Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2014r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Wojciech Wójcik

Sędzia SO Jarosław Jaroń

Sędzia SO Dorota Stawicka-Moryc (spr,.)

Protokolant: Elżbieta Biała

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2014r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa A. P.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu

z dnia 10 grudnia 2013r.

sygn. akt VIII C 1332/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki 300 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 grudnia 2013r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu ( sygn. akt VIII C 1332/12 ) zasądził od strony pozwanej (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powódki A. P. kwotę 8.503,76 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 8.500 zł od dnia 22 lipca 2012r. do dnia zapłaty ( pkt I ); dalej idące powództwo oddalił ( pkt II ), umorzył postępowanie w zakresie kwoty 741,64 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 września 2012r. do dnia zapłaty ( pkt III ); zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.800 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 1.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ( pkt IV ), nakazał stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 951,20 zł tytułem brakującej części kosztów sądowych ( pkt V ).

Sąd Rejonowy swoje rozstrzygnięcie Sąd oparł na następującym stanie faktycznym.

W dniu 26 października 2011 r. doszło do wypadku komunikacyjnego. Kierujący pojazdem ubezpieczonym od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej – w (...) S.A. w W., wjechał w bok pojazdu marki D. o nr rej. (...), którego pasażerką była powódka A. P.. Po wypadku powódka udała się na Pogotowie Ratunkowe przy ul. (...) we W.. Stwierdzono u niej skręcenie kręgosłupa szyjnego i zalecono jej noszenie kołnierza ortopedycznego oraz kontrolę u lekarza ortopedy.

Powódka przez miesiąc po wypadku chodziła w kołnierzu usztywniającym. Skarżyła się na bóle kręgosłupa, w związku z czym zażywała środki przeciwbólowe i miała kłopoty ze snem. Powódka korzystała z porad lekarzy specjalistów neurologa, chirurga oraz ortopedy, jak również uczęszczała na zabiegi fizjoterapeutyczne. W związku z leczeniem powódka poniosła koszty w łącznej wysokości 1029,27 zł.

Na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 26 października 2011 r. powódka doznała urazu głowy bez utraty przytomności oraz urazu odcinka szyjnego kręgosłupa z zespołem bólowym szyjnym typu (...), z ograniczeniem ruchomości i rwą barkowo-ramieniową prawostronną. Urazy doznane przez powódkę skutkują do chwili obecnej pobolewaniem głowy, bólami kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej, parastezjami kończyn górnych, szczególnie prawej, w zakresie unerwienia przez nerw łokciowy (palców IV i V). Dolegliwości te nasilają się przy zmianach pogodowych, przy niewielkim wysiłku fizycznymi zmuszają ja do przyjmowania leków przeciwbólowych oraz w sposób zasadniczy utrudniają czynności życia codziennego oraz prace zawodową. W przyszłości wskazana będzie kontynuacja leczenia usprawniającego. Z powodu przebytego urazu mogą pojawić się w przyszłości dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego połączone ze wzmożonym napięciem mięśni karku ograniczające jego ruchomość.

Trwały uszczerbek na zdrowiu powódki spowodowany wypadkiem wynosi 3 %.

Przed wypadkiem powódka prowadziła aktywny tryb życia, uprawiała wschodnie sztuki walki oraz dwa razy w tygodniu uczęszczała na zajęcia fitness. W związku z dolegliwościami bólowymi zmuszona była ograniczyć dotychczasową aktywność.

Pismem z dnia 14 czerwca 2012 r. powódka wniosła do strony pozwanej o wypłatę zadośćuczynienia w kwocie 25.000 zł oraz odszkodowania tytułem zwrotu kosztów leczenia w kwocie 20 zł.

W toku postępowania likwidacyjnego ustalono u powódki 0 % trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Pismem z dnia 29 czerwca 2012 r. strona pozwana poinformowała powódkę, iż przyznane jej zostało zadośćuczynienie w wysokości 1500 zł oraz odszkodowanie w wysokości 120 zł.

Pismem z dnia 12 lipca 2012 r. powódka wniosła do strony pozwanej o wypłatę zadośćuczynienia w żądanej wcześniej wysokości oraz o wypłatę odszkodowania w łącznej wysokości 776,84 zł.

W dniu 6 maja 2013 r. strona pozwana wypłaciła powódce kwotę 905,51 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy ocenił, iż powództwo było zasadne w przeważającej części i dlatego podlegało uwzględnieniu.

Bezspornym w sprawie był fakt, iż powódka A. P. uległa w dniu 26 października 2011 r. wypadkowi komunikacyjnemu wskutek niezachowania reguł ostrożności przez innego uczestnika ruchu drogowego. Bezsporny pozostawał również fakt, iż pojazd kierowany przez sprawcę zdarzenia objęty był ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.. Strona pozwana w toku postępowania nie kwestionowała swej odpowiedzialności co do zasady. Również fakt poniesienia przez powódkę szkody nie budził wątpliwości i jako taki nie był przez stronę pozwaną podnoszony. Ponadto jednoznacznie wynikał on ze zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego.

Przedmiotem sporu była zatem wysokość majątkowej i niemajątkowej szkody na osobie, jaką poniosła powódka na skutek wypadku, a co za tym idzie - wysokość należnego powódce z tego tytułu odszkodowania oraz zadośćuczynienia. Strona pozwana podała, iż powódce dokonano wypłaty kwoty 1500 zł tytułem zadośćuczynienia, podnosząc, że jest ona adekwatna do uszczerbku na zdrowiu, jakiego doznała powódka, a także cierpień i bólu, spowodowanych zdarzeniem.

W ocenie Sądu Rejonowego, zebrany w sprawie materiał dowodowy uzasadniał zasądzenie na rzecz powódki dalszej kwoty 8.503,76 zł, tj. kwoty 8.500 zł tytułem uzupełnienia wypłaconego już wcześniej zadośćuczynienia oraz kwoty 3,76 zł tytułem odszkodowania.

Odpowiedzialność strony pozwanej znajduje uzasadnienie w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003, nr 124, poz. 1152) oraz przepisach kodeksu cywilnego.

Strona pozwana podnosiła, iż powódce wypłacono już kwotę 1.500 zł, która, w jej ocenie, była odpowiednia do stopnia doznanych obrażeń. W ocenie Sądu ustalenia poczynione przez stronę pozwaną w tym zakresie nie mogły zasługiwać na uwzględnienie. Ze zgromadzonego w toku procesu materiału dowodowego wynikało, iż obrażenia doznane przez powódkę, w ocenie biegłych z zakresu chirurgii i ortopedii, stanowią 3 % trwałego uszczerbku na zdrowiu, określonego zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18.12.2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. z 2002, nr 234, poz. 1974).

Sąd Rejonowy podzielił poglądy wyrażone w orzecznictwie, iż mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowi niedopuszczalne uproszczenie i nie znajduje oparcia w treści art. 445 § 1 k.c. Stwierdzony uszczerbek na zdrowiu może być stosowany pomocniczo przy ocenie stopnia naruszenia sprawności organizmu. Na rozmiar krzywdy, a w konsekwencji na wysokość zadośćuczynienia składają się okoliczności każdej konkretnej sprawy, a w szczególności cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego, ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku, ale także rodzaj wykonywanej pracy przez poszkodowanego przed wypadkiem, jego szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa i inne czynniki podobnej natury.

Jak wynikało ze sporządzonej przez biegłych z zakresu chirurgii i ortopedii opinii, skutkiem wypadku, jakiemu uległa powódka był urazu głowy bez utraty przytomności oraz uraz odcinka szyjnego kręgosłupa z zespołem bólowym szyjnym typu cervicalgii, z ograniczeniem ruchomości i rwą barkowo-ramieniową prawostronną. Urazy doznane przez powódkę skutkują do chwili obecnej pobolewaniem głowy, bólami kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej, parastezjami kończyn górnych, szczególnie prawej, w zakresie unerwienia przez nerw łokciowy (palców IV i V). Dolegliwości te nasilają się przy zmianach pogodowych, przy niewielkim wysiłku fizycznymi zmuszają ja do przyjmowania leków przeciwbólowych oraz w sposób zasadniczy utrudniają czynności życia codziennego oraz prace zawodową. W przyszłości wskazana będzie kontynuacja leczenia usprawniającego. Z powodu przebytego urazu mogą pojawić się w przyszłości dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego połączone ze wzmożonym napięciem mięsni karku ograniczające jego ruchomość.

Sąd nie miał przy tym podstaw, ażeby odmówić wiarygodności przedmiotowej opinii, zwłaszcza, że nie została ona zakwestionowana przez strony.

Nie bez znaczenia dla oceny Sądu Rejonowego pozostawała również okoliczność, że powódka przed wypadkiem, będąc osobą sprawną i w pełni sił, musiała, w związku z doznanymi urazami przez okres miesiąca nosić kołnierz usztywniający, oraz odczuwała silne dolegliwości bólowe kręgosłupa, drętwienie rąk, co bez wątpienia utrudniało jej wykonywanie codziennych czynności. Ponadto, w celu oceny zgłoszonego roszczenia, Sąd wziął również pod uwagę dotychczasowy tryb życia powódki.

Odnosząc się z kolei do żądania zasądzenia odszkodowania tytułem poniesionych kosztów leczenia Sąd Rejonowy uznał je za uzasadnione jedynie w niewielkiej części. Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a mianowicie z przedłożonych przez powódkę faktur poniosła ona koszty leczenia w łącznej wysokości 1029,27 zł. W toku postępowania likwidacyjnego oraz w trakcie procesu strona pozwana wypłaciła powódce tytułem odszkodowania kwotę 1025,51 zł, zatem strona pozwana nie wywiązała się z obowiązku naprawienia szkody jedynie w zakresie kwoty 3, 76 zł. Z tego względu Sąd zasądził od strony powodowej tytułem odszkodowania wskazaną kwotę, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

Orzeczenie w kwestii odsetek od zasądzonej kwoty Sąd oparł o treść przepisu art. 481 k.c.

Sąd zasądził odsetki od dnia 22 lipca 2012 r. Skoro bowiem powódka powiadomiła stronę pozwaną o zdarzeniu w dniu 14 czerwca 2012 r., obowiązek wypłaty zadośćuczynienia realizował się najdalej na dzień 13 lipca 2011 r. Mając jednak na uwadze dyspozycję art. 321 § 1 k.p.c., Sąd zasądził odsetki ustawowe zgodnie z żądaniem określonym w pozwie.

Orzeczenie zawarte w punkcie III sentencji wyroku znajduje podstawę w art. 355 k.p.c., zgodnie, z którym sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew.

Pełnomocnik powódki na rozprawie w dniu 10 grudnia 2013 r. cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 741,64 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Stosownie zaś do treści art. 203 § 1 k.p.c pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego, aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

Sąd nie znalazł podstaw aby w niniejszej sprawie uznać, iż cofnięcie pozwu jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa, a na cofnięcie powództwa nie była wymagana zgoda pozwanego, w związku z czym umorzył postępowanie w zakresie kwoty o jaką zostało ograniczone powództwo.

Orzeczenie o kosztach procesu znajduje podstawę w art. 100 zd. 2 k.p.c.

Wobec faktu, iż powódka wygrała proces praktycznie w całości, Sąd nie znalazł podstaw do stosunkowego rozdzielania kosztów i zasądził na rzecz powódki od strony pozwanej kwotę 2.080,00 zł tytułem poniesionych kosztów procesu, na którą składają się kwota 1.200 zł kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 463 zł uiszczona tytułem opłaty od pozwu oraz kwota 400 zł uiszczona tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego.

Na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.) Sąd nakazał stronie pozwanej, jako przegrywającemu proces, uiścić na rzecz Skarbu Państwa (kasa tut. Sądu) kwotę 951,20 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, w postaci wydatku na poczet wynagrodzenia biegłych sądowych, które ostatecznie wyniosło 1351,20 zł.

Od powyższego orzeczenia apelację wniosła strona pozwana, zaskarżając wyrok w punkcie I, tj. zaskarżając kwotę 4.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22.07.2012r. do dnia zapłaty.

Zaskarżonemu wyrokowi strona pozwana zarzuciła :

1.  naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 445 § 1 kc poprzez błędną jego wykładnię, polegającą na przyjęciu, że oprócz wypłaconego już przez pozwanego zadośćuczynienia w postępowaniu likwidacyjnym szkody w kwocie 1.500 zł i uznanej i wypłaconej z wyroku kwoty 4.503,76 zł ( łącznie 6.003,76 zł ) należy zasądzić dalszą kwotę 4.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22.07.2012r. do dnia zapłaty;

2.  naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 § 1 kpc polegające na całkowicie dowolnej ocenie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, iż uszczerbek na zdrowiu powódki ustalony przez biegłych sądowych, nie kwestionowany przez powoda i pozwanego, w wysokości 3 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, biorąc pod uwagę sytuację materialną powoda w dacie szkody, wiek powoda, wobec dokonanej już wypłaty przez pozwanego był podstawą do wyrokowania dalszej wygórowanej kwoty zadośćuczynienia.

Wskazując na powyższe, strona pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych stosownie do rozstrzygnięcia.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja strony pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych nie naruszając zasady swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 kpc) i dokonał właściwej oceny prawnej stanu faktycznego. W szczególności Sąd Rejonowy starannie i rzetelnie zebrał materiał dowodowy i w sposób logiczny i precyzyjny dokonał jego oceny, wskazując dowody którym dał wiarę i te, którym odmówił mocy dowodowej. Ustalenia Sądu I instancji i podstawy prawne rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy uznaje za własne.

Odnosząc się zatem do podniesionych w apelacji zarzutów, wstępnie wskazać należy, że przepis art. 233 § 1 k.p.c. określający obowiązujące zasady oceny dowodów może zostać naruszony w wyniku nieuwzględnienia przez sąd przy ocenie poszczególnych dowodów zasad logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, całokształtu zebranego materiału dowodowego, przeprowadzenia określonych dowodów niezgodnie z zasadami procedury cywilnej, na przykład niezgodnie z zasadą bezpośredniości. Postawienie zarzutu naruszenia tego przepisu wymaga wskazania przez skarżącego konkretnych zasad lub przepisów, które naruszył sąd przy ocenie poszczególnych, określonych dowodów. Rozpoznawana apelacja tego rodzaju wskazań ani zarzutów nie zawiera, natomiast stwierdza, że naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. nastąpiło przez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów przy ustaleniu wysokości należnego powódce zadośćuczynienia. Świadczy to o nieprawidłowym rozumieniu znaczenia omawianego przepisu i skutków jego naruszenia, którymi nie mogą być błędy w ocenie prawnej ustalonego stanu faktycznego, jaki w istocie zarzuca skarżący, a jedynie błędy w poczynionych przez Sąd ustaleniach stanu faktycznego, czego z kolei skarżący nie zarzuca.

Ustosunkowując się do zarzutów apelacji, które w istocie zmierzały do zakwestionowania prawidłowości zastosowania przez Sąd Okręgowy art. 445 k.c. przez przyznanie powódce zawyżonego zadośćuczynienia, zwrócić należy przede wszystkim uwagę, że z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, wynika, iż Sąd Rejonowy odwołał się do wszystkich okoliczności istotnych dla oceny rozmiarów dochodzonego przez powódkę roszczenia w aspekcie przesłanek, które powinny być brane pod uwagę przy orzekaniu o zadośćuczynieniu. Przy wyrokowaniu uwzględnił bowiem takie okoliczności jak: wiek powódki, skutki doznanych przez nią urazów, cierpienia fizyczne i niedogodności związane z samym leczeniem oraz rehabilitacją. Dlatego też Sąd Odwoławczy aprobuje dokonaną na podstawie poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, ocenę prawną. Przepis art. 445 § 1 k.c. nie precyzuje przesłanek, które należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Wskazuje jedynie, że zadośćuczynienie to winno być „odpowiednie”. Kryteriów pomocnych dla takiej oceny dostarcza bogate w tym zakresie orzecznictwo. Sąd Rejonowy – o czym była mowa wyżej - wziął pod rozwagę wszystkie istotne dla rozmiarów doznanej krzywdy okoliczności. Zaznaczyć także należy, że w orzecznictwie sądowym konsekwentnie przyjmuje się, że określenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia stanowi istotne uprawnienie sądu merytorycznie rozstrzygającego sprawę w pierwszej instancji, który przeprowadzając postępowanie dowodowe może dokonać wszechstronnej oceny okoliczności sprawy. Korygowanie przez sąd odwoławczy wysokości zasądzonego już zadośćuczynienia uzasadnione jest tylko wówczas, gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, mających wpływ na jego wysokość, jest ono nieodpowiednie jako rażąco wygórowane lub rażąco niskie (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 lipca 1970r., III PRN 39/70, OSNCP 1971, poz.53). Sąd Rejonowy, jak wynika z przytoczonego powyżej wywodu, wziął pod rozwagę wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia i właściwie ocenił ich wpływ na rozmiary należnego powódce zadośćuczynienia. Wskazał, iż jak wynikało ze sporządzonej przez biegłych z zakresu chirurgii i ortopedii opinii, skutkiem wypadku, jakiemu uległa powódka był urazu głowy bez utraty przytomności oraz uraz odcinka szyjnego kręgosłupa z zespołem bólowym szyjnym typu cervicalgii, z ograniczeniem ruchomości i rwą barkowo-ramieniową prawostronną. Urazy doznane przez powódkę skutkują do chwili obecnej pobolewaniem głowy, bólami kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej, parastezjami kończyn górnych, szczególnie prawej, w zakresie unerwienia przez nerw łokciowy (palców IV i V). Dolegliwości te nasilają się przy zmianach pogodowych, przy niewielkim wysiłku fizycznymi zmuszają ja do przyjmowania leków przeciwbólowych oraz w sposób zasadniczy utrudniają czynności życia codziennego oraz prace zawodową. W przyszłości wskazana będzie kontynuacja leczenia usprawniającego. Z powodu przebytego urazu mogą pojawić się w przyszłości dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego połączone ze wzmożonym napięciem mięsni karku ograniczające jego ruchomość. Nie bez znaczenia dla oceny Sądu Rejonowego pozostawała również okoliczność, że powódka przed wypadkiem, będąc osobą sprawną i w pełni sił, musiała, w związku z doznanymi urazami przez okres miesiąca nosić kołnierz usztywniający, oraz odczuwała silne dolegliwości bólowe kręgosłupa, drętwienie rąk, co bez wątpienia utrudniało jej wykonywanie codziennych czynności.

Zgodzić się zatem należy z konstatacją Sądu Rejonowego, że zasądzona kwota 8.500 zł, nie jest zawyżona i to rażąco. W ocenie Sądu Odwoławczego jest to kwota adekwatna do cierpień doznanych przez powódkę i wystarczająca, aby w sposób należyty zrekompensować jej powstałe skutki zdarzenia. W tych okolicznościach uznać należało, że apelacja strony pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie, co skutkowało jej oddaleniem, o czym Sąd Okręgowy orzekł na mocy art. 385 k.p.c.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego oparto na podstawie art. 98 § 2 kpc w zw. z art. 391 §1 kpc. Stosownie do § 12 pkt.1 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszonych przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U. 2002,Nr 163,poz.1349) ustalono koszty zastępstwa na kwotę 300 zł.