Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Przedmiot i przebieg postępowania

1.  Pozwem z dnia 30 grudnia 2020 r. (data stempla pocztowego) powód (...) W. – Zakład (...) w D. W. (...) W. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na swoją rzecz kwoty 61 987,76 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 25 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, a w przypadku wniesienia sprzeciwu lub skierowania sprawy na rozprawę kosztów zastępstwa procesowego w wysokości sześciokrotności stawki minimalnej. Kwota dochodzona pozwem obejmuje koszty bezumownego korzystania przez pozwanego z części nieruchomości, działki ewidencyjnej nr (...), należącej do powoda, w okresie od 1 marca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. ( pozew, k. 1-v.)

2.  W sprzeciwie od nakazu zapłaty wniesionym w terminie pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoja rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności kosztów minimalnych. Kwestionował powództwo co do zasady, a z ostrożności zaprzeczył wskazanej przez powoda wysokości należności. Wskazał, iż jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości, działki ewidencyjnej nr (...), która graniczy z działką nr (...) wskazaną w pozwie. Na działce nr (...) do grudnia 2015 r. znajdowało się ogrodzenie, a w związku z planowaną przez pozwanego sprzedażą tej działki, pozwany przesunął z początkiem grudnia 2015 r. dotychczasowe ogrodzenie znajdujące się na działce nr (...) do linii granicy działek nr (...). Pozwany wskazał, iż choć do grudnia 2015 r, ogrodzenie znajdowało się w odległości od granicy obu tych działek, to z pasa działki nr (...) nie korzystał, zaś od tej daty nie miał nawet takiej możliwości, gdyż działka nr (...) znajdowała się już poza ogrodzeniem działki pozwanego o nr 128. W jego ocenie powód nie wykazał zasadności roszczenia w zakresie rzekomego bezumownego korzystania z działki nr (...). Z ostrożności procesowej – na wypadek uznania żądania za zasadne – podniósł również zarzut przedawnienia roszczenia. (sprzeciw, k. 54-56)

Ustalenia faktyczne

3.  (...) W. jest właścicielem nieruchomości gruntowej o powierzchni 0,0553 ha położonej przy ul. (...) stanowiącej część działki ewidencyjnej nr (...) z obrębu 6-04-08 (dalej: działka nr (...)), dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W. prowadzi księgę wieczystą pod numerem (...).

( bezsporne)

4.  (...) S.A. z siedzibą w W. (dalej: spółka) jest użytkownikiem wieczystym gruntu o powierzchni 5 472 m ² położonego przy ul. (...) stanowiącego działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu 6-04-08 (dalej: działka nr (...)) oraz właścicielem nieruchomości budynkowych znajdujących się na tym gruncie, dla których Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W. prowadzi księgę wieczystą pod numerem (...).

( bezsporne)

5.  Dnia 9 maja 2012 r. (...) S.A. złożył do (...) W. wniosek o zawarcie umowy dzierżawy celem uregulowania stanu prawnego nieruchomości położonej w W. przy ul. (...), oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...) z obrębu 6-04-08 i jej posiadania przez spółkę. Jednocześnie spółka wnosiła o ustanowienie służebności drogi koniecznej na części działki nr (...) stanowiącą bramę wjazdową, zapewniającą w ten sposób jedyny dostęp do drogi publicznej oraz dojazd do nieruchomości budynkowych położonych przy ul. (...) stanowiących własność spółki.

( wniosek o zawarcie umowy dzierżawy i ustanowienie służebności drogi koniecznej wraz z załącznikami, k. 10-17)

6.  Pismem z dnia 4 września 2013 r. kierowanym do spółki miasto wskazało, iż zostanie przygotowana umowa dzierżawy gruntu położonego przy ul. (...) stanowiącego działkę nr (...) z obrębu 6-04-08, o łącznej powierzchni 328,50 m ², na którą składa się grunt o powierzchni 179 m ² wykorzystywany na zieleń, grunt o pow. 37 m ² na parkowanie pojazdów oraz ½ grunt o pow. 37 m ² wykorzystywana na dojście o dojazd do działki ew. nr 128. Jednocześnie miasto wezwało spółkę do zapłaty za bezumowne korzystanie z ww. gruntu w okresie od 1 kwietnia 2012 r. do 31 sierpnia 2013 r. w wysokości 13 631,06 zł brutto, w terminie do dnia 27 września 2013 r.

(pismo z 4.09.2013 r., k. 9-v.)

7.  W dniu 20 marca 2013 r. miasto wystosowało do spółki pismo, w którym poinformowało, iż z uwagi na brak dostarczenia wymaganych zaświadczeń nie może zostać zawarta umowa dzierżawy. Miasto ponownie wezwało spółkę do zapłaty za bezumowne korzystanie z w gruntu należącego do miasta (działka nr (...)) za okres od 1 grudnia 2013 r. do 28 lutego 2015 r. w wysokości 12 387,58 zł brutto, w terminie do dnia 10 kwietnia 2015 r.

(pismo z 4.09.2013 r., k. 8-v.)

8.  Do grudnia 2015 r. działka nr (...) była ogrodzona wraz z częścią działki nr (...), a płot znajdował się wówczas na granicy chodnika i trawnika, zgodnie z linią płotów sąsiednich działek. Z początkiem grudnia 2015 r. spółka zdecydowała się przesunąć na własny koszt dotychczasowe ogrodzenie znajdujące się na końcu działki nr (...) do linii granicy działek obu działek w związku z planowaną sprzedażą działki nr (...). Przesunięcie płotu zleciła zewnętrznej firmie, a jego aktualna granica została naniesiona na mapę przez geodetę w operacie przyjętym do Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego dnia 22 grudnia 2015 r. Celem takiego działania spółki było to, aby ogrodzona była jedynie działka, którą użytkowali tj. działka nr (...). Po przestawieniu ogrodzenia spółka przestała w całości korzystać z działki nr (...) (z wyjątkiem tej części, która stanowiła zjazd na drogę publiczną). Fakt ten nie został jednak zgłoszony do (...) W.. Mimo to od czasu przesunięcia płotu Miasto faktycznie objęło działkę w posiadanie i np. kosi na niej trawę w ramach pielęgnacji zieleni miejskiej.

(dokumentacja powykonawcza, k. 72-78, mapa przedstawiająca przebieg ogrodzenia po przesunięciu ogrodzenia – inwentaryzacja powykonawcza, k. 79, przesłuchanie świadka K. S., k. 126, zeznania świadka E. B., k. 126v.)

9.  W 2018 r. na nieruchomości gruntowej należącej do (...) W. (działka nr (...)) ustanowiono służebność gruntową przejścia i przejazdu do drogi publicznej – ulicy (...), za jednorazowym wynagrodzeniem, na czas oznaczony do dnia 5 grudnia 2089 r., której wykonywanie ograniczone było do części gruntu nieruchomości o obszarze 39,28 m ², na rzecz każdoczesnego użytkownika wieczystego (i właściciela budynków) nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczysta KW nr (...).

( informacja do której dostęp jest powszechny)

10.  Pismem z dnia 17 grudnia 2020 r. miasto wezwało spółkę do zapłaty należności z tytułu bezumownego korzystana z nieruchomości gruntowej stanowiącej część działki ewidencyjnej nr (...) w wysokości 50 395,76 zł netto + 23% VAT za okres od dnia 1 marca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. w terminie do dnia 24 grudnia 2020 r oraz wezwało do wydania nieruchomości. Pismo nadano w dniu 22 grudnia 2020 r.

(pismo z 17.12.2020 r., k. 3, książka nadawacza, k. 4-7)

11.  W dniu 22 grudnia 2020 r. (...) W. wystawiło spółce fakturę VAT nr (...) na kwotę 61 986,78 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z gruntu przy ul. (...) za okres od 1 marca 2015 r. do 31 grudnia 2020 r. z terminem płatności do dnia 24 grudnia 2020 r. W odpowiedzi spółka w mailu z dnia 4 lutego 2021 r. wskazała, iż nie użytkuje działki nr (...), której dotyczyła zapłata.

