Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 marca 2023 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący sędzia Andrzej Kurzych

Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Czerniawska

po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2023 roku w Toruniu na rozprawie

sprawy z powództwa Miejskiego Zakładu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w T.

przeciwko D. G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego D. G. na rzecz powoda Miejskiego Zakładu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w T.:

1)  kwotę 29,69 zł (dwadzieścia dziewięć złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 marca 2022 roku do dnia zapłaty,

2)  kwotę 1.000,00 zł (jeden tysiąc złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 lutego 2022 roku do dnia zapłaty,

3)  kwotę 1.000,00 zł (jeden tysiąc złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 marca 2022 roku do dnia zapłaty,

4)  kwotę 1.000,00 zł (jeden tysiąc złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty,

5)  kwotę 77,00 zł (siedemdziesiąt siedem złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 maja 2022 roku do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 901,60 zł (dziewięćset jeden złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

sędzia Andrzej Kurzych

IV P 241/22

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 3 października 2022 r. powód Miejski Zakład (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w T. wniósł o zasądzenie od pozwanego D. G. kwoty 6.029,69 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot i dat wskazanych w pozwie, a także o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany chciał podjąć pracę u powoda i w związku z tym wyraził wolę zdobycia uprawnień kierowcy kat. D. Dlatego w dniu 29 sierpnia 2019 r. powód zawarł z pozwanym umowę szkoleniową na kandydatów na kierowcę autobusu w zakresie prawa jazdy kategorii D z możliwością przystąpienia do egzaminu państwowego w tym zakresie. Zgodnie z § 4 ust. 1 umowy całkowity koszt kursu opiewał na kwotę 7.000,00 zł, zaś pierwszą ratę w wysokości 1.000,00 zł pozwany powinien zapłacić przed rozpoczęciem kursu. Pozwany dokonał zapłaty pierwszej raty w kwocie 1.000,00 zł. Pozostałą część kosztów szkolenia uregulować miało (...), zaś pozwany miał spełnić określone warunki. Na mocy § 4 ust. 2 umowy pozwany zobowiązał się do przepracowania u powoda na stanowisku kierowcy autobusu co najmniej 3 lata oraz wypracowania w tym okresie, na liniach komunikacji miejskiej, 5.000 godzin. Zgodnie zaś z § 4 ust. 3 umowy w przypadku podjęcia przez pozwanego pracy u powoda, płatność pozostałych rat kursu ulegała zawieszeniu. Łączone spełnienie obu tych warunków byłoby równoznaczne z umorzeniem pozostałej części kosztów szkolenia. Pozwany zakończył kurs i w związku z powyższym został zatrudniony u powoda na okres próbny od 17 sierpnia 2020 r., a następnie w dniu 20 października 2021 r. zawarto z nim umowę o pracę na czas określony do 30 kwietnia 2022 r.

W dniu 23 grudnia 2021 r. pozwany wypowiedział umowę o pracę, a zatem zastosowanie ma § 4 ust. 2 umowy szkoleniowej, który zobowiązywał pozwanego do przepracowania co najmniej 3 lat na stanowisku kierowcy. Natomiast zgodnie z § 5 ust. 1 umowy w razie ustania stosunku pracy przed upływem terminu, o którym mowa w § 4 ust. 2 pozwany zobowiązany jest do zapłaty nieuiszczonych kosztów szkolenia w sześciu miesięcznych ratach w wysokości 1.000,00 zł każda płatnych do 10 dnia każdego miesiąca, począwszy od miesiąca następującego po ustaniu zatrudnienia. W związku z tym powód w dniu 21 kwietnia 2020 r. wystawił fakturę nr (...) na kwotę 6.000,00 zł, w której zostały określone daty zapłaty i kwoty poszczególnych rat. Według pozwanego roszczenie nie wynika ze stosunku pracy.

Jednocześnie w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę, w dniu 1 lutego 2022 r. powód wystawił notę obciążeniową nr (...) za pobrane i niewynoszone środki ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego. Nota ta została przesłana pozwanemu listem poleconym w dniu 7 lutego 2022 r., którą pozwany odebrał w dniu 23 lutego 2022 r.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództw w całości i obciążenie powoda kosztami procesu. Pozwany wskazał, że powód nie zapewnił mu stabilności zatrudnienia przedłużając umowę według uznania kierownika działu TS, zaś podawane przyczyny nieprzedłużenia umowy o pracę do końca umowy szkoleniowej były absurdalne. Ponadto Państwowa Inspekcja Pracy stwierdziła, że zapisy umowy szkoleniowej są mniej korzystne niż odpowiednie przepisy prawa pracy. Warunki pracy były ciężkie, a obietnice kierownika dotyczące wysokości wynagrodzenia za pracę mijały się z prawdą.

Sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił, co następuje:

Miejski Zakład (...) sp. z o.o. to spółka miejska świadcząca usługi przewozowe liniami tramwajowymi i autobusowymi na terenie T. oraz kilku gmin ościennych. Sieć połączeń publicznego transportu zbiorowego tworzą linie tramwajowe oraz autobusowe dzienne i nocne ( (...) na dzień 22 marca 2023 r.).

Pozwany D. G. zgłosił powodowi swoją kandydaturę na stanowisko kierowcy autobusu. Warunkiem zatrudnienia było posiadanie prawa jazdy kategorii D. Pozwany wyraził wolę zdobycia tego rodzaju uprawnień. Powód umożliwiał to, lecz warunkiem było zawarcie umowy szkoleniowej. Umowa została zawarta w dniu 29 sierpnia 2019 r. Warunki umowy i dalszego zatrudnienia przedstawił pozwanemu kierownik Oddziału J. B.. Pozwany rozumiał treść umowy i nie zgłaszał do niej żadnych uwag.

Zgodnie z § 1 umowy pozwany zobowiązał się do uczestnictwa w szkoleniu kandydatów na kierowcę autobusu w zakresie prawa jazdy kategorii D oraz do przystąpienia do egzaminu państwowego w tym zakresie. Powód w myśl § 3 umowy zobowiązał się do zatrudnienia pozwanego po uzyskaniu przez niego wymaganych uprawnień.

Stosownie do § 4 ust. 1 umowy całkowity koszt kursu opiewał na kwotę 7.000,00 zł, z tym że pierwsza ratę w wysokości 1.000,00 zł pozwany zobowiązany był zapłacić przed rozpoczęciem kursu. Pozwany dokonał zapłaty pierwszej raty w kwocie 1.000,00 zł.

Na mocy § 4 ust. 2 umowy pozwany zobowiązał się do przepracowania u powoda na stanowisku kierowcy autobusu co najmniej 3 lata oraz wypracowania w tym okresie, na liniach komunikacji miejskiej, 5.000 godzin. Zgodnie zaś z § 4 ust. 3 umowy w przypadku podjęcia przez pozwanego pracy u powoda, płatność pozostałych rat kursu ulegała zawieszeniu. Łączone spełnienie obu tych warunków byłoby równoznaczne z umorzeniem pozostałej części kosztów szkolenia (ust. 4).

W myśl § 5 ust. 1 umowy w razie ustania stosunku pracy przed upływem terminu, o którym mowa w § 4 ust. 2, pozwany zobowiązał się do zapłaty nieuiszczonych kosztów szkolenia w sześciu miesięcznych ratach w wysokości 1.000,00 zł każda, płatnych do 10 dnia każdego miesiąca, począwszy od miesiąca następującego po ustaniu stosunku pracy. Obowiązek zapłaty nastąpi w szczególności w przypadku rozwiązania umowy o pracę na okres próbny w wyniku upływu tego okresu, upływu terminu wskazanego w umowie o pracę na czas określony, rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem i bez wypowiedzenia.

(dowody:

⚫

umowa szkoleniowa – k. 10 akt,

⚫

zeznania świadka J. B. – protokół elektroniczny z 1 marca 2023 r., k. 68-70 akt,

⚫

przesłuchanie powoda – protokół elektroniczny z 1 marca 2023 r., k. 68-70 akt)

Pozwany ukończył kurs i uzyskał prawo jazdy kategorii B. Okoliczność ta została potwierdzona fakturą nr (...) z dnia 21 kwietnia 2020 r. Wskazano w niej, że termin płatności zgodnie z umową upływa w dniu 21 kwietnia 2023 r. Faktura opiewała na kwotę 6.000,00 zł i dotyczyła kursu na dla kandydatów na kierowców kategorii D.

W związku z tym w dniu 17 sierpnia 2020 r. powód zawarł z pozwanym umowę o pracę na okres próbny do 31 października 2020 r. Pozwany został zatrudniony na stanowisku kierowcy autobusu. Następnie w dniu 20 października 2021 r. zawarto z nim umowę o pracę na czas określony do 30 kwietnia 2022 r. Przy podpisaniu drugiej umowy pozwany przeprowadził rozmowę z kierownikiem J. B.. Przedmiotem rozmowy były zastrzeżenia dotyczące schludności wyglądu powoda podczas pracy.

(dowody:

⚫

umowy o pracę – k. 11 i 12 akt,

⚫

zeznania świadka J. B. – protokół elektroniczny z 1 marca 2023 r., k. 68-70 akt,

⚫

przesłuchanie powoda – protokół elektroniczny z 1 marca 2023 r., k. 68-70 akt)

W dniu 27 grudnia 2022 r. pozwany złożył wypowiedzenie umowy o pracę. W związku z zastosowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia umowa o pracę uległa rozwiązaniu z dniem 31 stycznia 2022 r. W związku z rozwiązaniem umowy o pracę pozwany nie zgłaszał pod adresem powoda jakichkolwiek zastrzeżeń.

(dowody:

⚫

wypowiedzenie umowy o pracę – k. 13 akt,

⚫

świadectwo pracy – w aktach osobowych pozwanego,

⚫

zeznania świadka J. B. – protokół elektroniczny z 1 marca 2023 r., k. 68-70 akt)

Za pismem z dnia 7 lutego 2022 r. powód doręczył pozwanemu notę obciążeniową z dnia 1 lutego 2022 r. Na podstawie nowy pozwany został obciążony kwotą 29,69 zł za pobrane i niewynoszone środki ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego (koszula zimowa – 2,00 zł, krawat – 2,94 zł, polo z krótkim rękawem – 2,00 zł, polar – 22,75 zł). Nota została doręczona pozwanemu w dniu 23 lutego 2022 r.

(dowody:

⚫

pismo z 07.02.2022 r. – k. 15 akt,

⚫

nota obciążeniowa,

⚫

zpo – k. 18 akt)

Pismem z dnia 13 czerwca 2022 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 29,69 zł w związku z nieuregulowaniem noty obciążeniowej z dnia 1 lutego 2022 r. oraz kwoty 6.000,00 zł w związku z fakturą (...). Jako termin zapłaty podano okres 7 dni.

(dowody:

⚫

wezwanie do zapłaty – k. 20 akt,

⚫

potwierdzenie nadania – k. 19 akt)

Kwota obciążenia poniesionymi przez powoda kosztami szkolenia obliczona proporcjonalnie do okresu zatrudnienia pozwanego wynosiła 3.077,00 zł.

(dowody:

⚫

oświadczenie z 2.01.2023 r. – k. 39 akt)

Sąd zważył, co następuje:

Zasadnicze dla rozstrzygnięcia fakty nie były sporne. Zostały one ustalone na podstawie dokumentów, których prawdziwość nie wywoływała żadnych kontrowersji, a także zeznań świadka J. B. i powoda. Zeznania wskazanych osób w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy były wiarygodne. Korespondowały one ze sobą, a ponadto miały one oparcie w zgromadzonej dokumentacji.

Sąd pominął wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka K. G. jako dotyczący faktów nieistotnych dla sprawy. K. G. miałaby zeznawać na fakty dotyczące kontaktów z przedstawicielami powoda w sprawie spłaty zadłużenia wynikającej z umowy szkoleniowej. Kwestia ta nie miała jednak dla sprawy żadnego znaczenia, gdyż zagadnieniem pierwszoplanowym było to, czy to zadłużenie w ogóle istnieje, a jeżeli tak, to w jakiej kwocie.

Pozwany i świadek J. B. wypowiadali się także odnośnie warunków pracy kierowcy autobusu (...). Sąd w tym zakresie nie poczynił żadnych ustaleń faktycznych, albowiem ani z umowy szkoleniowej, ani z odpowiednich przepisów kodeksu pracy nie wynika konieczność badania przyczyn złożenia przez pracownika wypowiedzenia umowy o pracę. Z punktu widzenia zasadności zgłoszonego powództwa kwestia ta jawi się więc jako irrelewantna.

W przedmiotowej sprawie nie budziło wątpliwości, iż przed zawarciem umowy o pracę powód zawarł z pozwanym umowę szkoleniową. Na podstawie tej umowy pozwany zobowiązał się zapłacić na rzecz powoda kwotę 6.000,00 zł odpowiadającą kosztom sfinansowanego przez powoda kursu prawa jazdy kategorii D, chyba że pozwany przepracuje u powoda jako pracownik na stanowisku kierowcy autobusu (...) lata i wyjeździ co najmniej 5.000 godzin. Poza sporem było, że pozwany wypowiedział umowę o pracę ze skutkiem na dzień 31 stycznia 2022 r., a ponadto że w dacie ustania stosunku pracy pozwany nie spełniał podanych wyżej tych warunków. W konsekwencji powód wystąpił o zapłatę o przez pozwanego kwoty 6.000,00 zł.

Zasadniczym zagadnieniem w sprawie było, czy umowa szkoleniowa z dnia 29 sierpnia 2019 r. jest umową prawa cywilnego, do której nie mają zastosowania przepisy prawa pracy, czy też umową prawa pracy (klauzula autonomiczna), o której mowa w art. 103 ^4–5 k.p. W pierwszym przypadku jej treść podlegałaby ocenie w perspektywie wyrażonej w art. 353 ¹ k.c. zasady swobody umów („Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego”) i zasadniczo nie budziłaby wątpliwości. Jeżeli zaś przyjąć, że analizowana umowa szkoleniowa jest autonomiczną umową prawa pracy, to wówczas szereg jej postanowień pozostaje w sprzeczności z przepisami kodeksu prawa pracy, co prowokuje do ich oceny na podstawie art. 104 ⁴ § 2 k.p.

W ocenie Sądu, od daty powstania stosunku pracy umowa szkoleniowa z dnia 29 sierpnia 2019 r. objęta była reżimem prawa pracy jako tzw. klauzula autonomiczna. Regulowała ona w tym czasie relacje umowne stron stosunku pracy w zakresie refundacji kosztów szkolenia, które pozwany odbył przed zawarciem umowy o pracę. Wynikające z tej umowy zobowiązanie pracodawcy zostało już wykonane przed zawarciem umowy o pracę oraz poprzez sam fakt zawarcia umowy o pracę (zob. § 3 umowy). Wzajemne świadczenie pracownika w postaci przepracowania okresu 3 lat (w umowie mowa też jest o obowiązku przepracowania puli 5.000 godzin) miało natomiast w całości zostać zrealizowane w czasie trwania stosunku pracy. Było to więc świadczenie ściśle zsynchronizowane ze stosunkiem pracy i jego przedmiotem.

Sąd dostrzega, że art. 103 ⁴ § 1 k.p. stanowi, że umowę szkoleniową zawierają pracodawca i pracownik, a więc według tej nomenklatury strony stosunku pracy. Akcent w tej mierze nie tyle należy jednak położyć na formalny status stron w dacie podpisania umowy szkoleniowej, lecz na to, w jakim celu umowa została zawarta i w jakim okresie będzie ona realizowana (przecież strony umowy o pracę przed jej zawarciem również nie mają takiego statusu). Z § 3 umowy szkoleniowej wynika, że powód zobowiązał się do zatrudnienia pozwanego po uzyskaniu przez niego wymaganych uprawnień, zaś klauzula dotycząca umorzenia kosztów szkolenia powiązana została z okresem trwania stosunku pracy (§ 4 ust 4 umowy). Z umowy jasno wynikało zatem, że jej celem było ukształtowanie relacji umownej stron stosunku pracy. Nie zmienia istoty rzeczy to, że podczas trwania stosunku pracy aktualne było tylko zobowiązanie pracownicze. Gdyby nie ten cel, umowa w ogóle nie zostałaby podpisana, bo odpadłaby jej causa.

W konsekwencji treść umowy szkoleniowej winna podlegać ocenie na podstawie art. 103 ⁴ § 2 k.p. W myśl tego przepisu umowa, o której mowa w § 1, nie może zawierać postanowień mniej korzystnych dla pracownika niż przepisy niniejszego rozdziału. Byłoby inaczej tylko w przypadku, gdyby umowa z 29 sierpnia 2019 r. była umową cywilnoprawną między pracownikiem a pracodawcą, której przedmiot nie byłby związany ze stosunkiem pracy (zob. na tle art. 18 k.p. K. Jaśkowski [w:] E. Maniewska, K. Jaśkowski, Kodeks pracy. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023, art. 18). Analizowana umowa, jak to już wykazano, z pewnością pozostawała w ścisłym związku z umową o pracę, a zatem nie może zostać potraktowana jako nienależna od umowy o pracę umowa cywilnoprawna, do której nie mają zastosowania przepisu kodeksu pracy.

Resumując roszczenie pracodawcy o zwrot kosztów szkolenia zgodnie z art. 103 ⁴ § 2 k.p. winno być ocenione na podstawie art. 103 ⁵ k.p., nie zaś, jak przyjął powód, na podstawie § 5 umowy. W myśl art. 103 ⁵ k.p. pracownik podnoszący kwalifikacje zawodowe:

1)  który bez uzasadnionych przyczyn nie podejmie podnoszenia kwalifikacji zawodowych albo przerwie podnoszenie tych kwalifikacji,

2)  z którym pracodawca rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia z jego winy, w trakcie podnoszenia kwalifikacji zawodowych lub po jego ukończeniu, w terminie określonym w umowie, o której mowa w art. 103 ⁴, nie dłuższym niż 3 lata,

3)  który w okresie wskazanym w pkt 2 rozwiąże stosunek pracy za wypowiedzeniem, z wyjątkiem wypowiedzenia umowy o pracę z przyczyn określonych w art. 94 ³,

4)  który w okresie wskazanym w pkt 2 rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 lub art. 94 ³, mimo braku przyczyn określonych w tych przepisach

- jest obowiązany do zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na ten cel z tytułu dodatkowych świadczeń, w wysokości proporcjonalnej do okresu zatrudnienia po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych lub okresu zatrudnienia w czasie ich podnoszenia.

Pozwany rozwiązał umowę o pracę za wypowiedzeniem, a więc zgodnie z art. 103 ⁵ k.p. zobowiązany było do zwrotu poniesionych przez pracodawcę kosztów szkolenia w wysokości proporcjonalnej do okresu zatrudnienia po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Pozwany sugerował, że przyczyny rozwiązania umowy o pracę leżały po stronie pracodawcy. Powoływał się w szczególności na uchybienia powoda w zakresie zapewnienia kierowcom bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Kwestie te, w świetle art. 103 ⁵ k.p., miałyby znaczenie tylko w przypadku, gdyby pozwany rozwiązał umowę o pracę w trybie art. 55 lub art. 94 ³ k.p., a tak w przedmiotowej sprawie nie było. Stąd też Sąd nie badała tych okoliczności. Niezależnie od tego wskazać trzeba, że zarzuty pozwanego były całkowicie gołosłowne.

Powód wyliczył wartość podlegających zwrotowi kosztów świadczenia przy zastosowaniu reguły z art. 103 ⁵ k.p., a więc proporcjonalnie do okresu zatrudnienia pozwanego, na kwotę 3.077,00 zł. Pozwany wyliczeń tych nie kwestionował. W związku z tym, kwota ta, na podstawie wskazanego przepisu, podlegała zasądzeniu od pozwanego na rzecz powoda, o czym orzeczono w punkcie I. 2-5 sentencji wyroku. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 k.c. mając na względzie daty płatności określone w § 5 ust. 2 umowy, z której wynika, że zwrot kosztów szkolenia nastąpi w 6 ratach do 10 dnia każdego miesiąca poczynając od następnego miesiąca po ustaniu stosunku pracy, czyli od lutego 2022 r. W tym zakresie umowa w żaden sposób nie uchybiała przepisom kodeksu pracy. W przypadku raty za kwiecień termin płatności oznaczono na 11 kwietnia 2022 r., albowiem 10 kwietnia przypadał w niedzielę (zob. art. 115 k.c.).

Należy także wyjaśnić, że data płatności kosztów szkolenia nie wynikała z faktury z 21 kwietnia 2020 r. (k. 14 akt; zob. w tej mierze także zeznania świadka J. B.). Wprawdzie podano w niej, że data zapłaty zgodnie z umową przypada na 21 kwietnia 2023 r., lecz datę tę należy odnieść do sytuacji, w której pozwany wypełniłby obowiązki z § 4 ust. 2 umowy. Wówczas doszłoby do ostatecznego sfinalizowania transakcji podlegające na pokryciu przez powoda kosztów szkolenia w zamian za przepracowanie przez pozwanego na podstawie stosunku pracy okresu 3 lat. Sąd dostrzega, że data 21 kwietnia 2023 r. nie odpowiada dacie po upływie 3 lat licząc od daty nawiązania stosunku pracy, lecz zapewne wynikało to stąd, iż w tym okresie powód poniósł ostatecznie koszty szkolenia. Poza tym nic nie wskazuje, aby podanie w fakturze daty 21 kwietnia 2023 r. miało na celu skorygowanie określonych umownie terminów płatności.

Na rzecz powoda podlegała także zasądzeniu kwota 29,69 zł tytułem nierozliczonej przez powoda po ustaniu stosunku pracy odzieży roboczej (art. 124 § 1 pkt 2 k.p. – „Pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu”). Roszczenie to nie było kwestionowane przez pozwanego co do zasady i co do wysokości. Odsetkami ustawowe za opóźnienie zasądzono od dnia 10 marca 2022 roku do dnia zapłaty kierując się datą doręczenia pozwanemu noty obciążeniowej i wyznaczonym w niej terminem 14 dni na zapłatę.

O kosztach orzeczono w myśl zasady odpowiedzialności stron za wynik postępowania (art. 98 § 1 k.p.c.). Na koszty poniesione przez powoda składało się: wynagrodzenie radcy prawnego – 1.350,00 (§ 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych; Dz. U. z 2018 r., poz. 265 ze zm.) i opłata – 400,00 zł. Powód wygrał sprawę w 51,52 %. W związku z tym zasądzono na jego rzecz kwotę 901,60 zł.

Sędzia Andrzej Kurzych