Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2021r.

Sąd Okręgowy w Toruniu - IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Aleksandra Nowicka

Protokolant st. sekr. sąd. Michał Kozłowski

po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2021 roku

sprawy S. K. obwinionego z art. 92a kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w T. z dnia 16 października 2020 roku sygn. akt (...)

I . zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II. zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w T.) kwotę 30 (trzydziestu) złotych tytułem opłaty za II instancję oraz zryczałtowane wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 (pięćdziesięciu) złotych.

Sygn. akt IX Ka 652/20

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym z dnia 16 października 2020 r. Sąd Rejonowy w T. , sygn. akt (...), uznał obwinionego S. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 92a kw i wymierzył mu za to, na podstawie w/w przepisu, karę 200 zł grzywny.

Orzekając o kosztach, sąd meriti zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł tytułem opłaty sądowej i obciążył go zryczałtowanymi wydatkami postępowania w wysokości 120 zł.

Wyrok ten zaskarżył w całości obwiniony wskazując, że nie dano mu możliwości obrony, mimo okoliczności niezależnych od niego (po uprzednim poinformowaniu przez S. K. Sąd o jego chorobie COVID-19).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Skarżący wywodził, iż w postępowaniu przed Sądem I instancji został pozbawiony możliwości zaprezentowania swojego stanowiska odnośnie do zdarzenia. W tym kontekście warto przywołać fakty. I tak:

1.  zarządzeniem z dnia 15 września 2020 r. został wyznaczony na dzień 16 października 2020 r. na godz. 8.45-9.15 termin rozprawy głównej w sprawie o sygn.. (...) toczącej się przeciwko S. K. o czyn z art. 92a kw;

2.  O terminie rozprawy S. K. został zawiadomiony pismem, które zostało doręczone do jego rąk w dniu 17 września 2020 r. (k. 28);

3.  sprawa została w dniu 16 października 2020 r. wywołana o godz. 8.45, a na nią – zawiadomiony osobiście – nie stawił się obwiniony S. K. (protokół rozprawy);

4.  S. K. na adres e-mail Sekretariatu II Wydziału Karnego Sądu Rejonowego w T. nadał wiadomość 16 października 2020 r. o godz. 10.23; zwrócił się z prośbą o przełożenie rozprawy z powodu jego choroby i dodatniego wyniku testu na (...)19 i kwarantanny, która trwać miała do dnia 24 października 2020 r. (k.30)

5.  Wiadomość ta została wysłana do Sądu po wydaniu zaskarżonego wyroku, mimo iż obwiniony miał świadomość w jakim dniu i o której godzinie czynności te mają mieć miejsce.

6.  Obwiniony rzeczoną prośbę zawarł w piśmie z dnia 15 października 2020 r., które zostało przez niego nadane drogą pocztową w dniu 16 października 2020 r. i dotarło do Sądu w dniu 19 października 2020 r. (k. 33 i 34).

Wobec takich okoliczności brak było podstaw do uznania, iż prawo do obrony S. K. zostało naruszone w toku procesu przed Sądem I instancji.

Na rozprawie apelacyjnej obwiniony podtrzymał wniesioną apelację i wskazał, że uważa iż jechał z prędkością 50 km/h, zważywszy na to, że tam jest zjazd z górki i być może przekroczył o 3-5 km/h prędkość. Twierdził, że nie zgodził się przyjąć mandatu w pierwszym momencie oraz, że nie jest prawdą, że funkcjonariusz Policji wypisał mandat, a on wówczas odmówił jego przyjęcia i poprosił o pokazanie pomiaru prędkości. Wskazywał, że od razu zakwestionował ten pomiar, a policjanci powiedzieli, że pomiar został skasowany.

Obwiniony odnosząc się do treści zeznań świadka – D. Z. (funkcjonariusza Policji) podał, że ta zapytała go, czy wie, o ile przekroczył prędkość, na co on odparł że nie i żeby mu to powiedziała. W odpowiedzi usłyszał, iż było to przekroczenie o 35 km/h. Dalej, poprosił on policjantów by pokazali mu pomiar i oddał dokumenty. Stwierdził, iż o pokazanie pomiaru poprosił raz.

Przeprowadzona kontrola instancyjna wykazała, iż podawana przez obwinionego linia obrony nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Okręgowy w pełni zaaprobował oparcie stanu faktycznego sprawy przez Sąd meriti na zebranych w sprawie dokumentach oraz – przede wszystkim – na zeznaniach D. Z.. Jest ona funkcjonariuszem Policji, który dokonywał pomiaru prędkości na pokonywanej przez S. K. trasie. Jej zeznania były stanowcze, logiczne i spójne. Sąd I instancji trafnie stwierdził, iż świadek nie miał podstaw do tego, by pomawiać S. K.. Na taki powód nie wskazywał także obwiniony. Pamiętać przy tym należy, że nieracjonalne byłoby zachowanie funkcjonariusza, który miałby obciąża niewinną osobę o czyn, którego nie popełniła. Poza wszystkimi innymi aspektami np. moralnym, policjant jest świadom konsekwencji składania fałszywych zeznań począwszy od wyroku skazującego za popełnienie przestępstwa na wydaleniu ze służby skończywszy.

Pozostające w sprzeczności do twierdzeń D. Z. wyjaśnienia S. K. nie zasługiwały na przyznanie im przymiotu wiarygodności. Relacje oskarżonego polegające na twierdzeniu, iż niezwłocznie podjął on próbę zakwestionowania ustaleń prędkościomierza nie polegały na prawdzie. W przeciwieństwie do świadka Z. obwiniony ma interes w tym by przedstawiać zdarzenie nie w sposób obiektywny, a korzystny dla siebie. Tym interesem jest chęć uniknięcia kary w jej wymiarze finansowym oraz wiążących się z nią punktów karnych.

W pełni zaaprobować też należało rozstrzygnięcie o karze. Wymierzona kara grzywny adekwatna była do wagi czynu obwinionego należycie uwzględniała pozostałe istotne okoliczności i w żadnym razie nie mogła zostać uznana za zbyt surową.

W trakcie analizy akt sprawy pod kątem zaistnienia przesłanek z art. 104 kpw i art. 440 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień, które skutkować musiałyby uchyleniem zaskarżonego orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

Konsekwencją nieuwzględnienia apelacji obwinionego było obciążenie go kosztami postępowania za II instancję, zgodnie z dyspozycją art. 119 § 1 kpw w zw. z art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 121 § 1 kpw. Na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) Sąd zasądził od obwinionego opłatę w kwocie 30 złotych, a nadto obciążył go zryczałtowanymi wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 50 złotych, których wysokość określa przepis § 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. z 2017 r., poz. 2467).