Pełny tekst orzeczenia

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II.A.Ka.193/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 28 lutego 2022 roku, w sprawie sygn. akt III K 17/21

1.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.  Granice zaskarżenia

1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.  Ustalenie faktów

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

G. H.

G. H. był w przeszłości karany za przestępstwa z art. 280 § 1 k.k., art. 283 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., 283 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności zawieszoną na 2 lata.

informacja K.

310

2.1.1.2.

G. H.

Skazany był tymczasowo aresztowany w okresie od 10 grudnia 2020 r. do 11 czerwca 2021 r.

Podczas pobytu w izolacji penitencjarnej starał się przestrzegać porządku wewnętrznego, w sposób zgodny układał relacje ze współosadzonymi, jego postawa względem przełożonych nie budziła zastrzeżeń. Nie był karany dyscyplinarnie, ani nagradzany regulaminowo. Nie podejmował zatrudnienia, ani nauki. Nie był uczestnikiem podkultury przestępczej.

opinia Zastępcy Dyrektora Aresztu Śledczego we W. z dnia 06.12.2022

311-312

1.1.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.  Ocena dowodów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

informacja K.

dowód o charakterze dokumentu urzędowego

2.1.1.2

opinia Zastępcy Dyrektora Aresztu Śledczego we W. z dnia 06.12.2022

Dowód z opinii należy oceniać jako rzeczowy, oparty na rzetelnych ustaleniach faktycznych, pełny oraz obiektywny.

1.1.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca z urzędu skazanego - adw. M. K. zaskarżyła wyrok w części, tj. części I, II, III, IV, zarzucając:

1) obrazę przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść orzeczenia, a to:

art. 4 k.p.k., 5 § 2 k.p.k., 7 k.p.k. oraz 424 k.p.k. polegającą na nieuwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, analizy materiału dowodowego w sposób wybiórczy, rozstrzyganiu wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, odrzuceniu wyjaśnień oskarżonego i innych korzystnych dla niego dowodów, chociażby w postaci zestawienia zeznań pokrzywdzonego, który zmieniał wersje wydarzeń, ukrywał szczegóły całego zajścia, nadto zataił informację o tym, że był skonfliktowany z oskarżonym (o czym zeznawał świadek B. P.).

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść polegający na:

-

uznaniu, iż oskarżony G. H. wypełnił znamiona przestępstwa rozboju, podczas gdy dla przyjęcia odpowiedzialności za przestępstwo rozboju niezbędnym jest ustalenie momentu powstania zamiaru przywłaszczenia, jeżeli bowiem sprawca dokonuje pobicia człowieka nie używając tego środka do zabrania rzeczy w celu przywłaszczenia, a dopiero po pobiciu dochodzi do wniosku, że można wykorzystać powstały stan dla okradzenia pokrzywdzonego, to nieprawidłowym jest stawianie mu zarzutu z art. 280 § 1 k.k., tymczasem w niniejszej sprawie oskarżony konsekwentnie wskazywał od początku trwania postępowania, że uderzył pokrzywdzonego z główki w twarz za to, że ten obraził jego matkę, natomiast sam pokrzywdzony zeznał na rozprawie w dniu 10 lutego 2022 r., że „Przed pobiciem mnie G. H. nie żądał ode mnie pieniędzy ani czegoś innego. On mnie zapytał, czy mam parę groszy. Prawdą jest to co powiedziałem w pierwszych zeznaniach, że oskarżony zapytał mnie o pieniądze",

-

przyjęciu jako wiarygodnej wersji wydarzeń przedstawionej przez pokrzywdzonego A. J., w sytuacji, w której zmieniał on wielokrotnie swojej zeznania, natomiast sam przebieg zdarzenia przedstawiał on w sposób odmienny,

-

przyjęciu, że oskarżony groził A. J. uszkodzeniem ciała, przy czym groźba ta wzbudziła w wymienionym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona oraz znieważył go nazywając słowem uznawanym powszechnie za obelżywe, podczas gdy wobec przedstawienia odmiennych wersji zdarzenia odnośnie znieważenia pokrzywdzonego, wskazaną kwestię winien Sąd I instancji rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego, w kwestii natomiast gróźb wskazać należy, że po pierwsze pokrzywdzony zeznał na rozprawie w dniu 10 lutego 2022 r., że słowa oskarżonego odebrał jako żart, nadto z dalszej jego wypowiedzi wynika, że pokrzywdzony obawiał się brata oskarżonego lub znajomych oskarżonego, a nie samego oskarżonego, zatem nie zostały wyczerpane znamiona art. 190 k.k. (Sąd Najwyższy uznał, że groźba karalna może być wyrażona przez każde zachowanie sprawcy, jeżeli w sposób niebudzący wątpliwości uzewnętrznia ono groźbę popełnienia przestępstwa i wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę wyrok SN z 24.8.1987 r., I KR 225/87);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji obrońcy w całości nie zasługują na uwzględnienie.

Analiza samej treści zarzutów postawionych przez skarżącego oraz ich uzasadnienia pozwala na przyjęcie, że ten dopatruje się błędu w ustaleniach faktycznych (zarzut z pkt. 1 i 2), jako bezpośrednie następstwo naruszenia przepisów postępowania, w szczególności zaś dowolnej oceny dowodów, jakiej - w jego przekonaniu - miałby się dopuścić Sąd Okręgowy. W całości tak formułowany w apelacji zarzut należy oceniać jako nieuzasadniony, a stanowi on wyłącznie polemikę z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi dokonanymi przez Sąd Okręgowy.

Podkreślić bowiem należy, że aby skutecznie podnosić zarzut naruszenia wynikającej z art. 7 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów należałoby wykazać, czego obrońca oskarżonego nie zdołał uczynić, że ustalenia sądu meriti oraz ocena zgromadzonego w niniejszej sprawie istotnego materiału dowodowego z punktu widzenia postawionego oskarżonemu zarzutu nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), a nadto nie była wynikiem rozważenia wszystkich okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.) oraz nie zostało wyczerpująco i logicznie, z jednoczesnym uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.) (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r., OSNKW 1991 r., nr 7-9, poz. 41 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.09.1998 r., Prok. i Pr. 1999 r., nr 2, poz. 6). Tego zaś obrońca oskarżonego nie zdołał wykazać.

Sama bowiem okoliczność, że z dokonaną przez sąd oceną dowodów skarżący się nie zgadza, nie oznacza jeszcze, że w przedmiotowej sprawie rzeczywiście doszło do naruszenia unormowań art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. Co więcej, odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy, wbrew zarzutom apelacji, w sposób bardzo dokładny wskazał, jakim dowodom dał wiarę, a jakim odmówił waloru wiarygodności i dlaczego, kierując się przy tym zasadami omówionymi powyżej. Prawidłowo odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, które nie korespondowały z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym zwłaszcza zeznaniami pokrzywdzonego A. J.. Oparł się w tym zakresie także na sporządzonej w sprawie opinii sądowo – lekarskiej, która podważyła wersje zdarzeń przedstawioną przez oskarżonego, natomiast potwierdziła w dużej mierze zeznania pokrzywdzonego. Opinię tą trafnie Sąd ad quo uznał za rzetelną, spójną, jasną i pełną. Wbrew argumentom obrońcy oskarżonego, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dowodzi twierdzenia, iż oskarżony i pokrzywdzony pozostawali skonfliktowani, czy tego, że pokrzywdzony sprowokował oskarżonego do bójki przez obrażanie jego matki. Nie potwierdza więc wersji zdarzeń, zgodnie z którą oskarżony miałby uderzyć w nos pokrzywdzonego, za to, że pokrzywdzony obraził jego matkę. Trafnie również uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w kwestii zaboru pieniędzy pokrzywdzonego.

Zauważyć należy także, że Sąd I instancji nie dał wiary zeznaniom pokrzywdzonego, w zakresie w jakim nie pokrywały się z zeznaniami złożonymi wcześniej w postępowaniu przygotowawczym, jak i z pozostałymi dowodami. Sama jednak okoliczność niespójności części zeznań, nie przesądza o tym, że należy odmówić wiarygodności zeznaniom i jego relacji zdarzeń w pozostałym zakresie. Ponadto Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, że rozbieżności w zeznaniach pokrzywdzonego mogą być wynikiem upływu czasu od zdarzenia, przez co A. J. mógł pominąć, czy nie pamiętać pewnych okoliczności. Trudno bowiem oczekiwać całkowitej jednolitości zeznań składanych w istotnym odstępie czasu i co do okoliczności dynamicznych, gdzie pokrzywdzonemu towarzyszyły też istotne emocje. Trafnie więc Sąd Okręgowy opiera się na zeznaniach pierwszych, bliskich samemu zdarzeniu.

Obrońca oskarżonego nie przedstawił przy tym żadnych dowodów, które podważyły dokonaną przez sąd meritii ocenę dowodów.

W apelacji zakwestionowano kwalifikacje prawną czynu, uznając, że zachowanie G. H. powinno zostać zakwalifikowane wyłącznie jako czyn z art. 157 § 2 k.k. Sąd Apelacyjny zweryfikował poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne i uznał je w pełni za prawidłowe. Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe potwierdziło, że zachowanie G. H. wypełniło przede wszystkim znamiona przestępstwa rozboju z art. 280 § 1 k.k. Zgodzić należy się z tym, że G. H. wypełniając znamiona zarzuconych mu czynów działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, a zamiarem tym obejmował urzeczywistnienie wszystkich ustawowych znamion przypisanych mu przestępstw.

