Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 673/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z 11 kwietnia 2022r., sygn.akt II K 686/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

J. G.

uprzednia karalność oskarżonego za przestępstwa innego rodzaju aniżeli stanowiące przedmiot niniejszego postępowania

karta karna

k. 758 - 759

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

karta karna

dokument stwierdzający okoliczności niekwestionowane przez strony

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obrońca oskarżonego zarzucając obrazę art. 438 pkt 4 k.p.k. podniósł rażącą niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych w pkt I i III oraz kary łącznej orzeczonej w punkcie V części dyspozytywnej wyroku wynikającą z nadania nadmiernego znaczenia dotychczasowej karalności oskarżonego podczas gdy J. G.nie był dotychczas karany za przestępstwa przeciwko wolności oraz za przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajności oraz nienależyte uwzględnienie postaci form czynności sprawczych przestępstw przypisanych oskarżonemu w pkt I i III wyroku, które miały postać "innych czynności seksualnych" i które nadto w stosunku do małoletniego K. P.odbywały się za jego zgodą

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy okazała się skuteczna jedyna w tej części, w której formułując zarzut, argumentował, iż nazbyt pobieżnie ocenił Sąd Rejonowy sposób zachowania J. G.w stosunku do każdego z małoletnich pokrzywdzonych, co skutkowało wymierzeniem mu za oba przypisane czyny kar w tej samej wysokości. Tylko ten argument uznać należało za mający uzasadnione podstawy i tym samym rzutujący na konieczność miarkowania kar indywidualnie w zakresie każdego z tych występków. Zarzut w pozostałej części, jak też jego uzasadnienie nie są trafne i jako takie nie mogły mieć wpływu na wynik postępowania odwoławczego.

W pierwszej kolejności wskazać zatem należy, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji nie są kwestionowane, a Sąd odwoławczy, dokonując kontroli instancyjnej, nie stwierdził, by ujawniły się jakiekolwiek wątpliwości, czy zastrzeżenia w tej mierze. Tym samym ustalone zachowania J. G., które podejmował we wskazanych okresach, najpierw w stosunku do K. P., a następnie T. K. miały miejsce, a przy tym istotnie były one różne.

Zebrany materiał dowodowy potwierdza, że w obu przypadkach oskarżony całował pokrzywdzonych w usta i wkładał im swój języka do ust oraz dotykał w miejsca intymne, Jakkolwiek już samo to stanowi o tym, że wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 200§1 k.k., to jednakże w stosunku do T. K. innych czynności, naruszających sferę seksualności chłopca i jego wolność seksualną, nie podejmował. Nie próbował przy tym "przełamać" oporu małoletniego, który nie wyrażał zgody na takie zachowania. To w przypadku K. P.nie tylko całował go i dotykał, ale nadto podejmował działania, które daleko dalej i "brutalnej" ingerowały w sferę seksualności chłopca. Odbył z nim jednokrotnie stosunek oralny, a także lizał go po członku, czy ocierając się o nogi pokrzywdzonego, doprowadził się do zaspokojenia seksualnego. Tym samym dopuszczał się nie tylko tzw. "innych czynności seksualnych", które niewątpliwie obejmują sytuacje, w których sprawca, zmierzając do pobudzenia lub zaspokojenia swojego popędu, nie tylko dotykał narządów płciowych pokrzywdzonego (choćby przez bieliznę, czy odzież), lecz podejmował również inne czynności w zetknięciu z jego ciałem (np. pieszczoty, pocałunki).Jeśli przy tym uwzględnić, że przez obcowanie płciowe (penalizowane normą art. 200§1 k.k.) należy rozumieć stosunki płciowe heteroseksualne i homoseksualne oraz czynności seksualne uważane powszechnie za surogat spółkowania, takie jak stosunki analne lub oralne, to taka sytuacja z udziałem tego małoletniego miała miejsce. Nie jest istotne to, czy oskarżony zaspokoił w ten sposób popęd płciowy, czy "tylko włożył jego członka do swoich ust i poruszał nim przez chwilę", jak to przedstawił pokrzywdzony (k. 283).

Zgodzić się zatem trzeba z obroną, że wymierzenie w obu przypadkach jednakowych kar - po 4 lata pozbawienia wolności nie jest akceptowalne. Z tym, iż stanowczo podkreślić należy, że nie ma racji obrońca, twierdząc, że obie kary są zbyt surowe, bo tak nie jest, zwłaszcza w odniesieniu do tej, wymierzonej za czyn popełniony na szkodę K. P.. W tym przypadku Sąd meriti zasadnie wymierzył karę 4 lat pozbawienia wolności. Zgoda chłopca, na którą powołuje się apelujący, wynikająca stąd, że oskarżony "przekupił" go, przekazując mu prezenty w postaci komputera, roweru czy motoru, w żadnym razie nie stanowi okoliczności łagodzącej, która umniejszałaby rozmiar bezprawia, czy krzywdy wyrządzonej. Świadczy raczej o swoistej perfidii i braku skrupułów sprawcy. Jak słusznie zauważył Sąd a quo obaj pokrzywdzeni przez oskarżonego chłopcy "z uwagi na swój wiek nie zdawali sobie w pełni sprawy z istoty tychże czynności" (k. 679v), a konsekwencje tych doświadczeń ujawniają się obecnie, czego dowodem są wnioski biegłych psychologów, którzy ich badali.

Nie sposób jednakże nie dostrzec, iż oskarżony innego rodzaju czynności seksualne podejmował w stosunku do T. K. i jakkolwiek próżno szukać usprawiedliwienia dla tej postawy J. G., a jego wyjaśnienia w tym względzie to nic innego jak tylko dość naiwna linia obrony, to nie można okoliczności tych pominąć, a niewątpliwie wpływają na ocenę stopnia społecznej szkodliwości i zawinienia w aspekcie wymiaru kary tak, by stanowiła ona sprawiedliwą odpłatę.

Sąd orzekający, o czym przekonuje uzasadnienie wyroku (k. 678v - 679) kwestie te potraktował niejako "zbiorczo" ("O wysokim stopniu społecznej szkodliwości czynów oskarżonego..." - k. 679), co prowadziło do orzeczenia kar w jednakowym wymiarze. I dlatego też w tym aspekcie należało przyznać rację apelującemu. To właśnie wzgląd na konieczność indywidualizowania zachowań każdego sprawcy, a to z uwagi na rzeczywiście podejmowane działania i ich skutek stanowi o tym, że Ustawodawca wskazał progi zagrożenia karą za dany czyn, czyli w tym przypadku od 2 do 12 lat pozbawienia wolności. Powinnością sądu jest zatem miarkowanie kary tak, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara osiągnąć wobec skazanego oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd winien uwzględnić przy tym „w szczególności” motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej z uwagi na wiek oraz rodzaj i rozmiar ujemnych następstw (art. 53§2 k.k.).

Biorąc więc pod uwagę z jednej strony opisaną przez biegłego kondycję psychiczną T. K. (k. 116 - 118), z drugiej zaś ujawnione sytuacje i tzw. inne czynności seksualne, których dopuszczał się J. G.względem niego, Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok, wymierzając oskarżonemu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Obniżenie wymiaru kary za jeden z czynów przypisanych skutkować również musiało zmianą - obniżeniem - wymiaru kary łącznej. Jej wymiar nie może bowiem przekraczać sumy kar jednostkowych, a Sąd meriti wymierzając tę karę zastosował zasadę asperacji zbliżoną do kumulacji, co nie mogło pozostać poza uwagą tut. Sądu odwoławczego, skoro apelacja została wniesiona na korzyść oskarżonego.

Chybiona przy tym jest próba przekonania Sądu ad quem, że to wzgląd na uprzednią karalność J. G.stanowił o wymierzeniu mu kar jednostkowych oraz kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności.

Prawdą jest, że oskarżony uprzednio karany był pięciokrotnie, w tym przede wszystkim za przestępstwa z art. 178a §1 k.k. (k. 758 - 759), czyli inne rodzajowo do tych stanowiących przedmiot niniejszego postępowania, lecz okoliczność ta w żadnym razie nie stanowi podstawy do łagodniejszego jego potraktowania. Zapisy karty karnej świadczą o tym, że uprzednio już naruszał zasady porządku prawnego, co samo w sobie stanowi tzw. "okoliczność" obciążającą w rozumieniu art. 53§1 i 2 k.k. Natomiast niewątpliwie na niekorzyść oskarżonego, jak też wymiar kary z uwagi na wyższy stopień swoistego zagrożenia dla małoletnich ze strony J. G.świadczy to, że postępował według wypracowanego przez siebie schematu opisanego przez Sąd Rejonowy, co wespół z wnioskiem seksuologa potwierdza konieczność poddania go stosowanej terapii w warunkach izolacji więziennej.

Z powyższych względów chybione są twierdzenia skarżącego, iż obie kary jednostkowe są rażąco niewspółmierne, tj. surowe, a zasadę sprawiedliwego ukarania realizowałoby wymierzenie kar po 2 lata pozbawienie wolności, i kary 4 lat pozbawienia wolności, jako kary łącznej.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu J. G.za czyny opisane w pkt I i III wyroku kar jednostkowych pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia przewidzianego w art. 200§ 1 k.k. tj. kar po 2 lata pozbawienia wolności i następnie na podstawie art. 85 k.k. i art. 86§1 k.k. kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności za przestępstwa opisane w punktach I, II, III i IV części dyspozytywnej wyroku

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Tak, jak wskazał Sąd odwoławczy powyżej nie ma racji obrońca oskarżonego w tej części, w której twierdził, że w ustalonych przez Sąd meriti okolicznościach kara 4 lat pozbawienia wolności wymierzona J. G.za czyn z art. 200§1 k.k. w w. z art. 12§1 k.k. popełniony na szkodę małoletniego K. P., jest niewspółmierna do czynu, którego się dopuścił. Nie usprawiedliwia, ani tym bardziej na umniejsza zawinienia J. G.to, że małoletni godził się na to, co robił z nim oskarżony, skuszony drogimi prezentami otrzymywanymi od dorosłego mężczyzny, który pod pretekstem nawiązania relacji z matką chłopca zyskał nieograniczony i niekontrolowany /niestety/z nim kontakt. Chłopiec, co wynika z akt sprawy, nie zdawał sobie do końca sprawy z tego na co się godził i jakie to może mieć konsekwencje dla jego psychiki i poczucia własnej wartości w przyszłości /przekonuje o tym opinia biegłego psychologa/. Wymierzona za ten czyn kara jest wyważonym i sprawiedliwym ukaraniem sprawcy, który bez skrupułów wykorzystał nie tylko wiek i niedoświadczenie pokrzywdzonego, nie licząc się z krzywdą, którą mu wyrządza, ale także wyzyskując łatwowierność matki chłopca, która "przyjęła pod swój dach" mężczyznę poznanego przez Internet, następował w taki sposób przez kilka miesięcy.

Skuteczna natomiast okazała się ta część apelacji, w której apelujący zarzucił, że wymierzenie takiej samej kary za czyn popełniony na szkodę drugiego małoletniego - T. K., przy uwzględnieniu jakiego rodzaju i ile razy dopuścił się innych czynności seksualnych w stosunku do tego chłopca.

Jakkolwiek i w tym przypadku przeżycia związane z zachowaniami oskarżonego były na tyle traumatyczne, że w trakcie badań przez biegłego psychologa ujawniły się zaburzenia depresyjne /ujawnia on cechy osoby dotkniętej przemocą seksualną, jak też, że jego stan psychiczny jest zły i wymaga konsultacji psychiatrycznej - k. 116 - 118/, to nie można uznać, iż działania oskarżonego w obu przypadkach zasługują na tożsame ukaranie. Choć po pierwszych odmowach chłopca nie zaprzestał naruszania jego sfery wolności seksualnej, to jednakże nie doszło do obcowania płciowego, nie składał mu tak niedwuznacznych propozycji i nie posunął się do tego, by zaspokoić popęd płciowy z wykorzystaniem ciała chłopca. Tak zaś postąpił z K. P..

Z tych też względów, w tym przypadku - w ocenie Sądu odwoławczego - karą współmierną do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, jak też jego zawinienia, z uwzględnieniem okoliczności wskazanych przez Sąd orzekający w uzasadnieniu, będzie kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Konsekwencją zmiany wymiaru kary jednostkowej była konieczność ukształtowania na nowo kary łącznej pozbawienia wolności, ponieważ uprzednio wymierzona kara 8 lat pozbawienia wolności, przekraczałaby obecnie sumę kar jednostkowych, a przy tym byłaby sprzeczna z celami kary łącznej, określonymi w art. 85 a k.k.

Uwzględniając zatem z jednej strony brzmienie art. 86§1 k.k, z drugiej zaś cele kary łącznej, zwłaszcza w aspekcie jej oddziaływania na sprawcę /cele zapobiegawcze i wychowawcze/, w sytuacji kiedy to powołani w sprawie biegli stwierdzili u niego osobowość nieprawidłową /w tym uzależnienie od alkoholu/, jak też nieekskluzywne zaburzenia preferencji seksualnych pod postacią pedofilii nieekskluzywnej/, uznał Sąd Okręgowy, że kara 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, wykonywana w zakładzie karnym, w którym realizowany jest system terapeutyczny dla sprawców czynów określonych w art. 200§1 i 3 k.k., stanowić będzie właściwą reakcję prawnokarną, w tym również z uwagi na wymogi prewencji generalnej.

3.2.

pełnomocnik małoletniego K. P.zaskarżyła wyrok w części dotyczącej orzeczenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, zarzucając obrazę prawa materialnego art. 46§1 k.k., ewentualnie art. 46§2 k.k. wskutek ich nie zastosowania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelacji jest nie tylko niezrozumiały w kontekście rozstrzygnięcia, które apelującą kwestionuje (pkt VII części dyspozytywnej wyroku), ale wręcz sprzeczny z treścią uzasadnienia tego środka.

Skarżąca, uzasadniając zarzut, w istocie wskazała, że kwestionuje jedynie wysokość zadośćuczynienia, które orzekł Sąd Rejonowy od oskarżonego na rzecz K. P.. W żadnym razie nie wykazała, by doszło do obrazy prawa materialnego. Wskazać wszak wypada, że zarzut obrazy prawa materialnego można skutecznie podnieść jedynie wówczas, kiedy nie są kwestionowane ustalenia faktyczne i kiedy z uwagi na treść tych ustaleń sąd orzekający był zobligowany zastosować dany przepis, lecz tego nie uczynił, bądź też przepis zastosował, choć w tych okolicznościach nie mógł tak postąpić. Pełnomocnik ustaleń faktycznych nie kwestionuje, ale w ogóle nie odnosi się do tego, że Sąd I instancji - stosownie do jej wniosku - przepis art. 46§1 k.k. zastosował, o czym przekonuje treść wyroku. Skoro zatem Sąd meriti orzekł na podstawie art. 46§1 k.k. od oskarżonego na rzecz K. P.20.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, to nie sposób twierdzić - jak czyni to skarżąca - iż przepisu tego nie zastosował. W tych okolicznościach twierdzenie, że Sąd winien był "ewentualnie" zastosować przepis art. 46§2 k.k., czyli zamiast zadośćuczynienia orzec nawiązkę, jest wręcz niezrozumiały. Wskazać zatem należy, że regulacja ta ma zastosowanie wtedy, kiedy orzeczenie obowiązku określonego w § 1 tego przepisu jest znacznie utrudnione. Z treści uzasadnienia wynika zaś, że w ocenie Sądu Rejonowego, zasądzona kwota jest adekwatna do krzywdy, wyrządzonej pokrzywdzonemu przestępstwem. Przedstawił przy tym powody, dla których uznał, iż 20.000 złotych stanowi stosowne zadośćuczynienie /k. 679/. Także w ocenie Sądu odwoławczego kwota ta nie może być uznana za symboliczną, zaś sama skarżąca, prócz negacji rozstrzygnięcia, czynionej poprzez odwołanie do zgłoszonego na rozprawie wniosku, notabene nie zawierającego uzasadnienia wysokości zadośćuczynienia, /k.667v/, nie wskazała żadnego konkretnego argumentu, który uzasadniałby, że wyrok w tym zakresie jest błędny.

Zauważyć trzeba i to, że pokrzywdzony może dochodzić wyższej kwoty na drodze postępowania cywilnego, o czym przekonuje brzmienie art. 46§3 k.k. ("orzeczenie odszkodowania lub zadośćuczynienia na podstawie § 1 albo nawiązki na podstawie § 2 nie stoi na przeszkodzie dochodzeniu niezaspokojonej części roszczenia w drodze postępowania cywilnego).

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od oskarżonego J. G. (1) na rzecz K. P.kwoty 50.000 złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za krzywdę, ewentualnie nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego w takiej kwocie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej nie sposób zgodzić się z apelującą, że zasądzona kwota nie spełnia funkcji kompensacyjnej (nawet w części) doznanych przez K. P.krzywd, a taką miałoby spełnić zasądzenie kwoty 50.000 złotych, które - zdaniem skarżącej - również stanowić by miało jedynie "częściowe zadośćuczynienie". Jeżeli istotnie 20.000 złotych, z uwagi na rozmiar krzywdy i doznaną traumę, nie stanowi rekompensaty doznanej krzywdy w całości, to pozostałej kwoty, która taki walor by miała, może uprawniony dochodzić w ramach procesu cywilnego. Nie jest bowiem celem postępowaniem karnego prowadzenie żmudnego i długotrwałego postępowania w celu ustalenia rzeczywistego rozmiaru krzywdy niematerialnej wyrządzonej przestępstwem i oceny z tego punktu jaka kwota stanowiłaby właściwe zadośćuczynienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

w zakresie dotyczącym skazania J. G.za czyn z art. 190§1 k.k. (pkt I) i z art. 200§3 k.k. (pkt IV), które nie zostały zaskarżone oraz za czyn z art. 200§1 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k. (pkt III), jak też dotyczące orzeczonych środków kompensacyjnych (pkt VII), środka karnego - zakazu zbliżania się i kontaktowania się z pokrzywdzonymi, oraz orzeczenia o kosztach procesu (pkt IX - XI)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

uznanie sprawstwa i winy oskarżonego odnośnie czynów z art. 190§1 k.k. i z art. 200§3 k.k. nie było przez strony kwestionowane, a Sąd odwoławczy nie stwierdził, by rozstrzygnięcia te były wadliwe zarówno pod kątem ustaleń faktycznych, jak i przyjętej kwalifikacji prawnej czynów oraz wymierzonych kar jednostkowych. Z kolei orzeczenia o środkach karnych i kompensacyjnych w okolicznościach sprawy stanowią o prawidłowym zastosowaniu przepisów Kodeksu karnego. Także orzeczenia dotyczące kosztów procesu, związanych z udziałem pełnomocników ustanowionych z urzędu małoletnim pokrzywdzonym, działającym w charakterze oskarżycieli posiłkowych oraz o kosztach sądowych stanowią prawidłowe zastosowanie przepisów proceduralnych regulujących tę kwestię oraz wydanych na tej podstawie rozporządzeń określających wysokość należnych pełnomocnikom opłat.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

dotyczy zmiany wymiaru kary jednostkowej za czyn przypisany w punkcie I części rozstrzygającej wyrok za występek z art. 200§1 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k. (pkt I), wynikłej stąd konieczność dokonania zmiany wymiaru kary łącznej (pkt V) i związanego z tym rozstrzygnięcia o zaliczeniu na poczet tej kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego (pkt VIII)

Zwięźle o powodach zmiany

Z przyczyn wskazanych w sekcji 3.1 uzasadnienia Sąd odwoławczy podzielił argumenty obrońcy oskarżonego, który wskazywał, iż kara wymierzona J. G.za przestępstwo popełnione na szkodę T. K. jest rażąco niewspółmierna, Sąd odwoławczy obniżył wymiar tej kary do 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, co skutkowało nadto koniecznością wymierzona na nowo kary łącznej, a to z uwagi na to, że dotychczas wymierzona kara jawiła się jako nie tylko nazbyt surowa, ale z uwagi na sumę kar jednostkowych i brzmienie art. 86§1 k.k. podlegała zmianie na korzyść J. G.. Z tych też względów, stosując kryteria określone zarówno w art. 85a k.k., jak też te dotyczące sądowego wymiaru kary, uwzględniając przede wszystkim cele tej kary, jak też wnioski biegłych psychiatrów oraz seksuologa, wymierzona została oskarżonemu kara łączna 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, ze wskazaniem, że jej wykonanie winno nastąpić w warunkach zapewaniających także terapeutyczne oddziaływania na oskarżonego. Konsekwencją ponownego wymierzenia kary łącznej zarówno z uwagi na brzmienie art 63§1 k.k., jak też to, że oskarżony przez czas trwania postępowania karnego był pozbawiony wolności /zatrzymany i tymczasowo aresztowany/ na poczet tej kary zaliczono oskarżonemu cały ten okres.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt III, IV i V

z uwagi na wynik postępowania odwoławczego, tj. jedynie częściowego uwzględnienia apelacji obrońcy, jak też obecnej sytuacji J. G., stosując art. 624§1 k.p.k., Sąd odwoławczy najpierw zasądził od Skarbu Państwa na rzecz ustanowionych z urzędu pełnomocników małoletnich oskarżycieli posiłkowych opłaty stanowiące wynagrodzenie za udzielenie pomocy prawnej pokrzywdzonym, a następnie samego oskarżonego zwolnił od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa tych kosztów, jak też pozostałych wydatków wynikłych z wniesienia apelacji przez jego obrońcę.

7.  PODPIS

SSO Sylwana Wirth - Bzunek SSO Agnieszka Połyniak SSO Waldemar Majka

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego J. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wymierzenie kar jednostkowych po 4 lata pozbawienia wolności w pkt I i III części dyspozytywnej wyroku, za przypisane występki z art. 200§1 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k. oraz kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik małoletniego K. P. - oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w zakresie punktu VII części dyspozytywnej - orzeczenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez niezastosowanie art. 46§1 k.k. ewentualnie art. 46§2 k.k.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana