Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 713/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 4 lipca 2022 roku w sprawie sygn. akt II K 261/22.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zawarte w apelacji oskarżonego K. S. i w apelacji jego obrońcy zarzuty obrazy przepisów postepowania, tj. art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk art. 410 kpk, art. 424 § 1 kpk i powiązane z nimi zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych polegające na dowolnej ocenie dowodów, poczytaniu wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, wadliwym sporządzeniu uzasadnienia, w wyniku czego błędnie ustalono, że oskarżony dokonał zaboru rzeczy należących do pokrzywdzonego, a także błędnie ustalono, że dokonał pobicia pokrzywdzonego i rozboju, a nie czynu opisanego w art. 278 § 1 kk.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelantów są tożsame, więc zostaną omówione łącznie.

Już na pierwszy rzut oka widać, że są one wewnętrznie sprzeczne, bo z jednej strony podnoszony jest zarzut błędnego ustalenia że oskarżony dokonał zaboru przedmiotów pokrzywdzonego, a z drugiej, że błędnie ustalono, że dokonał pobicia pokrzywdzonego i rozboju, a nie tylko kradzieży. Zatem zarzuty te wykluczają się wzajemnie. Jednak na skutek ich podniesienia doszło do zmiany wyroku na korzyść oskarżonego K. S., a także z urzędu w trybie art. 435 kpk na korzyść oskarżonego P. W..

Apelanci maja niestety rację, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest ogólnikowe jeśli chodzi o ocenę dowodów i nie analizuje ich w stopniu, jaki należałoby oczekiwać. Sąd Rejonowy naruszył również dyspozycję art. 7 kpk i art. 410 kpk w stopniu mającym wpływ na wyrok. Rzetelna ocena dowodów przy niepomijaniu żadnego z nich prowadzi bowiem do wniosku, że oskarżeni P. W. i K. S. nie stosowali przemocy wobec oskarżonego w celu zaboru mienia. Do pobicia pokrzywdzonego przez czterech sprawców doszło najpierw, nie działali oni w celu zaboru mienia, a dopiero potem, spontanicznie, doszło do zabrania pokrzywdzonemu kurtki przez dwóch oskarżonych w osobach K. S. i P. Z. wynika to z opisu czynu przypisanego tym oskarżonym, a także z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w którym mowa jest o zabraniu kurtki „po użytej wobec oskarżonego przemocy” (s.3 uzasadnienia), oraz, że „Przed kradzieżą użyli przemocy w ten sposób, że pobili pokrzywdzonego” ( s. 11). Ponadto zgromadzone dowody wskazują na inną kwotę jaka znajdowała się w przywłaszczonej kurtce, niż ujęto to w opisie czynu, co już zupełnie zostało pominięte przez Sąd Rejonowy ( zresztą przez obrońcę też nie jest to dostrzegane, skoro wnosi w apelacji o zastosowanie art. 278 § 1 kk zamiast art. 119 § 1 kw).

W tej sprawie mamy bogaty materiał dowodowy w postaci nagrań monitoringu, który zarejestrował całe zdarzenie. Z łatwością można na tych nagraniach odróżnić poszczególnych oskarżonych, albowiem składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym opisali swoje ubranie, co więcej, okazywano im zdjęcia z monitoringu i się na nich wskazywali, a nawet zabezpieczono ubrania oskarżonych, w których tego dnia występowali i je sfotografowano. Byli ubrani w sposób wyraźnie różniący się od siebie, łatwo ich więc rozpoznać i przypisać im poszczególne role w zdarzeniu. Dla porządku – na zdjęciu na k. 51 z osób zwróconych przodem pierwszy od prawej strony stoi K. S. w charakterystycznej kurtce dżinsowej z szarymi rękawami i kapturem, drugi od prawej stoi P. W. w charakterystycznym czarnym bezrękawniku nałożonym na białą bluzę, trzeci od prawej stoi M. W. w czapce z daszkiem, a pierwszy od lewej to B. W. w kurtce z zaciągniętym kapturem. Oskarżeni sami potwierdzili to w swoich wyjaśnieniach.

Przechodząc do analizy nagrań, do pierwszego incydentu doszło przed klubem (...) w T., kiedy to oskarżony M. W. ( na nagraniu w czapce z daszkiem) pożyczył od pokrzywdzonego e-papierosa, a następnie nie oddał mu go i zaczął odchodzić, a pokrzywdzony podążał za nim. Znajduje to odzwierciedlenie w wyjaśnieniach M. W. oraz z zeznaniach pokrzywdzonego. Następnie zdarzenie przeniosło się na ulicę (...) i obejmuje je już nagranie z innej kamery. Jak wynika z zeznań pokrzywdzonego to M. W. ( który wcześniej zabrał mu e-papierosa), idący na końcu grupy oskarżonych, odwrócił się i uderzył go jako pierwszy. Pozostali oskarżeni ( K. S., B. W. i P. W.) odwrócili się, zobaczyli zamieszanie, zinterpretowali to jako zaczepkę do bójki i zaatakowali pokrzywdzonego. W pewnym momencie pokrzywdzony już leżał, a mimo to wszyscy w/w oskarżeni zadawali mu ciosy.

Wynika z tego, że K. S. w sposób ewidentny wziął udział w pobiciu pokrzywdzonego, widać to wyraźnie na nagraniu z monitoringu, więc zarzuty apelantów, że nieprawidłowo ustalono ten fakt i niesłusznie opierano się w tym zakresie o wyjaśnienia oskarżonych ( którzy byli nietrzeźwi więc mogli to źle zinterpretować) są bezpodstawne. Niezależnie od w/w źródeł dowodowych ( a także wyjaśnień samego oskarżonego K. S. w tym zakresie) mamy przecież bezwpływowy materiał dowodowy, na którym zarejestrowano, że K. S. wraz z innymi sprawcami zadaje ciosy leżącemu pokrzywdzonemu. Z opinii uzupełniającej biegłego lekarza wynika, że sprawcy narazili pokrzywdzonego na niebezpieczeństwo śmierci lub ciężkich obrażeń ciała ( k. 124-125). Jest to oczywiste, skoro wywołali skutki z art. 157 § 2 kk, skoro bili go po całym ciele a w szczególności po głowie ( obrażenia nasady nosa i żuchwy oraz okolicy ciemieniowo – potylicznej lewej), skoro pokrzywdzony na skutek tych ciosów doznał nawet krótkotrwałej utraty świadomości, to w sposób ewidentny narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienia skutków co najmniej z art. 157 § 1 kk ( przemawia za tym nie tylko opinia biegłego, le również logika i doświadczenie życiowe). Dlatego oskarżeni ( w tym K. S. i P. W. ) wyczerpali znamiona art. 158 § 1 kk.

Jednak nie ma żadnego dowodu, który uzasadniałby twierdzenie, że oskarżeni K. S. i P. W. stosowali przemoc w celu zaboru mienia pokrzywdzonego. Wręcz przeciwnie, pokrzywdzony nie zeznaje, aby słyszał wezwania do wydania mienia, nie był obszukiwany, nic takiego nie powiedział, nie wynika to również z nagrania monitoringu. Wiarygodne jest więc to, co wynika z logicznej analizy wyjaśnień B. W. i P. W., a więc że odwrócili się, zobaczyli, że M. W. szarpie się z pokrzywdzonym, w pijackim widzie uznali to za zachętę do bójki ( jak to ujął oskarżony P. W. „ Jak ta szarpanina się zaczęła to pomyślałem, że ktoś „przyfurczał” do naszej grupy” – k. 111) i rzucili się na pokrzywdzonego. Nie ma żadnego dowodu, który wskazywałby, że K. S. i P. W., a także B. W., obejmowali wówczas zamiarem zabór mienia pokrzywdzonego, a także utrzymanie się przez M. W. w posiadaniu e-papierosa, albowiem sygnałem do ataku dla nich nie była kwestia e-papierosa, tylko zamieszanie, które odebrali jako zachętę do bójki. Z. nawet pokrzywdzony zeznaje, że gdy dochodził się o zwrot e-papierosa z mężczyzną który mu go zabrał ( był to ubrany w czapkę z daszkiem M. W.), to pozostałych sprawców w pobliżu nie było, oni nie widzieli tego, że pokrzywdzony domaga się zwrotu e-papierosa, nadbiegli ( wrócili się) dopiero po tym, jak już M. W. zadał mu cios i wdał się z nim w szarpaninę.

Natomiast co do M. W., to jego zachowanie nosiło cechy przestępstwa z art. 281 kk ( kradzieży rozbójniczej). Ale nie zauważył tego ani prokurator formułując zarzut z aktu oskarżenia, ani Sąd Rejonowy ferując wyrok. Wyrok ten w stosunku do M. W. uprawomocnił się i Sąd odwoławczy nie ma możliwości zmiany przypisanego mu czynu ( tym bardziej, że byłaby to zmiana na niekorzyść oskarżonego).

Jak wynika z dalszego nagrania monitoringu, dopiero po zakończeniu pobicia pokrzywdzonego, kiedy już nie padały żadne ciosy, a pokrzywdzony leżał nieprzytomny ( nastąpiła chwilowa utrata świadomości), gdy sprawcy zaczęli się rozchodzić, oskarżony K. S. zatrzymał się na chwilę, chylił po leżącą na ziemi kurtkę pokrzywdzonego ( musiała zsunąć mu się z ciała w trakcie szarpania się jeszcze z M. W.), podniósł ją i rzucił w stronę stojącego obok oskarżonego P. W., który ją złapał, a następnie obaj odeszli z miejsca zdarzenia ( P. W. niosąc kurtkę). Jednak kolejne nagranie z innej kamery wskazuje, że kilka minut później wracający do domu K. S. trzyma tę kurtkę w ręku, więc w międzyczasie P. W. musiał mu ją na powrót przekazać. Parę godzin później kurtkę tę wraz z pełną zawartością kieszeni ( w tym gotówką w kwocie 154,20 zł) zabezpieczono podczas przeszukania w miejscu zamieszkania oskarżonego K. S..

Zatem ewidentnie doszło do zaboru przez oskarżonych K. S. i P. W. mienia pokrzywdzonego w postaci jego kurtki i znajdujących się w niej pieniędzy. Nie mają racji apelanci podnosząc, jakoby zachodziły co do tego wątpliwości i podważając ocenę osobowego materiału dowodowego z uwagi na nietrzeźwość uczestników, bo wynika to z bezwpływowego materiału dowodowego w postaci nagrań monitoringu i protokołu przeszukania.

Jednak nie ma żadnego dowodu, że oskarżeni stosowali przemoc w postaci uprzedniego pobicia pokrzywdzonego, aby wejść w posiadanie tych przedmiotów. Zamiar zaboru powstał już po pobiciu pokrzywdzonego, kiedy leżał on po tym czynie nieprzytomny. To, że sprawcy wykorzystali tu nieprzytomność pokrzywdzonego nie wyczerpuje żadnego ze znamion rozboju, w szczególności nie doprowadzili oni do nieprzytomności ofiary w celu zabrania jej rzeczy, nie stosowali również w tym celu przemocy. Oni wykorzystali fakt, że ofiara jest nieprzytomna, ale stało się do niezależnie od wcześniejszego jej pobicia. Takie zachowanie nie mieści się w kwalifikacji z art. 280 § 1 kk, co wynika z utrwalonego orzecznictwa i poglądów doktryny. Poniżej zostaną one zaprezentowane.

W znamionach art. 280 § 1 kk nie mieści się wykorzystanie zastanej już nieprzytomności lub bezbronności pokrzywdzonego ( wyr. SA w Katowicach z 7.4.1994 r., II AKr 67/94, OSA 1994, Nr 11–12, poz. 60). Kradzież popełniona w takich okolicznościach powinna być kwalifikowana z art. 278 § 1 kk ( lub art. 119 § 1 kw). W orzecznictwie przyjmuje się, że środek rozbójniczy może być zakwalifikowany jako doprowadzenie do stanu nieprzytomności lub bezbronności dopiero wówczas, gdy nie stanowi zarazem przemocy wobec osoby. Wniosek ten wywodzony jest z użycia w art. 280 § 1 KK słowa "albo" ( wyr. SA w Lublinie z 25.2.2008 r., II AKa 18/09, KZS 2009, Nr 5, poz. 61; post. SN z 13.11.2003 r., II KK 66/03, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 2403; wyr. SA w Katowicach z 28.11.2002 r., II AKa 420/02, KZS 2003, Nr 4, poz. 60; wyr. SA w Białymstoku z 31.1.2013 r., II AKa 256/12, Legalis; wyr. SN z 21.6.2012 r., III KK 148/12, OSNKW 2012, Nr 11, poz. 117; por. G. Łabuda, w: Giezek (red.), Kodeks karny. Część szczególna, 2014, s. 1080), wyr. SA w Poznaniu z 30.1.2003 r., II AKa 34/03, Prok. i Pr. – wkł. 2004, Nr 4, poz. 23).

Rozbój może być popełniony tylko umyślnie, a przy tym jest przestępstwem kierunkowym. Z uwagi na to, że w jego znamionach mieści się kradzież, sprawca musi działać w celu przywłaszczenia. Rozbój zatem możliwy jest tylko z zamiarem bezpośrednim, obejmującym zarówno przywłaszczenie rzeczy, jak i stosowane środki rozbójnicze. Zamiar przywłaszczenia sprawca musi powziąć najpóźniej w trakcie stosowania środków rozbójniczych ( wyr. SN z 12.1.2011 r., III KK 230/10, Prok. i Pr. – wkł. 2011, Nr 7–8, poz. 7; wyr. SA we Wrocławiu z 17.11.2010 r., II AKa 310/10, Prok. i Pr. – wkł. 2011, Nr 7–8, poz. 23; wyr. SN z 2.2.2017 r., III KK 222/16, OSNKW 2017, Nr 5, poz. 20). Jeśli poweźmie go później, to jego zachowanie należy traktować jako zbieg dwóch przestępstw: naruszenia nietykalności cielesnej (lub innego przestępstwa przeciwko dobrom osobistym) i kradzieży ( wyr. SA w Krakowie z 1.7.2004 r., II AKa 128/04, KZS 2004, Nr 7–8, poz. 53; wyr. SA w Lublinie z 5.11.2008 r., II AKa 156/08, KZS 2009, Nr 2, poz. 53; wyr. SA w Katowicach z 19.4.2007 r., II AKa 50/07, OSAK 2007, Nr 3, poz. 2; wyr. SA we Wrocławiu z 25.6.2014 r., II AKa 175/14, Legalis).

Zatem oskarżeni K. S. i P. W. dopuścili się dwóch różnych czynów – pobicia pokrzywdzonego i kradzieży jego mienia.

Kradzież tę należy kwalifikować z art. 119 § 1 kw z uwagi na łączną wartość przywłaszczonego mienia. W akcie oskarżenia bezkrytycznie przyjęto wartości podawane w pierwszych zeznaniach pokrzywdzonego ( kurtka o wartości 300 zł i gotówka w kwocie 250 zł). Jednak ani prokurator ani Sąd Rejonowy nie wzięli pod uwagę wyników przeszukania w mieszkaniu oskarżonego K. S. i późniejszych oświadczeń pokrzywdzonego wypowiedzianych podczas okazywania mu odzyskanych przedmiotów. Otóż kurtka nie była przez sprawców przeszukiwana, wszystkie przedmioty pozostawione w niej przez pokrzywdzonego były w kieszeniach. Okazało się, że znajdowała się w niej gotówka w łącznej kwocie jedynie 154,20 zł. Pokrzywdzony po okazaniu mu tych rzeczy przyznał, że pomyłkowo w pierwszych zeznaniach zawyżył kwotę gotówki, bo owszem, początkowo miał tam 250 złotych, ale kupował w klubie alkohol, płacił gotówką, cześć z tych pieniędzy wydał zanim doszło do inkryminowanych zdarzeń, dlatego potwierdził, że w chwili kradzieży w kieszeniach kurtki znajdowało się około 150 złotych ( protokół przeszukania k. 78, materiał fotograficzny obrazujący zawartość kieszeni kurtki pokrzywdzonego k. 130v, protokół okazania rzeczy wraz z oświadczeniem pokrzywdzonego k. 83).

Dlatego łączna wartość skradzionego mienia wyniosła 454,20 zł i czyn ten wyczerpał znamiona art. 119 § 1 kw. Sąd Rejonowy naruszył przepis art. 410 kpk pomijając te dowody, w wyniku czego błędnie w tym zakresie ustalił stan faktyczny, co miało ewidentny wpływ na treść wyroku. To, że nie podniósł tego obrońca wnosząc o przyjęcie kwalifikacji z art. 278 § 1 kk jest zaskakujące i rozczarowujące zarazem.

Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu K. S. za czyn z art. 158 § 1 kk karę 10 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej dozorowanej pracy w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, a za wkroczenie z art. 119 § 1 kw karę jednego miesiąca ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej dozorowanej pracy w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Oskarżony był karany, ale jedynie na grzywnę, którą już uregulował. Okazał skruchę, przeprosił pokrzywdzonego, pokrzywdzony przeprosiny te przyjął. Sąd Rejonowy orzekł o wysokim zadośćuczynieniu. Zdaniem Sądu okoliczności te prowadzą do wniosku, że nie ma potrzeby orzekania wobec oskarżonego kary izolacyjnej, właśnie z uwagi na jego wiek ( jest sprawcą młodocianym) najbardziej wychowawcza będzie kara ograniczenia wolności. Jednocześnie jest ona surowsza niż kary dla pozostałych uczestników zdarzenia z uwagi na uprzednią karalność.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie od czynu z art. 158 § 1 kk ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Było to omawiane powyżej. Nie było żadnych przesłanek do uchylania zaskarżonego wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd Okręgowy z urzędu zmienił wyrok na korzyść oskarżonego P. W. w trybie art. 435 kpk.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd zmienił wyrok na korzyść oskarżonego P. W. w trybie art. 435 kpk kierując się tymi samymi względami co do oskarżonego K. S. ( było omawiane w poprzednich częściach uzasadnienia). Łączna dolegliwość kar wymierzonych oskarżonemu P. W. nie jest surowsza od tej wymierzonej przez Sąd Rejonowy, a przyjęta kwalifikacja zdecydowanie łagodniejsza.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w miejsce jednego przestępstwa z art. 280 §1 kk w zw. z art. 283 kk przypisanego oskarżonemu K. S. i P. W. w uznał ich za winnych dwóch czynów, tj, przestępstwa z art. 158 § 1 kk i wykroczenia z art. 119 § 1 kw. Wymierzono za te czyny kary ograniczenia wolności, uchylono rozstrzygnięcia z punktów 8 i 9 o zaliczeniach okresów pozbawienia wolności i zaliczono te okresy na kary orzeczone przez Sąd Okręgowy. Dla zachowania precyzji i przejrzystości ustalono iż rozstrzygnięcie z punktu 5 wyroku Sądu Rejonowego związane jest ze skazaniem K. S. i P. W. za czyn z art. 158 § 1 kk i wskazano, że określona w tym rozstrzygnięciu kwota zasądzona jest na rzecz pokrzywdzonego D. M..

Zwięźle o powodach zmiany

Było to omawiane.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Zasądzono od oskarżonego K. S. zwrot wydatków związanych z udziałem w rozprawie apelacyjnej pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego ustalając wynagrodzenie tego pełnomocnika według stawek minimalnych.

4

Zasądzono od oskarżonego K. S. na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków zna które złożył się ryczałt za doręczenia i opłatę za obie instancje. Oskarżony jest młodym zdrowym mężczyzną, ma możliwości zarobkowe i z łatwością może uiścić koszty w tej niewielkiej wysokości.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego K. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony K. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana