Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1035/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 13 czerwca 2022 r., sygn. akt VIII K 166/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

M. M. (1)

Oskarżony w dniu 19 grudnia 2022 r. dokonał wpłaty 500 zł na rachunek bankowy pokrzywdzonego M. M. (2) tytułem częściowego naprawienia szkody.

Pokrzywdzony w rozmowie telefonicznej z Sądem Okręgowym w Poznaniu w dniu 22 grudnia 2022 r. potwierdził wpływ tej kwoty na swoje konto.

Potwierdzenie wpłaty

k. 246

Notatka urzędowa

k. 247

2.

M. M. (1)

Oskarżony podjął pracę jako młodszy spedytor krajowy i międzynarodowy w Sp. z o.o. (...) w B. na okres próbny od 7.12.2022 r. do 28.02.2023 r.

Umowa o pracę na okres próbny

k. 248

3.

M. M. (1)

Oskarżony w dniu 7 października 2022 r. zgłosił się na Izbę Przyjęć – Psychiatryczną Szpitala (...) w B., z rozpoznaniem specyficzne zaburzenia osobowości; odmówiono przyjęcia do szpitala; wydano skierowanie do Oddziału (...).

Z wywiadu lekarskiego z karty odmowy przyjęcia do szpitala wynika, że oskarżony zgłaszał trudności w kontroli emocji w relacjach społecznych, zachowania manipulacyjne i impulsywne wobec rodziny i partnerki.

Karta odmowy przyjęcia do szpitala wraz ze skierowaniem na Oddziału (...)

k. 249

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

M. M. (1)

Oskarżony w dniu 21 grudnia 2022 r. dokonał wpłaty 600 zł na rachunek bankowy pokrzywdzonego M. M. (2) tytułem naprawienia reszty szkody.

Potwierdzenie wpłaty

246

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Potwierdzenie wpłaty 500 zł na rzecz pokrzywdzonego tytułem naprawienia szkody

Dokument został wystawiony przez upoważniony podmiot. Ponadto pokrzywdzony w trakcie rozmowy telefonicznej z pracownikiem Sądu Okręgowego w Poznaniu (notatka urzędowa z dnia 22 grudnia 2022 r., potwierdził, że oskarżony zapłacił na jej rzecz kwotę 500 zł. Brak było więc podstaw do podważania wynikającej z tego dokumentu okoliczności.

2.

Umowa o pracę

Przedłożony do akt przez oskarżonego dokument nie budził wątpliwości pod względem autentyczności. Brak było podstaw do podważania wynikających z nich okoliczności.

3.

Dokumentacja medyczna

Przedłożone do akt dokumenty nie budziły zastrzeżeń co do autentyczności. Brak było zatem podstaw do podważania wynikających z nich okoliczności.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

Potwierdzenie wpłaty 600 zł przez oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego M. M. (2) tytułem naprawienia szkody

Dokument pod względem formy nie dawał podstaw by zakwestionować fakt dokonania tej wpłaty na rzecz pokrzywdzonego M. M. (2), jednak z powodu nieodnotowania przez w/wym tej wpłaty na swoim rachunku bankowym do chwili wyrokowania przez Sąd Okręgowy, nie było możliwości uznania, że oskarżony naprawił wyrządzoną przestępstwem szkodę w całości.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła wskazań zawartych w apelacji odnośnie niewspółmierności kary zasadniczej w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej w stosunku do M. M. (1). Zdaniem Sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy czyniąc rozważania co do wymiaru kary za czyn przypisany temu oskarżonemu wziął pod uwagę wszystkie występujące w sprawie okoliczności obciążające oraz łagodzące, nadając im odpowiednią wartość i znaczenie. Sąd ten dokonał również właściwego wartościowania stopnia społecznej szkodliwości czynu jakiego dopuścił się podsądny oraz jego zawinienia, a przedstawione argumenty były logiczne i przekonujące. Przeciwne wskazania oskarżonego okazały się natomiast nietrafione.

Odnosząc się do treści apelacji niezbędne jest na wstępie podkreślenie, że przeprowadzony proces karny i zgromadzone w jego toku dowody, a zwłaszcza wysyłane telefonem pokrzywdzonemu wiadomości, wykazały umyślność działania oskarżonego oraz jego oszukańczy, kierunkowy zamiar. Potwierdzono to w toku kontroli instancyjnej, badając sprawę pod kątem ewentualnych przesłanek, które sąd odwoławczy uwzględnia z urzędu (np. rażąca niesprawiedliwość orzeczenia – art. 440 kpk). Co konieczne do zaznaczenia, apelujący nie negował słuszności wyroku skazującego, przyznając się do popełnienia zarzucanego mu czynu, choć z treści apelacji wynika, że uważa, iż sam został wykorzystany przez inne osoby (nie podał żadnych danych), a pokrzywdzonego nie miał zamiaru celowo wprowadzić w błąd. Jednak oskarżony zaskarżył wyrok wyłącznie w zakresie wymiaru kary i dlatego Sąd odwoławczy poniżej odniesienie się do okoliczności zgłoszonych na uzasadnienie stanowiska o niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu M. M. (1) kary.

Sąd Okręgowy nie zgodził się ze skarżącym, że wystarczającym środkiem oddziaływania na oskarżonego byłaby kara łagodniejszego rodzaju tj. kara ograniczenia wolności albo kara grzywny. Przed wszystkim bowiem należało za Sądem I instancji stwierdzić, że stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego był znaczny. Wyznaczniki tegoż stopnia społecznej szkodliwości (kwantyfikatory) wymienione są w art. 115 § 2 kk. Spośród tych okoliczności, w realiach niniejszej sprawy warto podkreślić rodzaj i charakter naruszonego dobra, sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru i motywację sprawcy. Oskarżony swoim zachowaniem godził w dość istotne dobro prawne, jakim jest mienie, uczciwość obrotu majątkowego oraz wolność od oszukańczych zabiegów w zakresie rozporządzania mieniem. Sposób i okoliczności popełnienia czynu też nie wpływały korzystnie na ocenę stopnia społecznej szkodliwości, gdyż podsądny zawierając umowę z pokrzywdzonym wzbudził zaufanie, które następnie wykorzystał by uzyskać podwójną cenę za zakup markowego obuwia, którego notabene nigdy nie wysłał. Mimo zapewnień o zwrocie pieniędzy w maju 2021 r. oskarżony tego nie uczynił aż do chwili przed rozprawą apelacyjną, co miało miejsce po upływie ponad półtora roku. Tłumaczenia oskarżonego co do powodu niezwrócenia pieniędzy pokrzywdzonemu są naiwne i nieprzekonujące. Ponadto, motywacja sprawcy także nie obniżała w żaden sposób stopnia społecznej szkodliwości czynu, gdyż działał on jedynie w celu uzyskania korzyści majątkowej, Wszystkie te okoliczności interpretowane łącznie (także z uwzględnieniem relatywnie niewysokiej wartości szkody) potwierdzają słuszność wnioskowania Sądu Rejonowego co do znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu jakiego dopuścił się M. M. (1).

Prawdą jest, że oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu na etapie sądowym i złożył krótkie wyjaśnienia. Sąd Rejonowy wziął to pod uwagę i przyjął jako okoliczność łagodzącą. Jednak okoliczności tej nie można było wysoko oceniać. Pierwotne jego oświadczenie o tym, że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu spowodowało przedłużenie postępowania i kosztowny dowód w postaci opinii biegłego grafologa. Mimo zaś przyznania się oskarżony zaprzeczał aby zamierzał oszukać pokrzywdzonego, zasłaniając się działaniem pod wpływem innych, bliżej niezidentyfikowanych osób. Omawiane przyznanie się do winy nie było wcale tak pełne i wartościowe, a jeśli oskarżony nie działał sam to w żaden sposób nie umniejsza to jego czynu, działanie wspólnie i w porozumieniu z inną osobą czy osobami jest bowiem okolicznością obciążającą. Literalne przyznanie się do przestępstwa, po upływie ponad roku od jego popełnienia nie mogło więc determinować orzeczenia kary innego rodzaju aniżeli przewidziana przez ustawodawcę za przestępstwo z art. 286 § 1 kk kara pozbawienia wolności. Wątpliwe, w świetle takiej postawy sprawcy jest zrozumienie naganności swojego niezgodnego z prawem zachowania i faktyczny stosunek do popełnionego przestępstwa. Co też istotne, to zachowanie oskarżonego nie miało incydentalnego charakteru w jego życiu, o czym świadczy analiza jego danych o karalności, z których wynikają inne skazania za występki z art. 286 § 1 kk. Warto też podkreślić, iż oskarżony był skazywany uprzednio na kary ograniczenia wolności jednak nie wykonywał ich, co doprowadziło do ich zamiany na zastępcze kary pozbawienia wolności. Postanowienia w tym przedmiocie zapadały: 21 kwietnia 2021 r. (kilka dni przed popełnieniem przestępstwa na szkodę M. M. (2)) oraz 6 lipca 2021 r. (parę miesięcy po czynie będącym przedmiotem niniejszej sprawy). To zaś skutkowało pobytem oskarżonego w zakładzie karnym. Oskarżony mimo, że wyszedł na wolność w grudniu 2021 r. w żaden sposób nie zmienił swej postawy życiowej. Podjęcie pracy, naprawienie szkód także z innych spraw karnych tego typu, kontynuacja nauki pozostawały w fazie deklaracji. Dopiero krótko przed terminem rozprawy apelacyjnej oskarżony zatrudnił się na okres próbny i dokonał wpłat na rzecz pokrzywdzonego tytułem naprawienia szkody, co potwierdził dokumentami. Te działania podjęte przez oskarżonego na etapie postępowania odwoławczego, w ocenie Sądu Okręgowego, miały w dużej mierze charakter instrumentalny, dla uzyskania złagodzenia kary orzeczonej wobec niego przez Sąd Rejonowy. Nie są przejawem długofalowej, trwałej zmiany jego postawy życiowej. Z kolei przedłożone dokumenty medyczne, dotyczące jego kondycji psychicznej skłaniają do wniosku, że jest on niestabilny emocjonalnie, co w chwili obecnej nie daje podstaw do w pełni pozytywnej prognozy jego przyszłych zachowań, co może ulec zmianie jeśli podejmie odpowiednią, systematyczną terapię.

Zgodnie z dyrektywami wymiaru kary wynikającymi z art. 53 § 1 kk najważniejsze dla wymiaru kary są stopień winy i społecznej szkodliwości czynu (ocenione w tej sprawie jako znaczne), a dopiero w dalszej kolejności bierze się pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Stopień winy i społecznej szkodliwości czynu w powiązaniu z szeregiem okoliczności obciążających oraz nielicznymi okolicznościami łagodzącymi przemawiał za orzeczeniem wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w granicach ustawowego zagrożenia za przestępstwo z art. 286 § 1 kk i nie sięganiem po łagodniejszą instytucję wymiarową z art. 37a kk. W związku zaś z tym, że oskarżony jest młodociany, dodatkowo przy wymiarze kary należało uwzględnić dyrektywę z art. 54 § 1 kk. Sądy mają bowiem obowiązek, wymierzając młodocianym karę wybrać taki jej rodzaj, zestaw i rozmiar, który będzie dawał szansę wychowawczego oddziaływania na sprawcę, a nie będzie czynił zadość tylko wymogom sprawiedliwego i zapobiegawczego karania satysfakcjonującego społeczeństwo. Przy czym dobór reakcji karnej ukierunkowanej przede wszystkim na wychowanie młodocianego sprawcy nie oznacza wcale pobłażliwości w ich karaniu ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z 4 sierpnia 2020 r., III KK 518/19, Legalis). Wszystko zależy od charakterystyki przestępnego zachowania, stopnia winy i stopnia zdemoralizowania młodego sprawcy ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 27 stycznia 2015 r., II AKa 315/14, Legalis ). Gruntowne ustalenia dotyczące tych trzech czynników i ich wnikliwa analiza oraz odpowiednia ocena powinny dać odpowiedź na pytanie, jaka reakcja karna będzie najtrafniejsza z punktu widzenia potrzeb wychowawczych danego młodocianego sprawcy. Realizacja celu wychowawczego wymaga lepszego niż zwykle rozpoznania osobowości sprawcy młodocianego i dobrania odpowiednich do niej środków karnych, także surowych, gdy okaże się to niezbędne, np. z powodu znacznej demoralizacji oskarżonego. W ocenie Sądu Okręgowego dla oskarżonego M. M. (1) kara 6 miesięcy pozbawienia wolności nie może być w okolicznościach badanej sprawy oceniana jako nadmiernie surowa i niesprawiedliwa. Przeciwnie, odzwierciedla ona zarówno stopień winy, jak i społecznej szkodliwości, a nadto zrealizuje wszystkie stawiane jej cele w aspekcie prewencji generalnej, jak i indywidualnej. M. M. (1) jako młodociany odpowiadał już wcześniej karnie za występki z art. 286 § 1 kk i otrzymywał kary wolnościowe. Mimo tego nie unikał on kolejnych kolizji z prawem, dopuszczając się popełniania następnych przestępstw. Przeprowadzone postępowanie odwoławcze pokazuje zaś, że oskarżony nadal wymaga odpowiednio surowego ukarania, gdyż jego postawa nie uległa tak diametralnie pozytywnej i trwałej zmianie aby stwierdzić, że cele kary wobec sprawcy zostaną spełnione już poprzez wymierzenie mu kary łagodniejszego rodzaju niż pozbawienie wolności. Wspomniane naprawienie szkody nie przekonało Sądu II instancji do złagodzenia wymierzonej oskarżonemu w zaskarżonym wyroku kary. Nie sposób bowiem zapomnieć, że nastąpiło to po upływie długiego czasu od popełnienia przestępstwa, mimo że oskarżony praktycznie od początku zgłaszał gotowość zwrotu pieniędzy pokrzywdzonemu.

Rację ma zatem Sąd Rejonowy, że w tym przypadku, wobec sprawcy, mimo jego młodego wieku (l.21) jedynie kara najsurowszego rodzaju, tj. kara pozbawienia wolności, jest w stanie zrealizować wszystkie cele. Potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa również przemawiały za orzeczeniem kary 6 miesięcy pozbawienia wolności. Niezbędne jest zatem uświadomienie samemu oskarżonemu ale też innym obywatelom, że wielokrotne naruszanie przepisów prawa karnego niesie za sobą zdecydowaną reakcję organów wymiaru sprawiedliwości. Nie można także pomijać, że ustawodawca za czyn wyczerpujący znamiona z art. 286 § 1 kk przewidział karę najsurowszego rodzaju tj. pozbawienia wolności w wymiarze od 6 miesięcy do 8 lat i w tych granicach należało ją wymierzyć podsądnemu.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary łagodniejszego rodzaju tj. kary grzywny lub kary ograniczenia wolności , ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na całkowitą niezasadność omówionego zarzutu. Kara zasadnicza wymierzona oskarżonemu przez Sąd Rejonowy nie była, wbrew stanowisku apelującego, niewspółmierna i nie było żadnych powodów by ingerować w jej wymiar, który mieścił się w ustawowym zagrożeniu za czyn z art. 286 § 1 kk i uwzględniał wszystkie okoliczności tej sprawy kształtujące wymiar kary zasadniczej. Wniosek ewentualny zaś nie był prawidłowy nawet pod względem procesowym, gdyż apelujący nie wykazał aby zachodziły przesłanki z art. 437 § 2 zd. 2 kpk warunkujące ponowne procedowanie przez Sąd I instancji i prowadzenie na nowo przewodu sądowego w całości.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Oskarżony w dniu 19 grudnia 2022 r. przekazał za pośrednictwem poczty na rachunek bankowy pokrzywdzonego M. M. (2) kwotę 500 zł tytułem częściowego naprawienia szkody wyrządzonej popełnionym przestępstwem.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Wskazana wyżej okoliczność, ujawniona w postępowaniu odwoławczym, wymagała uwzględnienia z urzędu przez Sąd Okręgowy. Skoro bowiem szkoda majątkowa została przez oskarżonego po części naprawiona to konieczna była zmiana zaskarżonego wyroku co do orzeczenia o środku kompensacyjnym z art. 46 § 1 kk. Naprawienie szkody w wysokości 500 zł, potwierdzone przez pokrzywdzonego M. M. (2) w rozmowie telefonicznej z pracownikiem Sekretariatu Wydziału IV Karnego - Odwoławczego Sądu Okręgowego w Poznaniu w dniu rozprawy apelacyjnej spowodowało, że nie było podstaw do nałożenia na oskarżonego obowiązku odszkodowawczego na rzecz pokrzywdzonego ponad kwotę 600 zł. Do czasu wyrokowania przez Sąd II instancji natomiast kwota 600 zł do w/wym nie dotarła i dlatego brak było podstaw aby uznać naprawienie szkody także w tym zakresie. Jeśli zaś potwierdzi się oświadczenie oskarżonego co do wpłaty także tej kwoty, będzie to równoznaczne z wykonaniem tego środka kompensacyjnego.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Poza zmianą opisaną dokładnie w pkt 5.2. wyrok Sądu I instancji w pozostałej części utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy była całkowita niezasadność zarzutów apelacji oskarżonego, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Obniżenie orzeczonego w pkt 2 obowiązku naprawienia szkody do kwoty 600 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

W toku postępowania odwoławczego oskarżony M. M. (1) przedłożył dwa dowody wpłat dokonanych na rzecz pokrzywdzonego. Sąd Okręgowy zweryfikował dodatkowo tę informację kontaktując się z M. M. (2) w dniu 22 grudnia 2022 r., który potwierdził, że otrzymał od podsądnego pieniądze w kwocie 500 zł. Okoliczność ta spowodowała, że orzeczenie o obowiązku naprawienia szkody nałożonym na oskarżonego należało zmodyfikować, umniejszając go z kwoty 1100 zł do kwoty 600 zł. Dlatego też nastąpiła ingerencja w treść zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie obowiązku naprawienia szkody o 500 zł.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Przepis art. 636 § 1 kpk stanowi, że w sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy. Koszty te zgodnie z art. 616 § 1 kpk obejmują wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania oraz opłaty.

Mając na względzie powyższe zasady orzekania o kosztach, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 zł tytułem ryczałtu za doręczenie wezwań i innych pism (§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym; Dz. U. z 2013, poz. 663 ze zm.). Natomiast na podstawie art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) została mu wymierzona opłata za II instancję w kwocie 120 zł. Sąd Okręgowy nie dostrzegł w tym przypadku podstaw do odstąpienia od zasady obciążania kosztami sądowymi strony, której środek odwoławczy nie został uwzględniony. Oskarżony bowiem ma dochody gdyż podjął pracę, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu, a wysokość kosztów nie przekracza jego możliwości zarobkowych.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak