Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 582/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 15 czerwca 2022 roku w sprawie sygn. akt VII K 617/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1) zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez dowolną ocenę przeprowadzonych dowodów nie uwzględniającą zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego jak też poprzez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności niekorzystnych dla oskarżonego, ustalonych na podstawie osobowych źródeł dowodowych - w postaci zeznań świadków R. R. (1), S. A., W. K. (1), G. S., P. K. (1) i F. S., złożonych w toku kontroli karnoskarbowej, oraz dokumentów sporządzonych przez uprawnione organy Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. i przypisanie jednocześnie szczególnej wagi wyjaśnieniom oskarżonego oraz jednemu w istocie dowodowi z dokumentu, w tym opinii biegłego z zakresu organizacji, zarządzania i rachunkowości jednostek gospodarczych i przedsiębiorstw rolniczych, co w konsekwencji miało wpływ na treść orzeczenia.

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że dowody ujawnione na rozprawie głównej, a w szczególności dowody z zeznań świadków R. R. (1), S. A., W. K. (1), G. S., P. K. (1) i F. S., złożonych w toku kontroli karnoskarbowej oraz dokumenty sporządzone przez uprawnione organy Urzędu Kontroli Skarbowej i ustalone na ich podstawie okoliczności w postaci niezgodnego z przeznaczeniem wykorzystania zakupionego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oleju opałowego jako paliwa silnikowego, nie są wystarczające do uznania za udowodniony faktu popełnienia przez oskarżonego czynu z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s., podczas gdy dowody te i okoliczności ocenione we wzajemnym ze sobą powiązaniu prowadzą do jednoznacznego wniosku, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione w apelacji zarzuty należy omówić łącznie, gdyż skarżący, w oparciu o te same argumenty zarzuca dokonanie przez Sąd Rejonowy błędnej i niepełnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, co w rezultacie spowodowało – zdaniem skarżącego – poczynienie błędnych ustaleń faktycznych w zakresie zarzucanego oskarżonemu przestępstwa skarbowego.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, stwierdzić jednak należy, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, w zakresie czynu zarzucanego w pkt II aktu oskarżenia są prawidłowe, gdyż stanowią wynik, nie budzącej żadnych zastrzeżeń i zgodnej z art. 7 k.p.k., oceny zebranych w sprawie dowodów.

Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają w istocie charakter polemiczny i opierają się na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Nie można w żaden sposób podzielić twierdzeń skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Stwierdzić natomiast należy, iż Sąd I instancji wnikliwie, zgodnie z art. 410 k.p.k., rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przekonywująco wykazał dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić.

Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną zgromadzonych w sprawie dowodów.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd meriti nie popełnił błędu poprzez pominięcie przy wyrokowaniu części przeprowadzonych w sprawie dowodów. Jeżeli chodzi o ,,dokumenty sporządzone przez uprawnione organy Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł.”, to przede wszystkim skarżący nie precyzuje, o które dokumenty chodzi. Przy aktach sprawy liczących osiem tomów (plus 6 tomów akt związkowych II K 768/12 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim oraz 20 segregatorów i teczek załączników), dokładne wskazanie, o jakie dokumenty skarżącemu konkretnie chodzi, w tym wskazanie numerów kart, na których miałyby znajdować się zapisy potwierdzające, że samochody w firmie oskarżonego, w okresie objętym zarzutem, napędzane były olejem opałowym, jawiło się jako oczywiste. Znając sumienność autora apelacji, Sąd Okręgowy oczywiście nie podejrzewa go o nieznajomość materiałów zgromadzonych w sprawie. Taka ,,ogólnikowość” omawianego tu zarzutu świadczyć raczej może o tym, że skarżący w istocie nie potrafił wskazać na konkretne dokumenty, z których miałyby wynikać okoliczności potwierdzające tezę aktu oskarżenia i które zostałyby pominięte przez Sąd I instancji przy ferowaniu wyroku.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że Sąd meriti w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, na k. 1544 – 1552, bardzo szczegółowo odniósł się do stanowiska (...) wyrażonego w decyzjach administracyjnych i wskazał powody, dlaczego wnioski wysnute przez organ kontroli skarbowej nie mogły przekonać tegoż Sądu, co do zasadności zarzutu II aktu oskarżenia. Skarżący we wniesionej apelacji nie wykazał, w którym miejscu rozumowanie Sądu Rejonowego było błędne, czy też nielogiczne. Natomiast z samego faktu, że organ kontroli skarbowej wydawał niekorzystne dla oskarżonego decyzje (z których zresztą żadna do tej pory nie zdołała się uprawomocnić), nie może automatycznie przesądzać o wyniku spawy karnej. Jest to kwestia oczywista, omówił to szczegółowo Sąd meriti i nie ma potrzeby powtarzać tu tejże argumentacji.

Zgodzić się należy z Sądem I instancji, iż w świetle dowodów zgromadzonych w sprawie, organ kontroli skarbowej wyciągnął zbyt daleko idące i nieuprawnione wnioski, co do tego, że oskarżony wykorzystywał zakupiony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej olej opałowy, jako paliwo silnikowe.

Zauważyć należy, że w trakcie przeprowadzanych kontroli inspektorzy celni i skarbowi nie stwierdzili, aby w bakach pojazdów G. L. był zatankowany olej opałowy oraz by takiego rodzaju olej znajdował się w zbiornikach podłączonych do dystrybutora, oddalonego o około 300 metrów od budynku gorzelni. Zamiast tego, organ kontroli skarbowej dokonał obliczeń ilości przejechanych kilometrów przez samochody należące do oskarżonego i porównując otrzymany wynik z udokumentowanymi ilościami zakupionego dla G. L. oleju napędowego doszedł do wniosku, że tenże olej napędowy nie wystarczał do przejechania obliczonej ilości kilometrów, ergo musiały one jeździć na oleju opałowym lub innym paliwie nieustalonego pochodzenia. Tyle tylko, że przy dokonywaniu tego rodzaju obliczeń organ kontroli skarbowej popełnił szereg błędów, co zostało dokładnie i przekonywująco wypunktowane przez biegłego z zakresu organizacji, zarządzania i rachunkowości jednostek gospodarczych i przedsiębiorstw rolniczych (...). W tym miejscu należy zaznaczyć, iż opinia biegłego została uznana przez Sąd Rejonowy jako pełna oraz jasna i nie była ona kwestionowana przez skarżącego we wniesionej apelacji. Z opinii biegłego R. B. wynika w szczególności, że organ kontrolny nie zabezpieczył tachografów samochodów G. L., na podstawie których można było ustalić dane istotne dla pracy kierowcy i ruchu pojazdu oraz jego lokalizację przez (...). Miast tego, pracownicy (...) oparli się na kartach (...). Nie zgromadzili jednak wszystkich kart (...) za 2010 rok. Przede wszystkim jednak nie analizowano szczegółowo uzyskanych kart (...), opierając się na danych z ich nagłówków, o czym świadczą braki podliczeń faktycznego czasu jazd pojazdów w poszczególnych miesiącach i faktycznej ilości przejechanych kilometrów w każdej karcie. Tymczasem wykazane przez kartę (...) odległości, urządzenie ustala poprzez przemnożenie średniej prędkości pojazdu np. 60 km/h przez ilość godzin nominalnej jazdy, w których samochód przejechał choćby metr, a odległość wykazana, to nie przejechane kilometry, tylko możliwe do przejechania ze średnią prędkością 60 km/h. Inne błędy wytknięte przez biegłego to m.in. przyjmowanie zawyżonych odległości pomiędzy niektórymi miejscowościami, przyjęcie, że samochody zawsze wyjeżdżały z L. i wracały do niego każdego dnia, brak korelacji przyjętych przebiegów pojazdów z czasem pracy kierowców.

Biegły R. B. dokonując własnych, skrupulatnych obliczeń całkowicie zakwestionował wyliczenia (...) Ł. o przejechaniu w 2010 roku przez kierowców G. L. aż 594.885 km. Natomiast dla przejechania wyliczonych przez biegłego kilometrów (133.950 km.), wystarczająca była udokumentowana ilość 53188,71 litrów zakupionego przez firmę oskarżonego w 2010 roku oleju napędowego. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy wcale nie przyjął tu ilości 70.000 litrów opierając się wyłącznie na wyjaśnieniach oskarżonego. Takiej ilości zakupionego oleju napędowego również nie rozważał biegły R. B., opierając się na dokumentach zakupu tego paliwa.

Drugim błędnym założeniem (...) było przyjęcie, że olej opałowy był w ogóle zbędny w G. L., skoro przy produkcji destylatu wykorzystywano kocioł parowy opalany węglem. Postępowanie dowodowe przeprowadzone przez Sąd Rejonowy wykazało jednak, że kocioł parowy używany do cyklu technologicznego, opalany był zarówno węglem kamiennym jak i olejem opałowym. Możliwość przestawiania się na różny rodzaj opału wynikała nie tylko z technicznych możliwości kotła, ale także było to realizowane w praktyce, co wynika z zeznań przesłuchanych świadków jak: M. C., K. Ś., A. M. i P. R.. Ponadto biegły R. B. wyliczył, że do wyprodukowania w 2010 roku destylatu w G. L. nie byłby wystarczający węgiel zakupiony przez firmę oskarżonego, a zatem prawdą jest, że w zależności od potrzeb, przestawiano kocioł na inny rodzaj opału, tj. na olej opałowy.

Jak wynika z powyższych rozważań, żaden dowód z dokumentów nie wskazywał, że w 2010 roku w G. L. w samochodach ciężarowych używano oleju opałowego lub oleju ,,niewiadomego pochodzenia”, zamiast oleju napędowego, przez co nie odprowadzano należnej akcyzy. Z tego materiału dowodowego wywieść należało wręcz wniosek przeciwny, sprzeczny z założeniami tezy aktu oskarżenia. Nawiązując jeszcze do paliwa niewiadomego pochodzenia, godzi się zauważyć, że w związanej z niniejszą, sprawie II K 768/12 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim oskarżonemu postawiono właśnie zarzut nielegalnego wytwarzania paliwa. Sprawa ta zakończyła się prawomocnym wyrokiem uniewinniającym.

W rezultacie, jedynym dowodem przemawiającym za słusznością zarzutu II aktu oskarżenia mogły być wyłącznie zeznania świadków. Jednakże wszyscy, licznie przesłuchani przez Sąd Rejonowy świadkowie zaprzeczyli okoliczności, aby w okresie objętym zarzutem w G. L. istniała praktyka używania do napędu samochodów oleju opałowego (ewentualnie nie posiadali oni wiedzy na ten temat).

W tym zakresie skarżący powołuje się w apelacji na dowód z zeznań świadków R. R. (1), S. A., W. K. (1), G. S., P. K. (1) i F. S., złożonych w toku kontroli karnoskarbowej.

Jeżeli chodzi o pierwszego z tych świadków, to chodzi tu zapewne o R. R. (2), a nie R.. Świadek ten – jak wskazuje lektura akt – w ogóle jednak nie był przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego. Został on zgłoszony przez obronę dopiero w toku postępowania sądowego (k. 1053) i przesłuchany przez Sąd Rejonowy stanowczo zaprzeczył, jakoby kiedykolwiek w G. L. używał oleju opałowego jako paliwa do ciężarówki (k. 1067).

Pozostali świadkowie rzeczywiście byli przesłuchiwani przez organ kontroli skarbowej. Jednakże w zeznaniach świadków S. A., W. K. (2) (a nie K.) i G. S., złożonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i sądowego, próżno szukać okoliczności obciążających oskarżonego. Świadkowie ci nie potwierdzili, aby w G. L., a tym bardziej w okresie objętym zarzutem, samochody ciężarowe jeździły na oleju opałowym. Nie wiadomo, dlaczego skarżący w kilku miejscach uzasadnienia apelacji uparcie podnosi, że S. A., W. K. (2), G. S. oraz S. (...) złożyli zeznania, z których miało wynikać, że jeździli na oleju opałowym, a Sąd meriti nie chciał wziąć tych zeznań pod uwagę.

Jeśli chodzi o świadka P. K. (2) (a nie K., jak wskazuje się w apelacji), to rzeczywiście, będąc przesłuchany przez funkcjonariusza celnego w dniu 28.03.2012 roku zeznał, że nalewał do swojej ciężarówki olej opałowy i jeździł na tym paliwie. Jednakże na rozprawie w dniu 8.05.2013 roku w toku postępowania II K 768/12 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim, wycofał się z tych stwierdzeń, podając, że został on wtedy nakłoniony do pomówienia oskarżonego, przez pozostającą z nim w konflikcie żonę M. J.. Także będąc przesłuchany przez Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie, świadek ten nie potwierdził swoich zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym.

Drugi ze świadków początkowo obciążających oskarżonego – F. S., zeznając przed sądem w dniu 8.05.2013 roku (w sprawie II K 768/12 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim), także nie potwierdził większości swoich zeznań z postępowania przygotowawczego. Wytłumaczył to tym, że w trakcie składania pierwszych zeznań w dniu 27.10.2011 roku miał pretensje do oskarżonego, w związku z wypowiedzeniem mu umowy o pracę tuż przed emeryturą oraz wskazał na warunki w jakich został przesłuchany przez funkcjonariuszy celnych. Okazuje się, co zresztą wynika z analizy dokumentacji zabezpieczonej w sprawie II K 768/12, że świadek był przesłuchiwany miedzy godz. 16.05, a 19.55, a w tym czasie o godz. 17.00 i pomiędzy godz. 18.30, a 19.00 brał udział w innych czynnościach procesowych. Utrudniło to świadkowi zarówno możliwość należytej koncentracji, zachowania ciągu wypowiedzi i kontroli nad tym co jest protokołowane. Nie wiadomo, czy przesłuchiwany czytał protokół przed podpisaniem, czy też odczytano mu jego zaprotokołowane zeznania, gdyż w protokole nie zostało to wyraźnie zaznaczone. Dodać też należy, iż w toku pierwszego przesłuchania, w trakcie kontroli służb celnych i skarbowych, świadek F. S. przesłuchiwany był przez funkcjonariuszy celnych głównie na okoliczność podejrzeń o nielegalne wytwarzanie paliwa na terenie G. L.. Pomimo, że zeznania świadka F. S. były w tym zakresie niemal koronnym dowodem, zarzuty postawione oskarżonemu J. J. okazały się jednak bezzasadne i został on prawomocnie uniewinniony w sprawie II K 768/12 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim. To również dobitnie wskazuje, jaką wartość dowodową miały zeznania świadka F. S., złożone w trakcie kontroli celno – skarbowej w dniu 27.10.2011 roku. Świadek ten, przesłuchany przez Sąd Rejonowy w rozpoznawanej tu sprawie, w całości podtrzymał swoje zeznania złożone w postępowaniu jurysdykcyjnym w sprawie II K 768/12 i opisał jak w rzeczywistości wyglądała kwestia używania w G. L. oleju opałowego i napędowego. Z zeznań tych nie można wnioskować o niezgodnym z przeznaczeniem wykorzystywaniem oleju opałowego w firmie oskarżonego w okresie objętym zarzutem.

