Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 kwietnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Anna Lisowska

Protokolant: st. sekr. sąd. Judyta Masłowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 marca 2023 roku

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko A. A.

o zapłatę

o r z e k a:

I.  Zasądza od pozwanego A. A. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 5 519,27 zł (pięć tysięcy pięćset dziewiętnaście złotych 27/100) z odsetkami umownymi w wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 4 264,55 zł (cztery tysiące dwieście sześćdziesiąt cztery złote 55/100) od dnia 15.03.2022r. do dnia zapłaty.

II.  Przyznaje adwokatowi P. Z. pełniącemu funkcję kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego A. A. wynagrodzenie w kwocie 1 000 zł (jeden tysiąc złotych) powiększone o podatek VAT w kwocie 230 zł (dwieście trzydzieści złotych), łącznie 1 230 zł (jeden tysiąc dwieście trzydzieści złotych), które nakazuje wypłacić z zaliczki.

III.  Zasądza od pozwanego A. A. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 1 821,83 zł (jeden tysiąc osiemset dwadzieścia jeden złotych 83/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

IV.  Nakazuje zwrócić powodowi (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 770 zł (siedemset siedemdziesiąt złotych) z tytułu niewykorzystanej zaliczki.

Sygn. akt I C 101/22

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2022 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wytoczyła powództwo przeciwko A. A. o zapłatę kwoty 5 519,27 złotych z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 4 264,55 złotych od dnia 15 marca 2022 roku do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 10 lutego 2016 roku między stronami zawarta została umowa pożyczki o numerze (...) z pakietem ubezpieczeniowym. Będące przedmiotem umowy środki finansowe zostały wypłacone pozwanemu na wskazany w umowie rachunek bankowy. Pozwany zobowiązał się do spłaty pożyczki w ratach wraz z odsetkami ustalanymi według zmiennej stopy procentowej. Umowa przewidywała, że w razie niespłacenia przez pożyczkobiorcę części lub całości raty, należność z tego tytułu będzie stawała się zadłużeniem przeterminowanym, od którego pożyczkodawcy należne będą odsetki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Wobec zaprzestania przez pozwanego terminowego regulowania zobowiązania wynikającego z przedmiotowej umowy, powódka poinformowała pozwanego o powstałym zadłużeniu oraz o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, a także wezwała do spłaty zadłużenia pod rygorem wypowiedzenia umowy. Wezwanie pozostało bezskuteczne, dlatego pismem z dnia 8 października 2019 roku powódka wypowiedziała pozwanemu umowę, a pozostała do spłaty kwota wraz z należnymi odsetkami i opłatami postawiona została w stan natychmiastowej wymagalności. Wierzytelność dochodzona pozwem stała się wymagalna 30 listopada 2019 roku. Po wypowiedzeniu umowy pożyczki powódka wezwała pozwanego do zapłaty wymagalnych należności, wskazując jednocześnie, że w przypadku braku płatności sprawa zostanie skierowana na drogę sądową. Pozwany nie dokonał jednak spłaty zadłużenia.

Powódka wskazała, że na dochodzoną pozwem należność składa się:

-

4 264,55 zł – niespłacony kapitał pożyczki,

-

1 254,72 zł – skapitalizowane odsetki umowne w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczone do dnia 14.03.2022r.

Na wniosek powódki, postanowieniem z dnia 19 października 2022 roku Sąd Rejonowy w Piszu ustanowił dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego A. A. kuratora w osobie adwokata, na którego Okręgowa Rada Adwokacka w O. wyznaczyła P. Z..

W odpowiedzi na pozew kurator wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych i przyznanie kuratorowi stosownego wynagrodzenia. W uzasadnieniu zakwestionował roszczenie powódki tak co do zasady, jak i co do wysokości. Z ostrożności procesowej podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 10 lutego 2016 roku pomiędzy (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W., a A. A. zawarta została umowa pożyczki o numerze (...) z pakietem ubezpieczeniowym, w ramach której A. A. przyznana została pożyczka gotówkowa w kwocie 29 280,55 złotych, w tym: kwota 2 003,01 zł tytułem prowizji za udzielenie pożyczki i kwota 4 211,59 zł tytułem składki ubezpieczeniowej za ubezpieczenie na wypadek utraty dochodu i trwałego inwalidztwa, a w dniu zawarcia umowy wypłacona została mu kwota 23 065,95 złotych.

Zgodnie z umową i harmonogramem spłat, A. A. zobowiązał się do spłaty pożyczki wraz z odsetkami umownymi w 48 miesięcznych ratach w kwocie po 742,64 złotych, zaś ostatnia rata w kwocie 729,14 złotych, płatnych do 10-ego dnia każdego kolejnego miesiąca, począwszy od marca 2016 roku.

Umowa przewidywała, że w razie niespłacenia przez pożyczkobiorcę części lub całości raty, należność z tego tytułu będzie stawała się zadłużeniem przeterminowanym, od którego pożyczkodawcy należne będą odsetki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie (§ 8 umowy).

(dowód: umowa pożyczki k. 12-15v; harmonogram spłaty k. 21-22; potwierdzenie uruchomienia kredytu k. 18; historia operacji na rachunku kredytowym k. 107-109)

W nadanym listem poleconym piśmie z dnia 10 września 2019 roku pożyczkodawca wezwał A. A. do zapłaty zaległości wynikających z umowy pożyczki w łącznej wysokości 2 244,74 złotych – w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania, pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki. Jednocześnie A. A. został poinformowany o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania tegoż pisma, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

(dowód: pismo z dnia 10.09.2019r. k. 23; historia operacji na rachunku spłaty pożyczki k. 107-109)

W związku z nieuregulowaniem zaległości wynikających z umowy pożyczki, pismem z dnia 8 października 2019 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna wypowiedziała umowę pożyczki nr (...) zawartą 10 lutego 2016 roku, z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Całe zadłużenie stało się wymagalne 30 listopada 2019 roku.

(dowód: pismo z dnia 08.10.2019r. wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru k. 24-26)

Zadłużenie A. A. z tytułu umowy pożyczki numer (...) z dnia 10 lutego 2016 roku wynosi 5 519,27 złotych, w tym:

-

4 264,55 zł – niespłacony kapitał pożyczki,

-

1 254,72 zł – skapitalizowane odsetki umowne w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczone do dnia 14.03.2022r.

(dowód: szczegółowe rozliczenie spłaty pożyczki k. 19-20; historia operacji na rachunku spłaty pożyczki k. 107-109)

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności, odnosząc się do podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia, wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Nie ulega wątpliwości, że udzielanie pożyczek i kredytów mieści się w zakresie działalności gospodarczej prowadzonej przez instytucje je udzielające, dlatego termin przedawnienia roszczeń wynikających z tego rodzaju umów wynosi 3 lata. Termin ten liczony jest od dnia wymagalności roszczenia.

W niniejszej sprawie, zgodnie z § 11 i 12 umowy, roszczenie powódki stało się wymagalne po upływie 30-dniowego terminu wypowiedzenia, liczonego od dnia następnego po dniu doręczenia kredytobiorcy-pozwanemu przesyłki poleconej zawierającej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Pismo zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu przedmiotowej umowy zostało nadane przez powódkę listem poleconym w dniu 10 października 2019 roku. Korespondencja ta wróciła niepodjęta w terminie z placówki pocztowej po dwukrotnym awizowaniu. Roszczenie powódki stało się wymagalne 30 listopada 2019 roku.

Przedmiotowe powództwo zostało wytoczone w dniu 17 marca 2022 roku, a zatem stwierdzić należy, że do przedawnienia przedmiotowego roszczenia nie doszło.

Powódka wykazała istnienie zobowiązania. Z przedłożonej przez powódkę umowy pożyczki (własnoręcznie podpisanej przez pozwanego), potwierdzenia uruchomienia kredytu, szczegółowego rozliczenia umowy oraz historii operacji na rachunku spłaty pożyczki, wynika jednoznacznie, że strony łączyła umowa pożyczki o numerze (...) z pakietem ubezpieczeniowym, zawarta 10 lutego 2016 roku, z której warunków pozwany nie wywiązał się w całości. Zaprzestanie spłaty zadłużenia legło u podstaw wypowiedzenia przez powódkę ww. umowy, co nastąpiło zgodnie z postanowieniami umowy i spowodowało postawienie całej niespłaconej należności w stan natychmiastowej wymagalności oraz uprawniło powódkę do pobierania odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

Strona pozwana nie przedłożyła żadnych dowodów, które podważałyby poczynione przez Sąd ustalenia w niniejszej sprawie. Kurator ograniczył się do gołosłownych twierdzeń, a zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

W związku z powyższym Sąd nie miał wątpliwości aby uznać zasadność roszczenia pozwu. Zdaniem Sądu, wysokość zobowiązania pozwanego została należycie przez powódkę udokumentowana, a strona przeciwna nie przedstawiła dowodów kwestionujących wyliczenia powódki.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie przepisów art. 720 § 1 k.c., postanowień umowy pożyczki z dnia 10 lutego 2016 roku oraz art. 481 k.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5 519,27 złotych z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 4 264,55 złotych od dnia 15 marca 2022 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepis art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 1 821,83 złotych, na którą składa się: kwota 400 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu, kwota 17,00 złotych tytułem zwrotu opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, kwota 7,38 złotych tytułem zwrotu kosztów notarialnego poświadczenia za zgodność z oryginałem pełnomocnictw, kwota 105,63 złotych tytułem zwrotu kosztów nieskutecznego doręczenia korespondencji pozwanemu za pośrednictwem komornika, kwota 52,20 złotych tytułem zwrotu kosztów ustalenia przez komornika aktualnego adresu pozwanego oraz kwota 1 230 złotych uiszczona przez powódkę tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego.

Na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13.11.2013r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U. z 2013r. poz. 1476) w zw. z § 2 pkt 4) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015., poz. 1800 ze zm.), Sąd przyznał kuratorowi adwokatowi P. Z., mając na względzie rodzaj sprawy, stopień jej zawiłości i nakład pracy kuratora, wynagrodzenie w kwocie 1 230 złotych, w tym kwotę 230 złotych tytułem podatku VAT, które nakazał w całości wypłacić z zaliczki wpłaconej przez powódkę.

Na podstawie art. 80 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2020r., poz. 755), Sąd zwrócił powódce kwotę 770 złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia kuratora (2 000 zł – 1 230 zł = 770 zł).