Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 95/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2022 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Przemysław Palka
Protokolant:	p.o. sekr. sąd. Agnieszka Wołczkiewicz

przy udziale Prokurator Prokuratury Rejonowej w Szczytnie Doroty Krzyny

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 25 stycznia 2021 roku, 1 lutego 2021 roku, 31 maja 2021 roku, 28 lipca 2021 roku, 4 sierpnia 2021 roku, 3 listopada 2021 roku, 10 stycznia 2022 roku, 16 lutego 2022 roku, 18 marca 2022 roku i 27 maja 2022 roku sprawy:

1. D. K. (2) , syna S. i B. z domu J., urodzonego (...) w S.,

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 18 listopada 2019 r. w S., woj. (...)- (...), na terenie użytku ekologicznego (...), działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. W. (1), po uprzednim użyciu przemocy wobec A. C. w postaci uderzania jej rękoma po twarzy i tułowiu, przewrócenia ją na ziemię i dalszego kontynuowania uderzania jej rękoma oraz kopania nogami po całym ciele, w wyniku czego pokrzywdzona doznała urazu w postaci stłuczenia twarzy, klatki piersiowej, obu przedramion, obu podudzi i uda lewego, zerwania z przewieszonego na plecach pokrzywdzonej worka szkolnego i dokonania jego zaboru w celu przywłaszczenia wraz z jego zawartością w postaci kilku sztuk tamponów, głośnika bezprzewodowego marki J., portfela skórzanego wraz z dowodem osobistym i kartą bankomatową wydanymi na jej nazwisko, dwoma szczoteczkami do zębów, kremu do twarzy, szamponu do włosów, balsamu do ciała, ładowarki do telefonu marki L., maszynki do depilacji włosów oraz butelki o pojemności 0,5 l z napojem C.-C. o łącznej wartości 112 zł na szkodę A. C.,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k.

II. w dniu 19 listopada 2019 r. w S. przy ul. (...), woj. (...)- (...), posiadał wbrew przepisom obowiązującej ustawy, środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 1,9 grama, co stanowiło wypadek mniejszej wagi,

tj. o czyn z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 25 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

2. Ł. W. (1) , syna R. i H. z domu M., urodzonego (...) w S.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 18 listopada 2019 r. w S., woj. (...)- (...), na terenie użytku ekologicznego (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. K. (2), po uprzednim użyciu przemocy wobec A. C. w postaci uderzania jej rękoma po twarzy i tułowiu, przewrócenia jej na ziemię i dalszego kontynuowania uderzania jej rękoma oraz kopania nogami po całym ciele, w wyniku czego pokrzywdzona doznała urazu w postaci stłuczenia twarzy, klatki piersiowej, obu przedramion, obu podudzi i uda lewego, zerwania z przewieszonego na plecach pokrzywdzonej worka szkolnego i dokonania jego zaboru w celu przywłaszczenia wraz z jego zawartością w postaci kilku sztuk tamponów, głośnika bezprzewodowego marki J., portfela skórzanego wraz dowodem osobistym i kartą bankomatową wydanymi na jej nazwisko, dwoma szczoteczkami do zębów, kremu do twarzy, szamponu do włosów, balsamu do ciała, ładowarki do telefony marki L., maszynki do depilacji włosów oraz butelki o pojemności 0,5 l z napojem C.-C. o łącznej wartości 112 zł na szkodę A. C.,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k.

I. oskarżonego D. K. (2) uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu w punkcie I części wstępnej wyroku;

II. na podstawie art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii umarza postępowanie przeciwko D. K. (2) w zakresie czynu zarzucanego mu w punkcie II części wstępnej wyroku;

III. na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek dowodu rzeczowego w postaci suszu roślinnego o wadze 1,9 grama, zapisanego pod pozycją 1 wykazu dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr I/1146/19/N na karcie 336 akt sprawy oraz dowodu rzeczowego w postaci reklamówki jednorazowej P., zapisanego pod pozycją 3/20 księgi przechowywanych przedmiotów Sądu Rejonowego w Szczytnie i zarządza ich zniszczenie;

IV. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k zarządza zwrócić oskarżonemu D. K. (2) dowód rzeczowy w postaci głośnika bezprzewodowego J. (...) zapisanego pod pozycją 30/20 księgi przechowywanych przedmiotów Sądu Rejonowego w Szczytnie;

V. oskarżonego Ł. W. (1) w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 18 listopada 2019 r. w S., woj. (...)- (...), na terenie użytku ekologicznego (...) poprzez uderzanie pięściami po głowie i kopanie po całym ciele dokonał naruszenia czynności narządów ciała A. C. w postaci stłuczenia twarzy, klatki piersiowej, obu przedramion, obu podudzi oraz uda lewego na czas nie dłuższy niż siedem dni, czyn ten kwalifikuje z art. 157 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 210 (dwustu dziesięciu) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda;

VI. na podstawie art. 63 §1 i §5 k.k. zalicza na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia oskarżonego Ł. W. (1) wolności w sprawie od dnia 19 listopada 2019 roku, godzina 20:15 do dnia 28 lutego 2020 roku, godzina 14:40,

VII. na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzeka od oskarżonego Ł. W. (1) na rzecz pokrzywdzonej A. C. nawiązkę w kwocie 1500 (tysiąc pięćset) złotych;

VIII. na podstawie art. 22³ ust. 1 ustawy o radcach prawnych zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Radcy Prawnego J. R. kwotę 1560 (tysiąc pięćset sześćdziesiąt 00/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego Ł. W. (1) w postępowaniu przygotowawczym i sądowym oraz kwotę 358,80 (trzysta pięćdziesiąt osiem 80/100) złotych tytułem podatku VAT;

IX. na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. orzeka, że koszty procesu związane z oskarżeniem D. K. (2) ponosi Skarb Państwa, zaś na podstawie art. 624 §1 k.p.k. zwalnia oskarżonego Ł. W. (1) w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 95/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

D. K. (2)

Ł. W. (1)

Oskarżony D. K. (2)

Czyn zarzucany:

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k.

Czyn zarzucany:

II. w dniu 19 listopada 2019 r. w S. przy ul. (...), woj. (...)- (...), posiadał wbrew przepisom obowiązującej ustawy, środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 1,9 grama, co stanowiło wypadek mniejszej wagi,

tj. o czyn z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 25 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

Czyn zarzucany:

I. w dniu 18 listopada 2019 r. w S., woj. (...)- (...), na terenie użytku ekologicznego (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. K. (2), po uprzednim użyciu przemocy wobec A. C. w postaci uderzania jej rękoma po twarzy i tułowiu, przewrócenia jej na ziemię i dalszego kontynuowania uderzania jej rękoma oraz kopania nogami po całym ciele, w wyniku czego pokrzywdzona doznała urazu w postaci stłuczenia twarzy, klatki piersiowej, obu przedramion, obu podudzi i uda lewego, zerwania z przewieszonego na plecach pokrzywdzonej worka szkolnego i dokonania jego zaboru w celu przywłaszczenia wraz z jego zawartością w postaci kilku sztuk tamponów, głośnika bezprzewodowego marki J., portfela skórzanego wraz dowodem osobistym i kartą bankomatową wydanymi na jej nazwisko, dwoma szczoteczkami do zębów, kremu do twarzy, szamponu do włosów, balsamu do ciała, ładowarki do telefony marki L., maszynki do depilacji włosów oraz butelki o pojemności 0,5 l z napojem C.-C. o łącznej wartości 112 zł na szkodę A. C.,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony D. K. (2)

Ad. I

1. D. K. (2) w dniu 18 listopada 2019 r. w godzinach popołudniowych przebywał na terenie użytku ekologicznego (...) w towarzystwie (...), M. i A. S., nie używał jednak wobec A. C. przemocy w postaci uderzania jej rękami, kopania ani przewracania na ziemię w celu dokonania kradzieży należącego do pokrzywdzonej worka szkolnego z zawartością i nie dokonał w celu przywłaszczenia jego zaboru z zawartością miedzy innymi głośnika J.

2. D. K. (2) od około pół roku przed zdarzeniem posiadał głośnik marki J. koloru czarnego.

Ad. II

D. K. (2) w dniu 19 listopada 2019 r. w domu przy ul. (...) w S. posiadał wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 1,9 grama

Oskarżony Ł. W. (1)

1. w dniu 18 listopada 2019 r. w S., woj. (...)- (...), na terenie użytku ekologicznego „Mała B. poprzez uderzanie pięściami po głowie i kopanie po całym ciele dokonał naruszenia czynności narządów ciała A. C. w postaci stłuczenia twarzy, klatki piersiowej, obu przedramion, obu podudzi oraz uda lewego na czas nie dłuższy niż siedem dni, czym wyczerpał dyspozycję art. 157 § 2 k.k.

2. Ł. W. (1) w dniu 18 listopada 2019 r. w S. na terenie użytku ekologicznego M. B. nie używał – działając wspólnie i w porozumieniu Z D. K. (2) – przemocy wobec A. C. w celu umożliwienia zaboru należącego do niej worka szkolnego z jego zawartością i nie dokonał jego zaboru w celu przywłaszczenia

Ad. I

Ad. 1

- wyjaśnienia D. K. (2)

- wyjaśnienia Ł. W. (1)

- wiarygodna część zeznań świadka A. C.

- zeznania świadka M. S. (1)

- zeznania świadka A. L.

- zeznania świadka A. S.

- zeznania świadka Ł. B.

- zeznania świadka M. B.

Ad. 2

- wyjaśnienia D. K. (2)

- wyjaśnienia Ł. W. (1)

- zeznania świadka B. K.

- zeznania świadka M. S. (1)

- zeznania świadka Ł. B.

- zeznania świadka M. L.

- zeznania świadka A. L.

- zeznania świadka M. S. (2)

Ad. II

- wyjaśnienia oskarżonego D. K. (2)

- protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych przy ul. (...)

- protokół oględzin zabezpieczonych rzeczy wraz z dokumentacja fotograficzną

- protokół użycia testera narkotykowego

- opinia nr (...) wydana na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej

Ad. 1

- częściowe wyjaśnienia Ł. W. (1)

- wiarygodna część wyjaśnień A. C.

- zeznania świadka M. S. (1)

- opinia biegłego

- płyta DVD z utrwaloną rozmową

- protokół oględzin płyty DVD-R V. z zapisem

Ad. 2

- wyjaśnienia oskarżonego Ł. W. (1)

- zeznania świadka M. S. (1)

- protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych

Ad. 1

- k. 71, k. 88

- k. 68, k. 95, k. 229

- k. 10, k. 274v-275, k. 493,

- k. 19v, k. 272, k. 537-538

- k. 250v, k. 503

- k.150v, k. 230v, k. 501v

- k. 169v, k. 502

- k. 269v-270, k. 549

Ad. 2

- k. 71, k. 88

- k. 95, k. 229

- k. 34v-35, (komp. przepisane na k. 487),k. 246v, k. 538v-540

- k. 272v, k. 538

- k. 502-502v

- k. 248v, k. 551v-552

- k. 250v, k. 502v, k. 622

- k.333v, k. 540v

Ad. II

- k. 71, k. 88, k. 491v

- k. 31-33

- k. 39-44

- k. 53-53v

- k. 328-329

Ad. 1

- k. 228v-229, k. 492

- k. 10, k. 24v, k. 72v, k. 274v-275, k. 492v-494

- k. 272v, k. 537-538

- k. 240

- k. 265

- k. 337-338v

Ad. 2

- k. 228v-229, k. 492

- k. 272v, k. 537-538

- k. 26-27

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

D. K. (2)

Oskarżony D. K. (2)

Czyn zarzucany:

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony D. K. (2)

Ad. I

1. użycie wspólnie i w porozumieniu z Ł. W. (1) przemocy wobec A. C. w postaci uderzania jej rękoma oraz kopania po całym ciele, przewrócenia na ziemię i dalszego kontynuowania uderzania jej rękoma oraz kopania po ciele w celu uniemożliwienia zaboru worka szkolnego z jego zawartością i jego zaboru w celu przywłaszczenia – w formie samodzielnej realizacji znamion czynnościowych czy też realizacji jedynie części z tych znamion czynnościowych

Oskarżony Ł. W. (1)

1. użycie wspólnie i w porozumieniu Z D. K. (2) przemocy wobec A. C. w postaci uderzania jej rękoma oraz kopania po całym ciele, przewrócenia na ziemię i dalszego kontynuowania uderzania jej rękoma oraz kopania po ciele w celu umożliwienia zaboru worka szkolnego z jego zawartością i jego zaboru w celu przywłaszczenia – w formie samodzielnej realizacji obu znamion czynnościowych bądź w formie współsprawstwa dopełniającego (realizacji jedynie części z tych znamion czynnościowych)

Ad. 1

- niewiarygodna część zeznań świadka A. C.

- niewiarygodna część zeznań A. C.

Ad. I

Ad. 1

- k. 10, k. 24v, k. 72v, k. 274-275, k. 493, k. 605v

1.OCena DOWOdów

1.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Ad.1pkt 1 z pkt 1.1

Ad. I pkt 2 z pkt 1.1

Ad. II z pkt 1.1.

Ad. I

Ad. 1

- wyjaśnienia D. K. (2)

-wyjaśnienia Ł. W. (1)

- wiarygodna część zeznań świadka A. C.

- zeznania świadka M. S. (1)

- zeznania świadka A. L.

- zeznania świadka A. S.

- zeznania świadka Ł. B.

- zeznania świadka M. B.

Ad. 2

- wyjaśnienia D. K. (2)

- wyjaśnienia Ł. W. (1)

- zeznania świadka B. K.

- zeznania świadka M. S. (1)

- zeznania świadka Ł. B.

- zeznania świadka M. L.

- zeznania świadka A. L.

- zeznania świadka M. S. (2)

Ad. II

- wyjaśnienia skarżonego D. K. (2)

- protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych przy ul. (...)

- protokół oględzin zabezpieczonych rzeczy wraz z dokumentacją fotograficzną

- protokół użycia testera narkotykowego

- opinia nr (...) wydana na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej

Ad. I

Ad. 1

- Sąd uznaje za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, w których nie przyznaje się do udziału w rozboju a jedynie potwierdził w nich swoją obecność na miejscu zdarzenia. W wyjaśnieniach oskarżony opisał przebieg zdarzenia zgodny z ustaleniami dokonanymi przez Sąd w oparciu o inne dowody, w tym częściowe wyjaśnienia oskarżonego Ł. W. (1), zeznania świadków M. i A. S., zapisu rozmowy na płycie DVD

- wyjaśnienia oskarżonego Ł. W. (1) w zakresie w jakim wskazywał na brak udziału oskarżonego w realizacji czynu zabronionego z art. 280 § 1 k.k. – wiarygodne. Pomimo niewątpliwej pokusy umniejszenia swojej odpowiedzialności poprzez przerzucenie je (bynajmniej w części) na D. K. (2), oskarżony Ł. W. (1) nie wskazuje na udział (w formie sprawczej) w zdarzeniu D. K. (2)

- zeznania świadka w części wskazującej na obecność na terenie użytku ekologicznego M. D. K. (2) – wiarygodne, konsekwentne, korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym

- dokonując oceny zeznań świadka, Sad wziął pod uwagę znajomość świadka z oskarżonym (oskarżonymi), co tłumaczy lakoniczność składanych depozycji przez świadka podczas pierwszych przesłuchań. Zeznania świadka, złożone po zapoznaniu się świadka z treścią nagranej rozmowy z jego udziałem, treść rozmowy której świadek potwierdził, nie wskazując przy tym, by był do niej w jakiś sposób zmuszany, Sąd ocenił jako wiarygodne, zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym, poddające się weryfikacji przez pryzmat zasad logiki i doświadczenia życiowego.

- zeznania świadka Sąd ocenił jako spójne, wiarygodne. Świadek o przebiegu zdarzenia dowiedział się „z drugiej ręki”, szczegóły którego potwierdził w bezpośredniej już rozmowie (między innymi) ze świadkiem M. S. (1). Dowód pośredni, spójny z uznanymi przez Sąd za wiarygodne wyjaśnieniami oskarżonego D. K. (2), zeznaniami M. S. (1), tym samym też znajdujące potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Pośredni charakter dowodu nie wyklucza, w ocenie Sądu, wiarygodności zeznań tego świadka.

- dokonując oceny zeznań świadka, Sąd wziął pod uwagę znajomość świadka z oskarżonym (oskarżonymi), co tłumaczy lakoniczność składanych depozycji przez świadka podczas pierwszych przesłuchań na etapie postepowania przygotowawczego. Sąd za wiarygodną uznał zeznania świadka na okoliczność rozmowy z oskarżonymi na terenie M., a następnie po odejściu na bok Ł. W. (1) – jedynie z D. K. (2)

- Zeznania świadka należało ocenić jako w pełni wiarygodne; świadek jest osobą obcą dla oskarżonych i pokrzywdzonego, jego zeznania w sposób obiektywny przedstawiały znane świadkowi fakty. Zeznania świadka znalazły potwierdzenie w dowodach, które Sąd uznał za wiarygodne.

- świadek zeznawał o tym, co było mu wiadome i co miało miejsce. Zeznanie świadka szczere, jednoznaczne, świadek jest osobą obcą dla oskarżonych i pokrzywdzonego

Ad. 2

- Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, w których nie przyznaje się do zaboru głośnika J., twierdząc, że zabezpieczony podczas przeszukania jego mieszkania głośnik należy do niego. Wyjaśnienia oskarżonego w tej części znajdują odzwierciedlenie w innych dowodach.

- Sąd przyznaje wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w części wskazującej na posiadanie przez zdarzeniem (dniem 18 listopada 2019 r.) głośnika J. przez oskarżonego D. K. (2). Jego wyjaśnienia w tym zakresie zostały potwierdzone dowodami w postaci wyjaśnień oskarżonego D. K. (2) i innymi dowodami osobowymi.

- zeznania świadka w części wskazującej na posiadanie przez oskarżonego głośnika J. Sąd uznał za wiarygodne. wiarygodne. Zeznania świadka co wskazanej okoliczności na etapie zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym i przed Sądem nie były konsekwentne, ale w zasadzie nie mogły takimi być. Świadek, na okoliczność posiadania przez syna D. K. (2) zabezpieczonego podczas przeszukania w jego pokoju głośnika J., był na etapie postępowania przygotowawczego przesłuchany lakonicznie, bez jakiejkolwiek próby ustalenia szczegółów co do tego faktu ale też i uzyskania jednoznaczności wypowiedzi świadka wymaganego dla czynienia przez Sąd ustaleń faktycznych przymiotu ścisłości. Złożenie przez świadka zeznań, w którym podaje, że „nie wie skąd jest i do kogo należy” zabezpieczony podczas przeszukania czarny głośnik oraz, że „syn zarabia własne pieniądze więc być może sobie kupił” nie tylko bowiem, że nie precyzuje wiedzy świadka co do faktu posiadania lub nie głośnika przez syna lecz także dowodzi niebywale konfliktowej sytuacji w której znalazł się świadek – w wyniku braku pouczenia go przez organ procesowy podczas tego przesłuchania o treści art. 183 § 1 k.p.k.

- świadek zeznawał o tym, co było mu wiadome i co miało miejsce. Zeznanie świadka szczere, jednoznaczne, zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym

- Zeznanie świadka szczere, zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym, oceny wiarygodności której nie zmienia w ocenie Sądu fakt, ze na temat posiadania przez D. K. (2) głośnika J. świadek indagowany był dopiero podczas rozprawy.

- świadek zeznawał o tym, co było mu wiadome i co miało miejsce. Zeznanie świadka szczere, jednoznaczne, zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym

- Zeznania świadka Sąd ocenił jako szczere i wiarygodne, dostrzegając przy tym, że świadek jest osobą najbliższą dla D. K. (2). Relacja świadka spójna i konsekwentna.

- zeznania świadka należało ocenić jako w pełni wiarygodne, w sposób obiektywny przedstawiają dostrzeżony i zapamiętany przez świadka fakt.

Ad. II

- szczera relacja oskarżonego. Oskarżony konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu Wyjaśnienia korelują z dokonanymi ustaleniami w zakresie posiadania przez niego środka odurzającego. Są zatem zgodne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym i znajdują odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. Sąd uznał je za wiarygodne.

- dokument sporządzony przez kompetentną osobę w ramach wykonywanych przez nią czynności w sposób prawidłowy, w zgodzie ze stosownymi regulacjami prawnymi określającymi ich formę i treść. Żadna ze stron nie kwestionowała treści dokumentu. Sąd zaś dokonując jego kontroli od strony formalnej i zawartości merytorycznej nie dopatrzył się jego fałszowania przez podrabianie lub przerabianie.

- dokument wiarygodny. Strony go nie kwestionowały

- opinia jasna, spójna i logiczna, należycie uargumentowana, pochodząca od biegłego niepodlegającego wyłączeniu oraz kompetentnego

Ad. 1 pkt 1.1.

Ad. 2 z pkt 1.1.

Ad. 1

- częściowo wyjaśnienia Ł. W. (1)

- wiarygodna część wyjaśnień A. C.

- zeznania świadka M. S. (1)

- opinia biegłego

- płyta DVD z utrwaloną rozmową

- protokół oględzin płyty DVD-R V. z zapisem

Ad. 2

- wyjaśnienia Ł. W. (1)

- zeznania świadka M. S. (1)

- protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych

Ad. 1.

- wyjaśnienia oskarżonego złożone podczas postepowania aresztowego i podtrzymane przed Sądem zasługują na wiarę jedynie w zakresie sprawstwa Ł. W. (1) spowodowania lekkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej A. C., ale już nie co do przebiegu samego zdarzenia. Niewiarygodne tym samym co do tego, że było to tylko jedno uderzenie. Przeczy temu liczba i rodzaj obrażeń pokrzywdzonej, zeznania świadka M. S. (1) wskazujące na „szarpanie się” oskarżonego z pokrzywdzoną i odciąganie go od niej, jak też zapis rozmowy na płycie DVD

- Zeznania oceniane z dużą dozą ostrożności z uwagi na wynikającą ze struktury osobowości świadka (upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim) jej deficyty poznawcze, niespójność i selektywność w zakresie uwagi i kodowania zdarzeń. Zeznania jednak w sposób wystarczająco spójny i jednoznaczny dla Sądu prezentują, zapamiętany przez pokrzywdzoną, przebieg zajścia, wskazujący na użycie wobec pokrzywdzonej przemocy ze strony oskarżonego Ł. W. (1) i w tym zakresie zostały obdarzone przymiotem wiarygodności. Zeznania pokrzywdzonej we wskazanym zakresie znalazły potwierdzenie w innych dowodach.

- Zeznania świadka Sąd ocenił jako wiarygodne w części wskazującej na fakt użycia przemocy wobec pokrzywdzonej (uderzenie jej). Uwzględniając znajomość świadka z oskarżonym, tłumaczące nie tylko lakoniczność składanych depozycji przez świadka podczas pierwszych przesłuchań co do okoliczności zajścia, lecz także ich swoistą eufemiczność, zeznania świadka, złożone po zapoznaniu się świadka z treścią nagranej rozmowy z jego udziałem, której świadek nie zaprzeczył, Sąd ocenił jako wiarygodne, zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym, w tym wyjaśnieniami oskarżonego Ł. W. (1), wiarygodną częścią zeznań świadka A. C. a także w nagraniu będącym utrwaloną rozmową przez jednego z uczestników rozmowy pomiędzy A. L., M. S. (1) i K. D.

- opinia sporządzona przez specjalistę. Opinia jest stanowcza i jednoznaczna w swych wnioskach, które Sąd w pełni podzielił. W opinii udzielono odpowiedzi na pytania sformułowane w postanowieniu o powołaniu biegłego na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego.

- dowód, którego autentyczności strony nie kwestionowały. Dokonując – bardzo ostrożnie – ustaleń faktycznych, co do uderzania A. C. przez Ł. W. (1) w oparciu o utrwaloną rozmowę przez jednego z uczestników tej rozmowy (A. L.), Sąd wziął pod uwagę intencjonalność tego prywatnego dowodu.

- dokument wiarygodny. Strony go nie kwestionowały

Ad. 2

- Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, w których nie przyznał się do użycia przemocy wobec A. C. w celu dokonania zaboru należącego do niej worka szkolnego z zawartością dokonania tego zaboru. Wyjaśnienia oskarżonego znajdują odzwierciedlenie w innych dowodach.

- świadek zeznawał o tym, co mu było wiadome i co miało miejsce.

1.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Ad. I pkt 1 z pkt 1.2.

Ad. 1 z pkt 1.2.

Ad. I

Ad.1

- zeznania świadka A. C.

Ad. I

Ad. 1

- Sąd krytycznie ocenił zeznania świadka A. C. albowiem stały one w sprzeczności z wyjaśnieniami D. K. (2), w części także w wyjaśnieniami Ł. W. (1). Sąd nie dał wiary zeznaniom A. C. co do – kluczowych z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonego K. jak i jak i zarzucanego oskarżonemu Ł. W. sprawstwa kradzieży (kwalifikowanej użyciem w celu zaboru zastosowanej przemocy) – twierdzeń, że oskarżony D. K. (2) jako współsprawca (czy to w formie wielosprawstwa czy też współsprawstwa właściwego) zrealizował czynności sprawcze (bądź też jedną z czynności sprawczej) przestępstwa rozboju, a więc tego, że dokonał zaboru jej worka szkolnego z zawartością i w tymże to właśnie celu użył wobec niej przemocy polegającej na uderzania jej rękoma po twarzy i tułowiu, przewrócenia jej na ziemię i dalszego kontynuowania uderzania jej rękoma oraz kopania nogami po całym ciele. Zeznania pokrzywdzonej A. C. są sprzeczne z ustalonym stanem faktycznym. Pokrzywdzona zmieniała swoje zeznania, dopasowując je do treści zadawanych pytań. Zeznania te Sąd ocenił nie tylko jako sprzeczne z zeznaniami innych osób, ale też wysoce nieprecyzyjne, chaotyczne, niespójne. Opisany przez świadka funkcjonariuszom Policji przebieg zdarzenia, bezpośrednio po zajściu, wręcz na gorąco, w bezpiecznych dla świadka warunkach, istotnie różni się od późniejszych relacji pokrzywdzonej. Świadek T. B. przesłuchany na okoliczność odebrania oświadczenia od pokrzywdzonej w radiowozie, bezpośrednio po zdarzeniu, zeznał, że świadek A. C. wskazała o pobiciu jej jedynie przez jednego tylko znanego jej z imienia i dość szczegółowo opisanego – mężczyznę i o zabraniu przez niego leżącej na ziemi torebki, w której – jak należy przyjąć – z najistotniejszych rzeczy znajdowały się dowód osobisty oraz karta bankomatowa (...). Zeznania świadka T. B. (k. 621v-622), które w sposób spójny i jednoznaczny prezentują zapamiętany przebieg odebrania złożonej relacji od pokrzywdzonej A. C. nie wskazują na jakikolwiek przejaw niedozwolonego wpływu świadka T. B. na postawę w procesie oraz treść składanych później zeznań przez świadka A. C..

W ocenie Sądu notatka urzędowa nie może jednak stanowić podstawy ustaleń w zakresie sprawstwa (tudzież jego braku) oskarżonych. Mimo więc, że przeprowadzenie czynności rozpytania świadka może zostać utrwalone w formie notatki urzędowej, to jednak późniejsze jej dowodowe wykorzystanie jako podstawy czynionych ustaleń jest niemożliwe. Z uwagi na ułomność tego dowodu Sąd nie wykorzystał notatki urzędowej z rozpytania świadka przez funkcjonariusza Policji jako dowodu stanowiącego podstawę ustalania faktów.

Pokrzywdzona zmieniała swoje zeznania co do istotnych i relewantnych w punktu widzenia ustalenia stanu fatycznego elementów nie tylko w poszczególnych przesłuchaniach ale też i podczas jednego z nich – z udziałem biegłej psycholog. Brak konsekwencji-spójności w zeznaniach dotyczył takich okoliczności jak:

- osób biorących udział w zdarzeniu i ich zachowań, zarówno co do liczby i rodzaju zadawanych uderzeń, ich lokalizacji oraz sekwencji, ale także miejsca (pozycji), które w czasie rozpoczęcia działania sprawców świadek zajmował: raz, że do siedzącej na ławce pokrzywdzonej podszedł Ł. W. (1), który zaczął ją bić pięściami po twarzy i tułowiu a po przewróceniu świadka na ziemię dołączył do niego D. K. (2), który zaczął uderzać pięściami po tułowiu i kopać (k. 10), podczas kolejnego przesłuchania świadek zeznał, że pierwszy uderzył ją Ł. otwartą ręką w twarz. Później jak leżała na ziemi D. kopał ja po brzuchu i nogach (k. 72v); podczas przesłuchania w obecności psychologa świadek zeznał, że to świadek doszedł do stojących przy mostku oskarżonych, a wtedy Ł. W. (1) bił ją w buzię ręką i kopnął nogą w brzuch, zaś D. K. (2) uderzył ręką w twarz i kopnął w brzuch. Po tym (dopiero) świadek usiadł na trawę, by następnie (po odczytaniu wcześniejszych zeznań) stwierdzić, że obaj przewrócili świadka na ziemię, po czym dopiero świadek usiadła na trawie. W dalszej części tego samego przesłuchania świadek zeznaje o „przewróceniu się”, ale też wskazuje na to, że nie krzyczała „jak mnie przewrócili”, następnie wskazuje na to, że D. K. (2) jak zaczął ją bić, to już siedziała na trawie. Odnośnie początku zajścia świadek ostatecznie zeznał, że to Ł. W. (1) podszedł do niej i zaczął ją bić a D. K. (2) dołączył do niego (tj. do bicia przez niego) dopiero po minucie (k. 275). Na rozprawie w obecności obu oskarżonych świadek zeznała, że pobiła ją tylko jedna osoba – tylko Ł. W. (1), podtrzymała jednak zeznania złożone w dniu zdarzenia, w których stwierdziła, że pobili ją obaj oskarżeni, by następnie na pytanie Sądu podać, że na miejscu byli oskarżeni i jeszcze jakaś inna osoba, której nie pamięta ale tylko Ł. W. (1) ją uderzał, po położeniu na trawę, po uderzeniach którego świadek się przewróciła, ale też świadek podała to, że torebkę i worek zabrali oskarżeni. Świadek nie podtrzymała zeznań, w których rozpoznała na okazanych zdjęciach obu oskarżonych jako tych, którzy wspólnie ją pobili i okradli. Bez obecności oskarżonych świadek podtrzymała wszystkie złożone uprzednio w postępowaniu przygotowawczym zeznania, wskazując, że najpierw uderzał ją Ł. W. (1) a po jego odejściu D. K. (2), który ją kopnął i po którym to uderzeniu świadek poleciał na ziemię. Jednocześnie świadek zeznał, że D. K. (2) kopnął ją po zerwaniu już torby.

- sposobu postąpienia przez oskarżonych ze skradzionymi rzeczami: raz świadek zeznała, że nie wiedziała co stało się z torbą, do której włożyła skradzione później rzeczy (k. 275), innym razem zaś, że rzeczy zostały gdzieś wywalone, torebka wyrzucona gdzieś w krzaki (k. 493v);

- rodzaju posiadanych przy sobie i będących przedmiotem zaboru rzeczy (galanterii): raz świadek zeznała, że była to torebka i worek szkolny, w którym znajdowały się skradzione rzeczy (k. 10), kolejnym razem – podczas tego samego przesłuchania – że była to torebka z materiału w kolorze czarnym, w której znajdowały się skradzione rzeczy (k. 274v) za chwile zaś, że była to torba skradziona A. S. do której to torby włożone zostały przez świadka skradzione później przedmioty (k. 275), by ostatecznie (cały czas podczas tego samego przesłuchania) zeznać, że był to tylko worek szkolny koloru czarnego i żadnej torebki (k. 275), przed Sądem zaś, że była to zarówno torebka z kluczami do mieszkania i kluczami do piwnicy oraz worek, w którym świadek nie pamiętała co było, przy czym torebka została wyrwana, ale worek też został zabrany (k. 493-493v);

- wyglądu i stanu skradzionego głośnika J.: świadek raz zeznał, że głośnik miał poniszczone rogi, jako, że kupiony był jako używany (k. 37v), podczas kolejnych przesłuchania świadek zeznał, że głośnik nie miał uszkodzeń (k. 72v), że wyglądał jak nowy, nie miał uszkodzeń (k. 274v), podczas przesłuchania przed Sądem, że „głośnik był uszkodzony przy narożnikach” i dodatkowo, że miał wgniecenie na siatce (k. 494);

- daty zakupu głośnika: było to więc, bądź miesiąc przed zdarzeniem (k. 274v), bądź też dwa dni przed zdarzeniem (k. 72v) lub w dniu zdarzenia (k. 37v);

Dokonując oceny wiarygodności zeznań świadka, Sąd wziął pod uwagę pisemną opinię biegłej psycholog (k. 293-295) biorącej udział w przesłuchaniu świadka w postępowaniu przygotowawczym. Z opinii biegłej psycholog wynika, że rozwój umysłowy świadka jest na poziomie upośledzenia w stopniu lekkim. Upośledzenie w zakresie rozumienia i wyższych procesów myślowych sprawia, że świadek ma zaburzone rozumienie pojęć abstrakcyjnych, obniżony poziom możliwości intelektualnych niekorzystnie wpływa na stan percepcji, w tym postrzeganie, relacjonowanie i odtwarzanie spostrzeżeń. Świadek nie ma jednak tendencji do patologicznego kłamstwa czy fantazjowania, nie stwierdzono u niego również konfabulacji rozumianych jako wypełnianie luk pojęciowych treściami zmyślonymi. Dysfunkcja intelektualna i wynikające z tego upośledzenie rozumienia zależności przyczynowo-skutkowych i pojęć abstrakcyjnych sprawia, że świadek jest podatny na sugestie i wpływ innych osób. Opinie biegłej i wnioski w niej zawarte, Sąd w pełni podzielił, gdyż są one pełne, jasne i poparte przekonującą argumentacją wynikającą z obserwacji pokrzywdzonej podczas składania przez nią zeznań i specjalistycznej wiedzy, którą dysponuje biegła. W ocenie Sądu opinia biegłej nie wskazywała jednocześnie na takie defekty psychiczne świadka A. C., które uniemożliwiłyby świadkowi złożenie zeznań przed Sądem bądź też potrzebę odwołania się przez Sąd również do opinii biegłych psychiatrów odnośnie możliwości spostrzegania i zapamiętywania zdarzeń objętych zarzutem. Jednocześnie stan faktyczny sprawy – jego niezbyt skompilowany charakter – pozwolił przy tym na rezygnację przez Sąd z powołania biegłego psychologa do udziału w czynności przesłuchania świadka z udziałem biegłego przed Sądem.

Dokonując oceny obiektywizmu złożonych relacji przez świadka A. C., Sąd nie mógł pominąć ustaleń co do motywacji złożenia określonej treści zeznań świadka w odniesieniu do D. K. (2). Z zeznań świadka K. Z. (k. 552-552v, k. 606-606v) – relacjonującej rozmowę z pokrzywdzoną A. C. w niedługim czasie po zdarzeniu (w listopadzie 2019 r.) – a które to zeznania Sąd uznał w całości za wiarygodne, wynika, że świadek A. C. była w D. K. (2) bez wzajemności zakochana i któremu to wyznaniu uczuć przed świadkiem K. Z. towarzyszyło wypowiedziane z nieukrywaną satysfakcją stwierdzenie świadka A. C. odnośnie „zemszczenia się na D. K. (2)”.

Sąd miał bezpośredni kontakt ze świadkiem i w oparciu o bezpośrednio czynione spostrzeżenia i wrażenia w czasie składania przez niego zeznań mógł nabrać osobistego przekonania odnośnie wiarygodności składanych depozycji.

Ad. 2

Ad. I

Ad. 1

- Sąd krytycznie ocenił zeznania świadka A. C. w części wskazującej na dokonanie przez oskarżonego Ł. W. (1) zaboru na jej szkodę worka szkolnego z zwartością i zastosowanej w celu dokonania tego zaboru przemocy wobec świadka, albowiem stały one w sprzeczności z innymi dowodami, które Sąd uznał za wiarygodne. Sąd nie dał wiary zeznaniom A. C. co do – kluczowych z punktu widzenia zarzucanego oskarżonemu Ł. W. sprawstwa kradzieży (kwalifikowanej użyciem przemocy w celu zaboru) – twierdzeń, że oskarżony Ł. W. (1) jako współsprawca (czy to w formie wielosprawstwa czy też współsprawstwa właściwego) zrealizował czynności sprawcze (bądź też jedną z czynności sprawczej) przestępstwa rozboju, a więc tego, że dokonał zaboru jej worka szkolnego z zawartością i w tymże to właśnie celu użył wobec niej przemocy polegającej na uderzania jej rękoma po twarzy i tułowiu, przewrócenia jej na ziemię i dalszego kontynuowania uderzania jej rękoma oraz kopania nogami po całym ciele. Zeznania pokrzywdzonej w tym zakresie A. C. są sprzeczne z ustalonym stanem faktycznym. Pokrzywdzona zmieniała swoje zeznania, dopasowując je do treści zadawanych pytań. Zeznania te Sąd ocenił nie tylko jako sprzeczne z zeznaniami innych osób, ale też wysoce nieprecyzyjne, chaotyczne.

- rodzaju posiadanych przy sobie i będących przedmiotem zaboru rzeczy (galanterii): raz świadek zeznała, że była to torebka i worek szkolny w którym znajdowały się skradzione rzeczy (k. 10), kolejnym razem podczas tego samego przesłuchania, że była to torebka z materiału w kolorze czarnym, w której znajdowały się skradzione rzeczy (k. 274v) za chwile zaś, że była to torba skradziona A. S. do której to torby włożone zostały przez świadka skradzione później przedmioty (k. 275), by ostatecznie (podczas tego samego przesłuchania) zeznać, że był to tylko worek szkolny koloru czarnego i żadnej torebki (k. 275), przed Sądem zaś, że była to zarówno torebka z kluczami do mieszkania i kluczami do piwnicy oraz worek, w którym świadek nie pamiętała co było, przy czym torebka została wyrwana, ale worek też zabrany (k. 493-493v);

- sposobu postąpienia przez oskarżonych ze skradzionymi rzeczami: raz świadek zeznała, że nie wiedziała co stało się z torbą, do której włożyła skradzione później rzeczy (275), innym razem zaś, że rzeczy zostały gdzieś wywalone, torebka wyrzucona gdzieś w krzaki (k. 493v);

- daty zakupu głośnika: było to więc bądź miesiąc przed zdarzeniem (k. 274v), bądź też dwa dni przed zdarzeniem (k. 72v) lub w dniu zdarzenia (k. 37v);

Wersji przedstawionej przez świadka co do dokonania przewrócenia świadka na ziemię – przyjętej za opis zarzucanego oskarżonemu czynu – przeczy miedzy innymi protokół oględzin osoby A. C. (k.5v-6), wskazujący brak na ubraniu świadka przetarć, rozerwań materiału oraz zabrudzeń, odnośnie z kolei dokonanego na świadka kradzieży jej worka wraz zawartością także brak zabezpieczonych u oskarżonego (oskarżonych) rzeczy pochodzących z kradzieży.

Dokonując oceny wiarygodności zeznań świadka co do wskazywania na dokonany przez oskarżonego Ł. W. (1) (działającego wspólnie z D. K. (2)) zabór w celu przywłaszczenia należącego do niej worka szkolnego z zwartością, Sąd wziął pod uwagę pisemną opinię biegłej psycholog (k. 293-295) biorącej udział w przesłuchaniu świadka w postępowaniu przygotowawczym. Z opinii biegłej psycholog wynika, że rozwój umysłowy świadka jest na poziomie upośledzenia w stopniu lekkim. Upośledzenie w zakresie rozumienia i wyższych procesów myślowych sprawia, że świadek ma zaburzone rozumienie pojęć abstrakcyjnych, obniżony poziom możliwości intelektualnych niekorzystnie wpływa na stan percepcji, w tym postrzeganie, relacjonowanie i odtwarzanie spostrzeżeń. Świadek nie ma jednak tendencji do patologicznego kłamstwa czy fantazjowania, nie stwierdzono u niego również konfabulacji rozumianych jako wypełnianie luk pojęciowych treściami zmyślonymi. Dysfunkcja intelektualna i wynikające z tego upośledzenie rozumienia zależności przyczynowo-skutkowych i pojęć abstrakcyjnych sprawia, że świadek jest podatny na sugestie i wpływ innych osób. Opinie biegłej i wnioski w niej zawarte, Sąd w pełni podzielił, gdyż są one pełne, jasne i poparte przekonującą argumentacja wynikającą z obserwacji pokrzywdzonej podczas składania przez nią zeznań i specjalistycznej wiedzy, którą dysponuje biegła. W ocenie Sądu opinia biegłej nie wskazywała jednocześnie na takie defekty psychiczne świadka A. C., które uniemożliwiłyby świadkowi złożenie zeznań przed Sądem bądź też potrzebę odwołania się przez Sąd również do opinii biegłych psychiatrów odnośnie możliwości spostrzegania i zapamiętywania zdarzeń objętych zarzutem. Jednocześnie stan faktyczny sprawy – jego niezbyt skompilowany charakter – pozwolił przy tym na rezygnację przez Sąd z powołania biegłego psychologa do udziału w czynności przesłuchania świadka z udziałem biegłego przed Sądem.

- zeznania świadka H. W. (k. 28-29, komp. przepisane k. 486, k. 536v-537)

- zeznania świadka S. P. (k. 562v)

- zeznania świadka Ł. S. (k. 605v)

- zeznania świadka M. W. (k. 552v)

Zeznania świadków, niebędących w żaden sposób świadkami czynu a więc jako nieposiadających relewantnej wiedzy na temat przedmiotowego czynu tudzież posiadających wiedzę nieprzydatną do czynienia ustaleń faktycznych (z uwagi także na brak pewności co do istotnych szczegółów relewantnych dla zarzucanego oskarżonemu czynu podczas składanych depozycji), Sąd uznał za dowód niemający znaczenia dla ustalenia faktów

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.3. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

1.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Ł. W. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na potwierdzenie, że w dniu 18 listopada 2019 r. w S., na terenie użytku ekologicznego (...), oskarżony Ł. W. (1) działając wspólnie i w porozumieniu z D. K. (2), po uprzednim użyciu przemocy wobec A. C. w postaci uderzania jej rękoma po twarzy i tułowiu, przewrócenia jej na ziemię i dalszego kontynuowania uderzania jej rękoma oraz kopania nogami po całym ciele w celu umożliwienia zaboru worka szkolnego z jego zawartością w postaci kilku sztuk tamponów, głośnika bezprzewodowego marki J., portfela skórzanego wraz dowodem osobistym i kartą bankomatową wydanymi na jej nazwisko, dwoma szczoteczkami do zębów, kremu do twarzy, szamponu do włosów, balsamu do ciała, ładowarki do telefony marki L., maszynki do depilacji włosów oraz butelki o pojemności 0,5 l z napojem C.-C. o łącznej wartości 112 zł dokonał jego zaboru w celu przywłaszczenia na szkodę A. C.. Analiza zebranych dowodów pozwoliła natomiast na ustalenie, że oskarżony Ł. W. (1) jest sprawcą (pojedynczym) czynu polegającego na spowodowaniu tzw. lekkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej A. C..

Sąd więc, po uprzednim pouczeniu stron, w oparciu o art. 399 § 1 k.p.k. dokonał zmiany kwalifikacji zarzucanego oskarżonemu Ł. W. (1) czynu, z określonego w akcie oskarżenia z art. 280 § 1 k.k. na czyn z art. 157 § 2 k.k. Czyn będący przedmiotem osądu był jednak tożsamym zdarzeniem faktycznym, którego objęcie ściganiem stanowiło wyraz woli oskarżyciela publicznego i który to czyn oskarżyciel publiczny objął ściganiem z urzędu.

Oskarżony dopuścił się czynu, będącego przedmiotem prawnokarnego wartościowania, u podstawy którego leżała świadomość i wola określonego postępowania, nakierowana na cel, który do wywołanego skutku z przepisu art. 157 § 2 k.k. pozostawał w relacji, w której skutek ten był jednocześnie celem zachowania sprawcy biorąc pod uwagę przedmiotowe aspekty popełnionego czynu, tudzież był on „produktem ubocznym” celowego zachowania sprawcy – jako nieuchronny wynik tegoż celowego zachowania. Oskarżony działał więc w zamiarze bezpośrednim. Charakter obrażeń pokrzywdzonej powstały w wyniku zachowania oskarżonego świadczy o naruszeniu czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia A. C. na okres poniżej 7 dni. Czynność sprawcza „powoduje” obejmuje każdą postać zachowania, które może prowadzić do zaistnienia sutku określonego w przepisie art. 157 § 2 k.k.. Między zachowaniem a skutkiem zachodzi związek zarówno na płaszczyźnie ontologicznej jak i normatywnej. Oskarżony wyczerpał swoim działaniem ustawowe znamiona czynu zabronionego z art. 157 § 2 k.k. Oskarżony działał z rozeznaniem wystarczającym do tego, by wybrać właściwy wariant działania i prawidłowo ocenić następstwa zamachu na dobro pokrzywdzonej. Oskarżony nie działał w stanie wyższej konieczności w żadnym z jej postaci ani w błędzie co do okoliczności wyłączającej bezprawność albo winę ani też w błędzie co do bezprawności czynu (czyn z kategorii mala per se). Z punktu widzenia warunku przestępności, czyn Ł. W. (1) uznać trzeba za społecznie szkodliwy w stopniu wyższym niż znikomy.

☐

1.4. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

1.5. Umorzenie postępowania

D. K. (2)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

Po dokonaniu ustaleń, że oskarżony D. K. (2) posiadał nieznaczną ilość środka odurzającego w postaci 1,9 grama marihuany, co wyczerpało ustawowe znamiona występku określonego w art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, na podstawie art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, Sąd umorzył postepowanie w tym zakresie. Biegły z zakresu chemii stwierdził, że zdeponowany do badań susz jest zielem konopi innych niż włókniste. Biegły wskazał jednocześnie, że jednorazowa dawka/porcja w przypadku ziela konopi wynosi do 1 gram. Sąd przyjął więc, że spełnione są przesłanki określone w art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W doktrynie (np. K. K., Wartości graniczne pojęcia nieznaczna ilość środka odurzającego lub substancji psychotropowej na gruncie art. 62a ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, Wytyczne dotyczące stosowania art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – posiadanie narkotyków, www.politykanarkotykowa.pl) i judykaturze (np. wyrok SA w Poznaniu z 23 lutego 2017 r. II AKa 247/16, Lex nr 2402505) przyjmuje się, że ilość substancji będąca przedmiotem czynności wykonawczej czynu zabronionego z art. 62 ust. 1 lub 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, aby mogła być uznana za „ilość nieznaczną” nie może przekraczać kilka gramów. Także kaliber ujawnionego w sprawie narkotyku jako tzw. miękkiego narkotyku nie jest wielki. W ocenie Sądu także okoliczności w których ujawniono narkotyk, miejsce jego odnalezienia nie przeczą temu – na co konsekwentnie wskazywał oskarżony D. K. (2) – że zabezpieczony w mieszkaniu narkotyk przeznaczony był na własny użytek. W analizowanej sprawie nie ujawniono wszak – by wskazać tytułem przykładu – resztek narkotyku zaplątanych w materiałowych workach jutowych przewożonych w bagażniku, nie ujawniono też narkotyku w porcjach umieszczonych w odrębnych woreczkach wskazujących na zamiar ich dystrybucji, nie ujawniono dodatkowych narzędzi w postaci wagi, krajalnicy czy też zwiększających masę narkotyku tzw. wypełniaczy (por. np. wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z 7 września 2022 r., VII Ka 153/20, Lex nr 3159354). Stosowanie z kolei marihuany do celów leczniczych nie pozostaje w jakiejś rażącej konfrontacji z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Oskarżyciel publiczny nie przedstawił Sądowi żadnych dowodów wskazujących, że motywacja posiadania przez oskarżonego D. K. (2) narkotyków nie była proweniencji leczniczej lecz jedynie natury hedonistycznej badź sprowadzającej się do dystrybuowania narkotyków. Oskarżony D. K. (2) nie był uprzednio karany za wprowadzanie narkotyków do obrotu.

1.6. Uniewinnienie

D. K. (2)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

W ocenie Sądu zgormadzony w sprawie materiał nie daje obiektywnych dowodów świadczących o tym, że oskarżony D. K. (2) w dniu 18 listopada 2019 r. w S., woj. (...)- (...), na terenie użytku ekologicznego (...), działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. W. (1), po uprzednim użyciu przemocy wobec A. C. w postaci uderzania jej rękoma po twarzy i tułowiu, przewrócenia ją na ziemię i dalszego kontynuowania uderzania jej rękoma oraz kopania nogami po całym ciele, w wyniku czego pokrzywdzona doznała urazu w postaci stłuczenia twarzy, klatki piersiowej, obu przedramion, obu podudzi i uda lewego dokonał zaboru w celu przywłaszczenia poprzez zerwanie przewieszonego na plecach pokrzywdzonej worka szkolnego wraz z jego zawartością w postaci kilku sztuk tamponów, głośnika bezprzewodowego marki J., portfela skórzanego wraz z dowodem osobistym i kartą bankomatową wydanymi na jej nazwisko, dwoma szczoteczkami do zębów, kremu do twarzy, szamponu do włosów, balsamu do ciała, ładowarki do telefonu marki L., maszynki do depilacji włosów oraz butelki o pojemności 0,5 l z napojem C.-C. o łącznej wartości 112 zł na szkodę A. C..

W sprawie zasadniczym dowodem winy oskarżonego miały być zeznania pokrzywdzonej A. C.. Na podstawie relacji A. C. nie da się jednak ustalić ponad wszelką wątpliwość, że oskarżony D. K. (2) działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. W. (1) dopuścił się wykonania zarzucanego mu czynu, czy to w formie wielosprawstwa czy też współsprawstwa dopełniającego. Przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za zarzucony mu występek w oparciu jedynie o wyjątkowo chwiejne, niespójne zeznania pokrzywdzonej wobec braku innych obiektywnych dowodów, byłoby uznaniem winy jedynie na podstawie niedopuszczalnych przypuszczeń i spekulacji. Wobec braku wiarygodnych dowodów oraz nieprzyznawania się oskarżonego do tego czynu, przy wyczerpaniu przez Sąd swojej inicjatywy dowodowej (art. 366 § 1 k.p.k. i art. 167 k.p.k.), Sąd uniewinnił od zarzucanego czynu oskarżonego. Sąd w całej rozciągłości podziela zapatrywanie najwyższej instancji sądowej, że wydanie wyroku uniewinniającego jest konieczne nie tylko wówczas, gdy zgromadzonym materiałem dowodnym wykazano niewinność oskarżonego, lecz także wtedy, gdy nie udowodniono mu w sposób bezwzględnie bezsprzeczny jego sprawstwa i winy (por. postanowienie SN z 18 grudnia 2008 r., sygn.. V KK 267/08, Lex nr 485030). Sąd uznaje, że przepis art. 5 k.p.k. stanowi zakaz czynienia niekorzystnych dla oskarżonego domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na przyjęcie ustaleń niewątpliwych. Sprawstwo oskarżonego co do zarzucanego mu czynu z pkt I aktu oskarżenia nie było dla Sądu choćby w części bezsporne, co stwarza nie tylko brak jakichkolwiek podstaw do alternatywnych ustaleń lecz także sprawia, że bezprzedmiotowym staje się także w tym miejscu szacowanie stopnia prawdopodobieństwa sprawstwa oskarżonego co do zarzucanego mu czynu (por. postanowienie SN z 10 marca 1995 r., sygn. I KZP 1/95, OSNKW 1995, nr 5-6, poz. 37).

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Ł. W. (1)

Stopień społecznej szkodliwości czynu wysoki zważywszy na rodzaj i charakter naruszonego dobra prawnego (cennego samego w sobie – dobra pierwotnego o charakterze indywidualnym), zamiar bezpośredni, działanie w obecności innych osób, w miejscu publicznym. Stopień winy wysoki z uwagi na celowość działania, dojrzałość sprawcy, brak anormalnej sytuacji motywacyjnej. Brak okoliczności wyłączającej winę sprawcy lub ją ograniczających. Na korzyść sprawcy przemawia to, że jego działanie było nieplanowane, pod wpływem impulsu, oskarżony nie był wcześniej karany. Sumując oceniany stopień winy i społeczną szkodliwość czynu oraz cele z zakresu indywidualnego oddziaływania a także cele prewencji generalnej, Sąd doszedł do przekonania, że sankcja najłagodniejszego rodzaju (grzywna) i jej wysokość daleka od górnej granicy zagrożenia spełni pokładane w niej cele. Wysokość stawki dziennej grzywny ustalona w oparciu o wysokość i rodzaj dochodów oskarżonego. Nie przekracza możliwości finansowych oskarżonego.

Mając na uwadze idee sprawiedliwości naprawczej, sprowadzającą się do rekompensowania ofiarom przestępstw cierpień wyrządzonych im przez sprawców, Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie celowe będzie orzeczenie od oskarżonego w oparciu a art. 46 § 2 k.k. nawiązki na rzecz pokrzywdzonej w kwocie 1500 (tysiąc pięćset) złotych. Wysokość jej pozostaje w zasięgu możliwości oskarżonego.

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Ł. W. (1)

w związku z zatrzymaniem a następnie tymczasowym aresztowaniem oskarżonego na etapie postępowania przygotowawczego koniecznym stało się zaliczenie okresu jego rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet orzeczonej kary grzywny

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7. KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VIII

Zasądzenie na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego Ł. W. (1) kosztów obrony, które nie zostały opłacone, zgodnie z obowiązującymi przepisami

zgodnie z art. 632 pkt 2 k.p.k. w związku z uniewinnieniem oskarżonego D. K. (2) od popełnienia jednego czynu i umorzenia postepowania wobec drugiego czynu, Sąd kosztami procesu związanymi z jego oskarżeniem obciążył Skarb. Państwa. Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego, z ponoszenia kosztów sądowych, uwzględniając jego sytuacje majątkową, a także mając na względzie priorytetowy charakter ciążącego na oskarżonym zobowiązania kompensacyjnego.

1.1Podpis

II K 95/20

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE