Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 635//22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 16 lutego 2022 r. w sprawie o sygn. akt IV K 555/20.

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

J. H.

Sytuacja majątkowa

Dotychczasowa niekaralność

Informacja e - (...) k.484

Karta karna - k.485

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Sytuacja majątkowa

Dotychczasowa niekaralność

Informacja e - (...)

Karta karna

Dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione osoby i podmioty, nie były kwestionowane i nie budziły żadnych wątpliwości.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. obrazę przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 4, art. 7, art. 410 i art. 424 § 1 pkt 1 kpk, polegające na pominięciu dowodu z 4 nagrań filmowych przebiegu zdarzenia z dnia 8.03.2022 r., uznanych za dowód i odtworzonych na rozprawie w dniu 2 lutego 2022 roku, bez wskazania przyczyn dla jakich Sąd pominął go w rozstrzygnięciu albowiem dowód ten ma nie tylko istotne znaczenia dla oceny zeznań A. P. i ustalenia stopnia społecznej szkodliwości czynu, w tym zamiaru i motywacji sprawcy, rodzaju i rozmiaru obrażeń szkody pokrzywdzonej, okoliczności popełnienia czynu oraz stopnia naruszenia reguł społecznych,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, że stopień społecznej szkodliwości czynu jest znikomy, podczas gdy rodzaj i rozmiar naruszonego dobra, wyrządzona szkoda, sposób i okoliczności popełnienia czynu przez J. H., jego zamiar i motywacja wskazują, że stopień społecznego niebezpieczeństwa czynu jest znaczny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Rodzaj i wzajemne powiązanie zarzutów przemawiały za ich zbiorczym omówieniem. Tym bardziej, że oba były bezzasadne.

Na wstępie wskazać należy, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania dokonana została zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, „prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo”.

Do kwestii mającej znaczenie w niniejszej sprawie odniósł się też Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 11 lutego 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 82/20, stwierdzając „art. 410 kpk statuuje obowiązek uwzględnienia przy orzekaniu całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie. Nie oznacza to natomiast, że orzekając sąd ma brać za podstawę orzeczenia okoliczności wzajem sobie przeczące. Sąd jest bowiem uprawniony do orzeczenia na podstawie jednych dowodów i pominięcia innych jeżeli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom, co jednak nie oznacza naruszenia art. 410 kpk Jeżeli natomiast w dokonanej przez sąd ocenie dowodów występują błędy należy oceniać je przez pryzmat naruszenia art. 7 kpk a nie art. 410 kpk”.

Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że „na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy”.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, wbrew twierdzeniom pełnomocnika oskarżycielki prywatnej Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił cały zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy i nie dopuszczając się innych uchybień proceduralnych dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, słusznie stwierdzając, że stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony był znikomy. W związku z czym prawidłowo umorzył postępowanie na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk.

Jeśli chodzi o nagrania dokumentujące przebieg zdarzenia, to Sąd Rejonowy wziął je pod uwagę. To, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku powołał się na dokumentację fotograficzną, która była niczym innym jak wydrukami poszczególnych klatek tych nagrań, które zostały odtworzone na rozprawie jedynie to potwierdza. Brak zatem podstaw do podzielenia zarzutu pełnomocnika oskarżycielki prywatnej i przyjęcia, że Sąd Rejonowy nie oparł się na całokształcie zgromadzonego materiału dowodowego, pomijając w/w nagrania, a tym bardziej nie dając im wiary. Co zaś się tyczy treści tych nagrań, to Sąd Rejonowy słusznie uznał, że celem działania oskarżonego było uniemożliwienie oskarżycielce prywatnej uprowadzenia dziecka, które - co należy wyraźnie podkreślić - nie wróciło do niego do chwili obecnej, a nie spowodowanie u niej obrażeń ciała. Odmienne twierdzenia stanowią jedynie dowolną i subiektywną, jak również związaną z rolą procesową i chęcią osiągnięcia określonego wyniku postępowania oceną zaistniałych okoliczności.

Ponadto zaistniałego incydentu nie sposób oceniać w oderwaniu zarówno od silnego i długotrwałego konfliktu oskarżonego i oskarżycielki prywatnej, jak również od dotychczasowych wydarzeń dotyczących ich dziecka. Otóż nie bez przyczyny sąd w pewnym momencie powierzył oskarżonemu wykonywanie władzy rodzicielskiej, ograniczając ją oskarżycielce prywatnej. Pomimo to nie zastosowała się do tego orzeczenia i nie wydała dziecka. Wówczas oskarżony odebrał je ze szkoły, z pominięciem właściwej procedury i osób, jednak zapewniając realizację zapadłego postanowienia. Kiedy dziecko było u niego, a oskarżycielka prywatna chciała się z nim widzieć pytał ją czy będzie respektowała decyzję sądu. Oskarżycielka prywatna nie udzielała jednak odpowiedzi bądź czyniła to w sposób wymijający, ewidentnie nie chcąc się z tym pogodzić. Spotkanie w dniu zdarzenia nie było umówione. Wręcz przeciwnie, oskarżony nie wyraził na nie zgody, prosząc żeby porozmawiała z dzieckiem telefonicznie i wskazując, że to dzień jego urodzin, który powinien być powodem do radości i świętowania, a nie stresu i smutku. Oskarżycielka prywatna wiedziała jednak lepiej i nie przyszła do niego do domu, ale - zabierając ze sobą dwójkę znajomych, z których jedno rejestrowało przebieg zdarzenia - zaskoczyła na parkingu.

Powyższe, wskazujące że oskarżycielka prywatna nie chciała się porozumieć z oskarżonym, ale postawić na swoim, jedynie doprowadziło do eskalacji i kolejnego w ciągu zaledwie kilku miesięcy diametralnego zwrotu w sytuacji dziecka. Co istotne, oskarżycielka prywatna nie stanęła w pewnej odległości od samochodu i nie powiedziała, że chce porozmawiać, wejść do domu i zobaczyć się z dzieckiem, dając mu prezent z okazji urodzin, ale po prostu podeszła do pojazdu i otworzyła drzwi, a następnie nawiązała kontakt ze zdezorientowaną córką i znalazła się w środku. Mając to wszystko na uwadze, jak również zważywszy na jej dotychczasową postawę, oskarżony działał w przeświadczeniu, że oskarżycielka prywatna chce uprowadzić dziecko. Z tych względów w emocjach chwycił ją i nie puszczał przez dłuższy czas, pomimo jej aktywnych prób oswobodzenia się, tym samym naruszając jej nietykalność cielesną. Wbrew twierdzeniom oskarżycielki prywatnej jej intensywność, czas trwania i skutki nie były jednak takie jak opisywała, sprowadzając się do niewielkich zasinień. Ponadto było to wynikiem przytrzymywania, a nie bicia czy kopania. Co zaś się tyczy negatywnych następstw psychicznych, to oskarżycielka prywatna świadomie i dobrowolnie zaangażowała się w tę sytuację, choć z całą pewnością mogła i powinna była przewidzieć jej przebieg.

Oskarżycielka prywatna złożyła prywatny akt oskarżenia, oczekując od sądu pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności karnej i ewidentnie dążąc do uzyskania orzeczenia, którym mogłaby się posługiwać w innych postępowaniach. Tymczasem sama, zarówno przed tym zdarzeniem, jak i później nie respektowała orzeczeń innych sądów i uniemożliwiała odebranie dziecka przez uprawnione osoby, wiedząc najlepiej, co jest dla niego dobre i będąc zdeterminowana w swoim działaniu. Sąd Okręgowy oczywiście nie kwestionuje, że zachowanie oskarżonego było nieprawidłowe i nie powinno mieć miejsca, jednak zaistniało w określonych realiach, których nie sposób pominąć. W tym miejscu przypomnieć należy, że dokonując oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze się pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Mając na uwadze przedstawioną wyżej argumentację, Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że był on znikomy.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenia lub uchylenie i przekazanie go do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z uwagi na bezzasadność zarzutów brak było podstaw do uwzględnienia związanych z nimi wniosków.

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 26 kk, pomimo, że okoliczności faktyczne wskazują, że oskarżony zatrzymując M. P. działał w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa uprowadzenia małoletniej S. H., a dobro poświęcone obiektywnie przedstawiało wartość niższą, a niebezpieczeństwa nie można było niezwłocznie inaczej uniknąć.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzut był bezzasadny. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia przepisów prawa materialnego. Zgodnie z treścią art. 26 § 1 kk nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego jakiemukolwiek dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone przedstawia wartość niższą od dobra ratowanego. Jak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 czerwca 2019 r. w sprawie o sygn. akt IV KK 230/18, „Dla zastosowania kontratypu stanu wyższej konieczności, zakładającego celowe zachowanie adresata wspomnianej normy, niezbędne jest poczynienie określonego ustalenia co do strony podmiotowej zachowania danej osoby, mianowicie, że była ona świadoma, iż chronionemu prawem dobru zagraża niebezpieczeństwo, że jest ono bezpośrednie oraz że osoba ta działała z intencją ratowania dobra przedstawiającego wartość wyższą kosztem dobra o niższej wartości”.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, nie sposób przyjąć, żeby oskarżony działał w stanie wyższej konieczności. Wprawdzie miał podstawy obawiać się, że oskarżycielka prywatna uprowadzi dziecko, jednak oprócz tego, że pojawiła się w pobliżu samochodu, w którym znajdowała się córka, otworzyła drzwi i znalazła się w środku, nawiązując z nią kontakt, to nie podjęła żadnych dalszych działań zmierzających w tym kierunku. W szczególności nie chwyciła dziecka i nie próbowała je wyciągnąć siłą z pojazdu, w tym wbrew jego woli, będąc przecież wraz z dwójką znajomych, a więc mając przewagę liczebną. Co więcej, na początku całej sytuacji córka opuściła samochód i oddaliła się od niego, na co zareagowali partnerka oskarżonego i znajomy oskarżycielki prywatnej, a nie oni sami. Oskarżony już na początku chwycił i cały czas trzymał oskarżycielkę prywatną, którą puścił dopiero wówczas, gdy dowiedział się, że dziecko oddaliło się z miejsca zdarzenia. Postąpił tak na prośbę swojej partnerki. W tej sytuacji nie sposób mówić, żeby w chwili poprzedzającej naruszenie nietykalności cielesnej oskarżycielki prywatnej istniało bezpośrednie niebezpieczeństwo zagrażającym jakiemukolwiek dobru prawnemu.

Ponadto oskarżony, kierując się przede wszystkim treścią orzeczenia sądu, zgodnie z którym powierzono mu wykonywanie władzy rodzicielskiej nad dzieckiem nie wziął pod uwagę pozytywnej reakcji córki na widok oskarżycielki prywatnej, której nie widziała przez dłuższy czas i nie próbował rozwiązać tej sytuacji w sposób ugodowy. Argumentację obrońcy oskarżonego należało uznać za nieadekwatną, nie mającą odzwierciedlenia w przebiegu zdarzenia. Tej oceny nie zmienia fakt, że ostatecznie dziecko pojechało do oskarżycielki prywatnej i nie wróciło do oskarżonego do chwili obecnej. Należało bowiem oceniać konkretny moment i konkretne okoliczności, nie sugerując się tym, co stało się później. W ocenie Sądu Okręgowego brak było zatem przesłanek do przyjęcia, że oskarżony działał w stanie wyższej konieczności. Bez wątpienia był zaskoczony i zdenerwowany, nie chcąc, żeby oskarżycielka prywatna zabrała dziecko, jednak zareagował w sposób nieprzemyślany i nieadekwatny, naruszając jej nietykalność cielesną. Mimo to, z opisanych wyżej względów, Sąd Rejonowy trafnie uznał, że stopień społecznej szkodliwości tego zachowania jest znikomy i nie stanowi ono przestępstwa.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i przy uznaniu, iż oskarżony działał w stanie wyższej konieczności uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z uwagi na bezzasadność zarzutu brak było podstaw do uwzględnienia związanego z nim wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 16 lutego 2022 r. w sprawie o sygn. akt IV K 555/20.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Wobec bezzasadności zarzutów zawartych zarówno w apelacji pełnomocnika oskarżycielki prywatnej, jak i obrońcy oskarżonego zaskarżony wyrok jako prawidłowy należało utrzymać w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

J. H.

II

Sąd, na podstawie art. 628 pkt 2 kpk w zw. z art. 624 kpk, zwolnił oskarżonego i oskarżycielkę prywatną od opłat w postępowaniu odwoławczym. Wprawdzie obie apelacje były bezzasadne, jednak z uwagi na okoliczności niniejszej sprawy kierowano się zasadami słuszności.

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 16 lutego 2022 r. w sprawie o sygn. akt IV K 555/20

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 16 lutego 2022 r. w sprawie o sygn. akt IV K 555/20

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana