Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lipca 2021 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt

Protokolant: Jolanta Migot

po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2021 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) w R.

przeciwko M. F.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej M. F. na rzecz powoda Banku (...) w R. kwotę 51.644,03 złotych (pięćdziesiąt jeden tysięcy sześćset czterdzieści cztery złote trzy grosze), wraz z maksymalnymi ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 46.658,44 złotych (czterdzieści sześć tysięcy sześćset pięćdziesiąt osiem złotych czterdzieści cztery grosze) dnia 10 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanej M. F. na rzecz powoda Banku (...) w R. kwotę 2.333,00 złotych (dwa tysiące trzysta trzydzieści trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 152/21

UZASADNIENIE

Powód Bank (...) w R. wniósł pozew przeciwko M. F. o zapłatę kwoty 51.644,03 zł wraz z maksymalnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty kapitału wynoszącego 46.658,44 zł od dnia 10 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż pozwana zawarła z powodem w dniu 11 lutego 2019 roku umowę o kredyt gotówkowy nr (...) w kwocie 50.000,00 zł.

Pozwana nie wywiązała się z warunków umowy i doprowadziła do zaległości w spłacie, w związku z czym powód w dniu 23 marca 2020 roku wypowiedział jej umowę kredytu.

Korespondencja wysłana na adres zamieszkania pozwanej, będący jednocześnie jej adresem zameldowania i korespondencyjnym nie została odebrana przez pozwaną pomimo prawidłowej awizacji.

Umowa uległa rozwiązaniu w dniu 15 maja 2020 roku.

Na roszczenie powódki składały się:

-

należność główna z tytułu kapitału – w kwocie 46.658,44 zł,

-

zaległe odsetki umowne w kwocie 1.904,25 zł,

-

zaległe odsetki karne w kwocie 3.062,89 zł,

-

koszty windykacji – 18,45 zł.

(pozew – k. 2-3)

Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym. Zarzuciła, że wypowiedzenie kredytu zostało wysłane na jej nieaktualny adres, to jest pod adres, pod którym pozwana już nie mieszka, ani nie prowadzi działalności gospodarczej.

Zdaniem pozwanej wypowiedzenie umowy nie było skuteczne, albowiem przeterminowana należność banku była niewielka w stosunku do wysokości udzielonego kredytu, a bank nie podjął działań zmierzających do zweryfikowania sytuacji finansowej kredytobiorcy.

(sprzeciw – k. 42-44)

W odpowiedzi na sprzeciw powód wskazał, iż pozwana w umowie była zobowiązana do informowania banku o zmianie miejsca zamieszkania. Ponadto pozwana odbierała korespondencje kierowaną do niej, aż do dnia 27 lutego 2020 roku, to jest do dnia doręczenia jej ostatecznego wezwania do zapłaty.

Na moment wypowiedzenia umowy pozwana zaległa w spłacie częściowo raty wymagalnej w dniu 10 grudnia 2019 roku oraz pełnych rat kredytu wymagalnych w dniu 10 stycznia 2020 roku, 10 lutego 2020 roku i 10 marca 2020 roku.

(pismo powoda – k. 53-54v.)

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

Bank (...) zawarł w dniu 11 lutego 2019 roku z pozwaną M. F. umowę kredytu gotówkowego, na podstawie której udzielił pozwanej kredytu gotówkowego na własne potrzeby konsumpcyjne w kwocie 50.000,00 zł, w tym kwota 4.495,00 zł została przeznaczona na spłatę prowizji.

W § 6 umowy kredytobiorca zobowiązał się do spłaty kredytu w 96 równych miesięcznych ratach kapitałowo-odsetkowych płatnych 10. dnia każdego miesiąca – zgodnie ze szczegółowym harmonogramem – załącznikiem do umowy.

Zgodnie z § 11 umowy w przypadku niespłacenia w terminie kredytu, w przypadku gdy zaległość w spłacie wynosi co najmniej dwie pełne raty kredytu bank wysyła do kredytobiorcy jedno wezwanie do zapłaty – listem poleconym – za potwierdzeniem odbioru – w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych od otrzymania wezwania. W przypadku braku spłaty kredytu w terminie określonym w wezwaniu bank jest uprawniony do wypowiedzenia umowy. Okres wypowiedzenia wynosi 30 dni, liczą od dnia następnego pod doręczeniu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy.

Zgodnie z § 12 umowy kredytobiorca w okresie obowiązywania umowy zobowiązuje się do niezwłocznego zawiadomienia banku o zmianie adresu zamieszkania, adresu korespondencyjnego. Bank wysyła korespondencję do kredytobiorcy na ostatni podany przez kredytobiorcę adres.

W umowie pozwana wskazała tożsamy adres zamieszkania, zameldowania i korespondencji – G. Wolności 59/1.

Zgodnie z § 9 od niespłaconego w terminie kredytu bank pobiera odsetki od przeterminowanych należności równe dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie.

(fakty bezsporne nadto potwierdzone: umow ą w odpisie notarialnie poświadczonym – k. 4-10)

Pismem z dnia 18 grudnia 2019 roku pozwana wezwana została przez powoda do zapłaty łącznej kwoty 626,22 zł, na co składały się: niespłacona należność (387,49 zł), odsetki za opóźnienie do dnia zapłaty na dzień wezwania (1,04 zł) oraz odsetki umowne (237,69 zł). Pozwanej zakreślono 14-dniowy termin na zapłatę. Pismo skierowano na adres wskazany w umowie. Pozwana dnia 16 stycznia 2020 roku osobiście odebrała wezwanie.

(fakty bezsporne nadto potwierdzone: wezwaniem z dnia 18.12.2019r. – k. 55 wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 56-56v.)

Pismem z dnia 20 stycznia 2020 roku pozwana ponownie została wezwana do zapłaty, tym razem łącznej kwoty 1.364,78 zł, na co składały się: niespłacona należność (766,44 zł), odsetki za opóźnienie do dnia zapłaty na dzień wezwania (4,14 zł) oraz odsetki umowne (594,20 zł). Pozwanej zakreślono 14-dniowy termin na zapłatę. Pismo skierowano na adres wskazany w umowie. Pozwana dnia 31 stycznia 2020 roku osobiście odebrała wezwanie.

(fakty bezsporne nadto potwierdzone: wezwaniem z dnia 20.01.2020r. – k. 57 wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 58-58v.)

Pismem z dnia 18 lutego 2020 roku pozwana została ostatecznie wezwana do zapłaty łącznej kwoty 2.106,67 zł, na co składały się: niespłacony kapitał kredytu od dnia 10 grudnia 2020 roku (952,37 zł), odsetki za opóźnienie do dnia 17 lutego 2020 roku (6,01 zł) oraz odsetki umowne za opóźnienie w wysokości 14 % liczone w stosunku rocznym od dnia 18 lutego 2020 roku. Pozwanej zakreślono 14-dniowy termin na zapłatę. Pouczono ją także o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Pismo skierowano na adres wskazany w umowie. Pozwana dnia 27 lutego 2020 roku osobiście odebrała wezwanie.

(fakty bezsporne nadto potwierdzone: wezwaniem z dnia 18.02.2020r. – k. 59 wraz z potwierdzenie odbioru – k. 60-60v.)

Pismem z dnia 23 marca 2020 roku powód oświadczył pozwanej, że wypowiada przedmiotową umowę kredytu ze skutkiem rozwiązującym po upływie 30 dni licząc od dnia doręczenia informacji o wypowiedzeniu Umowy. Pismo skierowano na adres wskazany w umowie. Pozwana nie podjęła korespondencji.

(fakt bezsporny nadto potwierdzony: wypowiedzenie umowy – k. 11 wraz z niepodjętą przesyłką – k. 12)

Na dzień 10 grudnia 2020 roku zadłużenie pozwanej wynikające z przedmiotowej umowy wynosiło łączne 51.644,03 zł, na co składała się: należność główna z tytułu kapitału (46.658,44 zł), odsetki umowne (1.904,25 zł), odsetki umowne za opóźnienie (3.062,89 zł) oraz koszty windykacji (18,45 zł).

(fakt bezsporny nadto potwierdzony: wyci ągiem z ksiąg banku – k. 15, historią zapisów księgowych – k. 61-72)

S ąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową. W ocenie Sądu wszystkie dokumenty przedłożone przez powoda stanowią wiarygodne dowody zarówno na okoliczność istnienia zobowiązania z tytułu kredytu, jak i jego wysokości. Zważyć należało, że pozwana w sprzeciwie kwestionowała jedynie skuteczność wypowiedzenia umowy.

Stąd nie było żadnych podstaw, by kwestionować dokumenty złożone przez powoda, a w szczególności umowę kredytową, kierowaną do pozwanej korespondencji oraz historię operacji na rachunku wraz z wyciągiem z ksiąg banku. W ocenie Sądu przedstawione przez powoda dokumenty tworzą spójny obraz umowy stron i jej wykonania, jednoznacznie wynika z nich fakt zaciągnięcia zobowiązania kredytowego przez pozwaną, jak też wysokość zadłużenia. W konsekwencji, w oparciu o przepis art. 233 § 1 k.p.c., Sąd dał wiarę wszystkim dokumentom dołączonym do pozwu i oparł na nich ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (tekst jednolity Dz.U.2015.128 ze zm.), zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W świetle przywołanego przepisu obowiązkiem kredytobiorcy jest zwrot kredytu na zasadach określonych w umowie.

Jak już wspomniano, pozwana kwestionowała skuteczność wypowiedzenia umowy podnosząc, że wypowiedzenie zostało skierowane pod adres, pod którym pozwana już nie zamieszkuje ani nie prowadzi działalności gospodarczej, a nadto przeterminowana należność była niewielka w stosunku do udzielonego kredytu, a bank nie podjął działań zmierzających do zweryfikowania sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy pod kątem możliwości spłaty kredytu.

Bezspornym pozostawało zatem, że pozwana zawarła umowę kredytu gotówkowego, z którego nie wywiązała, a także że była wzywana do zapłaty i pouczana o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

W pierwszej kolejności należało wyjaśnić, że zgodnie z zawartą umową powód miał prawo wypowiedzieć umowę, jeżeli zaległość w spłacie kredytu wynosiła co najmniej dwa pełne okresy płatności.

Na dzień kierowania do pozwanej ostatecznego wezwania do zapłaty z dnia 18 lutego 2020 roku (vide: k. 59), jak wynika z załączonej historii zapisów księgowych pozwana posiadała zadłużenie przekraczające dwukrotność pojedynczego okresu płatności. Nadto w wezwaniu tym – stosownie do wymaganego ustawą trybu wypowiedzenia umowy kredytowej, o czym mowa w art. 75c Prawa bankowego – pouczono pozwaną o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Samo już wypowiedzenie, jako poprzedzone opisanym wyżej wezwaniem do zapłaty było zgodne z zapisami umownymi (§ 11). Bank nie miał obowiązku badania na tym etapie możliwości spłaty przez pozwaną zadłużenia. Art. 74 Prawa bankowego dotyczy wyłącznie obowiązku kredytobiorcy, a dokładniej przedstawienia na żądanie banku informacji i dokumentów niezbędnych do oceny jego sytuacji finansowej i gospodarczej oraz umożliwiające kontrolę wykorzystania i spłaty kredytu. Ustalenie przez bank, że pozwana nie jest już w stanie spłacać zaciągniętego zobowiązania mogłoby skutkować jedynie restrukturyzacją zadłużenia, ale dopiero po złożenia wniosku przez pozwaną, co nie miało miejsca.

Co się zaś tyczy zarzutu skierowania wypowiedzenia na adres, który nie był i nie jest adresem zamieszkania pozwanej, okazał się nietrafioną figurą procesową. Zgodnie z art. 61 § 1 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej. Po pierwsze pozwana zobowiązała się w umowie do informowania o zmianie adresu do korespondencji.

Ponadto w złożonym sprzeciwie nie wskazała nawet, gdzie zamieszkiwała w czasie próby doręczenia jej wypowiedzenia, ani tez nie wykazała tego w toku trwającego procesu. Pozostała korespondencja kierowana do pozwanej pod adres wskazany w umowie była przez nią odbierana. Podobnie w toku procesu odbierana była przez pozwaną korespondencja kierowana na adres wskazany w umowie, pod którym rzekomo już nie mieszka. Co prawda Sąd omyłkowo nie kierował korespondencji na adres wskazanej skrytki pocztowej, jednak nie miało to negatywnych konsekwencji dla pozwanej, skoro odbierała przesyłki pod adresem swojego zamieszkania. Oznacza to, że rzeczywiste zapoznania się pozwanej z treścią wypowiedzenia nie ma znaczenia dla oceny jego skuteczności w sytuacji, kiedy miała faktyczną możliwość jego odbioru.

Z kolei wysokość zadłużenia nie była przez pozwaną kwestionowana. Z braku dowodów przeciwnych na to, że pozwana dokonywała dodatkowych wpłat na poczet kredytu niż wynika to z twierdzeń powoda, Sąd uznał, że wysokość zadłużenia przedstawia się tak, jak twierdził powód, a co potwierdzały złożone w sprawie dokumenty.

Wobec powyższego Sąd uznał, że powód wykazał roszczenie zarówno co do zasady jak i wysokości i w związku z tym na mocy art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 51.644,03 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 46.558,44 zł (tj. niespłaconego kapitału) od dnia 10 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty – zgodnie z art. 359 k.c. oraz punktem § 9 umowy kredytu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od przegrywającej niniejszy proces pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.333,00 zł, na którą składała się opłata sądowa od pozwu.