Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 32/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 18 października 2022 r., sygn. akt II K 795/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

1. J. B.

2. M. B.

oskarżeni będąc w namiocie nie mieli możliwości zobaczyć osób przechodzących ulicą długą; dot. czynu z a/o.

Dokumentacja fotograficzna

k.309-312

2.

J. B.

Dokumentacja ZUS J. B. na okoliczność jego stanu zdrowia w chwili zdarzenia, ograniczonej ruchomości lewej ręki, trwałego uszkodzenia stawu łokciowego, braku możliwości zadawania ciosów J. K.; dot. czynu z a/o.

Dokumentacja ZUS

k. 302-308

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1 i 2

Dokumentacja fotograficzna;

Dokumentacja ZUS

Dowody nie miały znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. Przede wszystkim brak jest podstaw dla twierdzenia, że w chwili zdarzenia obaj oskarżeni przebywali w namiocie. Okoliczność ta zresztą ma drugorzędne znaczenia jeśli zważyć, że to oskarżeni byli stroną atakującą.

Dokumentacja ZUS dotycząca J. B. nie wyklucza, że do uderzenia pokrzywdzonego doszło, tym bardziej, że sam oskarżony w złożonych wyjaśnieniach przyznał się do uderzenia S. V..

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść:

a. poprzez ustalenie, że oskarżony J. B. wyszedł z namiotu a następnie uderzył S. V. pięścią w twarz, podczas gdy z logicznych i korespondujących ze sobą wyjaśnień oskarżonych oraz depozycji świadków A. B. (1) i D. P. wynika, że to pokrzywdzeni wtargnęli do namiotu oskarżonych;

b. poprzez ustalenie, że oskarżony J. B. nie działał w warunkach obrony koniecznej, podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że uderzając S. V. działał w celu odparcia bezprawnego zamachu ww. oraz J. K. na mienie i zdrowie oskarżonego oraz jego rodziny;

c. poprzez ustalenie, że M. B. brał udział w zdarzeniu poprzez uderzanie pokrzywdzonych S. V. oraz J. K., podczas gdy z wyjaśnień oskarżonych, zeznań D. P., A. B. (1), W. B., J. C. wynika, iż w zdarzeniu brało udział trzech mężczyzn tj. oskarżony J. B. oraz pokrzywdzeni;

d. poprzez ustalenie, że J. B. uderzał wielokrotnie J. K. pięścią w czoło, podczas gdy z uwagi na fizyczne dolegliwości lewej ręki - trwałego upośledzenia stawu łokciowego oskarżony nie byłby w stanie zadawać ciosów w sposób przyjęty przez Sąd meriti;

e. poprzez ustalenie, że M. B. oddalił się z miejsca zdarzenia, podczas gdy z wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań A. B. (1) wynika, że M. B. nie brał czynnego udziału w zdarzeniu, lecz na skutek spadku poziomu glukozy wszedł wraz z matką – A. B. (1) do namiotu;

f. poprzez ustalenie, że S. V. oraz J. K. nie znajdowali się w chwili zdarzenia pod wpływem alkoholu, podczas gdy okoliczność ta wynika nie tylko z wyjaśnień oskarżonych, zeznań świadka D. P., ale również z Karty Medycznych Czynności Ratunkowych dot. ww., znajdującej się w aktach sprawy oraz notatki służbowej post. M. F. z dn. 26.09.2020 r.;

g. poprzez ustalenie, że obrażenia głowy J. K. powstały na skutek uderzeń zadanych przez J. B., podczas gdy jest sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego aby uszkodzenie ciała w postaci złamania przedniej ściany zatoki czołowej z wgłobieniem odłamów powstało na skutek uderzenia pięścią przez J. B.;

h. poprzez ustalenie, że obaj oskarżeni zaatakowali S. V. podczas gdy ww. okoliczność nie wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k.:

- poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego i nieuwzględnienie okoliczności wynikającej z dowodów znajdujących się w aktach sprawy – wyjaśnień oskarżonych, zeznań A. B. (1), D. P., iż to S. V. oraz J. K. byli stroną atakującą a oskarżony J. B. bronił się przed atakiem ww.;

- poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznań S. V. i uznanie jej za wiarygodną w zakresie tego, że pokrzywdzony ten nie znajdował się w chwili zdarzenia pod wpływem alkoholu podczas gdy ww. okoliczność wynika zarówno z Karty Medycznych Czynności Ratunkowych, jak i notatki urzędowej M. F. z dnia 26.09.2020 r.;

- poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznań S. V. i J. K. i uznanie ich za wiarygodne w zakresie tego, że oskarżeni zobaczyli ich będąc w namiocie a następnie zaatakowali po jego opuszczeniu, podczas gdy w chwili zdarzenia oskarżeni nie mieli możliwości aby zobaczyć osoby przechodzące ulicą (...);

- poprzez wyciągnięcie z przeprowadzonych dowodów wniosków nielogicznych i sprzecznych z zasadami doświadczenia życiowego, a to polegających na uznaniu, że to oskarżony J. B. miał zaatakować S. V. albowiem:

⚫

Pokrzywdzeni doznali większych obrażeń ciała niż oskarżeni na skutek zdarzenia;

⚫

Pokrzywdzeni żądali od oskarżonego zapłaty w zamian za zaniechanie wezwania policji,

podczas gdy ww. okoliczności w żaden sposób nie świadczą o sprawstwie oskarżonych;

- poprzez dowolną ocenę zeznań świadka D. P. i uznanie ich za niewiarygodnych tylko dlatego, że świadek ten zeznał, iż nie widział, że jeden z pokrzywdzonych krwawił, podczas gdy świadek ten relacjonował, iż zdarzenie widział z odległości ok. 30 metrów jednakże to pokrzywdzeni byli stroną atakującą;

- całkowite pominięcie przez Sąd, iż oskarżony J. B. posiada znacznie ograniczoną ruchomość lewej ręki na skutek trwałego uszkodzenia stawu łokciowego, z tytułu czego pozostaje niezdolny do pracy, przez co nie byłby w stanie zadawać ciosów pokrzywdzonym zgodnie z wersją przedstawianą przez pokrzywdzonych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 i Ad. 2

W wywiedzionej apelacji adw. M. G. podniósł zarzut błędnej oceny przez Sąd Rejonowy dowodów w postaci zeznań świadków, wyjaśnień oskarżonych oraz dowodów rzeczowych i w konsekwencji błędnego ustalenia stanu faktycznego sprawy.

Podniesiony przez apelującego zarzut obrazy art. 4 k.p.k., 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. okazał się niezasadny. Zeznania oskarżycieli posiłkowych S. V. i J. K. zostały prawidłowo zinterpretowane przez Sąd Rejonowy w kontekście zarówno kart medycznych czynności ratunkowych, dokumentacji lekarskiej dotyczącej ich późniejszego leczenia, jak i pozostałych dowodów osobowych. Wbrew przekonaniu skarżącego analiza materiału dowodowego w sprawie dokonana przez Sąd I instancji doprowadziła tenże Sąd do prawidłowych wniosków, że to oskarżeni J. B. i M. B. byli stroną atakującą i dokonali pobicia pokrzywdzonych. Sąd I instancji prawidłowo uczynił podstawą ustaleń faktycznych w sprawie zeznania pokrzywdzonych, dla których poparcia dostarczają wyniki ich badania lekarskiego. Wynika z nich jednoznacznie, że obaj mężczyźni po zajściu mieli poważne i widoczne urazy twarzoczaszki – złamany nos oraz guza na czole, który okazał się śladem złamania ściany zatoki. Podobnych urazów nie doznał żaden z oskarżonych. J. B. miał o wiele mniej poważne obrażenia twarzy (k. 90), zaś M. B. nie odniósł żadnych urazów. Jako oczywisty jawił się zatem wniosek, że gdyby to pokrzywdzeni byli od początku zdarzenia stroną bardziej agresywną, to powinni spowodować jakiekolwiek urazy u obu oskarżonych. Tymczasem to S. V. i J. K. wyszli z tego starcia o wiele bardziej poszkodowani.

Sąd Okręgowy nie miał również zastrzeżeń do oceny zeznań świadków A. B. (2), A. C. i W. B. dokonanej przez Sąd Rejonowy. Osoby te były obecne na miejscu zdarzenia z dnia 25 września 2020 r. tuż po jego zajściu. Z relacji A. B. (2) wynikało, że gdy szła ulicą (...), to przy placu zobaczyła grupę mężczyzn i usłyszała głos S. V., który mówił do kogoś „uderzyłeś mnie w twarz” oraz „co ty, uspokój się”. Zastrzegła przy tym, że gdy podeszła bliżej, to widziała jak pokrzywdzony S. V. uspokajał dwóch mężczyzn (k. 52). Świadek A. C. wskazał natomiast, że odebrał telefon od swojego znajomego, J. K., który powiedział mu, że on i S. V. zostali pobici. Przybywając na miejsce zdarzenia dostrzegł, K. K. i jego znajomego, którzy byli pokrwawieni, mieli widoczne urazy twarzoczaszki i powiedzieli mu, że sprawcami tego czynu byli panowie z namiotu na straganie (k. 71). Z kolei świadek W. B. zastrzegł, że gdy spacerował po rynku w J. dostrzegł grupę osób i doszło między nimi do sprzeczki, bójki. Wskazał, że jeden ze starszych mężczyzn próbował namówić dwóch młodszych mężczyzn na alkohol i zapraszał do restauracji, aby ugodowo załatwić sprawę. Wówczas świadek powiedział do tych młodszych osób, żeby nigdzie nie szli, bo zadzwoni na Policję. Świadek zwrócił także uwagę na obrażenia ciała jakich doznali pokrzywdzeni, oraz że w chwili, gdy została wezwana Policja młodszy ze sprawców pobicia oddalił się z miejsca zdarzenia (k. 57 i k. 219-220). Sąd I instancji prawidłowo zatem przyjął, że zeznania te znajdują potwierdzenie w relacji pokrzywdzonych co do strony atakującej, zakresu doznanych przez nich obrażeń, jak również zachowania się oskarżonych bezpośrednio po zdarzeniu, a przez to zasługują na przydanie im waloru wiarygodności.

Co do wyjaśnień oskarżonych, to również ich ocena dokonana przez Sąd I instancji była zdaniem Sądu Okręgowego prawidłowa. Sąd Rejonowy wyjaśnił powody, dla których uznał wyjaśnienia oskarżonych za niewiarygodne. Słusznie przy tym zwrócił uwagę na to, że zarówno J. B. i M. B. w złożonych wyjaśnieniach podawali, że jeden z pokrzywdzonych miał się domagać od nich pieniędzy za to, że odstąpi od wzywania Policji. Zasady logiki i doświadczenia życiowego wskazują, że gdyby to on był napastnikiem, to z pewnością nie zostałby na miejscu i nie domagał się od zaatakowanych rekompensaty w zamian za to, że nie zawiadomi o zajściu. Takie zachowanie byłoby całkowicie nieracjonalne. Spostrzec należało, że wyjaśnienia oskarżonych złożone w toku postępowania nie były spójne. Obaj mężczyźni słuchani przed sądem wskazali, że pokrzywdzeni weszli do ich namiotu „z podniesionymi rękami” (k. 177-178). Co istotne, o tej kwestii nie wspominał J. B. podczas przesłuchania w postępowaniu wyjaśniającym, opisując swoją reakcję (uderzenie) jako „odruchową” i przypisał ją wspomnieniu wcześniejszego spotkania S. V. (k. 87-89). Trafnie zatem Sąd I instancji przyjął, że dodanie tego elementu przez J. B., wskazującego na przybranie atakującej postawy przez pokrzywdzonych, świadczyło o uzgodnieniu przez nich wspólnej wersji, a także miało uzasadniać usprawiedliwienie dla uderzenia pokrzywdzonego.

Kolejnym zbieżnym elementem występującym w wyjaśnieniach oskarżonych złożonych na rozprawie głównej, a do którego odniósł się Sąd I instancji, jest twierdzenie, że pokrzywdzeni chcieli zniszczyć ich stoisko. J. B. uzasadniał to przypuszczeniem, że mężczyźni mogli kopać w jego namiot od zewnątrz. Rzecz jednak w tym, że podejrzenie to nie było niczym uzasadnione. W wyjaśnieniach J. B., a następnie M. B. pojawiła się także okoliczność w postaci wywrócenia przez wchodzących do namiotu pokrzywdzonych części znajdujących się tam rzeczy. Również o tym nie wspominał oskarżony J. B. w postępowaniu przygotowawczym. Jakkolwiek ten ostatni element wydaje się mało istotny dla rozstrzygnięcia, to jednak treść wyjaśnień obu oskarżonych złożonych na etapie postępowania sądowego wskazuje, że koncentrowali się na umniejszeniu swojej odpowiedzialności, wykazaniu, że to pokrzywdzeni byli stroną atakującą i tym samym usprawiedliwieniu swojego zachowania. Niezależnie od tego, Sąd I instancji słusznie zwrócił uwagę na zachowanie oskarżonego M. B., który tuż po zdarzeniu, w czasie gdy została wezwana Policja, oddalił się i przebywał obok miejsca, gdzie stali pozostali uczestnicy. Trafnie Sąd ten wskazał, że postawa tego oskarżonego zaraz po tym jak rzekomo został wraz z ojcem napadnięty całkowicie nie przystaje do prezentowanej przez niego wersji wydarzeń.

Całkowicie nieprzekonujące i nielojalne wobec treści zgromadzonych w sprawie dowodów są również twierdzenia obrońcy, że oskarżony J. B. posiada znacznie ograniczoną ruchomość lewej ręki na skutek trwałego uszkodzenia stawu łokciowego, a zatem nie byłby wstanie zadawać ciosów pokrzywdzonym. Obrońca zdaje się bowiem tracić z pola widzenia, że z wyjaśnień oskarżonego J. B. złożonych w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie głównej dobitnie wynika, że uderzył pokrzywdzonego (S. V.) „pięścią w twarz” (k. 88, 177v).

Sąd I instancji prawidłowo ocenił zeznania świadka D. P.. Przede wszystkim świadek ten wprost wskazywał, że to oskarżeni byli ofiarami napaści. Jednocześnie nie zauważył u pokrzywdzonych żadnych obrażeń. Tymczasem nawet oskarżony M. B. twierdził, że wycierał krew jednemu z młodych mężczyzn (na podstawie innych dowodów można przyjąć, że chodziło o S. V.). Pokrzywdzony, co wynika zgodnie ze wszystkich dowodów, miał widoczne obrażenia, ale krwawił tuż po zajściu. Niezależnie od późnej pory i jakości oświetlenia, świadek nie mógłby przeoczyć krwotoku z nosa u jednego ze znajdujących się tam mężczyzn. Część świadków przybyłych na miejsce zdarzenia po jego zaistnieniu, a więc całkowicie obiektywna w stosunku do stron postępowania, podawała, że J. K. miał na czole dużego widocznego guza. Rację ma zatem Sąd I instancji, że gdyby świadek D. P. uważnie przyglądał się uczestnikom zdarzenia to nie mógłby tego przeoczyć. Wszakże wspomniany uraz nie uszedł uwadze świadka A. C., który był na miejscu zdarzenia znaczenie krócej niż świadek D. P.. Okoliczności te dowodzą, że świadek ten unikał kwestii, które mogłyby zaszkodzić oskarżonym. Z tych właśnie powodów zeznał nie tylko, że to pokrzywdzeni byli napastnikami a oskarżeni bronili swojego mienia, ale także nie zauważył u S. V. i J. K. żadnych obrażeń.

Jako niewiarygodne należało uznać zeznania świadka A. B. (1), która przekonywała, że M. B. nie brał udziału w zdarzeniu, a jedynie przebywał z nią w namiocie z uwagi na to, że cierpi na cukrzycę. Twierdzenia te stoją w sprzeczności z konsekwentnymi i kategorycznymi zeznaniami pokrzywdzonych S. V. i J. K., którzy relacjonowali o tym że obaj oskarżeni brali udział w ich pobiciu. Dodatkowo świadek A. B. (1) jest osobą najbliższą dla J. B. i M. B., a zatem miała ona niewątpliwie realny interes w tym, aby przedstawić przebieg zdarzenia w sposób dla nich jak najbardziej korzystny.

Z kolei świadek J. C. biorący udział w interwencji w nocy z 25 na 26 września 2020 r. pamięta okoliczności zdarzenia jedynie w ogólnym zarysie. Po odczytaniu mu notatki urzędowej z k. 42, świadek wskazał, że zgodnie z relacją pokrzywdzonych najpierw został zaatakowany S. V., a potem J. K.. Oskarżony J. B. nie wspominał mu nic, aby pokrzywdzony miał wejść do namiotu. J. C. nie zauważył nadto u oskarżonego J. B. żadnych obrażeń (k. 280).

Bez znaczenia pozostaje okoliczność, czy w chwili zdarzenia pokrzywdzeni pozostawali pod wpływem alkoholu. Jak wynika z notatki urzędowej funkcjonariusza Policji M. F. z dnia 26.09.2020 r. od wszystkich uczestników zdarzenia była wyczuwalna woń alkoholu. Dotyczy to również oskarżonych. Trudno natomiast przyjąć, aby w rozpoznawanej sprawie okoliczność ta w istotny sposób obciążała pokrzywdzonych, którzy przecież – co zostało przez Sąd I instancji prawidłowo wykazane - nie byli stroną atakującą.

W świetle powyższych dowodów, Sąd Rejonowy zasadnie przyjął, że wina oskarżonego wykazana została przeprowadzonymi na rozprawie dowodami.

Podkreślić również należy i to, że w sprawie po stronie oskarżonych brak jest podstaw do powoływania się na treść art. 25 § 2a k.k., a to z uwagi na to, że namiot został rozstawiony na drodze publicznej, w miejscu czasowo udostępnionym przez gminę. Nawet jeśli hipotetycznie przyjąć, że oskarżeni wyrazili swoje niezadowolenie z faktu wejścia pokrzywdzonych na teren namiotu, to nie było podstaw by twierdzić, że pokrzywdzeni dokonywali jakiegokolwiek zamachu, który wymagałby jego odpierania, poprzez zadanie silnych ciosów, powodujących poważne obrażenia ciała u J. K. i S. V.. Tym samym działanie oskarżonych nie stanowiło kontratypu obrony koniecznej.

Wniosek

1. O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- uniewinnienie oskarżonego J. B., na zasadzie art. 25§1 k.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 414 § 1 kpk i przyjęcie, że uderzenie oskarżonego J. S. V. w twarz oraz uderzenie J. K.stanowiło kontratyp obrony koniecznej;

- uniewinnienie oskarżonego M. B.;

Ewentualnie:

2. O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 i Ad. 2

Powody dla których wnioski apelacyjne obrońcy nie zostały uwzględnione zostały już wyżej omówione w uzasadnieniu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok został wobec oskarżonych utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W sytuacji, gdy zarówno ocena dowodów, jak i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku nie nasuwają zastrzeżeń co do ich prawidłowości, zaskarżony wyrok jako prawidłowy i słuszny należało – w myśl art. 437 § 1 k.p.k. – utrzymać w mocy. Ponadto, w sprawie brak jest okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu na podstawie art. 435 k.p.k., art. 439 § 1 k.p.k., art. 440 k.p.k. i art. 455 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd Odwoławczy zasądził od każdego z oskarżonych na rzecz oskarżycieli posiłkowych kwoty po 420 zł na rzecz każdego z nich tytułem udziału w postępowaniu odwoławczym pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych. Rozstrzygnięcie to wydano w oparciu o art. 636 § 1 k.p.k. oraz § 11 ust. 2 pkt 4 i ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

III.

Orzeczenie o kosztach sądowych i opłacie znajduje oparcie w art. 636 § 1 k.p.k. i art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych - Dz.U.2023.123 t.j.

7. PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonych M. B. i J. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Sprawstwo i wina oskarżonych.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana