Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 815/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 20.10.2022 roku wydany w sprawie VII K 425/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

D. Ł.

Wynajęty przez oskarżonego detektyw w osobie R. G. ustalił, iż pokrzywdzona miała „jakiś” kontakt z M. B. (1) w okresie czasu od7 marca 2022r. do 7 kwietnia 2022r. Nie ustalił iż kontakt ten miał charakter intymny.

M. B. (1) jest znajomym pokrzywdzonej z czasów szkolnych, twierdzi, iż z pokrzywdzoną nie łączył go żaden romans, a jedynie rozmowy związane z wynajęciem jej mieszkania, do którego ostatecznie nie doszło.. ustalił

Zeznania R. G.

Zeznania M. B. (1)

k.196

k.196

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

- zeznania: R. G. i M. B. (1)

Sąd odwoławczy dał wiarę zeznaniom świadków, którzy zostali przesłuchani w toku postepowania odwoławczego na okoliczność ustaleń – jak w punkcie 2.1.1.1. W tym zakresie zeznania świadków są zgodnie z innymi dowodami, którymi słusznie przyznano walor wiarygodności, a także nie stoją one w sprzeczności z nieosobowym materiałem zgromadzonym w aktach sprawy.

R. G. potwierdził spotkania pokrzywdzonej ze świadkiem M. B.. Nie znał charakteru tych spotkań. Niewątpliwie natomiast, co wynika z akt spraw oskarżony podejrzewał żonę – pokrzywdzoną o romans z M. B.. To z tego powodu m.inn. wynajął prywatnego detektywa. W toku postępowania odwoławczego potwierdziły się jakieś kontakty (odwiedziny) pokrzywdzonej z w/w osobą, ale już po dacie przedmiotowego czynu.

W ocenie świadka M. B. jego kontakty z pokrzywdzoną miały charakter tylko „zawodowy”, w tym znaczeniu, iż pokrzywdzona uzgadniała z nim wynajęcie mieszkania, który na te potrzeby mieszkanie remontował, a co ostatecznie nie doszło do skutku. W toku postępowania karnego nie potwierdzono jednoznacznie, ani nie zaprzeczono, czy znajomość pokrzywdzonej miała inny jeszcze charakter i kwestii tej nie ustalano - albowiem nie stanowiła ona istoty sprawy karnej.

Niewątpliwie oskarżony podejrzewał żonę o romans, a na pewno typowany „kochanek” był dobrym znajomym pokrzywdzonej i spotykała się z nim w późniejszym okresie czasu (marzec-kwiecień 2022), co najmniej także z racji planów na przyszłość, w których to chciała opuścić męża i wyprowadzić się do mieszkania M. B.. Nie ustalono jednak, iż po to - by zamieszkać wspólnie z M. B., ale z pewnością po to, by uciec przed zachowaniami męża.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego:

1. obrazy prawa procesowego, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia tj.:

- art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 170 § 1 pkt 2, 3, 5 kpk zw. z art. 2 § 2 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i niewłaściwą ocenę:

a. wyjaśnień oskarżonego, świadków B. Ł., M. M. i M. G., poprzez uznanie, iż zeznania pierwszych w/w dwóch świadków stanowi „nieudaną próbę zdeprecjonowania” zeznań pokrzywdzonej, a odnośnie kuratora sądowego - ocenę wybiórcza z pominięciem okoliczności korzystnych dla D. Ł.;

b. opinii psychologicznej dotyczącej osoby pokrzywdzonej, poprzez uznanie jej za podstawę własnych ustaleń, w sytuacji gdy w ogóle nie było potrzeby powoływania takiego dowodu, gdyż nie istniała wątpliwość czy pokrzywdzona może bez ograniczeń relacjonować fakty,

c. art. 170 § 1 pkt 2, 3, 5 kpk zw. z art. 2 § 2 kpk poprzez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu i uznanie, że wniosek dowodowy jest nieprzydatny do stwierdzenia danej okoliczności,

2 . zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść, poprzez ustalenie, iż:

a. oskarżony dopuścił się przestępstwa znęcania nad żoną,

b. a ponadto, iż w chwili czynu był osoba karaną, w szczególności wyrokiem Sądu rejonowego Piotrkowie Trybunalskim w sprawie VII K 137/21, podczas gdy wyrok ten uprawomocnił się w dniu 21 stycznia 202r., a przypisany oskarżonemu czyn miał miejsce: „ do stycznia 2021r.”;

3 . zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary, w sensie jej nadmiernej surowości, i wymierzenia kary pozbawienia wolności, bez uwzględnienia okoliczności sprawy, w tym dalszego zamieszkiwania stron, krótkiego okresu zarzutu, niewielkiego stopnia naruszeń prawa;

☒ zasadny – 2b, 3

☒ częściowo zasadny 1c

☒ niezasadny 1a, 1b, 2a,

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1a, 1b, 1c, 2a:

Jako, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych wiązany ma być, w ocenie obrony, z uprzednią nieprawidłową oceną zgromadzonych w sprawie dowodów i brakiem uwzględnienia całokształtu sprawy oraz niesłusznym oddaleniem wniosku dowodowego - powyższe zostaną omówione łącznie.

Wbrew twierdzeniom obrońcy, nie sposób zgodzić się z zarzutami w kwestii błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mających wpływ na jego treść, albowiem sąd I instancji błędu takiego się nie dopuścił.

Należy podkreślić, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sąd przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego skarżącego wyrok, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.10.2010r., II Aka 162/10). Innymi słowy: sama możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punktu widzenia, nie stanowi uzasadnienia stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych. Przyjmuje się również, iż błąd w ustaleniach faktycznych nie jest zarzutem samodzielnym. W praktyce każdy taki błąd jest bowiem skutkiem naruszenia przepisów postępowania, lecz nie odwrotnie. Jeśli bowiem Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie reguły i zasady rzetelnego procesu, nie ma możliwości postawienia mu skutecznie zarzutu poczynienia wadliwych ustaleń faktycznych. Wskazuje to więc, iż błąd w ustaleniach faktycznych jest zawsze wtórny wobec naruszenia przepisów postępowania i stanowi konsekwencję uchybień w procedowaniu.

Sąd Okręgowy zważył, że sąd I instancji nie naruszył w przedmiotowej sprawie w żaden sposób przepisów postępowania, w szczególności wymienionego w apelacji obrońcy art. 7 kpk, czy tez dodatkowo sygnalizowanych w pisemnych motywach apelacji - art. 4 kpk i art. 410 kpk, toteż poczynione przez niego ustalenia faktyczne, dotyczące zaistnienia sprawstwa oskarżonego – w oparciu o ujawnione i prawidłowo ocenione dowody, polegają na prawdzie i nie mogą być kwestionowane.

Wbrew twierdzeniom apelanta, zgromadzone w sprawie dowody, oceniane w sposób zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz logicznego myślenia (art. 7 k.p.k.), dają pełne podstawy do jednoznacznego stwierdzenia, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przypisanego mu czynu zabronionego. Przyjęta przez oskarżonego linia obrony nie może się więc ostać, gdyż zebrany i jednoznaczny materiał dowodowy prowadzi do odmiennych wniosków. Oceny tej nie są w stanie skutecznie obalić, czy zmienić argumenty zawarte w apelacji obrońcy, związane przede wszystkim z podejrzeniem po stronie oskarżonego, co do wierności pokrzywdzonej- jego żony K. Ł. (1).

Przede wszystkim nie sposób zgodzić się z obrońcą, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do dokonanych przez sąd rejonowy ustaleń w zakresie uzależnienia oskarżonego oraz wykraczających znacznie ponad przeciętność zachowań związanych z poniżaniem, wyśmiewaniem, krytykowaniem i obrażaniem żony, połączonym dopiero z jej kontrolowaniem, ograniczaniem kontaktów z rodziną i znajomymi oraz zachowaniami związanymi z zakłócaniem jej nocnego.

Choć także jakość sporządzonego w sprawie pisemnego uzasadnienia wydanego wyroku pozostawia dużo do życzenia i rację ma obrońca, gdy podnosi, iż tak przytoczone ustalenia faktyczne sądu, jak na k. 148 akt – strona 3 uzasadnienia – zaburzają obraz tego, co ustalił biegły, a co ostatecznie ustalił sąd jako organ procesowy (wielokrotne używanie pierwszej osoby liczby pojedynczej i inne) – to powyższe pozostaje jednak bez wpływu na finalną i całościową ocenę opinii biegłego psychologa jako kolejnego dowodu w sprawie i ostateczne ustalenia sadu - jednoznacznie wynikające z opisu przypisanego sprawcy czynu.

Jakoś uzasadnienia, a dokładnie jego ocena przez pryzmat przesłanek wymienionych w art. 438 pkt 2 kpk, pozostaje bez wpływu na treść wydanego wyroku, jako że zawsze ma ono w stosunku do rozstrzygnięcia charakter wtórny, byle jego sporządzenie pozwalało na prześledzenie toku rozumowania sądu I instancji, a w sprawie istotnym jest przede wszystkim, by znalazły się dowody, które ocenione przez pryzmat art. 7 kpk pozwalają na ocenę tego, czy ustalenia sądu są poprawne.

W przedmiotowej sprawie ustalenia wynikające z opisu przypisanego czynu, wynikają z prawidłowo ocenionego, jako wiarygodny, materiału dowodowego. Faktycznie są nim przede wszystkim zeznania samej pokrzywdzonej, które jednak znajdują potwierdzenie w opinii biegłego psychologa pod katem zachowań charakterystycznych dla ofiar przemocy i innych.

Sąd odwoławczy zważył, iż jest rzeczą wiadomą z życiowego choćby doświadczenia, że bardzo często to, co rozgrywa się z „czterech ścianach” czyjegoś domu, jest do końca znane jedynie jego domownikom. Chodzi tu o wszelakie niuanse zachowań, poszczególne słowa i gesty, pojedyncze uwagi i złośliwości, zachowania w godzinach nośnych, które dopiero oceniane łącznie pozwalają na ustalenie, czy mamy do czynienia ze znęcaniem o charakterze psychicznym czy jedynie z członkami rodziny (najczęściej małżonkami), którzy tak od siebie się oddalili, że wzajemnie nie oszczędzają sobie osobistych złośliwości czy wulgarnych uwag. Niewątpliwie w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z oskarżonym (mężem, ojcem), który jest osobą uzależnioną od alkoholu, a także od środków narkotycznych (uzależnienie mieszane). Świadczą o tym nie tylko słowa pokrzywdzonej, ale także opinia sądowo-psychiatryczna dotycząca D. Ł. oraz fakt prowadzonego od lutego 2021r. nadzoru kuratorskiego w związku z wykonywaniem władzy rodzicielskiej i losy innych postępowań, jakie wszczynano już w przeszłości.

Przypisany okres przestępstwa znęcania psychicznego pokrywa się z okresem – prawdopodobnej – abstynencji oskarżonego od alkoholu, ale już nie od jakiś środków odurzających (sam oskarżony przyznaje zażywanie marihuany). O takim właśnie anormalnym, a niewątpliwie wyjątkowo uciążliwym dla otoczenia zachowaniu, zeznaje świadek M. G., gdzie kurator sądowy z własnych obserwacji oceniła, że D. Ł. to osoba która ma ewidentne problemy natury psychicznej.

Sąd odwoławczy zauważa wyjątkową zbieżność pomiędzy datą złożenia zawiadomienia w przedmiotowej sprawie i datą złożenia pozwu rozwodowego (dzieli je tylko tydzień czasu). Nie jest jednak tak, że dopiero łącznie ze złożeniem pozwu rozwodowego (i jak uważa oskarżony „na potrzeby sprawy rozwodowej), pokrzywdzona zawiadomiła organa ścigania, że ze strony oskarżonego dzieje się jej jakaś krzywda. Analiza załączonych akt cywilnych, w tym dokumentu zawartego na k. 28 akt III Opm.42/21 potwierdza, że już w przeszłości tj. w dniu 8 stycznia 2021r. oskarżycielka posiłkowa przekazywała informacje o przemocy w jej rodzinie, w tym o nadużywaniu od lat alkoholu przez męża i jej pobiciu w dniu 24 grudnia 2020r. Już w przeszłości pokrzywdzona kilkakrotnie także zawiadamiała o sytuacjach, które uzasadniały założenie dla niej i dzieci „Niebieskiej karty” (już Niebieska karta założona w dniu 28.12.2020r. był „kolejną”). Do akt sprawy załączono kopię postanowienia Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 24 lutego 2021r. sygn. PR.1.Ds.340.2021, na mocy którego umorzono dochodzenie w sprawie znęcania się psychicznego D. Ł. nad żoną w okresie od 2016r. do 24 grudnia 2020r. - przede wszystkim - z uwagi na oświadczenie pokrzywdzonej, iż korzysta z prawa do odmowy składania zeznań i doszła do porozumienia z mężem, z którym dalej wspólnie zamieszkuje. W tej sytuacji nie może być mowy, że treści przekazane w zeznaniach pokrzywdzonej są jej wymysłem i mają jedynie na celu jedynie przedstawienie negatywnej opinii o mężu dla korzystnego dla siebie wyniku w procesie rozwodowym.

Zeznania członków rodzony oskarżonego dotyczą jedynie sporadycznych kontaktów, głownie z powodów rodzinnych uroczystości. Ani brak , ani siostra oskarżonego nie mieli przyjemności do dłuższego przebywania w otoczeniu oskarżonego szczególnie na gruncie domowego zacisza. Rodzeństwo stwierdzając problem z alkoholem oskarżonego, oceniają go jako zjawisko przeszłe, zupełnie pomijając – być może nieświadomie – zachowania, jakie wydarzyły się po dacie kwiecień 2021r. Osobę pokrzywdzonej oceniają negatywnie, ale łączą ja ze zdradą męża, o czym mieli dowiedzieć się od oskarżonego, gdy tymczasem on sam o takowe zaczął żonę podejrzewać dopiero w styczniu 2022r. (stad zakładanie jej podsłuchów, wynajęcie detektywa etc.). Sprawa dotyczy tymczasem okresu wcześniejszego, gdzie zeznania pokrzywdzonej, znajdujące poprawcie w innym, wymienionym materiale dowodowym, słusznie oceniono jako wiarygodne źródło dowodowe. Prawidłowo za wiarygodna uznano opinię biegłego psychologa. Opinia ta w bardzo zrozumiały sposób wyjaśnia, jak to możliwe, że pokrzywdzona przez męża kobieta trwa w związku niekiedy latami, godząc się i dostosowując własne życie do oczekiwań sprawcy, wielokrotnie nadal dażąc go uczuciem. Niekiedy to właśnie jedno wydarzenie przelewa czarę goryczy i powoduje, iż taki małżonek decyduje się na zmianę, także na zawiadomienie złożone organom ścigania ze wszystkim tego typu konsekwencjami.

Sąd odwoławczy zważył, że życiowe i zawodowe doświadczenie pokazuje, iż najczęściej jest to jakaś kolejna awantura, zwykle bardziej drastyczna w swoim przebiegu, jakieś wyjątkowe zdarzenie, a czasem może to być właśnie nowa znajomość, czy nowe uczucie. W przedmiotowej sprawie ową szalę goryczy przelało ujawnienie w dniu 24.12.2021r. w ubraniach oskarżonego słoika z zawartością przypominającą marihuanę. To bezpośrednio po nim pokrzywdzona zdecydowała się na złożenie przedmiotowego zawiadomienia, w którym skrótowo opisała zachowanie męża (a przy tym pokreśliła, że od roku jej „nie bije”).

Przesłuchani w charakterze świadków R. G. i M. B. (1) opisali okoliczności, które nie stoją w sprzeczności z materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy, a dotyczącym okresu czasu od kwietnia 2021r. do stycznia 2022r. Dopiero od stycznia – jak podał sam oskarżony- miał on podejrzenia co do wierności żony. Już po dacie przypisanego czynu potwierdzono jakieś kontakty pokrzywdzonej z osobą M. B.. Jeszcze raz także podkreślenia wymaga, że w toku postępowania karnego nie potwierdzono jednoznacznie, ani nie zaprzeczono, by w/w znajomość pokrzywdzonej miała intymny charakter, ale też owo ustalenie nie stanowił istoty sprawy karnej. Nawet bowiem podejrzewanie małżonka o romans, czy też nawet jego ujawnienie, nie ekskulpuje od zachowań, które oceniane łącznie stanowią o wypełnieniu znamion znęcania się psychicznego, a mogą co najwyżej – w niektórych stanach faktycznych - stanowić okoliczność łagodzącą dla wymiaru kary.

Reasumując: brak jest w ocenie sądu odwoławczego zastrzeżeń, co do dokonanej przez sąd Rejonowy oceny zgromadzonych w sprawie dowodów w zakresie dotyczącym zaistnienia przypisanego czynu. Skarżący obrońca eksponuje w swojej apelacji przede wszystkim to, iż – w jego mniemaniu - brak jest jakichkolwiek dowodów na sprawstwo oskarżonego poza zeznaniami samej pokrzywdzonej, które zostały złożone tylko wobec jej romansu i decyzji o rozwodzie, tymczasem, jak rozważano powyżej, przedmiotowe zachowania oskarżonego, to w istocie ciąg dalszy zachowań wcześniejszych o podobnym charakterze.

Ad. 2c, 3

Słusznym okazał się zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść, poprzez ustalenie, że oskarżony dopuścił się przestępstwa znęcania nad żoną, będąc osobą karaną na mocy wyroku Sądu Rejonowego Piotrkowie Trybunalskim w sprawie VII K 137/21, a ponadto zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary, w sensie jej nadmiernej surowości.

Sąd odwoławczy zważył, że w/w wyrok sygn. VII K 137/21 uprawomocnił się w dniu 21 stycznia 2021r., gdy przypisany oskarżonemu czyn miał miejsce: „od kwietnia 2021r. do stycznia 2022r.”. Ustalenie jego czasookresu jako: „do stycznia 2021r.”, bez wskazania konkretnej daty styczniowej, każe uznać na korzyść oskarżonego, iż chodzi tu o datę 1 stycznia 2021r., a nie jakikolwiek późniejszy dzień tego miesiąca. Wszystko to natomiast sprawa, że rację ma apelant podnosząc błędne ustalenie związane z uprzednią karalnością oskarżonego w chwili czynu. Jako przestępstwo o charakterze trwałym, zostaje popełnione wraz z ostatnim zachowaniem wypełniającym znamię „znęcania” i to od tej daty biegnie czasokres jego przedawnienia i inne. Stąd w chwili czynu tj. w ostatnim dniu jego trwania ustalonym na 1 stycznia 2021r., D. Ł. nie był uprzednio karany, stąd z przyczyn formalnych przepis art. 69 kk nie stał na przeszkodzie do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

W zakresie zastosowanej represji karnej, sąd odwoławczy miał na uwadze stosunkowo krótki czasokres czynu, jak i - w porównaniu do innych stanów faktycznych – stosunkowo mało niebezpieczny i burzliwy przebieg. Nie negując poczucia krzywdy, jakiej niewątpliwie doznawała pokrzywdzona, w sprawie mamy do czynienia ze znęcaniem jedynie psychicznym i bez jakiś szczególnie drastycznych jego form. Oskarżony na pewnym etapie swoich zachowań, mógł już, być może podświadomie, podejrzewać swoją małżonkę, co wzmagało jego obelgi i negatywne uwagi oraz poziom kontroli każdego aspektu życia K. Ł. (2), ale niewątpliwie miał też świadomość poziomu uciążliwości, jaki swoimi zachowaniami wywołuje u małżonki.

W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz.60). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary { vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1990 r., Wr 363/90, OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, LEX nr 20739).

W ocenie sądu odwoławczego, w składzie rozpoznającym przedmiotowa apelację, ostatecznie orzeczone kara pozbawienia wolności, której jednak wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby lat 2, z jednoczesnym obowiązkiem informowania sądu na piśmie o przebiegu okresu próby we wskazanych terminach, należycie uwzględnia wszystkie okoliczności sprawy (sprawa nie dotyczy sprawcy, o jakim mowa w art. 70 § 2 kk). Tak zastosowana represja karna nie razi już w żaden sposób, a co więcej, nie uderza w dobro materialne rodziny Ł., którą być może małżonkowie nadal będą tworzyć (oskarżony przed zamknięciem przewodu sądowego wyjaśniał o czasowym zbliżeniu się małżonków i prawdopodobieństwie dalszego trwania małżeństwa).

Tak ukształtowana kara dostatecznie także zabezpiecza dobro pokrzywdzonej i w wystarczającym stopniu ma szanse spełnić zamierzone cele w zakresie prewencji indywidualnej oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej w społeczeństwie.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, względnie o orzeczenie kary o charakterze wolnościowym.

- o nieobciążenie oskarżonego kosztami sądowymi za drugą instancję;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- ze względów wyżej opisanych - w punkcie 3.1. brak było podstaw do korekty zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego, a jedynie w kierunku postulowanym przez apelanta w związku z orzeczona karą;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- wyrok w zakresie sprawstwa i winy;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- brak podstaw do korygowania rozstrzygnięć o sprawstwie i winie; szerzej wskazano w punkcie 3.1. uzasadnienia;

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- zastosowana kara,

Zwięźle o powodach zmiany

- wskazano w punkcie 3.1. uzasadnienia;

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

punkt 3, 4

Na podstawie art. 636 § 1 kpk obciążono oskarżonego, jako osobę posiadającą dochód, a którego apelację uznano za niezasadną (co do zasady była ona bowiem zwrócona przeciwko rozstrzygnięciu o sprawstwie i winie) - oraz wobec łącznych tychże kosztów w wysokości jedynie 200 zł. - całością kosztów procesu powstałych na etapie postepowania odwoławczego.

Wobec nieuwzględnienia apelacji oskarżonego i złożonego wniosku, zasadnym było zasadzenie kosztów poniesionych przez oskarżycielkę posiłkową związanych z ustanowieniem pełnomocnika (przyznano je w wysokości minimalnej przewidzianej przez prawo tj. w kwocie 840 zł.).

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 20.10.2022 roku w sprawie VII K 424/22

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana