Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 10 grudnia 2013 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Garncarz

Ławnicy: Stefan Majka, Katarzyna Orzechowska

Protokolant: Marzena Pietrzak

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2013 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa C. S.

przeciwko (...) spółka z o.o. w K.

o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

I.  przywraca powódkę C. S. do pracy u strony pozwanej (...) spółka z o.o. w K. na warunkach pracy i płacy obowiązujących u pracodawcy A. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą PHU (...) w R. Z.;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.886 zł (jeden tysiąc osiemset osiemdziesiąt sześć złotych) tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem niezwłocznego podjęcia pracy w terminie 7 dni;

III.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieście) kwotę 1226 zł tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu, od której zwolniona była powódka.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 marca 2013 roku powódka C. S. wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od wypowiedzenia datowanego na 25 stycznia 2013 roku umowy o pracę z dnia 1 lutego 2010 roku, przywrócenie do pracy u pozwanego pracodawcy A. B. na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz zasądzenie kwoty 1 886 zł tytułem wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy, a ponadto o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazała, że przyczyną rozwiązania umowy o pracę była likwidacja stanowiska pracy - powódka pracowała jako kierownik sklepu odzieżowego. Według jej wiedzy likwidacja sklepu następowała w wyniku nieprzedłużenia umowy dzierżawy powierzchni handlowej, na co wskazywało szereg czynności mających na celu zakończenie działalności takich jak wyprzedaż towaru, remanent rozwieszenie plakatów informujących o likwidacji. W dniu 1 marca 2013 roku powódka odbyła spotkanie z przedstawicielem firmy (...) B. B. w CH B., wówczas dowiedziała się, że umowa dzierżawy została przedłużona i sklep w dalszym ciągu funkcjonuje. Powódka wskazała dodatkowo, że w chwili rozwiązania umowy o pracę znajdowała się w wieku ochronnym - ukończyła 57 lat

W odpowiedzi na pozew z dnia 13 maja 2013 roku pozwany wniósł o oddalenie wniosku o przywrócenie terminu oraz o oddalenie powództwa w całości.

Strona pozwana zarzuciła, że powódka niezależnie od rozwiązaniu umowy o prace zamierzała wypowiedzieć umowę z przyczyn zdrowotnych, zaś o przedłużeniu umowy najmu uzyskała wiedzę już w dniu 27 lutego 2013 roku. Przyczyna rozwiązania umowy w dniu doręczenia oświadczenia pracodawcy była prawdziwa i rzeczywista, została jedynie odłożona w czasie w celu uzyskania dochodu na spłatę wierzycieli. Obecnie w salonie zatrudnieni są 3 sprzedawcy. Pracodawca w wypowiedzeniu nie wskazał konkretnego terminu zakończenia działalności sklepu, zaś w dniu 31 lipca 2013 roku nastąpi likwidacja pracodawcy jedynego sklepu należącego do powoda działającego na D..

W dalszym piśmie procesowym powódka podtrzymała wcześniejsze stanowisko, dodatkowo wskazała, że została w dacie przeprowadzania czynności inwentaryzacyjnych pouczona o tym, że sklep ma zostać przejęty przez innego zarządcę, zaś wbrew twierdzeniom pozwanego nie poinformował jej o przedłużeniu umowy dzierżawy.

Na podstawie postanowienia z dnia 4 lipca 2013 roku Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze strony pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w K..

Na rozprawie w dniu 10 grudnia 2013 r. na podstawie art. 194 § 2 kpc z uwagi na zgodę wszystkich stron Sąd ustalił, że w miejsce pozwanego A. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą PHU (...) w R. Z. wstępuje spółka (...) Sp. z o.o. w K..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

C. S. w dniu 1 lutego 2012 roku zawarła z A. B. prowadzącym działalność gospodarczą (...) umowę o pracę na czas nieokreślony na stanowisko kierownika salonu na pełny etat.

Wcześniej strony były związane umową na czas określony od 1 lutego 2011 roku do 31 stycznia 2012 roku w wymiarze 1/2 etatu.

Miejscem pracy był sklep K. znajdujący się w C.H. B. przy al. (...) we W..

Do zakresu obowiązków C. S. należały m.in. obsługa klientów, sporządzanie spisu asortymentu, pobieranie nowych artykułów z magazynu.

dowód: umowa o pracę z dnia 1 lutego 2012 roku (k. 4);

Średnie miesięczne wynagrodzenie C. S. wynosiło 1886 zł brutto.

dowód: zaświadczenie o zarobkach (akta osobowe);

W dniu 25 stycznia 2013 roku pracodawca A. B. złożył C. S. oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem 1 miesięcznego okresu wypowiedzenia, podając jako przyczynę likwidację stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych.

Oświadczenie zostało złożone w formie wydruku zeskanowanego oryginału.

W dacie wypowiedzenia umowy C. S. liczyła 57 lat.

dowód: oryginał złożonego oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 25 stycznia 2013 roku (k. 76);

akta osobowe powódki

W dniu 27 grudnia 2013 w sklepie „K.” we W. przeprowadzano inwentaryzację związaną z likwidacją sklepu.

Sklep miał zostać zamknięty w związku z wygaśnięciem umowy najmu z centrum handlowym.

W inwentaryzacji brali udział B. B., M. S., C. S. oraz K. K..

Inwentaryzacja trwała przez cały dzień.

Niektórzy pracownicy A. B. dowiedzieli się o tym, że umowa najmu salonu zostaje przedłużona już w dniu 27 lutego 2013 r., pomimo tego, inwentaryzacja była kontynuowana. Niektórzy pracownicy dowiedzieli się również od B. B., że firma zewnętrzna przejmuje zarządzaniem sklepu, nie miało być żadnego kierownika od pracodawcy A. B.. Firma z zewnątrz miała sprzedawać również swój towar, zająć się rekrutacją nowych pracowników. Firma zewnętrzna miała zajmować się prowadzeniem sklepu.

M. S., ani też inni pracownicy nie informowali powódki o tym, że umowa najmu będzie kontynuowana. Powódka pytała M. S., co będzie dalej ze sklepem, ale M. S. odpowiedziała, że nie wie, jakie będą losy sklepu.

dowód: zeznania świadka M. K. k. 205

częściowo zeznania K. K.(k.183);

częściowo zeznania świadka M. S. (k. 123)

częściowo zeznania B. B. (k. 123)

przesłuchanie C. S. w charakterze strony (k. 61)

A. P. zatrudniona była w marcu 2013 r. u zarządcy C. H. (...)i zajmowała się sprawami związanymi z umowami najmu powierzchni handlowych.

Do niej kierowane były podpisane umowy najmu powierzchni handlowych.

W przypadku salonu K. był podpisana umowa do końca lutego 2013 r.

W dniu 1 marca 2013 r. A. P. nie miała informacji, czy wynajmujący zamierza kontynuować umowę najmu, w związku z tym wystosowała pismo do A. B. z informacją, że wobec braku informacji uważa się, że umowa najmu trwa nadal na czas nieokreślony.

Po dniu 1 marca 2013 r. do A. P. przekazano podpisany w dniu 27 lutego 2013 r. aneks do umowy najmu, na mocy którego A. B. przedłużył umowę najmu lokalu usytuowanego na terenie C. H. B. , która miała wygasnąć w dniu 28 lutego 2013 roku.

dowód: zeznania świadka A. R. (k. 123)

Wszystkie sprawy związane z prowadzeniem sklepu A. B. wykonywał za pośrednictwem B. B. lub swojej księgowej J. S..

W dniu 27 lutego 2013 roku A. B. przekazał B. B. informację, że najem został przedłużony. Umowa została ostatecznie zakończona w dniu 31 lipca 2013 roku i wtedy zlikwidowano sklep w CH (...)

dowód: przesłuchanie A. B. (k. 166);

C. S. w dniu 1 marca 2013 roku udała się do C. H. (...) w celu odbioru zaległego wynagrodzenia od B. B., wówczas zauważyła, że sklep „K.” w dalszym ciągu funkcjonuje.

dowód: przesłuchanie C. S. w charakterze strony (k. 61)

W dniu 10 czerwca 2013 roku A. B. zawiązał spółkę z o.o. pod nazwą (...) i wniósł do niej aport w postaci przedsiębiorstwa pod nazwą A. B. (...)”.

dowód: wypis aktu notarialnego nr. (...) sporządzonego przez notariusza K. W. (k. 102 -111);

C. S. przed podjęciem zatrudnienia w firmie A. B. była zatrudniona na podstawie umowy o pracę w okresach od 17 września 2007 roku do 12 września 2009 roku w Agencji (...) Sp. z o.o.

Wcześniej od 1 marca 2001 roku do 31 grudnia 2006 roku prowadziła własną działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży detalicznej odzieży.

W latach 1990 - 1994 C. S. prowadziła wraz z mężem działalność handlową.

W okresie od 2 października 1987 roku do 31 grudnia 1987 roku była zatrudniona w W. S. Z. im. J. B. we W..

W okresie od 25 sierpnia 1986 roku do 30 czerwca 1987 roku C. S. pracowała w S. P. Z. i. H.we W..

W okresie od 4 września 1979 roku do 23 sierpnia 1986 roku była zatrudniona w F. M. R."(...)

W okresie od 24 lipca 1974 roku do 26 września 1975 roku pracowała w Z. U. P. S.A. w N..

dowód: świadectwa pracy, zaświadczenia z Ewidencji Działalności Gospodarczej (akta osobowe);

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że termin do wniesienia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę powódce podlegał przywróceniu.

Zgodnie z art. 264 § 1 k.p. przesłanką przywrócenia terminu do wniesienia odwołania jest brak winy w uchybieniu. Wniosek o przywrócenie terminu należy złożyć w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia. (art. 265 § 2 k.p.) Biorąc pod uwagę ustalony stan faktyczny powódka uczyniła zadość wymaganiom wskazanego artykułu.

W ocenie Sądu należało dać wiarę powódce, co do okoliczności braku wiedzy na temat przedłużenia działalności sklepu już w dniu 27 lutego 2013 r., ale dopiero z dniem 1 marca 2013 r., a zatem skoro w wyniku działań pracodawcy powódka pozostawała w przeświadczeniu, że przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę jest rzeczywista i prawdziwa, to należy przyjąć, że nie ponosi winy w uchybieniu terminu.

Sąd w tym zakresie dał wiarę powódce, gdyż jej zeznania były logiczne, konsekwentne i zgodne z doświadczeniem życiowym, a ponadto były zgodne z zeznaniami świadka A. P. oraz M. K. Ponadto były również zgodne z zeznaniami pozostałych świadków w szczególności z zeznaniami świadka M. S., która potwierdziła, że faktycznie powiedziała powódce w dniu 27 lutego 2013 r., że nie wie, jakie będą dalsze losy sklepu K.. Skoro bowiem w dniu 27 lutego 2013 r. strona pozwana zarządziła sporządzenie inwentaryzacji końcowej (likwidacyjnej) sklepu, a także poinformowała pracowników o likwidacji sklepu, to, jeśli byłoby tak, jak zeznał świadek B. B., strona pozwana przedłużyła umowę najmu lokalu i poinformowała o tym pracowników, w tym powódkę, nie doszłoby do całkowitej inwentaryzacji sklepu. Ponadto powódka w dniu 27 lutego 2013 r. a także inni pracownicy, w tym, jak zeznała sama M. S., nie wiedzieli, jakie będą dalsze losy sklepu, a także stanowiska powódki.

Zatem Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka B. B., że już w dniu 27 lutego 2013 r. powódka wiedziała, że sklep w C. H. (...)będzie dalej istniał, a w szczególności, że jej stanowisko będzie nadal funkcjonować. Skoro również inni pracownicy byli informowani o różnych sposobach dalszego funkcjonowania tego sklepu, powódka nie mogła być z całą stanowczością informowana (jak zeznał świadek B. B.), że jej stanowisko w sklepie będzie nadal istniało.

Mając powyższe, na uwadze, skoro powódka złożyła odwołanie z dniem 7 marca 2013 r, a zatem z upływem 6 dni od dnia, gdy dowiedziała się ona, że przyczyna wypowiedzenia jest niezasadna, to należało przywrócić powódce termin do złożenia odwołania.

Podstawę prawną żądania powódki stanowił art. 45 § 1 k.p., zgodnie z którym w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że podana przez pracodawcę przyczyna nie była prawdziwa, bowiem w istocie nie nastąpiła likwidacja stanowiska pracy i działalność pracodawcy nie została zlikwidowana z końcem marca. Bez znaczenia pozostaje okoliczność, że na dzień zamknięcia rozprawy sklep już nie funkcjonował. Z relacji A. B. wynikało, że przedłużając umowę najmu nie przewidywał likwidacji działalności gospodarczej.

Wypowiedzenie naruszało ponadto art. 30 § 3 k.p. oraz art. 39 k.p.

Zgodnie z art. 30 § 3 k.p. oświadczenie każdej ze stron o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie. Zatem przedłożony przez pracodawcę powódce jedynie skan oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę nie spełniał tych wymogów.

W odniesieniu do oświadczenia woli na piśmie, która to forma jest obowiązkowa dla rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem, obowiązek złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę „na piśmie”, oznacza wymaganie zachowania zwykłej formy pisemnej w rozumieniu art. 78 § 1 k.c., które przejawia się w złożeniu własnoręcznego podpisu na dokumencie. Minimalnym wymaganiem dla zachowania formy pisemnej jest złożenie własnoręcznego podpisu na dokumencie obejmującym treść oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę. Jedyne odstępstwo od tego zostało dopuszczone w art. 78 § 2 k.c., który umożliwia złożenie oświadczenia woli w postaci elektronicznej w sposób równoważny ze złożonym w formie pisemnej, ale pod warunkiem opatrzenia go bezpiecznym, certyfikowanym podpisem elektronicznym. Treść oświadczenia woli może być sporządzona w różny sposób, np. pismem ręcznym, maszynowym, wydrukiem komputerowym. Istotne jest jednak, by pod tak przygotowanym dokumentem figurował własnoręczny podpis składającego oświadczenie. Wymaganie zachowania podpisu własnoręcznego nie jest więc dochowane, gdy nie jest to znak oryginalny, a jedynie odtworzony za pomocą kalki, kserokopiarki, skanera, faksu itp. (por. np. S. Rudnicki w: Komentarz do kodeksu cywilnego, Warszawa 2004 - tezy do art. 78; K. Górska w: Zachowanie zwykłej formy pisemnej czynności prawnych, Warszawa 2007).W uchwale SN z dnia 2 października 2002 r. III PZP 17/2002 (OSNP 2003/20 poz. 481, OSP 2004/9 poz. 109 z glosą T. Liszcz Palestra 2004/34 str. 265 z glosą A. Świątkowskiego) uznano, że doręczenie pracownikowi za pomocą faksu pisma pracodawcy wypowiadającego umowę o pracę jest skuteczne i powoduje rozpoczęcie biegu terminu przewidzianego w art. 264 § 1 k.p., ale stanowi naruszenie art. 30 § 3 k.p., a więc naruszenie wymagania zachowania formy pisemnej (por. też wyroki SN z dnia 6 listopada 2002 r. I CKN 1158/2000 LexPolonica nr 376665; z dnia 23 listopada 2007 r. IV CSK 228/2007 OSNC 2008/C poz. 88 oraz z dnia 18 marca 2008 r. IV CSK 9/2008 LexPolonica nr 1872964, a także wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 grudnia 2006 r. I ACa 1589/2006 niepubl.).

Z kolei w zakresie naruszenia art. 39 k.p. należy wskazać, że formułuje on zakaz wypowiadania umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku. Ochrona zasadniczo dotyczy normalnego wieku emerytalnego (60 lat kobiety i 65 lat mężczyźni) Powódka w chwili rozwiązania umowy o pracę miała ukończone 57 lat, bezsprzecznie znajdowała się zatem w okresie ochronnym, także z uwagi na wcześniejszy przebieg zatrudnienia.

O przywróceniu do pracy Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu z uwzględnieniem treści art. 45 § 3 k.p.

Rozwiązanie umowy o pracę z powódką nastąpiło z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, a zatem powódce służyły roszczenia przewidziane w art. 45 § 1 k.p.

Powódka wybrała roszczenie o przywrócenie do pracy.

Z mocy art. 45 § 2 k.p. roszczenie to mogłoby zostać nieuwzględnione, gdyby okazało się, że jest ono niemożliwie lub niecelowe, co jednak nie mogłoby w tej sprawie nastąpić, gdyż powódka jest objęta szczególna ochroną wynikającą z art. 39 k.p. Wobec powyższego nieuwzględnienie roszczenia o przywrócenie do pracy mogłoby mieć miejsce jedynie w razie stwierdzenia niemożliwości przywrócenia do pracy z powodu likwidacji pracodawcy (art. 41[1] k.p.), co wynika z art. 45 § 3 k.p.

Z art. 45 § 3 k.p. wynika wyraźnie, że zasądzenie odszkodowania w miejsce żądanego przez pracownika szczególnie chronionego przywrócenia do pracy może mieć miejsce wyłącznie wtedy, gdy dochodzi do upadłości lub likwidacji pracodawcy, co w niniejszej sprawie nie zaistniało. (vide: wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 4 czerwca 2013 r. II PK 289/2012)

Z ustaleń stanu faktycznego nie wynika, aby pracodawca został zlikwidowany. Likwidacji podlegało jedynie miejsce pracy powódki – sklep odzieżowy, zaś przepis art. 41[1] k.p. stanowi o likwidacji pracodawcy. Z kolei zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 marca 2010 r. II FSK 1768/2008 LexPolonica prawna likwidacja pracodawcy prowadząca do wykorzystania jego zorganizowanego mienia - zakładu pracy w rozumieniu przedmiotowym w celu kontynuowania dotychczasowej działalności w ramach nowej struktury organizacyjnej, nie jest likwidacją, o której mowa w art. 41[1] Kp. Stanowi ona natomiast przejście zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę, którego skutki w sferze stosunków pracy określa art. 23[1] k.p. W sprawie nie było kwestionowane, że obecnie w prawa i obowiązki pracodawcy wstąpiła (...) Sp. z o.o. co skutkowało przekształceniem podmiotowym po stronie pozwanej. Jeżeli procesowi likwidacji dotychczasowego pracodawcy towarzyszy przejęcie zakładu w trybie art. 23[1] kp, nowy pracodawca, nie będąc sam objęty procedurą likwidacyjną, nie może – powołując się na fakt likwidacji swojego poprzednika – dokonywać wobec przejętych pracowników wypowiedzeń umów o pracę (także wypowiedzeń zmieniających) z zastosowaniem art. 41[1] kp, wyłączającego szczególną ochronę trwałości stosunku pracy. Z powyższego wynika, że wbrew stanowisku strony pozwanej, powództwo podlegało uwzględnieniu a Sąd orzekł o przywróceniu powódki do pracy.

Orzeczenie co do pkt II znajduje uzasadnienie w treści art. 47 k.p. Orzekając o przywróceniu do pracy sąd pracy obligatoryjnie orzeka również o wynagrodzeniu za czas pozostawania bez pracy. Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest elementem roszczenia o przywrócenie do pracy. Zasądzenie tego wynagrodzenia następuje pod warunkiem podjęcia pracy po przywróceniu do niej. O wysokości należnego wynagrodzenia orzeczono zgodnie z żądaniem powódki podtrzymanym w toku rozprawy w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia.

Orzeczeni o obciążeniu strony pozwanej należną opłatą znajduje uzasadnienie w treści art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.