Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 795/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 12 października 2022 roku sygn. II K 457/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mającego wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że w zarzucanym sześciomiesięcznym okresie 2021 roku niewywiązywanie się przez oskarżonego B. W. z obowiązku alimentacyjnego nie wynikało z trudności finansowych w jakich się znalazł lecz z jego złej woli i negatywnego nastawienia do ciążącego na im z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku alimentowania małoletniego syna. Miał on bowiem w przywołanym przedziale czasowym obiektywną możliwość regulowania rat alimentacyjnych. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż ww. nie figurował w ewidencji osób bezrobotnych w Powiatowym Urzędzie Pracy w B., co było równoznaczne z faktem zaniechania przez niego stosownej aktywności w znalezieniu odpłatnego zarobkowania. Rejestracja w urzędzie pracy w charakterze osoby bezrobotnej może pomóc w otrzymaniu zatrudnienia i każdy zobowiązany do alimentacji powinien takowej dokonać, co też nie oznacza, że sprawca uczynił wszystko aby pracować i zarabiać. Oskarżony zresztą ani w wyjaśnieniach ani w środku odwoławczym nie wskazał aby nie udało mu się tego zamiaru zrealizować. Wszak nie jest osobą w podeszłym wieku lecz 30 letnim zdrowym mężczyzną, mającym wyuczony zawód spawacza i brukarza, a więc cechy dające mu dobre perspektywy na rynku pracy. Potwierdza to tezę, że znalezienie odpłatnej pracy w jego przypadku było możliwe .Zatem całkowite niewywiązywanie się z ciążącego na nim obowiązku opieki materialnej musiało zostać potraktowane jako równoznaczne z uchylaniem się od jego spełnienia, gdyż przyczyny takiego stanu rzeczy miały charakter obiektywny i nie usprawiedliwiały biernej postawy oskarżonego.

Całkowicie gołosłownie brzmią jego zapewnienia o podejmowanych próbach kontaktu z synem i uzgodnieniach czynionych z byłą żoną o płaceniu należności alimentacyjnych do jej rąk zamiast do komornika. Nie znajdują one potwierdzenia w zeznaniach świadka S. B., a sam oskarżony nie udowodnił w jakikolwiek wiarygodny sposób swoich twierdzeń w rozważanym zakresie. Odpowiedzialny rodzic w przypadku przeszkód napotykanych w nawiązaniu relacji z dzieckiem szuka pomocy prawnej i zwraca się po takową do sądu rodzinnego w celu ustalenia kontaktów z małoletnim, zaś regulowanie jakichkolwiek kwot pieniężnych matce dziecka dokumentuje choćby przekazem pocztowym. Taka postawa po stronie ww. nie została odnotowana.

Sąd rejonowy prawidłowo zatem ustalił, że B. W. nie wpłacał żadnych kwot pieniężnych na utrzymanie syna, ani do komornika ani byłej małżonce. Nie wykazywał także zainteresowania losem dziecka ani też nie obdarowywał go jakimikolwiek, choćby skromnymi prezentami. Świadczenia alimentacyjne w jego zastępstwie regulował Fundusz Alimentacyjny, a z tego tytułu powstały zaległości alimentacyjne przekraczające sumę 3 świadczeń okresowych. Sąd rejonowy zatem prawidłowo przyjął, że oskarżony naraził syna na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, pokrywanych dzięki pomocy państwa i jego matki, wspieranej finansowo przez aktualnego partnera życiowego ( tylko nie zmienił kwalifikacji prawnej czynu, pozostając przy propozycji prokuratora zawartej w akcie oskarżenia ).

Nie znajduje potwierdzenia w materiale aktowym sprawy zarzut oskarżonego niepowiadomienia go terminie rozprawy głównej.

Rozprawa główna odbyła się w dniu 12 października 2022 roku. Wezwanie dla oskarżonego B. W. wysłane zostało na wskazany przez niego podczas przesłuchania w charakterze podejrzanego, na etapie postępowania przygotowawczego, adres miejsca zamieszkania ( dłuższego pobytu ) tj. na adres (...)-(...) W. (...) i mimo dwukrotnego awizowania nie zostało przez niego podjęte ( zwrot korespondencji do sądu karta 71 - 72 ). Sąd rejonowy uznał, iż oskarżony został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy przez awizo i postanowił prowadzić postępowanie pod nieobecność oskarżonego. Odczytał wyjaśnienia B. W. z dochodzenia z karty 41 - 42.

Warunkiem realizacji obrony w sensie materialnym jest przysługujące oskarżonemu prawo do udziału między innymi w rozprawie ( art. 374 § 1 k.p.k. ), a urzeczywistnienie prawa do obrony możliwe jest dzięki konkretnym uprawnieniom , a mianowicie : prawie oskarżonego do składania wyjaśnień, prawie do zadawania pytań osobom przesłuchiwanym oraz prawie do składania wyjaśnień co do każdego dowodu i prawie do składania wniosków dowodowych.

Warunkiem prowadzenia rozprawy pod nieobecność oskarżonego jest prawidłowe zawiadomienie go o jej miejscu i czasie. W przypadku doręczania oskarżonemu zawiadomienia o pierwszym terminie rozprawy głównej nie jest dopuszczalne, zgodnie z treścią art. 132 & 4 k.p.k. doręczenie zastępcze - do rąk dorosłego domownika. Doręczenie zawiadomienia o pierwszym terminie rozprawy głównej powinno nastąpić osobiście do rąk adresata ( art. 132 § 1 k.p.k ). Jeśli zaś doręczenia nie można dokonać w ten sposób, pismo przesłane za pośrednictwem operatora pocztowego pozostawia się w najbliższej placówce pocztowej tego operatora pocztowego. O pozostawieniu pisma doręczający umieszcza zawiadomienie w skrzynce do doręczania korespondencji, bądź na drzwiach mieszkania adresata lub w innym widocznym miejscu ze wskazaniem gdzie i kiedy pismo pozostawiono oraz że należy je odebrać w ciągu 7 dni, a w razie bezskutecznego upływu tego terminu, należy czynność zawiadomienia powtórzyć jeden raz. W razie dokonania tych czynności pismo uznaje się za doręczone ( art. 133 k.p.k. ).

Wobec powyższego sąd rejonowy był uprawniony do stwierdzenia, że oskarżony został zawiadomiony o terminie rozprawy głównej. Przeprowadzenie rozprawy nastąpiło bez naruszenia przepisów gwarantujących oskarżonemu możliwość wzięcia w niej udziału i przepisów dotyczących sposobu doręczeń. Nie doprowadziło do pozbawienia go prawa do udziału w rozprawie głównej, a w konsekwencji prawa do złożenia wyjaśnień i składania wniosków dowodowych ( pozostawało w zgodzie z regulacją art. 6 k.p.k., art. 133 § 1 i 2 k.p.k., art. 374 § 1 k.p.k. ).

Adres, który oskarżony wskazał w skardze apelacyjnej - (...) ( sąd odwoławczy jedynie domyśla się, że chodzi o nazwę osiedla w B. ) nigdy wcześniej nie został przez niego podany. Dlatego argumentacja dotycząca wykradania korespondencji sądowej przez właścicielkę mieszkania jest bezprzedmiotowa.

Sąd odwoławczy nie podzielił stanowiska skarżącego, że opinia sądowo psychiatryczna zawiera mankamenty o jakich mowa w art. 201 k.p.k., czyli że jest niepełna, niejasna lub wewnętrznie sprzeczna, w związku z czym oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych lekarzy psychiatrów. Oskarżony nie wskazał żadnych powodów uzasadniających zgłoszony wniosek dowodowy. Tymczasem wbrew jego stanowisku o potrzebie wywołania kolejnej opinii sądowo - psychiatrycznej, ta znajdująca się na karcie 50 - 51 akt sprawy zawiera odpowiedzi na wszystkie pytania postawione w tezie dowodowej zakreślonej w postanowieniu o powołaniu tychże biegłych, a w szczególności stwierdza, że poczytalność oskarżonego B. W. w czasie czynu nie budziła wątpliwości, a jego stan psychiczny nie stanowił przeszkody aby mógł prowadzić rozsądną obronę samodzielnie, bez obrońcy.

Wniosek

wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania nie jest zasadny. Nie można mówić o istnieniu jakiejkolwiek realnej potrzeby ponownego rozpoznania sprawy, w sytuacji możliwości wykorzystania przez sąd drugiej instancji inicjatywy dowodowej nadanej mu przez treść art. 452 § 2 k.p.k. Jeśli zatem sąd okręgowy uznałby, że zachodzi potrzeba poszerzenia i weryfikacji materiału dowodowego, to samodzielnie mógłby ten materiał uzupełnić, a następnie dokonać jego stosownej oceny, zwłaszcza że w odniesieniu do oskarżonego D. G. nie występowały ograniczenia z art. 454 k.p.k. do wydania orzeczenia reformatoryjnego. Z uwagi na aktualne brzmienie art. 452 § 2 k.p.k. oraz treść art. 167 k.p.k. regułą jest obecnie prowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed sądem drugiej instancji i orzekanie reformatoryjne, zaś uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji w oparciu o przesłankę z art. 437 § 2 k.p.k. powinno mieć miejsce jedynie w sytuacjach wyjątkowych, kiedy bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia.

3.2.

zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności ze względu na jej bezwzględny charakter

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Orzeczona wobec oskarżonego B. W. kara 6 miesięcy pozbawienia wolności nie nosi cech rażącej surowości, gdyż ukształtowana została zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 53 k.k.

Rażąca niewspółmierność kary określona w art. 438 pkt 4 k.p.k. występuje wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na jej wymiar, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a tą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego zmiana kary w instancji odwoławczej nie może nastąpić w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny sądu odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02.02.1995 r., KZS 4/96 poz. 42; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04.07.1972 r., V KRN 230/72, niepublikowany).

W aspekcie powyższego stwierdzić trzeba, że sąd rejonowy w procesie wymiaru kary, miał na względzie oraz w sposób należyty ocenił stopień winy oskarżonego, stopień społecznej szkodliwości popełnionego przezeń czynu oraz pozostałe dyrektywy wymiaru kary, określone w art. 53 k.k. Sąd ten wziął przy tym pod uwagę nie tylko okoliczności obciążające oskarżonego, ale i łagodzące, takie jak przyznanie się do winy. Ten ostatni fakt nie mógł mieć jednak decydującego znaczenia dla określania reakcji karnej. Zauważyć wszak należy, w świetle całokształtu zgromadzonych dowodów, sprawstwo i wina oskarżonego nie budziły żadnych wątpliwości, a zatem powyższa jego postawa procesowa miała bardzo ograniczone znaczenie przy kształtowaniu wymiaru kary.

Zważyć przede wszystkim należy, iż w dacie przypisanego czynu oskarżony był już czterokrotnie karany za przestępstwa, m. in. na karę pozbawienia wolności. Za przestępstwo niealimentacji w przedmiotowym postępowaniu oskarżony odpowiada po raz trzeci. Był już bowiem dwukrotnie skazany za naruszenie takiego samego dobra prawnego na szkodę tego samego małoletniego, za każdym razem na karę ograniczenia wolności - w sprawie II K 789/19 Sądu Rejonowego w Bełchatowie wyrokiem z dnia 4 września 2019 roku na karę 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności i w sprawie II K 645/21 Sądu Rejonowego w Bełchatowie wyrokiem z dnia 6 września 2021 roku na karę 2 lat ograniczenia wolności. W ostatnio wskazanej sprawie, kara do tej pory nie została odbyta, zaś w pierwszej z nich doszło do wykonania zastępczej kary pozbawienia wolności, w zamian za niewykonaną karę ograniczenia wolności.

W aspekcie powyższego stwierdzić należy, że B. W. jest sprawcą wysoce niepoprawnym, który w istocie nie wyciągnął żadnych wniosków z poprzednich skazań. Dopuścił się on przestępstwa o nieskomplikowanym charakterze, niewymagającym trudności w rozumieniu skutków swojego postępowania. Stąd też ta okoliczność przemawia za tym, że miał ułatwione zadanie w zrozumieniu znaczenia negatywnych społecznie skutków swojego zachowania, bo są to zachowania podstawowe, elementarne. Toczące się postepowania i orzekane kary nie wywołały w nim pożądanej społecznie refleksji, której efektem pozostawałoby powstrzymanie się od popełniania kolejnych przestępstw. Pomimo uprzednich skazań, ponownie wszedł on w konflikt z prawem, okazując rażąco lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego i orzeczeń sądowych.

W świetle podniesionych okoliczności, a w szczególności pięciokrotnej już karalności oskarżonego, kara 6 miesięcy pozbawienia wolności jawi się jako taka, która zapewni realizację stawianych wobec niej celów, przede wszystkim pozwoli na uzmysłowienie mu naganności jego postępowania i nieuchronności poniesienia konsekwencji takiej nieodpowiedzialnej postawy i powstrzyma go od dalszych naruszeń prawa w przyszłości.

Z tych powodów sąd odwoławczy uznał, że orzeczona kara jest sprawiedliwa. Winna stanowić dla oskarżonego właściwą odpłatę oraz wdrożyć go w przyszłości do przestrzegania porządku prawnego. Realizuje więc cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego oraz cele w zakresie prewencji ogólnej. Nie jest więc karą surową w realiach przedmiotowej sprawy.

Jej bezwzględny charakter wynika z karalności oskarżonego na karę pozbawienia wolności w czasie popełnienia przestępstwa przypisanego zaskarżonym wyrokiem Przepis art. 69 § 1 k.k. nie pozwala w takiej sytuacji na zastosowanie wnioskowanego przez oskarżonego na rozprawie odwoławczej dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Może on natomiast ubiegać się na etapie postępowania wykonawczego o zgodę na skorzystanie z odbywania kary w systemie dozoru elektronicznego.

Dotychczas stosowane sankcje wolnościowe za przestępstwa niealimentacji nie były w stanie wdrożyć oskarżonego do przestrzegania prawa. Trudno zatem obecnie racjonalnie przyjąć, że kolejna tego rodzaju kara byłaby w stanie spełnić stawiane przed nią cele, zważywszy że do wykonania żadnej z orzeczonych kar ograniczenia wolności oskarżony nie przystąpił. Łagodniejszy rodzaj kary zasadniczej utwierdziłby tylko oskarżonego w poczuciu bezkarności i byłby dla niego przyzwoleniem do dalszej działalności przestępczej. Zatem wyłącznie kara pozbawienia wolności przez swoją realną dolegliwość ma daleko większe szanse wywołać u oskarżonego, jeśli nie szacunek, to przynajmniej respekt dla porządku prawnego, a przez to skłonić go w przyszłości do zaniechania popełniania kolejnych przestępstw.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny z przyczyn wskazanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd odwoławczy z urzędu dokonał zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie podstawy prawnej wymiaru kary, przyjmując że jest nią art. 209 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Aktem oskarżenia prokurator zarzucił oskarżonemu B. W. popełnienie czynu z art. 209 § 1 k.k. Sąd rejonowy zaskarżonym wyrokiem uznał go winnym popełnienia zarzucanego czynu, uzupełnił jego opis przyjmując, że oskarżony naraził syna na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych ale zaniechał zmiany kwalifikacji prawnej czynu na art. 209 § 1a k.k. przewidujący surowsze zagrożenie karą pozbawienia wolności. Ponieważ apelacja została wywiedziona wyłącznie na korzyść oskarżonego to sąd odwoławczy, zgodnie z regulacją przepisu art. 455 k.p.k., nie mógł poprawić błędnej kwalifikacji prawnej czynu na niekorzyść oskarżonego. W tej sytuacji podstawę prawną wymiaru kary pozbawienia wolności powinien stanowić ten sam przepis, który został powołany w podstawie prawnej skazania, czyli art. 209 § 1 k.k., a nie art. 209 § 1a k.k. wskazany przez sąd rejonowy w zaskarżonym wyroku.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymane w mocy zostały wszystkie rozstrzygnięcia zawarte w zaskarżonym wyroku, za wyjątkiem wskazanej przez sąd rejonowy podstawy prawnej wymiaru kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W zakresie utrzymanym w mocy zaskarżony wyrok jest słuszny, a zarzuty skarżącego są chybione.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że za podstawę prawną wymiaru kary przyjął art. 209 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

Aktem oskarżenia prokurator zarzucił oskarżonemu B. W. popełnienie czynu z art. 209 § 1 k.k. Sąd rejonowy zaskarżonym wyrokiem uznał go winnym popełnienia zarzucanego czynu, uzupełnił jego opis przyjmując, że oskarżony naraził syna na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych ale zaniechał zmiany kwalifikacji prawnej czynu na art. 209 § 1a k.k. przewidujący surowsze zagrożenie karą pozbawienia wolności. Ponieważ apelacja została wywiedziona wyłącznie na korzyść oskarżonego to sąd odwoławczy, zgodnie z regulacją przepisu art. 454 k.p.k., nie mógł poprawić błędnej kwalifikacji prawnej czynu na niekorzyść oskarżonego. W tej sytuacji podstawę prawną wymiaru kary pozbawienia wolności powinien stanowić ten sam przepis, który został powołany w podstawie prawnej skazania, czyli art. 209 § 1 k.k., a nie art. 209 § 1a k.k. wskazany przez sąd rejonowy w zaskarżonym wyroku.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego B. W. od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa. Wydając niniejsze rozstrzygnięcie miał na względzie, zgodnie z przesłankami określonymi w art. 624 & 1 k.p.k., sytuację osobistą i majątkową ww., a w szczególności ciążący na nim obowiązek alimentacyjny, zaległości z nim związane i orzeczenie wobec ww. w przedmiotowej sprawie kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony B. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie w zakresie sprawstwa i winy oraz kary pozbawienia wolności

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana