Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2021 roku

Sąd Rejonowy w Mrągowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2021 roku w Mrągowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w P.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. kwotę 5.029,50 zł (pięć tysięcy dwadzieścia dziewięć złotych i pięćdziesiąt groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.723,75 zł (trzy tysiące siedemset dwadzieścia trzy złote i siedemdziesiąt pięć groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 764/20

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w P. wystąpił przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. z powództwem
o zasądzenie na jego rzecz kwoty 5.029,50 złotych wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie liczonymi od dnia 11 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty. Nadto wniósł
o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie podał, że w dniu 9 marca 2020 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki A. o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca zdarzenia posiadał obowiązkowe ubezpieczenie
w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego, który przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w ramach którego uznał odpowiedzialność za szkodę co do zasady i wypłacił
na rzecz poszkodowanego odszkodowanie w kwocie 7.326,55 złotych, które w jego ocenie zostało zaniżone. Powód podniósł, że na podstawie umowy cesji nabył uprawnienie
do dochodzenia odszkodowania od pozwanego za szkodę z dnia 9 marca 2020 roku.

W odpowiedzi na pozew (...) S.A. z siedzibą
w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że prowadził postępowanie likwidacyjne
w sprawie zdarzenia opisanego w pozwie i wypłacił poszkodowanemu kwotę
7.326,55 złotych tytułem celowych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu. Nadto podniósł, że poszkodowany nie udokumentował poniesienia kosztów naprawy,
a w szczególności tego, że koszty te przewyższyły wypłaconą przez pozwanego kwotę odszkodowania. Podkreślił również, iż poszkodowany został poinformowany o możliwości dokonania naprawy w warsztacie należącym do sieci naprawczej (...), które objęte
są gwarancją wykonawcy, z której to propozycji nie skorzystał.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 9 marca 2020 roku doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki A. o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność M. K.. Sprawca w dacie zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. z siedzibą
w W., który to podmiot przyjął odpowiedzialność za powstałą wskutek w/w zdarzenia szkodę i w wyniku postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz poszkodowanego odszkodowanie w kwocie 7.326,55 złotych.

(bezsporne, a nadto dowód: decyzja odszkodowawcza – k. 17, akta szkody – k. 52)

W dniu 5 października 2020 roku M. K. zawarł z Dopłaty Szkodowe
sp. z o.o. z siedzibą w P. umowę przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania przysługującego mu od (...) S.A. z siedzibą w W.
w związku ze szkodą z dnia 9 marca 2020 roku w pojeździe marki A. o numerze rejestracyjnym (...).

(dowód: umowa cesji wierzytelności – k. 24-25)

W dniu 26 października 2020 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. zawarł z (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w P. umowę przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania przysługującego mu od (...) S.A.
z siedzibą w W. w związku ze szkodą z dnia 9 marca 2020 roku w pojeździe marki A. o numerze rejestracyjnym (...).

(dowód: umowa cesji wierzytelności – k. 23)

W dniu 1 grudnia 2020 roku została sporządzona kalkulacja naprawy pojazdu marki A. o numerze rejestracyjnym (...), w której łączny koszt naprawy pojazdu został określony na kwotę 12.356,05 złotych.

(dowód: kalkulacja naprawy – k. 28-34)

Pismem z dnia 2 grudnia 2020 roku (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą
w P. – powołując się na prywatną ekspertyzę, z której wynika, że rzeczywisty koszt naprawy pojazdu wynosi 12.356,05 złotych – wezwał (...) S.A.
z siedzibą w W. do dopłaty odszkodowania w terminie 7 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

(dowód: wezwanie do zapłaty – k. 35)

Koszt naprawy samochodu pojazdu marki A. o numerze rejestracyjnym (...), który pozwoliłby przywrócić pojazd do stanu sprzed powstania szkody – przy wykorzystaniu oryginalnych części zamiennych – wynosi 12.356,05 złotych.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu rzeczoznawstwa motoryzacyjnego M. P. – k. 61-86)

Sąd zważył, co następuje:

Zgłoszone powództwo jest zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. uznał swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia komunikacyjnego z dnia 9 marca 2020 roku
co do zasady, stąd też nie wymagają szczegółowego odniesienia kwestie związane
z podstawami tej odpowiedzialności.

Sporna pomiędzy stronami pozostawała kwestia granicy odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela, przy czym żądanie powództwa zawierało w sobie roszczenie odszkodowawcze dotyczące uzupełnienia dotychczas przyznanego odszkodowania
za naprawę pojazdu.

Granice odpowiedzialności za skutki zdarzenia wywołującego szkodę wyznacza
art. 361 kc, który w § 1 stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

W orzecznictwie sądowym za ugruntowany od dłuższego już czasu należy uznać pogląd wyrażony w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 roku, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego
do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi ( vide: uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 roku sygn. akt III CZP 80/11, publ. OSNC 2012/10/112).

Wskazuje się też, że uzyskana tytułem odszkodowania należność może być spożytkowana przez poszkodowanego w dowolny sposób, co oznacza, iż nie musi
on za uzyskaną sumę pieniężną dokonywać naprawy uszkodzonego pojazdu ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988 roku sygn. akt I CR 151/88, publ. LEX nr 8894,
a także: A. G. Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania część ogólna, publ. LEX 2011). Wskutek tego uznać należy, iż żądanie zapłaty odszkodowania nie musi być poprzedzone naprawą pojazdu. Wynika z tego również, że dokonanie niepełnej naprawy lub naprawy, której koszt był niższy niż rzeczywista szkoda, nie zwalnia odpowiedzialnego
za szkodę z obowiązku wypłaty pełnego odszkodowania.

W przedmiotowym przypadku – wobec zasadniczych rozbieżności stron
co do kosztów naprawy pojazdu i związanej z tym wysokości szkody – na uwzględnienie zasługiwał wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu mechaniki samochodowej na okoliczność ustalenia kosztów naprawy samochodu uszkodzonego
na skutek zdarzenia z dnia 9 marca 2020 roku, które pozwoliłyby przywrócić pojazd
do stanu sprzed powstania szkody. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż kwestia ta wymagała wiadomości specjalnych i miała bezpośrednie przełożenie na ocenę wysokości należnego powodowi odszkodowania.

Powołany w sprawie biegły sądowy M. P. wskazał, że koszt naprawy samochodu marki A. o numerze rejestracyjnym (...), który pozwoliłby przywrócić pojazd do stanu sprzed powstania szkody – przy wykorzystaniu oryginalnych części zamiennych – wynosi 12.356,05 złotych.

W ocenie Sądu opinia biegłego M. P. była przygotowana w sposób fachowy i poparty rzeczową argumentacją, a nadto nie budziła też wątpliwości Sądu pod względem formalnym oraz merytorycznym. Podkreślenia wymaga również, że strony postępowania nie kwestionowały przedmiotowej opinii.

Mając na uwadze powyższe okoliczności i zapatrywania prawne wskazać należy,
iż zasadnym było oparcie wysokości szkody na opinii biegłego sądowego M. P., a konkretnie na ustalonych przez niego kosztach naprawy pojazdu i określenie należnego powodowi odszkodowania na kwotę 12.356,05 złotych. Biorąc pod uwagę dotychczas wypłaconą na rzecz poszkodowanego kwotę odszkodowania (7.326,55 złotych) pozostała część należnego odszkodowania winna wynosić 5.029,50 złotych.

Jedynie na marginesie wskazać należy, iż w świetle wyżej zaprezentowanych poglądów i zapatrywań prawnych wskazać należy, iż istotnego – z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy – znaczenia nie mogły mieć zeznania świadka M. K.. Biorąc bowiem pod uwagę fakt, iż podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja,
co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku stan naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę stwierdzić należy, że bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy był fakt, czy poszkodowany faktycznie naprawił swój pojazd, a jeśli tak, to w jakim zakresie
i jaki poniósł z tego tytułu koszt. De lege lata brak jest także podstaw prawnych
do nakładania na poszkodowanych obowiązku naprawy uszkodzonej rzeczy, tudzież „zmuszania” do jej naprawiania w określony sposób lub przez określony podmiot. Zgłaszający szkodę uprawniony był zatem zrezygnować z propozycji ubezpieczyciela naprawy pojazdu w warsztacie naprawczym współpracującym z pozwanym bez ewentualnych negatywnych konsekwencji z tym związanych.

Mając powyższe na uwadze – na podstawie art. 415 kc w zw. z art. 805 § 2 pkt 1 kc – orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc, aprobując wskazaną w pozwie datę wymagalności roszczenia nim objętego.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II wyroku – stosownie do jego wyniku –
na podstawie art. 98 § 1, § 1 ¹ i § 3 kpc w zw. z § 2 pkt 4 i § 15 ust. 1 Rozporządzenia z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2018r. poz. 265), zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.723,75 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Wśród udokumentowanych kosztów procesu znalazła się także opłata sądowa od pozwu w kwocie 400 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego w łącznej kwocie
1.506,75 złotych.

/-/ sędzia Krzysztof Połomski