(faktura, k. 81, pismo z 4.02.2021 r., k. 80)

12.  Pismami z dnia 11 maja 2021 r. oraz 14 maja 2021 r. spółka podnosiła, iż nie uznaje roszczeń miasta, jako, że spółka zaprzestała korzystanie z nieruchomości (działki nr (...)) w dniu 2 grudnia 2015 r. Proponowała przy tym przeprowadzenie wizji lokalnej nieruchomości.

(pismo z dnia 11.05.2021 r., k. 82, pismo z 14.05.2021, k. 83)

13.  Obecnie działka nr (...) porośnięta jest trawą, sporadycznie koszoną i drzewami, jest terenem nieużytkowanym.

(zeznania świadka E. B., k. 126v.)

Omówienie dowodów

14.  Sąd oparł się na dowodach wymienionych powyżej, w szczególności na dowodach z dokumentów załączonych przez strony. Ich wiarygodność nie budziła wątpliwości stron, a Sąd nie znalazł podstaw do ich kwestionowania. W szczególności Sąd oparł się na dowodach dotyczących rozgraniczenia spornych działek gruntu oznaczonych numerami 128 i 129 (k. 17 i 79) i przeprowadzonych prac przesunięcia ogrodzenia uprzednio znajdującego się za granicą działki nr (...), a więc faktycznie obejmującego teren obu spornych działek (k. 72-78). Powyższe dokumenty, potwierdzone następnie zeznaniami świadków K. S. i E. B., stały się podstawą do uznania przez Sąd, iż korzystanie przez pozwanego z gruntu działki nr (...) możliwe było jedynie do grudnia 2015 r., kiedy to spółka zdecydowała się rozgraniczyć obie działki. Miało to zasadnicze znaczenie dla faktu ustalenia tego, czy w okresie wskazanym w pozwie pozwany istotnie korzystał z tej działki bezumownie i czy jest w związku z powyższym winny jest powodowi zapłatę z tego tytułu żądanej kwoty.

15.  Zeznania świadków S. F. i J. W. nie miały znaczenia dla ustaleń faktycznych w sprawie. Pierwszy ze świadków, choć był wówczas przedstawicielem spółki (podpisał w jej imieniu wniosek do miasta o ustanowienie dzierżawy gruntu, k. 10) nie posiadał żadnych istotnych informacji w sprawie. Wskazał jedynie, iż zakres jego obowiązków w spółce dotyczył innego działu tj. zarządzania aktywami, zaś konieczność złożenia podpisu pod wnioskiem z k. 10 wynikała z zasad reprezentacji spółki wobec podmiotów trzecich. Świadek W. zajmowała się zaś zawieraniem w imieniu (...) W. umów dzierżawy, jednakże nie kojarzyła pozwanego i nie potrafiła wskazać, czy pozwany w jakikolwiek sposób korzystał z działki nr (...).

16.  Sąd pominął również na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. dowód z opinii biegłych wobec tego, że okoliczności mające zostać wykazane tymże dowodem nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Kwestią sporną pozostawało bowiem to, czy i jak długo pozwany bezumownie korzystał z nieruchomości powoda, co nie wymagało wiadomości specjalnych (a ustalenia w tym przedmiocie Sąd oparł na mapie przyjętej do Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego, k. 79). Z kolei ustalanie wysokości wynagrodzenia za korzystanie z gruntu bez tytułu prawnego było zbędne, gdyż nie wykazano słuszności tego żądania co do zasady.

Ocena prawna

17.  Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

18.  Powództwo opierało się na twierdzeniu, że pozwany w okresie od 1 marca 2015 r. do 31 grudnia 2020 r. bezumownie korzystał z nieruchomości należącej do powoda, tj. działki ewidencyjnej nr (...), za co powód mógł skutecznie domagać się zapłaty na swoją rzecz kwoty 61 987,76 zł.

19.  Strona pozwana podnosiła zaś, iż powód nie wykazał, aby ww. okresie pozwany miał korzystać ze spornej działki. Wskazał, iż od grudnia 2015 r., działka którą użytkuje, tj. działka nr (...) została oddzielona płotem od działki powoda, co w sposób oczywisty uniemożliwia mu korzystanie z działki powoda. Ponadto w okresie od marca 2015 r. do listopada 2015 r. z działki tej również nie korzystał (aczkolwiek była ona ogrodzona tak jakby stanowiła część nieruchomości pozwanej).

20.  W ocenie Sądu argumenty przedstawione przez stronę pozwaną w niniejszej sprawie zasługują niemal w pełni na uwzględnienie. Sąd podziela twierdzenia pozwanego, iż powód w istocie nie udowodnił, aby w okresie od grudnia 2015 r. do 31 grudnia 2020 r. pozwany miał korzystać z jego nieruchomości w sposób bezumowny, za który mógłby dochodzić wynagrodzenia.

21.  Do bezumownego korzystania z nieruchomości dochodzi bowiem w sytuacji, w której osoba faktycznie władająca nieruchomością (jako posiadacz samoistny) nie ma do niej żadnego prawa. Wówczas właściciel tej nieruchomości ma prawo wystąpić do tego podmiotu z żądaniem zapłaty wynagrodzenia: w przypadku posiadacza samoistnego w dobrej wierze od chwili, w której dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie nieruchomości (art. 224 § 2 k.c.), zaś w odniesieniu do posiadacza samoistnego w złej wierze – przez cały okres bezumownego władania nieruchomością (art. 225 k.c.). W przypadku bezumownego korzystania z nieruchomości nie jest również konieczne wykazanie poniesienia szkody.

22.  Jednakże w niniejszej sprawie sam fakt korzystania w sposób nieuprawniony z działki nr (...) należącej do powoda w całym okresie objętym pozwem nie został wykazany. Powód przedstawił korespondencję stron sprzed 1 marca 2015 r., z której wynikało, że działka (...) faktycznie została ogrodzona tak jakby stanowiła wspólną nieruchomość z działką na 128 (było to zresztą bezsporne). Natomiast pozwany przedstawił dokumenty potwierdzające, że taki stan istniał tylko do grudnia 2015 r., gdyż wtedy spółka – w celu uniknięcia wysuwania przez Miasto takich roszczeń jak objęte niniejszą sprawą – przesunęła płot na granicę działki (...) i w ten sposób zaprzestała korzystania z działki nr (...).

23.  Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla dochodzonego roszczenia ciąży na stronie, która z faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. i art. 3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. Podzielić należy pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku w dniu 28 lutego 2013 r. (sygn. akt I ACa 613/12), zgodnie z którym „strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał, a Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów”.

24.  Jak już wspomniano, z materiału dowodowego załączonego przez pozwanego w postaci dokumentów (w szczególności z k. 72-79) wynika, że płot (ogrodzenie) wyznaczający granice obu działek, który uprzednio kończył się na granicy chodnika i trawnika przy ul. (...), został w grudniu 2015 r. z inicjatywy pozwanego przesunięty w ten sposób, że odgrodził działki nr (...) od siebie (k. 79). W wyniku powyższego działania pozwana spółka przestała być posiadaczem działki nr (...) (nie ma dowodów i jakichkolwiek przesłanek do sądzenia, by było inaczej). Pozwany jest natomiast uprawniony do korzystania ze ściśle wyznaczonej części działki, ok. 39,28 m ², która to powierzchnia została przeznaczona na bramę i wjazd na działkę użytkowaną przez spółkę, na co miasto wyraziło zgodę zawierając odpłatną umowę ustanowienia służebności (co ciekawe, na fakt istnienia tej służebności nie zwróciła uwagi żadna ze stron w swoich pismach procesowych). Na pozostałej zaś części spornej działki rosną jedynie drzewa i trawy, z której jak wskazała spółka i co potwierdziły zeznania świadków, będący pracownikami tej spółki, pozwany nie korzystał. Dlatego też, w ocenie Sądu w okresie od grudnia 2015 r. do 31 grudnia 2020 r. nie może być mowy o bezumownym korzystaniu przez pozwanego z działki nr (...).

25.  Co do okresu od marca 2015 r. do grudnia 2015 r., a więc jeszcze przed przesunięciem płotu, żądanie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z części działki nr (...) przez pozwanego było zasadne. Tym niemniej Sąd podziela stanowisko strony pozwanej uznając roszczenia powoda za przedawnione. Niezależnie bowiem od zaprezentowanego wariantu, tj. przyjęcia, że zwrot rzeczy nastąpił już w momencie kiedy nastąpiło przesuniecie płotu tj. w grudniu 2015 r., czy na skutek poinformowania pozwanego o przesunięciu ogrodzenia pismem z dnia 14 maja 2021 r., to ewentualne roszczenia strony powodowej już się przedawniły.

26.  Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 września 2019 r., w sprawie o sygn. akt III CSK 232/17 „przedawnienie roszczenia uzupełniającego rozpoczyna się z chwilą wymagalności (art. 120 zd. 1 k.c.) i ulega przedawnieniu według terminów określonych w art. 118 k.c., chyba że w czasie jego biegu nastąpi zwrot rzeczy właścicielowi. W takim przypadku terminy określone w art. 118 k.c. ulegają, zgodnie z art. 229 k.c., odpowiedniemu skróceniu do jednego roku, liczonego właśnie od dnia zwrotu rzeczy właścicielowi przez posiadacza. Z chwilą wydania, jeśli do tego momentu nie upłynęły terminy ogólne przedawnienia z art. 118 k.c., przestają one biec dalej i rozpoczyna się bieg terminu określonego w art. 229 k.c.” Warto również przytoczyć stanowisko Sądu Apelacyjnego w Warszawie zawarte w wyroku z dnia 6 listopada 2019 r., sygn. V ACa 47/19, zgodnie z którym „Pojęcie zwrotu rzeczy nie zostało bliżej zdefiniowane przez ustawodawcę. Wykształcił się jednak pogląd, zgodnie z którym przez pojęcie zwrotu rzeczy należy rozumieć wszelakie przypadki, w których właściciel odzyskuje władztwo nad rzeczą.”

27.  Zdaniem Sądu należało przyjąć, że zwrot części działki nr (...) powodowi nastąpił w momencie przesunięcia ogrodzenia na granicę pomiędzy działkami (...) w grudniu 2015 r. (w braku dokładniejszej daty należy przyjąć 22 grudnia 2015 r., czyli datę przyjęcia mapy geodezyjnej dokumentującej aktualne położenie ogrodzenia do zasobu geodezyjnego). Fakt, że powód (a raczej właściwa jednostka organizacyjna powoda) nie został o tym wyraźnie poinformowany i nie doszło do protokolarnego wydania nieruchomości, nie może implikować, że pozwana spółka w dalszym ciągu korzystała z działki nr (...). Jej zachowanie – przesunięcie ogrodzenia – wyraźnie zdradzało wolę porzucenia posiadania tej nieruchomości i umożliwienia powodowi wykonywania na niej swoich praw właścicielskich. Tak też zresztą się stało – zabiegi pielęgnacyjne dotyczące zieleni na działce (...) wykonuje właśnie powód, a nie pozwana spółka lub jakaś osoba trzecia. Nawet więc pomimo braku sporządzenia protokołu przekazania działki powód objął ją w posiadanie i traktuje ją jako fragment zieleni miejskiej (a przecież nie wykonywał takich prac, gdy działka (...) była ogrodzona wraz z nieruchomością pozwanej). Z uwagi na powyższe Sąd przyjął, że roszczenie powoda o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z części działki nr (...) w okresie od marca do grudnia 2015 r. przedawniło się z upływem roku od zwrotu, tj. z upływem 22 grudnia 2016 r. (art. 229 § 1 k.c.). Powództwo w niniejszej sprawie wniesiono w dniu 30 grudnia 2020 r., a więc długo po upływie tego terminu.

28.  Zgodzić się też należało z pozwanym co do tego, że nawet gdyby jako datę zwrotu nieruchomości przyjąć dopiero datę poinformowania właściwej jednostki organizacyjnej powoda (tej działającej za powoda w niniejszej sprawie) pismem z dnia 14 maja 2021 r., to również żądanie wynagrodzenia za okres od marca do grudnia 2015 r. nie może być skutecznie dochodzone. Przy takiej interpretacji powództwo w niniejszej sprawie zostało co prawda wytoczone w terminie rocznym przewidzianym w art. 229 § 1 k.c., ale po upływie trzyletniego terminu przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (art. 118 k.c.). Związek roszczenia z „działalnością gospodarczą” w art. 118 k.c. nie ogranicza się do wynikania roszczenia z umowy zawartej przez przedsiębiorcę, ale obejmuje roszczenia wynikające z różnych podstaw prawnych – czynności prawnej, czynów niedozwolonych, bezpodstawnego wzbogacenia czy korzystania z cudzej rzeczy bez tytułu prawnego. Gospodarowanie mieniem komunalnym lub Skarbu Państwa w orzecznictwie sądowym na tle art. 118 k.c. uznaje się za związane z działalnością gospodarczą, gdyż stanowi działalność powtarzalną, zorganizowaną, podporządkowaną zasadom opłacalności i racjonalizacji kosztów (dla szerszej argumentacji por. uzasadnienia wyroków Sądu Najwyższego z dnia 5 stycznia 2011 r., sygn. III CSK 72/10; z dnia 24 lutego 2021 r., sygn. III CSKP 34/21; z dnia 17 stycznia 2018 r., sygn. IV CSK 50/17). Tym samym roszczenia powoda w niniejszej sprawie przedawniały się z upływem trzyletniego terminu przedawnienia, a zatem mógł on skutecznie dochodzić wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości przez powoda co najwyższej w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2020 r. (termin przedawnienia roszczeń obejmujących 2017 r. zgodnie z art. 118 zd. 2 k.c. „przedłużyłby się” do końca 2020 r.). Jak wcześniej już wyjaśniono, w tym czasie pozwana spółka z nieruchomości stanowiącej sporną działkę (...) nie korzystała.

Koszty postępowania

29.  O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Jako, że powód jest przegrywającym w niniejszej sprawie, to na nim spoczywał ciężar zwrotu poniesionych przez pozwanego kosztów procesu. Dlatego też Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego łącznie kwotę 6 517 zł, na którą składała się: opłata od pełnomocnictwa (17 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego (6 500 zł – na podstawie § 2 pkt 6 w zw. z § 15 ust. 3 pkt 3 i 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie (art. 98 § 1 ¹ k.p.c.).

30.  Sąd uwzględnił częściowo wniosek strony pozwanej o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w wysokości przewyższającej stawkę minimalną. W ocenie Sądu istnieją bowiem podstawy do podwyższenia kosztów zastępstwa procesowego z kwoty 5 400 zł jako stawki minimalnej do kwoty 6 500 zł. Zgodnie bowiem z treścią art. 15 ust. 3 pkt 4 i 5 Rozporządzenia opłatę w sprawach wymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w wysokości przewyższającej stawkę minimalną, która nie może przekroczyć sześciokrotności tej stawki, ani wartości przedmiotu sprawy, jeśli uzasadnia to: wkład pracy adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie czy rodzaj i zawiłość sprawy, w szczególności tryb i czas prowadzenia sprawy, obszerność zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów, o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności.

31.  W niniejszej sprawie działania podjęte przez pełnomocnika pozwanego w istocie uzasadniały podwyższenie stawki. Pełnomocnik uzasadniał twierdzenia strony pozwanej trafnymi dowodami, brał czynny udział w rozprawach wyznaczonych przez Sąd, przedstawił całość swojej argumentacji w pismach procesowych, a nadto właściwie potrafił wyargumentować swoje racje, które w ostateczności Sąd podzielił. Dlatego też Sąd uznał za zasadne podwyższenie zasądzonych kosztów zastępstwa procesowego do kwoty 6 500 zł. Sprawa nie należała do skomplikowanych ani obszernych dowodowo, w związku z czym zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości (ok. 1/6 wartości przedmiotu sporu w sprawie) byłoby już nadmierne i nieproporcjonalne.

ZARZĄDZENIE

(...).