Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 151/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 4 kwietnia 2022 r. sygn. III Ko 678/21.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ pełnomocnik wnioskodawczyni

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ w części

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie (ewentualny)

☒

zmiana (główny)

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Nie przeprowadzano dowodów.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a skutkujący bezpodstawnym uznaniem, że sumą adekwatną i proporcjonalną zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez J. C. na skutek wydania i wykonania orzeczenia byłego Kolegium do spraw Wykroczeń przy Naczelniku Dzielnicy W. z dnia 14 stycznia 1988 r. sygn. akt 1407/87 w związku z podejmowaniem przez nią działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego jest kwota 2.000 zł.

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niniejszy zarzut dotyczy zadośćuczynienia za krzywdę (nie odszkodowania). Należy więc w tym konkretnym zakresie się do niego odnieść.

Argumentacja skarżącej, że Sąd Okręgowy powinien był wziąć pod uwagę również aresztowanie wnioskodawczyni w okresie od 5 do 31 maja 1988 r. w sprawie, w której potem zapadł wyrok skazujący Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu (z dnia 3 października 1988 r.) jest rażąco niesłuszna, w stopniu wskazującym na całkowitą nieznajomość ustawy z 23 lutego 1991 r. lub na celowe ignorowanie jej treści.

Przedmiotem niniejszego postępowania nie było przecież odszkodowanie ani zadośćuczynienie za niesłuszne skazanie przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu wyrokiem z dnia 3 października 1988 r. Jeżeli wnioskodawczyni chce dochodzić odszkodowania i zadośćuczynienia za skazanie w tej sprawie, a więc również za aresztowanie w niej, musi najpierw złożyć wniosek o stwierdzenie nieważności tego wyroku, a potem, w terminie wskazanym w ustawie, dochodzić swoich roszczeń wynikających z krzywd, jakie były wynikiem prowadzenia postępowania i wydania wyroku w tamtej sprawie. Sąd Apelacyjny zresztą nie wie, czy owych roszczeń wnioskodawczyni już nie dochodziła i czy nie próbuje dochodzić ich po raz drugi. Sądowi Okręgowemu zasądzić jakiegokolwiek odszkodowania z tytułu tego aresztowania po prostu nie było wolno.

Wnioskodawczyni niewątpliwie prowadziła w okresie stanu wojennego i późniejszym działalność opozycyjną, skierowaną przeciwko narzuconemu Polsce ustrojowi, a taka działalność jest jednoznacznie uznawana za prowadzoną na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Była tez z powodu tej działalności represjonowana w różny sposób. Jednakże, co wynika choćby z omówionej kwestii, J. C. oprócz spraw prowadzonych przeciwko niej przez kolegia ds. wykroczeń, była też ścigana karnie. Jeżeli więc wskutek całokształtu prowadzonych przeciwko niej działań miała problemy w miejscu pracy (a miała, bo z zachowanych dokumentów IPN, załączonych do akt w formie zdigitalizowanej, wynika to niewątpliwie), to nie da się jednak powiązać tego z karaniem jej przez kolegia. Karanie jej przez kolegia było tylko jednym z elementów represji, walki komunistycznego państwa z opozycjonistką, a nie główną przyczyną pozostałych represji.

Jeżeli więc J. C. doznała rozmaitych przejawów prześladowania jej za działalność antykomunistyczną, to nie było to prześladowanie za to, że karały ją kolegia, tylko za to, że działalność prowadziła i z zachowanych dokumentów IPN wynika to dość wyraźnie. Tymczasem brzmienie ustawy z 23 lutego 1991 r. przewiduje przyznawanie odszkodowań i zadośćuczynień za skutki wydanych orzeczeń, a nie za skutki prowadzenia działalności opozycyjnej. Wśród osób represjonowanych w latach komunizmu były takie, które przed sądem ani kolegium nigdy nie stanęły, natomiast wyrzucano je za poglądy lub działalność opozycyjną z pracy, ze studiów, pozbawiano stanowisk i możliwości awansowania, zakazywano wyjazdu za granicę, wzywano na przesłuchania i prześladowano w różny sposób. Żadnej z tak represjonowanych osób ustawodawca nie przyznał prawa do odszkodowania i zadośćuczynienia za owe represje. Przysługuje ono tylko za skutki prowadzonych postępowań karnych i wykroczeniowych oraz za pozbawienie wolności (internowanie). J. C. należy się więc w niniejszym postępowaniu odszkodowanie i zadośćuczynienie za skutki wydawania orzeczeń przez kolegia, a nie za całokształt działań podejmowanych przeciwko niej przez komunistyczny aparat władzy.

W tym miejscu należy zauważyć, że omawiany zarzut został sformułowany jednoznacznie jako dotyczący zadośćuczynienia za jedno tylko, konkretnie wskazane orzeczenie Kolegium, a nie za pozostałe, które też były przedmiotem orzekania. Skoro tak, to Sąd Apelacyjny stwierdza, że podwyższanie zadośćuczynienia za krzywdę związaną z tym i tylko tym orzeczeniem nie byłoby zasadne, natomiast dostrzegł okoliczności związane z zadośćuczynieniem za całość represji, które wpłynęły na jego zmianę. Ponieważ jednak zarzut niniejszy tak daleko nie sięgał, kwestia ta omówiona zostanie w innym punkcie.

Wniosek

O zmianę wyroku przez uwzględnienie żądań wnioskodawczyni i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz J. C. dalszych kwot zadośćuczynienia i odszkodowania zgłoszonych w toku postępowania w związku z poniesioną przez nią krzywdą i szkodą w związku z wydaniem orzeczeń Kolegiów do Spraw Wkroczeń wskazanych we wniosku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o jakąkolwiek zmianę wyroku nie znajdował uzasadnienia w treści zarzutu 1, gdyż zarzut ten generalnie uznany został za niesłuszny. Niesłuszny zarzut nie może zaś prowadzić do zmiany wyroku. Należ też stwierdzić, że skoro zarzut dotyczył tylko zadośćuczynienia, Sąd Apelacyjny w ogóle nie rozważał w odniesieniu do niego zmiany orzeczenia o odszkodowaniu.

Co za do wniosku o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, należy skarżącej przypomnieć obecną treść art. 437 § 2 kpk, która jasno stanowi, że uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania – jeśli nie zachodzi bezwzględna przesłanka odwoławcza i nie ma zastosowania ustawowy zakaz zmieniania wyroku uniewinniającego – może nastąpić tylko wtedy, gdy konieczne jest przeprowadzenie na nowo przewodu sądowego w całości. Skarżąca zaś nawet nie dostrzegała takiej ewentualności, nie mówiąc już o tym, że nie próbowała absolutnie wykazać, iż taka konieczność istnieje. Powyższe stwierdzenie dotyczy wszystkich zarzutów i nie będzie już powtarzane.

Lp.

Zarzut

2

Obraza przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść wyroku tj. art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę dowodów i wyciągnięcie z materiału dowodowego wniosków sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, tj. uznanie, że zadośćuczynienie w kwocie 2.000 spełnia cel i wymogi określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. w przypadku krzywd J. C. doznanych w wyniku wydania i wykonania orzeczenia wymienionego w zarzucie 1.

☒ częściowo zasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest źle postawiony, gdyż ponownie skarżąca odnosi się w nim jedynie do jednego ukarania J. C. orzeczeniem kolegium, a nie do wszystkich. Niemniej kierunek zarzutu jest właściwy, pod warunkiem, że odniesie się go do wszystkich ukarań wnioskodawczyni przez kolegia ds. wykroczeń.

Sąd Apelacyjny dostrzegł mianowicie dwie okoliczności, z których pierwszej Sąd Okręgowy nie wziął pod uwagę w dostatecznym stopniu, choć niewątpliwie ją zauważył (nie sposób było jej nie dostrzec), a przy drugiej prawdopodobnie rzeczywiście uchybił art. 7 kpk, gdyż w ogóle jej nie dostrzegł i nie opisał, a wynikała ona z zebranego materiału dowodowego.

Pierwszą okolicznością jest to, że J. C. w ramach represjonowania była po prostu, co z akt jednoznacznie wynika, wielokrotnie wzywana na rozprawy przez kolegia, musiała się na tych rozprawach stawiać, a ta okoliczność jest już krzywdą ściśle związaną z wydawaniem wobec wnioskodawczyni orzeczeń. Wzywanie na rozprawy przed kolegiami i zmuszanie osoby, która prowadziła słuszną działalność przeciwko ustrojowi komunistycznemu, do bezskutecznego udowadniania swej oczywistej niewinności, która dla komunistycznych władz była winą, było niewątpliwie formą nękania i represjonowania. Za to też należy się w odpowiednim zakresie zadośćuczynienie, a Sąd Okręgowy tej okoliczności nie ocenił. Oczywiście fakt, że J. C. musiała wielokrotnie stawiać się przed kolegiami, nie jest nijak porównywalny z pozbawieniem wolności, ale należało go pod uwagę wziąć i uwzględnić przy szacowaniu zadośćuczynienia. Wprawdzie trudno zgodzić się ze skarżącą, że nosiła ona piętno przestępcy – represjonowanych opozycjonistów nie uważano w powszechnej opinii za przestępców – ale dla organów Państwa była „wrogiem” i skutki tego ponosiła.

Drugą okolicznością jest fakt, którego Sąd Okręgowy nie opisał w uzasadnieniu, a zatem nie ocenił i nie wziął pod uwagę, nie dostrzegła go też skarżąca. Otóż z zachowanych w formie elektronicznej dokumentów Instytutu Pamięci Narodowej wynika jasno, że J. C. organa bezpieczeństwa PRL odmawiały wydania paszportu powołując się na to, że nie uiściła ona kar nałożonych na nią przez kolegia (kar później uchylonych). To zaś jest konkretny i niewątpliwy przejaw krzywdy związanej już ewidentnie z wydaniem orzeczeń przez kolegia, a nie tylko z prowadzeniem przez wnioskodawczynię działalności opozycyjnej jako takiej. Za takie zaś represjonowanie zadośćuczynienie się już należy.

Wniosek

O zmianę wyroku przez uwzględnienie żądań wnioskodawczyni i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz J. C. dalszych kwot zadośćuczynienia i odszkodowania zgłoszonych w toku postępowania w związku z poniesioną przez nią krzywdą i szkodą w związku z wydaniem orzeczeń Kolegiów do Spraw Wkroczeń wskazanych we wniosku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☒ częściowo zasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacja nie wskazywała żądanej kwoty. Kwoty zadośćuczynień, jakich domagała się pełnomocnik w pierwotnym wniosku procesowym (100.000 zł za każde ukaranie przez kolegium) były całkowicie oderwane od realiów niniejszej sprawy i nijak nie były uzasadnione, bo żądanie zostało postawione bez faktycznego wyjaśnienia, z jakiej racji takich, a nie innych kwot pełnomocnik domaga się dla wnioskodawczyni. Pozostawały też w rażącej dysproporcji do kwot, jakie są przyznawane osobom represjonowanym przez pozbawienie ich wolności, a przecież niniejsza sprawa pozbawienia wolności nie dotyczyła.

Sąd Apelacyjny, nie mogąc dokładnie wyliczyć krzywdy, jaką stanowiło dla wnioskodawczyni ciągle wzywanie jej na rozprawy przed kolegiami i uniemożliwianie jej wyjazdu za granicę, podwyższył zadośćuczynienie do 15.000 złotych. W ten sposób, określając to w dużym uproszczeniu, przyznał wnioskodawczyni kwotę, która zrekompensuje jej stratę czasu, zbędne emocje i zakazywanie wyjazdu za granicę, a odpowiada np. kosztowi długiego pobytu rekreacyjnego za granicą w dobrych warunkach, czyli czemuś, co jej uniemożliwiano i co zrównoważy poniesioną krzywdę.

Odszkodowania opisywany zarzut nie dotyczył.

Lp.

Zarzut

3

Obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. poprzez jego błędną wykładnię skutkującą nieprawidłowym uznaniem, że brak jest podstaw do zasądzenia zadośćuczynienia i odszkodowania za inne niewątpliwe przejawy represji, ale niezwiązane z wykonaniem wydanego orzeczenia lub decyzji w sytuacji, gdy wskazuje on wprost, że osobie, wobec której stwierdzono nieważność orzeczenia, przysługuje od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłe z wykonania lub wydania orzeczenia albo decyzji.

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oceniając powyższy zarzut stwierdzić należy, że użycie przez skarżącą zwrotu „za inne niewątpliwe przejawy represji” wywołać mogło wątpliwości, za co – oczywiście zdaniem skarżącej – Sąd Okręgowy powinien był jeszcze przyznać odszkodowanie i zadośćuczynienie, a nie przyznał. Skarżąca jednak wskazuje to w uzasadnieniu apelacji.

Obraza art. 8 ust. 1 ustawy z 23 lutego 1991 r. nie mogła nastąpić z tej prostej przyczyny, że przepis ten określa krąg podmiotów uprawnionych do odszkodowania i zadośćuczynienia oraz stwierdza, że przysługuje im odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłe z wydania lub wykonania orzeczenia albo decyzji. Nie stwierdza on natomiast, że przysługują one za „inne niewątpliwe przejawy represji”.

Wypada się więc dziwić, że skarżąca cytuje w zarzucie dosłownie i prawidłowo przepis, mówiący o odszkodowaniu i zadośćuczynieniu za skutki wynikłe z wykonania lub wydania orzeczenia albo decyzji (i za nic innego), a jednocześnie twierdzi, że przepis ten stanowi podstawę do przyznania świadczeń również za przejawy represji niezwiązane z orzeczeniem lub decyzją i że Sąd ma obowiązek je przyznać, bo w przeciwnym razie przepis narusza.

Na pewno nie jest przejawem represji związanym jakkolwiek ze sprawą niniejszą tymczasowe aresztowanie J. C. w maju 1988 r. (omówione co do zarzutu 1), jako że nie wchodziło ono w merytoryczny zakres rozpoznania niniejszej sprawy; jest to represja, co do której wymagane jest w pierwszej kolejności stwierdzenie nieważności właściwego orzeczenia.

Natomiast „inne niewątpliwe przejawy represji” to, jak wynika z uzasadnienia apelacji, wyłącznie okoliczności omówione już w odniesieniu do zarzutu 1, a więc albo takie, które z woli ustawodawcy nie są objęte odszkodowaniami i zadośćuczynieniami przyznawanymi na mocy cytowanej ustawy. Oczywiście Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy art. 8 ust. 1 ustawy z 23 lutego 1991 r., albowiem przyznał zadośćuczynienie i odszkodowanie właśnie za to, co jest tymi świadczeniami zgodnie z ww. przepisem objęte. Nie można zaś twierdzić, że przepis ów nakazuje przyznać odszkodowanie i zadośćuczynienie również za to, czego w nim nie zapisano – to znaczy skarżąca twierdzić może wszystko, ale Sąd Apelacyjny już nie, gdyż jest związany prawdziwą treścią ustawy.

Wniosek

O zmianę wyroku przez uwzględnienie żądań wnioskodawczyni i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz J. C. dalszych kwot zadośćuczynienia i odszkodowania zgłoszonych w toku postępowania w związku z poniesioną przez nią krzywdą i szkodą w związku z wydaniem orzeczeń Kolegiów do Spraw Wykroczeń wskazanych we wniosku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut powyższy nie doprowadził do uznania, że w toku postępowania Sąd Okręgowy powinien był orzec o przyznaniu wnioskodawczyni odszkodowania czy zadośćuczynienia w szerszym merytorycznie zakresie – za szerszy zakres represji – niż to już uczyniono. To prowadziło do nieuwzględnienia wniosku.

Lp.

Zarzut

4

Obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 481 § 1 kc poprzez jego niezastosowanie i nieprzyznanie od zasądzonej sumy odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od dnia uprawomocnienia się wyroku do daty zapłaty, pomimo że takie żądanie zostało zgłoszone we wniosku inicjującym postępowanie.

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odsetki za opóźnienie, przewidziane w art. 481 § 1 kc, ustanowione zostały w celu powstrzymania dłużników od uchylania się od uiszczenia świadczenia. Mają one charakter penalny i dotyczą dłużników, którzy są w złej wierze. Dłużnik opóźnia się, gdy wie, że świadczenie jest należne i zasądzone, gdy został wezwany lub zobowiązany do zapłaty, ale mimo to nie płaci dlatego, że zapłacić nie chce albo nie posiada środków finansowych (co wierzyciela oczywiście nie musi obchodzić). Zwrot „opóźnia się” jednoznacznie wskazuje na wolę dłużnika, by nie regulować świadczenia w terminie, a co najmniej na zawinioną przezeń przyczynę niezapłacenia i dotyczy sytuacji, w których istnieją prawne i faktyczne możliwości wypłacenia świadczenia, wierzyciel zrobił wszystko, co do niego należało, a dłużnik mimo to nie płaci.

Tymczasem w niniejszej sprawie uprawomocnienie się wyroku zasądzającego świadczenia nastąpiło w dniu wydania wyroku przez Sąd Apelacyjny i jest to uprawomocnienie co do całego zasądzonego świadczenia, a nie tylko co do części objętej zaskarżeniem (zob. post. Sądu Najwyższego z 14 stycznia 2021 r., sygn. I KZ 34/20). Natomiast wypłata świadczenia w tym samym dniu nie jest możliwa z oczywistych względów. Akta sprawy muszą przecież zostać zwrócone Sądowi Okręgowemu w Szczecinie, który ma wykonać wyrok, osoba uprawniona musi wskazać sposób przekazania jej pieniędzy (to akurat wnioskodawczyni już uczyniła) i wtedy dopiero może nastąpić wypłata. Do momentu, gdy te warunki umożliwiające wypłatę nie zostaną spełnione, Sąd Okręgowy będący statio fisci, organem Skarbu Państwa, nie opóźnia się i nie można od Skarbu Państwa zasądzać odsetek za opóźnienie, bo właściwy organ, choćby nie wiadomo jak chciał, wypłacić świadczenia nie może z przyczyn prawnych.

Uznanie, że od chwili wydania wyroku przez Sąd odwoławczy do momentu wypłaty zasądzonej kwoty ma miejsce „opóźnienie” w rozumieniu art. 481 § 1 kc, prowadziłoby do absurdalnego wniosku, że wnioskodawca może w prosty sposób zwiększać należną sobie kwotę odsetek. Wystarczy złożyć wniosek o sporządzenie uzasadnienia prawomocnego już wyroku. Sąd Apelacyjny będzie musiał je sporządzić, a wówczas akta sprawy do Sądu Okręgowego wrócą później i wnioskodawca wymusi na Skarbie Państwa zapłacenie odsetek za opóźnienie, będących dobrą inwestycją (bo są one znacznie wyższe niż bankowe). Nie taki jest zaś ustawowy cel przepisu art. 481 § 1 kc. Ma on dyscyplinować dłużników, a nie karać ich za okoliczności od nich niezależne.

Stąd w ocenie Sądu Apelacyjnego, w stosunku do zasądzonego świadczenia nie ma podstaw, aby uznać, że należne będą odsetki za opóźnienie przewidziane w art. 481 § 1 kc od momentu uprawomocnienia się wyroku. Dopiero gdyby doszło do sytuacji, w której Sąd Okręgowy będzie miał możliwość wykonania wyroku, zbierze wszystkie niezbędne do tego dane, ale mimo to wyroku nie wykona, powstanie opóźnienie przewidziane w powyższym przepisie. Wtedy będzie można mówić o odsetkach za opóźnienie, a wnioskodawczyni będzie mogła ich dochodzić, ale wykazując zarazem, od kiedy owo opóźnienie ma miejsce.

Wniosek

O zmianę wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawczyni odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznanie zarzutu za niezasadny musiało w tym przypadku pociągnąć za sobą nieuwzględnienie ściśle z nim związanego wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Nie było.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Całość wyroku co do odszkodowania i odsetek.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W zakresie dotyczącym odszkodowania wyrok zmieniony nie został, gdyż odszkodowania dotyczył tylko jeden zarzut, który nie został uznany za słuszny. Za prawidłowy uznał Sąd Apelacyjny też brak orzeczenia o odsetkach za opóźnienie.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Orzeczenie o wysokości zadośćuczynienia.

Zwięźle o powodach zmiany

Zadośćuczynienie zostało przez Sąd Apelacyjny podwyższone z 2.000zl do 15.000 zl. W porównaniu do sumy zasądzonej przez Sąd Okręgowy jest to zmiana znacząca, natomiast daleko odbiega ona od pierwotnego żądania pełnomocnik wnioskodawczyni, które, co zaznaczono, było całkowicie oderwane od realiów podobnych spraw.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Nie miało miejsca.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Nie było.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Postępowanie z mocy art. 554 § 4 kpk wolne jest od kosztów, zatem należało stwierdzić, że ponosi je Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Andrzej Wiśniewski SSA Jacek Szreder SSO Maciej Strączyński

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawczyni

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w części nie uwzględniającej wniosku

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ w części

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie (ewentualny)

☒

zmiana (główny)