Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 149/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 6 grudnia 2022 r., sygn. IV K 391/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

4.

Obrońca oskarżonego wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, tj art. 4 k. p. k. , art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k , które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, a to przez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego , to jest zeznań Ł. B. (1) i A. G. (1) i przyjęcie, że policjanci poruszający się nieoznakowanym pojazdem dawali sygnały tarczą do zatrzymywania pojazdów, a nadto sygnałami świetlnymi i dźwiękowymi a sama kontrola przebiegała w sposób zgodny z przepisami prawa, podczas gdy prawidłowa analiza zeznań tych świadków nakazywała powziąć wątpliwości co do ich wiarygodności , w szczególności wobec ich relacji o tym , że utrzymywali kontakt wzrokowy z pojazdem oskarżonego, a sam oskarżony jechał z b. dużą prędkością, uciekał przed pościgiem , a następnie uciekł z pojazdu,

2.  naruszenie przepisów postępowania, tj art. 4 k. p. k. , art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k , które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, a to przez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego , to jest zeznań Ł. B. (1) i A. G. (1) jako zeznań spontanicznych, mimo że świadek G. w przeważającej części nie złożył w postępowaniu przygotowawczym własnych zeznań , a niejako „ podpisał” się pod zeznaniami św. B. złożonymi 3 miesięcy wcześniej,

3.  naruszenie przepisów postępowania, tj art. 4 ,6,. 7 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1, § 1a i § 2 k.p.k poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka S. L., mimo że świadek ten potwierdziłby , że oskarżony nie uciekł z pojazdu a pozostawił go w miejscu docelowym i udał się na zaplanowane wcześniej spotkanie; Sąd meriti oddalił wniosek dowodowy , a następnie w zaskarżonym wyroku uznał za udowodniony fakt, że oskarżony uciekł z pojazdu co wzmacniać miało tezę o chęci uniknięcia kontroli,

nadto z ostrożności procesowej wyrokowi zarzucił:

4.  obrazę prawa materialnego tj art. 178 b kk w zw. z § 2 rozp. MSWIA w sprawie kontroli ruchu drogowego, a to poprzez błędną wykładnię pojęć polecenie zatrzymania pojazdu oraz kontynuowania jazdy polegającą na przyjęciu, że każde zachowanie funkcjonariusza policji manifestujące wolę zatrzymania pojazdu może być uznane za polecenie zatrzymania pojazdu a kontynuowaniem jazdy jest niezatrzymanie pojazdu już w miejscu dostrzeżenia sygnału funkcjonariusza.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad.1-2. Zarzuty niezasadne. Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania.

Powołany przez skarżącego przepis art.4 kpk (zasada obiektywizmu ) stanowi, że organy prowadzące postępowanie karne obowiązane są badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. Zasada ta jest wyrazem postulatu ustawowego, ażeby ustalenia faktyczne odpowiadały prawdzie, co w postępowaniu sądowym jest osiągalne tylko wtedy, gdy przedmiotem zainteresowania sądu jest cały zebrany w sprawie materiał dowodowy, bez pominięcia istotnych jego części i gdy całokształt tego materiału jest przedmiotem rozważań sądu.

O braku obiektywizmu możemy więc mówić w sytuacji, gdy organy procesowe wykonywały czynności procesowe z pewnym osobistym pozytywnym bądź negatywnym nastawieniem, uprzedzeniem, zaś podejmowane w toku postępowania decyzje były stronnicze, bądź gdy przedmiotem oceny i rozważań sądu orzekającego nie był cały zebrany w sprawie materiał dowodowy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 16 lutego 1978r IV KR 4/78, OSNKW 1978, nr 4-5, poz.52 ; wyrok Sądu Najwyższego z 29 czerwca 1999r, V KN 459/97, OSN Prok. i Pr. 2000, nr 2, poz.10).

Żadna z tych sytuacji nie zachodzi w niniejszej sprawie.

Niezasadnie powołuje się obrońca oskarżonego na naruszenie przez Sąd I instancji art.410 kpk. Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę aktu oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają.

Zasada określona w art.410 kpk obowiązuje także strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać go na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 30 lipca 1979r, III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43 i z 5 listopada 1997r V KKN 62/97 Prok. i Pr. 1998/2/13).

O naruszeniu tego przepisu może być zatem mowa jedynie wtedy, gdy sąd orzekający pominie jakąś okoliczność ujawnioną w toku rozprawy lub oprze ustalenia faktyczne na okoliczności w toku rozprawy nie ujawnionej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 1997r, IV KKN 103/96 Prok. i Pr. 1997/10/12 ).

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą wnikliwością i starannością. Skoro więc Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów nie można skutecznie stawiać mu zarzutu naruszenia art.410 kpk.

Tymczasem dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie nie stanowi naruszenia art.410 kpk, co jednoznacznie stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 19 czerwca 2002r V KKN 34/01 (vide: Lex 53912; por. też R.A. Stefański, Komentarz do art.410 kodeksu postępowania karnego).

Podobnie rzecz się ma z zarzutem naruszenia art. 7 k.p.k. Ocena zebranych w sprawie dowodów, a więc wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków i dokumentów dokonana została przez Sąd Rejonowy w sposób należyty , nie zawiera błędów natury logicznej, jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego rozważył w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

Obrońca nie wykazał w skardze apelacyjnej , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie zeznań świadków Ł. B. (1) i A. G. (1), Sąd dopuścił się obrazy art.7 k.p.k..

Apelacja zawiera odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego i sprowadza się do założenia, że zeznania świadków będących funkcjonariuszami policji, którzy zeznawali „niekorzystnie” dla oskarżonego, są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżonego oraz zeznania Ż. K..

Podnoszenie przeciwko ocenie zeznaniom świadków Ł. B. (1) i A. G. (1) – dokonanej przez Sąd Rejonowy w sposób spełniający wszystkie wymagania procesowe, na co wskazuje treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku – tych samych zarzutów, które były przedmiotem rozważań i krytycznej analizy Sądu Rejonowego, jest więc bezskuteczne.

Sąd odwoławczy nie dostrzega żadnych argumentów dla których świadkowie Ł. B. (1) i A. G. (1) mieli interes w tym, aby w sposób, który nie odpowiada prawdzie, przedstawić stan faktyczny.

Oceniając zeznania tych świadków, trzeba podkreślić brak jakiejkolwiek tendencyjności czy złośliwości w ich relacjach. Chcąc zatem zdyskwalifikować ten dowód, należałoby przyjąć, że w toku całego postępowania świadczyli w złej wierze, że zdecydowali się fałszywie oskarżać – to znaczy umyślnie i nieprawdziwie niewinnego człowieka. Brakuje jednak jakichkolwiek danych, które czyniłyby tę czysto teoretyczną tezę choćby w niewielkim stopniu prawdopodobną.

Apelacja nie dostarcza dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, ten środek odwoławczy zawiera jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nim argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów.

Nie ma żadnych podstaw do kwestionowania ustaleń Sądu.

Odnosząc się natomiast wprost do poszczególnych argumentów zawartych w apelacji ( w tym w jej uzasadnieniu ), Sąd Okręgowy stwierdza co następuje :



gołosłowna jest supozycja jakoby zeznania Ł. B. (1) i A. G. (1) nie były spontaniczne, co więcej że świadek A. G. w przeważającej części nie złożył w postępowaniu przygotowawczym własnych zeznań , a niejako „ podpisał się pod zeznaniami św. B. złożonymi 3 miesięcy wcześniej”; żadną bowiem miarą nie sposób uznać racji obrońcy, by ich zeznania z postepowania przygotowawczego były niemal bliźniaczo podobne; faktycznie są zbieżne, co nie dziwi, skoro relacjonowali to samo zdarzenie; nie dziwi też więc ich podobny opis poszczególnych faktów np. co do „przecięcia” ul. (...), dynamicznego skrętu, porzucenia pojazdu; nie dziwi też zbieżność ich relacji w zakresie cytowania słów Ż. K. oraz samego oskarżonego w trakcie rozmowy z nimi; można też tylko retorycznie zapytać, co jest dziwnego w określeniu kobiety jadącej pojazdem z oskarżonym na siedzeniu obok jako „ pasażerki”; skoro zdaniem obrońcy jest ono nienaturalne i budzi zastrzeżenia to jakie byłoby właściwe?; tymczasem skarżący nie dostrzega lub nie chce dostrzec istotnych różnic w zeznaniach tych świadków złożonych w dochodzeniu: K. B. nie zeznawał o użyciu tarczy przez nich ( a A. G. mówił o jej użyciu ), K. B. mówi o wysokości mandatu za jazdę oskarżonego buspasema a A. G. nie, K. B. mówił o kontakcie wzrokowym w trakcie kontroli z oskarżonym a A. G. nie; można zasadnie założyć, że gdyby A. G. miał tylko „ podpisać” się pod zeznaniami świadka Ł. B., to owych różnic nie byłoby;



z zeznań policjantów jasno wynika, że oskarżony wiedział, że polecenie zatrzymania dotyczyło jego, był jego kontakt wzrokowy z policjantami; oskarżony zwolnił niejako wpuszczając ich przed swój pojazd i dalej jechał za nimi ulicą (...) do miejsca zatrzymania:



nie było możliwości aby oskarżony mógł myśleć, że polecenie zatrzymania dotyczy innego samochodu, skoro nie było pomiędzy radiowozem a samochodem prowadzonym przez oskarżonego żadnego innego pojazdu;



za wiarygodnością relacji tych świadków przemawia też fakt, że oskarżony w rozmowie z nimi, po początkowym negowaniu jego wiedzy o poleceniu zatrzymania pojazdu, następnie przyznał ów fakt, wskazał powody nie zatrzymania się ( wielość punktów karnych i ryzyko utraty prawa jazdy ), przyjął mandat za popełnione wykroczenie; i rzeczywiście liczba punktów karnych oskarżonego za naruszenie przepisów ruchu drogowego oscylowała w okolicy liczby granicznej dla utraty prawa jazdy;



nie dziwi brak ukarania mandatowego oskarżonego za inne wykroczenia ( np. jazdę z nadmierną prędkością ) skoro fakt ten nie został należycie udokumentowany, prędkość nie była zmierzona;



w kwestii przedłożonej przez obrońcę „opinii prywatnej, która stanowić miała rekonstrukcję zdarzenia w oparciu o mapę miejsca zdarzenia i wynikające z niej odległości” stwierdzić należy że dokument ten jest nieprzydatny dla rozstrzygnięcia sprawy a przy tym „opinia prywatna, będąca w istocie pisemnym opracowaniem zleconym przez uczestnika postępowania, a nie przez uprawniony organ procesowy, nie jest opinią w rozumieniu art. 193 k.p.k. w zw. z art. 200 § 1 k.p.k. i nie może stanowić dowodu w sprawie. Określenie danego opracowania mianem opinii, czy też podpisanie takiego opracowania przez określoną osobę, powołującą się na posiadanie wiadomości specjalnych, nie ma znaczenia…”. (post. SN z dnia 27 kwietnia 2022 r. V KK 118/22). „ Zgodnie z utrwaloną praktyką, pozaprocesowa opinia biegłego nie może stanowić dowodu będącego przedmiotem oceny sądu, póki dowód taki nie zostanie przeprowadzony w sposób przewidziany przez przepisy procesowe. Biegli powoływani są postanowieniem organu procesowego prowadzącego postępowanie. Dopiero takie postąpienie konstytuuje biegłych w procesie. Opinia wykonana bez polecenia organu procesowego, na zlecenie osoby zainteresowanej, nie ma waloru środka dowodowego. Dopiero więc z chwilą wydania postanowienia o powołaniu biegłego celem sporządzenia opinii, staje się on uczestnikiem postępowania, zaś wydana przez niego opinia uzyskuje cechy opinii w rozumieniu przepisów postępowania karnego”( post. SN z dnia 23 listopada 2021 r. III KK 250/21); nadto obrońca posiłkujący się tego rodzaju dokumentem, argumentując swoje stanowisko, przyjmuje założenia nie mające oparcia w dowodach, tym samym czyni to wbrew art.410 kpk, który obowiązuje także strony procesowe, strona przedstawiając własne stanowisko, nie może opierać go na nieistniejących faktach;

- żaden bowiem dowód nie daje podstaw do przyjęcia prędkości 50 km/h oraz 100 km/h, co było podstawą wyliczeń eksponowanych przez obrońcę i przyjęcie jakoby „ ….. obydwa pojazdy jechały równolegle przez 2 sekundy… co powoduje niemożliwym wyjęcie tarczy do zatrzymywania pojazdów, nawiązanie kontaktu wzrokowego z oskarżonym i pasażerką oraz dawaniu sygnałów do zatrzymania…”; nadto jest oczywistością, że aby obliczyć czas „równoległej jazdy” obu pojazdów niezbędne byłoby ustalenie precyzyjne prędkości nie tylko oskarżonego ale także samochodu policjantów;

- tymczasem bez istotnego znaczenia jest to czy tarcza była użyta podczas idealnie równoległej jazdy pojazdów, czy także po wyprzedzeniu ( choćby nieznacznego ) pojazdu oskarżonego; w sprawie nie budzi wątpliwości, że oskarżony wiedział, że polecenie zatrzymania dotyczyło jego, był jego kontakt wzrokowy z policjantami; oskarżony zwolnił niejako wpuszczając ich przed swój pojazd i dalej jechał za nimi ulicą (...) by zatrzymać się w bezpiecznym miejscu nieco dalej ( na Plac (...));

- nie jest prawdą, iżby „ z ul. (...) nie dało się gwałtownie, nagle skręcić w ul. (...) gdyż jest wąska oraz z uwagi na kąt skrzyżowania” skoro jest to „standardowa” ulica dwukierunkowa , skrzyżowanie jest pod kątem ok 90 stopni a więc niczym nadzwyczajnym jest wykonanie skrętu nawet „dynamicznego , energicznego”( bo tak manewr oskarżonego określali świadkowie ); nadto jest oczywistością , że skoro ów skręt został wykonany przez oskarżonego, cały wywód skarżącego w tej materii jest chybiony;

- nie ma żadnych podstaw do przyjęcia przez obrońcę że „oskarżony poruszał się z zawrotną prędkością, z taką też prędkością przeciął ulicę (...) „ świadkowie w żadnych zeznaniach nie określali tak prędkości jazdy oskarżonego.

Ad.3. Zarzut niezasadny. Zgodnie z przepisem art. 366 § 1 k.p.k. na rozprawie przeprowadza się nie wszelkie wnioskowane dowody, lecz tylko takie, które mają na celu wyjaśnienie istotnych okoliczności. Nadto trzeba podkreślić, że to sąd jest gospodarzem postępowania jurysdykcyjnego, dlatego w jego gestii pozostaje ostateczna decyzja o dopuszczeniu dowodu (tak np. wyrok SN z dnia 4 października 2018 r., III KK 454/17); Sąd nie ma obowiązku uwzględniania wszystkich wniosków dowodowych składanych przez strony i może je oddalić na podstawach wskazanych w art. 170 § 1 k.p.k.

Nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego zasadność oddalenia przez Sąd I instancji wniosku dowodowego o przesłuchanie S. L. (1), celem wykazania, że oskarżony nie uciekł z pojazdu a pozostawił go w miejscu docelowym i udał się na zaplanowane wcześniej spotkanie. albowiem:

- decydujące znaczenie w sprawie miało zachowanie oskarżonego na ulicy (...) , gdy skutecznie policjanci zasygnalizowali mu polecenie zatrzymania pojazdu, do momentu skręcenia w ulicę (...) czyli zignorowania tego polecenia i kontynuowania jazdy; cel dalszej jazdy oskarżonego, nawet zgodny z pierwotnym zamiarem, nie ma istotnego znaczenia; nawet przyjęcie, że oskarżony zmierzał do zaplanowanego wcześniej miejsca czyli na spotkanie z S. L., nie wyklucza poruszania się oskarżonego ulicą (...) do miejsca zatrzymania pojazdu ze znaczną prędkością i opuszczenia go w pośpiechu, bez zamknięcia drzwi;

- świadkowie Ł. B. (1) i A. G. (1) w sposób jednoznaczny i konsekwentny wskazali, że po dojechaniu na miejsce zatrzymania pojazdu przez oskarżonego, zastali ów pojazd z włączonym silnikiem i otwartymi drzwiami; z pewnością uprawnione jest twierdzenie, że oskarżony swój pojazd opuścił w pośpiechu.

Z podobnych względów sąd odwoławczy oddalił wniosek dowodowy obrońcy o przesłuchanie w charakterze świadka S. L. (1) na okoliczności wskazane w pkt IV jego apelacji. Nadto budzi zasadnicze wątpliwości pojawienie się świadka na etapie postepowania odwoławczego , który miałby dodatkowo miarodajnie określić prędkość z jaka poruszał się zarówno oskarżony ( rzekomo nie jechał z nadmiernie szybko) jak i policjanci ( ci nie mieli jechać z prędkością pościgową). Oprócz wskazanych wcześniej argumentów, brakuje jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, iż świadek ten miał wiedzę na ten temat, nie było go przecież na miejscu po zatrzymaniu pojazdu, jego osoba nie pojawiała się w toku postępowania, brak jest podstaw dla przyjęcia, że widział na ulicy (...) i następnych przemieszczające się pojazdy i zapamiętał prędkość z jaką się poruszały, co prowadzi dokonstatacji, że wniosek ten w oczywisty sposób zmierzał do przedłużenia postępowania.

Nie sposób nie dostrzec i tego, że w toku przesłuchania w dochodzeniu, oskarżony eksponując brak nagrania interwencji policjantów, deklarował posiadanie nagrania z kamery we własnym pojeździe; dowód ten miał rzekomo dokumentować jego niewinność, deklarował ujawnienie tego dowodu w postepowaniu przed sądem , czego nie uczynił. Jest oczywistym, że oskarżony nie musiał udowadniać swojej niewinności gdyż korzystał w toku postepowania z takiego domniemania, ale powoływanie się na tego rodzaju dowód i nie ujawnienie go, ma swoja wymowę.

Ad.4. Zarzut niezasadny. Nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, iż sąd I instancji dopuścił się obrazy prawa materialnego a to art. 178 b kk w zw. z § 2 rozporządzenia .MSWIA w sprawie kontroli ruchu drogowego. Jakkolwiek zaprezentowana przez skarżącego w uzasadnieniu swego środka odwoławczego argumentacja w tej materii w warstwie teoretycznej jawi się zasadną, to jednak nie znajduje ona odzwierciedlenia w realiach niniejszej sprawy. Analiza materiału dowodowego pozwala bez wątpliwości stwierdzić, iż zachowanie oskarżonego R. K. wypełniło znamiona zarzucanego mu czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 178b k.k. i nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające w tej sytuacji jego odpowiedzialność karną,

Odpowiadając zaś na poszczególne argumenty obrońcy:

- nie budzi wątpliwości włączenie przez policjantów w ich pojeździe sygnałów świetlnych i dźwiękowych; świadkowie Ł. B. (1) i A. G. (1) kilkakrotnie w zeznaniach mówili o użytych sygnałach używając liczby mnogiej; niezrozumiałe jest więc negowanie tego faktu przez obrońcę, wskazywanie na rzekome użycie tego typu „sygnału nie sygnałów” ( ponownie przywołać należy argument, iż obrońca tak argumentując swoje stanowisko, czyni to wbrew art.410 kpk, , opiera się na nieistniejących faktach);

- znamieniem czynności wykonawczej przestępstwa z art. 178 b kk jest zaniechanie niezwłocznego zatrzymania pojazdu i kontynuowanie jazdy; zwrot „niezwłocznie” czyli bez zbędnej zwłoki, a zatem w pierwszym momencie, w którym po zobaczeniu lub usłyszeniu sygnałów nakazujących zatrzymanie pojazdu możliwe jest jego bezpieczne unieruchomienie; pojazd powinien być więc zatrzymany w miejscu, w którym nie zagraża to bezpieczeństwu ruchu; w celu dojazdu do takiego miejsca policjant może wydać kontrolowanemu uczestnikowi ruchu polecenie jazdy za pojazdem policyjnym (§ 3 rozporządzenia o kontroli ruchu drogowego);

- znamiona przestępstwa będą wyczerpane także wtedy gdy polecenie zatrzymania zostało wydane w miejscu, w którym obowiązuje zakaz zatrzymania oraz gdzie zatrzymanie nie jest możliwe ze względów bezpieczeństwa; z przepisu art. 5 ust. 1 p.r.d., wynika bowiem, że uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych, nawet wówczas gdy z przepisów ustawy wynika inny sposób zachowania niż nakazany przez te osoby, sygnały świetlne lub znaki drogowe;

- w myśl § 2 ust. 4 i 5 rozporządzenia polecenia określonego zachowania można wydawać kierującemu za pomocą urządzeń nagłaśniających i świetlnych, zaś w przypadku patrolu samochodowego – również sygnalizacyjnych; policjant poruszający się radiowozem może zasygnalizować zamiar zatrzymania pojazdu przez krótkotrwałe włączenie niebieskiego światła błyskowego i sygnału dźwiękowego o zmiennym tonie; w zakresie pojęcia sygnału dźwiękowego nie będzie się zatem mieścić polecenie słowne wydane za pomocą urządzenia nagłaśniającego, a konieczność takiego wydaje się sugerować skarżący.

W świetle powyższego, argumentacja obrońcy wskazująca na naruszenie przez sąd prawa materialnego, nie ma odzwierciedlenia w zebranym materiale dowodowym i jawi się oczywiście bezzasadną .

W konsekwencji powyższej argumentacji w pełni uprawniona jest teza o braku wątpliwości co do winy R. K. w zakresie przypisanego mu czynu.

Wniosek;

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawił przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Apelacja zawiera odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego, przy tym abstrahuje od dowodów dla niego niekorzystnych, zwłaszcza zeznań świadków Ł. B. (1) i A. G. (1); w części także wbrew art.410 kpk opiera się na nieistniejących faktach, przyjęte założenia nie mają bowiem oparcia w materiale dowodowym; ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nie ma cech dowolności, wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k..; Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie stwierdził uchybień, które rodziłyby wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonemu.

Natomiast wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest sprzeczny z treścią art. 437 § 2 k.p.k.. Również nie zachodzą przesłanki wskazane w art. 439 § 1 k.p.k. oraz art. 454 k.p.k..

Nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o winie i karze

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja jak wyżej. Apelacja niezasadna i wyłącznie polemiczna; wskazane dowody obciążające jednoznaczne;. brak jest podstaw do postawienia Sądowi meriti zarzutu dokonania obrazy przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść wyroku; Sąd I instancji przeprowadził dowody, które leżały u podstaw rozstrzygnięcia o winie i wymiarze kary oskarżonemu, swoje stanowisko w tym względzie należycie uzasadnił a Sąd odwoławczy stanowisko to podziela.

Niezasadna jest też argumentacja obrońcy wskazująca na naruszenie przez sąd prawa materialnego a przy tym nie ma odzwierciedlenia w zebranym materiale dowodowym.

W pełni uprawniona jest teza o braku wątpliwości co do winy R. K. w zakresie przypisanego mu czynu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.636§1 k.p.k. Skoro to oskarżony spowodował postępowanie odwoławcze to wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego jego obrońcy, to on ponosi jego koszty. Opłatę za II instancję wymierzono w oparciu o przepisy art. 3 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS