Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I Ca 331/22

UZASADNIENIE

Powód Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości położonej przy ul. (...) w G. wniosła o zasądzenie od pozwanego T. T. kwoty 5.746,24 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przewidzianych w art. 98 § 1 1 kpc. W uzasadnieniu żądania wskazała, iż pozwany jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) w budynku położonym w G. przy ul. (...), wobec czego na zasadzie art. 13 ust. 1 ustawy o władności lokali zobowiązany jest do pokrywania kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej, kosztów zarządu oraz uiszczania zaliczek na fundusz remontowy. Pozwany wymaganych opłat nie uiszczał regularnie i w niepełnej wysokości, co skutkowało powstaniem zadłużenia. Powództwo obejmuje okres od czerwca 2018 roku do stycznia 2022 roku. Mimo wezwania do zapłaty pozwany zaległości nie uregulował.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Olecku uwzględnił powództwo w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Podniósł zarzut przedawnienia roszczenia w części co do kwot sprzed 3 lat od dnia wniesienia pozwu. Zakwestionował roszczenie co do zasady jak też co do wysokości. Podniósł, że (...) do października 2016 roku naliczał składniki zaliczki mieszkaniowej od pow. 48,77 m2, zaś po tej dacie od 78,06 m2 lub częściowo od pow. 50,36 m2 bądź 48,77 m2. Aktualnie zaliczki na fundusz remontowy zaliczane są od pow. 48,77 m2, zaś pozostałe – administrowanie, koszty konserwacji bieżących i pozostałe – od pow. 78,06 m2. Wskazał, że współwłaściciele budynku zwolnili go z opłat za fundusz remontowy za strych i zwrócono mu niesłusznie naliczony czynsz za okres październik 2016 – kwiecień 2019. Po doręczeniu pozwu pozwany dokonał wpłat za czynsz za okres listopad – grudzień 2021 oraz styczeń-luty 2022.

W piśmie procesowym z dnia 17 marca 2022 roku powód podtrzymał powództwo, a nadto wyjaśnił, że pozwany posiada na wyłączność część strychu, którą miał zaadoptować na lokal mieszkalny przynależny do jego mieszkania. Z uwagi na to wydzielona część strychu została wliczona do podstawy naliczenia opłat za utrzymanie części wspólnych. Na wniosek pozwanego w maju 2019 roku podstawa naliczania niektórych opłat została zmieniona na mniejszą. Powód wskazał, że wniosek pozwanego o rozłożenie zadłużenia obejmującego dług od sierpnia 2017 roku na raty przerwał bieg przedawnienia.

Powód pismem z dnia 12 maja 2022 roku ograniczył dochodzone roszczenie do kwoty 4339,60 zł, zaś ograniczone żądanie podtrzymał pismem z dnia 10 czerwca 2022 roku i 1 lipca 2022 roku.

Wyrokiem z dnia 19 lipca 2022 roku Sąd Rejonowy w Olecku w sprawie I C 54/22:

I.  umorzył postępowanie co do kwoty 1.406,64 zł;

II.  zasądził od pozwanego T. T. na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy ul. (...) w G. kwotę 2.226,63 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

-

od kwoty 5.746,24 zł od dnia 10 lutego 2022 roku do dnia 19 maja 2022 roku;

-

od kwoty 4.339,60 zł od dnia 20 maja 2022 roku do dnia 18 lipca 2022 roku;

-

od kwoty 2.226,63 zł od dnia 19 lipca 2022 roku do dnia zapłaty;

III.  oddalił powództwo w pozostałej części;

IV.  zasądził od pozwanego T. T. na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy ul. (...) w G. kwotę 1.401,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

T. T. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego na poddaszu w budynku wielomieszkaniowym nr (...) w G. przy ul. (...) o pow. użytkowej 48,77 m2 wraz z przynależną do lokalu piwnicą i strychem. Lokal ten wchodzi w skład nieruchomości wspólnej, której właściciele stanowią powodową wspólnotę mieszkaniową. Umową z dnia 23 marca 2001 roku współwłaściciele nieruchomości nr (...) w G. przy ul. (...) oddali w administrowanie w/w nieruchomość Administracji (...) w G..

Część strychu o pow. 29,29 m2 została oddana pozwanemu do wyłącznego użytku, celem adaptacji na lokal mieszkalny przynależny do jego mieszkania. Współwłaściciele przedmiotowej nieruchomości – wspólnota mieszkaniowa – wyrazili zgodę na roboty remontowo-adaptacyjne. Decyzją z dnia 23 sierpnia 2005 roku Starosta (...) zatwierdził projekt budowalny i udzielił pozwolenia na wykonanie robót budowlanych pozwanemu obejmujących przebudowę strychu na pokój mieszkalny o pow. 27,70 m2 wraz z robotami towarzyszącymi przy lokalu nr (...) o pow. użytkowej 50,36 m2, po przebudowie 78,06 m2 usytuowanym przy ul. (...) w G.. Z przyczyn finansowych remont nie został ukończony. Jedynie z mieszkania pozwanego można dostać się na tą część strychu.

Wspólnota mieszkaniowa w dniu 24 kwietnia 2019 roku zwolniła pozwanego z opłat za fundusz remontowy za część strychu, zwracając pozwanemu naliczenie za fundusz remontowy za okres od października 2016 roku do kwietnia 2019 roku (31 miesięcy) w kwocie 2.360,77 zł. Od tego czasu za powierzchnię strychu naliczane są jedynie zaliczki za administrowanie i pozostałe koszty.

Pozwany pismem z dnia 29 września 2020 roku zwrócił się do Prezesa Administratora z prośbą o rozłożenie zadłużenia na 18 rat.

Wspólnota mieszkaniowa uchwałami z dnia 3 listopada 2020 roku nr (...), (...), (...) zagłosowała przeciw uchwale o umorzeniu pozwanemu zaliczek za administrowanie oraz pozostałych kosztów za pow. 29,29 m2 oraz zmianę wysokości stawki za administrowanie na kwotę 0,88 zł.m2, przeciw uchwale o umorzeniu pozwanemu odsetek w wysokości 281,66 zł (na dzień 30 września 2020 roku) oraz przeciw uchwale o wstrzymaniu naliczenia odsetek od zaległości pozwanego, o czym poinformowano pozwanego w dniu 5 listopada 2020 roku.

Wezwaniem z dnia 9 sierpnia 2021 roku wspólnota wzywała pozwanego do zapłaty zaległości w kwocie 4.888,03 zł (na dzień 31 lipca 2021 roku).

Pozwany ponownie wystąpił z wnioskiem o zwolnienie z zaliczek na administrowanie za strych przynależny do mieszkania. Uchwałą nr 2/2022 z dnia 16 marca 2022 roku Wspólnota nie wyraziła zgody na zwolnienie pozwanego z zaliczek na fundusz remontowy od zajmowanej części strychu oraz postanowiła, że pozwanemu będą naliczane opłaty za fundusz remontowy za zajmowaną powierzchnię strychu zgodnie z aktualnie obowiązującą stawką za fundusz remontowy we wspólnocie.

Pozwany w dniu 11 lutego 2022 roku dokonał wpłaty tytułem czynszu za mieszkanie za miesiąc listopad i grudzień 2021 roku w kwocie łącznej 612,08 zł oraz tytułem czynszu za mieszkanie za luty – 288,97 zł, nadto uiścił kwotę 505,59 zł oraz w dniu 18 lipca 2022 roku uiścił kwotę 2.112,97 zł tytułem spłaty zadłużenia za okres od 1 października 2016 roku do 1 stycznia 2022 roku bez naliczenia opłaty za strych.

W zakresie cofnięcia powództwa co do kwoty 1.406,64 zł wskutek wpłat dokonanych przez pozwanego po wniesieniu powództwa (pkt I wyroku), Sąd orzekł zgodnie z art. 355 kpc, uznając, iż cofnięcie powództwa w okolicznościach sprawy niniejszej było dopuszczalne, nie było sprzeczne z prawem ani zasadami współżycia społecznego, a nadto nie zmierzało do obejścia prawa.

Odnośnie zaś pozostałej części powództwa – Sąd Rejonowy uznał, iż zasługiwało ono na uwzględnienie jedynie w części.

Powód domagał się zaspokojenia roszczenia zapłaty zaległych zaliczek na poczet utrzymania nieruchomości wspólnej, które to jej jako wspólnocie przysługują od właścicieli lokali w budynku stanowiącym nieruchomość wspólną na podstawie art. 15 ust 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. Nr 85, poz. 388, ze zm.).

Sąd Rejonowy za bezsporne uznał, że pozwany jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego na poddaszu w budynku wielomieszkaniowym nr (...) w G. przy ul. (...) wraz z przynależną do lokalu piwnicą i strychem. Lokal należący do pozwanego wchodzi w skład nieruchomości wspólnej, której właściciele stanowią powodową wspólnotę mieszkaniową. Zgodnie z art. 12 ust. 2 zd 2 w.w ustawy - właściciele lokali w stosunku do ich udziałów ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nieznajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach. Zgodnie zaś z ust. 3 tegoż przepisu - uchwała właścicieli lokali może ustalić zwiększenie obciążenia z tego tytułu właścicieli lokali użytkowych, jeżeli uzasadnia to sposób korzystania z tych lokali. W myśl zaś art. 13 ust 1 cytowanej ustawy - właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nieutrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

W myśl postanowień art. 15 ust. 1 ustawy na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca. Sąd stwierdził, iż skoro ustalenie wysokości opłat na pokrycie kosztów zarządu jest czynnością przekraczającą zwykły zarząd, zatem do jej podjęcia potrzebna jest uchwała właścicieli lokali wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności oraz udzielająca zarządowi pełnomocnictwa do zawierania umów stanowiących czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu w formie prawem przewidzianej, o czym stanowi art. 22 ust 2 i 3 ustawy o własności lokali.

Na podstawie w.w. przepisów Sąd Rejonowy ustalił, iż pozwany był zobowiązany do ponoszenia obciążających jego jako właściciela opłat w postaci wydatków związanych z utrzymaniem lokali i zaliczek na fundusz remontowy i koszty zarządu nieruchomością wspólną w stosunku do jego udziału w nieruchomości wspólnej. W ocenie Sądu powódka (art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc), mając na względzie kwestionowanie roszczenia przez pozwanego co do zasady i wysokości, wykazała należności obciążające pozwanego z tytułu zaliczek na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną w kwocie 2.226,63 zł.

W myśl art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali, samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne. Do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej "pomieszczeniami przynależnymi" (ust 4).

Sąd Rejonowy ustalił, że skoro strych jako pomieszczenie przynależne do lokalu jest wymienione w akcie notarialnym, to zaliczka na koszty zarządu będzie naliczana także od powierzchni zajmowanego strychu. Zgodnie zaś z ustaleniem nr (...), którym to Wspólnota Mieszkaniowa zwolniła pozwanego z opłat za fundusz remontowy za zajmowaną część strychu, pozwany winien uiszczać zaliczki także od strychu w postaci administrowania, konserwacji i innych opłat, bowiem w tym zakresie Wspólnota nie podjęła uchwały o zwolnieniu pozwanego z obowiązku zapłaty.

W oparciu o powyższe ustalenia, Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo w części, tj. do kwoty 2.226,63 zł z ostatecznie dochodzonej kwoty 4.339,60 zł z uwagi na spłatę przez pozwanego w dniu 19 lipca 2022 roku kwoty 2.112,97 zł tytułem zadłużenia za okres od 1 października 2016 roku do 1 stycznia 2022 roku bez naliczenia opłaty za strych. Sąd oddalił również powództwo w zakresie żądania odsetkowego, bowiem w związku z częściowym cofnięciem powództwa - 1.406,64 zł i uiszczaniem przez pozwanego wpłat po wniesieniu pozwu należało ograniczyć roszczenie odsetkowe pomniejszając kwotę, od której naliczane są odsetki o kwotę 1406,64 zł i kwoty uiszczane przez pozwanego, jednocześnie limitując czasookres żądania odsetkowego. Po uiszczeniu kwot i częściowym cofnięciu powództwa w zakresie tych kwot pozwany bowiem nie pozostawał już w zwłoce, stąd też odsetki się powodowi nie należą.

Ponadto Sąd Rejonowy nie uwzględnił podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia. Jakkolwiek dochodzone przez stronę powodową opłaty mają charakter świadczeń okresowych i podlegają w związku z tym 3 letniemu terminowi przedawnienia stosownie do art. 118 kc, to w okolicznościach sprawy niniejszej doszło do niewłaściwego uznania długu. Uznanie niewłaściwe jest bowiem uzewnętrznieniem stanu świadomości dłużnika, z którym ustawa łączy jedynie skutek w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia ( wyrok Sadu Najwyższego z dnia 15 listopada 2007 r., sygn. akt II CSK 347/07, dostęp Legalis). Pozwany składając zatem wniosek o rozłożenie zaległości na raty we wrześniu 2020 roku przerwał bieg przedawnienia roszczenia, bowiem wiedział, że zadłużenie posiada, a także wiedział w jaki sposób opłaty administracyjne zostały naliczane.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wywiódł pozwany, który zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w zakresie pkt II i IV wyroku. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  naruszenie prawa materialnego tj. art. 207 kpc, który nie został zastosowany w okresie od października 2016r. do stycznia 2020r. Małe Wspólnoty Mieszkaniowe działały na zasadach kodeksu cywilnego, a od stycznia 2020r. na zasadach ustawy o własności lokali z 1994r.;

2)  naruszenie prawa materialnego poprzez nie zastosowanie po roku 2020 art. 12. ust 2. uwl oraz błędną interpretację przez Sąd art. 12 ust 3, błędną wykładnię, mylną interpretacja tego przepisu.

3)  naruszenie prawa materialnego tj. art. 199 k.c do podjęcia naliczania opłat za strych nieużytkowy przynależny do mieszkania. W 2016r. potrzebna była uchwała wspólnoty mieszkaniowej jednak takowej w ogóle nie było, była to decyzja administratora, który samodzielnie taką opłatę za strych naliczył. Sąd źle ustalił stan faktyczny przez złe ocenienie materiału dowodowego.

4)  nie wyjaśnienie wszystkich istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego.

Mając powyższe na uwadze pozwany wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości.

2)  zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów procesu za każdą z instancji według norm przypisanych.

3)  na zasadzie art.102 k.p.c nie obciążanie pozwanego kosztami procesu w tym kosztami zastępstwa procesowego w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy, jak też ocenę prawną oraz stanowiącą podstawę ustaleń faktycznych ocenę przeprowadzonych w toku postępowania dowodów i przyjmuje za własne, co czyni zbędnym ponowne ich przytaczanie.

W ocenie Sądu Okręgowego, skarżący nie zdołał wykazać, by Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę niniejszą dokonał sprzecznych ustaleń ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd odwoławczy przypomina, iż przepis art. 233§1 k.p.c. przyznaje sądowi swobodę w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wówczas można uznać za usprawiedliwiony, jeśli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, z zasadami wiedzy bądź z doświadczeniem życiowym. Sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału zachodzi bowiem jedynie wtedy, gdy powstaje dysharmonia pomiędzy materiałem zgromadzonym w sprawie, a konkluzją, do jakiej dochodzi sąd na jego podstawie.

Ze sprzecznością mamy do czynienia wówczas, gdy z treści dowodu wynika co innego niż przyjął sąd, gdy pewnego dowodu nie uwzględniono przy ocenie, gdy sąd przyjął pewne fakty za ustalone, mimo że nie zostały one w ogóle lub niedostatecznie potwierdzone, gdy Sąd uznał pewne fakty za nieudowodnione, mimo że były ku temu podstawy oraz, gdy ocena materiału dowodowego koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego rozumowania, co oznacza, że Sąd wyprowadza błędny logicznie wniosek z ustalonych przez siebie okoliczności.

W przedmiotowej sprawie, w ocenie Sądu Okręgowego, nie wystąpiły okoliczności mogące uzasadniać naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów. Sąd Rejonowy w wyniku prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego stwierdził, iż roszczenie o zapłatę kwoty 2.226,63 zł zasługiwało na uwzględnienie. Z ostatecznie dochodzonej kwoty 4.339,60 zł pozwany w dniu 19 lipca 2022 roku uiścił kwotę 2.112,97 zł tytułem spłaty zadłużenia za okres od 1 października 2016 roku do 1 stycznia 2022 roku bez naliczenia opłaty za strych. Podzielić należy stanowisko Sądu Rejonowego, iż powódka wykazała należności obciążające pozwanego z tytułu zaliczek na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną.

Wbrew zarzutom skarżącego, na kanwie poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, które aprobuje Sąd odwoławczy, brak jest również podstaw do przyjęcia zasadności poniesionych w apelacji zarzutów prawa materialnego tj. art. 207 kc (w apelacji błędnie wskazanego art. 207 kpc) oraz art. 12 ust. 3 ustawy o własności lokali dnia 24 czerwca (...). (Dz U. nr 86 poz. 388 ze zm.), przewidującego, iż uchwała właścicieli lokali może ustalić zwiększenie obciążenia z tego tytułu właścicieli lokali użytkowych, jeżeli uzasadnia to sposób korzystania z tych lokali.

Co do zasady słuszne jest założenie, że współwłaściciel zgodnie z art. 207 k.c. ponosi wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną w stosunku do wielkości udziału. Przepis ten jednak reguluje stosunki między współwłaścicielami nieruchomości. Ma poza tym charakter dyspozytywny, czyli innymi słowy - umożliwiający współwłaścicielom odmienne uregulowanie tej kwestii. Co więcej skarżący w apelacji zarzuca naruszenie powołanego przepisu poprzez jego niezastosowanie za okres od października 2016r. do stycznia 2020r. Tymczasem niniejsze powództwo obejmuje roszczenie o należności za okres od czerwca 2018 roku do stycznia 2022 roku. Z powyższych względów, wyrażony w apelacji zarzut naruszenia powołanego przepisu nie zasługiwał na uwzględnienie.

Jako, że ustalenie wysokości opłat na pokrycie kosztów zarządu jest czynnością przekraczającą zwykły zarząd, do jej podjęcia niezbędna jest uchwała właścicieli lokali wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności oraz udzielająca zarządowi pełnomocnictwa do zawierania umów stanowiących czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu w formie prawem przewidzianej, o czym stanowi art. 22 ust .2 i 3 ustawy o własności lokali. Wbrew twierdzeniom pozwanego, z ustaleń Sądu I instancji oraz oceny prawnej wyrażonej w pisemnym uzasadnieniu wyroku wynika, iż uchwałą nr 2/2022 z dnia 16 marca 2022 roku Wspólnota nie wyraziła zgody na zwolnienie pozwanego z zaliczek na fundusz remontowy od zajmowanej części strychu oraz postanowiła, że pozwanemu będą naliczane opłaty za fundusz remontowy za zajmowaną powierzchnię strychu zgodnie z aktualnie obowiązująca stawką za fundusz remontowy we wspólnocie. Pozwany winien zatem uiszczać zaliczki także od strychu w postaci administrowania, konserwacji i innych opłat, bowiem w tym zakresie Wspólnota nie podjęła uchwały o zwolnieniu pozwanego z obowiązku zapłaty.

Na podstawie przywołanych przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku przepisów, wbrew argumentom przywołanym w apelacji, trafne pozostają ustalenia Sądu, iż pozwany był zobowiązany do ponoszenia obciążających go jako właściciela - opłat w postaci wydatków związanych z utrzymaniem lokali i zaliczek na fundusz remontowy i kosztów zarządu nieruchomością wspólną w stosunku do jego udziału w nieruchomości wspólnej. Z ustaleń Sądu Rejonowego poczynionych słusznie na podstawie materiału dowodowego wynika, iż jedynie z mieszkania pozwanego można dostać się na oddaną pozwanemu do wyłącznego użytku część strychu wprawdzie niezagospodarowaną (niewyremontowaną) przez niego i finalnie niewykorzystywaną, ale jako pomieszczenie przynależną do lokalu wymienionego w akcie notarialnym.

Uwzględniając wszystko powyższe, zgodzić się należy z Sądem I instancji, iż powódka podołała obowiązkowi wynikającemu z art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc, mając na względzie kwestionowanie roszczenia przez pozwanego co do zasady i wysokości, wykazała należności obciążające pozwanego z tytułu zaliczek na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną w kwocie 2.226,63 zł.

Uwzględniając powyższe na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanego jako bezzasadną.

Sędzia del. Beata Sieczkowska

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13