Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 maja 2014r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 maja 2014r. w S.

odwołania H. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 30 listopada 2012 r. (Nr (...) )

w sprawie H. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje ubezpieczonemu H. K. prawo do emerytury od dnia 1 stycznia 2013 roku.

Sygn. akt IV U 38/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30.11.2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił wnioskodawcy H. K. przyznania prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227) w zw. z § 4 rozporządzenia rady ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) albowiem wnioskodawca nie wykazał co najmniej 15 letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych na dzień 1.01.1999 r.

Od decyzji tej odwołanie złożył ubezpieczony H. K., który wnosił o jej zmianę i przyznanie prawa do wnioskowanego świadczenia. Ubezpieczony twierdził, że pozwany ZUS bezzasadnie odmówił mu zaliczenia okresów zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) oraz w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...), a także w Spółdzielni (...) oraz w Zakładzie (...) w S.. W zakładach tych wykonywał pracę na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze pow. 3,5 tony.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie i argumentował, że brak jest podstaw do zaliczenia okresów zatrudnienia we wskazanych przez ubezpieczonego zakładach, ponieważ nie przedłożył on świadectw pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

Ubezpieczony H. K. urodzony (...) złożył do pozwanego oddziału ZUS wniosek w dniu 12.11.2012 r. o przyznanie mu prawa do emerytury. Na podstawie przedłożonych świadectw pracy pozwany Oddział ZUS uznał za udowodniony na dzień 1.01.1999 r. okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 29 lat 6 miesięcy i 8 dni w tym 4 lata 5 miesięcy i 7 dni zatrudnienia w warunkach szczególnych. W związku z tym, iż ubezpieczony nie wykazał 15 lat zatrudnienia w warunkach szczególnych pozwany ZUS zaskarżoną decyzją z dnia 30.11.2012 r. odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do emerytury w wieku obniżonym (k. 27 a.e.).

W toku postępowania rozpoznawczego ubezpieczony sprecyzował swoje roszczenia domagając się do zaliczenia do kategorii pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 24.04.1973 r. do 29.03.1977 r. w Przedsiębiorstwie (...) w W. Filia w S. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. Ponadto ubezpieczony wnosił aby do tej samej kategorii zatrudnienia zaliczyć okres pracy od 16.05.1977 r. do 4.03.1978 r. w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...), w którym to przedsiębiorstwie ubezpieczony jeździł jako kierowca specjalistycznego pojazdu typu „betoniarka” na podwoziu J.. Kolejny okres, który zdaniem ubezpieczonego powinien być zaliczony do pracy w warunkach szczególnych to okres pracy w Spółdzielni (...) w S. od 8.08.1980 r. do 31.03.1981 r., gdzie również pracował jako kierowca samochodu typu cysterna przewożącego mleko. W dalszej kolejności ubezpieczony wnosił o zaliczenie do pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia w Zakładzie (...) w S. od dnia 7.10.1986 r. do dnia 31.03.1993 r., w zakładzie tym ubezpieczony był kierowca samochodu ciężarowego marki S. i przewoził nim materiały budowlane.

Sąd ustalił, iż ubezpieczony H. K. podjął zatrudnienie w Przedsiębiorstwie (...) w W. w dniu 24.04.1973 r. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. Jego praca polegała na transportowaniu samochodem ciężarowym marki S. towaru pobranego z magazynu i rozwożeniu go do kiosków Ruch na terenach wiejskich a także do Klubów istniejących na wsiach (akta osobowe, zeznania świadka M. P. i J. Ś. k. 40v a.s.). Pracę tę świadczył w pełnym wymiarze czasu. Następnie wnioskodawca podjął zatrudnienie w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w S. w dniu 16.05.1977 r. na stanowisku kierowcy samochodu dostawczego marki N. i na stanowisku tym był zatrudniony do 4.03.1978 r. (umowa o pracę i inne dokumenty zawarte w aktach osobowych). Następnie w dniu 8.08.1980 r. ubezpieczony był zatrudniony w Spółdzielni (...) jako kierowca samochodu ciężarowego i w wyniku reorganizacji transportu ubezpieczony stał się pracownikiem (...) Spółdzielni (...) w S., świadczył tam pracę dalej jako kierowca samochodu ciężarowego przewożącego artykuły mleczarskie (akta osobowe, zeznania świadków M. W. i W. K. k. 40v – 41 a.s.). W okresie zatrudnienia w tej spółdzielni ubezpieczony z powodu czasowego zatrzymania prawa jazdy przeniesiony był od dnia 7.03.1983 r. do 30.09.1984 r. na stanowisko mechanika samochodowego (akta osobowe). Od dnia 1.10.1984 r. ponownie został zatrudniony jako kierowca samochodu ciężarowego i na tym stanowisku pracował w (...) Spółdzielni (...) do dnia 18.02.1985 r. Od dnia 7.10.1986 r. H. K. podjął zatrudnienie w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładzie (...) w S. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. Zakład ten świadczył usługi na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej, które polegały zarówno na remoncie dotychczasowych budynków jak i budowaniu nowych. Zakład miał własną bazę transportową w której były zarówno maszyny budowlane jak i samochody ciężarowe, głównie wywrotki. Ubezpieczony był tam zatrudniony jako kierowca samochodu ciężarowego. Był to jego wyłączny rodzaj pracy (akta osobowe, zeznania świadków E. C. i W. S. k. 41 – 41v a.s.). Ubezpieczony pozostaje w zatrudnieniu w (...) i nie jest członkiem OFE.

Sąd nie zaliczył do kategorii pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia ubezpieczonego w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w S. od dnia 16.05.1977 r. do dnia 4.03.1978 r., gdyż z akt osobowych wynikało, że ubezpieczony był tam zatrudniony jako kierowca samochodu dostawczego marki N. i dowód z tych dokumentów Sąd uznał za bardziej wiarygodny niż zeznania ubezpieczonego. Ponadto Sąd nie zaliczył do omawianej kategorii okresu zatrudnienia w (...) Spółdzielni (...) w S. od dnia 7.03.1983 r. do 30.09.1984 r. kiedy to ubezpieczony został przeniesiony na stanowiska mechanika w związku z utratą uprawnień do kierowania pojazdami.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy daje podstawę do zaliczenia zatrudnienia ubezpieczonego jako pracy w warunkach szczególnych w następujących okresach: od 4.04.1973 r. do 29.03.1977 r. w Przedsiębiorstwie (...) w W. Filia w S. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego, od dnia 8.08.1980 r. do dnia 6.03.1983 r. w Spółdzielni (...) i w (...) Spółdzielni (...) w S. oraz okresu w tej samej spółdzielni od 1.10.1984 r. do 18.02.1985 r., a także od dnia 7.10.1986 r. do dnia 31.03.1993 r. w Zakładzie (...) w S.. Suma tych okresów zatrudnienia w wymienionych zakładach pracy ubezpieczonego wynosi 11 lat i 27 dni. Po uwzględnieniu i doliczeniu okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych, które uznał pozwany ZUS tj. 4 lata 5 miesięcy i 7 dni łączny okres zatrudnienia ubezpieczonego w warunkach szczególnych na dzień 1.01.1999 r. wynosi 15 lat 6 miesięcy i 4 dni. Rodzaj pracy, która wykonywał ubezpieczony tj. kierowcy samochodu ciężarowego jest wymieniony w katalogu prac w warunkach szczególnych wymienione w wykazie „A” cyt. wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. dział VIII poz. 2 tj. prace kierowców samochodów ciężarowych o ciężarze własnym pow. 3,5 tony. Bezsporne jest, iż w dacie złożenia wniosku o emeryturę ubezpieczony miał ukończone 60 lat, a także legitymował się ponad 29 letnim okresem ubezpieczeniowym na dzień 1.01.1999 r. W tej sytuacji Sąd przyjął, że ubezpieczony spełnił przesłanki do nabycia uprawnień emerytalnych w wieku obniżonym wymienione w § 2 ust. 1, § 3 i § 4 ust. 1 pkt. 1 i 3 powołanego rozporządzenia. Z uwagi na fakt w obowiązującym wówczas stanie prawnym, który nie pozwalał na przyznanie prawa do emerytury osobom pozostającym w zatrudnieniu, Sąd Okręgowy przyznał prawo do tego świadczenia od dnia 1.01.2013 r.

Mając powyższe na względzie Sąd z mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc orzekł jak w sentencji.