Sąd meriti dostrzegł i ocenił zeznania świadków P. K. (3) oraz F. S. złożone w toku postępowania przygotowawczego i w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (k. 1532), wskazał z jakich względów uznał, że na wiarę zasługują ich późniejsze zeznania składane przed sądem, zarówno w sprawie II K 768/12, jak i sprawie niniejszej. Uznając jedne z dowodów za wiarygodne, a inne za niewiarygodne, sąd kieruje się zasadą swobodnej oceny dowodów, która nie daje podstaw do jakiegoś apriorycznego preferowania lub dyskwalifikacji jednych z nich na rzecz drugich, i to tylko dlatego, że uzyskano je na określonym etapie postępowania. Z utrwalonego orzecznictwa wynika, iż sąd ma prawo dać wiarę zarówno zeznaniom złożonym w postępowaniu przygotowawczym – wbrew odmiennym twierdzeniom na rozprawie – jak też odwrotnie: może uznać za wiarygodne zeznania złożone na rozprawie, a odrzucić zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego, byleby stanowisko swoje w tym przedmiocie należycie i przekonywająco uzasadnił i byleby ocena tych dowodów była wszechstronna i wnikliwa, zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i zebranymi w sprawie dowodami. Obowiązująca procedura nie przewiduje wartościowania dowodów, ich hierarchii ani dawania prymatu dowodom korzystnym dla oskarżonego nad dowodami przemawiającymi na jego niekorzyść, ani też preferowania dowodów ze śledztwa nad dowodami z rozprawy. Wybór dowodów wiarygodnych jest rzeczą sądu w ramach ich wszechstronnej oceny i analizy kryminalistycznej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.07.1977 roku - V KR 92/77; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 4.12.2002 roku - II AKa 321/02).

Dodać jeszcze należy, że zeznania świadków P. K. (2) i F. S. złożone przed organem karnoskarbowym, pozostają nie tylko w sprzeczności z zeznaniami pozostałych świadków, ale przede wszystkim nie znajdują potwierdzenia w dowodach z dokumentów. Biorąc to wszystko pod uwagę nie można zgodzić się z zarzutem apelacji, iż Sąd I instancji niezasadnie nie oparł się na tychże zeznaniach.

Nie można też zgodzić się ze skarżącym, co do dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny wyjaśnień oskarżonego. Sąd meriti w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podał przekonywujące powody, dla których dał wiarę (i w jakim zakresie) wyjaśnieniom oskarżonego. Zauważyć należy, iż wyjaśnienia oskarżonego, w których zaprzeczał, aby w G. L. samochody ciężarowe używały jako paliwa oleju opałowego, pozostają w zgodnej korelacji ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją, zweryfikowaną przez biegłego z zakresu organizacji, zarządzania i rachunkowości jednostek gospodarczych i przedsiębiorstw rolniczych oraz zeznaniami świadków, uznanymi przez Sąd I instancji jako wiarygodny materiał dowodowy.

Reasumując, w toku niniejszego postępowania nie przedstawiono na tyle przekonywającego dowodu, który mógłby – nie naruszając fundamentalnej zasady domniemania niewinności i nakazu tłumaczenia wątpliwości ma korzyść oskarżonego – obalić jego twierdzeń, że nie było takich sytuacji, aby zakupiony dla G. L. olej opałowy był wykorzystywany jako paliwo silnikowe do napędu samochodów.

Przypomnieć należy, iż według zasad obowiązującej procedury karnej, to nie oskarżony musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel udowodnić winę oskarżonego (art. 5 § 1 k.p.k.). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami. Istota domniemania niewinności sprowadza się jak wiadomo do tego, że oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina nie zostanie mu udowodniona, przy czym związana ściśle z domniemaniem niewinności zasada in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.), nakazuje rozstrzygnąć nie dające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego.

Ponieważ udowodnienie winy oskarżonemu musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości, czego nie można powiedzieć o przedmiotowej sprawie, dlatego też jedynym dopuszczalnym w tym stanie rzeczy rozstrzygnięciem, było wydanie wyroku uniewinniającego, co do czynu zarzucanego w pkt II aktu oskarżenia.

Wniosek

o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania .

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy – wbrew argumentom skarżącego – nie dopatrzył się w przedmiotowej sprawie obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, jak również błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, a tym samym brak było podstaw do uwzględnienia wniosku apelacyjnego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ponieważ, co wykazano wyżej, zarzuty odwoławcze, zawarte w apelacji nie zasługiwały na uwzględnienie, zaskarżony wyrok – jako słuszny i odpowiadający prawu – należało w całości utrzymać w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach postępowania odwoławczego – mając na uwadze merytoryczną treść rozstrzygnięcia – orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Zgodnie z ww. przepisem kosztami sądowymi poniesionymi w niniejszej sprawie, należało obciążyć Skarb Państwa.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 1 zaskarżonego wyroku

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana