Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 634/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 23 czerwca 2022 roku w sprawie VII K 312/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, polegający na nieprawidłowym ustaleniu stanu faktycznego i błędnym przyjęciu, że oskarżony:

- znieważył funkcjonariusza publicznego, gdyż nie wiedział, że pokrzywdzony jest policjantem,

- groził funkcjonariuszowi publicznemu,

- naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego;

2. zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku:

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez błędną ocenę dowodów wyrażającą się uznaniem, że za winą i sprawstwem oskarżonego przemawiają zeznania pokrzywdzonego i świadka,

- art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1a k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o zwrócenie się do Komendy Miejskiej Policji w P. o wskazanie nr telefonu, który informował o bójce dwóch mężczyzn w miejscu zdarzenia oraz o ustalenie danych osobowych tego świadka i przesłuchanie go na okoliczność przebiegu zdarzenia z dnia 18 grudnia 2021 r., w sytuacji gdy dowody te mają istotne znaczenie dla ustalenia, czy został popełniony czyn zabroniony.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew wywodom skarżącego sąd pierwszej instancji respektując nakaz wynikający z art. 7 k.p.k. należycie przeprowadził i ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego M. P., a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym, logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego M. P. w zakresie zarzucanego mu czynu.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego. Krytyka odwoławcza aby była skuteczna musi wykazać zatem usterki rozumowania sądu wydającego zaskarżony wyrok, prowadzące do powstania błędnych ustaleń faktycznych. Tymczasem uchybień takowych sąd rejonowy przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy się nie dopuścił.

Ocena podniesionych w apelacji zarzutów: błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy przepisów postępowania, odnoszącej się do oceny dowodów i mającej wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, w świetle dowodów zgromadzonych w postępowaniu, analizowanych w ich całokształcie i wzajemnym powiązaniu, prowadzić musiała do wniosku o bezzasadności wywiedzionego przez obrońcę oskarżonego środka odwoławczego.

Sąd rejonowy prawidłowo ustalił przebieg inkryminowanego zdarzenia w oparciu o zeznania funkcjonariuszy policji S. Ś. i W. M.. Obaj wymienieni zgodnie podali, że oskarżony po spostrzeżeniu samochodu którym podjechali, ruszył do ucieczki. Ponieważ nie reagował na wydawane mu polecenia do zatrzymania się, podjęli za nim pieszy pościg. Jakkolwiek depozycje świadka W. M. ograniczały się tylko do opisania wstępnego etapu pościgu ( będącego jego udziałem ) to funkcjonariusz S. Ś. obszernie przedstawił poszczególne jego etapy i fazę obezwładniania ściganego, uwzględniając wszystkie detale dotyczące sposobu jego zachowania się – okazywania dezaprobaty dla czynności zatrzymania poprzez znieważanie, grożenie i naruszanie nietykalności cielesnej funkcjonariusza. Wielość tych nagannych postaw, którym towarzyszyło użycie szklanej butelki dla spotęgowania powagi werbalnej groźby wyartykułowanej pod adresem funkcjonariusza publicznego w celu zmuszenia go do zaniechania prawnej czynności służbowej - zatrzymania oskarżonego do osadzenia w zakładzie karnym oraz dążenie oskarżonego do siłowego rozstrzygnięcia tego spotkania ( uniesienie pięści na znak podjęcia walki ) doprowadziło do zastosowania wobec jego osoby środków przymusu bezpośredniego w postaci gazu, chwytów obezwładniających oraz kajdanek (tych ostatnich już przez załogę przybyłego radiowozu, wezwanego przez przechodnia, na prośbę przeprowadzającego pościg policjanta). Wbrew stanowisku skarżącego zeznania pokrzywdzonego były spójne i konsekwentne, nie prezentowały rozbieżnych wersji wydarzeń. W toku dochodzenia, zaraz po zdarzeniu ww. bez wahania relacjonował wypowiedzi, którymi oskarżony groził mu, jak i go znieważał. Te zaś odnosiły się bezpośrednio do jego osoby, miały wydźwięk pejoratywny i nie stanowiły – wbrew sugestii obrońcy – bezwiednie wypowiadanych przez oskarżonego wulgaryzmów. Poza tym ze strony wskazanego świadka brak było motywu do przedstawiania nieprawdy. Nie miał on żadnego interesu, by opisywać inkryminowane zdarzenie w odmienny sposób aniżeli ono przebiegało. Zeznania wymienionego cechowała szczerość. W czasie rozprawy głównej nie ukrywał, że nie pamięta wielu szczegółów zdarzenia, w tym słów wypowiadanych pod jego adresem przez oskarżonego. Był to wynik zacierania się śladów pamięciowych na skutek upływu czasu, jak i wynik charakteru i specyfiki wykonywanej przez niego pracy - szeregu podejmowanych każdego dnia interwencji. Natomiast podsądny miał oczywisty motyw by relacjonować przebieg zdarzenia w sposób najbardziej dla siebie korzystny. Zależało mu na uniknięciu odpowiedzialności karnej, ewentualnie jej ograniczeniu i łagodniejszym ukaraniu i z pewnością chciał za wszelką cenę ten skutek osiągnąć. Nie sposób zatem odmówić przymiotu wiarygodności zeznaniom policjantów, zważywszy że skarżący nie podniósł żadnych okoliczności podważających szczerość ich wypowiedzi. ograniczając się do twierdzeń o wielości prezentowanych wersji wydarzeń i do tezy, że ustalenia faktyczne w zakresie inkryminowanego zdarzenia winny zostać oparte nie na relacjach policjantów lecz oskarżonego.

Poprawności ustaleń i wniosków sądu merytorycznego nie zdołały podważyć twierdzenia obrony jakoby oskarżony nie wiedział, że osoby dążące do jego zatrzymania były funkcjonariuszami policji. Przeczą temu stanowcze depozycje S. Ś., według którego:

- podczas trwania pościgu krzyczał do oskarżonego (...), a niczym potraktował ściganego gazem, pokazał mu wiszącą na szyi legitymację służbową podczas gdy obaj stali w pobliżu busa zaparkowanego na osiedlu mieszkaniowym W.,

- M. P. znał go jako funkcjonariusza policji z czynności jakie podejmował w tym charakterze w miejscu jego zamieszkania w związku z kradzieżami popełnianymi przez jego pasierba, czy też z interwencji prowadzonej wobec jego osoby w związku z bieganiem z siekierą po Placu (...) w P..

Poza tym wymaga zauważenia, że M. P. miał motyw do podjęcia ucieczki przed policjantami. Był bowiem poszukiwany w związku z wystawionym nakazem doprowadzenia go do aresztu śledczego. Mając tego świadomość, obawiał się zatem, że po zatrzymaniu przez policję zostanie osadzony. Próba przekonania organu procesowego, że oskarżony ruszył do ucieczki, gdyż funkcjonariuszy policji potraktował jako kibiców, razi naiwnością. Oczywiście podsądny mógł znajdować się w stanie lęku, ale w ocenie sądu okręgowego jedynie przed konsekwencjami wynikającymi z zatrzymania go przez funkcjonariuszy policji, a nie z obawy przed starciem z kibicami.

Spostrzeżenia przechodnia, który na prośbę policjanta S. Ś. zawiadomił o zdarzeniu Komendę Miejską Policji w P. i wskazał na bójkę między mężczyznami, w żaden sposób nie mogły mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy w aspekcie możliwości dostrzeżenia przez oskarżonego, iż osoby usiłujące go zatrzymać są funkcjonariuszami policji, gdyż wymieniony świadek widział jedynie końcowy fragment zdarzenia - moment obezwładnienia podsądnego przez osobę, która nie posiadała umundurowania policjanta, stąd też dokonał odmiennej rejestracji takiego zajścia.

Dlatego też sąd pierwszej instancji oddalając wniosek dowodowy o przesłuchanie zgłaszającego interwencję i dokonywanie stosownych czynności zmierzających do ustalenia jego personaliów, postąpił prawidłowo i nie obraził wskazywanych przez apelanta przepisów art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1a k.p.k.

W związku z przytoczonymi wyżej okolicznościami nie było podstaw do uwzględnienia zarzutów wywiedzionej skargi apelacyjnej. Poczynione przez sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, będące efektem logicznej, wszechstronnej i zgodnej z zasadami doświadczenia życiowego analizy zebranych dowodów, pozostają pod ustawową ochroną i nie mogą być skutecznie kwestionowane.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego M. P. od przypisanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych powyżej

3.2.

zarzut rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności, przy wymiarze której sąd nie nadał właściwego znaczenia okolicznościom wskazanym w art. 53 k.k., co w konsekwencji spowodowało orzeczenie wobec oskarżonego kary rażąco surowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy w pełni podziela wywody sądu pierwszej instancji co do zasadności wymierzenia oskarżonemu za rozważany czyn kary 6 miesięcy pozbawienia wolności. Należy bowiem mieć na uwadze to, że wysokość kary pozbawienia wolności przewidzianej przez ustawodawcę w sankcji art. 224 & 2 k.k. ( który to przepis w zw. z treścią art. 11 & 3 k.k. stał się podstawą wymiaru kary ) wynosi od 1miesiąca do 3 lat pozbawienia wolności. Tak więc, jak słusznie wskazał sąd pierwszej instancji, wymierzonej karze, jakkolwiek odbiegającej od ustawowego minimum, i tak daleko do górnego progu ustawowego zagrożenia. Oskarżony dopuścił się zamachu na dobra prawne wysoko cenione i chronione przez ustawodawcę, a mianowicie zdrowie i życie człowieka oraz działalność instytucji państwowych, naruszył kilka przepisów ustawy karnej. Z uwagi na mnogość występujących po stronie oskarżonego okoliczności obciążających, wymierzona kara nie może być uznana za surową, a tym bardziej za rażąco surową.

M. P. był już bowiem zgodnie z informacją zawartą w karcie karnej siedmiokrotnie uprzednio karany, w tym za przestępstwo podobne z art. 224 & 2 k.k. na karę bezwzględną 1 roku pozbawienia wolności. Zatem oskarżony nie jest sprawcą przypadkowym. Po jego stronie występuje wyjątkowa uporczywość i arogancja w permanentnym naruszaniu porządku prawnego. Zważyć trzeba na brak w jego przypadku pozytywnych efektów resocjalizacyjnych poprzednio orzekanych kar pozbawienia wolności, które nie były na tyle dolegliwe aby wymusić na nim respekt dla prawa. Wyprowadzić należy słuszny wniosek o utrwalonym u oskarżonego poczuciu bezkarności i tendencji do ostentacyjnego niepodporządkowywania się regułom życia w społeczeństwie.

Swoboda i częstotliwość, z jaką oskarżony łamie normy prawne i społeczne, nie pozwalają żywić nadziei, że kara łagodniejsza skłoniłaby go do refleksji nad dotychczasową postawą i zmotywowała go do poszanowania porządku prawnego. Dlatego wymierzona kara i jej dolegliwość odpowiada stopniowi winy, uwzględnia należycie cele zapobiegawcze i wychowawcze (zapobiegnie powrotowi do przestępstwa, będzie skłaniać oskarżonego do przestrzegania społecznie akceptowanych norm zachowania), jak również, co także istotne, uwzględnia potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, wpływając na przekonanie o nieuchronności kary za naruszenie dobra chronionego prawem i nieopłacalności zamachu na to dobro.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny z przyczyn wskazanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wszystkie rozstrzygnięcia zawarte w wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd rejonowy nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, ani w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia merytorycznego, zaś kontrola odwoławcza uzasadnia stwierdzenie, że zaskarżony wyrok znajduje pełne oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego oraz ujawnionego w postępowaniu i nie ma podstaw do jego zdyskwalifikowania.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. P. z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 516,60 złotych, które zasądzono na rzecz adwokata Ł. P. ustalono na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k., § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 18)

3

Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego M. P. od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa. Wydając niniejsze rozstrzygnięcie miał na względzie, zgodnie z przesłankami określonymi w art. 624 & 1 k.p.k., sytuację osobistą i majątkową oskarżonego oraz jego przebywanie w warunkach izolacyjnych z powodu odbywania kary pozbawienia wolności w innej sprawie.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie zawarte w punkcie I zaskarżonego wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana