ciągu roku podatkowego nie jest możliwe określenie czy oraz w jakiej wysokości dochód osiągany przez Oddział (...) będzie opodatkowany, a twierdzenia powódki pozostały gołosłowne,

d) bezpodstawnym, błędnym przyjęciu, iż G. L. sporządziła zestawienie, o którym mowa w lit. c) powyżej w sytuacji kiedy załącznik do pisma powoda z dnia 25 września 2.016 r. pt. „Przewidywany wynik za 9 miesięcy" nie jest takim wyliczeniem, a jedynie standardową informacja jaką przesyłała księgowa do Prezesa Zarządu i Dyrektora Finansowego, co jednoznacznie wynika z zeznań G. L. oraz z treści tego dokumentu,

e) bezpodstawnym, błędnym przyjęciu, iż powódka podjęła decyzje o zapłacie zaliczki w dniu 10 listopada 2015 r. mając na uwadze interpretacje Ministra Finansów, w sytuacji kiedy powódka sama zeznała, iż podjęła tę decyzję w związku z informacją uzyskaną od A. L. oraz przeanalizowaniu przepisów podatkowych (por. protokół z rozprawy z 16 stycznia 2018 r. 00:45:00- 00:48:30),

f) bezpodstawnym, błędnym przyjęciu, iż Prezes Zarządu pozwanego wyraził zgodę na zapłatę zaliczki na podatek dochodowy w dniu 10 listopada 2015 r. przez K. Ż., w sytuacji kiedy z zeznań Prezesa Zarządu jednoznacznie wynika, iż wyraził zgodę jedynie na zapłatę podatków „bezwzględnie" należnych (por. protokół z rozprawy z dnia 16 stycznia 2018 r. min. 02:45:28- 02:48:32), a do takich bez wątpienia nie należy zapłata pierwszy i jedyny raz (!) zaliczki na podatek dochodowy od dochodu wypracowanego przez Oddział (...), o której nie wiedział ani Prezes Zarządu, ani główna księgowa,

g) bezpodstawnym, błędnym przyjęciu, iż powódka doszła do wniosku, że praktyka spółki dotycząca braku zapłaty zaliczek na podatek dochodowy w Polsce od zysku wpracowanego w (...) nie jest prawidłowa, dlatego poleciła dokonanie przelewu zaliczki w dniu 10 listopada 2015 r., w sytuacji kiedy ze zgromadzonego w sprawie materiału jednoznacznie wynika, iż powódka w ten sposób chciała pozbawić pozwanego zarządzanego już wtedy wyłącznie przez A. Ż. środków pieniężnych na wypłatę dywidendy oraz na wypłaty dla pracowników (por. pozew z dnia 2 listopada 2015 r., stanowiący zał. nr 11A do odpowiedzi na pozew, zeznania A. L., G. L. oraz A. Ż.),

h) bezpodstawnym, błędnym przyjęciu, iż zapłata zaliczki w listopadzie 2015 r. nie zachwiała płynności finansowej pozwanego i nie naraziła go na niewypłacalność czy też opóźnienie w zapłacie zobowiązań, w sytuacji kiedy ze zgromadzonego w sprawie materiału (tj. zeznań świadków A. L., G. L. oraz przesłuchania Prezesa Zarządu pozwanego) jednoznacznie wynika, iż co prawda sytuacja finansowa pozwanego w październiku i listopadzie 2015 r. była bardzo dobra, jednak zapłata nieplanowanej i nienależnej zaliczki mogła spowodować opóźnienie w zapłacie bieżących zobowiązań, wypłacie wynagrodzenia dla pracowników i opóźnieniu wypłaty dywidendy, co się jednak nie stało, ponieważ główna księgowa i Prezes Zarządu ściągnęli od kontrahentów wcześniej należności, a część rachunków nie zostało zapłaconych,

i) bezpodstawnym, błędnym przyjęciu, iż powódka w dniu 25 listopada 2015 r. nie świadczyła pracy, a jedynie przyjechała do pozwanej spółki przywieźć zwolnienie lekarskie oraz zabrać lekarstwa i ciśnieniomierz, w sytuacji kiedy z zeznań świadka B. K. jednoznacznie wynika, iż świadek przyjeżdżał do powódki wyłącznie  w godzinach dopołudniowych, z zeznań świadka A. L. wynika, iż E. Ż. świadczyła pracę w dniu 25 listopada od rana, z zeznań świadka W. N. wynika, iż został poinformowany o obecności w pracy powódki na kilka godzin przed przyjazdem przez niego do siedziby pozwanego, jest to sprzeczne z niezaprzeczonym dowodem z dokumentu jakim jest kopia książki korespondencyjnej prowadzonej przez pozwanego (zał. do pisma z dnia 6 października 2016 r.), z której treści jednoznacznie wynika, iż zwolnienie to zostało doręczone pozwanemu w dniu 24 listopada 2015 r.,

j) bezpodstawnym, błędnym przyjęciu, iż powódka w dniu 25 listopada 2015 r. zostawiła na biurku nieobecnej wtedy K. S. zwolnienie lekarskie, w sytuacji kiedy zgodnie z książką korespondencyjną zwolnienie to zostało doręczone w dniu 24 listopada 2015 r., a twierdzenia powódki pozostały gołosłowne,

k) pominięciu w toku oceny materiału dowodowego dokumentów przedłożonych przez pozwaną spółkę, w postaci:

- przedłożonego przez pozwanego na rozprawie w dniu 16 stycznia 2018 r. dokumentu księgowego sporządzonego przez A. L., na podstawie którego została zapłacona przez K. Ż. zaliczka za sierpień 2015 r., w sytuacji kiedy z treści tego dokumentu oraz zeznań G. L. (por. protokół z dnia 19 września 2017 r. min. 00:56:45-01:05:51) oraz zeznań A. Ż. (por. protokół z dnia 16 stycznia 2018 r. min. 02:32:36- 02:45:28) jednoznacznie wynika jaka była procedura uiszczania zaliczek na podatek dochodowy w pozwanej spółce,

- przedłożonych przez pozwanego na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2018 r. pism do banku (...) S.A. z 6 października 2017 r. oraz do banku (...) S.A. z 7 września 2015 r. z informacją dotyczącą dostępu do bankowości elektronicznej, w sytuacji kiedy z tych pism jednoznacznie wynika, iż powódka we wrześniu 2015 r. została ograniczona w możliwości dokonywania przelewów w imieniu pozwanej spółki, 

- pozwu z 2 listopada 2015 r. złożonego przez powódkę w sprawie o uchylenie uchwały (zał. nr 11A do odpowiedzi na pozew), w którym powódka na poparcie swoich twierdzeń wskazuje, iż pozwany nie będzie posiadał wystarczających środków na pokrycie kosztów utrzymania w lutym i marcu 2016 r. w przypadku wypłaty dywidendy wspólnikom, w sytuacji kiedy z tego dokumentu jednoznacznie wynika, iż powódka wydając polecenie zapłaty zaliczki w dniu

10 listopada 2015 r. zamierzała doprowadzić do sytuacji, w której pozwany nie będzie posiadał środków na wypłatę dywidendy oraz wypłatę wynagrodzeń,

- dokumentów załączonych do pisma pozwanego z dnia 8 września 2017 r., z których wynika, iż żaden pracownik (...) Urzędu Skarbowego nie kontaktował się z powódką, w celu uiszczenia zaliczki od dochodu wypracowanego przez Oddział (...),

- przedłożonych przez pozwanego wraz z pismem z dnia 29 grudnia 2017 r. dwóch opinii prywatnych, sporządzonych przez dwa niezależne podmioty, z których jednoznacznie wynika, iż zaliczka uiszczona w dniu 10 listopada 2015 r. była nienależna i niewymagalna, n

skutkiem czego należy uznać ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny za sprzeczny ze zgromadzonym w sprawie materiałem, a tym samym za nieuprawnione dokonane przez Sąd I instancji uznanie, iż pozwana spółka nie udowodniła wskazanych w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powodów jego złożenia, a co za tym idzie rozwiązała z powódką umowę o pracę bez podstawy prawnej, ponieważ pracownik ten nie dopuścił się ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych;

3) art. 245 w zw. z art. 253 kpc poprzez dokonanie odmiennych ustaleń faktycznych niż wynikające z dziennika korespondencyjnego pozwanej spółki, w sytuacji gdy prawdziwość tego dokumentu nie została wprost przez powódkę zaprzeczona, a powódka także nie udowodniła okoliczności świadczących o nieprawdziwości tego dokumentu, 

4) art. 249 § 1 kpc poprzez jego niezastosowanie, a przez to nie rozwianie wątpliwości Sądu I instancji co do treści wpisów w dzienniku korespondencyjnym pozwanej spółki, w sytuacji kiedy sąd uznał dowód z tego dokumentu za niewiarygodny i niewystarczający do udowodnienia, iż zwolnienie lekarskie zostało złożone pozwanej spółce w dniu 24 listopada 2015 r.,

5) art. 217 § 1 i 3 kpc, w zw. z art. 227 kpc oraz w zw. z art. 278 kpc, poprzez oddalenie wniosku pozwanego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego o specjalności księgowość, rachunkowość, finanse i ekonomia na okoliczności wskazane w piśmie pozwanego z dnia 29 grudnia 2017 r., w sytuacji kiedy dowód ten pozwoliłby na określenie ponad wszelką wątpliwość czy istniały podstawy do uiszczenia zaliczki w dniu 10 listopada 2015 r., a wbrew temu co wskazał Sąd I instancji okoliczność ta nie została rozstrzygnięta w interpretacjach podatkowych oraz orzeczeniach sądów administracyjnych, ponieważ orzeczenia te odnosiły się wyłącznie do momentu powstania zobowiązania podatkowego, w przypadku wydania przez organ (...)decyzji o opodatkowaniu części dochodu wypracowanego przez Oddział (...) pozwanego w Polsce, a nie do podstawy i terminu zapłaty zaliczek do polskiego urzędu skarbowego,

6) art. 328 § 2 kpc poprzez sporządzenie sprzecznego z treścią tego przepisu uzasadnienia wyroku, a to nie wskazania dlaczego Sąd I instancji: odmówił mocy dowodowej dowodom z dokumentów takim jak: 1/. przedłożony przez pozwanego na rozprawie w dniu 16 stycznia 2018 r. dokument księgowy sporządzony przez A. L., 2/. przedłożone przez pozwanego na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2018 r. pisma do banku (...) S.A. z 6 października 2017 r. i oraz pisma do banku (...) S.A. z 7 września 2015 r. z informacją dotyczącą dostępu do bankowości elektronicznej, 3/. złożony przez powódkę w sprawie o uchylenie uchwały pozew z dnia 2 listopada 2015 r., 4/. dokumenty załączone do pisma pozwanego z dnia 8 września 2017 r., z których wynika, iż żaden pracownik (...) Urzędu Skarbowego nie kontaktował się z powódką, w celu uiszczenia zaliczki od dochodu wypracowanego przez Oddział (...), 5/. przedłożone przez pozwanego wraz z pismem z dnia 29 grudnia 2017 r. dwie opinie prywatne, sporządzone przez dwa 

niezależne podmioty, z których jednoznacznie wynika, iż zaliczka uiszczona w dniu 10 listopada 2015 r. była nienależna i niewymagalna;

II. naruszenie prawa materialnego, tj.:

1) art. 52 § 1 pkt 1) kodeksu pracy poprzez jego niezastosowanie w niniejszej sprawie, w sytuacji kiedy znajdował on zastosowanie skoro z materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie wynika, iż powódka dopuściła się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych w każdym z trzech przypadków opisanych w oświadczeniu z dnia 7 grudnia 2015 r.;

2) art. 25 ust. 1 i 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zw. z art. 7 ust. 1 umowy z dnia 14 maja 2003 r. zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską, a (...) w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. z 2005r., Nr 12, poz. 90) poprzez ich błędną interpretację i uznanie, iż w przypadku wypracowania dochodu przez Oddział (...) pozwanego na terenie (...) i uiszczania zaliczek w (...) urzędzie skarbowym w całości od tego dochodu, uiszczenie zaliczki od części tego dochodu w polskim urzędzie skarbowym jest słuszne i zgodne z przepisami prawa, w sytuacji kiedy z przepisów tych wynika wyraźny zakaz podwójnego opodatkowania, a więc uiszczania jednocześnie zaliczek w (...) urzędzie skarbowym i polskim urzędzie skarbowym.

Apelująca wniosła o :

1) rozpoznanie, na podstawie art. 380 kpc, postanowienia z dnia 27 listopada 2018 r. Sądu I instancji o oddaleniu wniosku pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości oraz o dopuszczenie i przeprowadzenie tego dowodu zgodnie z treścią wniosku pozwanego wskazanego w piśmie przygotowawczym z dnia 29 grudnia 2017 r., jednocześnie wskazując, że przeprowadzenie tego dowodu ma wpływ na rozstrzygnięcie sprawy,

2) na podstawie art. 386 § 1 kpc o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa także co do kwoty 58.100,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie zasądzonej w punkcie I wyroku i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu za I instancję według spisu kosztów przedłożonego na rozprawie w dniu 27 listopada 2018 r.,

3) zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za II instancję.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki, kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Według powódki apelację „sformułowaną” przez stronę pozwaną należy uznać za bezzasadną w stopniu oczywistym i z tych względów winna ona zostać oddalona. Zarzuty dotyczące sprzeczności ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz naruszenia art. 233 § 1 kpc w świetle poglądów judykatury nie są skuteczne. Apelacja sprowadza się do nieuprawnionej polemiki z rozstrzygnięciem Sądu I instancji, a pozwany kwestionuje wyrok tylko dlatego, że Sąd odmiennie ocenił zebrane w sprawie dowody. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika jednak by Sąd przeprowadził ocenę w sposób naruszający zasady prawidłowego rozumowania czy też doświadczenia życiowego. Nietrafiony jest także zarzut naruszenia przez Sąd przepisu art. 245 w zw. z art. 253 kpc przez dokonanie odmiennych ustaleń faktycznych niż wynikające z dziennika korespondencyjnego pozwanej spółki oraz naruszenia art. 249 §1 kpc, choćby ze względu na treść, zalegającego w aktach sprawy, złożonego przez powódkę, prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa Nowej Huty sygn. IV U 1055 /16/N, z dnia 16 lutego 2017 r.. W tym rozstrzygnięciu Sąd uznał, że E. Ż. nie świadczyła pracy w trakcie zwolnienia lekarskiego. Okoliczność, że Sąd uznał dowód z wpisów w dzienniku korespondencyjnym pozwanej spółki za niewiarygodny i niewystarczający do udowodnienia, iż zwolnienie lekarskie zostało złożone pozwanej spółce w dniu 24 listopada 2015 r. nie jest potwierdzeniem zasadności zarzutów, gdy brak jest jakichkolwiek dowodów świadczących o tym, że w czasie, kiedy powódka stawiła się w pozwanej spółce faktycznie świadczyła pracę. Sama obecność powódki w zakładzie pracy nie oznacza jeszcze, że sprawowała w tym dniu nadzór nad pracownikami. Powódka podważyła zasadność zarzutu odnoszącego się do oddalenia przez Sąd wniosku pozwanego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego o specjalności księgowość, rachunkowość, finanse i ekonomia. Wywiodła, że obowiązek płacenia zaliczek na podatek dochodowy wynika z powszechnie obowiązujących przepisów prawa, tak samo jak to, że dochód wypracowany w (...) i zwolniony tam z obowiązku uiszczenia od niego podatku, winien zostać opodatkowany w Polsce. Powyższe zagadnienie nie wymaga wiedzy specjalnej. Powódka zwróciła uwagę, że w przedmiotowej kwestii z pomocy biegłego nie korzystał także Minister Finansów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. oraz Naczelny Sąd Administracyjny. Według powódki w aktach sprawy znajdują się dokumenty urzędowe, które bezsprzecznie wskazują na to, że strona pozwana była zobowiązana do płacenia zaliczek na podatek dochodowy, które miały uwzględniać nieopodatkowany dochód, który w (...) wypracował Oddział pozwanej spółki. Ta kwestia została szczegółowo omówiona przez powódkę podczas jej zeznań.

W odpowiedzi na apelację podniesiono również, że zapłacenie przez powódkę zaliczki nie pogorszyło sytuacji finansowej pozwanej spółki i nie wyrządziło po stronie tej ostatniej żadnej szkody. Nie nadpłacono także samego podatku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Materiał zgromadzony w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji i jego ocena przy zastosowaniu zasad określonych w przepisach art. 227 kpc - 234 kpc w kontekście podstaw faktycznych będącego przedmiotem powództwa roszczenia oraz twierdzeń i zarzutów, którymi strona pozwana wykazywała bezzasadność powództwa, potwierdza zasadność części apelacyjnych zarzutów naruszenia prawa procesowego oraz powiązanych z nimi zarzutów błędu ocen stanu faktycznego, który w tej sprawie powinien stanowić podstawę faktyczną rozstrzygania o zasadności powództwa. Przedmiotem sprawy była kwestia zasadności domagania się przez powódkę odszkodowania za rozwiązanie z nią przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia, z przyczyn wskazanych jej w piśmie doręczonym 28 grudnia 2015 r. zawierającym oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy. Istotą sporu było czy zachowania powódki wskazane w oświadczeniu pracodawcy miały miejsce i były ciężkim naruszeniem przez nią obowiązków pracowniczych. W sporze należało zatem dokonać ustaleń faktycznych, które mogły być przydatne do rozstrzygnięcia, czy powódka postąpiła tak, jak wskazał to pracodawca w opisie przyczyn rozwiązania umowy i jeśli tak ocenić czy przynajmniej jedno z zachowań powódki leżących u podstaw decyzji pracodawcy o rozwiązaniu umowy było i powinno być ocenione 28 grudnia 2015 r. jako ciężkie naruszeniem przez powódkę podstawowych obowiązków pracowniczych obowiązujących ją na pracowniczym stanowisku dyrektor finansowy spółki. Zestawienie materiału z akt, treści wskazanych przez Sąd pierwszej instancji źródeł dokonanych ustaleń faktycznych z treścią zarzutów apelacji i ich uzasadnienia potwierdza, że nie ma w ustaleniach Sądu pierwszej instancji takich ustaleń na temat faktów, które są sprzeczne z treścią całości materiału o jakim mowa w art. 233 §1 kpc i art. 382 kpc. Ustalenia te, po zweryfikowaniu w relacji do treści dowodów o jakich mowa w art. 382 kpc, Sąd Okręgowy ocenił jako poprawne. Słuszne są natomiast te wywody apelującego, które wskazują, że prawidłowa subsumcja i ocena całości stanu faktycznego sprawy uzasadnia stwierdzenie, że wszystkie okoliczności jakie legły u podstaw zachowań powódki będących podstawą rozwiązania umowy o pracę z przyczyn opisanych w pkt 1 i 2 oświadczenia o rozwiązaniu umowy z powódką, świadczą, że powódka naruszyła obowiązki pracownicze w sposób o jakim mowa w art. 52 §1 kp. Żaden element materiału ocenionego przy zastosowaniu reguł z art. 227 -234 kpc nie potwierdza wiarygodności twierdzenia powódki, że wydając opisane w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę polecenia, których skutkiem była zapłata w imieniu Spółki 10 listopada 2015 r. ponad 390 538 zł na poczet podatku dochodowego przed terminem wymagalności zobowiązań z tego tytułu, realizowała swoje kompetencje na stanowisku dyrektora finansowego zgodnie z podstawowym obowiązkiem pracowniczym jakim jest dbanie o dobro zakładu pracy i działanie w zgodnym z prawem interesem pracodawcy. Wbrew ocenie Sądu pierwszej instancji, ustalone przez ten sąd fakty i dowody, na których Sąd pierwszej instancji oparł te ustalenia, potwierdzają, że niewiarygodność twierdzeń powódki, że podjęte przez nią decyzje i wydane pracownikom polecenia były usprawiedliwione i wynikały z akceptacji i woli realizacji przez nią obowiązków w sposób jaki uznała za zasadny na podstawie wydawanych przez spółkę w latach 2013 i 2014 przez organy skarbowe interpretacji dotyczących terminu płatności zobowiązań podatkowych. Z akt wynika wprost, że wszystkie czynności powódka podjęła bez ustaleń z reprezentantami organów spółki i bez ich wiedzy, wbrew stosowanej przez spółkę w praktyce od lat interpretacji przepisów podatkowych i mimo że z inicjatywy spółki wszczęte było i nadal trwało postępowanie sądowoadministracyjne mające potwierdzić, że praktyka spółki i sposób w jaki spółka przez lata ustalała termin wymagalności zobowiązań podatkowych z tytułu działalności w (...) i uiszczała należną od uzyskiwanego tam dochodu część zobowiązań, jest wbrew interpretacji organów skarbowych prawidłowy. Zachowania powódki miały miejsce mimo że pozwana spółka wniosła skargę na interpretację indywidualną Ministra Finansów z 15 września 2014 r. w kwestii terminu płatności podatku dochodowego od osób prawnych, który spółka przez lata ustalała inaczej niż wynikało z interpretacji organu skarbowego. W tej sytuacji, oparte tylko na twierdzeniach powódki ustalenie, że powódka wydając (po raz pierwszy w czasie gdy była dyrektorem finansowym) polecenie zapłaty 10 listopada 2015 r. zaliczki na podatek od dochodów spółki za kilka poprzednich miesięcy uzyskanych w (...), czyli świadczenia jakie nawet według art. 25 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych płatne są do 20 dnia miesiąca za miesiąc poprzedni, a według stosowanej przez samą powódkę przez lata interpretacji spółki w jeszcze późniejszym terminie, działała w interesie spółki lub zgodnie ze stanowiskiem polskiego Urzędu Skarbowego i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. wyrażonym w wyroku z 26 lutego 2014 r., sygn. akt I SA/Kr 937/13, których do listopada 2015 r. powódka jako dyrektor finansowy nie stosowała, jest oczywiście bezpodstawne i przez to niewiarygodne. Powódka w żaden sposób nie wyjaśniła dlaczego poleciła uiścić zaliczkę na podatek dochodowy mającą być wymagalną za miesiące styczeń - wrzesień 2015 r. wcześniej, bo dopiero w dniu 10 listopada 2015 r., skoro termin zapłaty tej zaliczki upłynął w dniu 20 października 2015 r., a powódka miała posiadać właściwe wyliczenie należnego podatku sporządzone przez G. L. już od dnia 30 września 2015 r. W prawidłowo ustalonym stanie faktycznym nie ma wątpliwości, że z przyczyn opisanych w pkt 1i2 oświadczenia o rozwiązaniu umowy, pozwana mogła rozwiązać z powódką umowę o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 kp. Pozwana wykazała bezprawność zachowania powódki co do wydania polecenia wypłaty zaliczki bez wiedzy i zgody Prezesa Zarządu pozwanego, ponieważ Prezes Zarządu nie wyraził zgody na zapłatę takich podatków podczas rozmowy w dniu 10 listopada 2015 r., a tylko abstrakcyjną zgodę za zapłatę należnych zobowiązań fiskalnych, które pozwany musiał zapłacić i na zapłatę, których wyraziła zgodę główna księgowa. Powódka naruszyła ustaloną w pozwanej spółce praktykę, która została wprawdzie zakwestionowana w interpretacjach podatkowych, ale pozwana jej zgodność z przepisami nadal wyjaśniała w trwających nadal w listopadzie 2015 r. postępowaniach sądowoadministracyjnych. W zakresie uiszczania zaliczek od dochodu wypracowanego przez Oddział (...) praktyka w pozwanej spółce była i jest niezmienna, tj. uiszczane są one w całości do (...) urzędu skarbowego i nie są uiszczane do polskiego urzędu skarbowego. W niniejszej sprawie zostało więc wykazane, że powódka wydała polecenie zapłaty nienależnej zaliczki, co było niezgodne ze stosowaną przez nią w spółce od lat, opartą na dokonanej przez spółkę, jedną z możliwych i dopuszczalnych interpretacji przepisów podatkowych praktyką pozwanego. Pozwany pracodawca mógł zakwalifikować nieuzgodnione z jego organami postępowanie powódki jako mające za cel wyrządzenie pozwanemu szkody w postaci zaburzenia jego płynności finansowej. Niewątpliwe jest, że nawet krótkookresowe pozbawienie przedsiębiorcy możliwości dysponowania środkami pieniężnymi w kwocie około 400 000 zł stanowi realne pogorszenie sytuacji finansowej i nosi znamiona realnego ryzyka szkody. W ustalonym stanie faktycznym nie ma też podstaw aby przyjąć, że powódka dysponowała prawidłowym wyliczeniem podstawy naliczenia zapłaconej zaliczki na podatek. Powódka, jako pracownik - dyrektor finansowy była odpowiedzialna za optymalizowanie polityki podatkowej pozwanego, zachowanie jego płynności finansowej oraz terminowe wykonywanie płatnością a nie swoich prywatnych celów, a jej zachowania opisane oświadczeniem o rozwiązaniu umowy nie byłby zgodne z niesprzecznym z prawem interesem spółki.

Materiał zgromadzony w postępowaniu potwierdza słuszność ocen, z których wynika, że pozwany pracodawca, przedstawił wiarygodne i przekonujące dowody, że powódka dopuściła się zachowań leżących u podstaw rozwiązania umowy, które uzasadniały zarzuty pracodawcy o ciężkim naruszeniu przez powódkę obowiązków pracowniczych i potwierdzały zasadność decyzji pracodawcy o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 §1 pkt 1 kp.

Dlatego Sąd Okręgowy, zgodnie z zasadą z art.378§1kpc, mając za podstawę materiał dowodowy wskazany w art. 382 kpc na podstawie art. 56 § 1 kp w zw. z art. 52§1 pkt 1 kp w zw. z art. 100 kp, orzekł zgodnie z zasadą z art. 386 § 1 kpc zmieniając zaskarżoną apelacją część wyroku Sądu pierwszej instancji w ten sposób, że oddalił powództwo i obciążył powódkę obowiązkiem zwrotu stronie pozwanej kosztów zastępstwa procesowego, zgodnie z zasadą z art. 99 kpc w zw. z art. 98 § 1 i 3 kpc.

Na podstawie art. 108 §1 kpc w zw. z art. 98 § 1-3 kpc w zw. z art. 99 kpc i art. 391 § 1 kpc oraz zgodnie z wnioskiem strony pozwanej, która wygrała sprawę w postępowaniu apelacyjnym w całości, Sąd Okręgowy zasądził od powódki na rzecz strony pozwanej zwrot kosztów zastępstwa procesowego w wysokości ustalonej według reguł i stawek z § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. poz. 1804).