Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 27 grudnia 2022 roku

Pozwem z dnia 3 listopada 2020 roku powódka B. N. (1) wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego (...) S.A. w S. kwoty 73.827 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że w dniu 27 czerwca 2017 roku w wyniku wypadku komunikacyjnego doznała poważnych obrażeń ciała – złamania kości piszczelowej, złamania trzonu mostka, obustronnego złamania żeber, ran szarpanych podudzi, uda i kolana, stłuczenia prawego płuca, stłuczenia w obrębie płata ciemieniowego lewego. Powódka przebyła kilka operacji i zabiegów medycznych, które wiązały się z długotrwałym silnym bólem, koniecznością zażywania silnych leków przeciwbólowych. Wskutek stłuczenia płuca u powódki pojawiła się obturacyjna choroba płuc, a choroba ta miała duży wpływ na przebieg choroby spowodowanej wirusem (...). W chwili złożenia pozwu powódka przebywała na oddziale (...), gdzie wkrótce potem zmarła. Wypadek spowodował kierowca pojazdu ubezpieczonego u pozwanego. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił powódce kwotę 43173 złotych. Lekarze powołani przez pozwanego ocenili uszczerbek na zdrowiu powódki spowodowany wypadkiem na 39%.

Po doręczeniu w dniu 16 listopada 2020 roku (k. 11) strona pozwana w odpowiedzi na pozew z 30 listopada 2020 roku (k. 15-17) wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów procesu. Pozwany przyznał, iż przyjął odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 27 czerwca 2017 roku i dokonał zapłaty na rzecz powódki kwoty 43173 złote tytułem zadośćuczynienia i 3012,79 złotych tytułem odszkodowania za koszty leczenia. Zdaniem pozwanego dochodzone zadośćuczynienie jest rażąco wygórowane. Wskazano również, ze na obecny stan zdrowia powódki miały wpływ liczne schorzenia współistniejące tj. choroba onkologiczna, nadciśnienie tętnicze.

Pismem z 8 grudnia 2020 roku (k. 29) pełnomocnik powódki poinformował o śmierci B. N. (1) w dniu 7 listopada 2020 roku. Postępowanie zostało zawieszone postanowieniem z 10 grudnia 2020 roku (k. 31).

W piśmie z 26 lutego 2021 roku (k. 37) pełnomocnik, przedkładając pełnomocnictwo od jednego ze spadkobierców powódki B. B. N., wskazał wszystkich spadkobierców po zmarłej powódce i wniósł o wezwanie ich do postępowania w charakterze powodów. Sąd zarządzeniem z 4 marca 2021 roku zwrócił się do spadkobierców zmarłej powódki J. N. A. S. i Z. N. o informację, czy wstępują do udziału w sprawie w charakterze powodów (k. 37). Pismem z 22 marca 2021 roku pełnomocnik powodów oświadczył, do wszyscy spadkobiercy wstępują do postępowania w charakterze powodów, przedkładając pełnomocnictwo od J. N. i A. S. (k. 47-48). Powódka Z. N. udzieliła pełnomocnictwa do protokołu rozprawy z dnia 22 czerwca 2021 roku (k. 72, nagranie od 00:01:06).

W ostatecznie sprecyzowanym pismem z 6 grudnia 2022 roku (k. 244) żądaniu pozwu pełnomocnik powodów wniósł o zasądzenie na rzecz wszystkich powodów do niepodzielnej ręki kwoty 70.000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty, cofając pozew i zrzekając się roszczenia ponad kwotę 70.000 złotych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 czerwca 2017 roku przy ul. (...) w N. kierująca pojazdem R. (...) o nr rej. (...) E. K., jadąc w kierunku ul. (...), z nieznanych przyczyn zjechała na przeciwległy pas jezdni doprowadzając do czołowego zderzenia z prawidłowo jadącą pojazdem marki F. (...) nr rej. (...).01.2018 roku – B. N. (1). Pojazd poszkodowanej przemieszczał się w kierunku ul. (...). Zarówno sprawca jak i B. N. (1) zostały po wypadku zabrane do szpitala. B. N. (1) została przyjęta do Oddziału (...) z licznymi urazami – złamaniem podudzia, złamaniem otwartym kości piszczelowej lewej, ranami szarpanymi obu podudzi i uda okolicy kolana lewego, raną paliczka dalszego IV lewej ręki, stłuczeniem głowy w obrębie płata ciemieniowego lewego, stłuczeniem płuca prawego, złamaniem trzonu mostka i żeber 4-10 po prawej i 6-8 po lewej. Powódka w trybie pilnym została skierowana na blok operacyjny ze wskazań życiowych i przeszła operację zespolenia otwartego złamania kości piszczelowej lewej. 25 sierpnia 2017 roku powódka została przeniesiona z (...) na Oddział (...)gdzie przebywała do 11 października 2017 roku. W tym czasie powódka była wielokrotnie konsultowana przez lekarzy specjalistów w zależności od potrzeb. W dniu 11 października 2017 roku powódka została przekazana do Oddziału (...) w Ł., gdzie przebywała do 20 grudnia 2017 roku. W okresie od 13-16 listopada 2017 roku B. N. (1) była hospitalizowana w (...) SPZOZ Szpitala im. Dr J. D. w K. z rozpoznaniem duszności, stanu po stłuczeniu płuca prawego, urazie klatki piersiowej ze złamaniem żeber, stłuczeniu prawego płuca.

W dniu 20 grudnia 2017 roku B. N. (1) została wypisana do domu w stanie ogólnym dobrym, poruszała się samodzielnie z użyciem balkonika i była zdolna do wykonywania większości czynności życia codziennego.

W okresie od 10 kwietnia 2018 roku do 12 maja 2018 roku B. N. (1) przebywała w Oddziale (...) w P. celem usprawnienia po przebytym urazie wielonarządowym. Po wypisaniu z Oddziału powódka była kilkukrotnie konsultowana w celu ustalenia przyczyn duszności – stwierdzono u niej pourazowe porażenie prawej kopuły przepony do ewentualnego leczenia operacyjnego po redukcji wagi ciała. W okresie od 31 października 2020 roku do 7 listopada 2020 roku przebywała w Oddziale (...)z powodu zakażenia wirusem (...)i ostrej niewydolności oddechowej, w wyniku czego zmarła.

Już w toku leczenia w Szpitalu (...) w N. w wywiadzie stwierdzono u B. N. (1) POCHP (Przewlekłą Obturacyjną Chorobę Płuc). B. N. (1) cierpiała także na otyłość olbrzymią (BMI 44,nadciśnienie tętnicze, cukrzycę typu 2, była leczona onkologicznie w 2011 roku.

Dowód: notatka urzędowa policyjna, pismo z 17.09.2018 roku - akta szkody k. 18. dokumentacja medyczna k . 99, 103, 107,110,113, zeznania powódki B. N. (2) - nagranie z rozprawy z dnia 21 lipca 2021 roku od 00:18:27 - k. 82/2 -83, powódki Z. N. - nagranie z rozprawy z dnia 21 lipca 2021 roku od 00:44:09 - k. 83-83/2, powódki A. S. - nagranie z rozprawy z dnia 21 lipca 2021 roku od 00:52:44 - k. 83/2 -84, zeznanie powoda J. N. – nagranie z rozprawy z 21 lipca 2021 r. od 01:01:09 – k. 84

B. N. (1) mieszkała z siostrami B. N. (2) i A. S.. W chwili wypadku miała 56 lat, była na rencie w związku ze stwierdzoną chorobą onkologiczną. Przed wypadkiem była całkowicie sprawna, prowadziła samochód jako kierowca. Po wypadku i powrocie do domu poruszała się o balkoniku i wymagała pomocy sióstr. Towarzyszył jej ból, cierpiała z powodu obrzęków nóg i rąk, miała spadki ciśnienia i omdlenia. Do lekarzy woził ją brat, albo jechała z siostrą taksówką, nie była już w stanie prowadzić samochodu. Nigdzie nie jeździła sama. Wymagała pomocy sióstr w czynnościach samoobsługowych, jak kąpiel.

Dowód: zeznania powódki B. N. (2) - nagranie z rozprawy z dnia 21 lipca 2021 roku od 00:18:27 - k. 82/2 -83, powódki Z. N. - nagranie z rozprawy z dnia 21 lipca 2021 roku od 00:44:09 - k. 83-83/2, powódki A. S. - nagranie z rozprawy z dnia 21 lipca 2021 roku od 00:52:44 - k. 83/2 -84, zeznanie powoda J. N. – nagranie z rozprawy z 21 lipca 2021 r. od 01:01:09 – k. 84

Brak jest bezpośredniego związku przyczynowego pomiędzy urazami doznanymi przez B. N. (1) w wyniku wypadku z 27 czerwca 2017 roku, a ciężkim przebiegiem infekcji (...), która spowodowała ostrą niewydolność krążeniowo oddechową, a w konsekwencji zgon B. N. (1). Zasadniczy wpływ na ostateczny wynik leczenia ostrej niewydolności krążeniowo – oddechowej w przebiegu infekcji (...) miały współistniejące choroby somatyczne takie jak patologiczna nadwaga, cukrzyca nadciśnienie tętnicze, obturacyjna choroba płuc, (...), przewlekła niewydolność krążenia, przebyte leczenie chemioterapii w leczeniu raka jajnika. Nie istnieje też związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem z 27 czerwca 2017 roku, a wystąpieniem u B. N. (1) przewlekłej obturacyjnej choroby płuc.

Dowód: dokumentacja medyczna – k. 99, 103, 107, 110, 113, 12, opinia biegłych M. P. i R. K. – k. 194-221.

Strona pozwana przyjęła własną odpowiedzialność za skutki zdarzenia z 27 czerwca 2017 roku i ostatecznie decyzją z 10 października 2018 roku przyznała B. N. (1) zadośćuczynienie w wysokości 43173 złote z uwzględnieniem kwoty nawiązki orzeczonej wyrokiem z 14 sierpnia 2018 roku (sygn.. II K 147/18) przeciwko E. K.. W opinii medycznej stanowiącej podstawę wyliczenia zadośćuczynienia zleconej przez pozwanego ustalono 39% uszczerbek na zdrowiu B. N. (1) pozostający w bezpośrednim związku przyczynowym z przedmiotowym wypadkiem, w tym stan po urazie głowy – 4%, stan po stłuczeniu płuc, porażenie przepony – 5%złamanie trzonu mostka – 3%, stan po złamaniu otwartym piszczeli lewej – 16%, złamanie żeber 2%.

Dowód: akta szkody – k. 18 opinia lekarza orzecznika E. Hestia, niesporne.

Postanowieniem z 14 października 2021 roku w sprawie Ns 760/21 Sąd Rejonowy w Nowym Sączu stwierdził, iż spadek po B. N. (1) na podstawie ustawy nabyło rodzeństwo B. N. (2), J. N., A. S. i Z. N. po ¼ części każde z nich.

Dowód: fakt znany Sądowi z urzędu, akta Ns 760/21.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się na dowodach z dokumentów przedłożonych przez strony w postaci dokumentacji lekarskiej B. N. (1), aktach szkody jak również na podstawie zeznań powodów oraz opinii biegłych Instytutu.

Dowody dokumentów przedłożonych przez strony Sąd uznał za wiarygodne z uwagi na okoliczność, że osoby, które je podpisały złożyły zawarte w nich oświadczenia (art. 245 k.p.c.), korzystają z domniemania autentyczności i prawdziwości. Ponadto żadna ze stron nie podważała ich wiarygodności.

Sąd dał wiarę zeznaniom powodów jako rzeczowym, spójnym, logicznym. Znalazły one potwierdzenie w dokumentacji medycznej oraz sporządzonej na jej podstawie opinii biegłych.

Sąd podzielił w całości wnioski wypływające z opinii biegłych M. P. i R. K., uznając ją za fachową i zupełną. Biegły udzielił wyczerpujących odpowiedzi na zadane przez Sąd pytania dotyczące doznanych przez powódkę obrażeń oraz związku przyczynowego pomiędzy zaistniałymi w wypadku urazami, a ciężkim przebiegiem (...)i w konsekwencji śmiercią B. N. (1). Biegi szczegółowo wyjaśnili i uzasadnili opinię. Opinia ta nie wykazuje sprzeczności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, które uzasadniałyby konieczność zasięgnięcia opinii innych biegłych. Wnioski opinii biegłych ostatecznie nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania. Żadna ze stron nie wnosiła także o uzupełnienie postępowania dowodowego.

Jednocześnie Sąd nie oparł swoich ustaleń na opinii biegłego pulmunologa A. R., gdyż opinia ta była lakoniczna, nie zawierała uzasadnienia stanowiska biegłego, przez co nie poddawała się weryfikacji i ocenie merytorycznej.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo okazało się częściowo zasadne.

Powódka B. N. (1), a po jej śmierci powodowie Z. N., A. S., B. N. (2) i J. N., wywodzili roszczenie przysługujące B. N. (1) z zawinionego działania sprawcy wypadku komunikacyjnego w dniu 27.06.2017 roku, w którym B. N. (1) doznała obrażeń ciała. Ostatecznie w ramach zadośćuczynienia powodowie nie dochodzili swojej własnej krzywdy , ale domagali się zadośćuczynienia przysługującego B. N. (1) za krzywdę przez nią doznaną. Zgodnie z art. 445 § 3 k.c. roszczenie o zadośćuczynienie przechodzi na spadkobierców tylko wtedy, gdy zostało uznane na piśmie albo gdy powództwo zostało wytoczone za życia poszkodowanego. W niniejszej sprawie powództwo zostało wytoczone 3 listopada 2020 roku, zaś powódka zmarła 7 listopada 2020 roku. Stąd powodowie, którzy wstąpili do udziału w sprawie po śmierci B. N. (1) mogli domagać się zadośćuczynienia jej przysługującego gdyż pozew został wniesiony za życia powódki B. N. (1).

Wskazać należy, iż ocena prawna dochodzonego roszczenia powinna uwzględniać treść art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2013 r., poz. 392 z późn. zm.), zgodnie z którym z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Sprawczynię wypadku łączyła umowa ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego z pozwanym (...) S.A. w S..

Strona pozwana przed postępowaniem sądowym przeprowadziła postępowanie likwidacyjne i wypłaciła poszkodowanej B. N. (1) łącznie tytułem zadośćuczynienia kwotę 43.173 złotych, w tym kwotę 7000 złotych tytułem nawiązki od sprawcy zdarzenia. Co do zasady zatem strona pozwana przyjęła na siebie odpowiedzialność względem powódki za zaistniałe zdarzenie.

Stosownie do treści art. 445 § 1 k.c. sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w sytuacjach wskazanych w art. 444 § 1 k.c., tj. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Chodzi tutaj o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienia psychiczne – ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. niemożności uprawiania sportów, działalności artystycznej, naukowej. Zadośćuczynienie ma na celu złagodzenie tych cierpień i ma charakter całościowy, stanowi jednorazową rekompensatę zarówno za cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane jak i mające nastąpić w przyszłości. Przy ocenie odpowiedniej sumy należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy.

Powódka w wyniku wypadku doznała wielomiejscowych obrażeń ciała obrażeń ciała w postaci złamania podudzia, złamania otwartego kości piszczelowej lewej, ran szarpanych obu podudzi i uda, okolicy kolana lewego, rany paliczka dalszego IV lewej ręki, stłuczenia głowy w obrębie płata ciemieniowego lewego, stłuczenia płuca prawego, złamania trzonu mostka i żeber. W związku z wypadkiem B. N. (1) była przez niemal pół roku hospitalizowana, najpierw przez dwa miesiące na oddziale intensywnej terapii, następnie oddziale ortopedycznym oraz rehabilitacyjnym. Była operowana niezwłocznie po wypadku, a operacja ta była zabiegiem ratującym jej życie. Obrażenia doznane wskutek zdarzenia spowodowały powstanie u B. N. (1) trwałego uszczerbku na zdrowiu pozostającego w bezpośrednim związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem w wysokości 39%, jak ocenił to sam pozwany. Wskutek zdarzenia B. N. (1) niewątpliwie doznała krzywdy podlegającej zrekompensowaniu stosownym zadośćuczynieniem.

Bez wątpienia wypadek komunikacyjny sam w sobie jest zdarzeniem traumatycznym. B. N. (1) w żaden sposób nie przyczyniła się do wypadku komunikacyjnego. Nie spodziewała się, że na skutek nieostrożności sprawcy dojdzie do wypadku. Nadto B. N. (1) przed wypadkiem, pomimo tego, iż miała swoje obciążenia zdrowotne, chorowała bowiem na cukrzycę typu 2, POCHP, otyłość olbrzymią, nadciśnienie, to jednak była cały czas aktywną osobą, potrafiącą zapewnić nie tylko sobie, ale także rodzeństwu, z którym mieszkała, normalne codzienne funkcjonowanie. To B. N. (1), w związku z tym, iż miała prawo jazdy, załatwiała dla wspólnego domu sióstr różne codzienne sprawunki. Wypadek w sposób istotny zburzył dotychczasowe prawidłowe funkcjonowanie B. N. (1). Po wypadku nie wróciła ona nigdy do sprawności sprzed zdarzenia, poruszała się o balkoniku, nie wychodziła praktycznie z domu, wymagała pomocy innych osób w załatwianiu codziennych potrzeb. Dodatkowo wypadek spowodował stwierdzalny w sensie medycznym trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 39%. Bez wątpienia wypadek komunikacyjny w sposób zdecydowanie negatywny wpłynął na komfort życia B. N. (1), jej życiowe cele i możliwości kontynuowania aktywnego życia. Nie zostało jednak wykazane, że obrażenia doznane przez nią w wypadku miały wpływ na przebieg choroby (...) i w konsekwencji jej śmierć. Niewątpliwie jednak B. N. (1) doznała znacznej krzywdy, pozostającej w adekwatnym związku przyczynowym z przedmiotowym wypadkiem, która podlega zrekompensowaniu stosownym zadośćuczynieniem.

W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana przyznała B. N. (1) tytułem zadośćuczynienia kwotę 43.175 złotych.

Mając te wszystkie okoliczności na uwadze, zdaniem Sądu, zadośćuczynienie w łącznej kwocie 83.175 zł jest sumą adekwatną do stopnia cierpień zarówno fizycznych jak i psychicznych, jakich w wyniku wypadku doznała B. N. (1), dlatego Sąd zasądził tytułem dalszego zadośćuczynienia na rzecz powódki kwotę 40000 zł, uznając ją za niewygórowaną i odpowiadającą w pełni zakresowi krzywdy, jakiej doznała B. N. (1) w związku ze zdarzeniem z dnia 27 czerwca 2017 roku. W zakresie wysokości przyznanego przez Sąd zadośćuczynienia wskazać należy, iż w toku procesu na rozprawie w dniu 21 lipca 2021 roku pełnomocnik pozwanego oświadczyła do protokołu rozprawy, iż w przypadku zawarcia ugody pozwana proponuje wypłatę dalszej kwoty 40.000 złotych tytułem wszelkich roszczeń objętych niniejszym postępowaniem (nagranie od 01:21:49 – k. 84). Zatem także strona pozwana uznawała tę kwotę zadośćuczynienia za niewygórowaną w stosunku do cierpień jakich doznała B. N. (1). Przedmiotowa kwota została zasądzona na rzecz wszystkich powodów do niepodzielnej ręki gdyż do dnia wyrokowania nie dokonano działu spadku po B. N. (1), a w/w kwota wchodzi w skład spadku po niej gdyż jest roszczeniem przysługującym B. N. (1), a nie własnym roszczeniem jej spadkobierców. W orzecznictwie dominuje stanowisko, że roszczenie z art. 445 § 3 k.c. jest roszczeniem niepodzielnym (np. Wyrok SN z 28.11.2019 r., III CSK 284/17, LEX nr 2773249). W konsekwencji należy przyjąć, że do chwili działu spadku, wierzytelności powstałej na podstawie art. 445 § 3 k.c., może dochodzić każdy spadkobierca, jak i wszyscy spadkobiercy łącznie. W przypadku udziału wszystkich spadkobierców zajdzie po ich stronie współuczestnictwo materialne i jednolite. Nie ma ono charakteru koniecznego, ponieważ współuczestnictwo takie nie zachodzi przy bardzo silnej więzi wewnętrznej między podmiotami stosunków prawnych, gdy istnieje szczególny przepis, dający poszczególnym podmiotom prawo samodzielnego działania albo ograniczający możliwość wytoczenia powództwa przeciwko niektórym tylko podmiotom, np. w przypadku dochodzenia świadczeń niepodzielnych, dopóki któryś ze współwierzycieli nie wyrazi sprzeciwu (art. 381 § 1 k.c.).

Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od przyznanej powodom kwoty 40000 złotych od dnia 16 listopada 2020 roku tj. od dnia doręczenia odpisu pozwu (k. 11 dowód doręczenia). W ocenie Sądu należało uznać, że w tej dacie strona pozwana posiadała wszystkie niezbędne dokumenty pozwalające na prawidłową ocenę zakresu swojej odpowiedzialności. Zasądzenie odsetek nastąpiło z uwzględnieniem znowelizowanej treści art. 481 § 1 k.c.

W pozostałej części powództwo w zakresie powyżej kwoty 40.000 złotych Sąd oddalił, jako nieudowodnione i zawyżone.

W związku z cofnięciem pozwu ponad kwotę 70.000 złotych Sąd powództwo umorzył na podstawie art. 355 k.p.c.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt I – III wyroku na podstawie powołanych przepisów.

W punkcie III wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 98 k.p.c. W piśmie z dnia 23 listopada 2021 roku powodowie rozszerzyli powództwo o kwotę 19.043,25 zł dla każdego z powodów tytułem 446 § 4 k.c.

Na koszty procesu należne powodom złożyły się koszt opłaty od pozwu w kwocie 3692 złotych, koszt wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 5400 złotych oraz 17 złotych opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Łącznie koszty poniesione przez powodów wyniosły 9109 złotych. Powodowie wygrali proces w 57,15% (40000:70000), dlatego należy się im zwrot kosztów w tym stosunku tj. 5205,79 złote. Z kolei pozwany poniósł koszty w kwocie 5400 zł wynagrodzenia pełnomocnika i 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz zaliczki w kwocie 800 złotych – łącznie 6217 zł). Należy się mu zatem zwrot w kwocie 2663,98 złotych. Kompensując te koszty do zwrotu powodom pozostawałaby kwota 2541,81 złotych. Jednocześnie strona pozwana poniosła koszty w zakresie rozszerzonego żądania pozwu, które następnie zostało cofnięte, a z którego strona pozwana domagała się kosztów. Na koszty te złożyły się koszt w kwocie 3600 złotych wynagrodzenia pełnomocnika. Sąd nie uwzględnił kosztów w zakresie cofniętego żądania od każdego z powodów oddzielnie uznając, iż żądanie było sformułowane jednorodnie, a obrona pozwanego sprowadzała się do wyrażenia jednego stanowiska w przedmiocie wszystkich roszczeń każdego z powodów. Stąd do zwrotu dla pozwanego pozostawała kwota 1058,19 złotych, o czym orzeczono w pkt IV wyroku.

W pkt V i VI wyroku Sąd nakazał ściągnąć od powodów kwotę 2140,68zł, zaś od pozwanego kwotę 1023,55 zł ( z potrąceniem zaliczki w kwocie 800 złotych), tytułem niepokrytych wydatków uiszczonych w toku postępowania tymczasowo przez Skarb Państwa. Podstawą rozstrzygnięcia był art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i art. 100 k.p.c. Wydatki poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa wynosiły łącznie: 3 964,23 zł (faktura za dokumentację medyczną: 126,94 zł (k.115, 124) oraz 11,22 zł (k.116), opinia biegłego A. R.: 500 zł (k. 134, 163) i opinia (...) sp. z o.o. 3.326,07 zł (k.225). Rozstrzygnięcie zastąpiło w stosunku 57%:43 %.

W związku z tym, iż w piśmie z dnia 23 listopada 2021 roku powodowie rozszerzyli powództwo o kwotę 19.043,25 zł, jednak nie uiścili opłaty zgodnie z art. 13 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Stąd Sąd nakazał ściągnąć od każdego z powodów kwoty po 1000 zł (art. 13 ust. 1 pkt 7 ustawy).