Za gołosłowne i nieznajdujące oparcia w materiale dowodowym uznać należy twierdzenia zawarte w apelacji, iż zamiar zaboru pieniędzy powstał u oskarżonego po zaprzestaniu stosowania przemocy.

Przypomnieć należy, że rozbój może być popełniony tylko umyślnie, a przy tym jest przestępstwem kierunkowym. Z uwagi na to, że w jego znamionach mieści się kradzież, sprawca musi działać w celu przywłaszczenia. Rozbój zatem możliwy jest tylko z zamiarem bezpośrednim, obejmującym zarówno przywłaszczenie rzeczy, jak i stosowane środki rozbójnicze. Dla przyjęcia odpowiedzialności przestępstwa rozboju niezbędnym jest ustalenie momentu powstania zamiaru przywłaszczenia pieniędzy. Zamiar przywłaszczenia sprawca musi powziąć najpóźniej w trakcie stosowania środków rozbójniczych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2022 r., IV KK 210/22).

Działanie sprawcy przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. składa się z dwóch etapów działania, przy czym pierwszy polega na zastosowaniu środków prowadzących do dokonania zaboru, drugi zaś na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Nie zostaną spełnione przesłanki strony podmiotowej rozboju, o ile sprawca nie obejmie swoją wolą faktu zmierzania do realizacji celu, tj. zaboru rzeczy w celu przywłaszczenia, jak i faktu zmierzania do tego celu przy wykorzystaniu wymaganych przez ustawę sposobów oddziaływania na osobę, które wskazuje przepis art. 280 § 1 k.k. Samo następstwo zachowań polegających na pobiciu i zaborze rzeczy nie wystarczy dla stwierdzenia rozboju (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 2 lutego 2017 r., III KK 222/16, OSNKW 2017, z. 5, poz. 31; 17 marca 2021 r., IV KK 465/19, LEX nr 3226698; 30 marca 2022 r., IV KK 383/21, LEX nr 3358296).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, niewątpliwie oskarżony podjął środki rozbójnicze z zamiarem przywłaszczenia pieniędzy pokrzywdzonego. Świadczą o tym ustalone przez Sąd I instancji okoliczności zdarzenia, a w tym zwłaszcza sposób działania oskarżonego oraz treść gróźb kierowanych w stronę pokrzywdzonego, które sprowadzały się do tego, że ,,jak pokrzywdzony nie da oskarżonemu papierosa lub pieniędzy to go pobije”. To właśnie po uzyskanej odmownej odpowiedzi oskarżony przystąpił do podjęcia przemocy fizycznej wobec pokrzywdzonego, tj. uderzył go dwukrotnie pałką teleskopową. Po tym zaś jak pokrzywdzony upadł po uderzeniu, G. G. dokonał zaboru 100 zł z jego kieszeni.

Obrońca zakwestionował także dopuszczenia się przez oskarżonego czynu z art. 190 § 1 k.k., który miał sprowadzać się do użycia wobec A. J. słowa powszechnie używanego za obelżywe oraz zagrożenia, że jak następnym razem nie będzie miał papierosów to pobije go podwójnie. Przypomnieć należy, że przestępstwo groźby bezprawnej z art. 190 § 1 k.k. ma charakter materialny. Skutkiem jest wywołanie po stronie ofiary uzasadnionej obawy, że wypowiedziane groźby zostaną spełnione. Wyrażenie, ,,jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona" należy interpretować w ten sposób, iż pokrzywdzony winien traktować groźbę poważnie i uznawać jej spełnienie za rzeczywiście możliwe (Mozgawa, Kodeks karny, 2017, s. 567). W konstrukcji przepisu art. 190 § 1 k.k., jest tym elementem, który pozwala ująć i zweryfikować, czy subiektywne odczucie obawy pokrzywdzonego, co do spełnienia groźby miało obiektywne (uzasadnione) podstawy. Przedmiotem ustaleń Sądu I instancji winno być to, że pokrzywdzony rzeczywiście obawiał się spełnienia kierowanych wobec niego gróźb. Takie ustalenia niewątpliwie zostały przez Sąd Okręgowy poczynione. W konsekwencji trafnie uznał, że oskarżony kierując do pokrzywdzonego wskazane powyżej słowa działał umyślnie z bezpośrednim zamiarem zamierzającym do wywołania u pokrzywdzonego A. J. obawy spełnienia groźby. Natomiast po stronie pokrzywdzonego pojawiła się uzasadniona obawa, że groźba ta zostanie spełniona. Traktował ją poważnie i uznał jej spełnienie za rzeczywiście możliwe. Świadczy o tym też zachowanie oskarżonego po zdarzeniu. Jak podał, od tamtego zdarzenia obawia się o swoje życie i zdrowie, nie wychodzi sam z domu. Ponadto oskarżony pobił już pokrzywdzonego, a zatem ten musi obawiać się, że sytuacja ta się powtórzy.

W ocenie obrońcy oskarżonego, wobec przedstawionych przez oskarżonego i pokrzywdzonego odmiennych wersji zdarzeń, Sąd powinien rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego przyjmując jego wersję zdarzeń za wiarygodną. Tym samum obrońca zdaje się uznawać, że skoro materiał dowodowy pozwala na skonstruowanie w tym zakresie odmiennych wersji, w zależności od sposobu dokonania oceny dowodów, zaś jedna z nich jest korzystniejsza dla skazanego, to sąd ma obowiązek przyjąć tę korzystniejszą. Z twierdzeniem tym nie sposób się zgodzić. Takie stanowisko obrońcy jest wynikiem wadliwego rozumienia istoty unormowania z art. 5 § 2 k.p.k. ( in dubio pro reo). Sąd miał natomiast prawo przyjąć którąkolwiek z tych wersji, byle tylko to przekonująco i logicznie uzasadnił. Natomiast strony nieakceptująca tego stanowiska powinna wykazać (ale nie tylko poprzez wskazanie na możliwość przyjęcia odmiennej wersji) w środku odwoławczym przekonująco, dlaczego jest ono istotnie wadliwe. Tego zaś obrońca oskarżonego nie zdołał wykazać.

Zakres podniesionego zarzutu, na podstawie art. 447 § 1 pkt 1 k.p.k. każe weryfikować rozstrzygnięcie także w zakresie wymiaru kary orzeczonej oskarżonemu. Również i w tym przedmiocie, orzeczenie Sądu Okręgowego należy oceniać jako całkowicie prawidłowe. Wymierzona oskarżonemu w niewielkim stopniu przekraczająca dolną granicę ustawowego zagrożenia, nie nosi na pewno cech nadmiernej surowości. Trzeba ją natomiast traktować jako karę łagodną w kontekście okoliczności powołanych przez Sądu Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Nie ujawniły się też żadne istotne okoliczności przemawiające za nadzwyczajnym złagodzeniem kary.

Wniosek

Obrońca skazanego wniosła o zmianę wyroku poprzez:

1.)  rozwiązanie orzeczonej wobec oskarżonego G. H. kary łącznej 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności;

2.)  uniewinnienie oskarżonego G. H. od popełnienia czynu opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku,

3.)  zmianę kwalifikacji prawnej czynu opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu czynu art. 280 § 2 k.k. i wymierzenie oskarżonemu na podstawi art. 157 § 2 k.k. kary łagodniejszej,

Jednocześnie wniosła o zasądzenie kosztów nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu G. H. na etapie postępowania odwoławczego, oświadczając, iż koszty te nie zostały dotychczas uiszczone w części ani w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów apelacji obrońcy i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu skutkowały niemożnością podzielenia wniosków tego środka odwoławczego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie stwierdzono występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k., art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok utrzymany w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok utrzymano w mocy wobec niestwierdzenia w toku kontroli odwoławczej:

- istnienia bezwzględnych powodów odwoławczych z art. 439 § 1 k.p.k.,

- tego, że utrzymanie w mocy wyroku skutkowałoby rażącą niesprawiedliwością orzeczenia (art. 440 k.p.k.),

- wadliwości kwalifikacji prawnej (art. 455 k.p.k.),

- a także stwierdzenia z powodów opisanych w sekcji 3. nietrafności podniesionych w apelacji zarzutów (art. 438 pkt. 2 i 3 k.p.k.).

1.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

III.

Obrońca z urzędu oskarżonego – adw. M. K. uczestniczyła w rozprawie odwoławczej, złożyła oświadczenie o tym, że koszty obrony z urzędu w tym postępowaniu nie zostały uiszczone, dlatego na podstawie art. 29 ust. 1 prawa o adwokaturze i § 2, § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r., poz.18) zasądzono na jego rzecz 600 zł kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym i 138 zł zwrotu podatku od towarów i usług.

Oskarżony nie ma majątku ani stałych dochodów, orzeczono wobec niego długoterminową karę pozbawienia wolności, dlatego uiszczenie przez niego kosztów sądowych byłoby dla niego nadmiernie uciążliwe, co skutkowało zwolnieniem go od ich uiszczenia (art. 624 § 1 k.p.k.).

7.  PODPIS

SSA Jarosław Mazurek SSA Maciej Skórniak SSA Janusz Godzwon

1.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca skazanego G. H. adw. M. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o sprawstwie i winie

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana