Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2023 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Kuryłas

po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2023 r w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Ł. Z.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda Ł. Z. kwotę 69.811,89 zł ( sześćdziesięciu dziewięciu tysięcy ośmiuset jedenastu złotych osiemdziesięciu dziewięciu groszy ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od następujących kwot i terminów :

- od kwoty 69.361,89 zł – od dnia 08 kwietnia 2021 r do dnia zapłaty ,

-od kwoty 450 zł – od dnia 21 września 2021r do dnia zapłaty ,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 9.408 zł ( dziewięciu tysięcy czterystu ośmiu złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty,

3.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 1.237,21 zł ( jednego tysiąca dwustu trzydziestu siedmiu złotych dwudziestu jeden groszy ) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych .

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt I C 767/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 września 2021 roku powód Ł. Z. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 69 811,89 zł tytułem roszczenia głównego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 69,361,89 zł od dnia 8 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty i od kwoty 450 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania sądowego według norm prawem przepisanych z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Uzasadniając żądanie wskazał, iż dochodzona kwota stanowi dalszą część odszkodowania za uszkodzenie pojazdu marki (...) o nr rej. (...) w wyniku kolizji, której sprawca ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Podał, że pojazd po kolizji wymagał holowania z miejsca kolizji, którego koszt wyniósł 1 230 zł. Pozwana uznała swoją odpowiedzialność za szkodę co do zasady i wypłaciła kwotę 38 781,06 zł z tytułu naprawy pojazdu i kwotę 291,51 zł z tytułu holowania. Powód zwrócił się do prywatnego rzeczoznawcy samochodowego, który określił koszt naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 107 204,46 zł, wobec czego powód domaga się niniejszym pozwem dopłaty do odszkodownaia w kwocie 68 423,40 zł, a do powyższej kwoty powód doliczył również koszt sporządzenia prywatnej ekspertyzy w wysokości 450 zł oraz nieuznane dotychczas koszty hoowania w wysokości 938,49 zł.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawcym z dnia 22 października 2021 roku Sąd uwzględnił żądanie pozwu w całości .

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu. Pozwana potwierdziła, że uznała swą odpowiedzialność co do zasady i podniosła, że realnie zapewniła poszkodowanemu naprawę uszkodzonego auta według norm i zaleceń producenta, bez konieczności ponoszenia dodatkowych kosztów w jednym z warsztatów należących do sieci warsztatów współpracujących z pozwaną, a powód nie przedstawił jakichkolwiek okoliczności, z powodu których nie mógł skorzystać z oferty organizacji naprawy. Nadto pozwana zarzuciła, że powód nie wykazał, że poniósł koszty naprawy i w jakiej wysokokości.

W toku procesu strony podtrzymały swe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 marca 2021 roku doszło do kolizji drogowej , w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód powoda marki (...) o nr rej. (...).

W wyniku zdarzenia w pojeździe powoda uszkodzeniu uległ przód i bok pojazdu.

Sprawcą kolizji był posiadacz pojazdu mechanicznego, który w dacie szkody legitymował się umową obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z pozwaną.

Po zdarzeniu pojazd nie był jezdny, a Policja zatrzymała dowód rejestracyjny samochodu, który ze względu na uszkodzenia pokolizyjne nie mógł uczestniczyć w ruchu drogowym. Powód wezwał lawetę celem odholowania uszkodzonego pojazdu i poniósł koszt holowania w kwocie 1230 zł.

Dowód:

- dokumentacja zdjęciowa na płycie CD – k. 101;

- pokwitowanie zatrzymania dokumentu k.24,

- potwierdzenie przekazania mienia k.25,

- faktura Vat z dnia 8 marca 2021 r. (...).26,

- zeznania powoda k.120-121,

W dniu 8 marca 2021 r. powód za pośrednictwem (...) dokonał zgłoszenia szkody. Szkoda została zarejestrowana pod numerem (...). Powód dostarczył pozwanej oświadczenie, że nie jest płatnikiem podatku Vat, a uszkodzony pojazd jest jego samochodem prywatnym.

Dowód:

- akta szkody płyta CD k.101,

- oświadczenie o podatku Vat

- korespondencja e-mail z dnia 8 marca 2021 r. k.28-30,

- korespondencja e-mail z dnia 8 marca 2021 r. k..31,

- zeznania powoda k.120-121,

W dniu 16 marca 2021 r. pozwana przyznała powodowi kwotę 26 277,31 zł z tytułu odszkodowania za naprawę i kwotę 291,51 zł z tytułu kosztów holowania, a decyzją z dnia 21 maja 2021 r. przyznała dopłatę do odszkodowania w kwocie 12 503,75 zł.

Dowód:

- decyzja z dnia 16 marca 2021 r. z kosztorysem k.32-42,

- decyzja z dnia 29 marca 2021 r. z kserokopię koperty k. 43-45,

- decyzja z dnia 21 maja 2021 r. z kserokopią koperty k.47-48, 98-98v,

- lista wypłaty odszkodowań k.87,

- ustalenie wysokości szkody z kalkulacją k.88-95,

- wydruk z systemu pozwanego k.96,97,99,100,

- zeznania powoda k.120-121,

Powód po zdarzeniu poddał pojazd oględzinom oraz wycenie przez rzeczoznawcę W. P., który w dniu 2 czerwca 2021 roku wydał prywatną opinię nr (...) i wycenił, że koszty naprawy pojazdu wyniosą 107 204,46 zł. Koszt sporządzenia opinii wyniósł kwotę 450 zł brutto.

Dowód:

- wycena (...) k.49-69 ;

- faktura Vat (...) r. k.70,

Powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 68 423,40 zł tytułem dopłaty do odszkodowania, kwoty 938,49 zł tytułem kosztów holowania i kwoty 450 zł tytułem kosztów sporządzenia prywatnej wyceny naprawy.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty k.71-72 wraz z kserokopią książki nadawczej k.73 i śledzeniem przesyłek k.74

Powód nie naprawił samochodu, który stoi cały czas na parkingu strzeżonym. Powód czeka na dopłatę do odszkodowania, gdyż wypłacona kwota jest niewystarczająca na dokonanie naprawy.

Koszt naprawy uszkodzeń samochodu marki (...) o nr rej (...) , w wyniku zdarzenia z dnia 6 marca 2021 roku , na dzień szkody przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych i średnich stawek robocizny stosowanych w nieautoryzowanych warsztatach naprawczych na terenie byłego województwa (...) wynosi kwotę 109 684,28 zł.

Koszt holowania pojazdu w wysokości 1000 zł netto (1230 zł brutto) był kosztem adekwatnym do przebytej trasy (około 500 km). Stawki za 1 km przebiegu stosowane przez inne podmioty w marcu 2021 r. wynosiły około 2-2,50 zł za km netto.

Dowód

- pisemna opinia biegłego sądowego M. M. –129-184,

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Podstawę prawną żądania pozwu odnośnie odszkodowania za szkodę majątkową stanowią przepisy art. 436 § 2 k.c. w związku z art. 822 k.c. i art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.).

Zgodnie z dyspozycją art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia (§ 1).Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (§ 4). Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia . Zakres odpowiedzialności zobowiązanego do odszkodowania określa przepis art. 361 § 1 k.c., zgodnie z którym zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Z kolei art. 363 § 1 k.c. stanowi, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt wyrządzenia szkody przez sprawcę posiadającego ubezpieczenie OC wykupione u pozwanej. Pozwana przyjęła co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę, a spór dotyczył wysokości należnego powodowi odszkodowania.

Pozwany ubezpieczyciel stanął na stanowisku, że określone w prywatnej kalkulacji powoda koszty naprawy uszkodzonego pojazdu powoda , jak również koszty sporządzenia samej kalkulacji są zawyżone, zaś obowiązkiem powoda jako strony poszkodowanej jest przede wszystkim dążenie do minimalizacji szkody. Zdaniem pozwanej zapewniła ona poszkodowanemu naprawę uszkodzonego auta według norm i zaleceń producenta, bez konieczności ponoszenia dodatkowych kosztów w jednym z warsztatów należących do sieci warsztatów współpracujących z pozwaną, a powód nie przedstawił jakichkolwiek okoliczności, z powodu których nie mógł skorzystać z oferty organizacji naprawy. Nadto pozwana zarzuciła, że powód nie wykazał, że poniósł koszty naprawy i w jakiej wysokokości.

Odnosząc się do wysokości żądania pozwu wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie wykonana została opinia biegłego sądowego M. M.. Biegły w swej opinii wskazał, że koszty naprawy uszkodzeń samochodu (...) o nr rej (...) w wyniku zdarzenia z dnia 6 marca 2021 roku na dzień szkody przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych i średnich stawek robocizny stosowanych w nieautoryzowanych warsztatach naprawczych na terenie byłego województwa (...) wynosił 109 684,28 zł. Biegły wskazał, że użycie do naprawy części nowych oryginalnych nie zwiększyłoby wartości pojazdu w stosunku do stanu sprzed szkody, a pozwoliłoby jedynie przywrócić stan pojazdu do stanu sprzed zdarzenia. Zebrany materiał dowodowy nie wskazywał, aby w pojeździe powoda były zamontowane jakiekolwiek alternatywne części zamienne w zakresie przedmiotowej szkody.

Sąd uznał dowód z opinii pisemnej biegłego sądowego M. M. za w pełni wiarygodny. Opinia została sporządzona zgodnie z treścią postanowienia dowodowego, w sposób fachowy, rzetelny i kompletny. Treść opinii jest zgodna z zasadami wiedzy powszechnej i logiki. Wysokie kwalifikacje biegłego i jego duże doświadczenie w połączeniu z rzetelną analizą materiału dowodowego dają, zdaniem Sądu, gwarancję prawidłowości dokonanych ustaleń. Sformułowane stanowisko jest zrozumiale umotywowane i jednoznaczne. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, brak jest więc podstaw do zakwestionowania opinii biegłego sądowego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2002 r., V CKN 1354/00, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7.11.2000 r., I CKN 1170/98, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2000 r., IV CKN 1383/00).

Pomimo, że pozwana kwestionowała opinię, biegły w pisemnej opinii uzupełniającej podtrzymał wnioski opinii.

Po przeanalizowaniu całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, Sąd orzekający stanął na stanowisku, że w omawianym przypadku przywrócenie uszkodzonego pojazdu poszkodowanego do stanu poprzedniego wymagało użycia wyłącznie części zamiennych oryginalnych. Oznacza to, że koszt naprawy przy użyciu takich części jest kosztem ekonomicznie uzasadnionym i gwarantującym przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, a nadto nie doprowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanej. Skoro zatem w pojeździe poszkodowanego nie ujawniono, aby były zamontowane tam jakiekolwiek alternatywne części zamienne w zakresie przedmiotowej szkody, a nadto że użycie do naprawy części nowych oryginalnych nie zwiększyłoby wartości pojazdu w stosunku do stanu sprzed szkody, a pozwoliłoby jedynie przywrócić stan pojazdu do stanu sprzed zdarzenia, to koszt naprawy tego pojazdu winien zostać ustalony w oparciu o części oryginalne sygnowane znakiem producenta pojazdu. Tym bardziej że występuje wiele analiz oraz fachowych publikacji z których jasno wynika, że części zamienne nieoryginalne niejednokrotnie znacznie różnią się od części oryginalnych, a szczególnie sygnowanych znakiem producenta. Różnice te dotyczą w szczególności kształtu, dokładności wykonania, technologii produkcji, jakości użytych materiałów, własności fizycznych oraz zabezpieczeń wpływających na trwałość np. antykorozyjnych. Dodatkowo montaż takich części wydłuża proces naprawy, a końcowa cena jest tylko nieznacznie niższa niż przy zastosowaniu części zamiennych oryginalnych.

Stwierdzić zatem należy, że zastosowanie do naprawy części alternatywnych nieoryginalnych nie przywraca pojazdowi jego własności oraz wartości sprzed zdarzenia ze względu na ich niejednokrotnie niską jakość oraz widoczne różnice w porównaniu do części oryginalnych. Złe dopasowanie tych części powoduje wydłużenie czasu ich montażu a zarazem zwiększa pracochłonność.

W ocenie Sądu okoliczność braku naprawy pojazdu jest dla sprawy obojętna. Sąd akceptuje w tym zakresie jednoznaczną linię orzeczniczą Sądu Najwyższego, wskazującą że naprawa pojazdu po kolizji jest okolicznością obojętną dla sprawy przeciwko ubezpieczycielowi, ponieważ sam obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela pojawił się już z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierzał go naprawić (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/1, OSNC 2002/6/74). W uzasadnieniu uchwały siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2007 r., III CZP 150/06 (OSNC 2007/10/144) wyjaśniono problem powstania roszczenia odszkodowawczego, a tym samym szkody (uszczerbku majątkowego) - roszczenie odszkodowawcze w ramach ustawowego obowiązku ubezpieczenia komunikacyjnego OC powstaje już z chwilą wyrządzenia szkody tj., właśnie w chwili nastąpienia wypadku komunikacyjnego i pojawienia się dalszych przesłanek odpowiedzialności sprawcy na podstawie art. 436 k.c. Obowiązek naprawienia szkody nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierzał dokonać takiej naprawy w przyszłości. Należy zatem wyraźnie odróżnić sam moment powstania szkody i roszczenia o jej naprawienie od daty ewentualnego naprawienia rzeczy (samochodu), bowiem dla powstania odpowiedzialności ubezpieczyciela istotne znaczenie ma sam fakt powstania szkody, a nie fakt naprawienia samochodu (sekwencja zdarzeń: wypadek komunikacyjny i uszkodzenie pojazdu, powstanie szkody w majątku poszkodowanego, powstanie roszczenie odszkodowawczego, inne zdarzenia, w tym m.in. naprawienie samodzielne samochodu przez poszkodowanego i poniesienie wydatków). W innej, istotnej dla danej problematyki odszkodowawczej, uchwale Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 r., III CZP 20/17 stwierdzono w jej uzasadnieniu, że koszty naprawy pojazdu uszkodzonego „zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem mogą być dochodzone jeszcze przed ich poniesieniem”, a roszczenie takie służy do „wyeliminowania już istniejącej szkody”. Sąd Najwyższy w sprawie II CNP 32/17 powołując się na ww. orzecznictwo wskazał dodatkowo, że skoro powstanie szkody (uszczerbku majątkowego) powoda należy łączyć już z chwilą uszkodzenia pojazdu (bo wtedy następuje już uszczerbek w majątku powoda rozumianym en bloc i wtedy już powstaje roszczenie o naprawienie szkody, zgodnie z koncepcją dyferencjacyjną), to oczywiście, nie mają tu już znaczenia późniejsze zdarzenia, m.in w postaci sprzedaży uszkodzonego lub już naprawionego samochodu.

Za takim ujęciem obowiązku odszkodowawczego – niezależnego od naprawy pojazdu wypowiedział się też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 r. w sprawie II CNP 43/17. Podobne stanowisko zostało wyrażone w kolejnym wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 r. w sprawie II CNP 41/17. Wreszcie za zwieńczenie wskazanej linii orzeczniczej należy uznać postanowienie Sądu Najwyższego wydane w dniu 7 grudnia 2018 r. w sprawie III CZP 51/18, gdzie odmówił podjęcia uchwały na pytanie „Czy w przypadku wyrządzenia szkody w pojeździe mechanicznym, stanowiącej szkodę częściową, w przypadku, gdy przed ustaleniem wysokości odszkodowania dojdzie do naprawy pojazdu przywracającej ten pojazd do stanu sprzed powstania szkody, odszkodowanie należne poszkodowanemu w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego ograniczone jest do równowartości wydatków faktycznie poniesionych celem naprawy pojazdu, czy też powinno być ustalone jako równowartość hipotetycznie określonych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego?”. Sąd Najwyższy stwierdził, że odpowiedź na tak sformułowane pytanie jest oczywista, gdyż w orzecznictwie Sądu Najwyższego wielokrotnie wskazywano, iż roszczenie z tytułu kosztów naprawy może być dochodzone niezależnie od tego, czy naprawa jest dokonana. Przyjęto również, że odpowiada ono zawsze niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy, a naprawa, która została dokonana przed uzyskaniem świadczenia nie ma istotnego znaczenia. Sąd Najwyższy podkreślił, że obowiązek odszkodowawczy pojawia się z chwilą powstania szkody, a określenie wysokości szkody, czy to na podstawie opinii biegłego, czy też rachunków, stanowi tylko sposób kalkulacji szkody.

Ubezpieczyciel nie ma też prawa ingerowania w prawo własności poszkodowanego i narzucanie mu sposobu przeprowadzenia naprawy, czy nawet żądania samej naprawy. Na skutek kolizji powstał uszczerbek w majątku poszkodowanego i rolą ubezpieczyciela jest ten uszczerbek wyrównać. Ewentualna naprawa przy użyciu części niepełnowartościowych albo brak naprawy jest prawem poszkodowanego, który w ten sposób nie doprowadza uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed kolizji i w efekcie dysponuje rzeczą o mniejszej niż wyjściowa wartości. Jest to jednak jego prawo. Co więcej uzyskane od ubezpieczyciela odszkodowanie może on przeznaczyć na dowolny cen. W orzecznictwie ugruntowane zostało stanowisko, że z tego powodu domaganie się rachunków z naprawy jest niczym nie uzasadnione. Tak samo należy traktować żądanie naprawy przy użyciu części dostarczonych przez ubezpieczyciela lub w miejscu przez niego wskazanym. Jest to nic innego jak próba obejścia przez ubezpieczyciela ugruntowanego stanowiska, że nie ma podstaw do żądania faktur i rachunków za naprawę, przez wykreowanie obowiązku uzyskania faktury lub rachunku na skutek narzucenia oferty naprawy lub zakupu części przez ubezpieczyciela.

Podsumowując naprawa pojazdu nie ma w niniejszej sprawie żadnego znaczenia. Określenie kosztu przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji jest możliwy na podstawie opinii biegłego, co też miało miejsce.

Sporne w niniejszej sprawie było również i to, czy w zakresie szkody podlegającej wyrównaniu przez pozwany zakład ubezpieczeń, z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody (posiadacza pojazdu mechanicznego), mieszczą się również wydatki poniesione na sporządzenie prywatnej opinii rzeczoznawcy co do zakresu uszkodzeń i wysokości kosztów naprawy.

Niewątpliwie odszkodowanie, przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego ( vide: Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 maja 2004 r., sygn. III CZP 24/04, publ. OSNC 2005/7-8/117).

Ocena, czy poniesione koszty opinii sporządzonej na zlecenie poszkodowanego w postępowaniu przed sądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela z umowy odpowiedzialności cywilnej, musi być dokonana przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności w zależności od ustalenia, czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione i konieczne także w kontekście ułatwienia określenia prawidłowo konkretnego ubezpieczyciela, jak i ułatwienia zakładowi ubezpieczeń ustalenia okoliczności wypadku i rozmiarów szkody.

Podkreślić przy tym należy również, że obowiązkiem poszkodowanego w razie zaistnienia zdarzenia ubezpieczeniowego wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych jest takie współdziałanie z ubezpieczycielem, które dąży do minimalizacji szkody.

Przenosząc powyższe w realia rozpoznawanej sprawy, Sąd w świetle zgromadzonego materiału dowodowego doszedł do wniosku, że zlecenie przez powoda sporządzenia opinii przez rzeczoznawcę było uzasadnione i konieczne. Sporządzenie tej opinii nastąpiło w dniu 2 czerwca 2021 r., czyli już po wydaniu przez pozwaną ostatecznej decyzji odnośnie kosztów naprawy pojazdu, a tym samym po określeniu wysokości przyznanego odszkodowania. Sporządzenie opinii pozwoliło poszkodowanemu – powodowi ocenić faktyczną wysokość kosztów naprawy i zweryfikować obliczenia pozwanej. Zlecenie sporządzenia opinii nie było przedwczesne, zostało dokonane po przeprowadzeniu oględzin w sprawie i sporządzeniu na ich podstawie stosownej kalkulacji. Tak więc żądanie zwrotu kosztów poniesionych na rzeczoną ekspertyzę jest uzasadnione i zasądzeniu podlegała także kwota 450 zł brutto.

Biorąc zatem pod uwagę ustalony w sprawie stan faktyczny i dokonując jego oceny przez pryzmat przedstawionych wyżej regulacji prawnych, uznać należało, że powód mógł co do zasady dochodzić w niniejszej sprawie od strony pozwanej kwoty 109 684,28 brutto tytułem odszkodowania za uszkodzony pojazd. Od powyższej kwoty należało odjąć kwotę dotychczas przyznanego poszkodowanemu świadczenia w wysokości 38 781,06 zł, a więc powodowi ostatecznie przysługiwało odszkodowanie w kwocie 70 903,22 zł brutto, przy czym powód w niniejszej sprawie dochodził z tego tytułu kwoty 68 423,40 zł i Sąd będąc związany żądaniem pozwu (vide: art. 321 §1 k.p.c. – zgodnie z którym Sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie) taką też kwotę przyznał powodowi od pozwanej w punkcie I wyroku. Przy czym wskazać również należy, że Sąd w zakresie podstawy obliczenia odszkodowania powiększył ją o wartość podatku VAT, bowiem ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynikało, aby poszkodowany był podatnikiem podatku VAT i miał możliwość odliczenia podatku VAT od kosztów naprawy pojazdu. Tym samym odszkodowanie należne powodowi również winno zostać wyliczone w kwocie brutto. I taką też kwotę Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda.

Odnosząc się do żądania uzupełnienia odszkodowania w zakresie kosztów za holowanie uszkodzonego pojazdu wskazać należy, że jest ono uzasadnione w kwocie wskazanej przez powoda.

Wysokość należnego z tego tytułu odszkodowania była przez pozwaną kwestionowana, gdyż wypłaciła ona kwotę 291,51 zł. Również w tym wypadku co do uzasadnionych kosztów holowania Sąd oparł się na opinii biegłego, który stwierdził, że koszt holowania pojazdu w wysokości 1000 zł netto (1230 zł brutto) był kosztem adekwatnym do przebytej trasy (około 500 km). Stawki za 1 km przebiegu stosowane przez inne podmioty w marcu 2021 r. wynosiły około 2-2,50 zł za km netto. Pojazd po wypadku nie był jezdny i został odholowany na parking strzeżony w dniu szkody, wobec czego Sąd uznał, że cały koszt holowania jest zasadny. Powód poniósł koszt 1230 zł brutto, pozwana wypłaciła z tego tytułu kwotę 291,50 zł, wobec czego należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda kwotę 938,49 zł z tego tytułu.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w punkcie 1 sentencji wyroku .

Roszczenie o odsetki znajduje swoje oparcie w treści art. 481 § 1 k.c., który stanowi, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jak zaś wynika z tezy wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r. (II CK 146/02, Lex nr 82271) dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia.

Zgodnie zaś z treścią art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Data początkowa naliczania odsetek ustawowych od kwoty 69 367,89 wskazana została zgodnie z żądaniem pozwu – tj. 8 kwietnia 2021 roku, a więc od następnego dnia od upływu 30 dniowego terminu od daty zgłoszenia szkody, co miało miejsce w dniu 8 marca 2021 r.

Data początkowa naliczania odsetek ustawowych od kwoty 450 zł została naliczona od dnia 21 września 2021 r. to jest od dnia wniesienia pozwu.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dokumenty przedstawione przez strony w toku postępowania, których autentyczność oraz treść nie były przez nie kwestionowane, ani też nie wzbudziły wątpliwości Sądu. Dodatkowo, wysokość szkody Sąd ustalił w oparciu o przeprowadzony dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego M. M.. Sąd uznał, że wydana opinia została sporządzona w sposób rzetelny, przez osobę dysponującą odpowiednią wiedzą fachową i w należyty sposób objaśniła zagadnienie poddane opiniowaniu. Dodatkowo ustalenia faktyczne Sąd poczynił na podstawie zeznań powoda.

O kosztach procesu orzeczono w pkt 2 wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Pozwana przegrała niniejszą sprawę w całości, zatem winna zwrócić poniesione przez powoda koszty postępowania. Na koszty te złożyła się opłata od pozwu w kwocie 3 491 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w osobie adwokata ustalone zgodnie z treścią § 2 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r poz. 1800 ze zm) w kwocie 5400 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz kwota 500 zł uiszczona jako zaliczka na poczet dowodu z opinii biegłego .

O konieczności uiszczenia przez pozwaną kosztów sądowych wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa orzeczono w punkcie 3 sentencji na podstawie art. 113 w zw. z art. 83 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 623) adekwatnie do stopnia wygrania sprawy.

Koszt pisemnej opinii biegłego wyniósł 1 679,45 zł, a koszt uzupełniającej opinii wyniósł 557,76 zł. Obie strony uiściły zaliczki w wysokości 500 zł, które w całości zostały spożytkowane na zapłatę wynagrodzenia biegłemu. Z sum budżetowych wypłacono tymczasowo kwoty 679,45 i 557,76 zł – łącznie 1 237,21 zł, którą to kwotę biorąc pod uwagę wynik sprawy zobowiązana jest dopłacić pozwana .

Kierując się powyższymi motywami orzeczono jak w sentencji wyroku z dnia 20 marca 2023 r .

Sędzia Agnieszka Kuryłas