Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 19 września 2022 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy i Zamówień Publicznych w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Monika Skalska

Protokolant: sekr.sądowy Weronika Banach

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2022 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy o udzielenie zamówienia publicznego z udziałem:

zamawiającego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W.

odwołującego wykonawców wspólnie ubiegających się o udzielenie zamówienia publicznego: (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W., (...) spółki akcyjnej w W. i (...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przy udziale (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W.

ze skargi odwołującego

od wyroku Krajowej Izby Odwoławczej

z dnia 10 czerwca 2022 r., sygn. akt KIO 1322/22

postanawia:

I.  umorzyć postępowanie skargowe,

II.  zasądzić od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. na rzecz wykonawców wspólnie ubiegających się o udzielenie zamówienia publicznego: (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W., (...) spółki akcyjnej w W. i (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. 57 500 zł (pięćdziesiąt siedem tysięcy pięćset złotych) tytułem kosztów postępowania skargowego.

Sędzia Monika Skalska

Sygn. akt XXIII Zs 111/22

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych w W. (dalej zamawiający lub ZUS) prowadzi na podstawie ustawy z dnia 11 września 2019 r. Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1129 ze zm. dalej Pzp) postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego w trybie przetargu nieograniczonego pn. „System telefonii stacjonarnej IP dla C/ZUS oraz podległych jednostek terenowych ZUS” (znak postępowania (...)dalej postępowanie).

Zamawiający 6 maja 2022 r. przekazał wykonawcom zawiadomienie o dokonaniu czynności wyboru jako najkorzystniejszej, oferty złożonej przez wykonawcę (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością we W. (dalej(...)).

16 maja 2022 r. wykonawcy wspólnie ubiegający się o udzielenie zamówienia: (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W., (...) spółka akcyjna w W. oraz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (dalej też odwołujący) wnieśli odwołanie na zaniechanie przez zamawiającego dokonania czynności, do której był zobowiązany na postawie Pzp w postępowaniu.

W wyroku z 10 czerwca 2022 r. Krajowa Izba Odwoławcza w pkt 1. uwzględniła odwołanie w zakresie zarzutu nr 1 lit. a) odwołania oraz nakazała zamawiającemu unieważnienie czynności wyboru oferty najkorzystniejszej, wezwanie wykonawcy (...) Polska do uzupełnienia podmiotowych środków dowodowych potwierdzających spełnienie warunków udziału w postępowaniu tj. wykazu zamówień wraz z referencjami obejmującego co najmniej dwa zamówienia potwierdzające spełnianie warunków udziału w postępowaniu, dokonanie ponownej czynności badania i oceny ofert; w pkt 2. oddaliła odwołanie w pozostałym zakresie; w pkt 3. kosztami postępowania obciążyła zamawiającego w części 1/5 oraz odwołującego w części 4/5 i w pkt 3.1 zaliczyła w poczet kosztów postępowania odwoławczego kwotę 15 000 zł uiszczoną przez odwołującego tytułem wpisu od odwołania, kwotę 3600 zł poniesioną przez zamawiającego tytułem wynagrodzenia pełnomocnika oraz kwotę 3600 zł poniesioną przez odwołującego tytułem wynagrodzenia pełnomocnika a w pkt 3.2 zasądziła od zamawiającego na rzecz odwołującego kwotę 840 zł.

Skargę od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł odwołujący zaskarżając wyrok z 10 czerwca 2022 r. w części w odniesieniu do pkt 2 i 3 sentencji wyroku tj. zarzutu odwołania oznaczonego nr 1 lit. b), zarzutu odwołania oznaczonego nr 2 oraz orzeczenia o kosztach postępowania odwoławczego.

Na rozprawie 19 września 2022 r. pełnomocnik zamawiającego (przeciwnika skargi) oświadczył, że zgodnie z wyrokiem KIO wydana została decyzja o unieważnieniu czynności wyboru oferty najkorzystniejszej, a pismo zostało skierowane do wykonawców 15 lipca 2022 r. Wskazał ponadto, że po unieważnieniu czynności wyboru oferty najkorzystniejszej nie została ponownie taka czynności dokonana, zatem nie ma obecnie wybranej najkorzystniejszej oferty. W związku z wykonaniem w całości żądania skargi pełnomocnik skarżącego cofnął skargę i wniósł o obciążenie kosztami zamawiającego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na podstawie art. 15zzs1 pkt 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych w brzmieniu nadanym z dniem 3 lipca 2021 r. sprawa podlegała rozpoznaniu przez Sąd odwoławczy w składzie 1-osobowym.

Zgodnie z przepisem art. 505 ust. 1 Pzp środki ochrony prawnej określone w niniejszym dziale przysługują wykonawcy, uczestnikowi konkursu oraz innemu podmiotowi, jeżeli ma lub miał interes w uzyskaniu zamówienia lub nagrody w konkursie oraz poniósł lub może ponieść szkodę w wyniku naruszenia przez zamawiającego przepisów ustawy. Zatem powołany powyżej przepis wskazuje okoliczności uzasadniające poszukiwanie ochrony prawnej w drodze środków odwoławczych. Okoliczności te mają charakter materialnoprawny, czyli przesłanek zasadności wnoszonego środka. Ich zaistnienie nie wpływa na możność wszczęcia procedur odwoławczych, lecz warunkuje uwzględnienie wniesionego środka ochrony prawnej. Brak interesu w uzyskaniu zamówienia, albo nienaruszenie przez zamawiającego przepisów ustawy nie oznacza bowiem, że postępowanie odwoławcze nie może się rozpocząć, lecz jedynie, że odwołanie wniesione w takich warunkach zostanie oddalone, bądź też, że zostanie oddalona skarga.

Przesłanki materialnoprawne należy odróżniać od przesłanek formalnych, czyli okoliczności, których istnienie lub nieistnienie decyduje o możliwości rozpoznania w określonym postępowaniu danej sprawy. Przesłankami takimi będą: dopuszczalność drogi odwoławczej, legitymacja do wniesienia środka, dochowanie terminów do wniesienia poszczególnych środków odwoławczych, a także forma pisma procesowego i opłacenie wpisu. Brak spełnienia przesłanki formalnej uniemożliwia merytoryczne rozpoznanie środka odwoławczego i skutkuje jego odrzuceniem (por. art. 528 pkt 1 Pzp) jeśli jej brak jest pierwotny. Natomiast jeśli jest to brak następny, brak taki skutkuje umorzeniem postępowania.

Nie sposób zatem pominąć, iż zamawiający już po wniesieniu skargi w niniejszym postępowaniu wykonał zaskarżony wyrok KIO. Wskazać należy, że zgodnie z art. 527 Pzp na czynność zamawiającego wykonaną zgodnie z treścią wyroku Izby lub sądu, albo w przypadku uwzględnienia zarzutów przedstawionych w odwołaniu, którą wykonał zgodnie z żądaniem zawartym w odwołaniu, odwołującemu oraz wykonawcy wezwanemu zgodnie z art. 524 nie przysługują środki ochrony prawnej.

Zgodnie z art. 579 ust. 2 ustawy z dnia z dnia 11 września 2019 r. Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz.U. z 2021 r., 1129 z późn. zm.) w postępowaniu toczącym się wskutek wniesienia skargi stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego o apelacji, jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

W niniejszej sprawie znajdzie zatem odpowiednie zastosowanie art. 391 § 2 k.p.c., który stanowi, że w razie cofnięcia apelacji sąd drugiej instancji umarza postępowanie apelacyjne i orzeka o kosztach jak przy cofnięciu pozwu.

Wobec cofnięcia skargi przez pełnomocnika skarżącego tj. wykonawców wspólnie ubiegających się do udzielenie zamówienia: (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W., (...) spółki akcyjna w W. oraz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rozprawie w dniu 19 września 2022 r. na podstawie art. 588 w zw. z art. 579 ust. 2 Pzp oraz art. 391 par. 2 k.p.c. postępowanie wywołane skargą podlegało umorzeniu.

Wskazać jednak należy, że Sąd Okręgowy przychyla się do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w postanowieniu z 8 lutego 2012 r. , V CZ 109/11 w którym wskazuje, że co do zasady stronę cofającą środek zaskarżenia uznaje się za przegrywającą sprawę (postanowienie SN z dnia 20 kwietnia 2011 r., sygn. akt I CZ 22/11, nie publ.; postanowienie SN z dnia 9 czerwca 2000 r., sygn. akt I PKN 97/00, OSNP 2002, nr 1, poz. 14). Jednakże jeśli - jak w niniejszej sprawie - cofnięcie wynikało z zaspokojenia przez przeciwnika interesów skarżącego, a wniesienie środka zaskarżenia było niezbędne do dochodzenia praw lub obrony skarżącego, to obowiązek zwrotu kosztów może nie obciążać strony cofającej ten środek, lecz ciążyć na stronie przeciwnej (zob.: postanowienie SN z dnia 11 grudnia 2009 r., sygn. akt V CZ 58/09, nie publ.; postanowienie SN z dnia 8 lutego 2001 r., sygn. akt II UKN 14/01, OSNP 2002, nr 20, poz. 504). W ocenie Sądu całość zarzutów oraz żądań odwołującego, a następnie skarżącego zostało w niniejszym postępowaniu uwzględnione. Ponadto cofnięcie skargi nie stało w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, jak i przepisami prawa, zatem w ocenie Sądu było dopuszczalne.

Sąd Okręgowy uwzględniając powyższe rozważania o kosztach postępowania orzekł na podstawie art. 391 § 2 k.p.c. w zw. z art. 579 Pzp i obciążył nimi przeciwnika skargi tj. zamawiającego. Koszty poniesione przez skarżącego w postępowaniu skargowym sprowadzają się do opłaty od wniesionej skargi w kwocie 45 000 zł oraz wynagrodzenia reprezentującego go pełnomocnika będącego radcą prawnym. Ustalając wysokość tych wynagrodzeń na kwotę 12 500 zł Sąd Okręgowy kierował się treścią § 2 pkt 9 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U z 2018 r., poz. 265 ze zm.).

Wypada zauważyć, że żaden przepis w/w rozporządzenia nie określa wysokości wynagrodzenia radcy prawnego w sprawach ze skargi na wyrok Krajowej Izby Odwoławczej. Brak jest również podstaw by poszukiwać dalekich analogii z innymi przepisami określającymi wysokość stawki w poszczególnych rodzajach spraw. Dlatego zdaniem Sądu zastosowanie powinny tu znaleźć postanowienia § 2 rozporządzenia określającego w sposób najbardziej ogólny stawki minimalne uzależniającego ich wysokość od wartości przedmiotu sprawy (tu zaskarżenia).

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy orzekł jak w postanowieniu.

Sędzia Monika Skalska