Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2022 roku

Sąd Rejonowy w Mrągowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2022 roku w Mrągowie

na rozprawie

sprawy z powództwa G. (...) M. sp. j. z siedzibą w O.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda G. (...) M. sp. j. z siedzibą
w O. kwotę 1.316,10 zł (jeden tysiąc trzysta szesnaście złotych
i dziesięć groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 lipca
2021 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.380,84 zł (jeden tysiąc trzysta osiemdziesiąt złotych i osiemdziesiąt cztery grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

III.  wyrokowi w punkcie I w zakresie żądania zapłaty nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 584,25 zł (pięćset osiemdziesiąt cztery złote i dwadzieścia pięć groszy).

Sygn. akt I C 631/21

UZASADNIENIE

Powód G. (...) M. sp. j. z siedzibą w O. domagał się zasądzenia
od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na jego rzecz kwoty 1.316,10 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 1 lipca 2021 roku do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 7 maja 2021 roku doszło do kolizji drogowej,
w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do R. K. pojazd marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Wskazał, że poszkodowany zawarł
z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego na czas określony od dnia 14 maja 2021 roku do dnia 24 maja 2021 roku, a z tytułu przedmiotowego najmu powód wystawił fakturę VAT opiewającą na kwotę 2.017,20 złotych brutto. Podniósł, że sprawca kolizji ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A.
z siedzibą w W., który to podmiot uznał swoją odpowiedzialność co do zasady, wypłacając na rachunek bankowy powoda kwotę 701,10 złotych tytułem odszkodowania
za najem pojazdu zastępczego. Motywując zasadność kwoty dochodzonej pozwem wskazał, że stanowi ona różnicę pomiędzy kwotą wynikającą z wystawionej przez powoda faktury VAT, a dotychczas wypłaconym przez pozwanego odszkodowaniem z tytułu najmu pojazdu. W zakresie legitymacji czynnej w sprawie powód powołał się na umowę cesji z dnia 25 maja 2021 roku. W dalszej kolejności podkreślił okoliczność, że poszkodowany dochował należytej staranności w wyborze podmiotu dokonującego naprawy i zwrócił się
do pracownika zakładu ubezpieczeń o określenie przewidywanego czasu naprawy uszkodzonego samochodu, by móc wynajmować pojazd zastępczy jedynie przez okres rzeczywistego braku możliwości korzystania z własnego samochodu. Jednocześnie wskazał, że przedstawiona przez ubezpieczyciela oferta najmu pojazdu zastępczego była nierealna,
a to wobec braku podjęcia działań w zakresie organizacji pojazdu zastępczego pomimo przyjęcia przez pracownika pozwanego zlecenia w tym zakresie.

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W.
w odpowiedzi na pozew uznał dochodzone przez powoda roszczenie co do kwoty
584,25 złotych oraz wniósł o oddalenie powództwa w pozostałej części. Nadto domagał się zasądzenia od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko potwierdził fakt przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego szkody z dnia 7 maja 2021 roku, jak i ustalenia oraz wypłaty na rzecz powoda – jako podmiotu upoważnionego – odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 701,10 złotych (6 dni x 95 złotych). Wyjaśnił, że wbrew stanowisku wyrażonemu w decyzji o przyznaniu odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego uznaje stwierdzony wystawioną przez powoda fakturą VAT dziesięciodniowy czas najmu pojazdu, co wiąże się z uznaniem powództwa do kwoty 584,25 złotych. Zakwestionował jednak zastosowaną przez powoda dobową stawkę najmu pojazdu zastępczego. Motywując swoje stanowisko w tym zakresie wskazał, że przedstawił poszkodowanemu realną ofertę najmu pojazdu zastępczego, z której ten nie skorzystał, decydując się na wynajęcie pojazdu zastępczego w stawce dwukrotnie wyższej od tej proponowanej przez pozwanego, naruszając obowiązek minimalizacji rozmiarów szkody wywodzony z art. 354 § 2 kc, art. 362 kc
i art. 826 § 1 kc.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 7 maja 2021 roku miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność R. K.. Jeszcze tego samego dnia R. K. dokonał zgłoszenia szkody w (...) S.A.
z siedzibą w W.. Szkoda została zakwalifikowana jako szkoda częściowa (numer szkody (...)).

(bezsporne, a nadto dowód: akta szkody – k. 46, potwierdzenie przelewu – k. 25, zeznania świadka R. K. – k. 84-87)

(...) S.A. z siedzibą w W. w ramach prowadzonej działalności oferuje najem samochodu zastępczego z OC sprawcy. W ofercie wskazane jest, że w przypadku wyboru samochodu zastępczego z innej firmy ubezpieczyciel pokryje koszty pojazdu następczego zgodne z cennikiem, gdy poszkodowany: nie może korzystać uszkodzonego pojazdu, nie ma możliwości zastąpić go innym pojazdem oraz posiada dokumenty potwierdzające, że pojazd zastępczy został wynajęty, a nadto skorzysta
z pojazdu podobnej klasy co uszkodzony.

(dowód: akta szkody – k. 46, oświadczenie – k. 43)

R. K. zlecił naprawę pojazdu uszkodzonego wskutek w/w zdarzenia warsztatowi współpracującemu z (...) S.A. z siedzibą
w (...) sp. z o.o. z siedzibą w O.. W dniu 14 maja 2021 roku pozostawił pojazd marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...)
w przedmiotowym warsztacie. Nie posiadał on innego pojazdu, z którego mógłby korzystać
w czasie naprawy pojazdu, dlatego od razu po pozostawieniu samochodu w serwisie zawarł
z G. (...) M. sp. j. z siedzibą w O. umowę najmu pojazdu na czas określony od dnia 14 maja 2021 roku do dnia 24 maja 2021 roku (10 dni). Przedmiot najmu stanowił pojazd marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...). R. K. zdecydował się na najem pojazdu zastępczego od tej firmy, kierując się dobrą opinią pracowników warsztatu (...) sp. z o.o. z siedzibą w O..

(bezsporne, a nadto dowód: umowa najmu pojazdu wraz z regulaminem – k. 13-13v, cennik – k. 15, akta szkody – k. 46, zeznania świadka R. K. – k. 84-87)

W dniu zawarcia w/w umowy R. K. złożył pisemne oświadczenie,
że jest właścicielem pojazdu marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz poszkodowanym w wyniku kolizji z dnia 7 maja 2021 roku. Wskazał, że w żaden sposób nie przyczynił się do kolizji, nie prowadzi działalności gospodarczej oraz nie jest płatnikiem podatku VAT. Wówczas też R. K. upoważnił G. (...) M.
sp. j. z siedzibą w O. do zlecenia organizacji pojazdu zastępczego od ubezpieczyciela sprawcy szkody, zawarcia najmu pojazdu zastępczego z wypożyczalnią wskazaną przez zakład ubezpieczeń, wglądu w dokumenty dotyczące najmu pojazdu zastępczego, porównania warunków najmu w przypadku przedstawienia niekorzystnych warunków najmu. Jednocześnie poszkodowany ustanowił G. (...) M. sp. j. z siedzibą w O. pełnomocnikiem w zakresie kontaktu z towarzystwem ubezpieczeniowym celem pozyskania informacji dotyczących przebiegu likwidacji szkody.

(dowód: oświadczenie – k. 23, pełnomocnictwo – k. 21)

Tego samego dnia R. K. udzielił pracownikowi G. (...) M. sp. j. z siedzibą w O. – P. C. pełnomocnictwa do wykonania wszelkich działań zmierzających do wynajęcia pojazdu zastępczego za pośrednictwem (...) S.A. z siedzibą w W., w tym zawarcia i odmowy zawarcia umowy najmu pojazdu z wypożyczalnią wskazaną przez ubezpieczyciela i dokonania analizy warunków najmu. Wówczas też P. C. poinformował drogą e-mailową (...) S.A. z siedzibą w W. o udzielonych mu pełnomocnictwach
w zakresie wykonania wszelkich działań zmierzających do wynajęcia pojazdu zastępczego
w zakresie szkody z dnia 7 maja 2021 roku.

(dowód: pełnomocnictwo materialne – k. 22, upoważnienie stałe – k. 17, korespondencja
e-mail z dnia 14.05.2021r. – k. 27 i k. 29, akta szkody – k. 46, zeznania świadka P. C. – k. 88-91)

Tego też dnia P. C. skontaktował się z konsultantem pracującym na infolinii prowadzonej przez (...) S.A. z siedzibą w W. celem zorganizowania najmu pojazdu zastępczego. Konsultant poinformował dzwoniącego,
że istnieje możliwość wynajęcia pojazdu za pośrednictwem wypożyczalni współpracujących
z ubezpieczycielem na okres 3 dni z ewentualną możliwością jego przedłużenia na wniosek poszkodowanego, tudzież warsztatu naprawczego, przy czym przedłużenie to zależy
od decyzji właściwego działu ubezpieczyciela. Podał przy tym, że poszkodowany w związku z wynajęciem pojazdu zastępczego może ponieść koszt w postaci udziału własnego, jeśli opłatę tą przewiduje regulamin wypożyczalni współpracującej z ubezpieczycielem. Finalnie konsultant pracujący dla ubezpieczyciela poinformował dzwoniącego, że skontaktuje się
z nim wypożyczalnia, której zostanie zlecona organizacja pojazdu zastępczego. Zadeklarował przy tym, że ubezpieczyciel zorganizuje pojazd zastępczy dla poszkodowanego w przeciągu dwóch godzin i dokona jego podstawienia jeszcze w dniu 14 maja 2021 roku. Do kontaktu zwrotnego ze strony współpracującej z ubezpieczycielem wypożyczalni samochodów, tudzież samego ubezpieczyciela nie doszło.

(dowód: nagranie na płycie CD – k. 31, zeznania świadka P. C. – k. 88-91, akta szkody – k. 46)

Pismem z dnia 18 maja 2021 roku pełnomocnik poszkodowanego P. C. poinformował (...) S.A. z siedzibą w W. o tym,
że poszkodowany R. K. korzysta z pojazdu zastępczego na podstawie umowy zawartej z G. (...) M. sp. j. z siedzibą w O.. Podał, że przedmiot umowy najmu stawi pojazd marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), a dobowa stawka najmu wynosi 176 złotych netto.

(dowód: pismo z dnia 18.05.2021r. – k. 30, akta szkody – k. 46)

W dniu 25 maja 2021 roku G. (...) M. sp. j. z siedzibą w O. wystawiła fakturę VAT nr (...), obciążając R. K. obowiązkiem zapłaty kwoty 2.017,20 złotych brutto tytułem najmu samochodu marki F. (...)
o numerze rejestracyjnym (...) za okres od dnia 14 maja 2021 roku do dnia 24 maja 2021 roku (10 dni x 201,72 zł brutto).

(dowód: faktura VAT nr (...)– k. 14)

Tego samego dnia R. K. zawarł z G. (...) M.
sp. j. z siedzibą w O. umowę cesji wierzytelności, której przedmiot stanowiła wierzytelność przysługująca mu w stosunku do (...) S.A.
z siedzibą w W. w kwocie 2.017,20 złotych z tytułu szkody z dnia 7 maja 2021 roku, a obejmująca zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego przez okres potrzebny
do przywrócenia pojazdu cedenta do stanu sprzed zaistnienia szkody lub do jej likwidacji
w ramach szkody całkowitej.

(dowód: umowa cesji – k. 16, upoważnienie – k. 17)

Pismem z dnia 25 maja 2021 roku G. (...) M. sp. j. z siedzibą w O. wezwała (...) S.A. z siedzibą w W. do uregulowania należności wynikającej z faktury VAT nr (...) w kwocie 2.017,20 złotych brutto. Pismo zostało skutecznie doręczone ubezpieczycielowi w dniu 31 maja 2021 roku.

(dowód: wezwanie – k. 18, potwierdzenie odbioru – k. 19-20, akta szkody – k. 46)

Decyzją z dnia 4 czerwca 2021 roku (...) S.A. z siedzibą w W. wypłacił na rzecz G. (...) M. sp. j. z siedzibą w O. kwotę 701,10 złotych tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. W uzasadnieniu wskazał, że na podstawie posiadanych dokumentów zaakceptowany został sześciodniowy czas najmu pojazdu, zaś dobowa stawka za wynajem pojazdu została zweryfikowana do kwoty 95 złotych netto, bowiem taką stawkę ubezpieczyciel proponował w swojej ofercie organizacji najmu pojazdu.

(dowód: akta szkody – k. 46, wydruk przelewu – k. 25)

Szacunkowy zakres stawek rynkowych za najem pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego na rynku lokalnym wynosi od 129,27 złotych netto (159 złotych brutto) do 320 złotych netto (393,60 złotych brutto). Stawka najmu pojazdu zastępczego zastosowana przez G. (...) M. sp. j. z siedzibą w O. mieści się w granicach stawek stosowanych na rynku lokalnym przy uwzględnieniu klasy pojazdu uszkodzonego.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu rzeczoznawstwa motoryzacyjnego M. P. – k. 60-71)

Sąd zważył, co następuje:

Zgłoszone powództwo jest zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Na wstępie wskazać należy, że pozwany uznał swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia komunikacyjnego z dnia 7 maja 2021 roku, stąd też nie wymagają szczegółowego odniesienia kwestie związane z podstawami tej odpowiedzialności. Okoliczność bezsporną
w realiach niniejszej sprawy stanowi bowiem fakt częściowej wypłaty przez pozwanego odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 701,10 złotych. Jednocześnie strona powodowa wykazała – stosownie do treści art. 509 § 1 i 2 kc – nabycie od poszkodowanego wierzytelności obejmującej zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego
z tytułu szkody z dnia 7 maja 2021 roku, a tym samym swoje prawo do dochodzenia należności objętej pozwem.

Spór stron skupiał się natomiast na granicach odpowiedzialności pozwanego, sprowadzając się jedynie do odmiennej oceny zasadności przyjętej stawki za wynajem
i uzupełnienia dotychczas przyznanego odszkodowania. Pozwany w toku procesu uznał stwierdzony wystawioną przez powoda fakturą VAT dziesięciodniowy czas najmu pojazdu. Niemniej jednak konsekwentnie stał na stanowisku, że poszkodowany wynajął pojazd według stawki znacznie zawyżonej, działając jednocześnie wbrew zasadzie minimalizacji szkody. Wyjaśnił przy tym, że poszkodowany nie skorzystał z propozycji najmu pojazdu zastępczego wysuniętej przez ubezpieczyciela.

Granice odpowiedzialności za skutki zdarzenia wywołującego szkodę wyznacza
art. 361 kc, który w § 1 stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2).

Poddając analizie tę kwestię wskazać należy, że za normalne następstwo zniszczenia pojazdu należy uznać konieczność czasowego wynajęcia pojazdu zastępczego w okresie, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z 8 września
2004 roku sygn. akt IV CK 672/03, publ. LEX nr 146324). Zgodnie z utrwalonym poglądem judykatury możliwość domagania się zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego przez osoby nieprowadzące działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego, tj. wszystkie wydatki pozostające
w związku przyczynowym ze szkodą w granicach obowiązku wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów określonych w art. 354 § 2 kc, art. 362 § 2 kc oraz
art. 826 § 1 kc. Jednocześnie na dłużniku ciąży obowiązek zwrotu wydatków celowych
i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku sygn. akt III CZP 5/11, publ. OSNC 2018/6/56). Postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska
o konieczności zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych
na czasowe używanie zastępczego środka transportu w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia. Termin "wydatków koniecznych" oznacza przy tym wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku sygn. akt III CZP 5/11, publ. OSNC 2012/3/28).

Odnosząc się do zarzutu pozwanego, jakoby poszkodowany nie spełnił ciążącego
na nim obowiązku minimalizacji szkody, wskazać należy, że żaden przepis prawa nie nakłada na poszkodowanego obowiązku zawarcia umowy najmu pojazdu za pośrednictwem ubezpieczyciela likwidującego szkodę. W uchwale z dnia 24 sierpnia 2017 roku sygn. akt
III CZP 20/17 Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, które przekraczają koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu również są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wówczas, gdy ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. Poszkodowany zachowuje przy tym prawo wyboru podmiotu, z którym zawrze umowę najmu pojazdu zastępczego, a czynsz zastrzeżony przez wynajmującego jest ekonomicznie uzasadnionym wydatkiem poszkodowanego, podlegającym pokryciu w ramach ubezpieczenia OC, jeżeli nie wykracza poza stawki występujące na rynku lokalnym ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 roku sygn. akt III CZP 20/17, publ. OSNC 2018/6/56). Przy tym okoliczność ta nie ma nic wspólnego z koniecznością poszukiwania przez poszkodowanego najtańszej oferty rynkowej najmu ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2002 roku sygn. akt I CKN 1466/99, publ. OSNC 2003/5/64).

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że poszkodowany
w dniu 14 maja 2021 roku pozostawił uszkodzony na skutek zdarzenia z dnia 7 maja
2021 roku pojazd w warsztacie celem jego naprawy. Tego też dnia zawarł z powodem umowę najmu zastępczego oraz udzielił pracownikowi G. (...) M. sp. j. z siedzibą
w O. – P. C. pełnomocnictwa do wykonania wszelkich działań zmierzających do wynajęcia pojazdu zastępczego za pośrednictwem (...) S.A. z siedzibą w W., zawarcia i odmowy zawarcia umowy najmu pojazdu z wypożyczalnią wskazaną przez ubezpieczyciela i dokonania analizy warunków najmu. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wykazał także, że w dniu 14 maja
2021 roku P. C. podjął próbę organizacji najmu pojazdu zastępczego na warunkach pozwanego. W tym celu przesłał udzielone mu pełnomocnictwa oraz skontaktował się telefonicznie z pracownikiem pozwanego, który przyjął prośbę o organizację najmu, wskazując, że ubezpieczyciel zorganizuje pojazd zastępczy dla poszkodowanego w przeciągu dwóch godzin i dokona jego podstawienia we wskazanym miejscu jeszcze w dniu 14 maja 2021 roku. Poinformował przy tym P. C., że nastąpi do niego zwrotny kontakt
od wypożyczalni współpracującej z ubezpieczycielem. Z materiału dowodowego nie wynika jednakże, by do takiego kontaktu zwrotnego doszło czy to ze strony wypożyczalni współpracującej z ubezpieczycielem, czy też samego (...) S.A. z siedzibą w W.. Pozwany nie przedstawił na tę okoliczność żadnych środków dowodowych. Niewątpliwie przekonuje to o tym, że przedstawiona przez ubezpieczyciela oferta nie była konkretna i nie posiadała przymiotu realności. Jednocześnie zaakcentować należy, że przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że przedstawiona przez pozwanego pełnomocnikowi poszkodowanego propozycja najmu była mniej korzystna dla poszkodowanego z uwagi na m.in. z góry wstępnie określony trzydniowy czas trwania najmu pojazdu, którego przedłużenie zależało od dyskrecjonalnej oceny ubezpieczyciela.
Z pola widzenia nie może również znikać fakt, że pełnomocnik poszkodowanego po podjętej próbie organizacji najmu pojazdu zastępczego poinformował pozwanego, iż poszkodowany korzysta z pojazdu zastępczego na warunkach powoda, a ubezpieczyciel nie zareagował
w żaden sposób na tę informację. W tych okolicznościach w ocenie Sądu brak jest podstaw
do przyjęcia, iż poszkodowany swoim zachowaniem naruszył obowiązek minimalizacji szkody. Podkreślić również należy, że obowiązująca w zakresie likwidacji szkody zasada współdziałania wierzyciela z dłużnikiem dotyczy obu stron stosunku zobowiązaniowego,
a nie wyłącznie wierzyciela.

W świetle powyższych rozważań prawnych oraz ustaleń, a przede wszystkim wobec zasadniczych rozbieżności stron co do zastosowanej przez powoda stawki najmu zastępczego, na uwzględnienie zasługiwał wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rzeczoznawstwa motoryzacyjnego na okoliczność ustalenia tego, czy stawka najmu pojazdu zastępczego zastosowana przez powoda mieści się w granicach stawek stosowanych na rynku lokalnym przy uwzględnieniu klasy pojazdu uszkodzonego.

Powołany w sprawie biegły sądowy M. P. wskazał, że szacunkowy zakres stawek rynkowych za najem pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego na rynku lokalnym wynosi od 129,27 złotych netto (159 złotych brutto)
do 320 złotych netto (393,60 złotych brutto). Wobec tych ustaleń skonstatował, że stawka najmu pojazdu zastępczego zastosowana przez G. (...) M. sp. j. z siedzibą
w O. mieści się w granicach stawek stosowanych na rynku lokalnym przy uwzględnieniu klasy pojazdu uszkodzonego.

W ocenie Sądu opinia biegłego sądowego M. P. była przygotowana
w sposób fachowy i poparty rzeczową argumentacją, a nadto nie budziła też wątpliwości Sądu pod względem formalnym oraz merytorycznym. Zawarte w opinii tezy wyrażone zostały jasno i zrozumiale, a wnioski w sposób logiczny wyciągnięte z poczynionych ustaleń. Strony postępowania nie kwestionowały przedmiotowej opinii.

W świetle powyższych ustaleń oraz zapatrywań prawnych, Sąd rozpoznający niniejszą sprawę stanął na stanowisku, iż ubezpieczyciel obowiązany był wypłacić odszkodowanie
z tytułu najmu pojazdu zastępczego za okres przewidziany umową najmu w stawce rzeczywiście poniesionej, co zostało udokumentowane w sposób nie budzący wątpliwości wystawioną przez powoda fakturą VAT nr (...).

Mając powyższe na uwadze – na podstawie art. 805 § 1 i § 2 pkt 1 kc w zw.
z art. 361 § 1 i 2 kc oraz w zw. z art. 509 kc – orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc – w ślad za żądaniem pozwu – przyjmując jako datę początkową ich naliczania dzień 1 lipca 2021 roku.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II wyroku – stosownie do jego wyniku –
na podstawie art. 98 § 1, § 1 ¹ i § 3 kpc, art. 99 kpc w zw. z § 2 pkt 2 i § 15 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( tekst jednolity: Dz.U. z 2015r. poz. 1804 ze zm.), zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.380,84 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,
w tym kwotę 270 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Wśród udokumentowanych kosztów procesu znalazła się także opłata sądowa od pozwu w kwocie 100 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz wydatki związane
z wynagrodzeniem biegłego sądowego w łącznej kwocie 993,84 złotych.

Jedynie na marginesie podkreślić należy, że pozwany w odpowiedzi na pozew uznał powództwo do kwoty 584,25 złotych. Wyjaśnił, że wbrew stanowisku wyrażonemu w decyzji o przyznaniu odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego uznaje stwierdzony wystawioną przez powoda fakturą VAT dziesięciodniowy czas najmu pojazdu.

Zgodnie z treścią art. 213 § 2 kpc Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba
że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza
do obejścia prawa. Natomiast według. art. 333 § 1 pkt 2 Sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza roszczenie uznane przez pozwanego.

Instytucja uznania powództwa stanowi czynność materialno-dyspozycyjną pozwanego, której dopuszczenie przez ustawodawcę jest przejawem realizacji
w postępowaniu cywilnym zasady dyspozycyjności. W utrwalonym orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że uznanie powództwa musi być wyraźne. Nie można uznać powództwa
w sposób dorozumiany ( vide: wyroki Sądów Apelacyjnych w Gdańsku z 28 kwietnia
2015 roku sygn. akt I ACa 715/14, Lex 1793804, w W. z dnia 12 grudnia 2014 roku sygn. akt I ACa 892/14, Lex 1651980, Komentarze do art. 213 kpc: T. Ż., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Pod red. H. D., T. W. T., Tom I. LEX, 2013; A. Z. (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Wyd. 9, W. 2017) i jako akt dyspozycyjny podlega kontroli Sądu ( vide: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 września 1983 roku sygn. akt III CRN 188/83, OSNCP 1984/4, poz. 60; z dnia 28 października 1976 roku sygn. akt III CRN 232/76, OSNCP 1977/5–6, poz. 101)

W realiach niniejszej sprawy uznanie powództwa zostało wyrażone przez pozwanego w sposób wyraźny i jednoznaczny. Jednocześnie okoliczności leżące u podstaw uznania nie wskazują, by czynność ta była sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzała do obejścia prawa. Stąd też – stosownie do treści art. 333 § 1 pkt 2 kpc – orzeczono jak w punkcie III wyroku.

/-/ sędzia Krzysztof Połomski