Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Monika Rosłan - Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 marca 2023 r. w Warszawie

sprawy M. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o jednorazowe odszkodowanie

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 października 2022 r., sygn. VI U 53/22

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz odwołującego się M. B. kwotę 120,00 zł (sto dwadzieścia) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu II instancyjnym.

SSO Monika Rosłan - Karasińska

Sygnatura akt VII Ua 114/22

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w W. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 26 października 2022 r., wydanym po rozpoznaniu sprawy z odwołania M. B. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 29 listopada 2021 r., nr (...) zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 16 września 2020 r. w wysokości 8% stałego uszczerbku na zdrowiu (pkt 1 wyroku) oraz zasądził na rzecz ubezpieczonego kwotę 180, 00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2 wyroku).

Sąd I instancji ustalił, że ubezpieczony w dniu 16 września 2020 r., doznał wypadku przy pracy. W badaniu USG wykonanym w dniu 16 października 2020 r. stwierdzono uszkodzenie ścięgien stożka rotatorów-podłopatkowego, nadgrzbietowego, nadgrzbietowego, konflikt pomiędzy wyrostkiem barkowym a stożkiem rotatorów. Został zakwalifikowany do leczenia operacyjnego. W dniu 17 listopada 2020 r. wykonano mu zabieg artroskopowy prawego stawu barkowego. Podczas zabiegu stwierdzono uszkodzenie stożka rotatorów ścięgna mięśnia podłopatkowego, nadgrzbietowego, podgrzbietowego, rozwłóknienie ¼ ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia, przerost kaletki podbarkowej. Wykonano rekonstrukcję ścięgna mięśnia podłopatkowego, nadgrzbietowego, podgrzbietowego, tendotomię i tenodezę ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego, dekompresję przestrzeni podbarkowej.

W okresie od dnia 18 października 2021 r. do dnia 29 października 2021 r. ubezpieczony odbył cykl leczenia rehabilitacyjnego - ćwiczenia indywidualne, laseroterapia, krioterapia. W okresie od dnia 30 grudnia 2020 r. do dnia 17 lutego 2021 r. odbył on natomiast cykl rehabilitacji – ćwiczenia usprawniające i fizykoterapie.

Następnie Sąd Rejonowy ustalił, iż obecnie ubezpieczony skarży się na dolegliwości bólowe prawego barku, największe podczas podnoszenia przedmiot6w ponad poziom głowy. Ma ograniczenie zakresów ruchomości stawu. Nie ma dolegliwości bólowych ze strony klatki piersiowej, objawów niewydolności oddechowej. W badaniu klinicznym stwierdza się u niego: bolesność uciskową- prawego stawu barkowego w rzucie mięśnia naramiennego, bardziej po stronie przedniej, niewielkie ograniczenie zakresów ruchomości prawego stawu barkowego - zgięcie i odwodzenie po 140*, rotacja zewnętrzną 20*, rotacja wewnętrzną 90*, prawidłowe zakresy ruchomości lewego stawu barkowego - zgięcie i odwodzenie po 180*, rotacja zewnętrzną 50*, rotacja wewnętrzną 90*, prawidłowe zakresy ruchomości pozostałych stawów kończyn dolnych i górnych, bez niedowładów kończyn dolnych i kończyn górnych.

Odwołujący się doznał urazu na skutek zdarzenia, które miało miejsce dnia 16 września 2020 r. Uraz ten nie został wywołany samoistną, chorobą nie pozostającą w związku ze zdarzeniem. Obecna funkcja prawego stawu barkowego kwalifikuje się do przyznania 8% stałego uszczerbku na zdrowiu.

Przechodząc do rozważań prawnych, Sąd Rejonowy wskazał, iż zgodnie z art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, tekst jedn. Dz.U. 2022 poz. 2189, dalej: Ustawa" za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną ­ zewnętrzną powodującą uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1)  podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;

2)  podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;

3)  w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibie pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4) Ustawy z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje następujące świadczenia: jednorazowe odszkodowanie" - dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Potwierdza to art. 11 ust. 1 tej ustawy stanowiący, że ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie.

Sąd Rejonowy ustalił również że za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nie rokujące poprawy (art. 11 ust. 2 Ustawy); Za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, kt6re powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie (art. 11 ust. 3 Ustawy); Oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą. zawodową. dokonuje się po zakończeniu leczenia i rehabilitacji (art. 11 ust. 4 Ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 1 Ustawy jednorazowe odszkodowanie przysługuje w wysokości 20% przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, z zastrzeżeniem art. 55 ust. 1.

Ustalenie procentowego uszczerbku na zdrowiu doznanego przez ubezpieczonego wymagało informacji specjalnych, toteż Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego ortopedy celem ustalenia czy osoba odwołująca się doznała urazu wskutek zdarzenia, które miało miejsce dnia 16 września 2020 r. czy też uraz ten został wywołany samoistną. chorobą nie pozostającą w związku ze zdarzeniem; w przypadku uznania, że osoba odwołującą się doznała urazu na skutek ww. zdarzenia celem wskazania, czy osoba odwołująca się doznała stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, a jeżeli tak to w jakiej procentowej wysokości.

Biegły ortopeda traumatolog K. K. zważył w swej opinii, że odwołujący się doznał urazu na skutek zdarzenia, które miało miejsce dnia 16 września 2020 roku. Uraz ten nie został wywołany samoistną chorobą, nie pozostającą, w związku ze zdarzeniem. Obecna funkcja prawego stawu barkowego kwalifikuje się do przyznania 8% stałego uszczerbku na zdrowiu. Taka wysokość uszczerbku na zdrowiu wynika z niewielkiego, pourazowego ograniczenia zakresów ruchomości stawu. Nie jest możliwe uznanie 20% uszczerbku na zdrowiu, gdyż przyznanie takie jest możliwe w przypadku znacznego ograniczenia zakres6w ruchomości stawu - zgięcia i odwodzenia do około 45*. Biegły wykazał przy tym w sposób precyzyjny jak wygląda stan odwołującego się po doznanym wypadku przy pracy i w ocenie Sądu opis ten koresponduje z przyjęciem 8% stałego uszczerbku na zdrowiu.

Biegły wydal swoją, opinie po przeprowadzeniu badania osoby odwołującej się oraz przeanalizowaniu całości przedłożonej do akt dokumentacji medycznej. Jak już wyżej wspomniano przy ocenie dowodów, brak było podstaw do kwestionowania przedmiotowej opinii z punktu widzenia rzetelności, metodologii, przyjętego sposobu rozumowania. Opinia zawierała wszystkie niezbędne elementy. W tym stanie rzeczy przyjąć należało, iż postępowanie dowodowe wykazało, że zaskarżone orzeczenie wymaga zmiany jak w sentencji, tj. w ten sposób, że należało przyznać odwołującemu się M.B prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 16 września 2020 r. w wysokości 8% stałego uszczerbku na zdrowiu.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył w dniu 22 grudnia 2022r. Organ Rentowy zaskarżając wyrok w całości i wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku w całości oraz oddalenie odwołania w całości, zarzucając:

I.  naruszenie przepisów postępowania:

a.  - art. 233 par. 1 kpc przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów oraz brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego co doprowadziło do sprzecznych ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiale dowodowego w wyniku czego Sąd dał wiarę opinii biegłego sądowego i błędnie ustalił, że uszczerbek na zdrowiu Odwołującego w związku z wypadkiem przy pracy wyniósł 8% stałego uszczerbku na zdrowiu, a nie 6% długotrwałego uszczerbku.

b.  art. 227 k.p.c. w związku z. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie wniosku dowodowego Organu rentowego o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego sądowego ortopedy, a tym samym nie rozpoznanie istotnych okoliczności dla potrzeby własnej subsumpcji prawa materialnego w postaci przyjęcia sporządzonej w sprawie opinii za wystarczającej do ustalenia stałego 8% uszczerbku na zdrowiu, w sytuacji braku uzasadnienia w opinii zwiększenia stopnia uszczerbku.

II.  a. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 12 ust, 1 oraz art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych - poprzez błędne przyjęcie, że Odwołującemu przysługuje jednorazowe odszkodowanie w wysokości odpowiadającej 8%, a nie 6% stałego uszczerbku na zdrowiu doznanego wskutek wypadku przy pracy w dniu 16 września 2020 roku.

Organ rentowy motywuje swoją apelację faktem, iż opinia biegłego na którą powołał się Sąd I instancji została wydane pół roku po badaniu jakiego dokonała Komisja Lekarska Zakładu, jak również Organ podnosi, iż w opinii sporządzonej przez Biegłego upośledzenie barku prawego było niewielkie. Organ wskazuje również, iż obie opinie wydane zarówno przez Komisję oraz Biegłego wskazały, iż nie doszło do zaniku mięśni. Opisane niewielkie ograniczenia ruchowe mogą też nie być związane z przebytym wypadkiem. Organ Rentowy posiadając wątpliwości wobec wniosku opinii biegłego odnoście uszczerbku stałego w wysokości 8%, a nie długotrwałego w wysokości 6%, w świetle treści uzasadnienia opinii i badania oraz w kontekście badania przeprowadzonego przez Komisję Lekarską Zakładu, Zakład wniósł o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego w zakresie tego co konkretnie zaważyło na ocenie biegłego uszczerbku 8% na stałe. W przedmiotowej sprawie sporne jest zatem przyznanie dodatkowych 2% uszczerbku na zdrowiu oraz ustalenie czy uszczerbek miał charakter uszczerbku stałego czy długotrwałego. Podstawa do rozstrzygnięcia Sądu była wskazana opinia biegłego ortopedy, bez przeprowadzenia opinii uzupełniającej, pomimo braku uzasadnienia w przedmiotowej opinii uznania 2% uszczerbku więcej i oceny, dlaczego biegły uznaje uszczerbek za stały. Zwłaszcza w sytuacji, że opis badania zawarty przez biegłego w opinii zbliżony do tego z badania Komisji Lekarskiej Zakładu.

W odpowiedzi na apelację Odwołujący wniósł o:

I.  oddalenie apelacji,

II.  zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, iż apelacja Organu Rentowego jest jedynie polemiką z wyrokiem Sądu I instancji i nie zasługuje na uwzględnienie. Ubezpieczony wskazał, iż podniesiony przez Organ Rentowy zarzut naruszenia art. 233 §1 kpc jest skuteczny tylko wówczas, gdy skarżący wskazał w apelacji uchybienie Sądu I instancji podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów. Ocena mocy i wiarygodności dowodów przeprowadzona w pisemnym uzasadnieniu orzeczenia, mogła by być zatem skutecznie podważona w postępowaniu odwoławczym tylko wówczas, gdyby wskazano, że zawiera ona błędy logiczne, wewnętrzne sprzeczności i jest niepełna. Natomiast zarzuty naruszenia art. 227 i 232 kpc nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż organ nie złożył takiego wniosku w toku postępowania pomimo wezwania Sądu I instancji w tym zakresie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddala apelację skarżącego jako bezzasadną.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i obowiązujących przepisach prawa. Ustalenia faktyczne, ocena materiału dowodowego oraz ocena prawna są w pełni poprawne, dlatego Sąd Okręgowy przyjmuje je za własne.

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów - art. 233 k.p.c., sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Sąd pragnie przywołać również art. 278 § 1 k.p.c. który pozwala na dopuszczenie dowodu z opinii biegłego w sytuacji, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy wymagane są wiadomości "specjalne". Dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje więc wówczas, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy potrzebne są wiadomości, wykraczające poza zakres wiadomości przeciętnej osoby posiadającej ogólne wykształcenie. Wobec tego biegłym może być jedynie osoba, która posiada wskazane wiadomości potrzebne do wydania opinii i daje rękojmię należytego wykonania czynności biegłego.

W ocenie Sądu II instancji bezsprzecznym jest, że ocena stanu zdrowia odwołującego, w związku ze zgłoszonym żądaniem przyznania prawa do jednorazowego odszkodowania w związku wypadkiem przy pracy, wymaga wiadomości specjalnych i musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych.

Sąd podkreślić chce, iż posiada kompetencję swobodnej oceny dowodów które określone są zostały wymaganiami prawa procesowego poprzez doświadczenie życiowe, reguły logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej wobec których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny ocenia materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego.

Skuteczne postawienie zarzutu, naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c., wymaga zatem wykazania, iż sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego i fragmentarycznego rozważenia materiału dowodowego wymaga dla swej skuteczności konkretyzacji, i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy poprawnie zbadał, czy u odwołującego wskutek pogorszenia się stanu zdrowia uszczerbek na zdrowiu będący następstwem wypadku w pracy z 16 września 2020 roku uległ zwiększeniu w stosunku do ostatniego badania, a jeśli tak to w jakim stopniu.

Biegły ortopeda traumatolog K. K. zważył w swej opinii, że odwołujący się doznał urazu na skutek zdarzenia, które miało miejsce dnia 16 września 2020 roku. Uraz ten nie został wywołany samoistną chorobą, nie pozostającą, w związku ze zdarzeniem. Obecna funkcja prawego stawu barkowego kwalifikuje się do przyznania 8% stałego uszczerbku na zdrowiu. Taka wysokość uszczerbku na zdrowiu wynika z niewielkiego, pourazowego ograniczenia zakresów ruchomości stawu. Nie jest możliwe uznanie 20% uszczerbku na zdrowiu, gdyż przyznanie takie jest możliwe w przypadku znacznego ograniczenia zakres6w ruchomości stawu - zgięcia i odwodzenia do około 45*. Biegły wykazał przy tym w sposób precyzyjny jak wygląda stan odwołującego się po doznanym wypadku przy pracy i w ocenie Sądu opis ten koresponduje z przyjęciem 8% stałego uszczerbku na zdrowiu.

Sąd I instancji podstawą swego rozstrzygnięcia uczynił opinie biegłego. Biegły ten jednoznacznie wskazał, że uszczerbek na zdrowiu odwołującego w związku z wypadkiem przy pracy z 16 września 2020 r. kwalifikuje się jako 8% stałego uszczerbku na zdrowiu.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że zarzuty wymienione w apelacji – zarówno dotyczące naruszenia prawa procesowego jak i materialnego – są całkowicie bezzasadne.

Konkludując, Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i – wobec dostatecznego wyjaśnienia okoliczności spornych – nie naruszył przepisów postępowania. Uzasadnienie Sądu I instancji odnosi się do wszystkich ważnych elementów sprawy. Szczegółowa ocena materiału dowodowego oraz odniesienie się do złożonej opinii biegłego, pozwoliło Sądowi Rejonowemu zbudować kompletny obraz sprawy.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację skarżącego jako bezzasadną (pkt 1 wyroku), o kosztach zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej orzeczono zgodnie z przepisami prawa zasądzając kwotę 120,00 zł (pkt 2 wyroku).